Адукацыя [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать постранично

- Адукацыя 56 Кб скачать: (fb2) - (исправленную)  читать: (полностью) - (постранично) - Людміла Іванаўна Рублеўская

 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Людміла Рублеўская Адукацыя


Менск

1990


Усе слухайце мяне, толькі мяне...

Я, абяцаю, усіх чытачоў кніжкі "Адукацыя" пазбавіць ад клопату і журбы. Кніжка наладжвае Вас на добры настрой. Яна забруджана на дабро.

Даю ўстаноўку:- чытаць, усім чытаць! Аддайце свой вольны час кніжцы «Адукацыя».

Калі Вы будзеце чытаць, у Вас узьнікне жаданьне самім пісаць вершы і дасылаць іх у Незалежную друкарню К. Пянткоўскага. Не перашкаджайце сваім жаданьням.

Чытаць, усім чытаць!


Прачытаў кніжку і занатаваў рэкляму Алесь з-пад Крупак.


© OCR: Камунікат.org, 2011 год

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2011 год 

Мы - нязьдзейсьненых казак
няшчасныя пасербы будзем.
Мы - палоньнікі часу,
мы - дзеці паданьняў старых.
* * *
Мы - галінкі яліны,
якая стаіць пад адхонам..
* * *
Мы - глухія каменьні дарог
брукаваных сваіх...

Ад рэдакцыі


Адзінота. Яна часам урываецца ў нашае імклівае жыццё, прыходзідь раптоўна і дае нагоду для роздуму - што адбываецца на гэтай зямлі, чаму жыццё складваецца менавіта так, а не інакш? Адзінота не дае спакою. Няўтульна робіцца у гэтым сьвеце: не разумеюць сябры, не ўсьміхаецца каханая...

І тады хочацца пазбыцца тлуму вуліцы, гоману людзей, застацца сам-насам са сваімі думкамі, памарыць аб нечым нязбыўным, пакорпацца у сваёй душы, адшукаць нешта згубленае. Хочацца адысьці крыху ад недаробленых справаў, проста азірнуцца на пройдзены шлях.

Менавіта ў такія хвіліны і спатрэбіцца кніжка вершаў "Адукацыя". Гэта твой сябар, палёгка для душы. Сэрца тваё адыдзе, палякчэе. На ўсё раней незразумелае ты будзеш глядзець зь іншага боку, і нават тыя людзі, што здаваліся надакучлівымі, будуць прыемна ўсьміхацца табе. Вось пабачыш!

ПЛАЧ РУСАЛКІ


Як святкавалі шчэ Купалле
На берагах ракі маёй
З усходу воі прыскакалі
Смуглявай хіжаю гайнёй.
Я доўга чула віск і лямант —
Захопнікау ўсе клялі.
Ды людзі ўпэўніліся самі,
Што крыкам не вярнуць зямлі.
Мацнейшыя пабралі зброю,
Сплылі — куды чаўны нясуць.
Другія ж — пераймалі строі,
і мову прыхадняў, і суд.
Там, на гары, стаяу будынак -
Лічыла нават я — святы.
Плыў па вадзе яго адбітак,
Нібыта ветразь залаты.
Каб коса не глядзеў чужынец,
Туды баяліся хадзіць,
Пакуль тутэйшы баязлівец
Не загадау той храм спаліць.
Часала косы я ў чароце,
і чула чыйсь дрыжачы шэпт
Аб ваяунічым злым народзе,
Які скарыў цалюткі свет.
Яны яго хвалілі талент
і моц, дурныя пячкуры!
Бо іх майстроў найлешых бралі
Сабе
захопнікаў цары.
Цячэ вада... Чарот гайдае,
і зоры ззяюць скроаь чарот.
І ўжо іначай называе
Сябе зваёваны народ.
І на Купалле не лунаюць
Дзяучыны ў лозах ля ракі—
Прабабкі іх дауно аддалі
Чужынцам белыя вянкі...
1988.

* * *


Я не хачу ні з кім спрачацца—
Хай кожны маецца, як хоча.
Вог блаславіць любую црацу,
А смерць любыя выесць вочы.
Мы на зямлі жывем часова,
Свой час атручваючы звадай.
Мяне ратуе толькі слова,
Цябе — віно і стол багаты.
Ды ў Храм не ходзяць пад прымусам,
Дабро не робяць без жадання.
Не заклікаю беларусаў
Быць беларусамі дазвання—
Хто стаў чужым— чужым і будзе,
А свой — і так сваё шануе
Хай Вавілон будуюць людзі.
Я — з тымі, хто яго зруйнуе.
красавік, 1990

РЭВАЛЮЦЫЯ


Над Радзімай— хмары,
над Радзімай — вечнасць,
Зрэзаныя косы
падаюць на плечы.
Грех за грэх не лічыцца.
Не святыя. словы
Закруцілі, звабілі
бедныя галовы.
Кожны мае рацыю,
Кожны ў нешта верыць.
І агульных могілак
больш не перамераць.
верасень, 1990 г.

* * *