Супадзенні [Юры Несцярэнка] (fb2) читать постранично, страница - 19

там побач з табой, аркушык адзін — ты пачытай, будзе не лішнім...

А ў гульні ты не гуляеш, малайчына. Ты справу робіш. Вялікую справу...»

Відэашэраг перарываецца, нешта коратка шыпіць, потым на экране мільгацяць каляровыя ліхтары, пачынае дубасіць нейкая манатонная тэхна-кампазіцыя. Лёха, трымаючы мабільны тэлефон у руцэ, азіраецца — нікога ў салоне бытавой тэхнікі, акрамя яго, няма. Супрацоўнікі кудысьці зніклі, чутныя толькі далёкія галасы са службовых памяшканняў.

Ён, адзіны наведнік, пераводзіць позірк на падстаўку пад тэлевізарам. Там ляжыць свежы нумар галоўнай газеты краіны. Разгарнуўшы, Лёха трапляе ад­разу, куды трэба: на ўсю паласу дыскусія Віялеты з калегам-журналістам на тэму «Ці актуальныя яшчэ традыцыйныя сродкі масавай інфармацыі ў выглядзе тэлебачання і друкаванай прэсы?»

«Не!» — цвёрда падводзіць вынікі спрэчкі Віялета.

Як толькі Лёха дачытвае да гэтай шматзначнай фразы, газета ў ягоных руках рассыпаецца ў пыл. Тэлевізар жа, рэзка перарваўшы цырымонію ўручэння выйграшаў у латарэі, пачынае паказваць нешта дзіўнае (ведаеце, як у экстрэмальнай сітуацыі — «перад вачыма пралятае ўсё жыццё»): чорнабелыя кадры плаката на вясковым будынку з надпісам «Выбары-94», потым абрынаюцца вежы-блізняты.

Нібыта ў наступным інфармацыйным блоку раптам хаатычна ўзнікаюць Стынг, Элтан Джон, Гуля Шлойман. Потым трэці блок — Апгрэйдзер на руках выносіць параненага акрываўленага кандыдата ў прэзідэнты з дымавой заве­сы і тут жа загаловак артыкула «Я выдеру глаза любому, кто мне скажет, что я не люблю...» з подпісам «Віялета».

Тэлевізар нечакана хлюпае і аплывае на крышку стала расплаўленай пластмасай.

P.S.

Дарагія тата і мама! Спрабую звязацца з вамі праз WhatsAPP, а копіі паведамлення рассылаю ва ўсе сеткі, якімі вы можаце карыстацца. Спадзяюся, што вы ўжо авалодалі новымі тэхналогіямі мэсэджа. Доўга зараз пісаць не прынята, таму адразу спасылка на відэа:

hnps:// et cetera... «Сёння ноччу адбыліся грандыёзныя па сваіх маштабах драматычныя падзеі. Людзі, якія зраніцы апынуліся побач з былымі будынкамі сталічных Дома друку і Тэлецэнтра, убачылі толькі руіны. Чалавечых ахвяраў па куль не зафіксавана.

Такая ж сітуацыя і з абласнымі ўстановамі падобнага профілю. Напярэдадні наступных выбараў гэты інцыдэнт, які не мае аналагаў, разглядаецца як катастрофа дзяржаўнага і, нават, сусветнага маштабу. Для распаўсюду неабходных звестак і дадзеных, звязаных з перадвыбарнай праграмай, тэрмінова ствараюцца спецыяльныя інфармацыйныя пункты.

Там, у выглядзе гуманітарнай дапамогі, бясплатна раздаюцца смартфоны і планшэты. Амаль круглыя суткі працуюць валанцёры, якія праводзяць бесперапынныя трэнінгі для пенсіянераў, асобаў без сталага месца жыхарства, залежных ад алкаголю і наркатычных сродкаў, дзяцей-сіротаў, якія на час выбараў дасягнуць паўналецця, грамадзян адбываючых пакаранне ў месцах пазбаўлення волі, інвалідаў, салдатаў, афіцэраў і прапаршчыкаў, міліцыянтаў і пажарнікаў, а таксама для вясковага насельніцтва і супрацоўнікаў сельскай гаспадаркі ды іншых слаёў грамадства.

Усё гэта робіцца беза ўсякага прымусу. Але ж, будзьце ўважлівымі, пастарайцеся не пазбягаць абавязковай рэгістрацыі — мы павінны адказваць за ўведзеныя намі будынкі ў нашым мінулым і ў нашай будучыні! Будзем на сувязі!

Заўсёды з вамі — Віялета!»

Карцінку накрываюць цітры. Гучыць музыка адначасова з надпісам «Саундтрэк стваралі»:

— «Bordeau Cotes de Castillon Lourd Blues»

— «Elfs Come Look»

— «Brama»

— «Vezha»

— «Blues Of The Misty Morning»

— Mckelback

— Elton John

— Sting

Апошняя фраза, павольна праплываючы, з радасцю паведамляе:

«Усе імёны і персанажы з’яўляюцца выдуманымі, любыя супадзенні — выпадковыя...»