41-50 Кілмайстар Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра [Ник Картер] (fb2) читать постранично, страница - 3

пазначаны. Гэта таксама было лішнім. Адпраўніком быў Хоук - хто яшчэ гэта мог быць? - і гэта азначала, што ў мяне ёсць іншае заданне, якое ўступае ў сілу неадкладна. За шматгадовае супрацоўніцтва мы з Хоўкам распрацавалі ўласны код. Не прысутны ў афіцыйных кодавых кнігах. Я ніколі не нашу з сабой кодавую кнігу. Гэта напрошваецца на непрыемнасці.

Я таксама сумняваюся, што хто-небудзь з іншых Кілмайстраў - я выпадкова ведаю, што ёсць яшчэ трое, а Хоук не ведае, што я ведаю - зразумеў бы код тэлеграмы. Я зрабіў гэта без асаблівых намаганняў падчас галення. «Мадэль» нічога не значыла, чыстае папяровае напаўненне, ды і для таго, каб крыху ўскладніць задачу непажаданым зацікаўленым бакам. "Воўк" - другі "Воўк" быў залішнім - азначаў пісьменніка Томаса Вулфа. "Першая" азначала яго першую кнігу.

Першай кнігай Томаса Вулфа была "Вярніся дадому, анёл". "Неадкладна" было ясна. Гэта значыла паспешнасць.

Хоук выклікаў мяне ў Лос-Анджэлес як мага хутчэй. Кезія ўсё яшчэ спала, як змучанае немаўля, пакуль я збіраў свае рэчы. Я заўсёды падарожнічаю з мінімальным багажом. Для працы мне таксама шмат чаго не трэба: люгер, штылет, часам нейкая маскіроўка накшталт прычоскі, набіванні і кантактных лінзаў. Дарэчы, я ў асноўным выкарыстоўваю "натуральную" маскіроўку, то, як хаджу і размаўляю, і рэдка карыстаюся гумовымі і пластыкавымі дапаможнымі сродкамі. Мне яны не патрэбны. Апроч выдатнай падрыхтоўкі ў выкананні заданняў, у мяне ёсць прыроджаны міметычны талент. Гэта часам карысна. Кезія не прачнулася. Я пакінуў стос грошай на камодзе і, выходзячы з пакоя, стараўся не глядзець на яго. Гэта было скончана, і лепей было забыцца пра гэта. Стаўлю тысячу долараў супраць аднаго ліванскага фунта, што каля трыццаці двух цэнтаў, што больш ніколі не ўбачу яе жывой. Але калі я ішоў да ліфта, мне прыйшлося прызнацца, што мне прыйшла ў галаву жудасная думка. Здавалася, быццам я толькі што ляжаў у ложку з прыгожым трупам. І некрафілія сапраўды не ўваходзіць у лік маіх пераваг.

Я ўбачыў яго, калі чакаў таксі, якое завязе мяне ў аэрапорт. у мяне добрая памяць; не абсалютная ці фатаграфічная памяць ці нешта ненармальнае, але добрая памяць. Я распрацоўваў яго. І два-тры разы на год я праводжу тыдзень у архівах АХ у Вашынгтоне.

Ён боўтаўся на стаянцы і балбатаў з паркоўшчыкам. Буйны мужчына ў адным з тых дрэнна сядзячых касцюмаў, якія, здаецца, ім заўсёды даводзіцца насіць. Яго звалі Мікалай Таварац, і ён быў няважным афіцэрам КДБ. Я не ведаў іх галоўнага чалавека ў Бейруце, але я ведаў Таварца. Ён быў прафесійным забойцам. Вялікую частку часу ён працаваў рукамі, наколькі я памятаў напільнікам, і ў асноўным займаўся жанчынамі. У вестыбюлі я запасся чаркай газет, але не звярнуў увагі на крычаць загалоўкі і стаў вывучаць Таварыца. У яго былі вялікія рукі. Ён глядзеў міма мяне без цікавасці. На мне была маска Сайласа Лапхампака, акуляры ў рагавой аправе, і я ішоў, згорбіўшыся, у напаўп'янай манеры. Я ведаў, што ў такую рань бары працаваць не будуць, таму выпіў крыху араку ў нумары гатэля, каб з рота пахла алкаголем. Было ўсяго некалькі хвілін сёмага, а я ўжо выглядаў напалову п'яным.

Пад'ехала маё таксі, і я сеў. Значыць, за Кэзіяй Ньюман сачылі. Я задавалася пытаннем, як доўга яны будуць працягваць гэта, а затым выкінуць яе са спісаў. Прынамсі, мяне не выкрылі. Інакш я б зараз не сядзеў у таксі па дарозе ў аэрапорт. Я нічога не мог зрабіць. Зусім нічога. Я зразумеў, што мне зноў пашанцавала, як гэта часта бывае, і што я абраў правільны момант. Тэлеграма Хоўка прыйшла своечасова. Калі б я застаўся яшчэ на некалькі гадзін, запрасіў Кезію на вячэру, я мог бы ўляпацца ў якое-небудзь дзярмо. Бессэнсоўна думаць пра гэта.

Калі я прыбыў у аэрапорт, я яшчэ не чытаў парыжскае выданне "Нью-Ёрк Таймс". Я ляцеў і ў мяне было не больш за паўхвіліны ў запасе. Я сунуў газеты пад паху і, апынуўшыся ў самалёце, убачыў, як блішчыць снег у гарах Дар-эль-Бэйдэр на паўночным усходзе. Паступова вяршыні рабіліся большымі, і я зразумеў, што мы збіраемся праляцець над Баальбекам. Гэта быў турыстычны трук, нібы ветлівы жэст, які павінен быў прымусіць вас забыцца пра тое, што самалёт вылецеў занадта позна, кандыцыянер не працаваў, а стейк быў цвёрдым. Што да мяне, то я бачыў Баальбек. Слова Баальбек вырвалася ў мяне з горла. Тое месца, дзе я калі-небудзь быў блізкі да смерці, быў напад на Храм Юпітэра. Я выцягнуў газеты.

Гэта дзіця мела рацыю! Хтосьці - і, падобна, ніхто дакладна не ведаў, хто - пракруціў трук з тэлебачаннем па ўсім свеце. Хлопец сказаў: "Усе тэлевізары ўсюды сапсаваны, міста".

"Таймс", гэтая старая сівая жанчына, казала больш спакойна. Яны яшчэ не прымянілі самы вялікі шрыфт, а загалоўкі складаліся ўсяго з чатырох слупкоў, але ў паведамленні было відавочнае хваляванне.

МАСІЎНЫ САБАТАЖ ТЭЛЕБАЧАННЯ ВА ЎСІМ СВЕЦЕ ЎСЕ ПРАГРАМЫ ПРЭРВАНЫ КАМУНІСТЫЧНАЙ ПРОПАГАНДАЙ.

Прэзыдэнт заклікае супакоіцца.

Навукоўцы падазраюць выкарыстанне лазераў; крыніца, верагодна, у космасе.