Очередной безграмотный технологически автор, у которого капитан милиции в XI веке ухитряется воспроизвести револьвер, казнозарядное ружье, патрон, и даже нарезную артиллерию...
Трусливая Европа, которая воевать не умеет etc etc...
Вобщем, стандартный набор российского патриота :)
Интересно другое... Всегда читерство основано на использовании технологий, в свое время разработанных именно этой самой жуткой Европой. Это не смущает? :)
До прочтения данного произведения я относился скептически к подобным жанрам, особенно 18+. Но я был действительно приятно удивлён и две недели не мог оторваться от чтения. Наконец дочитав, решил написать отзыв. Чем больше думаю об этом, тем труднее выбрать точную оценку. Книга мне безумно понравилась, и я без угрызения совести могу сказать, что обязательно её перечитаю в будущем. Однако некоторые моменты испортили общее
подробнее ...
впечатление.
Первые две книги, даже третья, развивались хорошо и не спеша, держа интригу. Но потом что-то случилось: автор как будто пытался закончить как можно скорее, игнорируя многие моменты, что привело к множеству вопросов и недопониманий. Как Аксель выжил? Почему отступил Хондар и что с ним теперь? Как обстоят дела в Империи после победы, ведь один из главных членов Тайной Стражи оказался предателем? Что мешало Сикху сразу избавиться от Акселя, как только тот лишился части души? Что двигало Августом, что такого произошло между им и владыкой Грехов? Второстепенных вопросов у меня ещё больше. Несмотря на крутой сюжет и мир, многое написано словно на скорую руку и слишком скомкано.
Например, в Эльфийском лесу явно были недовольны браком, и однажды даже было покушение на ГГ. Почему попытки не продолжались, ведь Аксель действительно приносил много проблем эльфам, особенно после смерти их бога? Или встреча в нижнем мире с богом демонов, который сказал, что их встреча не последняя. Но в конце Аксель становится смертным и лишается своей силы, и они уже точно не встретятся. Почему были выкинуты Лилиш и Шальда? Если первую убили, то вторая жила в поместье и была действительно полезной, но что с ней по итогу случилось, не ясно.
Короче говоря, слишком много недосказанностей. Многие интересные арки начались, но такое чувство, что автору становилось лень их продолжать до логического конца. Самый яркий пример — бизнес Акселя в лице корабельной верфи. Он встретился в темнице с отцом одного из своих гвардейцев, поговорили о контракте, и на этом всё закончилось. А дальше что?
Теперь к другим вещам, которые подпортили впечатление. Эмоции всех девушек, боевые заклинания, эротика — почему всё это одинаковое? Каждая девушка "прикусывает губу", "мурлыкает". Эти слова повторяются слишком часто. Заклинания тоже разочаровали, они не менялись и застыли на уровне первого года обучения в академии. Аксель ничего не умеет, кроме воздушных стен и чёрных сфер. А про бедняжку Тирру вообще молчу: всё, что она могла — это создавать огненные шары. Где разнообразие? С эротикой всё точно так же. Местами она была в тему и действительно добавляла шарма, но иногда хотелось пропустить эти сцены, потому что они вставлялись в неподходящие моменты и были абсолютно одинаковыми.
Почему Акселя почти всегда окружают только девушки? И большая часть его гвардии — тоже девушки. Спасибо, что хоть Корал был, но его арка тоже не до конца раскрыта. Можно было бы много чего увлекательного с ним сделать, ведь он получился интересным персонажем.
Я мог бы написать ещё много чего, но боюсь, что отзыв выйдет слишком длинным. Единственное, что хочется добавить в конце, это про суккубу Тирру. В начале она была просто прелесть, умная, сильная, ценная единица в отряде. Но под конец она стала беспомощной обузой и вызывала раздражение, ведя себя как ребёнок. В начале за ней такого не наблюдалось, что обидно, ведь как персонаж она мне больше всех нравилась.
В общем, автору есть куда расти и стремиться. Потенциал хороший, и надеюсь, что когда-то будет продолжение этой увлекательной истории, которое расставит все точки над "и".
што добры фільм, таленавітая актрыса альбо таленавіты акцёр драматычнага, камедыйнага ці трагіка-драматычнага складу могуць захапіць, змяніць на лепшае мільёны людзей, нават змяніць жыццё?
Скажу шчыра, мне было няёмка, што я сапраўды няўдала пажартаваў і, мабыць, здаўся ёй не зусім сур'ёзным чалавекам.
— Выбачайце, я няўдала пажартаваў, — абачліва адступіў. — Але не трэба засмучацца. Вы будзеце захапляць, высакародзіць калі не мільёны, дык тысячы дзіцячых душ пачуццямі i думкамі, што ёсць у вялікай рускай літаратуры.
— Я ўсё разумею, — зноў уздыхнула яна, — але не магу змірыцца з тым, што не магу дабіцца свайго. А што да рускай літаратуры, дык прызнаюся: я руская, рускага выхавання, але сваёй літаратуры не разумею. Пушкін, Гогаль, Някрасаў, Дастаеўскі, Талстой — усе, каго называюць волатамі рускай культуры, мабыць, на самай справе геніі альбо вялікія таленты, але яны i вялікія бунтаўшчыкі, выкрывальнікі, клеймавальшчыкі i... Калі я, да слова, чытаю Дастаеўскага i Талстога, дык я, здаецца, апускаюся ўсё ніжэй i глыбей, i там столькі шмат роздуму, супярэчнасці, брыды, што я разгубліваюся, хачу хутчэй вынырнуць i глытнуць свежага паветра... Можа, мне не па сіле літаратура. Тым больш, як вы кажаце, вялікая.
— Але ж i актрысам прыходзіцца спасцігаць псіхалогію i філасофію літаратурных герояў, ідэі аўтараў. Тых жа Дастаеўскага i Талстога.
— Я хачу быць іншай актрысай.
— Такой, як Арлова?
— Такой.
— Без Дастаеўскага i Талстога?
Яна ўскінула на мяне вочы і, бачачы, што зноў жартую, усміхнулася i сама:
— А вы, выходзіць, калючы. Як вожык.
— Ды не зусім. Штосьці вось сёння найшло на мяне незразумелае.
Так, размаўляючы, мы дайшлі да цаглянага трохпавярховага дома i запыніліся каля дзвюх цагляных масіўных шулаў-тумб i зачыненых дашчаных варотцаў. Прыгледзеўшыся, я ўбачыў на адной з тумб пляміну ад рук, а пасярод яе — кнопку ад электрычнага званка. Значыць, як i адчуваў, мая падарожніца-актрыса з тых, хто жыве іначай, чым простыя смяротныя.
— Дзякуй, што правялі, — тут жа падала невялікую ў мякенькіх чорных скураных пальчатках руку.
— Можа, пазнаёмімся? — усміхнуўся i я, затрымліваючы яе руку ў сваёй.
— Вы — наша славутасць, дык я вас ведаю, Алесь, — сказала яна i, прызнаюся, усцешыла мой гонар. — А я — няўдачніца Іста.
Апошняе прамовіла i ca скрухам, i жартам, пільна пазіраючы на мяне. Яе вочы, як цяпер прыгледзеўся, былі i блакітнаватыя, i заадно нейкага няўлоўнага колеру. Здаецца, у ix па-свойму адбіваўся своеасаблівы ўзнёслы свет, што быў крыху адарваны ад зямнога, але глыбока поўніўся ў яе летуценнай душы. Валасы, што былі не пад берэтам, жаўцеліся, лоб быў высокі i ясны, нос рымскі, а вусны яшчэ зусім дзіцячыя. Мусіць, ёй было васемнаццаць гадоў, не болей.
Яна нібы сумелася ад майго такога мужчынскага вывучальнага позірку, але, не была б жанчына, знайшла ўдалае выйсце з сітуацыі:
— Вас здзіўляе маё незвычайнае імя?
— Здзіўляе, — змахляваў я, бо ў горадзе ўжо начуўся розных імён, у тым ліку i новых, савецкіх.
— Іста — Іосіф Сталін.
— О! — усклікнуў я. — Слаўнае імя.
— Да пабачэння, — прамовіла Іста і, вызваліўшы руку, націснула на невялікую рудую кнопачку на шуле.
Амаль тут жа варотцы адчыніліся — за імі паўстаў малады, але вельмі ж строгі вайсковец, учэпіста акінуў мяне з ног да галавы, нібы чакаючы ад Істы каманды, што са мной рабіць; Іста махнула мне на развітанне рукой, я зрабіў тое ж, i праз хвіліну яна знікла, вайсковец зачыніў варотцы, як я заўважыў, у чысценькі двор з ужо ўскапанымі i абкладзенымі памаляванымі каменнямі клумбамі, а я застаўся адзін.
Не скажу, дома, назаўтра на лекцыях я амаль не думаў пра гэтую Істу: яна мяне зацікавіла, як кінаманка, але я не закахаўся ў яе з першага позірку. Не ведаю, каб не сустрэліся яшчэ, дык я, можа, размінуўся б з ёю, як разыходзімся назаўсёды з многімі малазнаёмымі людзьмі, але яна праз дні тры-чатыры зусім нечакана заявілася перада мною ў студэнцкім гардэробе.
Сутыкнуўшыся нос у нос, мы не толькі ўсміхнуліся, але, здаецца, узрадаваліся адно аднаму; я зусім не ведаў чаму, адкуль мая гэтая ўцеха, але тое шчырае, захапляльнае, што я ўбачыў у яе цёплых летуценных вачах, нібы пранізала мяне. Не, яшчэ не закахаўся, толькі адчуў: штосьці зрушваецца ў маёй душы, я пачынаю думаць, паводзіць сябе не так, як звычайва. Да слова, не проста памог ёй апрануць сёння новую чырвоную вясёнку, а зрабіў гэта з вялікім задавальненнем, нібы штосьці ўчыніў незвычайнае; Іста, як i ўсе дзяўчаты, паспяшалася да люстэрка, прыладзіла на галаве таксама новы чорны берэцік, падфарбавала вусны, пасля азірнулася і... на мяне зірнула ўжо не дзяўчо. Адчуўшы, што па-добраму ўразіла, усміхнулася непаўторнай жаночай усмешкаю, дзе было ўжо і какецтва. Яе натхнёны позірк нібы гаварыў: «Я вам падабаюся?»
— Куды ляжаць вашы шляхі-дарогі? — міжволі вырвалася ў мяне.
— Скажу шчыра, не ведаю, — пасціснула яна плячыма.
— Можа яшчэ раз паглядзім «Цырк», Арлову? —
Последние комментарии
37 секунд назад
2 минут 38 секунд назад
12 часов 45 минут назад
15 часов 33 минут назад
2 дней 1 час назад
2 дней 10 часов назад