Ноч маладзiка [Андрей Всеволодович Дмитрук] (fb2) читать постранично, страница - 8

ўвесь горад, крымiнальны вышук збiўся з ног - дарэмна.

А наш iнстытут, не без маiх руплiвых захадаў у вярхах, нарэшце правёў раскопкi ў злашчасным гарадзiшчы амаль па ўсёй яго плошчы.

Мы знайшлi рэшткi драўляных iдалаў са слядамi аранжавай вохры. Мы знайшлi пахаванне каля самага горада: шкiлет маладой невялiкага росту жанчыны, чорнаглянцаваны збан i чарпак у галавах, доўгi вузкi меч, некалькi кручаных бранзалетаў i бронзавыя пацеркi з сердалiкавай падвескай. У жанчыны рассечанае цемя.

За некалькi крокаў на ўсход была выяўлена магiла рослага мужчыны з панцырнымi лускамi на рэбрах. Побач ляжала баявая сякера...

Я думаю, што гняды конь усё-такi прабiўся скрозь дзiды, што "царыца" недарма з такой надзеяй усмiхалася. Што Серж урэшце знайшоў у сабе мужнасць выкупiць сваю страшную вiну хоць бы тым, што сам загiнуў на месцы гiбелi кавалёвай каханай (хто ведае, цi не сваёй сапраўднай каханай...).

Iншы раз мне ўяўляецца дзiўная карцiна.

Улетку, у маладзiковую ноч, калi чарадзейны сон скоўвае i сёлы на раўнiне, i светлыя ставы, i кучаравы старадаўнi вал, пакатым схiлам, па калена ў разнатраўi, падымаюцца да магiл "царыцы" i каваля два канi - белы i гняды. Яны пачынаюць гульню на шырокай седлавiне ўзгорка, кусаюць адзiн аднаго i звiняць цуглямi.

А калi пачынаюць блякнуць зоры i досвiткавы холад дакранаецца да iх чулых спiнаў, конi скачуць побач па хрыбце грады i насустрач iм раскрывае свае абдымкi свiтанак.