Вырай [Валянцін Блакіт] (fb2) читать постранично, страница - 3

нічога. А к вясне на душы так тужліва робіцца, што свет нямілы, сон не прыходзіць. Самкнеш вейкі — вёска сніцца. Ой, людцы добрыя, як цягне! Быдта магнітам дадому цягне... Праўду, мусіць, кажуць, што старога чалавека, як і старое дзерава, не парасадзіш. Старое дзерава не прымаецца на новым месцы...

У наступную восень забіраць бацьку была Нініна чарга. Ніна і Ганна нарадзіліся блізнятамі, раслі падабнюткія, як два каласочкі, як дзве расіначкі. Толькі сталася, што доля ў іх зусім розная. Ганна вывучылася, напаткала талковага чалавека, а Ніна... I васемнаццаці не было, як выскачыла за нейкага прыхадня, здаецца, трохі ёкнутага. За сорак чалавеку, а ён усё блазнуе, не можа знайсці-прыбіцца да сваёй справы, да свайго месца ў жыцці. Гоняць адусюль, як шкадлівага ката. Ды дзе ж не будуць гнаць, калі ён да гарэлкі ды гэтага «чарніла» — што кот да валяр’янкі. А што робіць з чалавекам гэтая погань — вядома... Чалавек чалавекам перастае быць, у свінства кідаецца...

Жывуць яны бліжэй за ўсіх — у раёне. Кепска жывуць: у хаце нічога няма, кватэрка маленькая, цесная — не тое што ў Галі. Дзе ж там што будзе, калі яе валуй амаль штодня п’яны. Словам, няма жыцця, не жыццё, а пекла ў Ніны. Нават з выгляду яна зараз старэй за Ганну гадоў на дзесяць — пятнаццаць, а то і болей выглядае. Як стануць побач — не скажаш, што сёстры-блізняты, а быдта маці з дачкою.

У Ніны Антось не застаўся. Пабыў дзень-другі, паглядзеў на ўсё і, каб вочы не бачылі, вушы не чулі, з цяжкім астоем на сэрцы вярнуўся пазад у вёску, намерыўшыся, што б там ні было, а зімаваць дома.

Мо і зімаваў бы, каб пад першы снег не прыехала Ганна з мужам — мусіць, ім Ніна пра ўсё напісала.

— Усё, тата! — рашуча і ўпэўнена заявіла Ганна.— Хопіць людзей смяшыць...

— А чаго-о... Я прывык. Мне добра,— узбадзёрыўся Антось, аднак за гэтай бадзёрасцю цяжка яму было схаваць радасць, што яны прыехалі, удзячнасць, што забяруць на зіму.— Але не ваша калейка браць мяне...

— Тата, што вы гаворыце?! — пасароміла яго Ганна, адначасова і сама адчула незразумелы сорам, не зусім асэнсаваную віну перад бацькам.— Во Ленка вам прывітанне перадавала. Строга наказала: калі не прывязеце мне майго дзядулечку — самі можаце не вяртацца. Ой, як яна вас чакае!

Згадка пра ўнучку Ленку размякчыла Антосева сэрца, асвяціла яго суровы твар мяккай пяшчотнай усмешкай. Ленка — яго любіміца. Маленькая, шустрая, улятае, як віхор, лашчыцца: дзед-дзядулечка, а раскажы, як раней было. I ён расказвае. Яна прытуліцца, заварожана слухае. Ніхто на свеце не ўмее так слухаць яго, як унучка Ленка. Слухае-слухае і ўсё дапытваецца, да драбніц хоча ведаць пра Грамаду, пра ТБШ, пра тое, як змагаліся, як адстойвалі сваё, не жадаючы быць апалячанымі, служкамі ў паноў і падпанкаў. Шчабеча па-беларуску на злосць сваім сяброўкам, якім надта ж карціць-хочацца быць падобнымі на гарадскіх.

— То як яна там? Во нядаўна пісьмо прыслала...

— Нічога. Адны пяцёркі. На залаты медаль цягне. Летам збіраецца ва універсітэт паступаць, настаўніцай задумала. Я адгаворваю...

— Ну, чаго гэта ты адгаворваеш?! — не ўхваліў дачку Антось.— Настаўніца — гэта добра. Не збівай дзіця з тропу.

— Во-во, гэта яна заступніка чакае! — смеючыся сказала Ганна.— А я-то думаю, чаго яна: дзядулечку-дзядулечку...

Антосева сэрца распірала ад гордасці за ўнучку. Падумаў: а мо і праўда, досыць смяшыць людзей — трэба пераязджаць да Ганны ды дажываць пры ёй свой век, як дажываюць пры дзецях усе старыя людзі. Хіба ён такі адзін? Колькі выехала з вёскі і жывуць неяк...

— Ладна, дзеці,— нейкім узнятым, урачыстым голасам сказаў Антось.— Паехалі ў кантору. Прадамо — і ўсё, не будзем смяшыць людзей. Дзякуй вам за клопат, што не адварочваецеся ад старога... А старшыня казаў, што купіць хату, калі ўздумаю ехаць насаўсім...

Назаўтра, калі прыбыла камісія ацэньваць сядзібу, Антось нейкім адсутным, абыякавым позіркам сачыў, як абстукваюць сцепы, падрубы, заглядваюць ва ўсе закуткі, занатоўваюць у свае блакноты. Балюча кранула, што гэтыя чужыя, дзелавыя людзі амаль не зважаюць на яго, быдта не ён, а ўжо яны тут гаспадары. Змусіў сябе змірыцца, аддацца на волю лёсу, і на нейкі час гэта ўдалося. Але неўзабаве спакваля стала смактаць, аглытваць незразумелая цьмяная трывога.

Выйшаў на вуліцу, каб супакоіцца. Пастаяў задумліва ля калодзежа, машынальна пакруціў калаўрот, выцягнуў вядро вады і сам здзівіўся: а навошта яму вада? Выліў пад плот. А шкада калодзежа. Там, у Ганны, вада зусім не такая: цеплаватая, нясмачная, балаціной аддае. Але ж не забярэш з сабою...

Пайшоў у сад. Спыніўся ля старой разгалістай ліпы з буслянкай на вершаліне. Гэтая ліпа была і мала чым змянілася з тых пор, як ён помніць. Дзед расказваў, што пасадзіў яе яшчэ яго дзед, які завёў борці. Ды пчаляр з яго не атрымаўся, пчолы прапалі, а ліпа засталася дзеля красы. Буслы на ёй пасяліліся пасля вайны. Тады шмат