Арляня [Антон Алешка] (fb2) читать онлайн

Антон АЛЕШКА

АРЛЯНЯ

Два гады я не быў дома.

У пачатку ліпеня высадзіўся на маленькай станцыі і, нікога знаёмага не знайшоўшы на пероне, з маленькім чамаданам і плашчом на руцэ вышаў у гарадок. Ужо было за поўдзень. Каля нафтасклада стаялі грузавыя машыны. Выпадкова каля аднае я ўбачыў знаёмага хлапца. Калісьці з ім вучыўся разам у школе. Ён нікуды далей не прабаваў паступіць, ажаніўся і жыў у суседнім пасёлку. Потым стаў старшынёю калгаса і, хоць малады, справу паставіў у гаспадарцы як належыць.

Я падышоў да яго і няўпэўнена запытаўся:

— Здаецца, Гайковіч?..

Ён мяне пазнаў і запрасіў з ім пад’ехаць.

— Ад мяне да твайго калгаса — як на гумнішча выйсці. Вось... — паціраў ён запэцканыя ў мазуту рукі.— Змітрок, аўтолу яшчэ набяры і хутка паедзем. А ты дзе зараз мераеш прасторы? — пытаўся ён у мяне.

Я ў некалькіх словах сказаў свайму быўшаму аднакласніку, дзе быў, што бачыў.

Той чалавек, якому ён даручыў атрымаць аўтол, хутка выскачыў з-за бочак з вядром у руцэ.

— Атрымаў...

Шофер завёў машыну. Мы селі ў шоферскую кабіну. Было цеснавата, але нічога...

Ляцелі ўзбоч шасэ кілометравыя слупы. Мінулі прысады дзвёх вёсак і мякка гойдалі на шырокай, добра дагледжанай дарозе. Час прайшоў неўзаметку. Мы спыніліся каля хаты Гайковіча.

— У хату зойдзем... 3 дарогі не пашкодзіць перакусіць...

Адгаворкі не памаглі, і я мусіў зайсці. Хутка пачуўся піск сала на скаварадзе і клапатлівыя крокі яго жонкі на кухні.

Сам Гайковіч вышаў. Я сядзеў у чыстай палавіне, блукаў поглядам па ўсім, што тут было. Чыстая палавіна сапраўды была чыстай, а ад яе дзверы вялі яшчэ ў якуюсьці баковачку. Усё было прыбрана і дагледжана. На гаршках вазонаў была каляровая папера, над вокнамі звісала бялюткае павуцінне цюлю.

Не паспеў я аглядзецца, як з’явіўся гаспадар і загадаў падаваць на стол. Рухавая жанчына паставіла талеркі і толькі, калі муж настаяў, вышла з кухні.

— Мне то і некалі... Работа ёсць,— сказала яна.

За падол спадніцы хіліўся чарнявы хлапчук, увесь у бацьку. Глядзеў на мяне маленькімі быстрымі вочкамі, цёр кулачком нос.

— Мой патомак,— хваліўся гаспадар.

— Усяго адзін?

— У самога ні аднаго мусіць, а ў мяне хочаш, каб дзесятак быў.

Пасмяяліся. Калі жонка вышла, Гайковіч пахваліўся сынам:

— Такі жвавы! На язык лёгкі...

Я пытаўся аб знаемых з яго калгаса: адны служылі ў арміі, другія вучыліся і зараз былі дома на канікулах, а рэшта —хто дзе.

Успомнілі школьныя годы. Успомнілі некаторых настаўнікаў і, падзякаваўшы за ўсё, я вышаў з хаты.

Гаспадар крыху правёў і мы развіталіся за гумнамі. Уперадзе ляжаў кусок шэрае дарогі, а далей сенажаць.

Ішоў я дамоў не спяшаючыся, папоўнены невыразным спакоем, абводзіў поглядам знаёмыя палеткі, паплавы.

Тут прайшло маё дзяцінства, тут і юнацтва знаходзіла прылажэнне ўсім здольнасцям, якімі я быў надзелен ад прыроды.

Як усё родна!

Адно скажу: зараз здавалася ўсё чамусьці мініяцюрным, ва ўсякім разе —маючым меншыя памеры, чым я сабе ўяўляў.

Магчыма, так было таму, што я меў прафесію, якая прывучала ўсё зямное бачыць у зменшаным выглядзе.

Любуючыся наваколлем, прышоў дамоў.

У варотах пад когі кінуўся клубком лахматы сабака і, адскочыўшы пад хлеў, ярасна залемантаваў. 3 сянец выглянула мама. Яна з хвіліну ўзіралася, потым вышла насустрач.

Да захаду сонца сядзелі мы з ёю ў садзе. Яна расказвала навіны. Потым з работы прышоў брат і мы пайшлі ў хату.

Дзён тры я сядзеў дома. Рэдка выходзіў на вуліцу. Цікавасць дому была вычарпана і аднойчы я пайшоў на сяло. Каля магазіна пагутарыў з калгаснікамі і рушыў у школу.

Перад маім ад’ездам у школе працавалі тры настаўнікі. 3 адным я вёў дружбу. Школа стаяла ў вялікім садзе і насустрач мне трапілася жанчына.

Я запытаўся.

Яна адказала, што мой таварыш паехаў на вучобу, а цяпер у школе застаўся на перыяд рамонту адзін Ласевіч. Я спыніўся ў роздуме: ісці ці не?

Рабіць было нечага. На мае крокі з настаўніцкай выглянуў узлахмачаны Ласевіч. Твар поўны, прадаўгаваты, з непрыемнай чырванню. Яго колер напамінаў брушка камара, калі той добра нап’ецца крыві.

Ласевіч здзівіўся майму з’яўленню і яўна ўвесь час стараўся дагадзіць.

Мы курылі. Я сказаў, што прабыў два дні і мне ўжо дома не ўсядзець, ахвота куды-небудзь пайсці і заняцца работай.

Ласевіч нахмурана паглядзеў, нейк лісліва ўсміхнуўся.

— Мы тут абвыклі і хоць бы што. Нікуды не цягне. Паедзем 140 на канферэнцыю ў горад і то адчуваеш сябе як у гасцях. Як бы ні было, а я абжыўся.

Яму я не супярэчыў, прапанаваў калі-небудзь праехацца ў гарадок, у кіно. Ён згадзіўся. Згулялі дзве партыі ў шахматы. Я абгуляў і, не маючы моцнага супраціўніка, злажыў фігуры ў скрынку.

Мажлівасць паехаць у горад хутка прадставілася. Нейк пасля поўдня ішла калгасная машына. Везла гародніну ў горад. Мы з Ласевічам падселі. Як толькі даехалі да суседняга пасёлка, пайшоў дождж.

Я пакінуў машыну, а за мною скочыў і Ласевіч. Зайшлі ў па- мяшканне сельсовета.

Старшыні не было, а сакратар быў мне знаёмы. Ён абрадваўся, ціснуў маю руку.

— Чуў, чуў... Ты з Гайковічам надоечы прыехаў? Ён быў — казаў.

Я паглядзеў і вышаў на ганак. Дождж спорна сек змакрэўшы пясок вуліцы, а гарызонт быў мутны і з-за нашага калгаса даносіліся гукі далёкага грому.

«Вот табе і выехалі»,— падумаў я, нявесела паглядаючы на вуліцу.

Хат тры па левы бок стаяла на агародах, а чацвертая вытыркала на вуліцу новым лабком. За ёю віднелася хата Гайковіча.

Сакратар сказаў, што летась яны адкрылі медпункт у той новай хаце.

— Працуе ў нас фельчар-хлапец і акушэрка. Дзяўчына адным словам...

Ён заглядаў у паперы на стале і змоўк.

Мне хацелася болей пачуць пра дзяучыну, але сакратар маўчаў. Я яшчэ раз вышаў на ганак. Дождж коса сек і заліваў дошкі усходцаў. Ветрам несла прыемную свежасць і ледзь улавімую парнасць грудоў за пасёлкам.

Пакасіўся на вымачаныя жаўтлявыя дошкі лабка медпункта. Цвёрда намерыўся зайсці. Аднаму было нязручна. Я папрасіў Ласевіча. Відаць было, што ён не хацеў ісці. Я пачау дапытвацца. Ён маўчаў, пазіраючы на матавую ад пырскаў вады шыбу, цягнуў глыбей галаву ў плечы. Сакратар глянуў на мяне.

У яго поглядзе я ўлавіў нешта смяшліва-падбіваючае.

Па-ранейшаму настойваў:

— Не разумею, малады хлапец і такая апатыя. Пойдзем!

Ласевіч адышоў ад акна, на твары з’явілася усмешка.

— Пойдзем,— сказаў ён ціха.—Толькі, можа, там нікога няма,— гаварыў ужо на ганку.

— Чаму? — запытаўся я і, не атрымаўшы адказу, накіраваўся з ганка да медпункта.

Дзмуў вецер. Дождж хлістаў у твар. Я падтрымліваў пілотку і ўгнуўшыся спяшаўся за Ласевічам.

Абмахнуў пілотку ў калідорчыку медпункта і зайшоў направа. Пахла эфірам і яшчэ нейкімі медыкаментамі.

Аглядзеліся. Нікога ў пакоі не было...

— Няма нікога, і дзверы не замкнулі,— сказаў я.

— Фельчар тут жыве і да вечара не замыкае...

Мы стаялі з Ласевічам каля акна.

— Адкуль яна?—пытаўся я.

— Здаецца з Жлобіна...

Неахвотна гаварыў аб акушэрцы мой напарнік.

— А дзе яна жыве?

— Вунь, у той хаце...

Я паглядзеў праз мокрую шыбу.

— У той?.. У Гайковіча?

— Ну, але...

Я сумеўся ад таго, што пачуў. У Гайковіча я быў і нікога не бачыў, сам ён таксама і словам не абмовіўся. Гэта яшчэ болей зацікавіла і я сказаў Ласевічу аб сваім жаданні пайсці да Гайковіча. Ён адмовіўся.

— Тады пачакаеш мяне ў сельсовеце. Я хутка вярнуся, — і вышаў на двор.

Кругом аблажылі хмары і пайшоў праліўны дождж. Часта шэрань хмар рвала маланка і нібы аграмадныя каменні кацілі па доўгім калідоры, гэтак працягла каціўся гром у даль і глуха сцёбаў зямлю да перагрому шыб у вокнах. Гайковіч быў якраз у сенцах.

— У горад выбраўся, а заехаў у твой калгас. Дождж не пусціў...

Ён глянуў на мяне.

— Ты не вельмі і прамок. Я пакуль вярнуўся з Посечы — рубца сухога не засталося. Пойдзе яшчэ расці бульба,—смакаваў ён, стоячы каля парога.— Толькі каб вецер сціх, а то жыта зложыць.

Мы зайшлі ў хату.

Гайковіч дакляраваў напаіць мяне дамашнім хмельным квасам і вышаў. Я тупаў па пакоі, па той самай чыстай палавіне, у якой мы закусвалі з дарогі і думаў запытацца пра акушэрку.

Раптам трахнулі дзверы баковачкі і ў гэтую палавіну вышла дзяўчына. Відаць, яна толькі што ўстала. На твары прыкметны быў рубец ад падушкі, валасы — аўсяны змяты сноп саломы. А адзенне, у якім яна вышла?.. На акругласці плеч ляжалі дзве малінавыя істужкі і падтрымлівалі шырокае дэкальтэ.

Дзяўчына падняла вочы і хвіліну стаяла перада мною. Потым зразумела мусіць, што я прадстаўляю зусім рэальны аб’ект, піснула і, тулячы далоні да грудзей, знікла за дзвярыма.

Я, як заведзены, зноў пачаў крочыць па пакоі і не менш яе ўсхваляваўся.

«Вось і акушэрка»,— думаў я.

Гайковіч прынёс збан квасу і наліў мне кружку.

Я выпіў. Пітво было надзвычай добрае. Халоднае — крыху кісьленькае, з рэзкім адценнем. Так і брала за нутро.

— Найлепшага гатунку,— хваліў я. — Сам рабіў?..

— Сам...

— 3 цябе вінакур не кепскі, маладзец...

Панізіўшы голас я кіўнуў на дзверы.

— Хто там у цябе?

— Маўчы... Там, брат, такі фрукт, што падзівуешся... — Ён падышоў да бакоўкі і пастукаў у дзверы.

— Казя Віктараўна, можна? — і схаваўся за дзвярыма. Праз хвіліну высунуўся і запрасіў мяне. Я зайшоў.

Казя стаяла каля століка, на якім гарою высілася мноства кніжак. Гайковіч пазнаёміў нас. Я заглянуў ёй у твар і апусціў вочы. Першы раз бачыў густы і гэткі строгі блакіт вачэй на прыгожым твары.

Я аглядзеў пакой.

Частку яго аддзяляў квяцісты палог. За ім была, мусіць, караваць, на якой яна толькі што спала. На сценах вісела два малюнкі: адзін — вясна, а другі — восень. Каля стала два крэслы, этажэрка ў кутку, завешаная газетай.

— Сядайце,—сказала Казя.

Я сеў і, калі з ёю загаварыў Гайковіч, паглядзеў зноў. Светла-сіняя сукенка абхапіла высокі стан, ледзь не перашчыкнула пасярэдзіне, як мурашку. Уніз спадала амаль да долу шырокімі фалдамі. Высокія грудзі рэзка выдзяляліся. Уся постаць была надзіва гарманічна зложана. Каб не выдаць свайго захаплення, я пачаў глядзець на ляжаўшую газету.

Гайковіч тым часам вышаў.

Газета была на замежнай мове, я пачаў прыглядацца і ў першым жа артыкуле прачытаў некалькі сказаў. Некаторых слоў не ведаў, але па сэнсу дагадаўся аб чым ішла рэч.

— Вы ведаеце нямецкую мову?..

— Вучыў у школе...

Я адхіліў газету.

— Як добра, калі ведаеш замежную мову, хаця адну...

— Безумоўна...

— Я другі год вывучаю. У мяне кніжак шмат, знарок газету выпісваю, а гаварыць не магу... Што за прычына?

— А з кім вы практыкуецеся?

Яна адказала не адразу.

— Вывучаю словы. Чытаю артыкулы і тады гутару сама з сабою...

Я ўсміхнуўся.

Яна спыніла блакіт вачэй на мне і ў ім убачыў я, як бліснуў на секунду фасфарычны, з адценем свежай бэзавай кветкі, агеньчык. Я адчуваў, што папаў на такую сцежку, па якой не хадзіла Казя.

— Мова — жывая рэч. Таму патрэбен жывы чалавек, з якім можна было б гутарыць...

Яна пастаяла крыху, а потым села каля стала, ужо не гледзячы на мяне, сказала:

— Жывы чалавек... А я адна... Дзе знайсці гэтага чалавека?..

Потым з жарам загаварыла:

— Людзей у нас хоць адбаўляй. Пісьменныя, вучацца хто дзе.. А да мовы ахвотнікаў няма. Мне ж неабходна...

— Спачуваю, спачуваю,— паўтарыў я працягла і кіўнуў на кніжкі.— У вас бібліятэка вялікая. Можа б далі што пачытаць?.

Казя была нездаволена, што я перайшоў на другую тэму і абыякава адказала:

— У мяне літаратура спецыяльная. Чытаць вам не нікава будзе аб метадах вызначэння тэрмінаў цяжарнасці, ці што небудзь з гэтай галіны?

— Усероўна што чытаць... Засумаваў я,— не думаючы што, бухнуў я ў адказ.

Казя звузіла вочы.

— Засумаваў,— паўтарыла маю скаргу. На яе твары ледзь прыкметна лягло здзіўленне, а ямкі на шчаках ясна выдзяляліся.

— Гэтулькі работы, а вы сумаваць. Комсамолец? Ну, вось... Я, акрамя асноўнае работы, кожны дзень бываю не мепш як у двух брыгадах, ды сходы... А вось,— яна паказала на кніжкі,— колькі гэта патрабуе часу. Думаеш, бывае, каб дзе-небудзь яшчэ пазычыць вольнага часу, а тут з’явіўся чалавек і — вольны як сокал... Пазычце мне часу,— пільна ўглядалася на мяне і дадала прыўзняўшы бровы: — Вы сапраўды сокал,— яна дакранулася лётнага знака на рукаве гімнасцёркі.

Я сказаў у апраўданне:

— Я толькі прыехаў. А мне ўжо дакучыла без работы...

— Прабачце,— вінавата сказала яна.— Вы з гэтага калгаса?

— Не,— я сказаў адкуль я.

— Я дагадвалася.

— Па чым гэта?

— У вас усе такія чорныя. Нават дзеці нараджаюцца і то бачу, што будуць чарней смолі. Арляняты...

У гэты момант за акном, надзвычай блізка, суха ляснуў гром. Шыбы зазвінелі ў раме, а Казя падскочыла і, каб не глядзець на мяне, прайшла па пакою да другога акна.

Глянула ў сад і весела сказала:

— Канец дажджу. Вунь светла ўжо...

Я ўстаў.

— Мне пара...

— Пасядзіце. Толькі што было часу — хоць у пазычкі нясі, а гэта к спеху некуды...

— У сельсовеце чалавек чакае...

Я вышаў. У сенцах Гайковіч падплятаў лапці.

— Што ты надумаўся — лапці?!

— Не смейся... На балота збіраюся — стагі трэба паглядзець, каб не зацяклі. У хромавых не палезеш.

Мы пасмяяліся з дванаццацівушкавых лапцей і, на адыходзе, я запытаўся:

— Яна даўно тут працуе?

— Ужо год... А што?..

— Нішто дзяўчына.

— І-і, не кажы! А вось хлопцам носа дае, дык гэта праўда. Колькі ўжо хадзілі навакол, нават лейтэнанты з горада... — ён развёў рукамі і адтатуршчыў ніжнюю губу. — Гэта з табою нешта забавілася, а то адразу адшые і пайшоў хлапец не солана хлябаўшы...

Я нічога не сказаў Гайковічу, спыніўся каля парога. На дварэ цярусіў рэдкі дождж.

— Пайду...

Гайковіч прасіў не мінаць, кіўнуў у бок дзвярэй, маючы на ўвазе, як я зразумеў, Казю.

Пад нагамі чвякала гразь. У паветры вісела тугая свежасць. Я азірнуўся на вокны. У крайнім убачыў Казю. Што падштурхнула мяне — невядома, я зняў нахаду пілотку і памахаў у яе бок.

Яна ўсміхнулася і, адчыніўшы адну палавінку акна, памахала мне рукою.

У сельсовеце знайшоў Ласевіча і, мусіць, праз гадзіну мы пайшлі дамоў. У горад так і не папалі. Я касіўся на ледзь-ледзь нахіленую сцяну жыта. На каласох віслі каплі дажджу і ў праменнях заходзячага сонца іскрыліся тоўчаным шклом. Велізарны дождж абкаціў, як з вядра, дарогі, змыў пыл і зараз ляжалі яны маўклівыя, без слядоў. Я прызіраўся на тырчэўшыя ўздоўж каляіны каменчыкі і думаў аб Казі.

Гайковіч казаў, што яна недаступная, а я бачыў, што гэта не зусім так.

Мне хацелася аб гэтым пагаварыць з Ласевічам. Ён ішоў узбоч, падцягваючы ногі,— было слізка. Я сказаў:

— Бачыў вашу акушэрку.

Ён глядзеў на паплавы і нібы не чуў. Потым, мусіць, адчуў мой погляд, ці, магчыма, паўза прымусіла глянуць у мой бок. Я сустрэўся поглядам. Мне здалося, што ў вачох яго было столькі ўпрошваючага не гутарыць на гэтую тэму, што я да могілак маўчаў.

Знарок павялічыў крок, каб хоць гэтым развеяць нялоўкае палажэнне Ласевіча.

Магчыма я і памыляўся. Магчыма, нічога падобнага з ім і не адбывалася. Калі ўвайшлі ў канец вёскі, то пастух з пасёлка гнаў каровы. Мы пастаялі каля магазіна і я рушыў дамоў. Брат ляжаў у сенцах на караваці, а ў галавах на скрыні пабліскваў рычаг патэфона.

Ён любіў народныя песні. Маё з’яўленне выклікала ўсмешку.

— Мама гаварыла, што ты ў горад паехаў. Хутка вярнуўся.

— Да сельсовета паспеў, а далей — як спусціўся дождж. Вярнуўся.

Я перакладаў пласцінкі, гаварыў, што бачыў акушэрку. Брат ахвотна загаварыў.

— Яна Ласевічу такога жару дала, калі ён хацеў пакахацца, што хлопец і сёння ходзіць як мыла з’еўшы... Глядзі, а то і табе будзе,— папярэдзіў брат.

Я не пярэчыў.

Павячэраўшы лёг у сенях. Пад суконнай коўдрай сцішыўся і думаў заснуць. Час ішоў... Магчыма гадзіну, ці можа і болей, ляжаў узіраючыся ў цемень. Спаць не хацелася зусім. Думкі кружылі навакол аднаго: пышная аўсяная прычоска Казі і блакіт...

Мне ўспамінаўся адзін васенні дзень з мінулага году, калі я рабіў выпрабаванне новага самалёта на скорасць.

Матор рваў уперад шалёна, унізу ляжала медная восень, а край неба нібы хто старанна нацёр і згусціў фарбы блакіта.

Такі блакіт нагадвалі вочы Казі.

Доўга варочаўся і не мог заснуць. Нарэшце абрыдла мне і я сам сабе сказаў:

«Убачыў. Каб было што».

У падпавеці дружна загегеталі гусі, данёсся глухі заспаны брэх сабакі. Болей я нічога не чуў.

Назаўтра з братам пайшоў касіць канюшыну ў калгас і, прызнацца, так напрацаваўся, што ўвечары адразу заснуў. Уночы нешта блакітнае не пакідала мяне, але што, як і сіліўся прыпомніць — не ўдалося.

Дзён два мінула і я пасігаў у суседні пасёлак. Сустрэў Казю каля медпункта, загаварыў як даўно знаёмы. Яна выслухала.

— Прабачце, бавіцца мне некалі,— і пайшла. Я пабыў у сельсовеце і з невясёлаю душою вярнуўся дамоў.

Непрыемнае ціснула свядомасць: «Вось і табе дала носа».

Я сябе супакоіў і парашыў падавіць уяўленні, што паспелі пышна расквітнець. У дадатак і тактыку рашыў змяніць. «Зачым занятага чалавека займаць пустымі размовамі? Трэба папасці ў рытм яе рабочага кроку, а тады паглядзім»...

На другі ж дзень я пайшоў да Казі і, знайшоўшы яе ў амбулаторыі, паспешна папрасіў, каб яна дала мне апошнія нумары га­зеты. Я абяцаў прынесці на другі ж дзень.

Яна ахвотна выканала маю просьбу, дала нават раман нейкага французскага пісьменніка. Я падзякаваў і быў ужо на парозе. Казя паклікала мяне.

— Не магу перашкаджаць вам. Вы так заняты, усё спяшаецеся,— сказаў я сур’ёзна.

— Цяпер я вольная.

Халат скрадваў яе стройнасць, рабіў мешкаватай. Яна кіўнула на табурэт.

— Вы мой пацыент...

— Шчаслівы той чалавек, што можа быць вашым пацыентам. Так я кажу, Казя Віктараўна?

— Так здаецца.

Я палажыў далонь на левую кішэньку гімнасцёркі.

— 3 сэрцам у мяне нешта... Вы не можаце мне пасобіць?

Казя выслухала мае скаргі і адчыніла шафу. Узяла фанандаскоп.

— Раздзявайцеся да пояса.

— Што вы?!

— Я выслухаю.

— Дзякую,— адпрошваўся я.— Каб сказаць балела, то не. Бывае ўбачу прыгожую дзяўчыну, скажу — вось як вы, і затрапечацца яно дробна-дробна. Разумееце?

— Які сімптом! — радасна смяялася Казя. Яна падышла да мяне.— Вы не жанаты? Не... Ну, тады зразумела. Надзвычай добры сімптом і сведчыць аб хваробе не можа. Наадварот.

Яна села за стол і нешта пісала ў вялікай кнізе. Апусціла густыя павекі. Я ўзіраўся ў яе прыгожы твар і заўважыў, як на шчаках пачаў паволі прасочвацца румянец.

— Хаця мяне не запісвайце.

— Не бойцеся.

— А што вы пішаце?

— Запісваю сёнешнюю работу. Ведаеце, на маім пункце нарадзілася за дзень трое крыкунчыкаў: два хлопчыкі і адна дзяўчынка. Такія здаровыя,— яна палажыла ручку і заглянула ў акно.— Фурманка зноў прыехала, мусіць на выезд.

Сапраўды пачуўся стук і ў амбулаторыю зайшоў чалавек гадоў пад трыццаць. Ён убачыў мяне і замяўся.

— Я да вас. Ведаеце,— гаварыў ён Казі.— У мяне жонка, ну вы паглядзіце... Падверадзілася, ці што іншае.

— Я зараз.

Казя скінула халат.

Яна была ў той жа сукенцы і, здалося мне, яшчэ страйнейшай. Я сачыў за кожным яе рухам, потым устаў. Яна сказала з дакорай:

— Я сапраўды занята. Прыдзеце ў такі час. Пазней нельга.

— Можна,— сказаў я на ганку.

Яна села ў задок падводы і, калі конь тузануў, азірнулася.

— Няхай не трапечацца... Глядзеце.

У бліжэйшыя дні я так зрабіў: два разы прышоў пад вечар. Пазнаёміўся з Казяй зусім блізка і сказаў, каб болей мяне не звала на «вы». Смерць не люблю, калі блізкі чалавек называв мяне так. Яна згадзілася, сказала, што будзе рабіць так толькі таму, што гэтак падабаецца мне. Потым пад аблавухім клёнам на вуліцы праседжваў падоўгу, узіраўся ў светлае неба над гарызонтам усходу і ўсё хацеў больш выпытаць у яе, зразумець чым яна жыве.

Аказалася, што Казя настойліва займаецца падрыхтоўкай і мае на мэце паступіць у інстытут.

Я падтрымаў яе думку і з размовы заключыў:

— 3 такой падрыхтоўкай можна паступаць.

— Я адчуваю — мала.

— Такі ўжо?

— Мінулы год мае знаёмыя трымалі экзамены, казалі, што цяжка.

— Нічога... — гаварыў я.

Мы спыніліся каля агародчыка. На градах буяла капуста, лапушыўся гарбузнік.

— Што ж, каханая, мне пара дамоў, — узяў я за руку Казю.

Недзе у прызбе, ці ў сцяне хаты Гайковіча, назойліва крычаў цвыркун.

— Не кажы так. Я не люблю,—сказала, як мне здалося, прыслухалася нават, ці я пачуў.

Я нічога не сказаў і паволі прыхіліў яе да сябе, шаптаў на вуха нібы сакрэт:

— Глянь, мільгае... Якая зорка?

Яна яшчэ болей прыхілілася, узіралася на мільгаўшую над гарызонтам зорку. Я ўпэўніўся, што Казя не мела і элементарных ведаў наконт нябесных свяціл. Усміхнулася і сказала:

— Я толькі ведаю месяц. І то яго тут называюць «цыганскае сонца».

Мы смяяліся.

Казя мусіць забылася, што я выразна адчуваў яе цяплынь, хіліў усё бліжэй да сябе.

Яна нешта гаварыла мне, а ў вушах у мяне стаяў роўны звон ад назойлівага крыку цвыркуна. Нахіліўся і злавіў яе губы.

Яна ўстрапянулася і вёртка вывернулася з маіх рук. Адскочыла і прайшла па двару. Потым падышла і ціха сказала:

— Ці ж можна так?

Яе рука зграбла мае валасы за вухам.

— За гэта вось што... Вось...

У яе дакорлівым голасе чулася адваротнае. Я не чакаў пакуль скончыць, прыхіліў яе яшчэ раз і моцна пацалаваў.

— Я сур’ёзна кажу: нельга так,—казала яна, абхапіўшыся аберуч за маю шыю.

За калгасам захадзіў чырвоны месяц. Ад хаты, як і раней, чуўся манатонны крык цвыркуна.

Далей здарылася так, што я радзей пачаў сустракацца з Казяй.

У гэты час разгарнулася падпіска на пазыку і я ўключыўся ў работу. Па вечарох на суседніх пасёлках праводзіў сходы калгаснікаў. Праз некалькі дзён быў у сельсовеце і не мінуў медпункта.

Казя спаткала з халадком.

Я ўзіраўся ў яе твар, думаў, чаму яна такая. Фельчар нешта дыктаваў з вялікага аркуша паперы, а Казя пісала і ні разу не глянула, дзе я сядзеў.

Затое, як вышаў фельчар, яна перамянілася. Погляду яе я не вытрымаў, пачаў апраўдвацца.

— Афармляў падпіску на пазыку. Усе вечары быў заняты...

— Я думала, што іншае было,—складала паперы у папку.— У мяне сёння ў «Вольнай працы» сход. Я чатыры пункты ахапіла.

Яна падышла да мяне.

— Мо сходзім разам у «Вольную працу»? Ты не заняты?

— Магу.

Калі сонца закацілася за груды, мы з Казей паўз рэчку ішлі ў «Вольную працу».

Сход быў кароткі. Нам толькі трэба было спяшацца афармляць заявы калгаснікаў. Многае я пачуў на гэтым сходзе.

Калгаснікі — тыя што падпісаліся — сядзелі водаль ад стала і гутарылі. Я чуў іх гаворку аб ураджаі, аб разліках таго, колькі атрымаюць на працадзень у гэтым годзе. Мы збіраліся дамоў, як у канцэлярыю зайшоў нізкарослы дзядзька ў балахоне з дубальтоўкай праз плячо.

— Ледзь не спазніўся,— заўважыў нехта.

— Ты і рад быў бы,— скоса паглядзеў увайшоўшы ў бок заўважыўшага. — Сам нябось сядзіш, а каб на якую хвіліну мяне падмяніў, дык не... І я ж хачу мець пазыку... Дзякуй яму, старшыня калгаса адпусціў на поўгадзіны,— і ён асцепнуў шапку.

— Што дождж ?

— Служба ў мяне сур езная. Вы пра дождж? Пакрапаў крыху. Му- сіць, скора і добры дасць... Дзе ў вас тут падпісацца на пазыку.

Казя занепакоілася, што надвор'е сапсавалася.

— Перачакаць прыдзецца...

Увайшоўшы чалавек быў калгасны стораж. Ён хутка падмахнуў на падпісным лісце сваё прозвішча і сказаў:

— Я днём ведаў, што збярэцца дождж. Вельмі сярэдзіна непакоіла.

— Яна ў цябе, дзядзька, як барометр,— усміхнулася Казя.

— Ты дакторка не думай — я не маню.

Мы вышлі з хаты. На дварэ было вельмі цёмна. 3 поўдня чуўся грукат грому. Памахваў халодны вецер.

— Каб хаця паспець да хаты.

— Паспеем,— супакойваў я Казю.

Вышлі на шлях. Ісці нам трэба было тры кілометры. Калі з шляху звярнуць за мастом і пайсці паўз рэчку, то на поўкілометра меней будзе. Я гаварыў Казі, што мне яшчэ два тыдні быць у адпачынку.

— Можа ізноў стала сумна?

— Я хацеў бы прадоўжыць адпачынак.

— A-а... Я колькі не мела адпачынку — не было такога жадання. Табе добра... У цябе маці, брат...

Я пытаўся, дзе яе бацькі жывуць.

— Няма ў мяне нікога. Адна, як стаю. Добра, што дзіцячы дом выгадаваў.

Я спачуваў Казі.

— Я чуў, што ты з Жлобіна.

— Працавала там адзін год.

— Сірата ты мая,— грэў я яе локаць.

Вецер узмацняўся. У цемры ўспыхвалі залацістыя маланкі.

— Паўз рэчку бліжэй будзе,— казаў я прыбаўляючы крок.

— I добра...

Пайшлі паўз рэчку. Шумеў алешнік на беразе, гаманіў трывожна з густым чаротам. Недалёка каля сцежкі стаяў стог сена. Маланкі ўспыхвалі фасфарычным агнём. Пачаў крапіць дождж.

— Пачакаем тут,— сказаў Казі і павярнуў да стога.

За стагом было ціха. Рэдка задуваў вецер. Я натаўхнуўся на невялічкую капу сена побач з адонкам стога.

— Сядай...

— Як тут ціха,— уздыхнула Казя.

Пахла мурэжнае сена.

Праз некалькі хвілін струмені ветру ўрываліся за стог да капы, дзе мы сядзелі. Думалася, схопіць вецер шапку стога і растрасе ў цемры. Справа чуўся шум дажджу. Ён паступова дайшоў і да нас. Упалі першыя кроплі, потым з шумам лінуў дождж. Маланка асляпляюча запалілася над рэчкай. Асвятліла атаўку сенажаці і блакітна задрыжэла на мокрых вяршынях алешніку, нахіленых вет­рам. Трэснуў гром.

Казя ўздрыганулася.

— Не баюся, а дрыжу.

Я слухаў яе цяпло. Дурманіў пах мурагу.

Праз некаторы час шум дажджу па сенажаці аддаліўся ўправа. За рэчкай бліснула маланка. Я прыслухаўся. Зразумеў, што дождж пайшоў бокам і хацеў глянуць, але блізасць Казі не дала гэтай мажлівасці.

Вецер сціх, далёка грымеў гром.

Назаўтра пад поўдзень мы з братам ставілі антэну ў садзе. Яго марай было радыё.

Ён сядзеў на грушы і камандаваў мною. Я нацягваў шпагатавы шнур праз блок на высокім шасце, умацаваным на другой грушы.

Маё нутро пасля ўчарашняга поўнілася невыразным спакоем і было так лагодна, што калі я крыху плюшчыў вочы, паўставала навальнічная ноч і пахла мурагом.

Неўзабаве ў садзе з’явілася шустрая дзяўчынка і дала мне паперку, згорненую парашком. Я прачытаў:

«Кідай усё і прыходзь. Чакаю у сваім пакоі.

Казя».

Калі азірнуўся, то дзяўчынкі ўжо не было. Рабоце хутка падышоў канец. Я сабраўся і пайшоў. Каля магазіна спаткаў Ласевіча. Ён пахваліўся:

— Я вучыцца паступаю.

— Рад за цябе.

Мяне мучыла ўвесь час пытанне, навошта я так экстренна спатрэбіўся Казі. Рознае думалася.

Калі пераступіў парог пакою, яна ўстала з-за стала і, закінуўшы зашчапку на кручок дзвярэй, зачырванелася.

— Не думала, што прыдзеш...

— Чаму?

— Я хачу з табою пагаварыць.

Казя пазірала ў сад і я бачыў, што нават шыя ў яе пачырванела, а слоў не было.

Я падышоў да акна.

— Прашу аба мне кепскага не думаць, не лаяць. Я прышоў да цябе з адкрытай душою. Кажы...

Казя мігам павярнулася і змерала мяне поглядам.

Я чакаў, што яна скажа.

А Казя падышла паволі, паглядзела пільна ў твар і сказала:

— 3 учарашняга я твая...

— Казя! Няўжо?!

— Праўда!

Я прыгарнуў яе і нешта гаварыў, абы толькі не маучаць.

— Як магло здарыцца? — пыталася яна ў сябе.

— Кінь. Як скажаш, так і будзе.

Апошнія дні адпачынку я праводзіў напалову ў Казі, а дру­гую палову быў у сябе дома. Мне здавалася, мама памаладзела, а брат, думалася, так пазіраў з зайздрасцю.

Усе былі рады, а я дык болей за ўсіх.

Перад ад’ездам, памятаю, сустрэлі мы з Казяю Ласевіча. Ледзь не згарэў ад сораму хлапец. Я то нічога, ён сароміўся Казі.

Потым яна казала:

— Слабы хлапец, а вучыцца едзе. Ты мяне збіў з вучобы.

— Заедзем на мейсца і будзеш вучыцца, толькі не сумуй.

Праз тры дні я быў у часці. З’явіўся да камандзіра экскадрыльі і далажыў, што прыбыў з адпачынка. Камандзір бачыў, што я не ўсё сказаў.

— Удваіх прыехалі.

— Ажаніўся? Добра... Я зараз,— ён званіў па тэлефону. Выклікаў начальніка КЭО і, назваўшы мае прозвішча, загадаў: — Сёння даць кватэру... На другім паверсе. Так, так... Тую, што начальніку штаба рыхтавалі. Ён яшчэ не прыехаў. Што? Не будзе ж камандзір з жонкай у суседзяў жыць... Прыедзе начштаба, знойдзем і яму мейсца. Што? Даць!

Так мы і жылі цэлы год. Летам мяне перавялі ў другі горад камандаваць атрадам эскадрыльі знішчальнікаў.

Работы было шмат. Я позна прыходзіў дамоў, рана ўставаў. Мала бачыўся з Казяй.

Яна была ў апошнія тыдні цяжарнасці.

Потым былі манеўры і дамоў вярнуўся я праз паўтара месяцы. Дайшоў да кватэры і спыніўся на ганку. Ад васьмігадзіннага пералёту шумела ў галаве; ганак, здаецца, варушыўся пад нагамі.

Я напружваў слух. Было ціха. Паволі зайшоў у кватэру. Мяне спаткала з радасцю Казя, зусім такой, якой я ўбачыў яе ўпершыню. Можа крыху толькі папаўнела. Валасы яшчэ пышней віліся на галаве.

Пераводзячы дыханне, сказала:

— Сын... Ты ўжо бацька, Алесік...

— Дзе? — Я абнімаў яе, дапытваўся.

У пакоі Казі стаяла люлька. Я на цыпачках падышоў, затаіў дыханне.

Яна падняла край пакрывала.

— Глянь...

Я нахіліўся. Разглядаў ружовы тварык.

— Мой толькі нос. Усё астатняе тваё... Сапраўднае арляня будзе,—гаварыла Казя.

Цяжка было разабрацца, чый быў нос у сына: мой, ці Казі, але калі яна так сказала — я паверыў. На маленькім лобіку, добра прыглядзеўшыся, я заўважыў блакітную жылку. Мяне ўсяго напоўніла невыразная радасць. Дзе і дзявалася ўтома! Я глянуў на задаволеную Казю.

— Дзякуй за сына... Арляня, кажаш? Няхай...

Мы вышлі з пакоя, дзе спаў сын і селі вячэраць.

Сакавік, 1939 г.