Вясна ўвосень [Рыгор Крушына] (fb2) читать постранично

- Вясна ўвосень 114 Кб скачать: (fb2) - (исправленную)  читать: (полностью) - (постранично) - Рыгор Крушына

 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Вясна ўвосень Рыгор Крушына

ВЯСНА ЎВОСЕНЬ
Села павуціньне на кусты,
Падаюць пажоўклыя лісты.
Туляцца апенькі каля пня —
Дэлегаты восеньскага дня.
Хоць са мной сьсівелая пара,
А вясна сьпявае з-пад пяра,
Я пішу ў запальным пачуцьці,
Каб любоў нязгасную знайсьці,
Каб яе знайсьці сярод людзей,
Каб нянавісьць гойсала радзей.
Мне вясна i ўвосень хай цьвіце,
I пяе ў шырокай дабраце.
У мяне наструнены настрой
I няма бурклівасьці старой.
Заглядаю ў хвойнік малады,
Там вясны зялёныя сьляды.

* * *
Мне думка мая дагаджае.
Я ведаю, у неспакоі
I камень іскру нараджае,
Ды тое цяпло няжывое.
I дрэва, і кветка, і траўка
Ня маюць пачуцьцяў і нэрваў.
А я, хоць і горка і даўка, —
Свой шлях ціхай песьняй адмерваў.
I мне не замкнуцца карою.
Хай бура шуміць, навальніца, —
Я чую, я мысьлю і мрою,
Я ў слове магу праясьніцца.

* * *
Песьня — натхненьня вынік, соль у салонцы.
Гэта пробліскі дня, думак джаз.
Можна спыніць гадзіньнік, але ня сонца.
Можна спыніць каня, а ня час.
Час той бяжыць няспынна. Сонца на старце.
Сёньня яно ўзыйшло і зайшло.
Вечная дзён машына. Кожнаму карціць
Лёгка ісьці ў сьвятло і цяпло.
Можна забрацца на месяц, Марс і Вэнэру.
Атам разьбіць, паліць, разбураць.
Можна жыцьцё перакрэсьліць, зьмяць як паперу...
Слова ў сусьвет грыміць:
Жыць!
Ствараць!

ЛІСТ З КАНАДЫ
Атрымаў я ліст з Канады.
Счараваная чужым,
Выхваляеш ты прынады,
Тое ўсё, чым даражым.
I багацьце, і свабода,
I прыемныя сябры.
I, як кажуць, мір і згода,
Зарабі — і ўсё бяры.
Што-ж! На гэты ліст адразу
Адказаць табе ня мог.
Колькі шумнага экстазу
Чую я ў тваіх радкох.
Ніягарскім вадаспадам
Ня шумі ў сваім лісьце!
Беларусь вішнёвым садам
У грудзёх маіх цьвіце.
Я таксама на чужыне
I таксама сьвет пазнаў.
А пачуцьці, ты скажы мне,
Ці ня дзеліць баразна?

ЗАЛАТАЯ РЫБКА
Пясьняр каханьня
старасьці ня бачыць.
Ён маладой душой нядужасьць перамог.
У снох ля мора сіняга рыбачыць,
I залатая рыбка моліцца ля ног:
— Ах, адпусьці мяне назад у мора,
За гэта я табе вялікі выкуп дам.
Хай адыйдуць няшчасьце, крыўда, змора,
Хай расчыняецца твой песенны Сэзам.
Багацьце слоў і вобразаў яскравых
Каштоўным скарбам хай ляжыць перад табой.
За згоду ў сьвеце, зладжанасьць у справах
Шампанскім шумна б'ецца ўсьпенены прыбой...
Той, хто ў пачуцьцях застаецца чыстым,
Ад добрых слоў і мрой расчуліцца гатоў.
Як на вясельлі сьветлым, урачыстым
Пяе спагадліва лагодная любоў.
Пясьняр каханьня
старасьці ня бачыць,
Да ўсіх нядужасьцяў ён мае супраціў.
У снох ля мора сіняга рыбачыць...
А залатую рыбку ў мора адпусьціў.

ПРАЗРЫСТЫЯ КОНІ
Празрыстыя коні — вятры,
Ўздымаючы пыл на дарозе,
Імчацца ў пустыя двары,
Дзе ў белых рэйтузах бярозы
Жакеямі выйшлі на старт
Каля зруйнаваных палацаў.
Здаецца, яны не на жарт
Гатовы з карэньнем сарвацца,
I ў сёдлах нябачных шумець,
Ляцець у нязнанасьць — у мрою...
Хмурынкі, як чорная сець,
Згрувашчана ўсталі гарою.
Празрыстыя коні ў кар'ер.
I пыл туманом на дарозе.
Дажджы наўздагон. I цяпер
Там сьлёзы на кожнай бярозе.

МАСТАК
Лёс няветлы, з усьмешкаю хітраю,
Ён нясе і пагрозы, і ўшчункі.
У руках маіх пэндзаль з палітраю.
Не пакіну старыя пакункі!
Не пакiну, хай круціць мяцеліца!
Сані ўгору ўзьлятаюць з размаху.
Так мастак на пачуццях