Прочитал первую книгу и часть второй. Скукота, для меня ничего интересно. 90% текста - разбор интриг, написанных по детски. ГГ практически ничему не учится и непонятно, что хочет, так как вовсе не человек, а высший демон, всё что надо достаёт по "щучьему велению". Я лично вообще не понимаю, зачем высшему демону нужны люди и зачем им открывать свои тайны. Живётся ему лучше в нечеловеческом мире. С этой точки зрения весь сюжет - туповат от
подробнее ...
начала до конца, так как ГГ стремится всеми силами, что бы ему прищемили яйца и посадили в клетку. Глупостей в книге тоже выше крыши, так как писать не о чем. Например ГГ продаёт плохенький меч демонов, но который якобы лучше на порядок мечей людей, так как им можно убить демона и тут же не в первый раз покупает меч людей. Спрашивается на хрена ему нужны железки, не могущие убить демонов? Тут же рассказывается, что поисковики собирают демонический метал, так как из него можно изготовить оружие против демонов. Однако почему то самый сильный поисковый отряд вооружён простым железом, который в поединке с полудеманом не может поцарапать противника. В общем автор пишет полную чушь, лишь бы что ли бо писать, не заботясь о смысле написанного. Сплошная лапша и противоречия уже написанному.
Часть вторая продолжает «уже полюбившийся сериал» в части жизнеописания будней курсанта авиационного училища … Вдумчивого читателя (или слушателя так будет вернее в моем конкретном случае) ждут очередные «залеты бойцов», конфликты в казармах и «описание дубовости» комсостава...
Сам же ГГ (несмотря на весь свой опыт) по прежнему переодически лажает (тупит и буксует) и попадается в примитивнейшие ловушки. И хотя совершенно обратный
подробнее ...
пример (по типу магического всезнайки или суперспеца) был бы еще хуже — но все же порой так и хочется прибавить герою +100 очков к сообразительности))
В остальном же все идет без особых геройств и весьма планово (если не считать очередной интриги в финале книги, как впрочем было и в финале части первой)). Но все же помимо чисто технических нюансов службы (весьма непростой кстати...) и «ожидания экшена» (что порой весьма неоправданно) — большая часть (как я уже говорил) просто отдана простому пересказу «жита и быта» бесправного существа именуемого «курсант»))
Не знаю кому как — но мне данная книга (в формате аудио) дико «зашла»)) Так что если читать только ради чтения (т.е не спеша и не пролистывая страницы), то и Вам (я надеюсь) она так же придется «ко двору»))
Как ни странно, но похоже я открыл (для себя) новый подвид жанра попаданцы... Обычно их все (до этого) можно было сразу (если очень грубо) разделить на «динамично-прогрессорские» (всезнайка-герой-мессия мигом меняющий «привычный ход» истории) и «бытовые-корректирующие» (где ГГ пытается исправить лишь свою личную жизнь, а на все остальное ему в общем-то пофиг)).
И там и там (конечно) возможны отступления, однако в целом (для обоих
подробнее ...
вариантов) характерно наличие какой-то итоговой цели (спасти СССР от развала или просто желание стать гораздо успешнее «чем в прошлый раз»). Но все чаще и чаще мне отчего-то стали попадаться книги (данной «линейки» или к примеру попаданческий цикл Р.Дамирова «Курсант») где все выстроено совсем на других принципах...
Первое что бросается в глаза — это профессия... Вокруг нее и будет «вертеться все остальное». Далее (после выбора любимой темы: «медик-врач», военный, летчик, милиционер, пожарный и пр) автор предлагает ПРОСТО пожить жизнь героя (при всех заданных условиях «периода подселения»).
И да — здесь тоже будут всяческие геройства, свершения и даже местами прогрессорство (куда уж без него), но все это совсем НЕ является искомой целью (что-то исправить, сломать или починить). Нет! Просто — каждая новая книга (часть) это лишь очередная «дверь», для того что-бы еще чуть-чуть пожить жизнь (глазами героя).
И самое забавное, что при данном подходе — уже совсем не обязательны все привычные шаблоны (использовав которые писать-то в принципе трудновато, ибо ГГ уже отработал «попаданческий минимум», да и что к примеру, будет делать генсек с пятью звездами ГСС, после победы над СаСШ? Все! Дальше писать просто нет никакого смысла (т.к дальше будет тупо неинтересно). А тут же ... тут просто поле не паханное)) Так что «только успевай писать продолжение»))
P.S Конкретно в этой части ГГ (вчерашний школьник) «дико щемится» в авиационное училище — несмотря на «куеву тучу» косяков (в виде разбитого самолета, который ему доверили!!!) и неких «тайн дома …» нет не Романовых)) а его личного дома)).
Местами ГГ (несмотря на нехилый багаж и опыт прошлой жизни) откровенно тупит и все никак не может «разрулить конфликт» вырастающий в очередное (казалось бы неприодолимое препятствие) к заветной цели... Но... толи судьба все же милостива к «засланцу», то ли общее количество (хороших и желающих помочь) знакомых (посвященных в некую тайну) все же не переводится))
В общем — книга (несмотря на некоторые шороховатости) была прослушана на «ура», а интрига в финале (части первой) мигом заставило искать продолжение))
„Мае Айчыны” — дванаццаты паэтычны зборнік вядомага як у Польшчы, так і ў Беларусі паэта Віктара Шведа, сапраўднага песняра Беласточчыны, дзе ён нарадзіўся і адкуль выйшаў у вялікі свет. На гэтай зямлі ёсць вёска Мора — самая блізкая, самая родная, самая дарагая паэту. Дзе б ні быў і часова ні жыў Віктар Швед (а цяпер ён жыве ў Беластоку), ён заўсёды прыязджае туды, а ў думках і марах ніколі не расстаецца з ёю.
І калі б мы нічога не ведалі ні пра гэтую зямлю, ні пра родную вёску паэта, а толькі прачыталі хаця б адну кніжку яго вершаў — гэтага было б даволі, каб мець уяўленне пра тое, як жыла і жыве Беласточчына, яе беларускае насельніцтва.
Зборнік вершаў Віктара Шведа „Мае Айчыны” працягвае тэму папярэдніх кніг паэта. Гэта — паэтычнае адлюстраванне жыцця беларусаў другой паловы ХХ стагоддзя, спачатку ў пасляваеннай, а потым і ў незалежнай дэмакратычнай Польшчы.
Кожная кніга паэта — усхваляваны паэтычны дзённік, напісаны пафасна, аўталагічнай мовай, якая надае вершам рэалістычную дакладнасць, жыццёвасць малюнка, праўдзівасць перажывання. Паэтычная „дакументальнасць” вершаў паэта павялічвае сілу ўздзеяння аўталагічнага слова.
Кола тэм у новай кнізе Віктара Шведа ранейшае, але прасякнута яна большым болем і смуткам, абумоўленым горкімі, непазбежнымі стратамі блізкіх і родных, сяброў і знаёмых, з кім разам, у смутку і радасці, паэт прайшоў па квеценных лугах і пясчаных узгорках свайго жыцця. Аднак пачуцця беспрасветнай безнадзейнасці кніга „Мае Айчыны” не пакідае.
Яўген Міклашэўскі, Мінск
Не адракуся Беларусі
МАЕ АЙЧЫНЫ
Зямлі я беларускай сынам,
Люблю зямельку і шаную.
Багаты, маю тры Айчыны
І ўсюды галасы іх чую.
Мяне — малая ўзгадавала,
Вялікая — дала асвету.
Другая заўсягды натхняла,
І для яе я стаў паэтам.
Жаданні для яе і мроі,
Бязмежная любоў у сэрцы.
Хварэю сэрцам і душою,
Калі Айчына ў паняверцы.
Вяртаюся з тае вялікай
Зноў у маленькую Айчыну.
Раблю свайго жыцця падлікі,
Тут я жыву і тут спачыну.
НЕ АДРАКУСЯ БЕЛАРУСІ
Заўсёды я таго баюся,
Што дзеецца ў краіне дрэнна,
Што пагражае Беларусі —
Міжволі страціць суверэннасць.
Ніхто ніколі не прымусіць,
Каб я змяніў свае ідэі,
За незалежнасць Беларусі
Душой і сэрцам я хварэю.
Я веру ў несмяротнасць мовы,
У тое, што яна не згіне,
Яе ж вялікі Багдановіч
Узняў да велічных вяршыняў.
І васільковай Беларусі,
І майго кроўнага народа
Ніколі я не адракуся
І буду з імі жыць заўсёды.
АДРАДЖЭНЦЫ І АДРАЧЭНЦЫ
Ёсць у нас, на шчасце, адраджэнцы,
Мову адраджаюць і Айчыну.
Ёсць, на жаль, не меней адрачэнцаў,
Што свайго зракаюцца няспынна.
Ад свайго ім лепшае чужое,
Тое, што не ў іх — далёка недзе,
І сваё айчыннае, святое,
Перадаць гатовыя суседзям.
Ім не трэба вольнай Беларусі,
Беларускай мовы і культуры,
Адрачэнцы хочуць нас прымусіць
Незалежнасць нацыі разбурыць.
Паспрыяй, Усемагутны Божа,
Па зямлі рассеяць адшчапенцаў.
Хай народ нарэшце пераможа,
Што навек асудзіць адрачэнцаў.
НА ПАРОЗЕ ТРЭЦЯГА ТЫСЯЧАГОДДЗЯ
Міне дваццатае стагоддзе —
І на парозе новы век!
Які твой прышлы лёс, народзе,
І твой, бязвольны чалавек?
Ці роднай мовай загаворым,
Ці будзе нейкі новы ўздым,
Ці хутка ў польска-рускім моры
Мы ўжо разыдземся зусім?
Ці будзем нікнуць у краіне
Мы пастаянна з года ў год
І нават след па нас астыне,
Што тут адвечны жыў народ?
Мы хочам жыць у міры, згодзе,
Каб здзек не панаваў, прымус,
У дваццаць першым каб стагоддзі
Не знікнуў цалкам беларус.
КАЛІ Ж МЫ СТАНЕМСЯ ПАРТНЁРАМІ?
Не ведалі сваёй мы вартасці,
Яна зусім прапала недзе.
Заўсёды толькі талерантнасці
Спрадвек прасілі мы ў суседзяў.
Не шанавалі нашай нацыі
Суседзі розныя навокал,
Праявамі дыскрымінацыі
Кармілі нас на кожным кроку.
Жывем мы пад аднымі зорамі,
Адно нас сагравае сонца.
Калі ж мы станемся партнёрамі
З суседзямі ў сваёй старонцы?
НЁМАН
Мой любы Нёман, паўнаводны Нёман,
Блакітнавокі, родны, дарагі!
Той расстаецца з роспаччу і стомай,
Хто на твае прыходзіць берагі.
Вось тут, у санаторыі „Вясёлка”,
Які схаваўся ў баравы масіў,
Ад водару смалы, травы і зёлкаў
І падлячыўся я, і адпачыў.
Суцішным лесам прабіраўся штодзень
Да летуценнай казачнай ракі
І захапляўся родным асяроддзем,
Якое захавалі нам вякі.
О колькі тут чароўнай прыгажосці,
Якую перадаць нястача слоў!
О як шкада, што я тут толькі госцем,
Што ўжо няўзнак вяртаюся дамоў.
Такім сухім, такім спякотным летам
Цудоўна быць ля нёманскай вады!
На развітанне я ўтапіў манету
З надзеяй, што прыеду зноў сюды.
МАРЫЯ, СЛАЎНАЯ МАРЫЯ
Доктару Марыі Чарэпка
Марыя, слаўная Марыя,
Лёс сутыкнуў мяне з табою.
Усе хвіліны дарагія
Я сэрцам успрыняў, душою.
Даведаўся я нечакана,
Што жыць на свеце трэба ўмела,
Пра сэрца помніць пастаянна,
Але не меней і пра цела.
А мы ж пра гэта забываем,
Мы ж частка велічнай прыроды.
Сябе мы самі забіваем.
І так штодня, і так заўсёды.
Шкада, што час тут на зыходзе,
Ды я спасціг навуку гэту:
Сабе самому нельга шкодзіць,
Так можна зжыць сябе са свету.
Твае парады мне святыя:
Жыць нельга толькі ў паняверцы.
Марыя, слаўная Марыя
Твой вобраз вечна будзе ў сэрцы!
Рэспубліка БеларусьСанаторый-прафілакторый „Вясёлка”
„ВЫБЫЛ НЕИЗВЕСТНО КУДА”
(Памяці дзядзькі Якава)
Жыў дзядзька Якаў у Сібіры,
Сярод адвечнай мерзлаты.
Тужыў ён па Радзіме шчыра
І да радні пісаў лісты.
Слаў вестачкі з сібірскай далі
Братам у Польшчу дзядзька наш.
Яму за гэта прыпісалі
Любоў да Польшчы — шпіянаж.
І не было куды вывозіць,
Жыў у Сібіры ж дзядзька мой.
За памяць аб радні ў астрозе
Плаціць патрэбна галавой.
Вядома стала — расстралялі
Яго ў трыццатыя гады.
Ды нам аднак не напісалі,
Што выбыў ён у нікуды.
ВИКТОР НИКИТИЧ
Калі ж у Беларусь я еду —
Ды рады там усе не Шведу:
Я ў іншым там жыву абліччы:
Я Віктар, ды не Швед — Никитич.
Баяўся я, што ў Беларусі
Без прозвішча зусім згублюся.
І ў санаторыі „Крыніца”
Мяне ўсе клікалі: Никитич!
Іду — здаецца мне, нібыта,
Са мною бацька мой Мікіта.
А з бацькам я магу заўсёды
Свае адолець перашкоды.
Каторы раз, ужо не злічыш,
Там я не Віктар Швед — Никитич.
На Беласточчыну прыеду —
Мне падаюць руку як Шведу.
РЭЛІКВІІ
Матулі нашы вельмі рана
Старэліся нам на вачах.
Складаны выпаў нечувана
На долю іх жыццёвы шлях.
Вайна са смерцю і пажарам
На век прыпала не адна,
І горычы так многа чараў
Прыйшлося выпіць ім да дна.
Які ж іх подзвіг за плячыма,
Самаахвярнасць, пачуццё.
Ім немагчымае — магчымым,
І нежыццёвае — жыццём.
Ды вось таму не толькі старасць
Прыйшла да матак з сівізной,
Дабавіла маршчын на твары
І плечы выгнула дугой.
Святымі заўжды будуць сыну
Матулі гераічны лёс,
Усе заўчасныя маршчыны
І пасмы сівенькіх валос.
Падляшша — Айчына наша
ШТО НАМ ДАСЦЬ ЕЎРАСАЮЗ?
Пражылі другі мы год
Трэцяга тысячагоддзя.
Што ў ім асягнуў народ,
Роднае нам асяроддзе?
Наш дэмакратычны лёс —
Крыўда шматпакутнай нацыі?
Гэты лёс, на жаль, прынёс
Не жыццё, а вегетацыю.
Жывучы так, беларус,
З польскага не выйдзеш ценю.
Можа, хоць Еўрасаюз
Нешта ў нашым лёсе зменіць?
Ды бягуць, бягуць гады,
Не прыносяць змен трывалых,
Шмат ад нас бяруць заўжды,
А даюць надзвычай мала.
КОЛЬКІ НАС?
Быў перапіс — прыспешыў час,
Ды быў чамусь ён пад прымусам.
Ці ж ёсць адказ: а колькі нас,
Жывых, рэальных беларусаў?
І колькі сярод нас такіх,
Хто б стаў для нацыі апорай?
А колькі нам ужо чужых,
Што расплыліся ў польскім моры?
Палякі скажуць: — Вас няма,
Тут аднародная краіна,
Турбуецеся вы дарма:
Люд беларускі ўжо загінуў.
Скажы, тутэйшы беларус,
А пад якім цяпер ты знакам?
Ці пойдзем мы ў Еўрасаюз
Як праваслаўныя палякі?
НАШ ГОРАД
Горад наш родны над рэчкай Бялкай,
Усіх нас хвалюе твой рост небывалы.
Ты расцвітаеш з уздымам палкім,
Павырасталі наўкол кварталы.
Ты хрысціянскіх святыняў поўны,
Купалаў стройных, спічастых вежаў,
Ты і касцельны, ты і царкоўны,
Ты нам адзіны, да нас належыш.
Малой айчыны горад сталічны
Лучыць усіх жыхароў сваіх сёння.
Іх спалучае герб сімвалічны,
Польскі Арол з беларускай Пагоняй.
Павінны жыць мы дружнай сям’ёю
Па-хрысціянску, з верай глыбокай
Ва ўсеагульнае шчасце людское
У нашым доме, у Беластоку.
АРЛЯНСКАЯ ШКОЛА
Зрабіў тут творчы крок найпершы
У дарагім мастацкім слове.
Пачаў пісаць у Орлі вершы
На польскай і на роднай мове.
Малым я хлапчуком вясковым
Тут пачынаў шлях да асветы,
Мяне тут пані Ціжэхова
Назвала ўпершыню паэтам.
Тут сталася вершаскладанне
Маім свяшчэнным абавязкам,
Ездзіў я з Орлі ў веку раннім
На алімпіяду ў Бельск-Падляшскі.
Тут узрастала мая прага
Пазнаць глыбей усё навокал,
Тут нарадзілася адвага
Пайсці вучыцца ў свет шырокі.
І чым нам больш сівеюць скроні,
Растуць на змену пакаленні,
Тым больш нас вабяць і палоняць
Мясціны роднасных карэнняў.
МАРСКАЯ ШКОЛА
У Гайнаўцы плануецца адкрыцьвышэйшую марскую школу.
(З Беластоцкага тэлебачання)
Зусім няма марской вады,
Тут толькі лес расце наўкола.
І як жа планаваць тады
Вышэйшую марскую школу?
Шуміць, як мора, Белавеж,
А вось пытанні ў нас такія:
Студэнтам тут праводзіць дзе ж
Заняткі розныя марскія?
Пасля навукі лёс які
Магістраў школы — невядома.
Ці будуць плаваць маракі
На семяноўскім вадаёме?
Мо і не трэба наракаць,
Што тут няма марской прасторы,
Бо з Гайнаўкі рукой падаць
Да любага мне змалку Мора.
ЗАЛЕШАНЫ
Dnia 19 stycznia 1946 rokubanda reakcyjnego podziemiaw bestialski sposób zamordowała14 osób, w tym sześcioro dzieci.
(З мемарыяльнай дошкі)
Да сёння яшчэ не залечаны
У сэрцах страшэнныя раны.
Хто ж выжыў у вёсцы Залешаны
Ад здзекаў злачынцаў паганых?
Завошта прайшлі тут з прымусамі,
З разбоем, звярыным здзекам?
За тое, што беларусамі
Былі жыхары тут спрадвеку.
За гэта і закатаванымі
Былі тут дарослыя, дзеці,
За гэта з балючымі ранамі
Жывуць іх нашчадкі на свеце.
У тым, што прайшлі тут з разбоямі,
Хоць нехта тут з іх вінаваты?
Сталіся сёння героямі
Тыя ўчарашнія каты.
ЦЭРКВЫ ГАРАЦЬ
На папялішчы царквыПраабражэння Гасподнягана Святой Гары Грабарцы11 жніўня 1990 года.
Цэрквы гараць, як інквізіцыі кастры,
Папяляцца старынныя іконы.
Гар задушлівы нясуць вятры,
Неба поўніцца зарывам чырвоным.
Гараць вобразы мучанікаў святых,
Што надалей праваслаўе вартуюць.
Калісьці жыўцом спалілі іх
За праваслаўную веру святую.
Цэрквы гараць — неабвержны факт,
Яны пратрывалі стагоддзі, войны.
Гэта бяспраўя страшэннага акт —
Цэрквы гараць у час наш спакойны.
Цэрквы гараць — скарб сакральны прапаў.
Цэрквы гараць — безуцешная справа.
Падпальшчык на боскае руку падняў,
Падпальшчык боскае зняславіў.
ДАМБРОЎШЧЫНА, САКОЛЬШЧЫНА
Дамброўшчына, Сакольшчына!
Я многа меў пашаны
У Ячні, у Талькоўшчыне,
Сынкоўцах, Крушынянах.
Усюды мы дзяліліся,
Як хлебам, родным словам,
Усюды ганарыліся
Тут беларускай мовай.
І песнямі фальклорнымі
Усхвальвалі старонку,
І не былі пакорнымі
Прад націскамі звонку.
Дамброўшчына, Сакольшчына,
Ці ж гэтае магчыма,
Што будзеце вы спольшчаны,
Каб стацца нам чужымі?
АКТЫВІСТАМ БГКТ
(У 45 гадавіну дзейнасці)
Мы працавалі,
Мы гуртавалі
Дзесяцігоддзямі люд вясковы.
І карпатліва,
На свежых нівах
Сеялі словы роднай мовы.
Бацькі вясковыя
Са сваёй моваю
Спачыць збіраюцца ў магіле.
Дзеці сялянскія
Моваю панскаю
У гарадах загаварылі.
І наша нацыя
Асіміляцыі
Тут падвяргаецца заўсёды.
З кожнай хвілінаю
Трацім айчыннае,
Перастаем мы быць народам.
І песняю айчыннаю
Агучваем няспынна мы
Сваё, нам дарагое, асяроддзе.
І людзі родныя
Любяць мелодыі.
Спявай, пакуль жывеш, народзе!
ЧАМУ НЕ МОЖАМ ЖЫЦЬ У ЗГОДЗЕ?
Дзеячам беларускіхарганізацый у Польшчы.
Чаму няма дабра ў народзе,
Чаму ваюем між сабой?
Чаму не можам жыць у згодзе,
Раз’ятраныя калатнёй?
Чаму чым больш адукаваны,
Чым разумнейшы за другіх,
Тым болей чалавек паганы,
Мацней аплёўвае сваіх?
А трэба нам займацца справай
І аб’ядноўваць наш народ,
А не чыніць над ім расправу,
І так нас меншае штогод.
Мы трацім да сябе пашану,
Не хочам гэтага прызнаць,
Што нас, разбітых, апляваных,
Лягчэй тут асіміляваць.
МЫ БЕЗ НАРОДУ, РОДНАЙ МОВЫ
Удзельнікам ІV З’езда выпускнікоўі выхаванкаў Бельскага беларускага ліцэяімя Браніслава Тарашкевіча.
Последние комментарии
1 день 10 часов назад
1 день 10 часов назад
1 день 10 часов назад
1 день 11 часов назад
1 день 13 часов назад
1 день 13 часов назад