Па той бок [Дмитрий Максимович Акулич] (fb2) читать онлайн

Дмитрий Акулич Па той бок

ЧАСТКА ПЕРШАЯ

«ДАВЯРАЮЧЫ ПУСТАЦЕ»

Бардовыя адценні сталі парушаць маю цемру. Цяжкія павекі з цяжкасцю паддаваліся мне. Стараннасць адкрыць вочы была значна мацней, чым слабасць усяго цела. Мне здавалася, што я чую нейкія чалавечыя крыкі. Водбліскі белага святла ўжо прасочваліся скрозь вейкі. Мне было некамфортна. Святло ад сонечных прамянёў трохі пашчыпвала мае вільготныя вочы. Я адразу ж паспрабаваў іх зберагчы, стварыўшы цень для твару, і далонь мне ў гэтым паспяхова дапамагла. Але, з-за моцнага болю, правая рука чамусьці не слухалася, а спробы падняць яе ўверх увянчаліся поўным правалам. Я адчуў стомленасць. Павекі зноў схавалі ад мяне гэты свет у цемры.

Мяне разбудзіў стук прызямліўшагася металу і мая прытомнасць вярнулася да рэальнасці. Паспрабаваў адкрыць вочы, і на гэты раз я адкрыў іх вельмі хутка. Сонца ўжо свяціла не так яскрава, яно больш не краналася майго твару. Не ведаю, колькі часу я праляжаў так, нерухома, у шэрым асяроддзі халоднага металу.

Амаль усё маё цела хавалася ў цені, толькі ногі грэліся ў сонечным святле. Прыпадняўшы галаву і цела, я агледзеўся. Падцягнуў ногі, сеў, абапіраючыся спіной аб цвёрдую сцяну. Знаходзячыся ў памяшканні, я з цяжкасцю пазнаваў і разумеў гэтае месца. Справа зіхацелі іскры з ірваных аголеных чорных правадоў. А за імі міргалі чырвоныя лямпачкі, шыпелі шэрыя маніторы. Аднак, праз некаторы час я стаў разумець, што знаходжуся ўнутры нейкага касмічнага карабля. Пасля я таксама заўважыў, што за штурвалам нікога не было. Шкло было ўсё ў расколінах і разглядзець тое, што за ім хавалася, мне не ўдавалася. Я знаходзіўся каля дзвярэй, на якіх быў надпіс: «Грузавы адсек». Насупраць была велізарная прабоіна, контур якой яшчэ тлеў ад чырвонага жару, плавіўся шэры метал.

Я паспрабаваў устаць. Паднімаючыся, я адчуў галавакружэнне і сеў назад. Правай рукой я хацеў праверыць ці ўсё ў парадку з маім целам, але адчуваючы ў плячы востры боль, я апусціў яе ўніз. Левая рука была цалей, і я пачаў пільна аглядаць сябе. Мае пальцы слізгалі па галаве, якая аказалася перабінтаванаю. Я апусціў погляд уніз, сагнуў ногі ў каленях, яны былі ў маленькіх парэзах, апрацаваныя нейкай празрыстай маззю. На мне быў надзеты касцюм з белага, ледзь цвёрдага матэрыялу. Пакамечаны. У дадатак запэцканы крывёю. На рукавах і грудзях быў чорны надпіс: «СКР». Што азначаюць гэтыя літары, я не меў паняцця.

Спробы ўспомніць, што ж са мной здарылася і дзе я дакладна цяпер знаходжуся не ўвянчаліся поспехам. Я змог зрабіць здагадку, што гэта з-за моцнага ўдару па галаве, мая памяць стала мяне падводзіць. Па мне было відаць, што я моцна пацярпеў. Вядома, назіраючы за сваім самаадчуваннем і прасторай вакол сябе, пытанняў станавілася ўсё больш. Хто ж аказаў першую медыцынскую дапамогу? Дзе я знаходжуся? Гэтыя пытанні мяне хвалявалі ў першую чаргу.

– Ёсць тут хто? – спакойным голасам прамовіў я ў бок адкрытых дзвярэй.

Услухоўваючыся ў кожны шоргат унутры і па-за карабля, я чакаў адказ.

– Эй? – крыху гучней вымавіў я і скрывіў твар ад галаўнога болю.

Побач працягвалі страляць іскры з правадоў. З-за сцен даносіўся шум калышучых зялёных галінак.

Я павольна, з цяжкасцю падняўся на ногі. Першыя хвіліны стаяць было нязручна, але паступова цела, як і прытомнасть, абвыкала да ўсяго, што рабілася са мной. Я зірнуў на сцяну, што была насупраць. Нібы каламутнае люстэрка, яна адлюстроўвала мой сілуэт. З глыбокім дыханнем, адштурхваючыся ад металічнай сцяны, я зрабіў пару крокаў наперад. Падышоў бліжэй да адбіцця. Паглядзеў на сябе: прастакутная форма твару, шырокі падбародак, тонкія вусны і роўны нос. Злёгку вузкі разрэз вачэй, а над імі навіслі русыя бровы. Галава ў белай тканіны.

Уважліва вывучыўшы сваё адлюстраванне, я вырашыў даследаваць абстаноўку. Пад нагамі, на падлозе, раскіданыя металічныя дэталі і нейкія прадметы. Пераступаючы іх, я вылез з жалезнага памяшкання, праз адчыненыя дзверы, што размяшчаліся непадалёк.

Я цвёрда ступіў на друзлую чырвоную глебу. Наперадзе мяне сустракалі густыя, цёмныя расліны, вялікае лісце цёмна-зялёнага колеру, пакрытае чырвоным пылам. Сціплы вецер тут жа перастаў іх дакранацца, яны стаялі нерухома. З гэтых тропікаў чуўся горкі пах гнілі. Мне стала брыдка дыхаць, я скрывіў твар і адышоў далей. Выйшаў на пустынную паласу, на след, што пакінуў за сабой невялікі касмічны карабель, на якім я, відавочна, здзейсніў экстранную пасадку. Я глядзеў на яго, пазнаваў гэты карабель. А дакладней, я ведаў яго будову – мне не здалося гэта веданне дзіўным.

Адчуваўся стан стомленасці і я прысеў на друзлую глебу. Я не ведаў, што мне рабіць далей. Я працягваў глядзець на сумную цёмную зеляніну. Але мне не давала спакою і ў той жа час палохала толькі пачуццё поўнага бяспамяцтва аб сабе. Я быў незнаёмцам для самога сябе.

Я зноў паглядзеў на шэры касмічны карабель, на задняй дзверы якога былі дзве вялікіх лічбы і адна маленькая літара.

– Дваццаць сем «к». – ціха прамовіў я.

Правае крыло было сарвана, увесь корпус быў пакамечаны. Другое ж крыло ляжала часткова на паверхні, пускала дым. Гледзячы на яго, я спрабаваў яшчэ хоць нешта ўспомніць, але нічога не атрымлівалася. Толькі галава балела, а няведанне яшчэ больш стала раздражняць мяне. Я прыпадняў галаву і ўбачыў, як збягаюцца аблокі ў вялікую хмару, якая рухалася ў мой бок. Цёмна сіняе воблака імкліва расло, набліжалася, змяняючы сваю афарбоўку. А вецер вяртаўся назад да майго атачэння. Ён быў ужо не такі сціплы, наадварот, стаў гарачым і грозным. У некаторых месцах было відаць, як пыл сыпаўся і падымаўся з раслін. Маленькія парушынкі павольна лёталі ў паветры пад магутнымі дрэвамі, падобна рассыпанай пудры. А над верхавінамі гэтых жа велізарных дрэў парушынкі збіраліся разам, паднімаючыся ўсё вышэй і вышэй, ствараючы сабой вялікую пляму пылу.

Хутка нешта адбудзецца з надвор'ем.

Сіняе неба жоўкнула, а хмары нібы паглыналі, заваёўвалі, загароджвалі сабой нябесную прыгажосць.

Мне было неяк не па сабе. Страшна. Нібы пад прымусам, я сядзеў і глядзеў на тое, што адбываецца, хоць трывога шаптала мне, каб я хутчэй схаваўся ад небяспекі, якая насоўвалася.

– Аў! – вымавіў я.

Рэзка тузануўся, здрыганулася левая рука. Нешта ўваткнулася за адкрыты палец падранай пальчаткі. На пальцы я ўбачыў чырвоную кропку, кроў з якой на секунду замерла, а пасля стала сцякаць так хутка, нібы рана была больш убачанай. Я спалохаўся, устаў на ногі. Азірнуцца.

Непрыемны холад прабег па ўсім целе. Каля мяне, у невялікіх зарасніках з буйнымі лістамі, праглядалася чалавечая нага ў запэцканым белым абутку. Падышоўшы бліжэй да хмызнякоў, якія былі мне па пояс, я асцярожна адсунуў адзін з шырокіх лістоў. Перада мной ляжала знявечанае, разадранае цела. У гэтай кашы крыві, костак і мяса, ляжалі часткі таго ж касцюма, што быў на мне. Густая кроў павольна сцякала на сыры пясок. З парваных цягліц тырчала куча костак. Галава была ўвагнутая ў глебу, а побач самотна ляжала вока карага колеру. Яно, нібы жывое, глядзела на мяне. Я цяжка задыхаў. Імгненна вярнуўшы зялёны ліст назад, я схаваў гэтую жудасную карціну. Мае рукі дрыжалі. Адышоўшы на два крокі назад, з раскрытым ротам, я зноў кінуў свой погляд на тырчашчую нагу з кустоў. У маёй галаве тут жа ўсплылі здымкі гэтага мёртвага чалавека. Яны зноў і зноў трывожылі, палохалі мяне. Жудасць. Я адвёў свой позірк ад гэтага месца.

Вакол стала цямней. Шум ветру падымаўся.

Да маіх ног павольна паўзло невялікае жудаснае насякомае, памерам дзесьці з мой кулак. Яшчэ пяць такіх жукоў, спрабавалі акружыць мяне. Яны перабіралі свае тоўстыя лапкі ў мой бок, вылазілі з кустоў скрываўленага цела, працягвалі заганяць мяне ў свой круг. Паторгваючы доўгімі вусамі, яны размаўлялі паміж сабой. Стукалі клюшнямі. Нешта нібы рота адкрывалася і зачынялася ў іх. Адзін з брыдкіх жукоў, які быў бліжэй за ўсіх да мяне, паспрабаваў узляцець. Празрыстыя крылы то выскоквалі з яго чорнага целу, то хаваліся назад.

Я зрабіў некалькі вялікіх і хуткіх крокаў у бок карабля, імкнучыся як мага хутчэй пакінуць адкрытае месца.

З густога пыльнага трапічнага лесу пачуўся грукат, за ім услед рушыў гучны трэск. Ён быў відавочна гучней пагодных з'яў.

– Гэта дакладна не ад ветру! – падумаў я.

Спалохана, я стаў азірацца, пільна глядзець у бок, адкуль зыходзілі выразныя гукі. Але ўсё ўміг суцішылася. Ад гэтага, я стаў яшчэ больш нервавацца. Яшчэ і гэта жудаснае гудзенне жукоў, якія набліжаліся да мяне, чуючы кроплі маёй крыві. Мне было не па сабе. Нечакана зноў вярнуліся лясныя шоргаты лісця і трэск паўсухіх раслін, але цяпер крыху бліжэй, чым яны былі раней. Я спахапіўся, спалохана кінуўся бегчы да карабля. Азіраючыся са страхам па баках, я перастаў глядзець пад ногі. Спатыкнуўшыся ля саміх дзвярэй, паваліўся на цвёрдую глебу. Боль маланкай ускалыхнула мяне, я сціснуў зубы ад болю. Затым паспяшаўся хутка ўстаць, каб працягнуць ісці і ўзлезці на карабель. Глуха загудзела лістота. Станавілася значна цямней, чым раней.

Забраўшыся на борт, я стаіўся ў цёмным куце, што быў паміж кабінай кіравання і грузавым блокам. Непадалёк ляжаў доўгі кавалак тонкага металу. Не ўяўляю, адкуль ён адарваўся, але прыйшоўся вельмі дарэчы. Я, не разважаючы, падняў яго і прыціснуў да сябе. Мяне пужала ўсё: тое, што ходзіць у зарасніках трапічнага лесу, гідкія жукі, мёртвы чалавек і тое, як карабель працягвае тлець у прабоіне. Усё гэта прымушала маё сэрца дрыжаць ад страху. Я доўга сядзеў нерухома, пільна ўслухоўваючыся ў кожны шоргат вакол сябе і зусім забыўся пра маленькую рану на пальцы рукі. Шум павялічваўся, усё бліжэй і бліжэй падбіраўся да мяне, нібы хтосьці, разрэзаўшы вялікую колькасць дрэў, утоптваў іх у зямлю.

Я яшчэ больш сціснуў прадмет, які трымаў у руцэ, рыхтуючыся махнуць ім пры першай жа магчымасці. Я быў гатовы ўдарыць і абараніць сябе ад жудаснага, як мне здавалася, монстра, што прабіраўся да карабля.

Сцямнела як унутры карабля, так і звонку. Ні праз прабоіну ў корпусе, ні праз трэснутае шкло кіравання – я не бачыў амаль нічога. І раптам на маім касцюме загарэўся дысплей, які знаходзіўся на запясце. Я тузануўся ад сіняга святла, зірнуў на дысплей на левай руцэ – на ім адлюстроўвалася нейкае слова. Я зачыніў святло далонню, дысплей патух, увесь шоргат разам знік. Толькі здалёк шумела лісце ад ветру.

– Дзіўна… – падумаў я, – Чаму раптам усе гучныя гукі сціхлі?

Я насцярожыўся, змакрэў. У гэтай цемры станавілася яшчэ страшней, чым пры святле дысплея. Я паспрабаваў вярнуць яго святло, вадзіў пальцамі і далонню па ім, але ён не ўключаўся. Стук аб метал карабля хутка адцягнуў мяне ад дысплея.

Хтосьці ўзлез на борт. Дакладна. Выразны гук, падобны на сокат, станавіўся ўсё гучней. Маленькае святло, якое з'явілася ўслед за гукамі, асвятляла сабой усё больш прасторы. Я заўважыў рухаючы сілуэт, стаў цэліцца ў яго, каб ударыць з усёй сілы. Заскражатаўшы зубамі, я выскачыў і ўзмахнуў цвёрдым прадметам. Удар прыйшоўся незнаёмцу ў спіну. З вялікім грукатам ён паваліўся на падлогу. Я, не чакаючы такога шуму, здрыгануўся. Мне здавалася, што ён будзе ляжаць нерухома некаторы час, але ён пачаў павольна ўставаць.

Я працягваў цэліцца, сціскаць цягліцы, хацеў ужо ўдарыць яшчэ раз, але пачуў.

– Прабачце!? Вам патрэбна дапамога? Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?

Я зрабіў пару крокаў назад, спіной упёрся ў сцяну. Паспрабаваў зноў уключыць святло на дысплеі, але той не слухаўся мяне. Я стаў больш актыўна перабіраць пальцамі па яго паверхні. Прыбор паддаўся, і я асвятліў ім прастору перад сабой. Шэрае, худое стварэнне ўстала перада мной спіной. Я застыў на месцы. Яго паказальны палец выпраменьваў чыстае святло. Шэры сілуэт на чорным фоне развярнуўся і стаў сьвяціць прама на мяне. Святло не прыносіла маім вачам дыскамфорт.

– Што ты такое? Не падыходзь!! – гучна вымавіў я і падняў металічную трубу перад сабой.

– Я вінаваты перад вамі, прабачце! Я не хацеў вас напалохаць. Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?

– Не падыходзь да мяне! Вось так і стой! Давай, асвятлі сябе. Я хачу бачыць цябе.

Ён павярнуў сваё святло на сябе. Што я ўбачыў? Перад мной стаяў дзіўны шэры робат: у яго быў твар з чалавечымі рысамі, не было паўрукі, сам ён быў не таўсцей мяне; усе канечнасці мелі чалавечую форму; тулава ў верхняй частцы было шырэй, чым унізе. Усе яго часткі злучаліся чорнымі трубкамі і іншымі механізмамі.

Я не ведаў, як паводзіць сябе далей.

– Як вы сябе адчуваеце? – спытаў ён і стаў падбірацца да мяне.

– Хопіць! Стой на месцы. – сказаў я, упэўнена трымаючы моцны прадмет перад сабой.

– Не бойцеся, я не прычыню вам зла. У маю праграму закладзена дапамога і забеспячэнне бяспекі людзям. Я бачу, што вы занадта напружаны і напалоханыя, пульс значна вышэй за норму. Вам варта прысесці і супакоіцца. Яшчэ вам варта прыняць ежу. Тут, на борце, я знайшоў вам ежу, пакуль вы знаходзіліся без прытомнасці.

Пакуль я моўчкі падбіраў патрэбныя словы, робат казаў усё хутчэй і ціха падбіраўся да панэлі кіравання. Там ён націснуў на нейкую кнопку. Цьмянае, трохі мігатлівае святло ўключылася над намі.

– Добра… Хто ты такі? Адкуль ты ўзяўся? Ты ляцеў са мной? – з спалоханым выглядам я задаў некалькі пытанняў.

Робат выключыў свой ліхтарык і павярнуў галаву да мяне.

– Я робат серыі Ф-11, трэцяга пакалення. Мяне стварылі ў карпарацыі СКР, у дзьве тысячы дзевяцьсот дзевяноста восьмым годзе. Быў…

– Стоп, стоп, стоп! – перабіў яго прамову я. – Які зараз год?

– Тры тысячы сямнаццаты год. Другое чэрвеня, чацвер.

Я моўчкі сеў. Робат прыладзіўся насупраць мяне.

– Ты ведаеш, хто я? – пытанне само сабою вырвалася і перарвала цішыню.

– Прабачце, ваша імя і твар мне незнаёма.

– Значыць, ты не са мной быў…калі карабель пацярпеў крушэнне. Ты хоць бачыў, як я тут апынуўся? – працягваў я.

– Я бачыў, як гэты касмічны карабель быў падбіты пад аблокамі, а затым паваліўся на зямлю. Мне спатрэбілася чатыры гадзіны, каб дасягнуць месца крушэння і аказаць вам медыцынскую дапамогу.

– Значыць гэта ты перавязаў мне галаву і апрацаваў раны!? Я ж быў не адзін на караблі. Хтосьці яшчэ ляцеў са мной, яго мёртвае цела ляжыць у некалькіх метрах ад карабля. Калі ты прыбег на дапамогу, дзе ён быў? Ты бачыў яго жывым? Меў зносіны з ім?

Пачуць адказ мне перашкодзілі моцныя гукі крамсаючага лесу. Здавалася, нібы зноў вярнуўся той жа монстар, што палохаў мяне раней. Пасля, пасыпаліся ўдары па ўсім караблі. Звон біў па вушах, раздражняў маю, і без таго хворую, галаву. Быццам сотні, тысячы камянёў б'юцца аб метал.

– Што гэта? – крычаў я. – Што адбываецца?

Робат спакойна сядзеў на месцы, нешта адказваў мне, але я не змог разабраць яго слоў. У гэтым барабанным шуме зусім можна было сысці з розуму. Праз хвілін пяць удары сціхлі, а следам лінуў моцны дождж. Шум залевы закалыхваў мяне, салодкі пах вады ўсыпляў маю прытомнасць.

– Што гэта было…што за грукат?.. – млявым голасам спытаў я.

– Гэта быў буйны град, ледзяныя шары. Для гэтай мясцовасці характэрная з'ява. Баяцца няма чаго, вы ў бяспецы.

Падчас граду, пару кавалкаў лёду заляцелі праз прабоіну і хутка расталі. Я нават не паспеў зарыентавацца, калі адзін круглы шар лёду ўляцеў у мой бок, потым імгненна стукнуўся каля мяне і разляцеўся. Пасля чаго я павярнуўся і ўбачыў дробныя лужыны.

Затым я цяжка паглядзеў на Ф-11, у вачах маіх цямнела… Я засынаў.

Прачнуўся ўжо раніцай наступнага дня. У пятніцу было светла і ціха. Прабоіна ў караблі ўжо не тлела, кроплі дажджу астудзілі яе. Толькі провад па-ранейшаму трохі іскрыў.

У мяне было яшчэ шмат пытаннеў да робата, але які з іх самы важны, я пакуль не разумеў.

Робата Ф-11 паблізу не было, мабыць, ён сышоў. Я ўстаў, падышоў да штурвала, сеў на крэсла. Пры гэтым імкнучыся не рухаць правым плячом, яно яшчэ балела. Цвёрдае, трэснутае шкло насупраць мяне было напаўпразрыстым, светла-карычневым з-за бруду. Агледзеўшы ўсю панэль кіравання, лямпачкі, кнопкі і экраны – я дакладна ведаў, што націскаць. Усё, што мне ўдалося зрабіць, дык гэта пазбавіць провад ад іскраў. Больш добрых навін не было. Нічога не працавала. Кампутары былі пашкоджаны не толькі знешне, але і знутры.

Я працягваў сядзець, чагосьці чакаў. Я ніяк не мог сабрацца з думкамі, але потым успомніў пра працоўны дысплей, пра міні-кампутар на маёй руцэ. Цяпер мне стала куды цікавей. Я стаў праглядаць усё да дробязяў. З усёй карыснай інфармацыі я выявіў толькі адну – кропку прыбыцця, месца, куды я трымаў шлях.

Будучы сканцэнтраваным, я тузануўся ад спалоху. У той момант на борце быў робат. Я нават не пачуў, як ён наблізіўся і напалохаў мяне. Я зашыпеў ад болю ў плячы. Павярнуўся да яго. Не ведаю, дзе ён блукаў, але мне было не да гэтага. Я толькі глядзеў на яго дзеянні. З адной секцыі робат выцягнуў скрынку з лекамі, дастаў нешта з яе. Падышоў да мяне і загаварыў:

– Вам варта гэта выпіць. Ваша плячо вернецца ў здаровы стан.

У першыя секунды я засумняваўся – «а можа ён хоча мяне атруціць?» Ды не, глупства нейкае, за ўвесь гэты час ён не зрабіў нічога дрэннага. Нават аказаў мне першую медыцынскую дапамогу, пасля крушэння.

– Добра. – падумаў я і даверыўся яму.

Я працягнуў руку і выпіў нейкія лекі.

І праўда, белая вадкасць мне вельмі дапамагла. Дзе ён быў раней!? Я стала быць захацеў зняць бінт з галавы, але ён мяне спыніў.

– Стойце! Гаенне раны яшчэ ідзе. Пачакайце, калі ласка, яшчэ тры гадзіны.

Я паслухаўся яго, апусціў рукі, а затым спытаў.

– Хто той мёртвы чалавек, у такім жа касцюме як у мяне? Ён ляжыць за караблём у кустах, мёртвы! Ты бачыў яго?

– Так. У момант майго прыбыцця на месца крушэння, у караблі былі толькі вы. Зусім адны. Таксама, агледзеўшы плошчу падзення, на пяску мной былі заўважаныя сляды крыві, якія вялі ад карабля. Я бачыў мёртвае цела. Металічны аскепак тырчаў у яго грудзях! Выбачайце, але я не змог яму дапамагчы. Яго сэрца, на момант яго выяўлення, ужо не білася.

– Але яго цела знявечанае, я не бачыў там не якога кавалка металу ў грудзях!

– Мноства насякомых, жывёл блукае ў гэтых лясах. Голад і пах крыві прыцягнуў іх да мёртвага цела.

– Зразумеў… Ты ведаеш, дзе гэта? – паказаў яму кропку, тое месца, куды мне трэба дабрацца.

На дысплеі гарэў чырвоны паказальнік і толькі адно слова «Розжыг».

– Так. Мае дадзеныя кажуць, што гэта закрыты жылы горад. Да яго тыдзень шляху. Я гатовы вас туды адвесці. У маёй праграме закладзена карта карпарацыі… Вы можаце давяраць мне.

Я ўстаў, паглядзеў на робата і лёгенька ляпнуў яго па плячы. Праходзячы, Ф-11 павярнуўся да мяне.

– Выдатна, мы адпраўляемся туды як мага хутчэй! – не хачу, каб мяне нешта з'ела ці забіла… Не хачу сядзець тут. Гэта жудаснае месца. Дзіўна толькі, што мяне да гэтага часу не знайшлі. Мабыць, палічылі, што я памёр. – Чуеш, дружа?! Хутка пойдзем, так што ты не прападай! – сказаў я, набліжаючыся да грузавога адсеку.

Робат маўкліва глядзеў на мяне, працягваў стаяць як каменны. А я, тым часам, адкрыў дзверы грузавога адсека. Увайшоў. Унутры было вельмі шмат скрынь розных памераў. Самы вялікі дасягаў тры метра ў даўжыню, і дзесьці па метры ў вышыню і шырыню. Я ж падыходзіў да дробных скрынь, ускрываў іх. У іх мне трапляліся нейкія дэталі рознай канфігурацыі і памераў. Варта адзначыць, што самым карысным для маіх пошукаў была сцяна з ячэйкамі. У іх я знаходзіў шмат ежы і вады.

Адшукаўшы заплечнік пад стаць сваёй форме, я стаў збіраць і класці ў яго патрэбныя рэчы для паходу. Працягваючы ўскрываць скрыні, я памаленьку знаходзіў шмат карысных рэчаў. Усе яны былі падпісаныя, на іх была нанесеная гравіроўка СКР. Таксама мне спадабалася, што на борце была зброя. Гэтая знаходка надала мне ўпэўненасць, нейкі спакой за сябе, абарону ад таго, што мяне пужала. Так як у заплечніку было мала месца, я змясціў у яго самае патрэбнае: ежу, ваду, лекі, пісталет, патроны і яшчэ іншыя дробныя рэчы.

Увесь гэты час Ф-11 стаяў не ўмешваючыся. Нібы цень, ён добра зліваўся з становішчам у памяшканні. Сабраўшы ўсё неабходнае, я паспяшаўся сесці за штурвал. Цела прасіла толькі адпачынку. Некалькі хвілін мы з робатам правялі ў цішыні.

А калі ж я ўстаў і зірнуў у яго штучныя вочы, яны зьвярнуліся да мяне ў адказ. Нячулая машына – вось аб чым я тады падумаў. Яшчэ раз я перагледзеў змесціва заплечніка. Агледзеў сваё цела, раны на нагах былі зацягнутыя, шнары праглядаліся ў парэзах уніформы. Потым я паглядзеў на робата яшчэ раз і спытаў:

– Чаму я ўчора так хутка адключыўся і заснуў падчас дажджу? Я ж зусім не хацеў спаць.

Хоць у мяне было яшчэ шмат пытанняў, я вырашыў не спяшацца з імі, а пакінуць іх на наш сумесны шлях.

– Гэта ўсё ўчорашні дождж. Падчас дажджу ўсё жывое засынае. Я шмат разоў такое бачыў. Па маіх назіраннях, дождж выкідвае нейкія таксіны.

– Добра, з гэтым разабраліся. Усё астатняе па дарозе распавядзеш. У мяне яшчэ шмат пытанняў да цябе.

– Буду рады вам дапамагчы.

– Ты заўсёды такі ласкавы?

– У маёй праграме закладзеныя законы, паводзін і правілы, якім, я павінен прытрымлівацца.

–Так-так-так…можна было здагадацца. – пасля крушэння я ўпершыню злёгку ўсміхнуўся.

Ужо было пара выходзіць. Белы заплечнік з цвёрдага матэрыялу я замацаваў за плячыма. З дапамогай невядомага мне прыцягнення, ён лёгка накідваўся і таксама лёгка здымаўся, калі мая далонь цалкам краналася яго. Ён выдатна зліваўся з усім касцюмам. Я таксама падабраў ляжачы кавалак паперы і змясціў яго ў маленькую непрыкметную кішэню ўніформы. Штурмавую вінтоўку я накінуў на сябе. Выйшаўшы з карабля, я ступіў у вадкі, паўсухі рыжы бруд. Ён добра прыліпаў да маіх падэшваў. Я з цяжкасцю перасоўваў ногі ў бок вялікіх раслін. Наперадзе мяне ішоў робат. Ззаду, след у след, ішоў я. Мы дайшлі да бліжэйшага хмызняку, лісце якога, у большасці сваёй, былі здзіраўленыя і пакрытыя тым жа брудам, які мы каталі пад нагамі. Я падумаў: «Дык дажджлівая вада павінна была змыць увесь бруд!?» Яшчэ мне не здалося дзіўным, што пасля ўчорашніх ападкаў кусты ператварыліся ў салату. Учора па іх біў град. Але чаму ўся зеляніна вакол засталася бруднай?

Мы рухаліся далей, углыб зараснікаў. Робат працягваў ісці наперадзе мяне. Расліны краналіся нас, таму мы абодва былі абмазаны рыжым брудам. А я ўсё чакаў, калі ж шлях стане чысцей.

– Эй!? Ф-11! Чаму тут так брудна?

– У гэтых месцах з неба льецца брудны дождж кожныя тры дні. Вялікая колькасць пылу лётае ў небе, ад таго і дождж з пяском.

Робат размахваў сваёй левай, адзінай рукой. Шамацеў галінкамі, пырскаў брудам, нястомна прасоўваўся наперад. Пад нагамі ляжала вельмі шмат зялёнага падранага лісця, мы ступалі на іх, тапілі іх у земляной кашы. Шолах і хлюпанне пад нагамі. Хацелася хутчэй перасоўвацца, але акрамя бруду, мне яшчэ перашкаджалі вялікія галіны, якія былі сарваныя ветрам з вяршыняў дрэў і раскіданы па ўсім лесе. Нам было няпроста ў пачатку шляху, а які шлях будзе далей, мне толькі трэба будзе даведацца.

Праз дзве гадзіны мы выйшлі з гэтага непрыемнага вялікага лесу. Цяпер жа нам трэба было прайсці праз невысокую, чыстую і вільготную траву, якая была мне па пояс. Было прыемна ачысціцца, памыцца ад пяску. Жоўта-зялёныя расліны былі прыгожыя і спакойныя. Яны раслі на аранжавай, цвёрдай глебе з дробнымі каменьчыкамі. Тут я хацеў спыніцца на прывал. Месца было прыгожае. Я сказаў пра гэта робату, але яму мая ідэя не спадабалася. Ён пачаў пераконваць мяне працягваць шлях, казаў пра тое, што тут зусім не так бяспечна, як мне здавалася. З-за гэтага мне давялося ўзяць у рукі штурмавую вінтоўку і аглядзецца па баках. Я стаў пільна ўглядацца ва ўсё без разбору. І калі мы зайшлі ў сярэдзіну, да мяне дайшло, што гэта месца па-сапраўднаму дзіўнае, улічваючы ўсё тое, што было мною ўбачана раней. Бо я неаднаразова цэліўся, жмурыўся, азіраўся назад і падганяў робата. Тут відавочна нешта было, яно хутка бегла ў траве… Рэдкія, але ўсё ж гучныя піскі зыходзілі з саміх раслін. Часам незразумела было, адкуль яны. Луг шамацеў, дрыжаў паласой. Тут жа трава стала мяняць сваю афарбоўку: з жоўта-зялёнага на цёмна-чырвоны, часам на карычневыя колеры. Нешта бегала вакол нас то тут, то там. Затаілася, мабыць палявала.

Нягледзячы на стомленасць ног, я ўсё ж хутка перабіраў імі, тым самым паскараў тэмп хадзьбы.

І калі гэты луг скончыўся, мы зноў зайшлі ў нейкія джунглі. Зайшлі ўглыб новага лесу, так далёка, што пранізлівыя піскі невядомай істоты больш не дакраналіся нашых вушэй.

Тут, з галінкі на галінку пераляталі каляровыя птушкі. Яны шчабяталі, спявалі свае сумныя песні. Ад гэтай мелодыі мне станавілася яшчэ цяжэй ісці. Уся паверхня глебы гарэла ў нейкіх маленькіх сініх кветках. Смачна пахла.

Я ўсё спадзяваўся скінуць заплечнік і сесці адпачыць. Але робат маўчаў аб прывале. А калі я захацеў сам пра гэта загаварыць, то ён спыніўся. Застыў. Я таксама спыніўся і паспяшыў супакоіць сваё дыханне. А вось ногі працягвалі гудзець ад гадзінных прагулак.

– Ну што, тут бяспечней? – раздражняльна спытаў я. – Можам ужо, нарэшце, прывал зладзіць?

Ф-11 па-ранейшаму маўчаў і не рухаўся. І калі я падышоў да яго вельмі блізка, ён рэзка павярнуўся і паваліў мяне на зямлю. Я ў разгубленасці і здзіўленні ляжаў на сырой паверхні. Хацеў хутка ўстаць, але ад стомы тармазіў сваё цела і думкі. Я пацягнуўся за вінтоўкай. А робат тут жа падняў свой паказальны палец і вертыкальна падвёў яго да сваіх штучных шэрых вуснаў. Паказаў мне жэст цішыні і стаў аглядацца па баках. Я не на жарт спалохаўся, гэтае няведанне таго, што адбываецца мяне пужала. Ф-11 роўна стаяў, круціўся ў розныя бакі. Потым я пачуў, як нешта рухалася каля нас. Рэдкія шоргаты блыталі мае думкі, наводзілі на мяне яшчэ большы страх. Здавалася, што хтосьці скрабе кару з дрэў. Я працягваў ляжаць, падрыхтаваў зброю да стральбы. Здалёк, нешта дзіка захрыпела, заравела. Мы абодва замерлі. Услухоўваліся і чагосьці чакалі. А джунглі то застывалі ў маўчанні, то ажывалі ў гэтых гучных танах. Мне падалося, што пара ўжо ўстаць і навесці вінтоўку. Парадкам надакучыла баяцца, пара бы ўжо выпусціць пару куль ад злосці.

І я ўскочыў, прыцэліўся. Наперадзе, у раслінах мільгала нейкая цёмная істота. Холад прабег па ўсім маім целе. Трэба было нешта рабіць. Праявіўшы рашучасць, я націснуў на курок, стрэліў адным патронам у бок гідкага гуку. Нечакана храп пачуўся ўжо за маёй спіной. Я хутка павярнуўся, не раздумваючы, зноў стрэліў у злоснага, ікластага звера, які стаяў перада мной. На гэты раз я паспеў кінуць уніз чатыры гарачыя гільзы. А ў адказ атрымаў па твары звярынай лапай. Кроў тут жа пырснула з маёй шчокі прама ў бок робата, які проста назіраў і не ўмешваўся. Адвёўшы галаву ў бок пасля чапляльнага ўдару звера, я працягваў страляць. Ад шматлікіх агнястрэльных раненняў істота застагнала і прынялася бегчы.

Апоўдні я стаяў з шырока расплюшчанымі вачыма, моцна сціскаў зброю. Я застыў на месцы ў гэтым становішчы. Затым агледзеўся і зноў застыў на месцы. Углядаўся ў кожны рух лісця. Я ледзь не загінуў. У галаве трымаў гэты вобраз: бардовае кудлатае цела, ростам з мяне, але ў некалькі разоў шырэй, падабенства вялікай малпы. Яно мела розныя па велічыні пары пярэдніх канечнасцяў. Вочы яго былі чорныя, як бездань. Вострыя іклы маглі б мяне папросту разарваць. Да такога я відавочна не быў гатовы.

З маёй раны, кроў павольна цякла па шыі, на форму.

– З вамі ўсё ў парадку?! – паспяшаўся спытаць робат. – Вам варта апрацаваць рану.

– Не, не ведаю! – спалохана прамармытаў я. – Ты гэта бачыў?

– Так. Калі ласка, я дапамагу вам! Трэба апрацаваць рану. Дастаньце з заплечніка аптэчку.

– Ды пачакай ты са сваёй дапамогай! Што за пачвара напала на мяне? – горача сказаў я, размахваючы штурмавой вінтоўкай з боку ў бок.

– Гэта быў дзікі звер Скей, людзі яго так празвалі дзесяць гадоў таму. Мутаваная істота. Іх раней было даволі мала, але цяпер становіцца ўсё больш і больш. Калісьці яно адарвала мне руку ў барацьбе за чалавечае жыццё. – распавёў сваю гісторыю робат, а пасля бліжэй падышоў да мяне. – Прашу вас. Давайце апрацуем рану і пойдзем далей.

Я зірнуў у вочы робата, затым на месца адарванай рукі. Апусціў бровы і супакоіў свае рукі. Дула вінтоўкі ўжо глядзела ўніз. Яго гісторыя выклікала ўва мне яшчэ больш пытанняў, але на іх пакуль не было часу. Я адразу ж дастаў з заплечніка аптэчку, выцягнуў з яе балончык і працягнуў яго робату. Ф-11, не губляючы ні секунды, упырснуў на рану празрыстае рэчыва і кроў перастала цекці. Пасля, вярнуўшы назад прадметы ў заплечнік, мы хуткімі крокамі сталі прабірацца наперад. Настрой мой быў трывожны і злы. Я не збіраўся чакаць, пакуль на нас нападзе яшчэ якое-небудзь звяр'ё.

Прайшоўшы ўсяго пяцьсот метраў, мы выйшлі з лесу да пясчанай пустыні. У тую жа гадзіну я адчуў, як прыпякала гарачае сонца. Яно хутка сагравала мяне. Зусім не было ветру. Жоўтая лістота, ззаду нас, мёртва вісела на кустах. Наперадзе плыў белы пясок. Вялізныя кучы солі цягнуў за сабой гарызонт.

Я вельмі моцна стаміўся.

Тут та мы і разгарнулі свой прывал. Я зняў заплечнік і вінтоўку. Сеў на сумны пясок. Зняў з галавы павязку: пад ёй былі русыя, кароткія валасы і, зараз ужо, вялікі шнар. Я прысеў, дастаў ежу і ваду. Таксама я дастаў з кішэні кавалак паперы і падаў робату, узяў з заплечніка пішучы маркер, папрасіў яго намаляваць наш маршрут на гэтым шматку. Падчас гэтага адпачынку я пачаў задаваць пытанні робату і разважаў над тым, што адбываецца з гэтым светам. Першае, што я спытаў, гэта тое, адкуль ён узяўся і як даўно ён блукае ў гэтым краі. Ён распавёў мне дзіўную гісторыю. Пачыналася яна з таго, што вялікая колькасць робатаў яго серыі выпуску была знішчана людзьмі з прыходам новых, больш функцыянальных робатаў Ф-12. Астатнія былі адпраўленыя ў малыя гарады або пакінуты ў бязлюдных месцах. Ён жа дзевятнаццаць гадоў таму з'явіўся ў невялікім горадзе, дзе на аднаго робата было каля чатырох чалавек. Тады горад квітнеў і рос, дзеці шчасліва бегалі, дарослыя не мелі прычын хвалявацца за заўтрашні дзень. Але ўсё хутка змянілася, свет пачаў мяняцца літаральна на вачах. Змяніўся клімат, паводзіны людзей і ўсяго жывога свету ў цэлым. Жыццё стаяла пад пагрозай. Жывёлы і казуркі сталі эвалюцыянаваць, станавіліся нашмат мацней і небяспечней, чым раней. Слабыя ж віды паміралі. Людзі ўсё больш сталі гінуць з-за недахопу ежы. Многія ж змаглі дабрацца да больш буйных гарадоў і аб'яднацца. Робаты Ф-11 сталі бескарыслівымі. А ў яго горадзе зусім не засталося людзей. Цяпер маленькі горад – гэта руіны, пустыя будынкі, косці і мноства разабраных робатаў. А ён, гэты робат, з дня ў дзень самотна блукаў сярод гэтага ціхага хаўса. Да таго моманту, пакуль мой касмічны карабель не паваліўся, і ён не заўважыў транспарт, які падае у небе, недалёка ад сябе. Тады той робат накіраваўся да мяне.

Я спытаў у яго, што чакае наперадзе. А ён толькі адказаў, што я павінен паберагчы прыпасы і сілы, бо чакае нас доўгі і небяспечны шлях.

Падчас нашай размовы я спрабаваў успомніць нешта пра сябе. Памяць па-ранейшаму хавалася і да гэтага часу мучыла мяне. Хто я такі? Ці ёсць у мяне родныя? Адкуль я? Навошта мне трэба ў той закрыты горад Розжыг? Я стаў меркаваць, што ўсе адказы я знайду ў горадзе, калі дабяруся да яго.

Я забраў у робата свой маленькі кавалак паперы. Цяпер у мяне ёсць карта. Змясціў яго ў кішэню. Сабраў заплечнік і, накінуўшы вінтоўку, я быў гатовы рухацца наперад.

Цёмны лес аддаляўся ад нас. Тэмпература паветра, па маіх адчуваннях, павялічвалася з кожным нашым крокам наперад, станавілася вельмі горача. Пустыня была велізарнай. Над ёй, удалечыні, мігцела гарачае паветра, яго хвалі ляцелі да неба. Час ад часу дзьмуў лёгкі ветрык, які падымаў белыя салявыя пясчынкі крыху вышэй за мяне. З-за гэтага мне станавілася цяжэй дыхаць і вельмі хацелася піць.

– Кхе-кхе-кхе! – закашляў я.

Спыніўся, упаў на калені, на мяккі беласнежны пясок.

– Пастой! – сказаў я робату. – Не магу дыхаць…мне цяжка…

– Я чымсьці магу дапамагчы? – спытаў робат і падышоў да мяне.

– Кхее-кхе… – зноў вырваўся кашаль.

Я зняў заплечнік, дастаў з яго ваду і аптэчку. Прамачыў горла маленькім глытком вады. Затым адкрыў аптэчку і ўзяў тонкі квадратны кавалак тканіны. Прыкрыў ім ніжнюю частку твару. Так дыхаць было значна лягчэй.

– Вам патрэбна мая дапамога? – зноў спытаў робат.

– Так! Усё, што ты можаш цяпер, гэта дапамагчы мне несці рэчы, – сказаў я і аддаў заплечнік робату.

Штурмавую вінтоўку я вырашыў пакінуць у сябе – так было спакайней.

Гарызонт плавіўся, дрыжаў. Мае ногі трохі патаналі ў пяску, з-за гэтага было цяжка ісці. Сонца пякло ў галаву. Пот імкліва сцякаў па ўсім целе. Я зняў верхнюю частку свайго касцюма, накінуў яго на галаву, тым самым схаваўся ад сонца. Напалову агаліў цела.

Здавалася, што мы ішлі вельмі павольна, нібы цэлую вечнасць. Сонца, абагнаўшы нас, цяпер апынулася наперадзе і свяціла мне прама ў вочы. Затым яно стала патроху хавацца ў нейкіх прадметах. Мільгала, падморгвала мне сваімі асляпляльнымі прамянямі. Адразу і не разабраць, што там наперадзе. На вялікім цёплым крузе сталі праглядацца нейкія цені і, чым бліжэй мы да іх падыходзілі, тым больш іх станавілася.

Толькі да заходу мы дабраліся да гэтых ценяў. Гэта былі закінутыя будынкі. Высокія пабудовы, напалову сыходзілі ў пясок. Іх было з дзесятак такіх, можа больш: шэрыя, паўразбураныя будынкі. Вельмі шмат руінаў, бетонных пліт ад ня ацалелых высотак. Мёртвы горад. Мы хадзілі тут як па лабірынце. Шукалі добрае месца для начлегу. Былі ўжо прыцемкі, калі мы зазірнулі ў першы высокі будынак. На першы погляд, старыя сцены былі моцнымі, ніякіх цэлых вокнаў і дзвярэй няма. Унутры ляжаў сухі пустынны пясок. Паўразбураная лесвіца вяла ўверх да іншых паверхаў. Каля яе быў ліфт, дзверы якога былі адчыненыя. Я пабаяўся туды зазірнуць. І, забраўшы свой заплечнік у робата, я адышоў ад яго. А вось робат паглядзеў уніз, пасвяціў ліхтарыкам і адышоў.

– Што там унізе? Пясок? – спытаў я.

– Цемра. Якая глыбока сыходзіць уніз. – адказаў робат.

Ад гэтага мне станавілася неспакойна, нейкія страхі і перажыванні ахуталі мяне.

Пасля таго, што было ззаду нашага шляху, я стаў сцерагчыся падобных месцаў. Цяпер я быў гатовы да новых небяспек. Напэўна, я стаў сам сабе прыдумляць страхі і ад таго не мог расслабіцца. Магчыма, тут ёсць нехта яшчэ.

Мы падняліся па лесвіцы на паверх вышэй. Прайшлі крыху далей, углыб шырокага памяшкання. Тут я знайшоў прыемны для сябе куток.

Зняў павязку з твару, якая хавала мой нос і рот. Тканіна была трохі жоўтай, пакрылася маленькімі пясчынкамі гэтай пустыні. Тут жа, у будынку, дыхаць было свабодна і лёгка.

Стала хутка цямнець. За нашымі сценамі адразу ж тэмпература падала. Пабудова, як і ўся пустыня, павольна астывала. Я працёр вочы, пачухаў ямачку на барадзе, а затым надзеў на сябе верхнюю частку касцюма. Узяў заплечнік і паклаў яго побач з вінтоўкай, каля сябе. Павячэраў: з'еўшы палову сухога батончыка з зерняў, выціснуўшы трохі мяса з цюбіка, запіў гэта вадой. Запасы ежы канчаліся, даводзілася эканоміць.

Тым часам робат стаяў ля вялікага праёму для акна, глядзеў удалячынь. Я прапанаваў яму сесці побач са мной. Ён паглядзеў на мяне і ахвотна пагадзіўся. Прысеў таксама, спіной абапіраючыся на сцяну. Я паглядзеў у яго бяздушныя вочы і раптам успомніў, як лавіў на сабе гэты погляд раней. Успомніў яго ў смутных белых танах, здаецца, ён мне тады перавязваў рану на галаве. І гэтыя словы аб аказанні дапамогі… Так, так…гэтыя вочы дакладна глядзелі на мяне тады, гэтак жа, як цяпер.

Успаміны пачалі вяртацца. Да чаго ж добра мне было даведацца, што мая памяць не зусім страчана. Я ўсміхнуўся, нягледзячы на ўсе праблемы нашага шляху.

Мяне хіліла ў сон. У пустэльным пакоі я прылёг на яшчэ цёплы пясок для таго, каб паспаць. Заўтра сілы яшчэ як спатрэбяцца. Прайшло толькі некалькі хвілін роздумаў, як я імгненна заснуў.

З чорнай шахты ліфта сталі даносіцца галасы і рыпенні. З яе пачалі выпаўзаць выродлівыя светла-шэрыя кібаргі, паўлюдзі-паўробаты. Яны былі аблітыя цёмна чырвонай вадкасцю. Кроў сцякала па іх метале, па іх чалавечай плоці і вялікімі, вязкімі кроплямі падала на халодны сыпкі пясок. Целы іх былі з адарванымі часткамі і элементамі, якія адсутнічалі. Як мерцвякі, яны быццам ажывалі і накіроўваліся ў наш бок. Пад намі, паверхам ніжэй, яны кішаць сотнямі. Я ўзяў штурмавую вінтоўку, перазарадзіў яе. У жаху трымаў дрыготкімі рукамі зброю. Мой спадарожнік, робат, свяціў ліхтарыкам у бок, адкуль даносіліся гукі. Затым, з дзвярнога праёму паказаліся некалькі зласлівых, упартых кібаргаў. Яны зірнулі на нас ярка зялёнымі вачыма і накіраваліся да нас. Я страляў як мага часцей. Гільзы выляталі імгненна. А гэтых мерцвякоў станавілася ўсё больш. Яны шчыльней прыціскалі мяне да сцяны. Смерць падыходзіла ўсё бліжэй і бліжэй. Крывавыя кібаргі лавінай накінуліся на мяне.

У гэты момант я прачнуўся!

Не паспеўшы апамятацца, я схапіў вінтоўку і стрэліў з яе ў шэрую сцяну. Сэрца вырывалася з маіх грудзей, я адчуваў страх і безабароннасць свайго становішча. У жаху, цяжка дыхаючы, я працягваў глядзець на дзвярны праём. Робат падбег да мяне і працягнуў руку, унутраная частка далоні глядзела на мяне, выцягнуўшы пальцы ўверх. Гэтым жэстам робат хацеў спыніць мяне.

– Вы ў бяспецы! Вам нічога не пагражае! – выцягнуўшы руку, Ф-11 паўтарыў мне гэтыя словы некалькі разоў.

Я апусціў вінтоўку. Пацёр вочы і пакруціў галавою, агледзеўся. Нікога і нічога пужлівага вакол нас я не бачыў. Паступова я стаў супакойвацца.

– Усё прайшло, гэта ўсяго толькі сон, – ціха сказаў сабе я.

Пасля чаго падняўся, атросся ад пяску і павярнуўся да святла. Маё цела пасля ночы пахаладзела. Праз праём вакна было прыкметна, як мёртва стаялі халодныя будынкі. Мой погляд слізгаў па цёмных плямам іх сцен. Я задумаўся. Адразу ж у галаву палезлі секундныя ўрыўкі жудаснага сну. Я ледзь не прамок. Паміргаў і цяпер стаў глядзець на яркія верхнія паверхі будынкаў. Прамяні сонца ўжо краналіся іх вяршыняў. Выгляд быў прыгожым і тужлівым.

Так пачынаўся новы дзень.

Нахіліўшыся да заплечніка, я дастаў з яго напалову з'едзены батончык сухіх пладоў, раслін, разгарнуў этыкетку і адчуў гэты салодка-кіслы густ. Зрабіў пару глыткоў чыстай вады з жалезнай бутэлькі. Такі быў мой сняданак. Я гатовы быў зноў рухацца наперад.

Мы спусціліся, выйшлі з будынка, вярнуліся зноў на дробны белы пясок. На другім будынку насупраць я заўважыў надпіс: «смерць СКР». Даволі вялікі надпіс, паміж першым і другім паверхам, на ўсю сцяну. Я спыніўся, а робат, не азіраючыся, працягваў ісці. Я пакратаў пальцамі літары на грудзях сваёй формы, зірнуў на іх. Я з СКР! Трохі занепакоена паглядзеў на робата. Бо менавіта СКР стварыла Ф-11. І носячы форму гэтай карпарацыі, я відавочна частка гэтага ўсяго. Нейкае дрэннае прадчуванне стала трывожыць мяне. Я яшчэ быў сонным і лянівым, каб разбірацца з гэтым. І з задуменным выглядам рушыў з месца, стаў даганяць робата.

Першыя хвіліны ісці было даволі лёгка. Наш шлях быў вольны ад абломкаў. Пад нашымі нагамі знаходзіўся толькі халаднаваты пясок. На шчасце, сонца яшчэ не паспела сагрэць усё ў акрузе. Яно было не занадта высока і таму ценяў было дастаткова шмат, каб бадзёра праходзіць гэты горад. Мы ішлі па вуліцы, так як справа і злева ў шэраг выстраіліся высокія будынкі. Пару верхніх паверхаў і дахі толькі суправаджалі нас. Яны былі выдатна захаваныя, нават шэраг сцен меў зашклёныя пыльныя вокны. Аднак усё добрае калі-небудзь заканчваецца. Так здарылася і з намі. Вуліца скончылася. Цяпер нам трэба было прайсці праз мноства руін.

Куды ісці, у якім напрамку, мне было невядома. Хоць я заўсёды памятаў пра маленькую карту ў кішэні, але ленаваўся зазірнуць у яе і разабрацца. Навошта гэта трэба, калі Ф-11 дакладна ведаў, куды нам ісці. Ён кіраваўся сваёй навігацыйнай сістэмай і па-ранейшаму ішоў наперадзе, я ішоў за ім і часам з трывогай азіраўся назад, быццам адчуваў, што за намі хтосьці сочыць. Праходзілі праз горы разбітага бетону. Яны былі складзеныя так, што ўтваралі тунэлі, можна было прайсці скрозь іх. А калі яны скончыліся, то мы ішлі па паверхні сухога пяску і па кавалках бетону, з якога тырчалі жалезныя пруты. Мне было маральна цяжка падарожнічаць, але даводзілася цярпець.

Таксама, мы прайшлі праз будынак, які ляжаў разбураным, дзе я заўважыў яшчэ адзін надпіс: «Іх свет знікне. Нашы ворагі загінуць».

– Эй, Ф-11?! Ты не казаў пра вайну, пра ворагаў. Не згадваў нічога такога. Што за ворагі? Ты паглядзі на надпіс. Эй?! Ня маўчы! Ці ты нешта ўтойваеш? – спытаў я.

Робат працягваў упэўнена ісці наперад. Маўчаў, быццам зусім не чуў мяне, хоць я знаходзіўся ў пару метрах ад яго.

– Я з табой размаўляю! Ты мяне чуеш? – я зноў звярнуўся да робата. – Ты бачыў той надпіс?..

Робат, крыху счакаўшы, усё ж адказаў.

– Я чую вас. Я шукаў адказ у сваёй памяці. Ніякай вайны не было, у маёй памяці яе няма. Надпісы, мабыць, маюць нейкі іншы сэнс. Магчыма, яны былі зробленыя вельмі даўно і носяць выключна самотны характар. – прамовіў робат.

Ф-11, калі адказваў, не абарочваўся да мяне і не збаўляў крок.

Шчыра кажучы, я засумняваўся ў яго словах. Нейкае пачуццё ўнутры мяне прымушала сумнявацца ў ім. Складвалася такое адчуванне, што Ф-11 нешта не дагаворвае, нешта хавае. Хм… Якая хітрая гэтая штука – робат! Працягваць пытацца ў яго аб надпісах або аб чымсьці іншым я не стаў, мне стала неспакойна. Хоць я і давяраў яму ў многіх нашых прыгодах, тут жа я ўсумніўся.

Мы падоўгу блукалі па гэтых гарадскіх развалінах. Лёгка праходзілі па пустынных доўгіх калідорах, дзе я супакойваў сваё дыханне. А часам, даводзілася ўзбірацца на кучу бетону і спускацца, імкнучыся не параніцца.

– Руіны заканчваюцца! – сказаў і павярнуўся да мяне робат. – Паслухайце, за гэтымі ацалелымі будынкамі нас чакае пустыня.

Ф-11 паказваў пальцам на будынкі, што знаходзіліся ад нас на адлегласці, дзесьці за сто метраў. Робат бачыў маю стомленасць. Я цяжка дыхаў, твар пакрываўся буйнымі празрыстымі кроплямі поту. Таму, калі ж мы дайшлі да апошняга шматпавярховага будынка, я прысеў у ценявой часткі і абапёрся спіной аб халодную шэрую сцяну. Я дастаў новую прастакутную тканіну з аптэчкі для таго, каб прыкрыць нос і рот ад пясчынак пустыні, што лёталі па ветры. Бо цяпер, нас чакала ўсё тая ж цяжкая беласнежная пустыня.

Пасля невялічкага прывалу я ляніва ўстаў. Зрабіўшы спробу адысці ад будынка, я заўважыў, што пад маімі нагамі з пяску праглядаюцца нейкія косткі. Тады я нагой злёгку капнуў перад сабой пясок, спачатку носам абутку, а затым пяткай. Робат маўчаў і назіраў за тым, што я раблю. На пяску, сеяным дробнымі каменьчыкамі, ляжалі тры вялікія косткі і парачка крыху меншых. Я імгненна паглядзеў на робата і вярнуў свой погляд назад.

– Што тут такое?! – вымавіў я.

Зрабіўшы пару крокаў назад, неакуратна стаў, трохі сагнуўшы ногі ў каленях, ледзь было не паваліўся на пясок. Пад маёй ступнёй ляжаў белы чалавечы чэрап.

– Што тут адбылося? Яны паўсюль! – казаў я, азіраючыся па баках.

Ад апошніх будынкаў і ў бок пустыні ляжала вельмі шмат чалавечых костак. Рэбры, доўгія і кароткія, хрыбетнікі і розных памераў чэрапа. Дарослыя і дзеці…

Але чаму яны тут ляжаць, чаму іх тут так шмат? Я думаў толькі аб дрэнным. Можа іх забіў СКР? Яніяк не мог забыцца пра ўбачаныя надпісы.

Яшчэ трохі агледзеўшыся, я так і не ўбачыў яснасці. Ф-11 не адчуваў тых жа пачуццяў, што і я, і таму працягнуў мне руку і сказаў:

– Нам пара ісці.

– Ты нічога не хочаш мне расказаць пра гэта? Паглядзі, колькі тут загінула людзей! – сказаў я.

– Я нічога не ведаю аб гэтым месцы. Нам пара. Калі ласка, хадзем, – адказаў робат.

Калі Ф-11 казаў гэтыя словы, я ў апошні раз зірнуў на парэшткі. Я заўважыў, як вецер размывае пясок на маленькім чэрапе, які ляжыць з іншымі косткамі. У гэтым чэрапе была адтуліна ў вобласці ілба. Вось яна, адна здагадка таго, што адбывалася – людзей застрэлілі.

Сумна станавілася на душы. Таямніча і страшна. Цяжка змірыцца з гэтым, мяне мучылі розныя пытанні.

Я не стаў больш гаварыць з робатам. Мы ішлі далей. Ісці з Ф-11 было непрыемна: ён нічога не распавядаў, ішоў імкліва па нашым шляху і толькі зрэдку мог сказаць пару слоў.

Белы, нібы люстэркавы, гарызонт разаслаўся вакол нас. Здавалася, што гэтай пустыні няма канца. Другі дзень яна праплывае ў мяне перад вачыма. Куды ні паглядзі – усюды яна.

Пакуль я цяжка ішоў па гэтай хвалістай паверхні, я напружваў галаву, хацеў нешта ўспомніць пра свой дом, пра сябе. Пуста ў маёй галаве. Як мяне завуць? Можа Ігар або Максім … Пару імёнаў я ведаў, круціў у памяці. Але як клічуць мяне на самай справе? Толькі пра гэта я думаў. Горка капаўся ў сабе. Я хацеў было ўжо здацца, як з маёй памяці нешта прачнулася. Так! Я дакладна ўспомніў нешта новае. Гэты момант відавочна адбываўся ў маім жыцці. Падобная пустка вакол мяне, таксама смажыла сонца. Побач са мной быў мой бацька. Тады я быў яшчэ дзіцём, і ён вазіў мяне далёка за горад, у невялікую пустыню, дзе дрэў не было, была толькі жоўтая, высахлая трава, што схілілася да зямлі. Памятаю тое месца, адкуль нам быў бачны вялікі горад, над якім лётала з дзясятак касмічных караблёў. Бацька вучыў мяне стральбе. Расстаўляў усялякія знакі, вучыў мяне цэліцца і распавядаў аб зброі. Дапамагаў трымаць пісталет, разбіраць яго. Гадоў дваццаць таму гэта было… Так, гэта мой успамін. Вайсковец, навуковец-інжынер, жорсткі і рашучы – такім я памятаю бацьку. Мне тады не падабалася быць салдатам, я жадаў больш утульную абстаноўку. Але з-за страху я не мог пра гэта сказаць свайму бацьку і моўчкі выконваў яго загады. Ён радаваўся, што я праводзіў з ім час. І раздражняўся, калі ў мяне не атрымлівалася нешта зрабіць. Бацька нават не здагадваўся, як мне брыдка страляць і бегчы ад сваіх захапленняў.

Мацней забілася маё сэрца, узрадавалася і засмуцілася ўслед.

Наперадзе, на кучу пяску ўзбіраўся Ф-11, я ішоў следам за ім. Узбіраючыся на вяршыню насыпу, я працягваў блукаць у памяці, шукаў сваё новае або, хутчэй, сваё мінулае. Падняўшыся на вяршыню, я спыніўся, паглядзеў уніз. У мігценні цяпла, на гарызонце, стаяла адзінокая пабудова. Я не адразу звярнуў сваю ўвагу, але спыніўшы погляд на ёй, я разгледзеў бел-чорны маяк. Большая частка яго знаходзілася над зямлёй. Вельмі хацелася падысці да яго бліжэй і схавацца ў яго цені.

Злева падзьмуў лёгкі ветрык, які падарыў мне трохі прахалоды. Прыемны холад ахапіў усё цела. Я павярнуўся да яго тварам, каб яшчэ больш паддацца яго ўплыву. Мне захацелася птушкай узляцець і паляцець у неба. Вецер дарыў свабоду. Здавалася ўсё не так дрэнна. Але на бяду, у наш бок набліжалася пясчаная бура. Сцяна святла і цемры. Пясок круціўся ў патоку вялікага ветру. Велізарная бура, у якой вышыню ці шырыню адразу і не вызначыш. Тым часам, робат спакойна спускаўся з выдмы ўніз, ад цяжару слізгаў па ёй.

– Паглядзі! Бура! Ты не казаў, што тут ёсць буры! – гучна крыкнуў я, прыбраўшы тканіну з рота.

Робат ужо спусціўся і стаяў на роўным месцы. Ён моўчкі паглядзеў на мяне.

– Туды паглядзі! – я хутка спускаўся да яго, паказваючы рукой на высокую сцяну пылу і ўсё таксама крычаў у яго бок. – Паглядзі!

– Прабачце мяне за няўважлівасць, – штучна сказаў робат. – Нам варта схавацца ў той пабудове! – паказаў ён на маяк.

– А мы паспеем дабегчы? – спытаў я.

– Калі не будзем стаяць на месцы і весці дыялог, то па маіх падліках паспеем!

Гэта сапсавала мне спрэс увесь настрой. Цяпер нам трэба было бегчы ў бок маяка. А мне імчацца што ёсць сілы.

Пры хадзе мае ногі добра грузлі ў пяску, а калі я пабег, з-за хуткага перамяшчэння мне ўдавалася хутка падымаць ступні, перш чым яны цалкам схаваюцца ў пяску. Я бег цяжка. Пасля адкінуў тканіну, якая закрывала нос і рот. Задыхаў поўнымі грудзьмі. Стаў больш актыўна размахваць двума рукамі. І бегчы стала значна лягчэй. Хай дробныя пясчынкі і спрабавалі ўскладніць маё дыханне, але я амаль не заўважаў іх. Страшней было не паспець схавацца ад буры.

Вялікая сцяна пылу не рассейвалася, а наадварот, станавілася яшчэ магутней і мацней. Белыя віхры хутка набліжаліся да нас. Здавалася, быццам бура расцягнулася ад самага неба да паверхні зямлі, і цягнулася ад усяго боку левага краю. Вецер каля нас узмацняўся, дробныя пясчынкі сталі падымацца значна вышэй, іх станавілася ўсё больш. Біліся прама аб маё цела. І тут я стаў закрываць далонню ніжнюю частку твару.

Мы падбеглі да маяка. Ён быў з выкладзенай чырвонай цэглы, афарбаваны ў бел-чорную фарбу, якая амаль аблезла з яго сцен. Я пакратаў маяк рукамі, абышоў яго па крузе. Дзвярэй у маяку не было, галоўны ўваход даўно пахаваны глыбока ўнізе. Замест іх, у сцяне, над узроўнем паверхні, было нешта падобнае на ўваход. На месцы выбітых цаглін знаходзіўся невялікі праход, які быў зачынены знутры цёмным лістом металу. Гэта прымушала мяне турбавацца яшчэ мацней. Я азірнуўся назад і ўбачыў, як выдмы імгненна схаваліся ў пяшчаным тумане. Бура хавала ў сабе вялікую плошчу пустыні, злавесна паглынаючы ўсё на сваім шляху. Нягледзячы на сваю стомленасць, я зняў з пляча штурмавую вінтоўку і, што ёсць сілы, стаў біць прыкладам па метале, які закрываў уваход. Загароду хістала, але, як бы я ні стараўся, яна не падала ад маіх удараў. У гэты час вецер узмацніўся і біў мацней у спіну. Пясчынкі ўжо не былі такімі безабароннымі, яны білі мяне яшчэ мацней. Вочы мае чырванелі ад болю, пускалі слёзы. Вось-вось нас ахопіць і накрые бура, мы апынемся ўнутры яе. У гэты момант робат мяне злёгку адштурхнуў, і я міжвольна зрабіў крок у бок. Ён, адным ударам сваёй сталёвай рукі, выбіў загароду.

Я першым улез унутр маяка, следам хутка ўскочыў робат. Менавіта зараз бура разгулялася ў поўную сілу. Вялікая колькасць пяску сыпалася да нас. Ф-11 хутка падняў адбіты ліст металу і прыкрыў праход. Прыбіў яго на месца магутнымі ўдарамі сваёй непарушнай рукі. Цяпер мы стаялі на лесвіцы. Я крыху адкашляўся, атрос ад пяску і адразу ж агледзеўся. Затым дастаў ваду з заплечніка, працёр вочы і ўвесь твар.

Ад уваходу і ўніз, па сцяне, віселі драты, на якіх размяшчаліся маленькія яркія дыёды. Яны нястомна свяцілі, часам хутка мігцелі. Агні нібы паказвалі нам, запрашалі спусціцца ўніз.

Калі тут ёсць святло, значыць, ёсць і людзі. Я спадзяваўся, што там, унізе, нас добра сустрэнуць добрыя людзі і дапамогуць мне з адказамі на ўсе мае пытанні, прапануюць добры адпачынак, ежу. Хочацца спадзявацца толькі на гэта.

Я думаў толькі аб спакоі. Вымыць ад пяску твар і цела. Не перашкаджала б добра паесці, вельмі ўжо хацелася. Усё гэта падарожжа стала мяне раздражняць, хутчэй бы яно скончылася. Я не той чалавек, які любіць пераадольваць такія складаныя перашкоды. Гледзячы на свае далоні, якія былі занадта далікатнымі і мяккімі, я зноў і зноў думаў пра гэта.

Бліжэй да змяркання, мы пачалі асцярожна спускацца. Робат ішоў першым, а я асцярожна рухаўся за ім. Прыступак было не занадта шмат. І калі мы спусціліся, прыадчыненыя драўляная дзверы ўсталі перад намі. Ф-11 не стаў адразу заходзіць за іх – ён чакаў мяне. Калі мы разам сталі ля дзвярэй, я працягнуў руку, каб адкрыць іх цалкам. Нечакана, за гэтымі дзвярыма пачуўся шоргат, і я прыбраў руку. Павярнуўся да робата. Паказаў яму, што той павінен заходзіць першым. Ён нетаропка ўвайшоў у жылое памяшканне маяка, я ўважліва прыслухоўваўся да яго хадзе, як і да ўсяго шоргату. Зрабіўшы пару крокаў наперад, робат спыніўся. Я ўвайшоў у памяшканне ўслед за ім, паказаўся з-за спіны робата, тут жа спыніўся. Стаяў побач з ім.

Нас сустрэў пажылы мужчына з чорна-сівой барадой, з доўгімі, густымі, сівымі валасамі. Стаяў ён у пажоўклай майцы, на якую была накінутая старая патрапаная шынель, у брудных джынсавых нагавіцах, босы. Ён моўчкі сціскаў свае худыя рукі, трымаў перад сабой пісталет. Яго цёмныя вочы кідаліся ад страху. Стары размахваў зброяй, цэліўся то ў мяне, то ў бок робата. Разгублена дрыжаў.

– Спакойна. Апусці пісталет. Мы проста схаваліся ад буры. Выпадкова знайшлі гэты маяк. Можна нам тут схавацца? Пасля мы сыдзем. Апусці зброю, прашу. Давай пагаворым спакойна. – я пачаў размову.

Цяпер стары наводзіў свой пісталет толькі на мяне, цэліўся мне ў галаву.

– Я думаў, што вы ўсе даўно сышлі. Памерлі ў пясках. За мной, значыць, вярнуліся?! Я так проста не здамся. Альбо прэч адсюль, альбо я нас усіх падарву! – гучна, з ценем страху, загаварыў стары.

У яго быў выгляд упэўненага ў сабе чалавека. Затым свабоднай рукой ён дастаў з кішэні чорны пульт, сціснуў яго і вялікім пальцам ледзь крануўся чырвонай кнопкі. А другой рукой ён па-ранейшаму цэліўся ў мяне.

– Супакойся, стары, мы не прычынім табе зла… Мы зараз развернемся і павольна сыдзем… Пасядзім наверсе, пакуль бура не аціхне. Добра? – прадоўжыў я.

– Прэч адсюль, СКР паганы! Ідзіце прэч, пацукі! – крычаў пажылы мужчына. – Пайшлі прэч, вырадкі! Мяне так проста не возьмеш! А-а-а-а! Я падарву ўсіх!

І праўда, над столлю віселі вялікія квадраты выбухоўкі. Стары вар'ят не жартаваў.

– Мы сыходзім! – сказаў я.

Я рушыў спіной да выхаду, зрабіў першыя крокі назад. Робат зрабіў таксама крок назад, але ўжо ў паўабароце. Я патроху стаў рухацца за дзверы, але Ф-11 раптам тузануўся да старога, выцягнуў сваю руку і выбіў пульт. Хуткая рэакцыя робата за лічаныя секунды абяззброіла вар'ята. Пульт вісеў у палёце, робат не дазволіў зваліцца яму на падлогу, схапіў яго. Працягнуў мне. І адразу, нагой, выбіў пісталет з рукі старога – зброя адскочыла ў бок. Тады стары нават не паспеў тузануцца, каб націснуць на курок ці ж на вялікую кнопку пульта.

І вось я трымаю пульт ў адной руцэ, другой жа накіраваў дула сваёй штурмавой вінтоўкі на старога. А робат стаяў блізка да гаспадара маяка і нібы чакаў чагосьці.

– Сволачы! Сволачы! Заб'ю! – выгукнуў стары і кінуўся на мяне.

Робат збіў яго з ног, той паваліўся перада мной. Стары хацеў было ўжо ўстаць, абапіраючыся на рукі, падымаў сваё цела, але я тут жа махнуў прыкладам вінтоўкі па яго галаве, той паваліўся на падлогу, страціўшы прытомнасць. Стары вельмі не хацеў здавацца, гэтак жа, як і я, ён не хацеў, каб усё скончылася выбухам.

Робат забраў у мяне пульт, знайшоў пісталет старога і паклаў усе прадметы на стол. Я адцягнуў у кут гаспадара маяка, моцна звязаў яго рукі і ногі. Было пару кропель крыві на яго галаве пасля майго ўдару. Затым, я стаў абшукваць памяшканне. Святло маленькіх дыёдаў усё часцей мігцела, ціснула на вочы. Мабыць, з-за буры, прырода ўсё яшчэ працягвала шумець над намі.

Тут я знайшоў шмат кансерваў, бутэлек, прадуктаў без тэрміну прыдатнасці. Цікава, адкуль у старога такі запас ежы? Я ўзяў адну банку для сябе, адкрыў яе і стаў з'ядаць змесціва. Праганяючы голад, адчуваў прыемную асалоду. Між тым, я працягваў аглядаць памяшканне маяка. Ірванае, працёртае адзенне ляжала акуратна складзенай на пластмасавым крэсле. Шэрыя сцены былі распісаны чорным вуглём, у асноўным лаянкі і абрэвіятура «СКР».

Чаму такая нянавісць да СКР? Што ўсё гэта значыць? Хвалявалі мяне гэтыя пытанні ўжо не першы раз.

У адным з кутоў, было вельмі шмат дробных прадметаў, мабыць, гэта сабрана на той выпадак, калі раптам нешта спатрэбіцца. Была і адна паліца на сцяне, на якой размясціліся мноства папяровых кніг і ўсякіх лістовак, не звязаных адзін з адным. Калі я перабіраў кнігі і разглядаў паліцу, з папер выпала ледзь абгарэлая фатаграфія. Я падняў яе. На ёй былі намаляваныя два дзіцяці і жанчына, на адваротным баку амаль сцёртымі чарніламі напісаныя нейкія словы. Я так і не разабраў ніводнага слова на здымку, вярнуў яго назад.

Я зірнуў на старога – ён па-ранейшаму знаходзіўся без прытомнасці.

– Бедалага. – сказаў я. – Колькі ж часу ён жыве тут?..

Што адбывалася з гэтым чалавекам я і ўявіць не мог.

Я вельмі стаміўся ад усяго гэтага. Прысеўшы на ложак з пары матрацаў, я пастараўся задрамаць. Робат нерухома стаяў насупраць старога. Ён быццам быў пагружаны ў нейкі сон, бяздушныя вочы яго былі адкрытыя, а сам ён стаяў, як мёртвае дрэва.

Я стомлена сядзеў, паклаўшы вінтоўку на ногі і блякла глядзеў наперад. Павекі хутка стуліліся.

Пару гадзін сну.

– Арцём! Арцём! Прачынайся! Табе пара бегчы!

Жаночы голас разбудзіў мяне.

Я хутка адкрыў вочы. Паглядзеў па баках. Робат усё таксама стаяў на месцы і глядзеў на старога. А той ужо прыйшоў у сябе і нешта мармытаў пад нос.

Гэта быў сон…жаночы голас у маёй галаве. Я пазнаў гэты голас, голас маёй жонкі. Гэта яна мяне клікала. Яе вобраз вярнуўся да мяне, вярнулася маё імя. Маё сэрца білася часцей чым звычайна. Дзе ж яна, мая жонка, мая сям'я? Цяпер, з думкамі аб новых падзеях майго жыцця, я больш мужна стаў глядзець на сённяшні дзень.

Я ўстаў, падышоў да старога і робата.

– Ідзі і правер, скончылася ці бура. – сказаў я робату сонным голасам.

Ф-11 выйшаў з памяшкання і стаў нетаропка падымацца па лесвіцы, стукаў сваімі металічнымі ступнямі. А я павярнуўся да самотнага старога. Паглядзеў на яго сумныя вочы, яны былі крыху апушчаны ўніз.

– Усё не дарма, ўсё не дарма… – ціха, хрыплым голасам паўтараў стары. – Усё не дарма…

Я апусціўся да яго, прысеў насупраць. Стваралася такое адчуванне, што стары не заўважае мяне. Хоць вось ён я, перад ім.

– Ты мяне чуеш? Эй? Я тут! – пажылы працягваў сядзець, апусціўшы нос. – Як цябе завуць? – пацікавіўся я.

– …усё не дарма… – ён зноў паўтарыў гэтыя словы, зараз жа злёгку заварушыўшыся, нібы маятнік, хістаўся ўперад‐назад.

– Арцём. Маё імя Арцём. – я ціха прашаптаў гэта, хутчэй больш сабе, чым яму.

– …усё не дарма…усё не дарма… – не змаўкаў стары.

– Як ты сюды трапіў? Колькі ты тут жывеш? Што за нянавісць да СКР? – я, адзін за адным, задаваў яму пытанні, спадзеючыся, што хоць на нейкае з іх ён адкажа.

Пачуўшы абрэвіятуру з маіх вуснаў, стары змоўк. Ён падняў вочы і з нянавісцю паглядзеў на мяне. Я падумаў, што ён памірае. Стары падняў бровы і шырока раскрыў вочы. Было непрыемна глядзець на яго, і я тут жа ўстаў, выпрастаўшы спіну.

– Справядлівасць прыйдзе! СКР памрэ, памраце вы ўсе! Усё не дарма. – рэзка і гучна крыкнуў стары. – Справядлівасць прыйдзе! Смерць прыйдзе за кожным з вас!

Я адразу зрабіў два крокі назад, моцна сціснуў зброю. Гэты чалавек працягваў палохаць мяне сваім поглядам. Яго выраз твару быў раз'юшаным. Голас, з якім ён крычаў, трашчаў, шыпеў ад злосці.

– Справядлівасць прыйдзе! Вы ўсе памрэце! – крычаў стары, яго сліна вылятала з рота, чаплялася за бараду.

Мала таго, што мяне палохаў стары, дык яшчэ я не пачуў, як робат вярнуўся і наблізіўся да мяне.

– Буры няма. – сказаў робат за маім плячом.

Я тузануўся, і, нібы конік, адскочыў ад яго. Уся мая мужнасць і сілы імгненна зніклі. Усё з-за старога-псіха, які балюча біў сваімі фразамі па маім слабым характары, па страхах у маёй галаве.

Нечакана, у ва мне штосьці пстрыкнула, мяне ахапіла злосць. Я паставіў у бок вінтоўку. Потым адарваў кавалак тканіны ад адзення, якое ляжала ў куце і ім жа заткнуў рот старому. З мяне хопіць ужо гэтага вар'яцтва.

– Ну што, Ф-11, збіраемся і праз дзесяць хвілін выходзім?! – сказаў я.

– Я рэкамендую застацца тут на ноч. Праз пару гадзін пачне цямнець. Нам лепш выходзіць заўтра, ранняй раніцай. Наперадзе яшчэ доўгі шлях па пустыні.

– Мммм… – незадаволена прамовіў я. – Чорт пабяры! Колькі можна!?

Правесці ноч пад зямлёй, у кампаніі робата і вар'яцкага старога? Гэта пекла нейкае! Робат, які не хоча адказваць мне на пытанні аб людской нянавісці да СКР, які прымушае мяне сумнявацца ў ім. У дадатак стары, гарлапаніць, жадаючы маёй смерці. А што, калі гэты стары ноччу развяжа рукі і заб'е мяне? Не, трэба нешта з гэтым рабіць.

– Добра, мы застанемся начаваць. Толькі давай гэтага вар'яцкага дзеда пасадзім за дзверы, на прыступкі. Звяжам яго ногі на каленях, таксама праверым, ці добра звязаны яго рукі, – з асцярогай, раздражнёна сказаў я.

Цяпер жа дзіўны стары размясціўся за тоўстымі дзвярыма, якія мы шчыльна зачынілі. Я склаў усё неабходнае і стаў рыхтавацца да начлегу. Матрацы былі даволі мяккія, я накрыў іх шырокай тканінай, якую ўзяў у процілеглым куце. На мой погляд, яна была чысцей майго касцюма і ўсяго таго, што тут знаходзілася.

Спаць было не па сабе, але выбару ў мяне не было. Мой арганізм доўга змагаўся са страхамі і жаданнем заснуць.

Дыёдныя стужкі асвятлялі памяшканне. Я ляжаў, зачыняючы і адкрываючы вочы, правяраў, ці ўсё ў парадку. Усё спакойна. Тым самым я супакойваў сябе і ўсё больш мяне хіліла да сну.

Я зноў заплюшчыў вочы, спрабаваў успомніць сон, нібы прасіў працягу, і мая памяць падносіла ўсё больш фрагментаў з мінулага. На гэты раз я добра разумеў, што гэта не сон і не маё ўяўленне. Успамін зносіў мяне ў вялікі гарадскі аазіс, у ўтульны дом. Дзе жыла мая выдатная жонка Рыта, якая будзіла мяне. Я сустракаў ту раніцу без асаблівай радасці. Нечакана для нас, у дом уварваліся ўзброеныя салдаты СКР. Я ўстаў, не разумеючы, што адбываецца. Галасавой камандай уключыў праектар на франтальнай сцяне і ўбачыў, што паказваюць камеры нашага дому. Два чалавека ў чорнай форме, з вялікімі чырвонымі нашыўкамі на правым плячы, гучна ўвайшлі праз уваходныя дзверы. Іх твары былі схаваныя пад чорным шлемам. Салдаты зносілі дзверы, адну за адной. Яны дакладна ведалі, дзе мы знаходзіліся. Рыта кінулася да дзіцяці, забрала яго, прыціснула да сябе. Я паспяшаўся звязацца з кімсьці па званку. Але не паспеў: узброеныя людзі ўварваліся ў пакой, кінулі мяне на падлогу, тварам уніз. Апошняе, што я бачыў, як мая жонка крычыць і плача, трымаючы дзіцяці ў сваіх руках. Яна, як і я цяпер, не разумела, што ж адбываецца. Салдаты выцягнулі мяне з дому, насупраць якога чакала вялікая ваенная машына з белым надпісам «СКР» і ваеннымі робатамі, двое з якіх узялі мяне і зацягнулі ў велізарны бранявік.

Гэта ўсё, што мне ўдалося ўзгадаць у тую ноч… Рыта. Дзіця. Я доўга яшчэ не мог заснуць, думаў пра гэта. Успаміны блыталіся ў галаве, праганялі сон. Да таго часу, пакуль я канчаткова не стаміўся ад гэтага і змог заснуць.

Пад раніцу я хутка прачнуўся ад гучнага выбуху і адразу ж ускочыў з ложка. Са столі пасыпаўся дробны пясок. Я хутка накінуў форму, нават не адчуўшы, як тканіна, на якой я ляжаў, зачапілася за вопратку і хвастом павісла на спіне. Узяўшы вінтоўку, я кінуўся да дзвярэй, дзе нерухома стаяў робат. Ён павольна вадзіў вачыма.

– Эй, прачніся!! – крыкнуў я. – Адчыняй гэтыя чортавы дзверы!

У той момант мне падалося, што дзверы зачынены з вонкавага боку. Я не меў рацыю і Ф-11 хутка справіўся з дзвярыма. Ён адчыніў яе, а за ёй не аказалася старога. На тым месцы, дзе мы яго пасадзілі, не было ні вяроўкі, ні якіх-небудзь іншых слядоў.

Я яшчэ хутчэй накіраваўся па лесвіцы ўверх, каб хутчэй выбрацца з маяка. Ціхі цокат робата ішоў за мной. Я выбег на паверхню. Насупраць мяне была чыстая, прыгожая пустыня. Затым я павярнуўся, зняў з сябе ўвязаную тонкую тканіну, адчапіў яе ад формы і трымаў яе ў руцэ, не кідаючы на пясок. Я вырашыў праверыць, што ж там, на іншым баку маяка. Там была выяўленая невялікая варонка ад выбуху, у радыусе якой былі раскіданыя дробныя і буйныя кавалкі невядомага нам чалавека. Гэта быў дакладна не стары. Адарваная галава ляжала ля маіх ног. Яе адкінула бліжэй да маяка. Я глядзеў на яго твар. Смуглы, каравокі, з шырокім носам і вуснамі, чарнавалосы малады хлопец быў забіты сёння. А вось астатнія часткі цела былі разарваныя, смажыліся, дыміліся ад снараду. Пах гару і пораху. Пясок быў апырсканы крывёю. Там, крыху далей ад варонкі, ляжала кістка загінулага. На мезенцы ззяла колца, яно адлюстроўвала прамяні сонца прама мне ў вочы. Я адышоў і падняў галаву на гарызонт. Нейкі лятальны аб'ект хаваўся ў дрыготкім гарачым паветры пустыні.

Я расціснуў руку, кінуў зялёную тканіну на пясок і падняў штурмавую вінтоўку, зачыніў левае вока і паглядзеў у прыцэл. Невядомы карабель быў ужо занадта далёка, я бачыў толькі яго агні рухавіка і чорную абалонку корпуса. З незадаволеным выглядам, я апусціў зброю. Робат у гэты час разглядаў раскіданыя кавалкі чалавечага цела.

– Навошта ты гэта робіш? Там нешта ёсць? – спытаў я.

– Нічога. Там нічога няма. – коратка адказаў Ф-11.

Я падышоў бліжэй да варонцы, зазірнуў ва ўнутр. Там, у самым цэнтры, ляжала напалову аголеная нага без скуры. І ў тую ж секунду, ззаду прагучаў хлапок, а затым кавалкі полымя пачалі разрываць і адштурхоўваць сцены маяка з унутранага боку. Моцным выбухам мяне кінула ў варонку, а робата адштурхнула значна далей. Я ляжаў тварам уніз. Розныя кавалкі гарачай цэглы падалі на мяне. Я прыкрываў галаву. Аскепкі, якія траплялі на маю форму, амаль не адчуваліся. Калі ўсё сціхла, я паспрабаваў устаць. Непаваротліва, абапіраючыся рукамі на пясок, я прагнуў спіну, сагнуў ногі ў каленях і павольна ўстаў. Пасля выраўняўся. Маяк быў падобны на вялікае вогнішча, дзе замест дроў, тлела цэгла. Чорны дым прыгожа падымаўся ўверх і таксама прыгожа знікаў у небе.

І што цяпер? Няма ні ежы, ні вады. Няма майго заплечніка. Мае падазрэнні падалі толькі на старога, якога я не выявіў раніцай. Мабыць, яму яксьці атрымалася ажыццявіць свой план. Магчыма, яму спачатку дапамог той мёртвы смуглы чалавек, ён жа і вызваліў яго. Стары паспяшаўся падарваць маяк разам з сабой. На шчасце, я застаўся жывы.

Ф-11 падышоў да мяне, ён выглядаў роўна гэтак жа, як і да выбуху маяка. З выгляду нават не было ні адной драпіны на яго цвёрдай канструкцыі.

Невялікі кавалак зялёнай тканіны лётаў над маёй галавой. Я звярнуў увагу на яго: ён павольна спускаўся на пясок. Я падабраў яго. Упэўнены, ён мне яшчэ спатрэбіцца ў дарозе.

Так пачынаўся чацвёрты дзень маёго новага жыцця. Па словах Ф-11, наперадзе нас чакалі яшчэ тры дні да горада Розжыг.

Мы не спыняліся, не стаялі на месцы, а працягвалі ісці. Ішлі павольна і ціха. Па светла-аранжавым пяску гуляў вецер. Я тканінай прыкрываў рот і нос. Адышоўшы ад руін маяка значна далей, нашу цішыню перапыніў моцны грукат гармат. Некалькі гучных стрэлаў пачуліся дзесьці далёка. Мы спыніліся. З правага боку, удалечыні, з-пад вялікіх выдмаў пачалі падымацца клубні чорна-шэрага дыму. Яны моцна вылучаліся на фоне сіняга неба і белага пяску. Праз некаторы час з дыму выляталі і хаваліся чорныя кропкі. Праз прыцэл я ўбачыў ваенныя караблі, якія кружылі ў тым месцы. Мне было не па сабе. Я не хацеў, каб нас знайшлі і маё цела разарвала, як таго незнаёмца ў маяка.

Яшчэ пару цяжкіх выбухаў разнесліся з таго боку. Мяне ахапіў страх. Пры гэтым я адчуў нейкую вялікую сілу. Я паспешліва кінуўся наперад, падганяў робата. Я бег як мага хутчэй. Цяжка падымаў ногі, азіраўся, ці няма за намі якіх-небудзь караблёў ці яшчэ чаго. Дым усё больш аддаляўся, хаваўся ў пустыні.

Цяпер жа можна было адпачыць, перавесці дух. Я спыніўся, аднак робат не змяншаў хуткасці. Ён працягваць бегчы, як напалоханы дзікі звер. Я спрабаваў дакрычацца да яго, але гэта было бескарысна. Здавалася, што ён усё больш паскарае свой ход, пакідаючы мяне тут паміраць. Я няёмка адчуваў сябе, гледзячы на Ф-11, які ўцякаў. Праз слабасць цела мяне прабірала злосць. Я быў злы не толькі на яго, але і на ўсё, што адбываецца. Хацелася здацца, зваліцца і будзь што будзе.

Аднак, у гэтую хвіліну, я ўспомніў бацькаўскія словы: «страціўшы веру ў сябе, мы губляем не толькі сябе, але і сваіх блізкіх».

Я адчуў і ўспомніў яго строгі голас. Бацька меў рацыю, дзеля сваёй сям'і я павінен змагацца. Што ж, пара ісці аднаму. Я дастаў той самы маленькі кавалачак паперы з картай, стаў рухацца па ёй.

Гарачае сонца мучыла мяне, катавала мае жаданні выпіць вады. Дробныя крупінкі пяску цягнулі мяне ўніз, прасілі спыніцца і зваліцца на іх. Я ішоў дзесьці пару гадзін без прыпынку. Я быў зусім змучаным, цяжка падымаў ногі. Адчуваў, што больш не магу ісці, сілы канчаліся. Я ўпаў каленямі ў сухі гарачы пясок. Кінуў рукі следам. Лёг усім целам. Прытомнасць павольна пакідала мяне. У вачах пацямнела і я адключыўся.

Змрок…

– Плёсні на яго вадой. – прагучаў жаночы голас.

– Пачакай, пачакай! Не будзем на гэтага вырадка страчваць ваду. – цвёрды голас загаварыў у маёй галаве.

– Можа ён не з іх, можа на ім проста была чужая форма!? – пяшчотны, прыгожы жаночы голас даносіўся зноў.

– Ды ты паглядзі, ён выліты СКР. – пісклявы і непрыемны голас працягваў шчабятаць, будзіў мяне, вяртаў да пачуццяў. – Чаму мы проста не заб'ем яго? Давайце я гэта зраблю. Ці можа хтосьці яшчэ хоча скончыць гэтую сцэну!? Не? Што? Што ты кажаш? Вы сур'ёзна хочаце яго дапытаць? Ды гэта бескарысна, колькі мы ўжо з вамі гэта пракручвалі! Ды паглядзіце на яго! Зброя, форма – ён сапраўды з СКР. Я не разумею, чаго мы чакаем.

– Глядзіце, ён прыходзіць у сябе! – я зноў чуў жаночы голас.

Скрозь сухія вейкі я бачыў адну чалавечую фігуру. Некалькі разоў паміргаў павекамі, а затым падняў галаву і па шырэй расплюшчыў вочы.

– Ну, прывітанне. – сказаў цвёрдым голасам мужчына. – Не тузайся. Спакойна.

Мае рукі былі паднятыя і звязаныя, ногі таксама звязаныя разам. Я сядзеў на цвёрдай халоднай паверхні, глядзеў па баках. Я не на жарт спалохаўся.

– Дзе я? – мой голас прагучаў жорстка.

– Тут я задаю пытанні. – адказаў мне незнаёмы хрыплы голас.

Перада мною стаялі ўжо дзве чалавечыя цені, яны хаваліся ад святла.

– Гэта горад Розжыг? – працягваў я.

– Так-так-так… Можа і катаваць яго не прыйдзецца. – жартаўліва, з усмешкай сказаў незнаёмы хрыплы голас.

– А я пагаджуся з Сініцыным, трэба яго забіць! – сказаў цвёрды голас. – Ён дакладна з СКР.

– Стойце! – жаночы голас паспяшаўся. – Вы што, не заўважаеце, не бачыце розніцы? Колькіх мы лавілі, катавалі – яны ўсё маўчалі! А гэты кажа, што сам хоча ўсё ведаць. Ён жа гаворыць з намі.

– Ты маеш рацыю, трапіў цікавы палонны, – ціха сказаў хрыплы голас і выйшаў з ценю. – Пагаворым?

Высокі, дужы мужчына, метры два ростам, трымаў у руках нож. Ён не хаваў свой, напалову абпалены, твар. Грозным позіркам глядзеў мне прама ў вочы.

– І так. Будзеш казаць нам праўду – будзеш жыць!.. – пагрозліва сказаў мужчына з нажом, а пасля жартаўліва дадаў. – Ці не!?!

Ён паглядзеў на сваіх сяброў і яшчэ бліжэй падышоў да мяне.

– Калі мне нешта не спадабаецца, у тваіх адказах, я буду павольна адрэзваць па адным пальцу тваёй рукі. Тут дзяўчына табе ўжо не дапаможа. Ну што ж, пачнем.

Я слухаў яго і міжволі разглядаў памяшканне, у якім знаходзіўся. Шэрыя сталёвыя слупы былі паўсюль, да аднаго з іх я быў прывязаны. За імі стаяла цемра, у ёй хаваліся людзі. Таксама, я чуў крокі за спіной. А над галавой вісела вялікая святлодыёдная лямпа.

– Як ты апынуўся ў мёртвай пустыні? Дзе ваш карабель? Якая твая місія? – цікавіўся мужчына са сталёвым поглядам.

Я адразу пачаў казаць яму ўсю праўду, усё тое, што са мной адбывалася з дня, пасля крушэння касмічнага карабля. Мяне ніхто не перабіваў, усе ўважліва слухалі. Складвалася такое ўражанне, нібы яны дзеці, якія слухаюць цікавую гісторыю.

Калі я змоўк, чалавек, з напалову абпаленым тварам, бадзёра загаварыў.

– Робат? Ф-11? Ты сур'ёзна? Яны ж здраднікі! Вы ж іх самі знішчаеце. Робаты-валацугі, якія здзекуюцца над людзьмі. Думаеш, той другі чалавек, які ляцеў з табой сам памёр? Ад удараў, як ты кажаш?! Або ад вялікіх раненняў пасля крушэння? Ці як ты там сказаў? Жукі яго зжэрлі?! Ха-ха!

У гэты момант пару чалавек таксама засмяяліся. Гэта толькі падбадзёрыла мужчыну са шнарамі на твары і ён прадоўжыў.

– О не, на караблях «27 к» выдатная сістэма бяспекі. Ужо павер мне, колькі мы такіх збілі, а экіпаж без драпіны. Я ўпэўнены, гэта робат прыкончыў твайго сябрука, а цябе трохі скалечыў і правёў з табой захапляльны квэст. Каб папесціць сябе.

Я не разумеў. Ён сур'ёзна кажа мне пра Ф-11 або жартаваў так. Але ў любым выпадку, калі ён так кажа пра гэта, значыць ён мне паверыў.

– Нешта я не чую нічога пра карпарацыю СКР?! – прагучаў цвёрды голас з цёмнага кута. – Давай пра яе пагаворым падрабязней.

– І не хлусі, што зусім не памятаеш пра яе! – дадаў чалавек з нажом.

Я спрабаваў растлумачыцца, што памяць да мяне толькі вяртаецца і я зусім не разумею, што ж азначаюць гэтыя тры літары. Вядома ж, усе гэтыя людзі мне не паверылі. Нож мільгануў каля майго твару. Мужчына, які пагражаў адрэзаць мне палец, моцна схапіў маю далонь. Прыціснуў адзін палец да металу і павольным рухам адрэзаў яго. Я закрычаў. Крычаў моцна. Кроў палілася з паказальнага пальца левай рукі. Акрамя болю, у маю галаву прыйшлі новыя ўспаміны.

– Комплекс. – прахрыпеў я. – Я толькі зараз успомніў…

– Што за комплекс? – спытаў цвёрды голас.

– Вялікі падземны комплекс. Я бачыў у ёй такія ж ініцыялы, СКР. Я быў там, толькі не памятаю, чаму. Калі ласка, я толькі цяпер успомніў пра гэта. Вялікі комплекс з паверхамі. Я памятаю ліфт, людзі ў уніформе і якіясьці вялікія касмічныя караблі. Так, сапраўды, касмічныя караблі. Калі ласка! Я не хлушу…

– Дапусцім, ты кажаш праўду. Тады, дзе гэтыя касмічныя караблі? А самае галоўнае, хто ты такі?

– Я не ведаю. – бездапаможна адказаў я.

– Рэж яшчэ адзін! Можа, успомніць яшчэ што.

Як я не супраціўляўся і што не казаў, здаровы мужчына адрэзаў мне яшчэ адзін палец. Было вельмі балюча. Я адчуваў, як цёплая кроў бегла па ўсёй маёй руцэ, спускалася па целе. Новых успамінаў больш не было, я не ведаў, што ж рабіць далей, што казаць ім. І я паспрабаваў пераканаць гэтых людзей, што больш нічога пра карпарацыю не ведаю. Мяне ўдарылі па твары. Акурат па той зажыўшай ране на шчацэ, і яна зноў стала сыходзіць крывёй, чырвоныя кроплі сцякалі ўніз. Мае вочы хварэлі. Галава быццам сціскалася. Боль ўсё больш ціснуў на скроні.

– Што ты там казаў пра горад Розжыг? – спытала дзяўчына ў мяне.

– Я павінен туды патрапіць. Мне трэба ў горад. – згублена адказаў я, апусціўшы свой погляд уніз на свежыя кроплі крыві.

– Вось гэта ўжо больш падобна на СКР. Навошта і для чаго табе туды трэба? – пацікавіўся нехта з людзей.

– Я ж казаў, што пасля падзення ў мяне толькі гэтае месца паказвала… Я ляцеў да яго. – адказаў я. – Усе бартавыя кампутары былі разбітыя. І робат ведаў, дзе горад, вёў мяне да яго…

Я ўжо быў у тым стане, калі мне было ўжо ўсё роўна, павераць мне ці не. Я змірыўся з тым, што б я не казаў, у выніку гэтыя забойцы ўсё роўна перарэжуць мне горла. Ці ж праткнуць маё сэрца.

– Чортаў Ф-11, хітрыя машыны. – сказаў мужчына з нажом. – Прыгожа ўсё зрабіў.

З ценю выйшаў яшчэ адзін чалавек, той хто аддаваў загады, той самы чалавек з цвёрдым тонам у голасе. Чарнаскуры мужчына, гадоў сарака, з сівымі валасамі і невялікай чорнай барадой. Ён быў у цёмна-зялёнай куртцы і цёмных нагавіцах. Я глядзеў на яго ўціхамірлівымі ад болю вачыма.

– Хачу цябе знерваваць, але гэта не горад Розжыг. І далёка не горад. – вымавіў ён.

– Тады дзе я?

Ён не адказаў мне, толькі адвярнуўся ад мяне да сваіх людзей.

– Добра, адвяжыце яго. Надзеньце на яго што-небудзь простае і спыніце гэтую чортаву кроў. Дайце вады. І замкніце яго ў мёртвым кубе. Ён нам яшчэ спатрэбіцца, – сказаў іх галоўны і знік у цемры.

Мне на галаву накінулі чорны мяшок, перавялі ў іншае памяшканне. Прывялі мяне ў шырокі цёплы пакой, дзе атачылі зусім іншыя людзі. Дзяўчаты розных узростаў, прыняліся за працу. Хтосьці лячыў мае раны, а хтосьці шыў вопратку і заносіў ваду. Каля сцен былі салдаты, пільна сачылі за ўсім. Цяпер, я быў апрануты ў тыя ж тканіны, што і яны, але мае мелі больш светлыя тоны. А іх цёмна-зялёнае адзенне, мела больш значныя малюнкі, як адметныя знакі. Усе гэтыя людзі, якія аказвалі мне дапамогу, глядзелі на мяне як на ворага, але груба са мной не абыходзіліся. Яны цвёрда верылі, што я з СКР. Пару чалавек асабіста суправаджалі мяне. Два буйныя мужчыны сядзелі за маёй спіной, трымалі зброю ў руках. А калі я кінуў погляд на іх, салдаты незадаволена зморшчылі свае твары. Нібы хацелі ад мяне пазбавіцца. Як толькі мяне прывялі ў нармальны выгляд, апранулі і апрацавалі раны, мне далі крыху вады. Я вельмі хутка схапіў чорную пасудзіну з рук дзяўчыны і імгненна, вялікімі глыткамі, выпіў халодную чыстую ваду. Тут жа, мне на галаву накінулі цёмны мяшок, груба ўзялі пад руку тыя два салдаты і кудысьці павялі. Я слепа ішоў, услухоўваўся ў розныя гукі: бурчанне вады і трэск агню, смех дзяцей і кашаль старых. Паўсюль шапталіся. І вось, мяне спынілі. З мяне знялі чорны мяшок і змясцілі ў вялікі, празрысты і чысты, трохі драпаны куб. За яго сценкамі была цемра, а белае святло, толькі гарэла нада мной. На адной з сцен знаходзілася пяць круглых адтулін. І праз пару хвілін знаходжання ў ім, святло нада мною стала цьмянець, амаль згасла. Блякла асвятляла маю адзіноту. У гэтым кубе я правёў гадзіны дзве, можа больш, мяне ніхто не наведваў. Я зачаравана глядзеў уніз. Усё часцей, у думках уяўляў сабе жонку Рыту, нашага дзіцяці. Вельмі хацелася прыціснуцца да іх. Я злаваўся, то сумаваў, мне не ўдавалася высветліць, дзе ж яны. Можа яны ў горадзе Розжыг? Вельмі хацелася ведаць. Мая душа бедавала, балела мацней, чым усе раны на маім целе.

Бляклае святло па-ранейшаму свяціла нада мной і наводзіла на дрэнныя думкі. Ад працяглай адзіноты і доўгага голаду, у мяне яшчэ мацней разбалелася галава. Я не разумеў, які зараз дзень, пятае ці шостае чэрвеня. Здавалася, што гадзіны ляцяць адзін за адным, як секунды. Усё гэта зводзіла мяне з розуму. Цяпер балела далонь, балеў жывот, балела ўсё цела.

Уключылася яркае святло. Я прыжмурыўся, спрабуючы разгледзець, хто ж да мяне набліжаецца. Светлавалосая дзяўчынка падыходзіла бліжэй, падышла да адтулін у сценцы. Яна ўдарыла пару разоў у куб, я павольна, згорбіўшыся, падышоў да яе. Дзіця нешта трымала перад сабой. Затым, яна прасунула маленькія сушаныя кавалачкі ў куб.

– Ежа. – сказала дзяўчынка.

– Дзякуй… – ціхім хрыпам адказаў я.

Я хутка паклаў ежу ў рот. На смак і пах, гэта было падобна на смажаную рыбу. Я быў вельмі галодны і хутка з'ядаў, разрэзаў зубамі гэтыя невялікія кавалкі. Некалькі секунд, я еў, атрымліваў асалоду ад доўгачаканай ежы.

Пражаваўшы ўсё, я паглядзеў у карыя вочы дзіцяці.

– Калі мяне вызваляць? – адразу пачаў я.

– Мне нельга з табой размаўляць. – сціпла адказала дзяўчынка і апусціла вочы.

– Што са мной будзе далей? Мяне адпусцяць?

– Цссс… – сказала яна.

Дзіця падало апошні кавалачак ежы і стала сыходзіць. Дзяўчынка павольна, нетаропка крочыла ад мяне. Паварочвалася і ўсміхалася. Я ўсміхаўся ёй у адказ і працягваў жаваць. Калі яна знікла з выгляду, яркае святло зноў патухла.

З гэтага моманту я яшчэ шмат часу праводзіў адзін. Разважаў над тым, што будзе са мной далей. А пасля ежы, вельмі хацелася піць і я марыў пра ваду.

Праз некаторы час, зноў загарэлася святло. На гэты раз, два салдаты моўчкі падышлі да кубу, адкрылі яго і выцягнулі мяне з яго. Звязалі рукі, накінулі чорны мяшок на галаву. Павялі. Я чуў не выразныя адгалоскі размоў. Чым больш я ішоў, чым больш іх станавілася. Калі ж спынілі мяне, усе змоўклі.

– Развяжыце яго рукі. Адкрыйце твар. – сказаў галоўны чалавек салдатам. – Пазнаеш гэта?

Вакол мяне было вельмі шмат розных людзей. Мае вочы хварэлі. Я быў падобны на злоўленага звера, якога трымалі ў клетцы, а затым вывелі на паказ.

Мужчына, што быў насупраць мяне, падняў рамку на ўзровень майго твару. Загарэўся лазерны дысплей, на якім была намаляваная фатаграфія. Было відаць, што здымак зроблены пару тыдняў таму, пра гэта сведчыла дата. На фатаграфіі быў намаляваны я з нейкай невялікай групай людзей. Мы ўсе былі ў спецыяльнай вопратцы для працы ў касмічных комплексах СКР. Я быў у цэнтры. А ўнізе красаваўся надпіс: «Героі выратуюць нашу будучыню!».

– Я бачу сябе. Але я не памятаю гэтага і не ведаю ўсіх гэтых людзей! – мой голас гучаў вельмі ціха.

– Я табе зараз прачытаю, гэта дапаможа табе ўспомніць. «Група найвялікшых навукоўцаў, інжынераў і вынаходнікаў, на чале Арцёма Краўчанкі, дэманструе каласальныя поспехі ў стварэнні новых касмічных караблёў, якія, як кажа сам Арцём, хутка і бяспечна дапамогуць нам пакінуць Зямлю. Вернуць нас у свет спакою, да стабільнага жыцця, якое чакае нас на новай планеце Зямля «С» і бла-бла-бла… А вось яшчэ: «галоўны інжынер-вынаходнік, сын кіраўніка карпарацыі Пятра Краўчанкі, Арцём Краўчанка, цяпер дэманструе перавагу новага карабля, які ўжо пачаў каланізацыю нашай новай планеты. У хуткім часе ўсе людзі пакінуць паміраючую планету. Арцём Краўчанка кажа, што першыя палёты карабля – гэта толькі пачатак. Ніхто не будзе забыты і пакінуты. Ён запэўнівае, што мы забудзем пра пакуты нашых сем'яў і пабудуем дзіўны свет на Новай Зямлі…» Вось што мы адшукалі! Значыць, гэта ўсё ты, вялікі геній, які ратуе свет. Ведаеш, мне ўсё роўна што будзе з гэтымі караблямі. Самае страшнае, на мой погляд, гэта кінутыя людзі. Так, табе ўдалося перавезці людзей на новую планету. Але, як бачыш, не ўсіх! А як жа твая гаворка, твая праграма? Хлусня?! Як жа мы, як жа такія людзі, якія жывуць у страху памерці ад голаду? Нас вельмі шмат… Нас кінулі паміраць, выжываць на гэтай, зношанай вайной і абыякавасцю, планеце! А што ты ведаеш пра калоніі, вырадак?

Ён яшчэ шмат казаў, спрабуючы аслабіць ува мне веру ў сябе. Ад нясцерпнай крыўды, свет у вачах маіх пачаў цьмянець, у вушах звінела, услед панесліся новыя ўспаміны. Аб тым, як мяне падманулі ў СКР, кінулі мяне ў камеру пад ахову. Усё з-за таго, што я даведаўся праўду і загаварыў пра яе на ўсіх пляцоўках. Карпарацыя разглядала толькі адзін варыянт: на новую планету патрапіць пэўная колькасць людзей, толькі эліта і іх прыслуга, рабочыя і ахова. Большая палова чалавецтва будзе пакінута на роднай планеце Зямля. СКР здраджваў простых людзей, здраджваў свае і мае абяцанні. Я працягваў шукаць інфармацыю пра людзей, на якіх СКР не разлічваў. Хацеў даведацца, дзе яны і што з імі. Каб выправіць усе памылкі. Тады я хацеў падняць няўяўны шум, бо маёй галоўнай мэтай стаяла выратаванне ўсіх. Але не паспеў, мяне падставілі і выраклі, як галоўнага злыдня. Мае абяцанні абярнуліся здрадай. Мяне здрадзіў бацька! Мяне доўга трымалі ў камеры. Я чакаў немінучай смерці. Пакутліва балюча было ўсведамляць, што я, будучы сынам кіраўніка карпарацыі, уяўляў для іх галоўную пагрозу. Я мог хутка спыніць пералёты або каласальна паўплываць на тое, што было задумана мною першапачаткова. Але на мае заклікі вызваліць мяне ніхто не рэагаваў. Большасць маіх калегаў ведалі тое, што і я, але бяздзейнічалі, бо баяліся наступстваў.

Усё скончылася тым, што мяне выцягнулі з камеры мае сябры. Скралі карабель і паспрабавалі схавацца ад пераследу СКР. Яны рызыкнулі дзеля мяне, паставіўшы на кон сваё жыццё. Адным з іх быў Максім. Я ўспомніў яго, гэта ён тады знаходзіўся за штурвалам, ляцеў са мной на караблі. Затым нас падбілі, і ён рабіў усё магчымае, каб наш карабель заставаўся зніклым для СКР. У момант, калі мы паваліліся, я быў у поўнай прытомнасці. Але потым адчуў моцны ўдар па галаве. Мабыць, у гэты момант на борце быў Ф-11, ён напаў на нас.

Гэтыя ўспаміны ўрыўкамі ўсплылі ў памяці і прымусілі мяне зноў перажыць усе тыя эмоцыі.

– Ты мяне чуеш? – голас вярнуў мяне да рэальнасці.

Я чуў яго пытанне, але яно мне здавалася чымсьці далёкім і неіснуючым. Нібы звярталіся не да мяне. Ён злёгку ўдарыў мяне па шчацэ, каб прывесці мяне ў пачуцці.

– Я ўсё выпраўлю! Я тут, каб усё выправіць! – вымаўленыя мною словы гучалі ўжо больш упэўнена.

Я пачаў дадаваць факты і довады. Людзі ўважліва мяне слухалі, я быў упэўнены ў тым, што яны мне вераць. Пазней, яны адышлі ад мяне і правялі сход, на якім абмяркоўвалі, што ж рабіць са мной. У выніку, я застаўся жыць з імі, да мяне сталі ставіцца лепш, але падазрэнні не знікалі. Хоць мне нялёгка было прывыкнуць да новага, але ўсё ж мне было прыемна, што цяпер я вольны.

Цяпер я праводзіў шмат гадзін у паўсырым падземным лабірынце. Наверх мне пакуль не дазвалялі выбірацца. Я чуў, што там, наверсе, невялікі зялёны гарадок. Я ўяўляў яго, калі сумаваў па цёпламу сонцу, ветру і па зялёнай прыродзе. А мяне атачалі толькі шэра-карычневыя сцены, распісаныя рознакаляровай фарбай. І што ж мяне чакае наперадзе, я не мог прадбачыць.

Людзі тут жывуць згуртавана, яны вельмі працавітыя. Большасць ходзяць з хмурным, панурым тварам і вельмі шмат лаюцца, мне часта было няёмка іх слухаць. Таксама, я сустракаў людзей, якія размаўлялі на іншых мовах. І, нягледзячы на неспрыяльныя ўмовы жыцця, тут яшчэ знаходзіліся вясёлыя і добрыя людзі. Былі і інтэлігенты. З многімі я гутарыў, спрабаваў уцерціся ў давер, даведацца нешта новае і, тым самым, прыглядаўся да іх. Спачуваў ім у іх бедах, дапамагаў у працы. Ад іх я, нарэшце, даведаўся, што азначае абрэвіятура «СКР» – Саюз Касмічных Распрацоўнікаў. Карпарацыя СКР аб'яднала ў сабе ўсе кампаніі свету, звязаныя з засваеннем і вывучэннем касмічнай прасторы. Таксама, карпарацыя з'яўляецца адзінай, хто стварае штучны інтэлект. Іх галоўнай перавагай стала праграма пра выратаванне ўсяго чалавецтва.

Мяне размясцілі ў агульным жылым боксе. Маёй суседкай стала сямідзесяцідвухгадовая бабуля Вера. Рэдка хто дажываў да такога ўзросту, тым больш у такіх умовах. Увесь яе твар быў у маршчынах, сівых валасоў на галаве амаль не засталося. Адчувала яна сябе добра і вельмі любіла дзяліцца сваімі гісторыямі. Мы часта з ёй размаўлялі. Бабулька была разумная і справядлівая. Яна калісьці працавала памочнікам вучонага ў СКР. А пасля з'ехала ў іншы горад з-за кахання. Бабуля Вера расказвала аб сабе, аб іншых людзях, аб тым, як мяняўся свет. Ёй было прыемна з кімсьці пагаварыць, з кімсьці новым, падобным на мяне. З ёй я пераставаў адчуваць сябе чужым. Дзяліўся сваімі думкамі, мог гаварыць аб усім.

Таксама, пажылая жанчына распавяла мне аб шматлікіх ахвярах. Пра тых, хто спрабаваў супрацьстаяць СКР, каб выратаваць усіх да аднаго і паляцець у новы дзіўны свет. Гінулі цэлымі сем'ямі за свабоду. Выміралі і знікалі цэлыя гарады з-за змены клімату. І я, мала-памалу, разам з ёй пачаў успамінаць аб усім, што было схавана ад мяне заслонай бяспамяцтва. Я не мог ведаць пэўна, ці ўсё ўспомніў пра той ці іншы выпадак. Але цяпер я ведаў, як падносіў гэтую інфармацыю са свайго боку СКР. Усё здавалася куды лепш, чым распавядала бабуля Вера. Але цяпер, пражыўшы некалькі дзён далей ад карпарацыі, я сам адчуў на сабе нялёгкае жыццё гэтых людзей і цалкам мог узважыць усю інфармацыю ў сваёй галаве.

Акрамя таго, з кожным пражытым днём, я пазнаваў усё больш аб гэтым месцы. Таксама, я даведваўся аб шматлікіх калоніях, пра якіх, я ўпершыню чуў. Нават калі я думаў, што памяць цалкам да мяне вярнулася, я не мог нічога аднавіць пра іх, быццам калоній не існавала. Альбо я пра іх зусім не ведаў, альбо нічога не мог успомніць.

Я ведаў адно: калоніі – гэта паселішчы людзей, якія працуюць на СКР, за ежу і жыллё, гэтакія рабы сістэмы. Усе, хтовыжыў і збег з лясоў ад мутантаў ці ж пустынных гарадоў, жылі ў калоніях. Гэтыя людзі не могуць перабрацца на новую планету. Хоць ім абяцалі. І тых каланістаў, хто, нібыта паляцеў у новае жыццё, проста забівалі, не давозячы іх да касмічнай базы старту. Я па-новаму глядзеў на свет. Уся гэтая праўда калола мяне. Бо да гэтага я проста заставаўся ў недасведчанасці.

Я працягваў збліжацца з жыхарамі, спрабаваў дапамагчы ім. Учора, напрыклад, я дапамог запусціць прыладу для ачысткі вады. А сёння, пад пільным наглядам людзей са зброяй мы сабралі робата Ф-10, з таго, што было ў мяне пад рукой. Я ўсё зрабіў сумленна. Цяпер жа, робат Ф-10 быў цалкам бяспечны для жыхароў. У яго задачу ўваходзіў толькі перанос грузаў. Ён быў амаль пустышкай.

Нягледзячы на ўсё гэта, праз сем дзён, я пачаў планаваць уцёкі. Я распытваў людзей, з якімі мне ўдавалася пагаварыць, дзе знаходзіцца горад Розжыг, што і дзе тут знаходзіцца. Сабраўшы ўсю даступную мне інфармацыю, самым страшным для мяне аказалася тое, што я ўвесь той час ішоў на поўдзень. З моманту крушэння мне трэба было ісці на паўднёва-захад, у першы ж дзень. Я ўпэўнена маляваў новыя каардынаты, новую карту. Праклінаючы робата Ф-11.

Запамінаў усе дзверы, уваходы і выхады з падземных памяшканняў, каб выбрацца наверх. Таксама запамінаў, дзе знаходзяцца запасы, зброя, дзе менш за ўсё аховы.

А галоўнай маёй матывацыяй была мая сям'я. Таксама, гледзячы на дзяцей, якія граюць, я хацеў даць ім тое, што абяцаў усім людзям – новую планету. Я быў гатовы змяняць іх жыццё.

Не ведаю, чаму, але сёння мяне запрасілі наверх. Быць можа, прыйшоў мой час, і яны вырашылі пазнаёміць мяне ў свае планы. На ліфце я ўздымаўся не адзін. Мяне суправаджаў здаровы мужчына, у два разы больш за мяне. Падняўшыся, я выйшаў за дзверы ліфта на вяршыню бетоннай ацалелай шматпавярхоўкі. Я стаяў тут адзін. Выгляд адсюль быў выдатны: вялікія густыя дрэвы, яркае сонца, удалечыні ляжала пустыня. Я паглядзеў на чыстае неба і адчуў пах свабоды.

Затым да мяне падышоў Міхаэль, галоўны чалавек, кіраўнік паселішча. Ён таксама, як і заўсёды, быў апрануты ў цёмна-зялёныя тоны і трымаў пры сабе толькі нож. Ён устаў злева ад мяне, паглядзеў наперад.

– Я ведаю, што ты задумаў, – сказаў ён, накіроўваючы свой погляд на выдатныя далі.

Я маўчаў і таксама глядзеў на гарызонт.

– У цябе за поясам карта. Ты думаў, мы не сачылі за табой? Кожны твой крок, кожны твой погляд – усё ў нас на ўвазе. Ты думаў, я нічога не даведаюся? – казаў ён спакойным голасам. – Збіраешся, значыць, бегчы. Горад Розжыг, значыць. Па маіх апошніх дадзеных, гэта, верагодна, не горад, а калонія СКР. Так што? Ты хочаш змяніць гэты свет, хочаш знайсці сваю сям'ю?

Міхаэль павярнуў галаву на мяне. Ён чакаў маіх слоў, хоць выдатна ведаў мой адказ.

– Так, – адказаў я.

– Мы хочам таго ж. Змяніць свет, знайсці сваіх блізкіх. Жыць у новым свеце. Але я не магу рызыкаваць сваімі людзьмі. І я гатовы адпусціць цябе.

Я паглядзеў на яго празэрлівы погляд.

– Але, наколькі я разумею, вы чагосьці хочаце наўзамен.

– Не. У адзіночку свет не выратаваць. З табой пойдуць мае сябры. З некаторымі з іх ты ўжо знаёмы з самага першага дня. Яны самі падахвоціліся табе дапамагчы.

– А што ты?

– Я патрэбен тут. Патрэбны гэтым людзям. Я ім абяцаў – што буду клапаціцца пра іх, – сказаў Міхаэль і стаў зноў глядзець удалячынь. – І ты не забывай аб сваім абяцанні ўсяму свету. Выканай яго.

Цяпер жа мяне зноў чакаў доўгі і стомны шлях па нязведаных месцах, у кампаніі новых сяброў.

Я ўпэўнены, што калонія Розжыг дасць мне ўсе адказы.

Я адпраўляюся да яе.

ЧАСТКА ДРУГАЯ

«РАПТОЎНАСЦІ І АДКРЫЦЬЦЯ»

Кажуць, надвор'е тут амаль заўсёды сырое і дажджлівае. Кроплі бруднай вады амаль кожны дзень спускаюцца з цёмных хмар, з-за чаго глеба становіцца вадкай і непраходнай. Бывае так, што ў пэўных месцах б'е град і ламае лес. А пасля ападкаў заўсёды веяла цяплом з боку пустыні, вада хутка сыходзіла пад зямлю. Вялікі, пышны лес заплятаецца над дрыгвамі і хутка разрастаецца, ня пакідаючы амаль месца для травяністых лугоў. Гэты лес акружыў сабой разбураны маленькі горад. Людзі, якія пасяліліся і схаваліся сярод густых тропікаў і абломкаў, апрацоўвалі зямлю. Маленькія агароды небылі прыкметныя для пралятаючага над імі касмічнага карабля. Нярэдка ў гэтых багністых лясах, часцей за ўсё на ўзвышшах, мільгалі садовыя дрэвы. Гэта быў велізарны аазіс сярод пустыні, які з кожным годам станавіўся ўсё менш з-за сонца, да якога набліжалася Зямля.

У гэтым месцы мне было па-ранейшаму цяжка і нязвыкла. Вядома ж, з кожным днём знаходжання ў паўразбураным мястэчку Лен, мой характар мацнеў, сіла духу расла. Я жыў тым, што вельмі сумаваў па свайму дому, па мінуламу добраму жыццю. Я часта ўспамінаў вобраз сваёй жонкі: яе зялёныя вочы, светлыя валасы, маленькі носік, далікатныя вусны. Не забываў я таксама пра сына. Цяпер бы ўсё аддаў, каб іх абняць. Іх вобразы ў памяці натхнялі, накіроўвалі мяне рухацца наперад і не здавацца.

Тут я мог шмат аб чым падумаць і паразважаць. Якім я быў мужам і бацькам?! На мой погляд, зусім нікуды не варты. Я ўсё больш надаваў час сваёй працы, рабіў у нейкіх комплексах, працаваў над новымі праектамі дома. Я ахвяраваў сваім часам і сваёй сям'ёй дзеля ўсяго свету. Мабыць, мая выдатная жонка Рыта разумела мяне, хай і злавалася. І што цяпер? Што цяпер з гэтага ўсяго выйшла? Я тут, яны там, дзесьці ўдалечыні… Яны думаюць, што мяне ўжо няма ў жывых. А я не ведаю, што з імі зараз. Спроба збегчы з касмічнай станцыі і паляцець у Розжыг абярнулася правалам для ўсяго, аб чым я марыў і над чым працаваў. Але ў мяне застаўся адзін адзіны шанец хоць нешта выправіць і я буду рабіць усё магчымае, каб не выпусціць яго.

Увесь мінулы вечар я старанна рыхтаваўся да доўгага шляху. Браў усё неабходнае, укладваў у невялікі белы заплечнік, імкнучыся не нагружаць сябе. У той жа вечар, мне нават вярнулі маю штурмавую вінтоўку і далі пару абоймаў патронаў. Мабыць, будзе нагода пастраляць. Ці гатовы я быў да гэтага? Спярша я думаў, што гатовы. Але затым прадставіў сябе, як я наводжу вінтоўку на чалавека, як рыхтуюся страляць і спускаю курок… Не! Мабыць, я яшчэ да гэтага не гатовы. Я не такі чалавек. Я не вайсковец, не паляўнічы…мне проста падабалася вынаходзіць. Спадзяюся, мне не прыйдзецца ўжываць зброю. Хоць, мой страх бывае мацней голасу розуму. Трэба быць асцярожней на шляху. Я ляжаў на паўцвёрдым ложку і шмат аб чым разважаў. Думаў пра тое, што нас чакае, што я буду рабіць у той ці іншай сітуацыі.

Кажуць, што наш шлях будзе няпростым.

Вось яно, тое пачуццё, калі я зноў на старце. Трывожныя ўспаміны мінулага пра тое, як я адпраўляўся з робатам у непрадказальны шлях. З надзеяй, што ўсё абернецца куды лепш. Я крануўся шнара на шчацэ, зірнуў на сваю левую далонь, дзе не хапала пальцаў. Неяк блытана, няпэўна я думаў аб новых наступствах. Пытаўся ў сябе, а ці магу я давяраць усім тым людзям, з якімі мне трэба будзе заўтра ісці ў шлях? А ці давяраюць яны мне?

Вечар хутка пераходзіў у ноч.

Я стараўся заснуць крапчэй, каб выспацца і быць бадзёрым усіх астатніх. Але думкі прыходзілі зноў і зноў, прымушалі мяне перажываць за будучыню. Гэта была мая апошняя ноч тут, у мястэчку Лен.

У поўнай цішыні я станавіўся больш спакойным, розум мой паволі адключаўся.

– Пад'ём. Уздым! Краўчанка?! – будзіў мяне незнаёмы чалавек. – Пара!

Я прыадчыніў вочы, павярнуўся да яго.

– Так, так… Зараз. – згаджаўся я, паціраючы вочы.

Халоднае паветра ўварвалася да мяне і кранулася майго цела, ускалыхнула мяне. Соннымі вачыма я паглядзеў на гадзіннік, які мне падарыла мая суседка. Часу было сем з паловай. Я ўстаў і пачаў збірацца, узяў усю экіпіроўку і стаў падымацца наверх, пакідаючы падземнае жыллё.

Раніца сёння цьмяная. Спіць яшчэ вялікі цёмны лес. Сонца дзесьці там, удалечыні, павольна ўстае.

Усе ўдзельнікі паходу сустрэліся каля ўваходу, які не быў цэнтральным, але меў важнае стратэгічнае значэнне. Тут стаяла высокая і вельмі працяглая сцяна – астанкі разбуранага будынка. Яна была ўся пакрыта зялёным пухнатым мохам, па якой павольна спаўзалі кроплі аселага вільготнага паветра.

Праводзіць нас прыйшоў мясцовы кіраўнік, Міхаэль. Я стаяў воддаль і глядзеў на яго. Яго вочы выдавалі смутак растання, калі ён меў зносіны са сваімі сябрамі, рыхтуючыся адправіць іх у шлях. Не, я не быў у ліку сяброў, я заставаўся з боку. Яны каля дзесяці хвілін аб чымсьці гаварылі, шапталіся. А я чакаў, гледзячы то на іх, то на таямнічую дзікую прыроду.

– Ну як? Усе гатовыя? Сабраліся? – спытаў Міхаэль.

У гэты момант я адвярнуў свой погляд ад дрэў і паглядзеў на яго.

– Так, усе гатовыя! Можам ісці. – адказаў яму Бардачоў.

Ён не пытаўся ў мяне, ці гатовы я. Ды і ўсе, хто знаходзіўся тут, быццам не заўважалі маёй прысутнасці.

– Добра, добра… – з сумам у голасе адказаў іх лідэр.

Мы пачалі накідваць на сябе рэчы. Затым я бліжэй падышоў да астатніх.

– Арцём?! Ты як? – пацікавіўся Міхаэль. – Гатовы дапамагчы свету?

Я ўсміхнуўся. Было прыемна, бо ён праявіў, хай невялікую, але ўсё ж цікавасць да мяне.

Міхаэль сказаў гэта ўпэўнена, але з нейкай пагардай, нібы не давяраў мне.

– Так. Я гатовы! Я ўпэўнены ў сабе. – мой адказ гучаў выразна і пераканаўча.

Затым ён моўчкі зірнуў на Бардачова, кіўнуў яму і павярнуўся да лесу.

Развіталіся.

– Слухаем мяне, атрад, – сказаў хрыплым голасам Бардачоў. – Рухаемся!

Ён расправіў свае шырокія плечы, паглядзеў на ўсіх нас, быццам пералічыў у розуме і пачаў рабіць першыя крокі наперад.

Мы ішлі малым атрадам па размочанай зямлі. Рухаліся ў бок калоніі Розжыг. За маёй спіной, у галінах, патроху хаваўся разбураны гарадок.

Наперадзе ішоў капітан Бардачоў, чалавек па мянушцы Шнар, імя я яго не ведаў. Моцны, высокі і адважны, лідар нашай групы. Той самы чалавек, які калісьці катаваў мяне, адрэзаў пальцы. Жадання ісці побач з ім у мяне не ўзнікала і таму я знаходзіўся як мага далей ад яго. Бардачоў дакладна ведаў, як арыентавацца ў гэтым лесе. Ведаў, дзе разлегліся багны ці дзе цвёрды, камяністы пясок. Як я чуў, Бардачоў усё сваё жыццё правёў у гэтым лесе, прачэсваў яго, вывучаў і нават паляваў у ім на жывёл вар'ятаў. Ведаў усе магчымыя шляхі і пасткі. Ён мог прадказаць без усялякіх прыстасаванняў, калі пачнецца дождж і колькі ён працягнецца. Гэты паход быў для яго нібы падарунак лёсу. Мабыць, ён даўно ўжо стаміўся ад усёй гэтай руціны і прагнуў рухацца далей, пазнаючы і адкрываючы для сябе новыя землі.

Следам за ім ішла Ганна. Ганна Эрнандэс, выдатная дзяўчына прыкладна дваццаці пяці гадоў. Я яе часта бачыў у лагеры. Але пагаварыць з ёй мне не ўдалося – не было выпадку. Казалі, што яе бацькі былі родам з Іспаніі, таму яна валодае некалькімі мовамі. Яна вельмі разумная і праніклівая. Можа падабраць падыход да любога чалавека. Яе дзеянні часам немагчыма прадбачыць. Я бачыў Ганну, як зусім замкнёнай, так і даволі разняволенай. Дзіўны чалавек. Такія людзі, як яна, непрадказальныя і небяспечныя ў дыялогах. Яна не раскідваецца словамі дарма. Шчыра кажучы, я чуў толькі пару разоў яе чароўны голас. Таксама, я бачыў, як яна добра абыходзіцца з халоднай зброяй. Гэта заслугоўвае пахвалы, улічваючы тое, што яна дзяўчына, да таго ж вельмі далікатная. Следам за ёй ішоў я. Я па-ранейшаму заставаўся сабой, хоць і здавалася, што мой настрой рашучы, але ўнутры мяне працягвалася барацьба сілы і слабасці. Але магу сказаць, што баязлівасць трохі прайграе. Прайшоўшы шлях з Ф-11 я стаў смялей, цяпер усё больш быў падобны на бацьку. І ўсё з той жа мэтай, я ішоў шырока расправіўшы плечы.

Замыкаў нашу калону недаверлівы чалавек, сярэдняга росту, пад прозвішчам Сініцын. Чаму недаверлівы? Таму, як усё больш ён шукаў заганы ўва мне, каб хутчэй я знік з яго выгляду. Ён мяне відавочна недалюбліваў. Раздражняў мяне ўсім сваім выглядам. У астатнім, Сініцын шустры і агаворку хлопец. Любімай яго справай было адправіцца на паляванне ці проста пастраляць.

Усе мы былі апранутыя ў светла-рыжыя касцюмы, на іх мы накінулі лёгкі матэрыял зялёнага колеру для таго, каб не вылучацца ў джунглях.

У нас я бачыў каманду, якая гарэла жаданнем змяніць свет да лепшага, выратаваць кінутых, палонных людзей. У мяне было асаблівае пачуццё, пачуццё героя, толькі я магу змяніць усё. І я ў гэты момант не турбаваўся аб тым, што мне трэба будзе зрабіць.

Чым далей мы прабіраліся ўглыб, тым мне цяжэй станавілася арыентавацца, часам я не ведаў з якога боку сонца. Прабірацца ў гэтай мясцовасці было куды цяжэй, чым праходзіць па пустыні. Усё вакол мяне было зусім аднолькавым і заблытаным. Няма яркага сонца, няма ветру. Зялёныя расліны з дробным лісцем краналіся мяне, зрэдку зачынялі бачнасць, білі мяне па твару. Здавалася, вось-вось я страчу Ганну з-пад увагі. Скажу з дакладнай упэўненасцю, капітан Бардачоў ішоў наперад без усялякіх ваганняў, не маючы пры сабе карты. Спадзяюся, з ім нічога не здарыцца па дарозе і мы без цяжкасцяў выйдзем з густога хаосу тоўстага лісця. Пад нагамі ўсё той жа мяккі рыжы пясок. Месцамі я прыліпаў да бруду і адчуваў, як яна забірае мае сілы. Ведаю, што дрыгву і якіх-небудзь іншых сюрпрызаў мне варта было чакаць. Я быў гатовы.

Я ішоў і працягваў разважаць. Мабыць, з-за гэтай мясцовасці СКР ніяк не можа дабрацца да гарадка Лен. Я чуў, як над лесам і лагерам паўразбуранага горада ўсё ж зрэдку пралятаюць штурмавікі. Разведка. Павольна плывуць, прачэсваюць кожны квадрат цёмнага лесу. Усё беспаспяхова.

Я зірнуў наверх. Высока, над галавой расправілі свае галіны густыя дрэвы. Скрозь лісце амаль не было відаць неба. Гледзячы наверх, я ледзь было не ўрэзаўся ў Ганну, своечасова спыніўся перад ёй. Бардачоў спыніў нашу калону, спыніліся ўсе.

– Што там? – ціха спытаў у мяне Сініцын, крануўшы маёй спіны дулом штурмавой вінтоўкі.

Я павярнуўся да яго, адначасова адсоўваючы правай рукой зброю.

– Не ведаю… – прашаптаў я.

Вяршыні дрэў сталі патроху шыпець, невялікі вецер дакранаўся іх верхавін.

Бардачоў падышоў бліжэй да нас.

– Хутка пойдзе дождж. У нас ёсць пяць хвілін, каб збудаваць сховішча, – сказаў ён.

Я не разумеў, аб якой хованцы ён кажа. Разгубіўся трохі і адчуваў сябе няўпэўнена.

– Ты пастой-ка тут. На месцы стой! Зразумеў мяне? – сказаў капітан, аддаючы загад.

– Зразумеў. – адказаў я.

Астатнія разбегліся. Услед за імі пайшоў Бардачоў. Я чуў іх шэпт, крокі непадалёк. Чуў, як ламаліся галіны. Усё гэта нагадала мне сустрэчу са зверам Скей. А можа гэта ён? Дзесьці паблізу блукае і хоча напасці не толькі на мяне, а на ўсіх нас.

Я стаяў зусім адзін. Узяў у рукі вінтоўку, прадстаўляючы морду звера. Шум лісця над маёй галавой мацнеў, цямнеў лес. Я прыслухоўваўся да кожнага гуку. Наперадзе мяне нешта трашчала, шаптала. Я пільна ўзіраўся наперад, імкнучыся штосьці ўбачыць скрозь шолах лісця.

– Краўчанка? Што стаіш? Пойдзем, – ціха вымавіла Ганна. – Ты мяне чуеш?

Дзяўчына з'явілася злева ад мяне. Я павярнуўся да яе і накіраваў на яе штурмавую вінтоўку. Спалохаўшыся, я быў гатовы страляць. Але саўладаў з сабой.

– Больш ніколі не наводзь на мяне зброю! Зразумеў? – яна грозна апусціла свае чорныя бровы і дадала. – Пайшлі.

– Так, так, іду, – сказаў я і хутка апусціў зброю. – Ты чула тыя гукі?

– Гэта ўсяго толькі лес, – адказала яна, ідучы наперадзе мяне. – Ты што, баішся лесу?

– Не. Проста…

– А варта баяцца.

Папраўляючы камуфляж, які часта чапляўся за лісце і прыкрываў мой твар, я ішоў за Ганнай, імкнучыся не адставаць.

Мы выйшлі да шырокага дрэва. Каля яго размясціўся паўкруглы навес, выраблены з вялікіх палак і лісця. Прымяніць сучаснае электроннае прыстасаванне, сховішча, не было магчымым, так як нас могуць заўважыць пралятаючыя штурмавікі СКР. Мы хутка знялі з сябе заплечнікі і вінтоўкі, апранулі маскі для ачысткі паветра. У навес я залез першым, затым астатнія. Уціснуліся ўсе учатырох пад пласт складзенага тоўстага шырокага лісця. Імгненна лінуў таксічны дождж. Рыжая, светла-карычневая вада сцякала па галінах і тонкімі бруямі лілася вакол нас. Стукала па даху.

Я глядзеў уніз, апусціўшы як мага ніжэй галаву. Цесна было. Каля маіх ног па глебе хутка поўз чырвона-чорны матылёк. Ён быў вельмі прыгожы. Вада падступала, падымалася вышэй і ён пачаў узбірацца на мой абутак. Ледзь узлезшы, матылёк імгненна паваліўся ўніз. Таксічны дождж усыпіў яго. Вада яшчэ больш стала падымацца над паверхняй. Матылёк, склаўшы крылы, ляжаў на вадзе. Я паспрабаваў падняць яго, маючы намер выратаваць, але не мог дацягнуцца да яго крылцаў. Ужо занадта згрупавана было маё цела, толькі кончыкамі пальцаў я дакранаўся лужын. Не ведаю, ці зможа насякомае зноў узляцець. Вада тут жа пачала сцякаць па нізінам, бегла пад нашым навесам і вялікім цячэннем забрала матылька з сабой.

Стала неяк не па сабе. І тут я ўспомніў сябе юным хлопчыкам, калі мой бацька адводзіў мяне ад вынаходак і цягнуў у свой кабінет. Ён вельмі хацеў, каб я ўліваўся ў яго справы, у кіраўніцтва ўсяго праўлення. Але я нібы быў тым матыльком: збягаў, караскаўся ад усёго гэтага, а затым здаваўся і плыў па бацькавай плыні.

Ну ўсё, таксічны дождж спыніўся. Рыжая вада яшчэ бегла пад нагамі. Мы выйшлі з хованкі. Маё цела было заціснутым, злёгку балела спіна, ногі. Я вырашыў расцерці іх, пакруціў тулавам, а затым патрос нагамі.

Не губляючы час, мы рушылі далей у дарогу.

Ідучы па мокрым лесе, мы выйшлі на вялікае балота. Стаялая вада атачала сабой мноства мёртвых дрэў. Некаторыя ўчасткі вады былі пакрытыя зялёна-аранжавым мохам. Магчыма, гэта адно з тых месцаў, куды сцякае ўся дажджавая вада.

– Стаім на месцы! Тут пойдзем па-іншаму. – сказаў капітан Бардачоў.

Мы ўсе разам спыніліся.

– Ганна, даставай трос! – загадаў капітан.

Дзяўчына дакранулася далонню да ніжняй часткі трафейнага заплечніка, імгненна зняла яго са спіны. Дастала тонкі трос метраў восем у даўжыню, і працягнула яго Бардачеву. Так як заплечнікі былі невялікімі, кожны з нас меў нейкія розныя рэчы.

– Прывязваем. – цвёрда прамовіў камандзір, першым прымацоўваючы да сабе адзін канец троса.

Далей ён працягнуў яго Ганне, а яна мне. Я бачыў, як яна мацавала трос праз адмысловае прыстасаванне на сваёй форме, я зрабіў тое ж самае і перадаў астатнюю частку Сініцыну.

– Усё гатова, капітан. – сказаў Сініцын.

– Ідзем. І не якой самадзейнасці. – цвёрда вымавіў Бардачоў, быццам успамінаў нейкі выпадак.

Мы павольна, цяжкай хадою рушылі наперад. Камуфляж па-ранейшаму перашкаджаў мне. І, як я зразумеў, ня толькі мне аднаму.

З усіх бакоў нас праводзіла і сустракала сырое балота. Месцамі яно гідка пахла і пах гнілі не даваў мне глыбока ўздыхнуць.

Я няёмка ступаў па слядах Ганны. Мы ішлі па купінах, якія выбіраў камандзір, нягледзячы на шматлікіх розных раслін на іх. Глеба пад нагамі была мяккая і ліпкая. Дзесьці з сярэдзіны дрыгвы праглядаліся нейкія прадметы ў зялёным моху.

Падышоўшы бліжэй да канца балота, было выразна відаць, што ляжала на паверхні. Праходзіўшы міма, я бачыў розную экіпіроўку СКР: шлемы, абарона для рук і ног, белая ваенная форма, усё тырчала ў густой гразі. Дэталі лёгкага наземнага транспарту таксама патаналі ў дрыгве.

– Паглядзі на сваіх братоў. – шэптам сказаў Сініцын.

Я зрабіў выгляд, што не чуў яго, быццам аб нечым задумаўся.

– Ты можаш сустрэцца з імі… – з нянавісцю, працягваў шаптаць ён.

Гэта пачуццё недаверу да мяне з боку Сініцына прыгнятала мяне. Я трываў, сціскаючы ў сабе рэшткі спакою. Я не хацеў адказваць яму, быць чымсьці падобным на яго. І ён змоўк.

Я зноў зірнуў на могілкі ў дрыгве. Каля ваеннага транспарту СКР, з вязкай зялёнай багны тырчала рука салдата, крыху праглядаўся шлем. У гэты час яго далонь тузанулася. «Ён яшчэ жывы!», – падумаў тады я. Не, здалося. Я зрабіў пару крокаў наперад, услед за Ганнай. Затым, зноў кінуў свой погляд на руку салдата. Яна яшчэ пару разоў тузанулася. І ад гэтага я ледзь не спатыкнуўся, не стаў у дрыгву: «Ух, пашанцавала! Буду глядзець цяпер толькі наперад».

Вузкімі праходамі мы зноў увайшлі ў густы лес. Тут жа знялі з сябе страховачны трос.

Ідзем далей. Вялікае шырокае лісце, ростам з мяне, а таксама пляцёныя расліны перашкаджалі нам свабодна рухацца. Яшчэ і ліпкая чырвоная глеба стамляла маё цела. Я чакаў, калі ж камандзір успомніць пра адпачынак. Але не, ён быў менш стомленым, чым я і, мабыць, нават не думаў пра прывал.

Прайшоўшы крыху далей, падняўшы галаву, можна было ўбачыць сонца. Я выказаў здагадку, што мы сталі бліжэй да пустыні. Радзеў лес. Канец яго вось-вось блізка.

Ступіўшы на больш цвёрдую паверхню зямлі, пакрытую густой травой, я пачуў храбусценне пад нагамі. Зірнуў уніз. Розныя дробныя косткі прымусілі мяне злёгку спалохацца і ў той жа час разгубіцца.

– Адкуль тут косткі? – спытаў я.

– Цішэй, цішэй. – сказаў Сініцын. – Могілкі звяроў або іх сталовая. Хто яго ведае… Хочаш таксама легчы тут?

– Што?! Ты мяне гэтым не напалохаеш! – шэптам адказаў яму я.

Прайшоўшы гэты ўчастак, мы ўсе ўчатырох хутка спыніліся.

– Цыц! – вымавіў Бардачоў.

Ён замёр. Сціснуў пальцы правай рукі і падняў кулак вышэй сваёй галавы.

Аднекуль выдаваліся выдатныя звонкія спевы птушак. Мы стаялі на высахлай траве. У асяроддзі магутных ствалоў дрэў і ў асяроддзі велізарных канаў балот. Птушкі сціхлі. Наперадзе пачуўся шум, штосьці набліжалася да нас, набліжаўся вельмі хутка.

– Усім быць напагатове! – загадаў капітан.

Ён падняў зброю перад сабой і стаў цэліцца ў бок шуму ламаных галінак.

– Капітан, гэта тое самае месца? Гэта яны? – спытаў Сініцын.

– Магчыма. Цішэй! Сканцэнтравацца.

Хтосьці бяжыць да нас. Хтосьці дакладна ведае, як прайсці тут і не патануць у вязкай масе вады і пяску, сярод рэдкіх цвёрдых месцаў глебы.

– Хто яны? Што гэта? – шэптам спытаў я. – Звер Скей?

Я схапіўся за вінтоўку. А Сініцын узяўся за маю зброю і павольна стаў апускаць яе.

– Мы будзем страляць, ты прысядзь, а то абгадзішся яшчэ ці зачэпіш кагосьці з нас, – крануў мяне сваім недаверам Сініцын.

За гэты кароткі час ён мне ўжо надакучыў. Так, я быў чужым у яго вачах і ад гэтага ён не пераставаў атачаць мяне сваёй увагай.

– Я не жартую. Рабі ўсё так, як я кажу, калі хочаш выбрацца адсюль жывым.

Я паслухаўся яго. Хай нават я быў навучаны страляць з вінтоўкі, я ўсё роўна не хацеў нікога забіваць.

Чакаем. Група гатовая страляць, гатовая да бою. Шум лісця у некалькіх кроках ад нас.

Лісце на галінах кустоў пачалі варушыцца каля нас. Бардачоў трымаў палец на курке, вінтоўка на прыцэле.

З лесу да нас выбег змучаны, цяжка дыхаючы чалавек. Яго худы твар быў запэцканы крывёю, цёмная вопратка парэзана, парваная.

Убачыўшы нас, ён спыніўся. Знясілена хістаўся, быццам вось-вось упадзе.

– Яны там, – прашаптаў незнаёмы. – Ратуйцеся…

Сказаў ён і тут жа паваліўся перад намі, ледзь не зваліўся ў канаву. Ганна падбегла, схапіла яго і адцягнула ў сярэдзіну, бліжэй да нас.

– Хто яны? Хто за табой бег? – высвятляў Сініцын у незнаёмца.

– Ратуйцеся…прашу вас…яны ўсіх нас заб'юць.

Сініцын падняў галаву і адважным позіркам паглядзеў на Бардачова.

Нешта зноў заварушылася ў лесе. У тым жа баку, яно следам ішло за гэтым чалавекам. І зараз жа выйдзе да нас. Усё паўтаралася, але на гэты раз да нас выбег робат у чорнай афарбоўцы, з белай эмблемай СКР у левай частцы грудзей. Робат быў чымсьці падобны на нас, яго памеры і рысы капіявалі чалавечае цела. Ён трымаў у сваіх металічных руках зброю. Маўчаў і перыядычна кідаў погляды на кожнага з нас. Быццам разгубіўся і не разумеў, што рабіць далей. І ўсё больш накіроўваў свой погляд на незнаёмца, які ляжаў за нашымі спінамі.

Я не разумеў, што нам рабіць, што ж будзе рабіць наша каманда, што мне чакаць ад усёй гэтай сітуацыі і чаму робат маўчыць.

Між тым, робат неабдумана стаяў на ўскраіне сцежкі, здавалася, вось-вось зваліцца ў балота. Але не, ён рашуча стаяў на месцы.

– Калі ласка, пакладзіце зброю! Непадпарадкаванне пагражае знішчэннем. – прамовіў робат, яго штучны інтэлект падтрымліваўся нейкім правілах.

– Добра! Мы павольна кладзем зброю на зямлю. – адказаў Бардачоў.

Капітан адной рукой апускаў сваю вінтоўку, другой жа паказваў пальцамі нейкія сімвалы. Я не разумеў яго і проста таксама апускаў сваю вінтоўку следам за ім.

– Гатова, капітан… – прашаптаў Сініцын.

Я павярнуў галаву ў яго бок, ён знаходзіўся справа ад мяне. Сініцын адной рукой апусціў на зямлю сваю зброю, а другой ж, з-за спіны дастаў невялікі прадмет, падобны на нейкі маленькі дыск, толькі больш складанай канфігурацыі.

Незнаёмец сапсаваў усе планы Бардачова і Сініцына. У гэтую хвіліну ён рэзка ўстаў і адштурхнуў мяне. Я ледзь не зваліўся ў глейкае балота, але Ганна хутка схапіла мяне. А незнаёмы кінуўся бегчы. У тую ж секунду робат стрэліў яму прама ў галаву. Крывавыя пырскі разляцеліся, крануліся майго камуфляжу. Цела незнаёмца лягло на зямлю, а затым скацілася ў вадкую канаву балот.

І ў гэты ж час, пасля стрэлу робата, Сініцын імгненна кінуў свой дыск наперад. Прадмет лёгка прыцягнула да металічных грудзей робата. Іскрыстыя, маленькія маланкі схапілі ўсю канструкцыю бяздушнай машыны. Робат пачаў дрыжаць, супраціўляўся, пару разоў выпадкова стрэліў у дрэва.

Бардачоў падбег да яго і прыкладам штурхнуў таго ў канаву. Металічная канструкцыя павалілася ў вадкую масу, чымсьці падобную на расплаўленую чорную смалу з пакрытым перагніўшым лісцем.

– І адкуль яны ўзяліся? – услых спытаў сябе капітан.

– Магчыма, той мужчына з вашых, з вашага лагера, уж занадта шустра ён бег па гэтай сцежцы. Ты падумай толькі, не згубіўся, ведаў напэўна гэты маршрут, – устаючы на ногі, раззлавана сказаў я.

– Пара даведацца, што там наперадзе, адкуль яны прыбеглі, – адказаў Бардачоў. – Што стаім? Наперад! Хутчэй за мной!

«Вось табе і прывал», – падумаў я. У планы капітана ўсё гэта відавочна не ўваходзіла.

Бардачоў ірвануў з месца, мы паспяшаліся за ім.

Я трымаў перад сабой зброю, бег наперад. Камуфляж зноў спаўзаў на твар, перашкаджаючы мне. Адно вока пры руху было заўсёды закрытае ім. Камуфляж быў вялікі для мяне. Я бег. Галінкі кустоў білі мяне па целе, ляцелі ў твар. Я стараўся не адставаць. І дыхаць станавілася ўсё цяжэй.

На шчасце, капітан спыніўся. Усе мы спыніліся імгненна, амаль узлезшы на вяршыню зялёнага ўзгорка. Я паправіў камуфляж, адкрыў твар і поўнымі грудзьмі ўдыхнуў цёплае паветра. Гэты крос быў кашмарам для мяне. Я да гэтага часу не мог прывыкнуць да такога жыцця. Цяжка і сумна.

Усе пачалі папраўляць экіпіроўку, шамацець. Сініцын нешта казаў сабе пад нос.

– Цішэй. – вымавіў Бардачоў.

Я паглядзеў на яго млявым поглядам. Скрозь шум лісця, калыхаюшчых ад цёплага ветру, да нас прыляталі неразборлівыя словы.

– Хтосьці кажа. – хутка дыхаючы, прамовіў я.

– Цішэй. – паўтарыў капітан.

Мы чулі галасы. За пагоркам, на тым баку, унізе, гавораць нейкія людзі.

Ганна, па камандзе Бардачова, павольна і, ледзь прысеўшы, паднялася вышэй. Зірнула, хто ж там за пагоркам. Пасля чаго спусцілася і далажыла капітану. З вялікай цікавасцю я слухаў яе. Там, унізе пагорка, яна бачыла атрад СКР, які трымае людзей на прыцэле. З-за вялікай цікавасці мы таксама ўтрох, падняліся, каб зірнуць і ацаніць абстаноўку сваімі вачыма.

На зялёнай невялікай паляне, на каленях стаяла два грамадзянскіх чалавека, якія трымалі рукі за галавой. Побач з палоннымі хадзілі два салдата СКР у белай уніформе. У аднаго з салдат уніформа мела адметныя рысы, шлем быў чырвонага колеру. Мабыць, камандзір атрада. Другі ж быў цалкам у белай уніформе. Крыху пазней да іх падышоў яшчэ адзін салдат у форме колеру хакі. Недалёка ад іх размяшчаўся ваенны штурмавы карабель, каля якога маячыў яшчэ адзін радавы. Потым салдат, што ў камуфляжы, устаў за спіны грамадзянскіх, нешта прагаварыў, а затым прыцэліўся. Сказаў нешта яшчэ і адразу ж стрэліў у аднаго палоннага. Мы паспяшаліся, спусціліся да Ганны.

– Эх, будзьце пракляты гэтыя эскаэраўцы. – горка вымавіў Сініцын.

У гэты раз ён нават не зірнуў на мяне. Магчыма, ён меў на ўвазе толькі тых салдат, што знаходзіліся на паляне.

– Якія нашы дзеянні, капітан? – спытала Ганна.

– Нам патрэбен гэты карабель. З ім мы хутчэй дабяромся да калоніі, – разважаў Бардачоў. – Гатовыя пастраляць?

– Нарэшце добрая справа. Пусцім кроў гэтым ублюдкам! – не на жарт вылаеўся Сініцын.

– Краўчанка?! Што скажаш наконт карабля? Зможаш кіраваць такім? Гэта ж твая спецыяльнасць, ці не так!? – спытаў мяне Бардачоў.

– Не зусім мая. Я канструктар… Ну так, лётаць умею, з гэтым я спраўлюся. – лёгка сказаў я. – Пачакай, камандзір. Вы разумееце, што толькі чацвёра салдат мы бачылі з вамі. Плюс адзін робат у балоце. А ўсяго ў экіпажы шасцёра. Атрымліваецца, што яшчэ адзін на борце. Мяркую, там пілот. – хутка дадаў я.

– Чорт, я заблытаўся… – адыходзячы ад нас, сказаў Сініцын.

– Добра, Краўчанка. Зможаш забіць пілота? – спытаў мяне Бардачоў.

– Думаю, так.

– Думаеш? – абурыўся капітан.

– Сапраўды, так! Я спраўлюся. Зразумеў! Мой унутры карабля, – разгублена вымавіў я.

Пасля, капітан звярнуў свой погляд на астатніх.

– Такім чынам, каманда, слухаем уважліва мяне. Пачынаем аперацыю. Ганна, на табе салдат ля карабля і той, што ўнутры. Магчыма, Краўчанка не справіцца са сваёй задачай.

– Хех. – насмешліва паглядзеў на мяне Сініцын.

– Сініцын?

– Так, капітан.

– Мы ж з табою бяром на сябе асноўную частку салдат. Абыдзем іх з двух бакоў і роўна ў дванаццаць хвілін пачынаем страляць. Роўна ў дванаццаць. Усё зразумеў? – казаў капітан, звяртаючыся да Сініцыны.

– Так, дакладна, капітан.

Я паглядзеў на свой гадзіннік. Было чатыры хвіліны.

– А што на конт таго чалавека, грамадзянскага? – спытаў я.

– Як пойдзе. – стрымана адказаў капітан і адышоў ад групы.

Мы адразу знялі камуфляжы, каб прасцей было перасоўвацца і выконваць свае задачы.

– За працу! – сказаў Бардачоў.

Пакінуўшы пагорак, мы разышліся. Я ішоў за Ганнай, ва ўсім слухаўся яе. Мы хутка беглі, прабіраліся скрозь зялёна-жоўтыя кусты і дрэвы.

І апынуўшыся на месцы, мы схаваліся ў густых жоўтых зарасніках, што ў пары метраў ад касмічнага карабля. Радавы салдат, які праходзіў побач, схаваўся за шэрым транспартам. Затым, мы адначасова паглядзелі на гадзіннік – адзінаццаць хвілін. Без слоў, Ганна ўзмахнула рукой, даючы зразумець, што пара бегчы да карабля.

Падбегшы, я знаходзіўся бліжэй да адкрытых задніх дзвярэй, размясціўся так, каб мяне ніхто не заўважыў, прысеў. Я чакаў, калі прагучаць стрэлы, каб хутка ўзбегчы на борт.

Ганна была побач, чакала, калі ж радавы салдат развернецца і падыдзе да нас. Яна відавочна разумела, што кідаць клінком у салдата было бескарысна, лязо не праб'е яго браню. Трэба пачакаць і падабрацца да яго, як мага бліжэй. Ганна трымала два востра завостраных клінка. Лічыла секунды. Затым, ціха ўстала. І, калі ж салдат пачаў з'яўляцца перад ёй, яна кінула адзін клінок у ногі салдата. Той рэзка апусціў галаву. І ў гэты момант Ганна падбегла да яго. Левай рукой, перакуліўшы яго галаву ніжэй да зямлі, яна стрымана ўваткнула клінок у адкрытую частку формы, клінок прайшоўся па патыліцы. Затым, яна выцягнула яго і падняўшы з пярэдняй частцы шлем, уваткнула яго зноў. З горла палілася цёплая цёмная кроў. Густымі кроплямі яна сцякала па белай уніформе салдата і па пальчатках Ганны, падала на глебу. Дзяўчына хутка выцягнула халодную зброю і кроў ручаём хлынула з салдата. Мне было чуваць, як ён задыхаўся, захлынаўся ў сваёй крыві, з шлема выдаваліся хрыплыя гукі. Я глядзеў на ўсё, што адбываецца, на ўсе гэтыя лічаныя секунды яго жыцця. Бачыў, як ён памірае. І я разгубіўся, замер на імгненне.

У гэты ж час, наперадзе нас, двое салдат адначасова паваліліся на зямлю, а затым трэці. Сініцын і Бардачоў беглі да іх. Стралялі зноў і зноў, каб прабіць браню. А грамадзянскі па-ранейшаму нерухома трымаў рукі за галавой.

– Эй! – незадаволена выкрыкнула Ганна.

Я пачуў, як зашумелі рухавікі. Адразу ж зразумеў, чаго ад мяне хоча Ганна. Я павінен быў выконваць сваю частку плана, захапіўшы карабель. Але я падвёў каманду.

Маланкава ўскочыўшы, я забег на борт штурмавога карабля. Перамяшчаючы вінтоўку з боку ў бок, я шукаў пілота. Але нікога не было. Можа, яго ўжо тут няма. Я апусціў зброю і падышоў да штурвалу. Пачуўшы крокі за сваёй спіной, я павярнуўся. Пілот накіроўваў на мяне пісталет. Я адразу ж накіраваў сваю зброю на яго, але не змог стрэліць. Застыў на месцы, як і ён. Я ніколі раней не страляў, не забіваў людзей. І цяпер, у гэтую секунду мяне ахапіў вялікі страх.

– О Божа, гэта вы! Вы жывыя! – скрозь невялікі шум рухавікоў вымавіў пілот, апускаючы пісталет.

Ён павольна падыходзіў да мяне і працягваў гаварыць.

– Я павінен як мага хутчэй выратаваць Вас, эвакуіраваць, – усё гучней, з несхаванай радасцю казаў пілот.

Я быў разгублены і ў той жа час аслупянеў. У маёй галаве ўсплыў чарговы, забыты мною, эпізод: перада мной стаяць тысячы салдат, якія вітаюць мяне і разам прамаўляюць маё прозвішча, а за імі сотні ваенных штурмавых касмічных караблёў.

Тут жа раздаўся стрэл, які вярнуў мяне ў рэальнасць. Я здрыгануўся. Пілот ужо ляжаў на жываце ў маіх ног. Ганна падбегла да мяне.

– Ты што творыш, прыдурак?! Развучыўся страляць? – злосна крыкнула яна, і, ударыўшы мяне ў плячо, адштурхнула.

Я міжволі зрабіў пару крокаў у бок.

Мёртвае цела пілота ляжала з прабітым чэрапам. У яго не было правага вока, адтуль павольна цякла кроў. Я мог зараз ляжаць побач з ім, вось так, мёртвым.

– Бягом за штурвал! – гучна вымавіла дзяўчына.

Я кінуўся на крэсла пілота, а Ганна адышла назад да дзвярэй.

Мае рукі дрыжалі. Здавалася, нібы я датычны да смерці гэтых салдат. Я быў настолькі спалоханы, што проста сядзеў і ні аб чым не думаў. Забыў усё на свеце, быццам нічога не ведаў, не ведаў, што мне трэба рабіць далей. Я ўспомніў папрокі свайго бацькі, які прымушаў мяне біцца, вучыў наносіць боль іншым. А я плакаў і не слухаў яго. Мне было брыдка выступаць за гвалт, і я проста здаваўся, апусціўшы галаву і рукі. Часам бацька мяне біў, спрабуючы абудзіць ува мне злосць, жадаў атрымаць здачы. Злаваўся на мяне і на сябе – расчароўваўся.

– Ты мяне чуеш? Краўчанка? Рыхтуйся ўзлятаць! – крыкнула Ганна. – Чуеш мяне?

Я павярнуўся і кіўнуў ёй галавой. Я застаўся ў тым жа становішчы, глядзеў праз адчыненыя дзверы фюзеляжа, як Бардачоў і Сініцын беглі да нас.

Затым я павярнуўся, паглядзеў на маніторы. Тут жа выключыў камеры, усе да адзінай, бо не хацеў, каб яны пісалі нашы дзеянні. Адключыў усю сувязь з цэнтрам. Я падрыхтаваў транспарт да ўзлёту і развярнуў крэсла, чакаючы астатнюю частку каманды на борце.

Здавалася, усё ўжо зроблена і мы хутка ўзляцім. Але на нашы стрэлы прыбег робат, той самы, якога мы кінулі ў балота. Ён стаяў на ўзгорку, затым пачаў хутка спускацца на паляну. Бег да нас. Ён быў запэцканы прыліплым брудным лісцем, трымаў зброю пры сабе. Яго правае плячо гарэла знутры чырвоным колерам, яно жудасна вылучалася на яго чорным целе. Робат злёгку іскрыўся ад пашкоджанняў, якія калісьці нанёс яму Сініцын.

Пакуль я сядзеў за штурвалам і назіраў за ўсім з боку, Ганна страляла з вінтоўкі ў ваеннага робата. Дзякуючы яе кулям, ён крыху быў дэзарыентаваны і месцамі прытармажваў. Кулі толькі рыкашэцілі і іскрылі ад яго канструкцыі.

Затым Ганна кінула штурмавую вінтоўку, націснула на кнопкі, якія размяшчаліся каля грузавых дзвярэй. Кулямёт, нібы па жаданню, выкаціўся прама ёй у рукі. Ён складаным механізмам мацаваўся да карабля, па магчымасці зліваўся з корпусам. Дзяўчына пачала шмат страляць, накіроўваючы велізарныя кулі ў бок робата, а той, у адказ, бег зігзагамі, спрабаваў сысці ад куль, але яго гэта не выратавала. Ад буйных куль ён хутка ператварыўся ў металічнае смецце, рассыпаўся на дэталі.

Нашы таварышы забеглі на борт. Я глядзеў, як Сініцын хутка сеў на падлогу, схіліў галаву. Яго фізічная падрыхтоўка жадаць лепшага. Камандзір стаяў каля яго, пасля, нагнуўшыся наперад, стаў цяжка дыхаць і зноў устаў у поўны рост.

– Ты чаго? Узлятаем! Узлятаем! – крыкнуў ён на мяне, аддаючы загад.

Падышоўшы да мёртвага цела пілота, Бардачоў сцягнуў яго і скінуў з карабля. Ганна і Сініцын сядзелі і маўчалі.

Я з лёгкасцю пачаў падымаць машыну ў паветра. Зачыніў дзверы фюзеляжа. Задаў каардынаты на калонію Розжыг, а затым вярнуўся да каманды.

– Усе цэлыя, ніхто не паранены? – пацікавіўся я.

Мне ніхто не адказаў, ніхто не паглядзеў на мяне.

– Як у вас усё прайшло? – спытаў капітан у Ганны.

– Усё нармальна. Краўчанка трохі разгубіўся. Але мы справіліся з задачай, камандзір. – адказала яна.

– Хто забіў пілота? – працягваў задаваць пытанні Бардачоў Ганне.

– Я, капітан. – незадаволена адказала яна.

Капітан устаў, паглядзеў на мяне.

– Я не сумняваўся ў цябе, Краўчанка. Ты далёка не салдат. Як яшчэ цябе пілот не застрэліў!? – казаў Бардачоў, падыходзячы да мяне.

– Усё дзякуючы Ганне. Яна справілася лепш, чым я.

Пад намі ўжо скончыўся лес, распасціралася пустыня.

Я думаў і задаваў сабе пытанні. Ці чула Ганна словы пілота перад тым, як у яго стрэліць?.. Што, калі чула? Чаму яна не паведаміла аб гэтым камандзіру? Пытанні заставаліся без адказу.

– Усё добра з караблём? – пацікавіўся Бардачоў.

– Так, так. Даляцім.

– Колькі ў нас засталося часу перш, чым СКР выявіць згон.

– Думаю, яны ўжо ведаю пра карабель. Салдаты ж не выходзяць на сувязь. Але не хвалюйцеся, капітан, я заглушыў усе сігналы, мы нябачныя. Я добра разбіраюся ў гэтым.

Бардачоў моцна ляпнуў мяне па плячы і моўчкі адышоў. Я крыху скрывіў твар, мяне ўсё яшчэ мучалі пытанні.

Пакуль мы ляцелі, Сініцын распавядаў анекдоты, пераказваў розныя гісторыі, звязаныя з ім. Ён быў у добрым настроі. Усе па-ранейшаму сядзелі на сваіх месцах, а ён стаяў і шчабятаў, як сініца. У гэтым становішчы яму было зручней казаць, ён напышліва глядзеў на ўсіх, размахваў рукамі. Ад яго слоў уся каманда расслабілася. Я таксама адчуў сябе спакайней.

Абедалі мы тут жа, на караблі. Разгарнуўшы невялікі пікнічок.

Спачатку я еў і слухаў Сініцына, а затым трохі аддаліўся, задумаўся аб сваім успаміне, аб тым бачанні, што прыйшло да мяне ў момант забойства пілота. Дзіўна, але я адчуваў, што ўсё гэта праўда, гэта адбывалася са мной, але ў той жа час я адчуваў сумневы. Быццам ува мне жыў яшчэ адзін чалавек ці гэта было ўсё ў мінулым жыцці. Я заблытаўся.

Са сцяны корпуса фюзеляжа, за спіной Сініцына, пачуліся кароткія і доўгія сігналы. Сініцын спыніў сваю прамову. Радасць згасла.

– Пііі… Пііі… Эммм.... Пі… – даносіліся гукі.

– Вы гэта чуеце? Камандзір? – насцярожана спытаў Сініцын.

– Што здарылася? – удакладніў Бардачоў.

Камандзір, знаходзячыся воддаль ад нас, быццам стаіўся каля задняй дзверы карабля. Ён не пачуў гэтыя дзіўныя сігналы.

– Там нешта ёсць. Нейкія сігналы. – гучна вымавіў Сініцын.

Сініцын занепакоіўся, як і ўсе мы, ён пачаў далонямі прыціскацца да корпуса, прыклаў вуха.

Калі сігналы спыніліся, дэталь, у выглядзе дзвярэй на корпусе, памерам з дарослага чалавека, прасунулася наперад, затым дзверцы рушылі направа. Адкрыліся.

– Чорт! Чорт! – крычаў Сініцын. – Страляйце!

Усе ўскочылі са сваіх месцаў. Я ж не ўставаў, але рэзка пацягнуўся да пісталета.

Унутры гэтага маленькага сакрэтнага памяшкання знаходзіўся баявы шэры робат. Ён быў уключаны. І індыкатар, чырвоны сканер аднаго вока казаў пра гэта. Пачуліся аглушальныя стрэлы. Каманда разам пачала страляць у яго. Кулі траплялі выразна ў цэль, некаторыя ж з іх рыкашэцілі і лёталі ўнутры карабля. Пара куль прыляцелі зусім блізка каля майго цела і затрымаліся ў маніторах. Я ўзяўся за штурвал. Наш транспарт пачаў зніжацца. Нарэшце, шум і грукат спыніўся.

Робат разабрана ляжаў, палаючы іскрамі. Толькі вось у момант нашай стральбы ён паспеў таксама стрэліць сваім лазерам, прабіў корпус карабля, закрануўшы адзін з рухавікоў. З-за гэтага мы плаўна спускаліся.

– Што за херня? Якога чорта тут быў робат? – крычаў на мяне Бардачоў.

Я ж быў упэўнены ў тым, што выдатна ведаю пабудову гэтага карабля. І ніякіх патаемных робатаў тут не павінна было быць. Што гэтага ўсяго не павінна было з намі здарыцца. Але я зноў працягваў памыляцца! Калі ж мая памяць стане ранейшай?..

– Яго тут быць не павінна! – гучна адказаў я і мацней узяўся за штурвал.

Вочы ў Бардачова былі злосныя і незадаволенымі. Ён, у шаленстве, адышоў ад мяне.

– А задумка та добрая, пры згоне карабля, – падумаў я, толькі ўжо з боку вынаходніка.

Я маўчаў. Мне больш няма чаго было адказаць камандзіру.

Паветра прасочвалася ўнутр карабля. Шумелі і варушыліся дробныя прадметы. Абеды нашы раскіданы. Рухавік пускаў чорны дым. На гарызонце, далёка, я ўжо бачыў чорныя дрэвы. А наш карабель усё таксама цягнуўся да пустыні.

– Прышпіліцеся! Мы губляем вышыню, зараз упадзем! – крычаў я ў рацыю, гучна перадаўшы гэта на ўвесь борт.

У маёй галаве думкі лёталі, чаму ўсе гэтыя беды адбываюцца вакол мяне. Можа, я прыцягваў іх? Магчыма, гэта збег абставінаў? Ці ж усяму віной толькі я? Мне было прасцей вінаваціць сябе, але, пры гэтым, я не губляў упэўненасці рухацца да мэты. Не разгубіўся я і цяпер, маючы намер, як мага мякчэй і бяспечней для нас, пасадзіць карабель на мяккі пясок. Усе чацвёра рыхтаваліся да ўдару.

У рэшце рэшт, штурмавы шэры карабель закрануў зямлю. Нас калаціла. Я некалькі разоў заплюшчваў вочы ад удараў. Пясок і пыл падымаліся ўверх і біліся аб ахоўнае шкло насупраць мяне. Абсыпалі транспарт. Дыёды і дысплэі то гарэлі, то патухалі. Выдаваліся аварыйныя гукі трывогі.

Калі ж мы пацярпелі крушэнне і канчаткова спыніліся, усе яшчэ патроху баяліся. Заставаліся на сваіх месцах. Праз хвіліну мы сталі пакідаць гэты падбіты карабель, на які ўскладалі вялікія надзеі. Яго крыху перавярнула на бок і нам было цяжэй выбірацца. Я апошнім вылез і ступіў на мяккі, цёплы, светла-жоўты пясок. Ад яркага святла я прыжмурыўся, паглядзеў удалячынь пяшчаных выдмаў. Затым адышоў крыху далей ад выхаду і павярнуўся да карабля. Чорны дым рухавіка смела, рваўся ўверх. Шкада было губляць такі неабходны для нас транспарт.

– Ну, бывай, лёгкая дарога. – сказаў Сініцын ззаду мяне.

Ён вельмі раззлаваўся. Абыходзячы, ён закрануў мяне сваім плячом, а пасля павярнуўся і сказаў.

– Дай толькі мне яшчэ адну нагоду!

Надвор'е яснае, гарачае. Сонца грэла яшчэ мацней, чым у трапічным лесе.

Я крыху расцягнуў форму ўверсе, даўшы свабоду шыі. Дыхаць было нармальна. Дзякуй Богу, гэта быў не той участак, у якім мне даводзілася апранаць павязку на твар. Ветру амаль не было.

– Добра. – падумаў я і ўдыхнуў на поўныя грудзі цёплае паветра.

– Ганна, падыдзі сюды. – сказаў Бардачоў і сеў у цень карабля. – Дастань кулю…

Ганна хутка падбегла да капітана, імгненна дастала патрэбныя медыкаменты і інструменты. Расшпіліла форму на целе Бардачева і пачала даставаць кулю. Куля прайшлася скрозь браню і затрымалася ў жываце, ніжэй правага боку рэбраў. Калі ад яе пазбавіліся, Ганна паліла рану нейкай вадкасцю і кроў у секунды згарнулася.

– Можам ісці, капітан. – збірала розныя бутэлечкі Ганна назад у заплечнік.

– Як так, камандзір? – спытаў Сініцын.

– Відаць, адскочыла ад робата адна з куль. Дзіўна толькі, што прабіла браню. Ці не твая гэтаякуля была, ммм, Стас? – пажартаваў Бардачоў над Сініцыным.

– Як ведаць, як ведаць. – у адказ усміхнуўся ён.

Жарт разрадзіў напружаную абстаноўку.

А часу ў нас было мала. Чорны дым яшчэ больш падымаўся і падаваў сігнал аб нашым месцазнаходжанні салдатам з СКР. Пара рухацца далей. Камандзір аддаў загад.

Мы ішлі адзін за адным. Наша светла-рыжая ўніформа злівалася ў пустынных пясках. Хацелася зняць яе. Горача. Прайшоўшы метраў трыста, вецер стаў моцна дзьмуць каля ног, тым самым замятаў нашы сляды і мы, без запаволенняў, рухаліся наперад. Ваду пілі малымі глыткамі. Выціралі твар ад поту. Сонца ўжо сыходзіла з зеніту, цяжэла і, не спяшаючыся, апускалася да нашых твараў. Было прыкметна які агульны настрой у каманды. У нейкі момант нашага шляху, Ганна гаварыла з капітанам на нейкай невядомай мне мове. Мабыць, гэта быў іспанскі. Мала хто цяпер кажа на ім. Я не разумеў ні слова з таго, што яны прамаўляюць. Хоць я ведаў, што валодаю пяццю асноўнымі мовамі гінучага свету. Бардачоў нешта паказваў на карце Ганне. Спачатку, я паспрабаваў пачуць іх, а пасля, наогул не звяртаў на іх ніякай увагі, бо, праз гадзіну ў дарозе, мне хацелася толькі аднаго – адпачыць. Ад стомы на мяне нахлынулі ўспаміны: вобраз жонкі зноў з'яўляўся мне, як у нейкім добрым сне. Я ўспамінаў яе ўсмешку, смех, каханне. Яна клікала мяне да сябе. І гэтыя добрыя ўспаміны перапыніў выбух. Ён прагрымеў за нашымі спінамі. Карабель выбухнуў, пусціў вялікую хмару дыму. Вось і ўсё, салдаты з СКР ужо блізка.

Нягледзячы на тое, што мы ішлі доўга і цяжка, Бардачоў падганяў нас.

– Каманда, дадаць ход! Не адставаць! – указаў ён на нейкія чорныя квадраты, якія стаялі наперадзе нас.

З упартай стараннасцю мы дабраліся да закінутага склада, дзе пустая прастора пяску была ўтаптаная рознымі слядамі. Дзесяткі жалезных прастакутных кантэйнераў у адзін і больш паверхаў змясціліся сярод пустыні. Некаторыя былі складзеныя акуратна, некалькі ж ляжалі перакуленымі. На абгарэлай, аблезлай бардовай фарбе іх сцен, не якіх апазнавальных ці ж іншых знакаў не заўважана. Толькі трохі зношаныя белыя лічбы. Таксама, некалькі кантэйнераў стаялі адкрытымі або з прыадчыненымі дзвярыма.

– Глядзіце! – сказала Ганна.

Недалёка ад нас, на адным кантэйнеры, які быў на палову ў пяску, была прабоіна. З прабоіны падымаўся напаўпразрысты зялёны пар. Парадку паўтара метра над узроўнем пяску.

– А вось і адна з прычын таксічнага дажджу. – сказаў я.

На мяне моўчкі, у дрэнным настроі, зірнула Ганна.

Ніхто нічога не ведаў аб гэтым месцы. Па Бардачове было відаць, што ён упершыню даведаўся пра склад на гэтай гарачай зямлі. Мы працягвалі ісці наперад сярод закінутага металу.

Звонка, са скрыпам адчыніліся адны з дзвярэй кантэйнера. Мы адначасова кінулі свой погляд на гэты гук. Навялі зброю. З другога паверха, складзеных кантэйнераў, выскачыў робат Ф-11. Ён цвёрда прызямліўся, роўна стаяў на нагах, зірнуў на нас. А затым падняў руку і паказальны палец накіраваў у наш бок. Сініцын адразу ж павярнуўся спіной да яго.

– Ляцяць! – гучна крыкнуў Сініцын. – СКР!

– Капітан?! – строгім тонам вымавіла Ганна.

Робат хутка ўцёк і знік з выгляду.

Ззаду нас, на гарызонце, быў бачны вялікі касмічны баявы карабель.

– Хаваемся ў гэты кантэйнер. – з прыкрасцю сказаў капітан.

Мы ўвайшлі ў бліжэйшы прыадчынены кантэйнер. Тут, было цёмна і горача. Вакол жоўтыя і белыя бочкі, за якімі мы паспяшаліся схавацца. Разбегліся па тонкім калідорах паміж якіх стаяць між сабой, у некалькі шэрагаў, бочкі. Спачатку ўключылі святло на вінтоўках, а затым выключылі і моўчкі стаіліся ў цемры.

Мы чулі, як падляцеў экіпаж узброеных салдат СКР. З усіх бакоў чулі рыпанне адкрываючых іржавых дзвярэй кантэйнераў. Здавалася, што яны абшукваюць іх адзін за адным. Але не, гукаў адкрываючых скрынь: то паблізу нас, то крыху далей, станавілася менш.

– Далей! Ідзем далей! Правер вось гэты. – чуўся голас каля нас.

Узброеныя людзі, у кампаніі робатаў, адчынілі нашы дзверы, святло стала хутка прасочвацца ў кантэйнер. Вось-вось робаты пачнуць сканаваць гэтае памяшканне.

– Усё зразумеў. Згортваем. – хрыплым, цвёрдым голасам прамовіў адзін з салдат.

Робат прыкрыў дзверы, пайшоў за ім у след. А мы яшчэ некалькі хвілін знаходзіліся на сваіх месцах. Чулі шум узлятаючага касмічнага карабля, затым, як ён працягла знікаў.

Усё маё цела пацела ад высокай тэмпературы паветра ў гэтым памяшканні. У мяне было прадчуванне, быццам бочкі лопнуць ці падарвуцца ад гэтай спякоты. Хацелася, як мага хутчэй збегчы адсюль.

– Я выйду. Праверу, як там. Заставайцеся на месцах. – сказаў Бардачоў.

– Добра, капітан. – адказала Ганна.

Я пачуў, як нехта застагнаў за маёй спіной. За бочкамі знаходзіўся Сініцын. У паўсвятле я падышоў да яго і ціха спытаў.

– Што здарылася?

Ён мне не адказваў і працягваў мычаць.

– Можаце выходзіць. Паляцелі. – са славамі ўвайшоў Бардачоў. – Хутчэй, выпаўзаем!

Я паспяшаўся выходзіць. Раптам Сініцын закрычаў.

– Ааа! Пракляцце!! Мммм!

Мы адразу ж падбеглі да яго. Уключылі яркае святло. Сініцын двума рукамі абапіраўся на сцяну кантэйнера, трымаўся, баяўся ўпасці. Мы ўбачылі, як адна з бочак была пашкоджаная, паржавела знутры і з яе павольна выцякала нейкая светла-зялёная вадкасць. Не заўважыўшы гэтага, хаваючыся ад салдат, Сініцын у цемры дакрануўся да ўцечкі. Матэрыял уніформы на левай назе Сініцына, ад калена да ступні, быў расплаўлены. Мы вырашылі ўзяць яго за рукі, выцягнулі на сухі пясок. Скура на яго назе аблезла, тканіны цягліц і костку раз'ядала салатавая вадкасць. Атрутныя хімікаты працягвалі плавіць яго нагу. Ён трымаў у роце ліхтар, сціскаў яго моцна зубамі, стрымліваў увесь боль, каб не закрычаць зноў. Твар быў чырвоным, вены надзьмуліся. З чырвоных вачэй сцякалі слёзы. Як ён яшчэ не страціў прытомнасць пры гэтым? Сініцын моцны чалавек, ён умеў змагацца. І, як сапраўдны воін, тут ён супраціўляўся з усіх сіл.

Кроў лілася ручаём з краёў адкрытай раны. Ганна спрабавала дапамагчы Сініцыну. Рабіла ўсё магчымае, што было ў яе сілах. Лекамі яна глушыла боль. Кроў ужо больш павольна сцякала на пясок. Пры такой ране цяжка нешта зрабіць, тым больш знаходзячыся ў пустыні.

Мне было цяжка глядзець на ўсё гэта, на барацьбу жыцця і смерці. Мяне падванітоўвала ад жаху прапаленай раны, ад таго як гарачая кроў лілася на адкрытую костку. У мяне ў галаве мільганула думка, што я мог цалкам апынуцца на яго месцы. Я думаў толькі аб сабе.

– Брат мой, трымайся. Прашу цябе. – сказаў капітан, схіліўшы галаву над параненым.

Сініцын расціснуў зубы.

– Не, не так…не так уяўляў я гэта ўсё… Я…я…хацеў бы памерці ў баі… – прашаптаў Сініцын з апошніх сіл.

Ён разумеў і прымаў тое, што смерць ужо побач з ім. І ён адпускаў сваю барацьбу за жыццё.

– Я ведаю… – з смуткам у душы вымавіў Бардачоў.

У тую ж хвіліну цела Сініцына апусцела. Мёртвыя карыя вочы шапталі нам – вось і ўсё.

Бардачоў і Ганна маўчаць. Я адышоў на пару метраў. Я меркаваў, што Сініцын вінаваціў мяне ва ўсім тым, што адбываецца, у гэтыя апошнія хвіліны яго жыцця. Ад часткі, ад таго, што я не змог прадухіліць крушэнне карабля.

– Сука. Ааааа! – злосна ўскрыкнуў і ўскочыў Бардачоў, ударыў нагой аб дзверы кантэйнера. Тая са скрыпам ледзь прыадчыніліся.

Сёння, Ганна і Бардачоў страцілі сябра. Мне было таксама шкада Сініцына, па чалавечы, хоць нашы адносіны было немагчыма назваць дружнымі. Заўсёды сумна і страшна, калі вось так, перад табой памірае чалавек.

Пазней я пачуў, як Ганна нешта сказала глухім голасам і я вярнуўся да іх, устаў бліжэй да яе. Яна яшчэ трохі пасядзела перад мёртвым целам, а затым зірнула на мяне.

– Яго трэба пахаваць… – прашаптала яна.

У яе вачах я бачыў смутак і страту. Бачыў яе спакойны погляд у дачыненні да мяне. Яна не вінаваціла мяне і нават не думала пра гэта. Ганна проста хацела пахаваць цела і са смуткам рушыць далей.

Усе мы разумелі і меркавалі, што наш шлях да калоніі Розжыг, будзе не просты. Што ў падарожжы, можа памерці любы з нас.

Закапаўшы цела ў сухіх пясках пустыні, мы яшчэ пару хвілін пастаялі каля насыпу. Капітан, заплюшчыўшы вочы, нешта шаптаў на незразумелай мне мове.

– Амін. – скончыў сваю прамову хрыплым голасам Бардачоў.

– Амін. – паўтарыла за ім Ганна.

А пасля, Бардачоў паклаў на магілу Сініцына яго зброю.

Я моўчкі стаяў насупраць іх. І апусціўшы галаву, я глядзеў на ціхі пясок, у той момант я ні пра што не думаў. Мае думкі нібы схаваліся ў пясках.

– Збіраемся. – спакойна сказаў капітан. – Пара ісці далей.

Ён хмурна зірнуў на карту, зірнуў на гадзіннік. Затым накінуў свае рэчы, узяў рэчы Сініцына і рушыў наперад. Бардачоў не чакаў нас. Ён падаваў усім сваім выглядам, што страціў занадта многае ў канцы нашага першага дня шляху. Капітан ішоў у пятнаццаці кроках ад нас, у адзіночку спраўляючыся з думкамі.

– Я чула, аб чым казаў пілот. – падышоўшы да мяне, сказала Ганна.

– Прабач?! – перапытаў яе я.

– Пілот. Перш чым я яго забіла. Ён жа цябе пазнаў. Я чула, аб чым ён казаў.

– Так пазнаў… Я ж Краўчанка. Ты да чаго гэта? Што ты хочаш гэтым сказаць?

– Не будзь мяне на караблі, ты б паляцеў з ім? Праўда?

– Можа і не… Мяне ўсё таксама хочуць забіць свае ж. Ці варта мне, пасля крушэння, пасля таго што было са мной, вось так здацца свайму бацьку?! Можа ён чакае гэтага… А ты казала пра гэта Бардачову?

Бардачоў павярнуўся, пераканаўся ў тым, што мы ідзем за ім.

– Хутчэй! Нам трэба паспець прайсці да цемры гэтую праклятую пустыню! – крычаў ён.

Мы паглядзелі на яго і Ганна працягнула.

– Не, я палічыла, што не варта казаць гэта камандзіру. Пакуль не варта … – сказала Ганна і адышла ад мяне наперад.

Час падганяў нас. Сонца павольна спаўзала ўніз, яшчэ не крануўшы гарызонту.

А вось і лес. На заходзе, мы ўвайшлі ў лядашчы, сухі, цёмны лес. Шэрыя, абгарэлыя ствалы дрэў, як помнікі, нагадвалі аб тым, што здараліся пажары. Вяршыні некаторых, яшчэ тлелі, пускалі дым. Дзіўна, але на зямлі ляжала сухая некранутая агнём трава. Мы ішлі, аглядаліся, быццам выбіралі месца для прывалу. Але на самой справе, Бардачоў на ўсю моц спяшаўся, прыспешваў нас. Ён хацеў, як мага далей прайсці абпалены лес. Бо час абганяў яго планы, па яго намёках гэта было зразумела. Ён часта глядзеў на гадзіннік, на сонца, на мяне з Ганнай. Ішлі мы моўчкі, ішлі да таго часу, пакуль сонечныя прамяні зусім не схаваліся ад нас.

Ноч была светлая, цёплая. Поўны месяц адкідаў на ўзлесак белы свет. У высокую пажоўклую траву мы ўвайшлі ў поўнай стомленасці. Тут та мы і засталіся для начлегу. Бардачоў дастаў нейкі напой, глынуў яго. А потым перадаў яго мне. Моцны алкаголь прымусіў мой твар зморшчыцца. І я паспяшаўся аддаць яго Ганне. Далей мы павячэралі, тым, што засталося ў нас пасля крушэння. Потым я лёг на сухую траву. Камандзір аддаў загад на шасцігадзінны сон для кожнага з нас. Мы будзем дзяжурыць, несці вахту па чарзе, кожны па тры гадзіны. Першым заступаў сам Бардачоў.

Я ляжаў моўчкі, не як не мог стуліць вачэй. Гэты моцны напой мяне разняволіў.

– Адкуль у цябе гэтыя шнары на твары? – пацікавіўся я ў Бардачова.

Нечаканым для яго здалося тое, што я раптам загаварыў з ім аб чымсьці іншым, што не датычылася нашага падарожжа. Ён працягваў спакойна сядзець, а затым зірнуў на зорнае неба і сказаў.

– Я быў дзіцём, дзесяць гадоў мне было. Жыў у вялікім горадзе Брэсто. І калі пачалася засуха, у горад усё часцей заязджалі салдаты СКР. Многіх сем'ямі везлі кудысьці. Хтосьці быў супраць і таму ўцякаў, хаваўся, супраціўляўся. З-за гэтых непаслухмяных людзей салдаты расстрэльвалі, усялялі страх у сэрцы іншых жыхароў горада. Многіх папросту спальвалі ў кватэрах… Я быў дома ў той момант, калі прывялі маіх бацькоў у кватэру і кінулі на падлогу. Яны былі збітыя. Я глядзеў з-за дзвярэй. Маці глядзела на мяне і быццам казала: «Хавайся, сынок!». Я паслухаўся яе. І калі салдаты пачалі абшукваць пакоі, мяне не знайшлі. Я хаваўся ў шафе, што была ў сцяне і выдатна злівалася з становішчам у пакоі. Гэта была нібы схованка. Затым я адчуў дым, які хутка напаўняў кватэру, падбіраўся да мяне. Маленькія шчыліны шафы ўпускалі дым і ён нібы браў мяне ў палон, запаўняў сабой усю маю прастору. Тады я ўзяў кашулю бацькі і прыкрыў ёй нос. Агонь ужо быў у маім пакоі, калі я адважна вылез з шафы. У разгубленасці, я пачаў бегчы скрозь яго гарачыя ляза. Убег на балкон, не адчуваючы болю, ад страху, я хутка перабраўся да суседзяў і там жа страціў прытомнасць. Ад гэтага ў мяне абпалены лоб, часткова шчокі…шнары заўсёды нагадваюць мне пра гэта… Сны і цяпер, праз столькі гадоў, вяртаюць мяне ў той момант майго дзяцінства. – разняволена загаварыў Бардачоў.

– Прабач, што спытаў. Што нагадаў цябе аб гэтым… – ціха і са смуткам у голасе, сказаў я.

– Пасля гэтага выпадку я стаў нячулым да салдатаў СКР…да ўсіх, хто носіць гэтую форму. Цябе ці не ведаць пра гэта. Пальцаў не хапае, так?

– Мг…так, не хапае…

– А цяпер адбой. Гэта загад. – паглядзеў на мяне Бардачоў.

– Зразумець. Адбой.

Я заснуў. Мне па-ранейшаму кожную ноч сняцца цяжкія сны. Так і сёння, на фоне аповеду Бардачева, мне прысніўся зусім не добры сон. Я быў у асяроддзі нейкіх незнаёмых мне людзей. Ірваная, тонкая вопратка ліха драгацела ў ветры. Сонца свяціла занадта ярка і я прыжмурыўся, паглядзеў наперад. Насупраць натоўпу стаяла мноства салдат СКР, а наперадзе іх стаяў мой бацька, трымаў у руцэ шлем. Ён падняў другую, свабодную руку, а затым апусціў яе. З салдацкай зброі вылятаў агонь, усё больш накіроўваючыся ў мой бок. Пярэдні шэраг людзей крычаў ад болю, полымя плавіла іх целы. А я, у страху, паспрабаваў збегчы ад гэтага ўсяго, але мае ногі апынуліся закапанымі па калена ў пясок. Як я не стараўся, я не змог выбрацца і агонь хутка ўляцеў мне прама ў твар.

Разбудзіла мяне Ганна. Я зірнуў на гадзіннік, было чатыры гадзіны і шэсць хвілін. Прыйшоў мой час услухоўвацца і ўглядаецца ва ўсё вакол. Я яшчэ трохі пракручваў у галаве той сон і задумаўся. Колькі ж мы з бацькам не маем зносіны, гадоў пяць дзесьці…

Ганна ўжо легла і я, яшчэ будучы ў сонным стане, спытаў у яе.

– Чаму Сініцын так недаверліва з прывідам і нянавісцю ставіўся да мяне.

– Цябе гэта рэальна цяпер хвалюе. Менавіта зараз ты хочаш пагаварыць пра гэта?

Ганна не хацела казаць аб ім, ды і ў цэлым, яе хіліла ў сон.

– Так, я хачу зразумець яго дзеянні… для мяне гэта важна.

– Не зараз. – адказала Ганна і закрыла вочы.

– Цыц. Спыніце размовы. Загад парушаеце? А ну па месцах. – скрозь сон вымавіў Бардачоў і адвярнуўся.

Раніцай, трава, на якой мы ляжалі, была ўжо не такая прыемная. Было мокра і агідна. З першымі прамянямі сонца, мы пачалі збірацца ў шлях.

Мы праходзілі праз мёртвыя лясы, падымаліся і ўзбіраліся на пагоркі. Прырода вакол нас быццам страціла сэнс жыцця і згасла. У гэтай двухгадзіннай дарозе, я вырашыў звярнуцца да Ганны, падышоў бліжэй да яе.

– Я зноў хачу спытаць у цябе пра Сініцына. Хачу зразумець яго.

– Ох, не забыўся значыць…навошта? Ён ужо мёртвы…

Бардачоў нас не чуў, ён апусціў галаву і ўглядаўся ў карту. Аддаліўся ад нас.

– Але ўсё ж…час у нас ёсць пагаварыць. Я ўсё не як не магу яго зразумець. Чаму ён ненавідзеў мяне? Гэта з-за таго што я не свой, чужынец для ўсіх вас? Але іншыя ж людзі па-іншаму ставіліся да мяне. Узяць цябе, да прыкладу. Ты ж зусім іншая, можа, што і трымаеш нешта ў сабе, наконт мяне, але ты ж не кажаш мне пра гэта.

– Добра… Добра, распавяду, што мне вядома пра Стаса Сініцына. У кожнага з нас ёсць горкая гісторыя… А яго гісторыя была такая: яго бацькоў і сястру з братам забілі салдаты СКР прама ў яго на вачах. Чаму ж ён тады застаўся жыць? Па словах Стаса, будучы яшчэ маленькім хлопчыкам, пасля смерці сям'і ён накінуўся з кулакамі на салдат. Біў, крычаў і плакаў. Салдаты смяяліся, для іх гэта было забавай. Адзін з іх пасмяяўшыся, ударыў яго нагою у грудзі, адкінуў яго далей. А яму было ўсяго шаснаццаць. Але з-за яго маленькага росту, салдаты, мабыць, падумалі, што яму дзесяць… Не кранулі больш яго. Як казаў сам Стас, нашы людзі, разведчыкі, знайшлі яго схуднелага, напаўмёртвага, у адным з будынкаў горада. Пакутаваў ён шмат… І як ты зразумеў, з-за гэтага ён ненавідзеў СКР і да цябе ставіўся адпаведным чынам. Ён гатовы быў усё аддаць, дзеля справядлівасці. З васемнаццаці гадоў ён удзельнічаў у розных баявых аперацыях, але наш паход, быў для яго самым важным… Ён запэўніваў сябе, што змог бы загладзіць у ім усю сваю нянавісць і боль. Павер мне. Нягледзячы на сваю запальчывасць, ён быў добрым сябрам. Шкада, што так усё склалася…

– Даўно ты была з ім знаёмая?

– Амаль чатыры гады… Не скажу, што мне яго не хапае…але…

– Спяшайцеся! – спешна ўздымаўся на пагорак Бардачоў і прыспешваў нас.

Мы паскорылі свой крок, беглі і ўзбіраліся за камандзірам.

А ўжо за пустынным узгоркам, нас сустракалі зялёныя хмызнякі. Калючыя галіны запляталіся паміж сабой і абцяжарвалі нам шлях. Бардачоў асцярожна выразаў сцежку: махаў сваім вострым армейскім нажом, прымінаў расліны цвёрдай падэшвай. За кустамі раслі дрэвы, распускалі свае шырокае жоўта-зялёнае лісце. І адразу ж, за некалькі метраў ад першых дрэў, мы хутка зразумелі, што тут мы не адны. Я чуў галасы людзей. Ціха, не спяшаючыся, мы падкраліся да вялікай паляны.

Наперадзе, на зялёнай траве стаяла каля дзесяці, а то і пятнаццаці, сучасных каланізаваных аднапавярховых будынкаў. Усе яны былі зробленыя ў асноўным з касмічнага матэрыялу. З кожнага парога былі пратаптаныя, вытаптаны да аранжавай зямлі, дарожкі. Паміж хатамі, быццам вуліцы, пралягалі шырокія дарогі. Маячылі дзеці і падлеткі. Каля маленькіх жылых домікаў стаялі вялікія ангары. Была адна бетонная пляцоўка. Сад і шмат агародаў.

Я заўважыў адзін эктрацыкл, які лунаў над зямлёй. На яго сеў малады чалавек, а затым, ён рушыў у наш бок, а пасля ўзяў крыху лявей і схаваўся ў лесе.

Мы ляжалі на зямлі, каля дрэва, выглядалі з-за высокай травы.

– Так. Што гэта за вёска такая? – не разумеючы, спытаў Бардачоў. – Што за лагер?

Камандзір павярнуўся да мяне, чакаў майго адказу.

– Не ведаю. – адказаў я.

– А дзе дарослыя? Вы бачыце дарослых? – павярнулася да нас Ганна.

Бардачоў узяў аптычны прыбор, пачаў вывучаць, адшукваць адказы.

– Не бачу дарослых, няма салдат, няма зброі. – сказаў ён і працягнуў бінокль Ганне. – Будзем абыходзіць.

– Гаў-гаў! Гаў-гаў! – закрычалі сабакі.

Сабак мы не бачылі. А вось маладыя людзі сталі збірацца непадалёк, у першай ад нас пабудове. Вывелі пару сабак да сябе. Тыя раздзіралі свае глоткі, злосна рваліся ў наш бок. Пару хлопцаў, што былі старэйшыя, выйшлі з зброяй.

– Чорт, нас выявілі. – з прыкрасцю сказаў капітан.

– І што ж рабіць цяпер? – спытаў я.

– Хадземце за мной. Гэта ўсяго толькі дзеці. – устаў на ногі Бардачоў.

Мы ўсталі за ім. Першым з кустоў, з паднятымі рукамі, выйшаў камандзір. За ім мы з Ганнай. Павольна рухаліся да хлопцаў. Брэх сабак быў выдатны. Я даўно не чуў, не бачыў сабак, рэдка ў сучасным свеце сустрэнеш такую жывёлу на паверхні Зямлі. Часцей за ўсё, з імі ходзяць толькі салдаты СКР, але тут, у лясной гаі, гэта было па-сапраўднаму жыва!? Нягледзячы на ўсё гэта, я прадчуваў нейкую небяспеку. Няўжо мы вось так проста здаемся?

І вось, мы амаль дабраліся да першага дома. Сабакі перасталі брахаць. Мы знаходзіліся ў пару метрах ад дзяцей. Пяць хлопцаў, гадоў па чатырнаццаць, пятнаццаць, сустракалі нас. Яны былі ў прыстойнай чыстай вопратцы, але пару хлопцаў стаялі босыя. У гэты час ад іх мы пачулі чужую для ўсіх нас гаворку. Адзін з хлопцаў нешта пытаўся, інтанацыя і міміка выдавала гэта.

– Мы не разумеем, што вы кажаце. – спакойна сказаў Бардачоў.

– Стойце! Ні кроку больш. – сказаў падлетак, які стаіць наперадзе ўсіх і неахвотна, палахліва накіраваў на нас зброю.

– Хто вы такія? Навошта вы тут? – суровым голасам дапытваўся нехта з натоўпу.

– Мы простыя вандроўнікі. Мы ішлі сваёй дарогай, пакуль выпадкова не натыкнуліся на вас. Мы праўда не ведалі, што ў гэтых лясах хтосьці жыве. Я чуў толькі тое, што тут усё выгарала датла…

– Пачакай. Я бачу на вас добрая экіпіроўка…куды вы накіроўваецеся? Я ўпэўнены, што вы не салдаты СКР. Але ўсё ж, вы не простыя вандроўнікі. У вас толькі ў аднаго штурмавая вінтоўка карпарацыі…трафей? – працягваў казаць блакітнавокі хлопец з растрапанымі рыжымі валасамі.

– Так, гэта трафейная зброя. – падмануў я.

– Ведаеце, мы не хочам жорсткасці. Але не варта лічыць нас проста дзецьмі. Пакіньце тут сваю зброю і ідзіце за намі ці сыходзіце ў лес…без вінтовак…туды, адкуль вы прыйшлі. Што скажаце? – пытаўся ў нас юнак, які стаіць па-ранейшаму наперадзе ўсіх рабят.

– Можа, вы хочаце есці або піць? – улезла ў размову дзяўчынка.

Рыжы хлапчук звярнуўся да яе, на невядомай для нас мове. А затым вярнуўся да нас.

– Калі не, то мы праводзім вас! Вы не падумайце, што мы слаба ўзброеныя: сабакі і аўтаматычная зброя гэта толькі малая частка нашай абароны. – пераконваў нас рыжавалосы хлопчык, будуючы з сябе мужчыну.

– Чаму ж няма агароджы?! – дадаў да яго слоў Бардачоў.

– Мы не звяры ў заапарку! – зноў нехта крыкнуў з натоўпу.

– Нам бы папоўніць запасы і мы знікнем. Абяцаю вам. – сказаў капітан.

– Так, гэта праўда. – міла ўсміхалася Ганна, пацвярджаючы яго словы.

У мяне складвалася такое ўражанне, быццам рыжы хлапчук чакаў, калі мы папросім аб дапамозе. А Ганна адказаўшы яму, з недаверлівым позіркам аглядала ўсё ў акрузе.

Над намі згушчаліся хмары. Ціха пайшоў дождж, морося на нашы галовы. Не каму не хацелася працягваць тут стаяць. Наша каманда скінула ўсю сваю зброю хлопцам і пагадзілася прайсці ў дом.

Як аказалася, жывуць тут нябедна. Нас пасадзілі за стол. Ежа тут была ў шмат разоў лепш, чым я еў у лагеры Лен і смачней, чым тую, што мы бралі з сабой у дарогу. Нас пачаставалі мясам і гароднінай, чыстай вадой. Бардачоў паспяшаўся папоўніць нашы запасы ежы і піцьця.

– І чаму ж вы так добра нас прынялі да сябе? Хто вы? – спрабаваў разабрацца Бардачоў, укладваючы ваду ў заплечнік.

– У нас ніколі не было гасцей. Мы не маглі выказаць здагадку, што тут могуць быць людзі, акрамя нас. Мы нават не ведаем, што там за… – казала цемнаскурая дзяўчынка з кудзеркамі на галаве, але яе словы тут жа перабіў рыжы і не даў ёй дагаварыць.

– Вы ішлі з усходу? Як доўга вы ідзяце ўжо? – спытаў ён.

– Так. Усё проста. Тыдні два ідзем, можа больш. Пустыня вакол і маленькія ўчасткі зеляніны сустракаюцца нам. Але людзей так мы і не сустрэлі, да вас. Бачыце, я адкрыты вам. Цяпер адкажыце мне. Хто вы? – адказваючы, хітраваў камандзір.

– Мы тыя самыя дзеці, народжаныя ў калоніях. Нас могуць забіць у любую хвіліну…ці ж даць новае жыццё ў шэрагах СКР. – улезла ў размову дзяўчынка з азіяцкімі рысамі твару.

– І як жа яны ахоўваюць вас ад якіх-небудзь пагроз? – спытаў я. – А відэаназіранне ёсць.

– Няма. Чып каля сэрца, у грудзях, кажа аб нашым становішчы. І не, няма ніякага відэаназірання. Усё проста, у адным з свіранаў знаходзіцца з дзесяткаў ваенных робатаў. Нам варта націснуць трывожную кнопку або нейкі чып знікне з радараў, як робаты тут жа выбягуць і зачысцяць лагер ад усіх у каго няма чыпа. – гаварыла з намі дзяўчынка.

– Як цябе завуць? – спытала ў яе Ганна.

– Лі Чон.

У суседнім доме нехта моцна закрычаў. Я насцярожыўся. Ганна моцна сціснула відэлец у руках. Рыжы хлопец быў не менш нашага напружаны, ускудлачаны. І калі шум з суседняга дома знік, да нас шустра ўварваўся адзін з падлеткаў. Дзеці зноў гаварылі на сваёй мове, не даючы нам зразумець, што ж адбываецца.

– Што здарылася? – ускочыў з-за стала Бардачоў.

– Прыляцелі. Яны прыляцелі! – задыхаючыся, хутка вымавіў трынаццацігадовы хлопчык, які забег да нас. – Эдысан, трэба нешта рабіць!

– Хто прыляцеў? – грозна спытаў Бардачоў і блізка падышоў да дзяцей.

– Салдаты прыляцелі. Мабыць за ежай або за хлопцамі. А можа прывезлі навічкоў. – кідаўся па хаце рыжавалосы Эдысан.

– Можа гэта вы пра нас паведамілі? – раззлавана сказала Ганна, грозна паказваючы відэльцам на рыжага хлапчука.

– Не, не…нас тады таксама заб'юць! Уцякайце адсюль, праз тыя дзверы. – сказаў ён і прыадчыніў патайныя дзверцы падлогі. – Хутчэй!

– Гэтая дзяўчынка пойдзе з намі! – схапіў Бардачоў за руку Лі Чон.

– У нас у кожнага трэкер, яны знойдуць яе, а значыць і вас! Хутчэй хавайцеся! – падганяў Эдысан.

– Чорт! Наша зброя?! – незадаволена вымавіў камандзір і залез пад падлогу.

Я і Ганна паспяшаліся за ім. Нас закрылі. Дзеці сышлі. Мы маўчалі, прыслухоўваліся да кожнага шоргату. Аказалася, што за гэтамі патаемнымі дзвярыма, хаваўся тунэль і мы навобмацак сталі прабірацца далей. Жалезная труба вяла нас у невядомы кірунак. Тут было занадта цёмна і цесна. Пахла сырасцю. Злёгку плёскалася вада пад нагамі.

– А вось і выхад. – падумаў я і выбраўся за капітанам у след.

Мы былі ўсе трохі запэцканыя брудам і бяззбройныя…акрамя відэльцы ў руках Ганны, у нас нічога не было. Нас атачаў хмызняковы лес, усё з тымі ж калючымі сцебламі. Я ступіў і пачуў храбусценне, пад маёй нагой ляжала трэснутая дэталь, падобная на чып. Неўзабаве мы пачулі страляніну і дзіцячыя крыкі. Капітан хутка дастаў компас і ўключыў карту. Ганна ўглядалася ўдалячынь, туды, адкуль даносіліся крыкі. Я ж, глядзеў на сваіх таварышаў і думаў, што ж адбываецца там з дзецьмі. Мне вельмі хацелася ім дапамагчы. Але мы нічога не робім. Не вольна, я ўспомніў аб сваёй старэйшай сястрэ. Як мы часта гулялі разам, але калі памерла мама, нас быццам падзялілі. Мы ўсё радзей сталі сустракацца і размаўляць адзін з адным.

Не паспеўшы адысці далей, з тунэля пачуліся моцныя грукі. Мы стаіліся. Ганна падышла да выхаду і прысела. На зямлю паваліліся дзверцы і з тунэля паказалася штурмавая вінтоўка, за ёй выходзіў радавы салдат. Ганна неадкладна ўваткнула яму відэлец у патыліцу. Затым выцягнула з кабуры салдата нож і перарэзала яму горла. Той павольна хіліўся да зямлі, праліваючы кроў. Ганна схапіла яго вінтоўку і стрэліла некалькі разоў у тунэль. У адказ панесліся стрэлы. Мёртвы салдат ляжаў на жываце, прыціснуўшы рукі да зямлі. Ганна яго перавярнула, дастала з кішэні гранату. Уключыла яе і кінула ў цёмны вузкі тунэль. Выбух апынуўся не занадта гучным, але полымя агню вырвалася да нас, вонкі.

Пара было бегчы адсюль і мы паспяшаліся сысці ў абыход лагера. Тканіну нашага адзення драпалі і прарэзалі іголкі кустоў. Мы спяшаліся, Бардачоў бег наперадзе, я за ім. Ганна замыкала наш маленькі атрад, азіралася, ці няма за намі каго-небудзь. Былі ўжо чуваць гукі падлятаючых штурмавікоў.

Пасля дробнага дажджу, было слізка і мокра бегчы. Хоць, у той момант, над намі ўжо вісела сонца. Паветра хутка станавілася занадта вільготным, пар вады падымаўся высока над намі. Ён згушчаўся і ствараў з сябе белы туман, якога можна было б крануць рукамі. Адзін раз я адцягнуўся на яго і ўпаў у бруд, зачапіўся за нейкі корань, а калі падняўся, зноў зірнуў на зачаравальнае воблака пару і ледзь было не паваліўся зноў. Слізкім было ўсё: расліны, зямля. З-за рэзкіх і незразумелых для мяне перападаў тэмпературы, было, то холадна, то горача. Цела зябла ад вільгаці падымаючага пару, хоць паветра было вельмі цёплым. Таксама, дзесьці над намі, кружылі вайсковыя караблі, туман хаваў нас ад іх пошукаў.

Калі ж мы спыніліся аддыхацца, я падышоў да капітана.

– Што гэта было за месца? Дзіцячы лагер, калонія? – ціха спытаў я, выціраючы пот з твару.

– Мабыць, СКР нешта пабудаваў тут… На карце гэтага няма. Можа з дзяцей войска гадуюць. Ведаеш, мяне вось што хвалюе: навошта там быў патаемны тунэль? Калі яны ўцякалі, то куды падзеліся потым? Але галоўнае цяпер, што мы ў адрозненні ад іх, тут. Так што давайце засяродзімся на гэтым і будзем рухацца далей. Невядома, як доўга яшчэ прастаіць туман. Давай, наперад, хопіць стаяць! Давай за мной. – сказаў Бардачоў.

Ішлі мы тры гадзіны без прыпынкаў.

Прайшоўшы праз невялікі іржавы металічны мост, які пралягаў над стаячай чырвонай ракой, мы спыніліся. Капітан Бардачоў загадаў як след адпачыць. Ён дастаў карту і прысеў ля дрэва, якое зарасло аранжавым мохам.

– Калі дзіцячы лагер тут, тады калонія Розжыг ужо побач. – сказаў капітан і падняў галаву. – Аглядайцеся па баках.

Затым ён прыбраў карту і зірнуў на мяне. Я сядзеў і аглядаў сваё цела, ці няма нейкіх ран ад калючых кустоў.

– Як ты сябе адчуваеш? – пацікавіўся капітан, кіўнуў у мой бок. – Цяжка? Так? Гэта табе не караблі будаваць.

– У цэлым не дрэнна, але часам галава пабольвае, мабыць, ад гэтай змены надвор'я. – адказаў я і апусціў галаву ўніз.

– А ты, Ганна, як?

– Добра. – ціха адказала яна, а потым дадала. – Цяпер хоць ёсць зброя. Толькі патронаў мала…для нас траіх гэтага не хопіць, калі прыйдзецца адстрэльвацца.

– Гэта дакладна. – пахвальна ўсміхнуўся Бардачоў, мабыць, думаў ён аб тым, як такі чалавек як ён, мог пакінуць сваю каманду без зброі. Калі б не Ганна, магчыма, мы б і далей заставаліся з відэльцам у руках.

Пасля, мы працягвалі моўчкі сядзець пад дрэвамі. Да тых часоў, пакуль Бардачоў не падняў нас з месцаў і не павёў у глыб лесу.

Пару разоў над намі пралятала некалькі вялікіх касмічных караблёў. За гэты час, мы пераадолелі калючыя кусты, ішлі па смярдзючаму чорнаму моху, тапталі бруд пад нагамі. Рухаліся павольна. Рой маленькіх мух, які з'явіўся з неадкуль, суправаджаў нас увесь вечар. Ён перашкаджаў сваім гудзеннем і часта лез у твар, да таго часу, пакуль мы не выбраліся на высмаглую даліну, павольна пераходзячую ў пустыню.

Хутка цямнела і мы спыніліся тут. Ноч была чарней, чым звычайна, месяц удалечыні хаваўся за грознымі хмарамі дажджу. Мы дасталі з кішэняў формаў начное бачанне. У некалькі кіламетраў ад нас, мы заўважалі бел-чырвоныя агні. Яны асвятлялі шэрую сцяну.

– Вунь яна, калонія Розжыг. – паказваў на агні капітан.

– Як будзем прабіраецца ва ўнутр? – спытала Ганна.

– Дзесьці за кіламетр ад нас павінна быць дарога. – сказаў ён, падводзячы цьмяна святлавую карту да вачэй.

– Дарога? – пацікавіўся я.

– Дарога, якая прывядзе нас да калоніі. Вы заставайцеся тут, а я пайду праверу так ці дакладна карта. Ацаню ўсю абстаноўку. Калі я не вярнуся, Ганна, ты ведаеш што рабіць!

Яна ў адказ кіўнула яму і Бардачоў хутка схаваўся ў цемры сухіх дрэў.

– Аб чым гэта ён? – спытаў я Ганну.

– Ён хоча праверыць, ці ёсць дарога наперадзе…

– Я не пра гэта. Што значыць «ты ведаеш, што рабіць…калі я не вярнуся»? Што ён меў на ўвазе?

– Што працягваць шлях нам прыйдзецца ўдваіх.

– Нешта я не ўпэўнены, што менавіта гэта ён меў на ўвазе. Ты нешта мне не дамаўляеш?!

– Чаго ты заладзіў са сваімі пытаньнямі?! Супакойся. – адыходзіла ад мяне Ганна.

– Ды я цябе зусім не ведаю. Ты прыкрываеш мяне перад капітанам, дапамагаеш мне з самага нашага знаёмства, з вашых катаванняў з мяне. А цяпер нешта хаваеш. Я не магу зразумець цябе… Хто ты ёсць на самой справе?

– А ці трэба табе ведаць гэта?! – сказала яна і стала даставаць нешта з заплечніка.

– У нас ёсць час для гэтага, ёсць час пагаварыць…

– Што ты хочаш пачуць…? Што майго бацьку катавалі таксама як цябе? Толькі на вачах у яго дзесяцігадовай дачкі. Ці тое, што яго абвінавацілі ў здрадзе? Ці тое, што мне давялося расці з кляймом майго бацькі ўсё дзяцінства. Мяне пагарджалі і крыўдзілі аднагодкі, але я не мой бацька… Усе гэтыя насмешкі і касыя погляды зрабілі мяне толькі мацней. Я хацела збегчы з мястэчка Лен, але не так як мой бацька, я хацела паслужыць сябе высакароднай місіі і калі ты з'явіўся ў нашым паселішчы, я ўбачыла ў табе сваю свабоду…

– Прабач, я не ведаў, што ўсё так…тваё жыццё мне здавалася зусім іншы.

– Вам, экскаэраўцам, заўсёды здаецца гэты свет зусім іншым. Вы глядзіце на яго зусім з іншага боку. З вышыні сваёй велічы і перавагі. Забываючы пра простыя чалавечнасці.

Затрашчалі сухія галіны, капітан вярнуўся.

– Ну што ж Ганна, не прыйдзецца забіваць Краўчанку…я вярнуўся.

– Стойце! Вы аб чым зараз? Вось што значыла ваша «ты ведаеш што рабіць»! Забіць мяне гэта ваш выхад, а як жа прароблены шлях?

– Ты кажаш занадта шмат. Давай-ка па цішэй. – сказаў Бардачоў.

– Ты чаго, мы проста пажартавалі. Гэта быў усяго толькі жарт. Чаго ты так ускудлаціўся. Ніхто не думаў цябе забіваць. Ну хіба толькі крыху… – з усмешкай гаварыла Ганна.

– Паслухайце, ёсць наперадзе дарога. Але трэба дачакацца сонца. Так што ўсім адбой. І так, Краўчанка, ты на варце першы. – захрыпеў сваім голасам капітан.

Мы спыніліся на невялікім цёплым узгорку. Хацелася выспацца. Я сядзеў і аглядаўся: бачыў вялікія начныя роўнядзі, зоркі, хмары хаваюць месяц, агні калоніі. Гэтыя агні былі так блізка, але ў той жа час так далёка. Але вера ў перамогу, у тую гадзіну, усялялася ў мяне ўсё мацней і мацней. Бо мы падышлі да калоніі значна бліжэй. Я жадаў хутчэй вярнуцца дадому, выправіць увесь гэты хаос, рабства, гвалт над людзьмі. Усё тое, што рабілася за маёй спіной. Я лічыў сябе дурным, што не цікавіўся гэтым светам раней, а толькі думаў аб сваіх караблях і заваяванні космасу.

Я ўслухоўваўся, пільна сачыў за тым, каб нас ніхто з салдат не выявіў. Адсюль было відаць, па рознакаляровых агнях, як прыбывалі і ўздымаліся ўвысь над Розжыгам касмічныя караблі. Глыбокая цішыня агнёў і спакой маёй душы. Я злёгку апускаў павекі, цягнула ў сон. Але своечасова мяне змяніў капітан, нарэшце, надышла мая чарга адпачыць ад стомы. Я крыху паспаў. Мне прыснілася: што вакол мяне дзівосны жывы свет, я знайшоў новы дом для ўсіх людзей. Зграі маленькіх птушак, якія разляталіся, хаваліся ў велізарных квітнеючых дрэвах, узляталі вельмі высока і быццам раствараліся ў блакітным небе. Я глядзеў у бязмежнае неба і чакаў, калі ж птушкі вернуцца зноў. Іх няма, я пачаў шукаць іх вачыма. Вунь яны, я бачу іх! Чорныя плямкі ляцяць назад. Яны растуць і набліжаюцца, змяняюцца ў палёце і падаюць у выглядзе скрываўленых чалавечых костак. Прама перада мной, растуць кучы шкілетаў. Мне было вельмі страшна, я не мог рухацца. Хтосьці дакрануўся да маёй спіны і я ўмомант павярнуўся, убачыў парваны твар Сініцына. Ад вялікага спалоху я прачнуўся і ўскочыў.

Над галавой ужо не было зорнага неба, прыемнае сонца падбіралася да нас. Паветра заставалася цёплым і пяшчотным. Я павольна пачаў адыходзіць ад соннага стану.

Бардачоў расчысціў пясок ад сухой травы і павадзіў па ім адламаным кавалкам ад галінкі.

– Хутчэй падыдзіце сюды. – вымавіў ён. – Слухайце мой план.

Камандзір выразна, бадзёра тлумачыў нам усе дэталі. Я трохі пазяхаў і паціраў вочы.

– Усё ясна, капітан. – сказала Ганна і адышла.

– А табе ўсё ясна, Краўчанка? – спытаў мяне Бардачоў і апусціў свае часткова абгарэлыя бровы на карыя вочы.

– Так. Мне ўсё зразумела. – адказаў і адышоў ад капітана я, пайшоў услед за Ганнай.

Усім нам трэба рухацца наперад. І гэты этап, з планам Бардачова, быў важнай часткай гэтага доўгага шляху.

ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ

«СУПРАЦЬСТАЯННЕ»

У паветры веяла цяплом. У асобных месцах, на далёкіх плошчах, бушавалі пясчаныя віхуры. Яны ўзнікалі то тут, то там, хаваліся, бадзяліся па голым полі, нібы аблудныя душы. Абступаючы тырчашчыя карані мёртвых дрэў і прабіраючыся таксама ўздоўж калючых велізарных сухіх кустоў, мы выходзілі на гладкую светла-рыжую паверхню зямлі. Нашы ваенныя касцюмы добра маскіравалі нас у гэтых пясках, так як яны мелі падобнае адценне.

Мы дабраліся да шырокай, шэрай, цвёрдай дарогі. Ляглі каля яе, на цёплы прыгожы пясок. Дарога была ў метры ад нас. Яна была ў добрым стане, па баках яе стаялі тоўстыя бетонныя блокі, вышынёй яны былі амаль метр. Таму вецер не засыпаў дарогу пяском і на абочынах утварыліся невялікія выдмы. У сярэдзіне дарога была аб'язджаная, на ёй бачныя адбіткі чорных шын. Яна добра праглядалася здалёк як з аднаго боку, так і з другога. Справа ад мяне дарога не выгіналася ўздоўж пясчаных пагоркаў, а пралягала проста па іх. Лёгка было ўбачыць, як штосьці падымалася, а затым хавалася, пад'язджала да нас. Другі ж канец сыходзіў у гарызонт, дзе стаялі высокія шэрыя сцены калоніі Розжыг.

Мы з Ганнай не падбіраліся занадта блізка да дарогі, ляжалі на выдмах. А вось Бардачоў, у адрозненні ад нас, наадварот выйшаў на яе, пастаяў з хвіліну, падняў перад сабой вінтоўку і паглядзеў у прыцэл. Затым ад нечаканасці ён паспяшаўся да нас. Падбег і лёг побач.

– Едуць! Невялікая бронемашына рухаецца да нас. Слухаем мяне. Краўчанка? Ты памятаеш, што выступаеш у ролі прынады? – не чакаючы майго адказу, адразу ж прадоўжыў камандзір. – Вінтоўка застаецца ў мяне. Давай, Краўчанка, больш актыўна! Пайшоў, пайшоў!

Я адкінуў усе сумненні на конт таго, не падвяду ці я каманду ў гэты раз. Я высунуўся, пралез праз бетонны блок. Я чуў ззаду сябе адыходзячы ад мяне голас Ганны.

– Камандзір, мне трэба нешта вам расказаць. Гэта тычыцца Краўчанкі… – хутка сказала Ганна.

– Не зараз… – цвёрдым голасам камандзіра адказаў ён.

– Гэта важна! – настойвала Ганна.

З кожным маім крокам іх галасы сціхалі. Затым зусім зніклі. Я бойка і смела стаяў у цэнтры дарогі. Машыны яшчэ не было відаць, яна хавалася за гарызонтам і неўзабаве была павінна падняцца да мяне на раўніну. Я лёг бокам, спіной да набліжаючага аўтамабілю. Паверхня дарогі была гарачая, але цярпімая. Я то адкрываў, то заплюшчваў вочы, рыхтаваўся сустрэць салдат і прыслухоўваўся да шуму надыходзячай бронемашыны. Сабе на здіўленне я не баяўся. У гэты момант я адчуваў, быццам стрымаў свой страх, успамінаў самых родных людзей і ні аб чым дрэнным не думаў.

Шум машыны, якая пад’язджала, даносіўся да мяне ўсё хутчэй і гучней. І вось, машына зусім наблізілася да майго цела, спынілася проста за маёй спіной. Я ўсё працягваў ўслухоўвацца ў працу рухавіка. Магчыма, прайшла хвіліна, а можа менш, але з транспарту ніхто не выходзіў. А затым я пачуў гукі, адчыніліся дзверы і пара ступняў ударыла па цвёрдай паверхні дарогі. Дзверы адразу ж зачыніліся. Чалавек, які выйшаў да мяне, павольна пераступаў з нагі на нагу. А я ўсё чакаў, калі ж Бардачоў пачне нешта рабіць. Думаў: «ну вось, зараз». Але мая каманда маўчала.

Салдат спыніўся каля майго цела і злёгку штурхнуў мяне нагой у спіну. Я працягваў нерухома ляжаць, прыкідваўся мёртвым. Ён нахіліўся і перавярнуў мяне тварам да сабе. Зачыніўшы вочы, я ўяўляў, маляваў у галаве, як цяпер капітан з Ганнай будуць атакаваць. Але дзе ж яны? Пытаўся я ў сябе. Затым я пачуў, як салдат пачаў хутка адыходзіць да машыны, мне падалося, што пара ўжо адкрыць вочы. Прамяні сонца ў тую ж секунду балюча ўдарылі мне па вачах. Я міжволі заплюшчыў іх зноў. А салдат адчыніў дзверы бронемашыны і нешта неразборліва казаў. Сонца, тым часам, працягвала грэць мой твар і ўсё цела. Я нібы варыўся ўнутры формы, ужо прамок. Яшчэ ледзь-ледзь, я пачакаю, пратрымаюся, вытрымаю гэтыя гарачыя ўдары з неба. А што потым!? Што мне рабіць, як сябе паводзіць з вайскоўцамі?

З машыны выйшаў другі чалавек. Двое ўзброеных салдат хуткім крокам падышлі да мяне.

– Дакладна, Краўчанка! Адкуль ён тут? – не хаваючы свайго здзіўлення, другі салдат схіліўся, прыклаўшы свае пальцы да маёй шыі. – Пульс ёсць. Давай яго ў машыну хутчэй адцягнем, пакуль не згарэў зусім.

– Я рады, што ён жывы! – сказаў першы салдат і ўзяў мяне за ногі, падняў уверх.

Другі ж салдат узяў мяне за рукі. Паднялі ўсё цела і панеслі, як мяшок, да машыны. Адчынілі дзверы, пасадзілі.

– Кхе-кхе, – паказаў я кашаль.

Мне хацелася хутчэй адкрыць вочы і зразумець, што ж на самай справе адбываецца вакол мяне і што ж з маёй камандай.

– Вады, вады яму! – пачуў я голас.

Адкрыўшы вочы, я ўбачыў перад сабой аднаго з салдат, на ім быў белы шлем з цёмным шклом. Каламутнае чорнае люстэрка адлюстроўвала мой стомлены твар. Я сядзеў на заднім сядзенні. І тут вырашыў прадоўжыць.

– Кхе-кхе-кхе…

– Выпіце вады, – мяккім голасам сказаў другі салдат і працягнуў мне ваду.

– Ну ўсё, хопіць стаяць, пара ехаць! – загадаў першы салдат, які знаходзіўся ля руля ў цалкам белай браняванай уніформе.

– Дваццаць другі! Прыём! Адкажыце! Чаму стаім? – загаварыла рацыя.

– Стой! Не адказвай. Пачакай. – загаварыў я, нібы толькі што прыйшоў у пачуцці.

– Пачакай. – вымавіў салдат, што знаходзіўся побач са мной, салдату ля рацыі..

Я прыўзняўся і спытаў:

– Вы ж ведаеце, хто я? Так жа!?

– Так дакладна. Вы – апошняя надзея чалавецтва, спадар Краўчанка! Нам тэрмінова трэба даставіць вас у Розжыг. Усе думаюць, што вы мёртвыя…пры крушэнні ўсе сігналы зніклі. А калі знайшлі ваш карабель, там нікога ўжо не было. І тады ў нас засталася малая надзея… – хутка адказаў салдат, які стаіць перада мною.

– Дваццаць другі? Адкажыце! – працягвала рацыя.

– Трэба адказаць, спадар Краўчанка. – сказаў салдат у руля машыны.

Я кіўнуў яму, згаджаючыся. І думаў пра сябе, ці скажа ён нешта пра мяне ці ўсё ж схавае праўду.

– Прыём? База, прыём? У нас усё добра. Прычына прыпынку – моцны галаўны боль. Сёння занадта горача ў гэтым раёне. Ужо ўсё добра. Зараз жа працягваем шлях. Прыём?

– Зразумеў вас. Чаму адразу ж не далажылі аб вымушаным прыпынку?

– Не ўпэўнены быў, што ён зацягнецца.

– Прыняў, дваццаць другі. Хутчэй аднавіце рух. Да сувязі.

Рацыя сціхла, я паспяшаўся працягнуць свой дыялог з салдатамі.

– Я тут не адзін. Калі вы давяраеце мне, то павінны дапамагчы. Добра? Ніякага гвалту. Я тут з сябрамі. – тлумачыў я і ўзяў салдата за руку, той выцягнуў мяне з машыны.

Салдаты пераглянуліся паміж сабой, нібы маўкліва пагаварылі.

– Паказвайце ж хутчэй сваіх сяброў. Трэба працягваць рух. – пранізлівым голасам, хутка прамовіў кіроўца транспарту.

Я адышоў ад машыны, зрабіў пару крокаў у бок, узіраўся ў выдмы. Ну, дзе ж яны? Я шукаў сваіх.

– Капітан?! – крыкнуў Я.

– Не крычы. – з-за спіны з’явіўся Бардачоў.

Я павярнуўся. І адразу звярнуў увагу, што Ганна ледзь аддалілася ад камандзіра, выходзіла з пустыні на праезную частку, затым паспяшалася да нас. Я зірнуў на суровыя вочы Бардачова. І ўспомніў, як яны мяне кінулі аднаго на дарозе.

– Трэба хутчэй ехаць! У машыну! – злосна сказаў я і пакрочыў да чырвона-жоўтага транспарту.

– Ці верыш ты гэтым салдатам? – грозна кінуў Бардачоў і тыкнуў мне ў плячо вінтоўкай, не выпускаючы яе з рук.

Салдаты, убачыўшы Бардачова і Ганну, насцярожыліся. Усе прысутныя тут напружыліся, баючыся.

– Добра, хлопцы! Такі расклад. Я сяду спераду. Не пярэчыш? – злёгку адсунуў салдата, які стаяў наперадзе, Бардачоў. – І формамі памяняемся на шляху, каб на пасту ўсё прайшло гладка. Вы ж давяраеце Краўчанку? А я хачу давяраць вам. – з пералівамі, працягла казаў камандзір, палохаючы салдат сваім грозным выглядам.

Салдат зняў шлем, перадаў яго Бардачову і сеў ззаду, побач са мной. Шнары на твары Бардачова, мабыць, яго напалохалі і салдат паглядзеў на мяне падпаленымі вачамі, а затым стаў расшпільваць астатнія часткі ваеннай формы. Ганна падбегла з левага боку машыны, адчыніла дзверы і села побач. Я знаходзіўся ў цэнтры, паміж салдатам і дзяўчынай.

Адразу ж пасля стуку дзвярэй, машына кранулася з месца і прадоўжыла рух у бок калоніі.

– Чаму ўсё пайшло не па плане? – павярнуўся я да Ганны з пытаннем.

– Я распавяла капітану аб тым выпадку з пілотам, і мы вырашылі праверыць. Было, вядома, рызыкоўна, але ўсё атрымалася. – нібы просячыпрабачэння, адказала яна і ўзяла мяне за руку, усміхнулася. – Я б не дазволіла, каб яны табе нашкодзілі.

Яе чорна-карыя вочы радавалі мяне сваёй шчырасцю. Пасля, Ганна прыбрала руку і стала ўглядацца ў тое, што адбывалася за шклом бронемашыны. Бардачоў жа абменьваўся формай з белавалосым салдатам, які сядзеў справа ад мяне. А кіроўца пільна глядзеў за ўсім, што адбываецца ў транспарце і проста маўчаў. З-за яго цёмнага шкла ў тваравай частцы шлема я так і не змог убачыць яго твару. Толькі назіраў за яго паводзінамі. Як ён сціскаў пальчатку руля або рэгуляваў падачу халоднага паветра ў салон. Мабыць, ён больш за ўсіх нас нерваваўся і ад гэтага яму станавілася на парадак гарачэй ўнутры ваеннага касцюма.

– Спадар Краўчанка! Нам засталося няшмат да першага паста. Вам і ўсім, хто сядзіць побач з Вамі, трэба надзець наручнікі. Паверце, гэта неабходна, каб мы праехалі пост як мага хутчэй. – сказаў кіроўца крыху грубым голасам і затым звярнуўся да напарніка. – Гутлейф, арганізуй там усё!

– Хопіць да мяне звяртацца са словам «спадар». Я вам не спадар! Можна проста Арцём, але толькі на «Вы». – сказаў я, спрабуючы разрадзіць абстаноўку.

– Так дакладна. – адказаў блакітнавокі хлопец Гутлейф.

Затым, ён дастаў маленькую скрынку, адкрыў яе. Ён выцягнуў адтуль рабатызаваныя пласціны.

– Прабачце, калі ласка, працягніце рукі. – ветліва звярнуўся да мяне гэты ўпэўнены ў сабе салдат.

Бардачоў у гэты час павярнуўся да мяне. Кінуў на мяне сярдзіты погляд і памаячыў пісталетам каля салдат. Усе мы разумелі, што капітан хацеў гэтым данесці да ўсіх: ён быў гатовы спусціць курок, калі нешта пойдзе не так.

Мае рукі і рукі Ганны ўжо знаходзіліся ў наручніках. Таксама, Гутлейф надзеў на сябе наручнікі, а затым прамяніста вымавіў:

– Не бойцеся. Мы Вас выратуем. Луказ чакае вас. – запэўніў ён і з пазітывам паглядзеў на мяне, а пасля на Ганну.

Спачатку я не зразумеў, пра якога ж Луказа казаў салдат. Але затым, у маю памяць уварваліся ўспаміны пра сябра, з якім мы былі звязаны з самага дзяцінства. У гэтую хвіліну ў галаве прачыналіся нашы сумесныя моманты. Калісьці мы разам вынаходзілі ўсякія цікавыя механізмы, разам вучыліся і пераадольвалі перашкоды на сваім шляху. Потым мы аддаліліся адзін ад аднаго. Ён сышоў у ўзброеныя сілы СКР, а я ў канструктары.

– Жывы значыць, Луказ, не кінуў мяне, – падумаў я. – сапраўдны сябар. Нават без мяне ён працягвае ажыццяўляць наш план.

– Надзявай шлем. – паглядзеў салдат-кіроўца на Бардачова.

Дзіўным было, што камандзір забыўся зусім пра шлем і дазволіў сабой камандаваць. Ён хутка надзеў яго, зашпіліў. Правай рукой паправіў вінтоўку, якая ляжала ў яго на каленях.

– А вы там, ззаду, рабіце выгляд, нібы спіце пад дзеяннем снатворнага. – працягваў камандаваць кіроўца, кіруючы чырвона-жоўтай машынай.

Мы пад'язджалі да высокай сцяны калоніі, дзе ля ўваходу стаялі пара салдат СКР у чырвона-чорнай форме і пяцёра баявых робатаў. Каля іх, у цені, хаваўся вялікі чорны сабака. Ён сядзеў, выцягнуўшы свой язык, цяжка і хутка дыхаў. Мы спыніліся ля шэрай брамы, на якіх былі намаляваныя вялікія белыя літары «У – КР». Я зачыніў вочы. Чуў, як бронешкло дзвярэй тут жа апусцілася ўніз, да кіроўцы падышоў пагранічны салдат. Я сядзеў нерухома, паклаўшы галаву на плячо Гутлейфа. Напружана перажываў, што ж будзе з намі, ці прапусцяць яны нас. І, не ўтрымаўшыся, ледзь прыадкрыў вочы. Скрозь вейкі падглядаў за тым, што адбываецца. Мне ледзь бачылася, як каля дзвярэй Бардачова стаяў ваенны робат. І я павольна зачыніў вочы, але прадоўжыў уважліва ўслухоўвацца ў размовы.

– Прашу прад'явіць пропуск! – слабым голасам прамовіў салдат, які стаяў каля кіроўцы.

– Вось пропуск. Вось код асобы.

– Што за людзі з табой? Іх няма ў базе вашага маршруту. Вас павінна быць двое.

Чутна насцярожанасць у голасе пагранічнага салдата.

– Ды ўсё – як заўсёды! Гэта палонныя, недалёка ад калоніі былі заўважаныя і захопленыя разведкай, перададзеныя нам. Паглядзі, у сябе там, падчас маршруту мы спыняліся на некалькі хвілін. Усё гэта ёсць у базе. Палонныя абязводжаны і слабыя. Пад снатворным. Я думаю, начальству будзе прыемна з імі пагаварыць. Так што, давай прапускай. – гаварыў кіроўца.

– Хвіліну. – вайсковец адышоў ад машыны, магчыма, нешта правяраў.

Маё сэрца забілася яшчэ мацней, чым раней. Неяк стала неспакойна. Вайсковец вярнуўся.

– Праязджайце.

Змрочныя вароты адчыніліся.

Я злёгку прыпадняў галаву і зірнуў скрозь вейкі. Мы праязджалі міма ўзброеных людзей і робатаў. Затым мы заехалі ў доўгую арку, асветленую белымі ліхтарамі. Чырвоная тонкая лазерная сетка адразу ж прасканавала ўвесь транспарт.

– Гэтым салдатам, што сустракалі нас, дакладна не варта давяраць… добра, што ваш твар быў у цені і яны не распазналі яго. – вымавіў кіроўца ў мой адрас.

– Што там наперадзе? – спытаў Бардачоў у салдата.

Той не паспеў яму адказаць, бо ў канцы аркі, нас сустракаў яшчэ адзін патруль. Два робата. Мы спыніліся каля іх.

– Калі ласка, адкрыйце дзверы або апусціце вокны. Працягніце рукі наперад. – сказаў адзін з робатаў.

Другі абышоў нас з усіх бакоў.

– Слухайце. Усё будзе нармальна, рабіце, як яны кажуць. – працягваючы рукі робату, сказаў Гутлейф. – Яны проста правяраюць нашу асобу.

– Бачу, што яны не баявыя… – дадаў я.

Робаты адным хуткім бязбольным дотыкам узялі кроў з нашых далоняў. І мы, не чакаючы вынікаў, паспяшаліся далей. Кіроўца яшчэ хутчэй стаў гнаць па шырокіх завулках. Бардачоў жа спешна зняў з нас наручнікі.

Мы заехалі ў вялікую забудаваную калонію Розжыг. З вокнаў я заўважыў, якая яна. Міма нас праходзілі групы стомленых людзей у жоўтай вопратцы. Высокія бетонныя будынкі былі шчыльна звязаныя паміж сабой, яны стаялі па тры ці чатыры ў шэраг. Робаты патрулявалі дарогі на зямлі. Над намі было чутна, як праляталі касмічныя караблі. Пахла гарам і потам.

– А вось зараз будзе горача. Упэўнены, што Вас, Краўчанка, апазналі і хутка Вас будуць шукаць усімі сіламі. – казаў і гнаў наперад кіроўца. – Іншага варыянту ў нас не было. Таму цяпер слухайце мяне ўважліва.

Мы павярнулі і спусціліся пад адзін з высокіх будынкаў. Рэзка спыніліся. У паўзмроку было ціха.

– Чыста. Хутчэй выходзьце! – сказаў кіроўца і выйшаў з машыны. – Вы, Краўчанка, зараз жа апранаеце маю форму і разам з сябрамі рухайцеся сюды. – спяшаўся, працягваючы тонкую трубку выключанага планшэта, кіроўца.

Усе ахвотна згаджаліся з ім.

– Гутлейф, пакажы ім карту. – прадоўжыў казаць кіроўца, перадаючы мне верхнюю частку сваёй формы.

Пакуль я пераапранаўся, Бардачоў з Ганнай слухалі салдата Гутлейфа, які ўключыў праекцыю карты і тлумачыў ім далейшы шлях.

І вось, калі я знаходзіўся ў ваеннай белай форме салдата, якая была ў асноўным з цвёрдага матэрыялу з грубымі абараняючымі пласцінамі, я ўзяў вінтоўку і падышоў да хлопцаў. Таксама, адным вокам, я паспеў зірнуць на карту. А ў гэты час цемнаскуры кучаравы салдат-кіроўца падбег спачатку да мяне, затым да Бардачова, пакалупаўся ў раёне пляча ваеннай формы, а затым загаварыў.

– Так, усё гатова. Я вырваў чыпы з вашых формаў, так што вас так проста не знойдуць. Цяпер надзеньце на нас наручнікі і хутчэй бяжыце адсюль. Хутчэй!

Ганна надзела на хлопцаў наручнікі. Рукі і ногі былі прыціснутыя. Гэтыя двое салдат у белай падформеннай вопратцы, з лагатыпам «СКР», сядзелі каля адчыненых дзвярэй машыны.

Ну што ж, за намі цяпер ішло паляванне.

Нібы за імгненне, мы аддаліліся ад машыны і выйшлі на адну з вуліц. Бардачоў ішоў наперадзе нас, схаваўшы ў сябе карту. Капітан глядзеў на будынкі, на якіх былі нанесеныя лічбы, вёў нас за сабой. Услед за капітанам ішла Ганна. Бо на ёй не было ваеннай формы, яна, нібы палонніца, ішла ў сярэдзіне. Я ж замыкаў суправаджэнне палоннага і раз за разам аглядаўся назад. Па-ранейшаму шумелі караблі. Змрочная пясчаная вуліца нібы апусцела і хавала ад нас ўсіх пражываючых тут людзей. У вайсковым шлеме было куды лягчэй дыхаць, фільтры чысцяць паветра ад непрыемных пахаў і пылу. Шум калоніі таксама фільтраваўся, было прыемна вушам. Толькі вось Ганне даводзілася складана. Спачатку я думаў толькі пра яе. Пасля, наперадзе з'явіўся шэры дым, які прыцягнуў маю ўвагу. Ён сціпла падымаўся ў чыстае блакітнае неба. Не ведаю, куды нас прывядзе карта, але цяпер на гэтай мёртвай вуліцы я адчуваў нейкую небяспеку. І, нечакана, мае думкі адвялі мяне ў бок. Мне ўспомнілася дзяцінства. Мая старэйшая сястра стаяла каля акна бацькоўскага дома, з сумам глядзела на мяне. У той час як наш бацька гучна крычаў, лаяў толькі аднаго мяне. Прайшло ўжо нямала гадоў з таго дня, а я, як цяпер, памятаю і адчуваю той бязвыхадны страх у душы. Наравісты бацька прамаўляў маё імя і бруднымі словамі атручваў маё жыццё. Вучыў мяне, спрабаваў змяніць мяне. Лаяў за тое, што я баязліва і нязграбна выглядаў у яго вачах. Нагнаў страху на мяне, на сястру. І, менавіта тады, я ўсвядоміў, зразумеў, чаму мамчына сэрца не вытрымала бязлітасны характар бацькі. Тады я моцна раззлаваўся, быццам злосцю спыніў увесь свет, і ўсёй сваёй юнай сілай ударыў бацьку па твару, у той момант, калі ён зусім не чакаў гэтага. У адказ ён, адным ударам рукі, адкінуў мяне да сястры. Я стагнаў, плакаў ад болю ў яе ног. Здавалася, што маё жыццё спынялася і ў апухлых вачах, я бачыў вобраз мамы. Гэта быў не сон, а горкая рэальнасць… Сястра працягвала стаяць каля майго цела. А бацька, прысеўшы да яе, вымавіў толькі адну фразу: «Ліза, дачка, паглядзі на брата, ён быў не разумны і цяпер ляжыць ля нашых ног. Будзь вышэй гэтага!».

Неўзабаве я зноў вярнуўся ў рэальнасць. На мяне нахлынулі тыя пачуцці, што я адчуў тады, будучы яшчэ дзіцём і я працягваў хутка крочыць наперад, моцна сціскаючы зброю. Мы з капітанам трымалі штурмавыя вінтоўкі пры сабе. А ў Ганны быў схаваны пісталет. Прайшоўшы яшчэ дзвесце метраў, мы прайшлі праз нейкі тунэль, затым, выходзячы з яго, ўваткнуліся ў нейкі хаос з людзей і машын. Усе рухаліся ў розныя бакі: хтосьці нёс груз, хтосьці знясілена плёў свае худыя ногі, быццам не ведаў куды ідзе, хтосьці бадзёра прабіраўся, штурхаючы ўсіх на сваім шляху. Усе людзі былі апранутыя ў аднолькавую шэрую вопратку, адрознівалі іх толькі прастакутныя нашыўкі рознага колеру на рукавах і грудзі. Усе былі ў нейкім падушаным настроі. Дзеці тапталі пясок, натоўпам бегалі ўнутры гэтага мурашніка, над якім лётаў нябесны транспарт. Робаты і патрульныя салдаты спрабавалі ўрэгуляваць гэты звар'яцелы рух шырокай вуліцы.

– Нам сюды. – гучна сказаў Бардачоў, адпіхваючы перад сабой людзей, якія павольна ішлі. – Ганна! Давайце ўсе за мной!

Нарэшце, мы выйшлі на менш населеную дарогу, згарнулі некалькі разоў налева і направа, ішлі па больш вузкім шляху. А потым мы сустрэлі трох патрульных салдат, якія ішлі да нас, у чорнай уніформе з белымі лічбамі на грудзях. Калі мы сустрэліся і знаходзіліся ў пары метраў адзін ад аднаго, патруль спыніўся і паспяшаўся спыніць нас.

– Я вымушаны вас спыніць. – сказаў адзін з патрульных з трыццаць восьмым нумарам на грудзях і працягнуў руку з разгорнутай далонню наперад.

Мы тут жа спыніліся перад імі.

– Што здарылася? – спытаў Бардачоў.

– Простая праверка асобы ўсіх замежных войскаў СКР. Нічога сур'ёзнага, мы проста выконваем каманду. Шукаем злачынцаў. Вам жа няма чаго баяцца?

– Няма. Усё нармальна. Я вас разумею. Мы таксама выконваем загад. Правярайце.

– Які загад? Што за дзяўчына з вамі? І куды вы яе вядзеце? – загаварыў салдат з сто пятым нумарам на грудзях, пакуль трыццаць восьмы ўключаў прыбор для распазнання.

– Нам загадана даставіць дзяўчыну на касмадром у тэрміновым парадку. – казаў Бардачоў, павольна апускаючы руку да зброі, што вісіць на рамяні. – А вы кагосьці шукайце?

– Калі ласка, уключыце празрыстасць шлема, нам патрэбныя вашыя твары. – сказаў трыццаць восьмы.

– Не, проста праверка. Пачакай, ты сказаў касмадром? – бурна адрэагаваў сто пяты і пацягнуў паказальны палец да курка вінтоўкі. – Прыбярыце рукі з зброі!

– Касмадром не ў тым баку… – насцярожыўся трэці патрульны і накіраваў вінтоўку на нас.

– Пакажыце вашы твары! – цвёрда вымавіў трыццаць восьмы.

Пасля апошніх слоў патрульнага салдата, Бардачоў, адначасова з Ганнай, паднялі сваю зброю перад вайскоўцамі і тут жа, першымі, стрэлілі ім у галаву. Салдат патроху адкідвала, кулі ўрэзаліся і рыкашэцілі ад чорных шлемаў. Бардачоў, адным ударам нагі, збіў аднаго з іх на зямлю і перанакіраваў вінтоўку на іншага. Я не стаяў з боку, а падтрымліваў капітана і страляў разам з ім. З-за броні я не бачыў твараў салдат і ад гэтага станавілася прасцей вырабляць стрэлы. Мы падыходзілі ўсё бліжэй і бліжэй, каб, як мага хутчэй, разбіць браню салдат. Ганна, не маючы брані, трымала мяне за плячо і часам накіроўвала мяне, хавалася за маёй спіной, рухала мяне наперад і падтрымлівала агонь. Стрэлы патрульных салдат траплялі ў мяне, рыкашэцілі ў сцены. Я ўпэўнена страляў у адказ, усё часцей націскаючы на курок штурмавой вінтоўкі. Гнеў замятаў мой страх, пачуцці змешваліся ў ім і я бязлітасна страляў і думаў толькі пра самаабарону. Бардачоў ужо змагаўся ў рукапашным баі, выцягнуў нож і пачаў размахваць перад праціўнікам. Таксама, адбіваючы ўсе мае стрэлы, адзін з невысокіх салдат кінуўся ў мой бок. Ганна выбегла з-за майго цела і схапіла таго за шыю, моцна абхапіла яго з боку спіны. Завязалася бойка. Капітан цяпер ляжаў на салдаце і ўтыкаў у таго нож. А другі салдат перакінуў Ганну праз сябе. Пры гэтым дзяўчына схапілася за шлем – мацаванне сарвалася і шлем салдата апынуўся ў яе руках. Мужчына, гадоў сарака, з невялікай сівізной і шчаціннем, пацягнуўся да пісталета. І я, будучы пад нейкім вар'ятскім уплывам, націснуў на курок вінтоўкі. Адзінокая куля вырвалася і накіравалася ў салдата. Яна прайшла скрозь яго галаву і затрымалася ў сцяне змрочнага будынка. Мужчына імгненна ўпаў і яго кроў хутка прабралася да маіх ног. Я, як прывід, стаяў і не адводзіў ад яго погляду. Яго кроў малявала адбіткі маёй першай бітвы і майго першага забойства чалавека. Я адчуў страх, халодны пот пакрыў маё цела. Здавалася, што сэрца вырвецца з грудзей. Я зрабіў пару мімавольных крокаў назад. Трэці з салдат таксама мёртвы.

Усё скончылася, трое салдат СКР ляжалі на сухой цвёрдай паверхні зямлі. Адзін з іх злёгку падрыгваўся, дрыжаў нагамі, павольна паміраў, выдаючы ціхія стогны.

– Малайчына, ты выратаваў мяне. – падбадзёрвала Ганна. – Адкрый шлем.

Яна падышла вельмі блізка да мяне. Абедзвюма рукамі ўзяла маю галаву і накіравала мой погляд на сябе, зірнула ў мае разгубленыя блакітныя вочы.

– Глядзі на мяне. Ня бойся. Адкінь гэта. Ты перамагаеш зло, а гэта не заўсёды атрымліваецца лёгка. Часам даводзіцца прымаць занадта дрэннае рашэнне, якое, у выніку, ратуе вельмі шмат добрых людзей…

Патроху гнеў стаў слабець унутры майго цела. Я не глядзеў на мёртвых, мой страх быццам хаваўся ўва мне і рассейваўся ад прыгожага твару Ганны.

– Я ў норме. Усё добра. – падманваў яе і сябе гэтымі словамі я.

Ганна адышла ад мяне. Бардачоў уключыў карту, зірнуў на маршрут і затым схаваў планшэт.

– Наперад. Працягваем шлях. – перазарадзіў вінтоўку капітан і падганяў нас.

Мне па-ранейшаму стала не па сабе, ад таго, што здарылася са мной. Я суцяшаў сябе пачуццём самаабароны. Што я змагаўся за жыццё і не толькі за сваё, а за жыццё сяброў, за будучыню. У мяне не было больш часу для апраўданняў і суму, як нежывы стаяў на месцы, трымаючы вінтоўку перад сабой. Ганна моцна пляснула мяне па плячы, каб я ачуняў і вярнуўся з палону пачуццяў. Я павярнуўся да яе.

– Пайшлі. – сказала яна і міла ўсміхнулася, а затым забрала вінтоўку ў забітага.

Мы дадалі ход, беглі па добра адбудаваных кварталах, перасякалі закінутыя будынкі, уцякалі ад патрульных і некалькі разоў па пары хвілін хаваліся ў чаканні бесперашкоднага шляху. І, у рэшце рэшт, дабраліся да патрэбнай фінальнай кропкі на карце. Мы знайшлі тое патрэбнае нам невялікае памяшканне, забеглі ўнутр будынка. Затым, мы падымаліся на верхнія паверхі і сустракалі на лесвічных пляцоўках дзіўных людзей. Здавалася, быццам тут жывуць паўмёртвыя людзі. Яны ціснулі на нас сваімі халоднымі поглядамі, не адводзілі ад нас сваёй увагі. Хтосьці ляжаў, блукаў ці стаяў каля пустых аконных праёмаў. Іх адзенне было злёгку патрапаная і запэцканая, на некаторых участках былі плямы крыві.

– Гэта тут? Гэта дакладна тое самае месца? – сумнявалася Ганна.

– Так, гэта яно. – адказваў Бардачоў і аглядаўся па баках, не выпускаючы зброі з рук.

Мы спыніліся на чацвёртым паверсе, перад намі стаялі шырокі чорныя дзверы. Дзіўна, але на мінулых паверхах дзвярэй зусім не было, а тут цвёрдая сталёвая загарода. Значыць, нам сапраўды было сюды. За маёй спінай пачуліся крокі, я павярнуўся. З трэцяга паверха да нас падымаліся некалькі чалавек. Вочы ў іх былі сумныя і злыя. Добра пашытая, тонкая, цёмная вопратка, хавала іх цела ад плячэй да каленяў. Падышоўшы да нас крыху бліжэй, яны спыніліся, усталі ў метры ад нас. Глядзелі і шапталіся паміж сабой. Я разумеў іх непрыязнасць, яны бачылі ў нас салдат СКР, ворагаў. Не накіроўваючы на іх вінтоўку, я моўчкі стаяў і рыхтаваўся, чакаючы нападу.

А Бардачоў тым часам, ударыў дзверы далонню, затым пастукаў у яе прыкладам сваёй вінтоўкі. Глуха. Дзверы не адчыняюцца. Нягледзячы на безадказныя спробы, капітан крыху адсунуў мяне з Ганнай і нагой ударыў па загародзе. Дзверы стаялі нерухома. Ледзь пазней, у выніку дзверы адчыніліся знутры і замерлі ў расчыненым стане. За дзвярыма нас сустракала пустата. Доўгі калідор праходзіў амаль праз увесь паверх, ад якога, з правага боку, размяшчалася мноства дзвярных праёмаў. Павольна, мы ўваходзілі ўнутр, а следам за намі ўбеглі і тыя змрочныя людзі, яны хутка разбегліся па баках, пакінуўшы нам прастору наперадзе. Бардачоў з Ганнай накіроўвалі на іх вінтоўкі і павольна працягвалі ісці наперад, аглядаючыся па баках. Усе быццам чакалі чагосьці дрэннага. А людзі толькі суправаджалі і злёгку запавольвалі наш ход.

– Луказ, ты тут? – гучна і з надзеяй у голасе, нечакана для ўсіх, спытаў я.

Усе гэтыя людзі вакол нас быццам прачнуліся і ўваскрэслі з мёртвых. Яны рэзка ўзялі нас у шчыльнае кола, накіравалі на нас самаробную і выкрадзенаю зброю. Становішча абвастралася. Крыху пазней, з дзвярных праёмаў убегла яшчэ з дзясятак узброеных людзей. Мы ўтрох адразу ж прыціснуліся спінамі адзін да аднаго, рухалі вінтоўкамі з боку ў бок.

– Што будзем рабіць, капітан? – прашаптала Ганна.

Не чакаючы якога-небудзь адказу ад Бардачова, я вырашыў зняць свой шлем і адкрыта паглядзець гэтым людзям у вочы. Здымаючы яго, я пачуў, як узнік тупат ваеннага абутку. Гэты натоўп вакол нас адсоўваў чалавек у ахоўным чорным касцюме, у форме патрульнага салдата СКР. Ён увайшоў у гэты круг, падышоў бліжэй да нас. Затым, рухам рукі, ён загадаў сваім людзям апусціць накіраваную на нас зброю. Невядомыя людзі паслухаліся і трохі расступіліся. Затым, патрульны салдат зняў з сябе шлем, за якім хаваўся даўгаваты белы твар з сінімі вачыма, тонкім носам і шырокімі вуснамі. Ён паправіў свае белыя валасы і перадаў шлем барадатаму мужчыну, які стаяў побач.

– Miło cię widzieć! – сказаў на сваёй роднай мове Луказ і паспяшаўся абняць мяне.

– Я таксама рады цябе бачыць. – спакойна, з усмешкай, адказаў я.

Луказ шчасліва ўсміхаўся, яго невялікія вочы блішчалі. І, пасля столькіх дзён, праведзеных за сценамі калоніі, я па-сапраўднаму адчуў сябе, як дома. Нарэшце побач са мной быў па-сапраўднаму блізкі для мяне чалавек. Я адчуў лёгкую свабоду, лёгкасць у душы. Мне захацелася скончыць усю гэтую мітусню, рашэнне ўсіх чалавечых праблем, пакінуць усё ў мінулым, каб застацца ў гэтай лёгкасці і сабрацца ў крузе любімых людзей. Затым, у маёй душы заныла цяга на шчасце, разумеючы, што гэта толькі пачатак нашай з сябрам місіі.

Усе іншыя назіралі, чакалі нейкіх дзеянняў ад нас.

– Нарэшце ты тут. – сказаў Луказ, паляпаў мяне па плячы.

Пасля гэтых слоў, ён кінуў свой погляд на салдат, з якімі я раптоўна і няпрошана прыйшоў да яго.

– Kto jest z Tobą? – не давяраючы гэтым людзям, загаварыў на сваёй польскай Луказ.

– Гэта добрыя людзі, калі б не яны, я б не дабраўся да цябе, мой сябар. Я многім ім абавязаны. – шырока ўсміхаючыся, шчыра адказаў я.

Бардачоў зняў са сваёй галавы шлем і грозна бліснуў сваімі цёмнымі вачыма ў бок польскага сябра.

– Дзяўчына-прыгажуня і пачварны мужык!? Нядрэнная ў цябе кампанія. – з прыкметнай усмешкай, вырашыў пажартаваць Луказ.

– Сачы за са славамі! – бясстрашна адказаў яму Бардачоў, балюча прыняўшы словы ў сваёй адрас. – А то перастанеш зусім казаць.

Капітан быў на галаву вышэй Луказа і, падышоўшы са словамі да яго, ён вырашыў прадэманстраваць сваё лідэрства.

– А ты нядрэнны. Бачу, умееш пастаяць за сябе. – не губляючы пазітыву, сказаў Луказ, паказаўшы на яго паказальным пальцам, а затым вярнуўся да мяне.

Бардачоў змоўк і павярнуўся да Ганны.

– Ну што ж, Арцём, хопіць тут стаяць, пойдзем, пагаворым. – глухім голасам загаварыў паляк.

– Яны таксама пойдуць са мной. Ты ж не супраць? – казаў я пра сваіх новых сяброў.

– Як скажаш, брат. Калі ты ім давяраеш… – насцярожана вымавіў Луказ.

Мы ішлі за ім, у суправаджэнні давераных яму людзей. Праходзілі ўсё далей, за сцены. І, калі спыніліся, увайшоўшы ў адзін з пакояў, Луказ загадаў смуглай маладой дзяўчыне ў ваеннай форме апавясціць усіх галоўных асоб супраціву аб тым, што пара пачынаць дзейнічаць. Што план вызвалення пераходзіць на фінальны этап. Не кажучы больш ні слова, Луказ прайшоўся да далёкага правага кута. Мы размясціліся каля левай сцяны ў маленькім бязваконным пакоі, дзверы зачыніліся. Тут знаходзіўся я, Бардачоў, Ганна, Луказ і яшчэ пару нейкіх салдат. Пасля, Луказ сеў на падлогу, якая была выслана вельмі старымі дыванамі, розных колераў і ўзораў. Я сеў насупраць яго. Астатнія стаялі.

– Што за план? – паспяшаўся спытаць я.

– План выратавання ўсіх гэтых няшчасных людзей, выратавання ўсёй нашай мары, брат. – адказаў Луказ.

Ён гэтак жа, як і я, быў верны сабе і нашай мары.

– Я рады, што ты ўсё той жа, Лу… – сказаў я, успомніўшы яго кароткае імя з дзяцінства.

– У мяне шмат пытанняў да цябе, але мала часу, мой сябар. Так што, давай хутчэй расказвай. Што адбылося пасля крушэння? – пачаў размову Луказ, папраўляючы свае белыя валасы.

– Добра. У мяне таксама нямала пытанняў да цябе…

Далей я пачаў коратка і хутка выкладаць яму сваю гісторыю, ад пачатку крушэння, да прыбыцця ў Розжыг. Ён уважліва слухаў, не перабіваў мяне. А калі я скончыў свой аповяд, мой польскі сябар сказаў.

– Шкада Максіма… Ён быў добрым сябрам і першакласным пілотам… – засмуціўся Луказ. – Ён памёр нездарма, дзеля нашай сумеснай справы, дзеля вольнай будучыні.

Луказ успамінаў Максіма і яго гераічнае рашэнне вызваліць мяне з-пад варты СКР. А затым ён звярнуў сваю ўвагу на мае адкрытыя далоні і спытаўся ў мяне.

– А дзе твае пальцы?

– Ах, так. Гэта ўсё ён зрабіў. – я паказваў на Бардачова. – Пачакай! Гэта ўсё ў мінулым. Мы ўсё ўладзілі. У гэтай вайне кожны нечым ахвяруе, хтосьці дробязямі, хтосьці жыццём.

Дзіўным, халодным позіркам прайшоўся паляк па Бардачову, а затым вярнуўся да мяне.

– Дарма. Ну, калі яны маніпулююць табой, дай знак… – усё таксама, з недаверам да маіх новых сяброў, казаў Луказ.

– Калі б гэта было так, ты б ужо ведаў. Усё добра. Ведаеш, я ўсё ішоў сюды і думаў: чаму Розжыг, чаму менавіта гэтая калонія!? Я спачатку не ўсё разумеў, не ўсё памятаў ці быццам чагосьці не ведаў… Але ж гэта ты накіраваў мяне сюды? Ты даў каардынаты Максіму? Я ўсё правільна памятаю? – спытаў я, дакрануўшыся да шнара на галаве.

– Так, усё так. Думаю, ты добра памятаеш мяне і твая памяць, такая ж як і раней. Але вось твае новыя сябры працягваюць глядзець на мяне падазрона. Ведаеце што!? – звярнуўся да іх Луказ, – я некалькі гадоў кіраваў гэтай калоніяй. І тады мне здавалася, што я служу добрай справе. Ратую людзей і даю ім магчымасць пачаць новае жыццё, верыў у тое, што яны хутка апынуцца на новай планеце. Але потым, калі карпарацыя зрабіла больш жорсткія меры да бежанцаў, перада мною разышоўся туман. Іх жыццё апынулася ў палоне. Але наіўна было меркаваць, што гэта проста часовыя дзеянні. А затым мяне адхілілі… Ведаеце за што? Мне здавалася, што ўсе мае гады службы ў гэтым месцы былі аддадзеныя выратаванню людзей. Я памыляўся. Усіх гэтых людзей эксплуатуюць ўжо некалькі гадоў. Калі ж кіраўніцтва стала давяраць мне, я даведаўся многае пра тое, што робіцца за сценамі калоніі, я быў у жаху… Я быў там, быў у мяне адзін вылет…першы і апошні. Я бачыў усё, не толькі ў гісторыі, але і сваімі вачыма. І, калі кіраўніцтва стала разумець, што я не падзяляю іх пункт гледжання, мяне адхілілі, збілі і кінулі ў палон…але некалькі маіх верных салдат выцягнулі мяне…схавалі тут. Але перш, чым мяне адхілілі, я адправіў Арцёму пасланне, матэрыялы, якія былі ад нас у недасведчанасць. Адправіў ва ўсе калоніі, у надзеі, што мяне пачуюць. Што ёсць яшчэ такія ж сумленныя і неабыякавыя людзі, як мы з Арцёмам. Тады ж, пачалася наша маленькая рэвалюцыя… Арцёма схапілі, пасля яго адкрытага відэазвароту да ўсіх людзей, у надзеі, што іх сэрцы прачнуцца і яны перастануць быць рабамі сістэмы, каб пабудаваць лепшы свет. Арцём ды і праўда перашкодзіў планам СКР, бо ён быў вялікай зброяй і меў вялікі ўплыў на будучыню карпарацыі. Затым, дзякуючы яго жонцы Рыце, мы даведаліся, дзе яго трымаюць. І тады, яна аддала нашаму сябру Максіму пропуск Арцёма, пакінуты ім дома. Максім прайшоў усе дзверы. Мы выцягнулі Арцёма з касмічнай стацыі, таму як ён быў апошняй надзеяй для ўсяго пакінутага чалавецтва – пасля яго звароту людзі прачнуліся. Вы зараз не разумееце, што робіцца ўнутры СКР, які там страх з'явіўся, усё таму, што рэвалюцыйныя атрады за сценамі калоніі, даюць супраціў рэжыму СКР. Унутры калоній і станцый таксама не ўсё спакойна. Шкада, вядома, што карабель, на якім ляцеў Арцём, быў усё ж падбіты. Але калі б Арцём тады даляцеў да мяне, усё стала б нашмат прасцей… Але зараз прыйдзецца змагацца з усіх сіл. Галоўнае, што ты тут, Арцём – гэта знак, што мы зможам перамагчы. Мы не павінны здавацца гэтак жа, як не здаваўся і ты.

Усё гэта з яго слоў гучала вельмі ўдзячна і натхняла мяне, хоць зараз я гатовы быў бегчы ў бой.

– Ты што-небудзь чуў аб маёй сям'і, пасля майго крушэння? Што з імі? Яны жывыя? – спытаў я.

– Гэтага я не ведаю. Але, нягледзячы на ўсю жорсткасць твайго бацькі, я мяркую, што ён нічога дрэннага тваёй жонцы і твайму дзіцяці не зробіць… Яны не пагроза для яго. Бо гэта ўсё, што засталося ў яго ад цябе. – супакойваў мяне ён. – Ён жа лічыў цябе зніклым…а цяпер шукае…думаю, не для таго, каб забіць…

– Пачакай. – спыніў Луказа Бардачоў. – Хопіць гэтай драмы! Давай да справы! Колькі ў цябе людзей? Які ў цябе план? Як мы дабяромся да кіраўніка СКР?

– Шмат пытанняў, занадта шмат пытанняў. Але для навічка гэта нармальна. Галоўнае, слухайце мяне і рабіце ўсё тое, што я скажу, і тады мы дабяромся да бацькі Арцёма. Ты ўжо прабач, Арцём, ты ж разумееш…твой стары яшчэ той вар'ят. – адказаў Луказ.

– Так, я разумею. Усе мае дзеянні супраць яго першапачаткова неслі барацьбу з яго вар'яцтвам. – спакойным тонам сказаў я.

– Хай я ўжо даўно не ў структуры СКР, але ў мяне шмат сяброў. За гэты час я шмат зрабіў. Тут і ў іншых калоніях вялікі супраціў чакае маёй каманды. Мой адпраўлены матэрыял зрабіў тады сваю справу. Вядома, ёсць і ўблюдкі вакол нас, якія хочуць нас выявіць. І прагнуць нашай смерці. Для якіх здзек і смерць іншых людзей – гэта проста забава. Так што, будзьце напагатове…так, дарэчы, Арцём, хачу сказаць табе штосьці пра бацьку. Кажуць, што не толькі ён адзін стаіць за ўсімі рашэннямі СКР. Пагаворваюць, што…

Пад яго словы пачуліся стрэлы. Шум стральбы данёсся праз некалькі тоўстых сцен…дзесьці блізка выбухнула граната. Усе спахапіліся. Бардачоў з Ганнай навялі сваю зброю на Луказа і яго салдат, падазраючы таго ў здрадзе.

– Оу-оу-оу…пачакайце. – з усмешкай сказаў Луказ. – Сюды паглядзіце.

Ён працягнуў руку, узяў са стала уключаны планшэт, які меў форму трубкі, але пры ўключэнні лазеры малявалі прастакутны дысплей. Мы бачылі з уваходных відэакамер, як на ніжніх паверхах ішла барацьба. Салдаты і робаты СКР у чорна-чырвоных колерах, уварваліся ў будынак. Вайскоўцы СКР, не шкадуючы, расстрэльвалі ўсіх бяззбройных людзей на сваім шляху, забівалі і тых, хто спрабаваў пазмагацца за сваё жыццё.

– Яны тут! – уварвалася да нас усё тая ж смуглявая дзяўчынка, што адыходзіла выконваць загад Луказа.

– Давайце ўсе за мной! Хутчэй! – даў указанні Луказ і ўстаў з падлогі.

Ён адкрыў маленькія патаемныя дзверы ў сцяне, апусціўшыся на калені, пралез праз яе. Следам палез я. І, калі я ўстаў у поўны рост, на другім баку патаемных дзверэй Луказ уключыў святло на вінтоўцы і таемна паклаў свой планшэт мне ў кішэню. Ён усім сваім выглядам прасіў, каб я аб гэтым прадмеце нікому не казаў. Сябар відавочна не давяраў Бардачову. Цяпер мы ўсе знаходзіліся ў нейкім цёмным памяшканні, а дакладней калідоры, які нагадваў мне тунэль. Сухія шэрыя сцены. Пыл. Дзверы за сабой зачынілі, усе ўключылі святло на вінтоўках. Апранулі шлемы. Пасля гэтага мы пабеглі па калідоры за Луказам, які вёў нас за сабой. Дабеглі да лесвіцы, якая вяла ўніз. Першымі па ёй спусціліся пару салдат Луказа, за імі ішлі ўсе астатнія. Лесвіца прывяла нас да вулічнай пляцоўцы, якая больш нагадвала звалку з старых пакамячаных машын. Дзе-нідзе стаялі металічныя бочкі, бетонныя і сталёвыя загароды. Некалькі метраў пустэчы падзялялі ўсё гэтае смецце на квадраты, зрабіўшы паміж імі праходы. Мы спыніліся, каб абмеркаваць далейшыя дзеянні. Салдаты разышліся. Ціха. Спакойна. На гэтай мясцовасці мы нікога не заўважылі.

Але, нечакана, кулі засвісталі, пару стрэлаў расьсеялі нашы ціхія размовы. Дробныя кавалкі ад бетонных сцен будынка і цёмна-шэры пыл стаў рассцілацца вакол нас. Мы трапілі пад вялікі абстрэл, у засаду салдат СКР. З першымі кулямі я адбег, быццам адскочыў за загароду, што бліжэй знаходзілася да мяне. Я стаяў за хованкай і першае, што ўбачыў тады я, гэта як пад абстрэл трапіў Луказ. Буйны калібр куль лёгка прабіў яго браню, цела майго сябра тут жа ўпала непадалёк ад мяне. Я ж, стаіўшыся за тоўстай апорай будынка, нічога не рабіў, чакаў, калі ж град куль спыніцца абсыпаць усю прастору. Мне было страшна і балюча бачыць мёртвым свайго сябра ў пары метраў ад сябе. Пыл і аскепкі абсыпалі яго цела шэрым пяском. Я злёгку здрыгануўся, а затым падрыхтаваў штурмавую вінтоўку да бою. Паглядзеўшы па баках, я амаль не заўважаў, што робіцца вакол мяне. Быццам туман, пыл хаваў ад мяне ўсіх і кожнага, хто знаходзіўся са мной перад абстрэлам. Я нікога не заўважаў. Тут жа прагрымела некалькі вялікіх выбухаў, на шчасце, далёка ад мяне. Стрэлы салдат СКР тут жа спыніліся. Усё сціхла. І ў пары метраў ад мяне пачуўся знаёмы хрыплы голас.

– Ха! Атрымаеце, сучонкі! – крыкнуў Бардачоў.

Выбухнула граната ў баку праціўніка. Я працёр шлем ад пылу левай рукой, бачнасць палепшылася. Пыл хутка асядаў. І ў той момант, пасля выбуху, я заўважыў погляд Ганны. Яна то з'яўлялася, то хавалася, за адным з шырокіх апор будынка. Яна смела стаяла за бетоннай загародай і нічога не баючыся, выглядвала пазіцыі праціўнікаў. Ганна валодала значнай мужнасцю, адвагай і спрытнасцю. Яна вельмі добры салдат. І нават цяпер, не маючы брані на сабе, трымаючы толькі адну вінтоўку, яна была ў сто разоў мацней і гераічней, чым хто-небудзь, каго я ведаў. Ганна зноў выглянула з хованкі, але, у гэты раз, яна нанесла пару стрэлаў. Схавалася. Варожыя кулі зноў панесліся ў наш бок.

– Страляй жа, Краўчанка! – крыкнуў Бардачоў.

Я павярнуўся на яго хрыплы голас у надзеі ўбачыць, дзе ж хаваецца камандзір. Але вакол па-ранейшаму стала шумна і пыльна. Смерць пралятала побач са мной. Спіной я адчуваў, як рэдкія ўдары куль урэзаліся ў бетонны слуп, да якога я прыціскаўся. Асноўны ўдар, гучныя выбухі, наносіліся ў рознабаковым парадку: то справа, то злева ад мяне. Туды ж, адкуль даносіліся сустрэчныя стрэлы. Я вырашыў павучыцца ў Ганны адвагі і, павярнуўшыся тварам да бетону, трохі выглянуў з-пад яго. Мая галава і левае плячо выйшла з хованкі, датчыкі шлема тут жа адрэагавалі, адлюстравалі бачныя цэлі. У гэтыя ж секунды я прыцэліўся, нанёс два стрэлы ў бок салдата, які тоіцца за іржавым кузавам вялікай машыны. Затым я схаваўся і зноў паўтарыў гэты прыём, але выйшла неакуратна. Адна з варожых куль зачапіла мяне, урэзалася ў мой шлем і адскочыла ў сцяну. Некалькі куль я ўсё ж паспеў выпусціць у адказ і зноў прыціснуўся да бетону. Божа, як жа мне пашанцавала, што куля кранулася краю шлема, а не патрапіла ў цэнтр, не прайшла скрозь шлем і праз галаву. Дзіўна, але страху я тады не адчуў, ён знік, маё цела не дрыжала ад кулямётных чэргаў і выбухаў. Я адважна выдыхнуў і быў гатовы зноў страляць на паразу. Пры гэтым адчуваў у сабе смеласць, якая глушыла страх і непакой за сваё жыццё. Але перад атакай, я зірнуў на мёртвага Луказа. Пыл яшчэ больш схаваў яго цела. Шэры пясок бетону ўвабраў у сябе яго кроў, карычневыя плямы быццам застылі на яго грудзях.

Над самым яго целам адбыўся выбух. Хваляй мяне адкінула ў бок, бліжэй да Ганны. Я быў дэзарыентаваны, розум злёгку памутнеў. Затым я адчуў, як дробныя кулі білі мяне па нагах, браня трашчала. У гэты момант Ганна тут жа адцягнула мяне да сябе. У напаўмёртвым, апусцелым стане, я сядзеў каля дзяўчыны і заўважыў, што цела Луказа знікла. Яго раскідала, разарвала на часткі. Пырскі крыві і сляды полымя адбіліся на маёй форме. Я знаходзіўся ў якойсьці кантузіі, галава гула ад выбуху і болю. Імкнучыся як мага хутчэй прывесці свае пачуцці ў парадак, Я зняў свой трэснуты шлем.

Стрэлы спыніліся. Стала падазрона ціха.

Памяць вяртала мяне ў мінулае. У момант пахавання маці. Адзінага чалавека, які разумеў мяне і з любоўю развіваў мае канструктарскія таленты. Яна любіла мяне такім, які я ёсць. Вельмі балюча было расставацца з ёй, балюча разумець, што больш не будзе побач яе цяпла, яе мілага голасу і справядлівых рашэнняў, разумення і падтрымкі. Страшна было ў дванаццаць гадоў усведамляць, што ніхто не абароніць мяне ад бацькі, які ў шчыльную возьмецца за наша з Лізай выхаванне.

Боль працягвала сціскаць галаву.

– Эй, Арцём!? Чуеш? Праглыні вось гэта. Нашмат лягчэй стане. – працягвала зялёную таблетку Ганна.

Не разважаючы, я праглынуў маленькую таблетку. Праз хвіліну я ўжо адчуваў энергію сілы, галава перастала гудзець і хварэць. Я супакоіўся. Здавалася, што ўсё добра са мной, я здаровы. Але тут жа мяне ахапілі цёмныя пачуцці. Я не разумеў, з-за чаго ўва мне ўзнікла злосць: ці то ад лек, ці то я сам выклікаў гэтае пачуццё. Вярнуўшы шлем на месца, я жадаў смерці супрацьстаячым нам салдатам. Адвага авалодала ўсім маім розумам.

Уся электроніка ўнутры была няспраўная ад пашкоджанняў. Буду страляць цяпер без штучнай наводкі, сам, вочы на месцы. Я перазарадзіў штурмавую вінтоўку, узяў у руку адну з гранат. І затым, хутка, у секунду, выглянуў у бок ворага і вярнуўся назад.

– Што там? – спытала мяне Ганна.

– Робаты. Ідуць зачышчаць… – незадаволена адказаў я.

З белага дыму, выходзіла тры чорных робата. Чырвоныя плямы на іх грудзях люта свяціліся. Баявыя робаты павольна прасоўваліся да нас. Усё аб чым я тады падумаў, гэта аб тым: дзе ж Бардачоў, ён мёртвы ці жывы? Чакаць ці ад яго нейкай дапамогі, загаду? Але яго не было чуваць. Затым, Ганна, узяла ў мяне дзве апошнія гранаты. Здавалася, вось ён, канец нашага падарожжа, канец усяму…

Ганна шаптала нешта на сваёй роднай мове. Я ж, ад адвагі і злосці, гатовы быў прам зараз жа ўступіць у бой, мне ужо надакучвала хавацца за бетоннай сцяной. Трэба было нешта рабіць. Падрыхтаваўшыся ўключыць гранату, каб пасля кінуць яе на робатаў, я краем вока заўважыў кінутую ваенную машыну. Каля якой ляжала толькі адно мёртвае цела салдата.

– Ганна? – звярнуўся я. – Ганна!?

Яна мяне не чула, ціха мармытала пра сябе незнаёмыя мне словы. Магчыма, мне падалося, што я не занадта гучна вымавіў яе імя.

– Эрнандэс!? – паклікаў яе па прозвішчы.

– Што? Пачынаем бой?

– Пачакай! Гатовая бегчы? – крануў я руку Ганны. – Бачыш, вунь той ваенны бранявы джып з адкрытымі дзвярыма?!

– Бачу. Але ён жа гарыць.

– Гэта гараць ад выбухаў аскепкі. Можам паспрабаваць дабегчы да яго. Ты ж зможаш кіраваць ім?

– Так. Добра, давай паспрабуем. – яна накрыла маю руку сваёй. – Добры план, лепш, чым сядзець тут.

– На лік тры кідаем гранаты і бяжым. – адважна сказаў я і ўключыў таймер цыліндравобразнай гранаты. – Раз. Два. Тры.

Чорныя гранаты злёгку мігцелі чырвоным колерам, мы тут жа кінулі іх усе разам. Выбух прагрымеў з вялікай сілай. Дробныя аскепкі паляцелі ў наш бок. Паднялася пыл. Што ж цяпер стала з робатамі нам было не да канца ясна. Я ўстаў першым. Бег. Ганна даганяла мяне. Супраць нас зноў ляцелі кулі. Яны, малымі чэргамі, спрабавалі закрануць нас. Але з-за розных загарод нам удавалася пазбегнуць прамых пападанняў. Страшней было за Ганну, яна перасоўвалася без салдацкай броні. Я за яе перажываў. Хай мне было цяжэй бегчы ў экіпіроўцы праз металічнае смецце, але ўсё ж, я выкручваўся і нават разок азірнуўся на Ганну. Мы спяшаліся, пераскоквалі і абабягалі ўсе перашкоды. Я бег з апошніх сіл. У тую гадзіну я не баяўся смерці, я баяўся толькі аднаго – што Ганна не паспее і памрэ за маёй спіной.

Выбухі і град куль падганялі нас.

Я забег першым, заскочыў у баявую машыну. Следам, на хаду заскаквала ў яе Ганна. І, калі я паспяшаўся зачыніць за ёй дзверы, я ўбачыў ляжачую перад машынай, тую самую маладую смуглую дзяўчынку, якая дапамагала Луказу. За секунду, я паспеў заўважыць яе чорныя вялікія вочы, якія мёртва глядзелі ў неба. А кроў з рота застыла на яе вуснах і шчацэ. Тут жа Ганна завяла бронемашыну, а я зачыніў дзверы і сеў каля яе. Мы апынуліся пад абстрэлам. Я ўключыў дыстанцыйны кулямёт машыны і з усёй злосці, што назапасілася ўнутры мяне, пачаў страляць ва ўсё, што рухалася супраць нас.

– Дзе камандзір? – крыкнула Ганна і незадаволена паглядзела на мяне.

– Не ведаю, можа мёртвы. Давай жа хутчэй, паехалі! Гані! – камандаваў я.

Машына гучна загула, кранулася з месца. Ганна, выязджаючы з-за павароту, урэзалася ў робата, які стаяў да нас спіной. Той стукнуўся аб кузаў і лабавое шкло машыны, адскочыў у бок, прама ў кучу іржавага металу. Упэўнены, ён адразу ж устане і накіруецца за намі. Трэба дадаць ходу. Бо тут з усіх бакоў чутная стральба. Хацелася хутчэй паспець пакінуць гэта месца. Толькі вось не атрымалася: з пылу ўжо выбягаў робат. Я быццам адчуў яго помсту і, не раздумваючы, уключыў кулямётную зброю. Яна разносіла на часткі ўсё, да чаго дакраналіся яе кулі. Я з задавальненнем страляў у праціўніка, знаходзіўся ў нейкім куражы ад усяго гэтага. Тады мне было па душы пазбаўляцца ад ваеннай жалязякі, падобнай на тую, што бяздушна неслася забіваць нас. Ад мноства куль робат упаў на зямлю. Пасля, мяне адпусціла пачуццё помсты. Гэтак жа, я не заўважаў таго стану баязлівасці, забыў яго зусім. Стаў ператварацца ў сапраўднага салдата, які спрабуе выбрацца з абстрэлу дзеля выратавання мары. Мы несліся і несліся ўсё хутчэй наперад, аб'язджаючы ўсякі іржавы хлам, не разумеючы, куды ж вядзе нас дарога. Выязджалі з засады, з палігона жалеза і бетону. Мы амаль выбраліся з напаўпразрыстага аранжавага туману пылу. А наперадзе ўжо праглядалася роўная шырокая вуліца, да якой прымыкаліся вузкія дарогі. Ганна прыгожа ўсміхалася, яна адчула ўвесь адрэналін бою. Мы пераглянуліся. А затым я паглядзеў направа.

– Тармазі! – на ўсё горла закрычаў я.

Дзяўчына тут жа націснула на педаль, машына спынілася і ахапіла сябе густым пылам дарогі.

– Давай назад! Здавай назад! – працягваў крычаць я.

– Што там?

– Капітан! Хутчэй, здавай назад! Ну? – крычаў я на яе.

Машына кранулася заднім ходам. І, калі Ганна ўбачыла справа ад сябе Бардачова, яна спыніла машыну. Капітан разгублена ішоў без шлема, з невялікім раненнем і адарванай бранёю ў вобласці пляча і грудзей. Вінтоўка, без абоймы патронаў, боўталася ў яго на поясе. Мы хутка пад'ехалі бліжэй да яго. Я дапамог Бардачову ўлезці на задняе сядзенне машыны і вярнуўся да Ганны. Пасля, мы тут жа панеслася наперад.

– Я ў парадку. Пытанні потым. – сказаў камандзір.

Я паглядзеў на яго. Ён трымаўся за рану, за плячо. Змагаўся з болем у галаве. Па яго твары разлілася чужая кроў, а вочы з стомленасцю апусціліся ўніз. Мне здавалася, што ён быў злёгку кантужаны ад выбуху гранат. Мабыць, ён прыняў на сябе асноўны ўдар салдат СКР. У машыне цішыня.

Але тут зноў загаварыў Бардачоў.

– Куды едзем? Нас жа зараз з паветра разарвуць! – цяжка сказаў ён і зірнуў на мяне.

– Так! У мяне ж ёсць… – успомніў я і адвярнуўся ад капітана. – Луказ перадаў мне планшэт, карту.

– І куды далей? – спытала Ганна засмучаным, ціхім голасам.

Я дастаў і ўключыў планшэт. Лазерная праекцыя малявала мне карту. Ганна зірнула на яе і тут жа павярнула руль налева і, метраў праз дзесяць, спынілася перад людзьмі. Натоўп рабочых, палонных людзей, рухаўся па ўсёй вуліцы, шчыльна займаў сабой усю прастору паміж высокімі дамамі.

– Выходзім! – сказала Ганна і выйшла з машыны, абышоўшы яе, падбегла да Бардачова.

– Я ў парадку. – не чакаючы яе слоў, адказаў капітан.

Мы хутка ўвайшлі ў гэтую гушчу людзей. Паспяшаліся схавацца, рассеяцца ў ёй. Натоўп, убачыўшы перад сабой траіх, запэцканых крывёю, людзей, грозна аглядаў нас і перашкаджаў нам прайсці. Гэтыя людзі мелі на сабе аднолькавую вопратку, але вылучаліся паміж сабой толькі колерам. Справа ад мяне трое мужчын у цёмна-сіняй вопратцы, а наперадзе з дзясятак у аранжавай, злева наогул стаялі дзеці ў зялёнай уніформе. Чаму ж яны ўсе тут? Хацелася мне даведацца. Пагаварыць з імі мне не ўдавалася, яны казалі ўсякія гадасці ў наш адрас, плюнулі мне ў шлем. Усё ж такі я іх разумею, яны бачылі ўва мне салдата СКР, салдата пяхоты з поўным камплектуючым. Бардачова ў ваеннай форме і з адкрытым тварам…быццам мы вярталіся з нейкага задання і прыхапілі з сабой дзяўчыну, якая не мела не якіх прыкмет службы на карпарацыю. Над нашымі галовамі хутка праляталі штурмавыя касмічныя караблі. Сваім гулам яны некалькі разоў заглушалі крыкі натоўпу. Удалечыні віднелася мноства салдат і робатаў, якія перакрывалі рух. Мне здавалася, што ўсе шукаюць нас. Не раздумваючы, я зняў свой шлем. Узяў за руку найлютага чалавека з натоўпу і са сваёй злосцю паглядзеў яму ў вочы.

– Пазнаеш мяне?

– Краўчанка? Арцём Краўчанка?! – сказаў барадаты рослы мужчына.

– Я прыйшоў выратаваць усіх вас. Але яны мяне шукаюць і мне патрэбна дапамога.

– Луказ меў рацыю! – заўсміхаўся той, яго лютасьць сціхла, а разам з тым ён павярнуўся да іншых людзей і амаль не закрычаў на ўсё горла.

– Цішэй. Спакойна! Нам трэба схавацца ад пераследу.

А мужчына, пад эфектам радасці, адвярнуўся ад мяне, перадаваў нейкія словы іншым людзям. А затым, каля сотні людзей разам усклікнулі.

– Свабода! Свабода! Свабода!

Яны крычалі гэта зноў і зноў. Паўтаралі толькі адно гэтае слова. І я разумеў, што ж адбываецца і што ж будзе далей, круціўся, азіраўся. Пратэст… Забастоўка… І я быў выдатназдзіўлены ўсім тым, што адбываецца. Пратэстоўцам было не ўсё роўна на сваё жыццё і на жыццё іх дзяцей.

– Свабода! Свабода! – даносілася з усіх бакоў.

Пачуўшы гэта, я бачыў, як многія з салдат, кінулі свае шлемы і далучыліся да простых людзей. Гэта яшчэ больш захапіла і згуртавала ўсіх тых, хто сабраўся. Іншыя ж салдаты, паспяшаліся супакоіць натоўп. Пачалася бойка.

– Сюды! – сказала Ганна і пацягнула за сабой Бардачова.

Мы падышлі да былым салдатам СКР. Дваццаць чалавек, можа больш, стаялі побач з намі. Я бачыў, як у іх гарэлі вочы ад шчасця. Яны крычалі разам з усімі і верылі ў свабоду. У гэты момант, я выразна разумеў, што не я выратую ўсіх гэтых людзей ад прыгнятальнага праўлення карпарацыі. Яны самі, вызваляць сябе. Такія людзі выратуюць увесь наш свет. Яны як адно цэлае, змагаліся за сумленнасць і справядлівасць. Праўда, я вельмі ганарыўся імі. Яны не баяліся, не сумняваліся: яны былі гатовыя памерці дзеля вольнай будучыні.

– Дзе бліжэйшы касмадром? – спытала Ганна ў салдат. – Арцём, дай сюды карту.

Я прачнуўся ад гэтай народнай эйфарыі і працягнуў ёй планшэт. Падышоў да іх бліжэй і ўважліва слухаў, што кажуць нам гэтыя ўжо свабодныя салдаты. Адзін з іх, паказаў нам каардынаты. Пасля, зірнуў на мяне.

– Краўчанка тут! Хлопцы, Арцём Краўчанка тут! Мы вельмі рады, што вы з намі! Дазвольце суправадзіць вас, спадар Краўчанка? – горда загаварыў салдат, прыклаўшы правы кулак рукі да грудзей у вобласці сэрца.

Тое самае зрабілі і іншыя былыя салдаты СКР. Яны быццам прысягнулі мне на вернасць.

Хай мяне абурала ад слова «спадар», але я ўсё ж, вырашыў надаць больш увагі далейшым нашым дзеянне. Чым цяпер змяняць статут салдат, гэтым я займуся пазней.

– Нам дапамога не перашкодзіць. – адказаў я.

Тут жа, недалёка ад нас, уверх з натоўпу, узляцела чырвоная ракета. Выбухнула на фоне чыстага блакітнага неба. А счакаўшы хвіліну, следам, з розных кутком калоніі, узляталі адна за другой такія ж сігнальныя ракеты. Чырвона-чорныя іскры пакідалі свой след. Плямы ад выбухаў падоўгу заставаліся вісець у нябёсах.

У калоніі вельмі шмат тых, хто чакаў не толькі майго з'яўлення, але і згуртаванасці. Гэта вялікая заслуга Луказа, які падарыў надзею ўсім гэтым людзям. Паказаў, што яны могуць самі выбіраць свой шлях. Шкада, што ён не бачыць гэтага…

Паскорыўшы крок, я ў суправаджэнні салдат, прабіраўся скрозь натоўп, праходзіў квартал за кварталам. Бардачоў працягваў патроху сцякаць крывёю, рана была сур'ёзная. Ганна, да адыходу, узяла медыкаменты ў салдат, апрацавала раненне, але ўсё ж капітану патрэбна была невялікая аперацыя. Дзяўчына ішла побач з ім і прыспешвала ўсіх нас. Трэба было хутчэй даставіць камандзіра на карабель, бо там ёсць усё неабходнае для аказання дапамогі. Мы тады прайшлі яшчэ некалькі несамавітых дамоў перш, чым выйшлі і спыніліся каля вялікай бетоннай пляцоўкі, якая была агароджаная жалезнымі прутамі, якія тырчаць з зямлі. Каля гэтага плота, быццам застылыя, стаялі радавыя салдаты. Яны расцягнуліся па ўсім перыметры, знаходзіліся адзін ад аднаго ў метры. За іх спінамі прагульваліся, туды-сюды, іх камандзіры. Робатаў тут не было. Магчыма, іх усіх накіравалі на барацьбу з грамадзянамі.

Вось і яно, цяпер за намі чутныя выбухі і крыкі. Людзі працягвалі змагацца за свабоду. Недалёка ад нас, справа, таксама назіралася даволі вялікая колькасць салдат. Сабраныя вайскоўцы, у чорных бронекасцюмах, відавочна рыхтаваліся выканаць нейкі жудасны загад. Я выказаў здагадку, што іх толькі што даставілі сюды, яны зусім не разумелі, як рэагаваць на сітуацыю. Іх строілі, размяшчалі ў строй, загадвалі не прымыкаць да людзей, пагражалі расправамі. Бо, непадалёк, да іх ужо набліжалася вялікая група з простых рабацяг і салдат, якія далучыліся да іх.

Пакуль той строй салдат быў заняты сваёй справай. Мы падышлі да бліжэйшай брамы. Я заставаўся ззаду ўсіх, так як мяне могуць пазнаць і забіць першым вартаўнікі ля брамы. Я заўважаў, як касмадром усё больш прымаў і адпраўляў чаўнакі, караблі. Стаяў вялікі гул. Пара салдат, якія суправаджалі нас, размаўлялі з стражнікамі. Бардачоў, апусціўшы галаву, трымаўся за іншых. Наш салдат паказваў на раненне капітана, нешта казаў стражнікам. Але я наогул не чуў іх размоў, толькі здагадваўся па іх паводзінах, пра што яны могуць гаварыць. А Ганна ж стаяла бліжэй да брамы, чым я і слухала ўвесь іх дыялог.

Ну вось, з той гутаркі салдат нічога не выйшла. Нас проста не хацелі прапускаць, абапіраючыся на тое, што мы павінны ісці змагацца. І ім усё роўна было на раненне Бардачова. Ужо злева ад нас сталі з'яўляцца грамадзянскія. І стражнікі шчыльней сталі збірацца каля іх, тым самым людзі адцягнулі на сябе большую частку салдат. Ля іншай брамы, справа, па-ранейшаму стаялі ў страі сабраныя салдаты ў чорным. Затым, яны разам пабеглі ў бок бліжэйшых будынкаў. Адзін з стражнікаў застаўся стаяць ля той брамы, правёў узвод вачыма і адыходзіў за браму. Здавалася, што толькі я за гэтым назіраў. Таму я маўчаў, не адчуваючы ніякага страху, падняў вінтоўку і прыцэліўся. Разумеючы, што ў гэтым хаосе і шуме мае стрэлы пачуюць толькі мае сябры. Націснуўшы на курок, я выпусціў першую кулю самотнаму стражніку ў вобласць галавы. Стражнік спатыкнуўся, куля зрыкашэціла ад шлема. Я пачаў зноў і зноў спускаць курок. Бег да яго і, у злосці, якая ахоплівала мяне, страціўшы ўсё сваё цярпенне, я выпусціў у яго ўсю абойму. Гэтага аказалася мала. Ён ляжаў на бетоне, яшчэ дыхаў і цягнуўся да зброі. Стражнік мог стрэліць у мяне, апыніся я на пару метраў далей ад яго, я кінуўся біць яго нагамі. Ударыў па яго руцэ, пісталет адскочыў за браму, ударыў па ране ў вобласці жывата. Затым ўдарыў прыкладам па шлему і яшчэ некалькі раз у горла. Мёртвы стражнік ляжаў ля адкрытай брамы. Толькі пару куль прабіла яго цела, а ўдары спынілі яго жыццё. У яго чорнай экіпіроўцы, я не заўважаў нічога чалавечага. Не бачыў яго вачэй, не бачыў яго пакут.

Да мяне падбегла мая каманда. Я выпусціў усю злосць і амаль у апусценні, задумаўся над тым, што я цяпер зрабіў. Кім я стаў і ці правільна я паступіў. Ува мне ўсё таксама яшчэ жыў той таленавіты бесхарактарны канструктар, я ж заўсёды буду заставацца ім. І гэты канструктар унутры мяне, супраціўляўся маім новым салдацкім адчуванням. У думках усё перамяшалася. Я быў рашучым і ў той жа час безуважлівым. І з гэтым усім, я ступіў на касмадром. Здавалася, што на нас наогул ніхто не звяртае ўвагі. Зусім не заўважалі, як мы хутка рухаемся да ўзлётнай пляцоўкі. Але не, праз нейкі час, да нас выбегла два салдата ў белым. Яны быццам выпадкова выбеглі, бо ўбачыўшы нашу колькасную перавагу, яны паспяшаліся схавацца за чаўнаком. Хтосьці з іх, кінуў у наш бок гранату. Мы тут жа разбегліся ў рассыпную. Пасля выбуху, пачалася бойка. Стралялі адусюль. Адзін з нашых салдат упаў прама перада мной. Я не разгубіўся, абмінуўшы чаўнок, я стаў далей прасоўвацца да штурмавога касмічнага карабля. Шум рухавікоў, на касмадроме, не змаўкаў, ад гэтага незразумела было, ці пераследуюць яшчэ мяне ці не. Я азіраўся, страляў у цёмна апранутых салдат СКР, што разбегліся, як мурашы па касмадроме. Мае ж салдаты, былі без шлемаў, што памяншала іх колькасць і адрознівала іх ад усіх. Сыдучы ад чаўнака яшчэ далей, я заўважыў, што зусім адбіўся ад сваіх.

Ганна, тым часам, бяззбройна білася з салдатам ці ж з пілотам, ля карабля. Адразу мне было цяжка вызначыць. Бардачова ўжо заносілі на борт, трымалі яго пад рукі пару нашых салдат. Я адстаў, і разумеючы гэта, я агледзеўся, і з усёй сілы накіраваўся бегчы да карабля.

Нарэшце, бесперашкодна, я ўскочыў на карабель і тут жа закрычаў на салдат.

– Дапамажыце дзяўчыне! – крыкнуў я з апошніх сіл.

Адзін з салдат паклаў Бардачова і кінуўся корпацца ў медыкаментах. А другі, адразу ж пабег дапамагаць Ганне, а за ім яшчэ адзін. Чацвёрты, стаяў у задняй дзверы фюзеляжа, прыкрываў усіх нас, адстрэльваўся.

Зрабіўшы некалькі цяжкіх удыхаў і выдыхаў, я паспяшаўся да кіравання карабля. Я сеў на крэсла пілота, адразу ж націснуў на пару кнопак. Карабель быў цалкам гатовы да ўзлёту. Я азірнуўся на каманду, паглядзеў, ці ёсць зараз Ганна на борце ці яшчэ няма. Дзяўчына, з былымі салдатамі СКР, забегла на борт. Яе твар быў са слядамі крыві. І яна, не звяртаючы на гэта ніякай увагі, падбегла да Бардачова. Я ж, адначасова з дзеяннямі Ганны, закрываў заднія дзверы карабля і ўздымаў нябесную машыну ў неба.

Стала значна ціха ўнутры карабля, чутны толькі размовы.

– Як там Бардачоў? – спытаў я.

Адзін з салдат падышоў да мяне.

– Ён малайчына, датрываў. Джон з Ганнай падымуць яго на ногі. – адказаў цемнаскуры салдат.

– Дзякуй! – вымавіў я і сканцэнтраваўся на сваім.

Узляцеўшы над калоніяй, я адчуў спакой. Успомніў, як добра і спакойна мне было ў абдымках жонкі. Хачу вярнуцца да яе, адкінуўшы ўсе праблемы, любіць яе і не об чым дурным не думаць… Успамінаў, тыя вечары, калі я вяртаўся з працы дадому…

– Чорт, што яны робяць! – загаварыў салдат каля мяне.

Я зірнуў на яго.

– Глядзіце. – сказаў ён мне, паказваючы сваім сумным поглядам на калонію.

Мы бачылі, як салдаты СКР і баявыя машыны выпускалі сонны газ на ўсе вуліцы. Людзі беглі, падалі, біліся, засыпалі. У некаторых месцах выбухалі і працягвалі гарэць бочкі з газам, людзі не здаваліся і працягвалі супраціўляцца рабству. У гэты момант я адчуваў гонар за іх і ў той жа час, мне было балюча і не па сабе, з – за таго, што я заставаўся збоку.

– Але так трэба… – супакойваў я сябе гэтымі словамі. – Мая галоўная барацьба яшчэ наперадзе.

Цяпер нам трэба было зрабіць самы галоўны крок, які хутка скончыць гэтыя пакуты. Мы падняліся яшчэ вышэй і калонія знікла з-пад увагі.

– Я перахапіў сувязь СКР. Тут кажуць, што рэвалюцыя адбываецца яшчэ ў трох калоніях. Свет змяняецца, хлопцы! Дзеля свабоды. – з вялікай радасцю, я даносіў гэтую навіну сябрам на борце.

– Дзеля свабоды! – вымавілі ўсе былыя салдаты СКР.

Ляцім далей. Бачу, як нос карабля падняўся вышэй, да маленькіх аблокаў, а за імі, галоўная станцыя СКР. Мой дух ужо перастаў быць спакойным: я меў смеласць, я мацнеў і заўважаў гэта ў сабе. І з поўнай упэўненасцю, я націснуў на ручку кіравання – касмічны карабель тут жа, з вялікай хуткасцю накіраваўся ў космас.

Без слоў, мы ціха ўваходзілі ў космас. Рыхтаваліся, настройвалі сябе на галоўны бой. Хто маліўся, хто хацеў хутчэй апынуцца на станцыі і ў чаканні радасна прадчуваў пасадку. Я ж у той момант меў толькі адны думкі, думкі пра бацьку. Што я магу хутка ўбачыць яго квадратны і вечна незадаволены твар. Гэтыя думкі наводзілі на мяне лёгкі жах і цікавасць з боку нашага доўгага растання з ім. Якой жа будзе гэтая сустрэча? Бо нягледзячы на ўсю яго эгаістычнасць, ён не быў мне абыякавы і таму я меў вялікае жаданне з ім пагутарыць. Я быў цяпер больш мужным, моцным і разумным, чым пры апошняй нашай сустрэчы. Як жа ўсё хутка змянялася…

Праз некалькі хвілін мы падляцелі да касмічнай станцыі. Агульны выгляд галоўнага ўпраўлення быў выдатны. Вялікі шэры цыліндр лунаў у космасе. Ад якога, ішлі іншыя крыху менш значныя аб'екты. Здалёк здавалася, што караблі, быццам пчолы выляталі і заляталі ў вулей. І мы цяпер, былі адной з тых пчол, толькі нам трэба было бесперашкодна пракрасціся ў логава.

Мне здавалася, што я так даўно не быў тут, што зусім забыўся, што тоіцца ўнутры станцыі. Усё гэта з-за доўгага і складанага часу, які я правёў на Зямлі.

– Слухайце, план такі. – падняўся на ногі Бардачоў, у яго заўсёды быў план на любую сітуацыю.

Камандзір адчуваў сябе даволі нядрэнна. Я глядзеў на яго і бачыў у ім усё таго ж бадзёрага капітана і адважнага воіна. І міжволі ўспомніў, пра тую перастрэлку, дзе быў забіты мой сябар Луказ, дзе Бардачоў апынуўся далёка ад нас з Ганнай. І чамусьці адчуў нейкія сумневы на яго рахунак. Хоць, ён ратаваў сваё жыццё, гэтак жа, як і мы тады ратавалі сваё з Ганнай. Калі б мы з Бардачовым не падзяліліся тады, хто яго ведае, былі б мы зараз на борце гэтага карабля ці не!? Усе прадоўжылі слухаць яго, рыхтавалі сябе і зброю да старту плана.

Сямёра храбрацоў, столькі нас заставалася тут, на караблі. Колькі ж застанецца пасля бою?

Бардачоў папрасіў мяне ўлезці ў сістэму і знайсці ўсе бліжэйшыя шляхі да галоўнага аддзялення, усю схему станцыі.

– Я дапамагу. – адзін з салдат падахвоціўся дапамагчы і падышоў да мяне. – Я валодаю праграмаваннем. Але як бачыце, я апынуўся салдатам. Раней я шкадаваў пра гэта, але цяпер не…вось для чаго я быў адпраўлены ў войска, лёс мяне прывёў дапамагчы вам, спадар Краўчанка.

Не змаўкаючы, калупаўся ў праграмах салдат. А яго «спадар Краўчанка» зноў мяне закранула і тут я не вытрымаў:

– Не трэба да мяне так звяртацца. Кліч мяне проста Арцём. Чулі? Я ніякі не спадар вам…гэтыя фармальнасці і гэтыя панавання пара б даўно прыбраць. – на адным дыханні я выказаў і, супакоіўшыся, вярнуўся да салдата каля мяне.

Малады салдацік пасля маіх слоў не спыняўся і працягваў казаць, гуляў пальцамі па лазернай панэлі клавіш, шукаў патрэбную інфармацыю.

– Вось, дзе мы зараз! – крыху гучней загаварыў салдат. – Знайшоў! І вось, дзе нам трэба будзе апынуцца.

– Выдатна! Малайчына, баец. – пахваліў хлопца Бардачоў.

– Толькі вось праблема, камандзір. Я не ведаю, як адчыніць усе гэтыя дзверы. Тут вельмі складаная абарона для мяне. Мне не адчыніць.

– Чорт! – незадаволена ўскрыкнуў Бардачоў і адышоў ад нас.

– Пачакайце, я ведаю, як мы пройдзем. – заўсміхаўся я. – Я ўпэўнены, што ў базе дадзеных, яшчэ захаваліся мае адбіткі, дадзеныя для праходу.

– Чаму ты так упэўнены, што іх не выдалілі? – спытала Ганна, збіраючы пісталет пасля чысткі.

– Бацьку было не да гэтага. Ён напэўна думаў пра іншае. Спачатку аб смерці сына, потым пра яго паўстанне з мёртвых і аб супрацьдзеянні на Зямлі. Так што, усё пройдзе добра.

– Калісьці я ўжо даверыўся табе. – недаверліва прамовіў Бардачоў. – І што з гэтага выйшла…

– Так-так, пачакайце … – перабіў я прамову капітана. – Пасадку нам дазволілі! Рыхтуемся.

Часу на размовы больш не заставалася, трэба было хутка збірацца і рыхтавацца да выхаду. Нарэшце, я пасадзіў карабель. На жаль для нас, каля платформаў маячылі тэхнікі і пара салдат. А каля нашай платформы, каля бліжэйшых дзвярэй стаяў ахоўнік. Гэтыя дзверы адкрывалі праход унутр станцыі, таму вельмі важна было прайсці менавіта праз іх. Мы былі гатовыя да таго, каб лёгка арыентавацца і прытрымлівацца плану Бардачова.

Мы павольна выходзілі, спускаліся з карабля. Двое салдат неслі мяне на насілках. Я прыкінуўся параненым, калыхаў галавой, быццам ад неверагоднага болю схадзіў з розуму. Капітан Бардачоў кульгаў і слабеў, з цяжкасцю перастаўляў ногі. Яго падтрымліваў адзін з нашых салдат. Ганна ж, яшчэ з адным салдатам, малявалі стомлены і раззлаваны выгляд. Вось такі малюнак плана прапанаваў Бардачоў. Мы падыходзілі да дзвярэй, а стражнік моўчкі глядзеў на нас.

– Адчыняй хутчэй. Не бачыш, мы пасля бою. – накінулася на яго Ганна. – Генерал паранены, калі ён памрэ, ты памрэш следам.

Ганна пераконвала яго, паказвала на Бардачова, які быў у ролі генерала. У той момант Бардачоў ледзь спусціўся на калена і пасля, з хрыпячым гукам ад болю, прыўзняўся.

– Дзе вашыя шлемы?

– Якія шлемы?! Спусціся ў любую калонію, я пагляджу на цябе. Хутчэй адчыняй, генерал чакае! Ці ты гатовы памерці? – падышоўшы яшчэ бліжэй да стражніка, злосна загаварыла Ганна.

Пасля чаго стражнік моўчкі адчыніў дзверы. Мы ўвайшлі ў кароткі белы калідор, у канцы якога размяшчаліся яшчэ адны дзверы. Але тут жа яны адсунуліся, адчыніліся і з іх выйшла худая дарослая жанчына ў белай уніформе навукоўца. Яна паправіла акуляры і пільна зірнула на нас. Мы працягвалі гуляць спектакль, спяшаліся да адчыненых дзвярэй, нібы ў нас зусім няма часу і нам хутчэй патрэбна дапамога. Бардачоў тады больш бадзёра клыпаў і не дазваляў расслабляцца іншым. Пасля таго, як за намі зачыніліся другія дзверы, Ганна ўключыла планшэт з картай, а затым хутка прыбрала яго. Усе дадзеныя былі ў яе. Цяпер па памяці яна вяла нас за сабой праз развілкі калідораў і мноства дзвярэй, дзе я прыўздымаўся з насілак і прыкладаў сваю далонь да сістэмы пропуску. Усё атрымлівалася. Мы лёгка праходзілі адну за адной белую секцыю. Сустракаючы на сваім шляху салдат, якія беглі, так і стражнікаў, якія стаялі нерухома. Для нас здавалася усё вельмі проста і геніяльна. Потым мы спыніліся.

– За гэтымі дзвярыма. – зазначыла Ганна.

Мы стаялі, схаваўшыся за паваротам, а за вуглом былі апошнія дзверы. Але справа, каля шэрай шырокай дзверы, стаялі два ваенных робата. А ззаду іх, у камандзірскай, мяне чакаў мой бацька. Я задумаўся, павеяла нейкімі перажываннямі. Я зноў прадставіў сустрэчу з бацькам. Не дзіўна будзе, калі наша размова пройдзе ў строгай форме. Але, для пачатку, мне трэба было пераадолець апошнія дзверы. Абхітрыць робатаў.

Тым часам, адзін з замыкаючых нашу каманду салдат зваліўся, як нежывы. І ў наш кірунак з боку спіны паляцелі кулі. Страляюць здалёк. Мы натыкнуліся на вельмі складаную сітуацыю і прыйшлося імправізаваць. Уся наша каманда хутка павярнулася да стрэлаў і пачала весці агонь у адказ у салдат і робатаў СКР, якія павольна набліжаліся да нас. Стала не па сабе. Здавалася, нібы нас спецыяльна завабілі ў гэтую пастку і гатовыя перабіць усіх да аднаго перад дзвярыма кіраўніцтва. Без слоў, мы з Бардачовым вырашылі ўзяцца за робатаў каля апошніх дзвярэй. Па яго камандзе мы, з асаблівай злосцю, адначасова кінулі пару гранат у іх бок. Грукат ад выбухаў моцна ўдарыў па маіх вушах. У наш бок паляцелі аскепкі ад выбухаў, адарваныя дэталі робатаў. Пасля я ахвотна зірнуў, што ж засталося там пасля выбуху гранат. У белым, напаўпразрыстым дыме і ў невялікім полымя стаяў скалечаны цёмны робат. Яго каркас канструкцыі пагнула, адарвала некалькі дэталяў. Але ён па-ранейшаму мог функцыянаваць і, заўважыўшы мяне, ён тут жа ўключыў баявы рэжым. Робат павольна, але ўпэўнена, стаў падбірацца да нас. Трымаючы зброю ў руцэ, ён атакаваў нас. Я быў бліжэй за ўсіх да яго і, пакуль усе адбіваліся ад атакі з тылу, я вырашыў у адзіночку навязаць барацьбу робату. Але так атрымалася, што Бардачоў апярэдзіў мяне. Ён тут жа выскачыў з-за маёй спіны, выбег з-за вугла і адначасова загрукатаў сваёй буйнакалібернай зброяй. Жалязяка рассыпалася ад буйных куль і ад прыцэльных траплянняў камандзіра. У выніку асноўная частка робата ляжала, бліскаючы іскрамі ў вобласці галавы і грудзей.

– Сюды! – закрычаў Бардачоў і пацягнуў за сабой увесь пакінуты атрад за паварот.

Атака на нас узмацнілася. Хацелася хутчэй трапіць за дзверы і спыніць гэтую вайну. Я, Ганна, Бардачоў і яшчэ двое нашых салдат, што засталіся ў жывых, працягвалі весці бой. Усе па чарзе стралялі з-за вугла. Усе, акрамя мяне. У гэты час я стаяў каля дзвярэй, спрабаваў іх адчыніць, але сэнсары больш не рэагавалі на маю далонь. Трэба было на хаду нешта прыдумляць, спяшацца, бо смерць з кожнай хвілінай падбіралася да нас усё бліжэй. Каманда ўжо эканоміла патроны. Тым часам, стражнікі СКР усё шчыльней і шчыльней, падбіраліся да нас. І вось, ад куль загінулі ўсе нашы салдаты. Ганна атрымала сур'ёзнае раненне ў нагу, калі спрабавала ўхапіцца за зброю мёртвага салдата. Яна прыціскала рану, сама прыціснулася да сцяны. Бардачоў кінуў апошнюю гранату ў бок ворагаў, а затым падцягнуў Ганну да мяне. Яна кінула на мяне свой мілы погляд, быццам у апошні раз глядзела на мяне. Ганна пакутавала ад болю і быццам адчувала набліжэнне канца. А мае спробы ўзламаць дзверы былі бескарысныя.

– Вось і ўсё, Арцём… – прашаптала Ганна, развітвалася са мной і са сваім жыццём.

Вядома ж, усе мы хацелі жыць. І калі мы сядзелі каля дзвярэй, упёршыся ў сцяну, я зірнуў на далёкую відэакамеру, якая знаходзілася ў кутнявой частцы калідора. Яна працавала і я быў упэўнены ў тым, што хтосьці відавочна сачыў за намі з самага пачатку. Даваў нам свабоду ў дарозе, а затым загнаў нас у гэтую пастку.

У нас ужо не было магчымасці добра абараняцца. Вінтоўкі былі пустыя і адкінутыя. Толькі пару пісталетаў мы трымалі пры сабе, у абойме якіх, знаходзілася некалькі зэканомленых патронаў. Яшчэ на кожнага чалавека па нажы. Было дзіўна, што робаты або салдаты яшчэ не падбеглі да нас. Я глядзеў і чакаў, прадчуваў іх з'яўленне, але ў той жа час злёгку верыў у іншы зыход.

Калі я зноў глянуў, а затым адвёў свой позірк ад відэакамеры, то нечакана для нас пачуліся сігнальныя гукі. Дзверы адсунуліся ў бок. Адчыніліся, і ў праёме не было нікога. Бардачоў устаў першым і паспяшаўся зайсці ў памяшканне, пакінуўшы Ганну ў сцяны. Я яе не кінуў, а следам зацягнуў унутр. Затым дзверы зачыніліся.

Мы знаходзіліся ў штабе кіравання.

Перад намі стаяла трое пажылых людзей. Мой бацька і яшчэ два незнаёмых для мяне генерала. Усе маўчалі, пара б ужо камусьці было загаварыць. І ў гэтую хвіліну, Бардачоў стрэліў у галаву вусатаму генералу. Затым у другога, у тоўстага пажылога мужчыну, які спрабаваў дастаць сваю зброю, але куля Бардачова аказалася хутчэй яго дзеянняў. Ля вялікіх манітораў застаўся стаяць толькі адзін чалавек – мой бацька, Пётр Краўчанка. Высокі, магутны чалавек, у чорнай вопратцы з залатой эмблемай на грудзях. Гладка паголены. З кароткімі сівымі валасамі. У яго вачах не было страху. Ён толькі паглядзеў на мяне калючым, хітрым поглядам.

– Што ты творыш, сын? Хто ўсе гэтыя людзі? – пацікавіўся ён.

Ён спакойна глядзеў на мяне, чакаў нейкага тлумачэння. Яго стомленыя вочы веялі халоднай злосцю. Я быў упэўнены, што яму было ўсё роўна на ўсіх гэтых людзей, ён проста цягнуў час. Я, адцягнуўшы Ганну да сцяны, пасадзіў яе і падышоў да Бардачова.

– Што з маёй сям'ёй? Дзе Рыта, дзе мой сын? – не жадаючы адказваць яму, спытаў я аб больш важным. – Дзе сястра?

– Яны ў парадку. Няўжо ты мог падумаць, што я прычыню ім боль?

– Мяне ты арыштаваў за праўду. А затым, калі я ратаваўся, паспяшаўся мяне падарваць на тым касмічным караблі. Але, да твайго няшчасця, я тут. Я жывы. Так скажы мне, дзе яны?

– Сын мой, Арцём, бачу, ты ўзмужнеў. Больш стаў падобны на мяне. Я рады, што ты жывы. Сям'я твая ў парадку. А вось што тычыцца арышту і крушэння… Сястра твая не любіла цябе за твае слабасці… Бо, як ты памятаеш, нашай сям'і не належыць быць слабымі і мяккімі. Цяпер яна кіруе ўсім, працягвае нашу адзіную ідэю. А ты? Ты забыўся пра тое, як я будаваў гэтую карпарацыю? Я хацеў, каб ты заняў маё месца ў будучыні, жадаў добрага пераемніка. Але ты, з самага твайго нараджэння, быў слабы, таксама, як твая маці. Ты быў бескарысны ва ўладзе. Ты працівішся рэжыму, стаіш на маім шляху, адымаеш веру ў СКР у гэтых няшчасных людзей. У іх быў і ёсць толькі адзін варыянт – працаваць на карысць новай планеты, карпарацыі. Лепш бы ты працягваў сядзець у сваёй канструктарскай…

– Хопіць! Хопіць гэтых гнюсных прамоваў! – раздражнёна крыкнуў Бардачоў, размахваючы пісталетам. – Мне пляваць на вашыя сямейныя разборкі.

Бардачоў яшчэ бліжэй падышоў да майго бацькі. Капітан сціснуў зубы ад злосці і быў гатовы страляць.

– Капітан? – крыкнуў я і навёў на яго свой пісталет. Бардачоў паглядзеў на мяне і вымавіў:

– Ха! Як доўга я цябе трываў! Кінь зброю! Калі хочаш, каб твой бацька застаўся жыць. – спакойным, хрыплым голасам сказаў ён.

Я зірнуў на бацьку, затым на Бардачева, і зноў на бацьку. Бацька, з паднятымі рукамі ўверх, глядзеў на ўсіх нас абыякавым поглядам, пакідаючы на твары толькі ўсмешку.

– Ты ж хочаш стрэліць!? – звярнуўся бацька да Бардачова. – Страляй! Ці ты такі ж баязлівец, як мой сын?

Але Бардачоў не ішоў на правакацыі, ён не слухаў яго. Капітан павярнуў галаву ў мой бок.

– Кідай! – вымавіў ён. – Кінь пісталет. У цябе няма выбару.

Я адкінуў свой пісталет далей ад усіх нас. Маёй галоўнай слабасцю была любоў. Я любіў бацьку, нягледзячы на ўсе яго памылкі і вар'яцтвы. Любіў хутчэй не як чалавека, а як нешта роднае. І гатовы быў захаваць яму жыццё, каб той па законе адказаў перад судом СКР за свае злачынствы. Затым, я паглядзеў на бледную Ганну, якая трымалася за рану і нібы падтрымлівала Бардачова ў яго рашэннях.

Па-ранейшаму, мяне не адпускала дзіўнае пачуццё з нагоды таго, што адбываецца. Бо дагэтуль ніхто не паспрабаваў уварвацца да нас і выратаваць свайго галоўнакамандуючага. Ніхто не прадпрымаў ніякіх дзеянняў.

– Ну што ж, пара адкрыць усе карты… Нам жа ніхто не перашкодзіць? Так, спадар Краўчанка? – сказаў строгім тонам Бардачоў, звяртаючыся да кіраўніка СКР.

– Што гэта значыць? – здзівіўся я.

– Пасля таго, як мы ў лагеры даведаліся хто ты такі, Арцём Краўчанка, да нас у галаву прыйшоў план, як дабрацца да твайго бацькі. Вядома ж, усё ішло не так, як мы задумалі, але ў выніку я тут. У вашых ног, спадар Пётр Краўчанка і ў любы момант гатовы спусціць курок. – усміхаючыся, адказваў Бардачоў, а ў яго вачах адбівалася помста.

– Прыйшоў забіць мяне? Так страляй, чаго ж ты чакаеш!? – з упэўненасцю сказаў Пётр Краўчанка.

– Вось так проста? Не. Я хачу, каб перад смерцю вы разумелі, праз якую боль і пакуты давялося мне прайсці. Вы забілі маіх бацькоў, забілі любоў у маім сэрцы, атруцілі мне жыццё. І цяпер я хачу, каб вы таксама пакутавалі. Бо гэта з-за вас людзі ўжо некалькі гадоў жывуць у пакутах і страху. Не, вы не цар, не імператар, не божа, а мы не рабы!

– У цябе ўсё? – спакойна, прымаючы ўсе словы, загаварыў Пётр. – Я не буду каяцца перад нікчэмным чалавекам. Я і так амаль памёр… А свету патрабавалася пуга для выратавання чалавецтва. Без яго вы б пазабівалі адзін аднаго. І ператварыліся б у звяроў. Страляй жа. Забі мяне! Гэта толькі выратуе мяне, а за вамі прыйдуць. Нікчэмны баязлівец!

Бардачоў не стрымаўся ад лютасьці і выпусціў кулю ў галаву майму бацьку. Ён больш не мог трымаць у сабе гнеў. І ўсё вырвалася вонкі. Быццам усё пайшло не па плане. І цела майго бацькі павалілася на халодную падлогу. Што я адчуваў тады, страціўшы бацьку? Боль і, у той жа час, пакору. Маё цела адчула холад, які пракраўся ў самае сэрца. Я не паказваў слёз, не кідаўся на Бардачова. Проста замер і браў усё, як ёсць. Мабыць, на ўсе гэтыя пачуцці мяне штурхала мінулае: смерць мамы, стаўленне бацькі да мяне, жыццё людзей у калоніях і за яе межамі… Я занадта шмат бачыў і перажыў за апошнія дні.

А Бардачоў, пасля стрэлу, хутка навёў пісталет на мяне. Вось у чым заключалася яго заданне: адпомсціць усім, за ўсё, што ён перажыў у дзяцінстве! А што далей? Што будзе з палоннымі людзьмі? Што ж будзе з маёй ідэяй?

– Як жа я чакаў гэтага! – кроў капітана закіпела, вочы гарэлі жаданнем забіваць.

Я падняў рукі і зрабіў пару крокаў у бок. Стаяў напаўабароце да Ганны. Зірнуў на яе: яна сплывала крывёю, у вачах пачало цьмянець святло. Яна павольна працягнула руку да сваёй халоднай зброі. Выцягнула клінок.

Мне здавалася, я добра ведаў гэтых людзей, але…

– Стой, стой, стой. Стойце ж. – вымавіў я.

– Ты пойдзеш следам! – горда адказаў Бардачоў.

У гэты час я зірнуў на Ганну зноў. Яна кіўнула мне, але я не зусім разумеў, аб чым яна хоча мне сказаць. Магчыма, яна хоча, каб я змірыўся са смерцю?!

– Эй, капітан! – паклікала дзяўчына Бардачова.

Той хутка павярнуў галаву да яе. Клінок выслізнуў з яе рук і халоднае лязо ўсадзілася ў вока Бардачову. Я тут жа штурхнуў яго цела на падлогу і пабег за сваім адкінутым пісталетам. Падняў яго. Галава капітана злёгку боўталася, сціскаліся пальцы на руках, тузаўся пісталет, кулі слепа ляцелі ва ўсе бакі. Яны разляталіся, урэзаліся ў прадметы каля мяне. Кулі скончыліся. Бардачоў памёр. А я, робячы крок за крокам да яго, наносіў зваротныя стрэлы. Выпусціў тры кулі яму ў галаву і спыніў жаць на курок. Галава капітана сплывала крывёю, залівала ўсе яго шнары і расцякалася вакол галавы.

Я хутка падбег да Ганны.

– Як жа так… Трымайся, зараз я табе дапамагу.

Я зусім не думаў пра мерцвякоў, якія ляжаць каля нас. Эмоцыі ўнутры мяне прасілі выратаваць Ганну. Я паклаў пісталет каля яе, пасля чаго разарваў тканіну формы на яе назе, у вобласці раны. І кавалкам рыжага матэрыялу ад формы прыціснуў раненне. Затым адбег за чорным кабелем. Вырваў яго з манітора і вярнуўся да Ганны і наклаў на нагу жгут.

– Прабач мяне, Арцём… Мы павінны былі забіць цябе і ўсю тваю сям'ю… Гэта было нашай місіяй… Але я ўбачыла ў табе добрага чалавека… – у роспачы, шчыра казала дзяўчына.

– Не гавары, табе трэба паберагчы сілы. Табе трэба жыць!

Ганна прыкметна збялела, але змагалася з апошніх сіл. Бляск яе прыгожых вачэй злёгку пацьмянеў, затым яна зноў зірнула на мяне. Я адчуваў, як яна павольна памірае.

Па правы бок ад нас знаходзіліся дзверы. Ліст тоўстага металу адсунуўся, адкрыў калідор, з якога да нас увайшлі некалькі чалавек.

– Так, так, так…братка! Вось так сустрэча. Уварваўся да нас, прывёў гэтых людзей, забіў бацьку. Я за табой назірала. Шкада, вядома, што пачварны мужчына занадта шмат балбатаў і не паспеў стрэліць у цябе. Але мы гэта выправім, так?

Стройная бландынка ў чорна-залатым касцюме стаяла перад намі. За яе спіной знаходзілася некалькі салдат у такой жа форме. Я ўстаў у поўны рост перад ёй. Адважна глянуў у яе хітрыя бацькавы вочы.

– Ліза, ты ж разумела, наколькі наш бацька быў вар'ятам… – пачаў я размову.

– Вар'ят? Ён быў справядлівы і рашучы. Ён не любіў цябе, бо ты слабы і баязлівы. Ці не пра гэта ён казаў табе і паказваў на тваё нікчэмнае жыццё!? Сын зганьбіў гонар кіраўніка СКР. Усё так! А вось дачка, у адрозненні ад свайго няшчаснага браткі, значна разумней… Пакуль ты любаваўся сваімі караблямі, я будавала сваю імперыю…бацька быў толькі інструментам у маіх руках… Ён быў старым і хворым…і вельмі моцна любіў мяне! У адрозненні ад цябе. Выконваў усе мае пажаданні.

Я працягваў маўчаць. Мне было вельмі балюча ўсведамляць, што мая сястра апынулася монстрам.

– Спыніся! Што з маёй сям'ёй?

– Я твая сям'я. Дурны. Але, не! Забіць яго! – кінула апошнія словы салдатам Ліза.

Яна не паспела адысці ад мяне, як пачуўся стрэл. Куля прайшла скрозь яе сэрца. Я падхапіў сястру, трымаў яе мёртвае цела на сваіх дрыготкіх руках. Мае вочы слязіліся ад страты роднага чалавека. Горка было ўсведамляць другую страту. У роспачы я зірнуў на салдат. Тыя адвялі свае штурмавыя вінтоўкі, якія глядзелі на мяне. Ад болю я не пачуў стрэлаў салдат, а калі павярнуўся да Ганны, яе мёртвае цела абапіралася аб сцяну, галава хілілася да ног. Кроплі цягучай крыві падалі з яе пухлых вуснаў. Кроў лілася з яе грудзей. Яна трымала ў руцэ мой пісталет, якім стрэліла ў Лізу.

Сястру было ўжо не выратаваць. І яе загад не меў цяпер ніякага сэнсу для салдат. Яны не стралялі ў мяне.

Я пахаваў бацьку, сястру, сяброў…

Праз некалькі дзён я ўзяўся за сваё абяцанне. Даўно прайшлі тыя дні, калі СКР наводзіў вялікі страх на жыхароў планеты Зямля. Дні, калі людзі паміралі ад голаду, калі вакол быў сухі і выміраючы свет, калі ўсё гэта душыла, стамляла і паліла. Прайшлі тыя дні, калі людзі былі рабамі.

Я выканаў сваё абяцанне. Няхай на гэта і спатрэбілася больш часу, чым я меркаваў. Але дзякуючы ўсім нам, неабыякавым людзям, якія змагаліся за дабро і свабоду, мы пабудавалі новы дзіўны дом.

Мая жонка і сын побач са мной. Я таксама шчаслівы, як і яны, як і іншыя грамадзяне на новай планеце «Зямля С». Зямля Свабоды.