Ляцець у неба [Дмитрий Максимович Акулич] (fb2) читать онлайн

Дмитрий Акулич Ляцець у неба

Трымайся за мяне!

Каб не адчуць свой страх.

Каб быць упэўненай у сябе –

Трымайся толькі за мяне!

02.2019

*****

Калі заплюшчваю я вочы,

Я бачу вобраз твой!

Калі не побач, к табе хочу!

Я закахаўся, дужа, зноў.

Я асалоду шчасця маю –

Не верагодны чалавек!

Я нібыта на крылах, я лятаю.

Я ўздымаюсь на паверх.

У іншым асяроддзі зараз.

Зачараваны толькі ў цябе!

І штосьці ўнутры зайгралась,

Бо перашкод не існуе.

Я адчуваю болей моцы

І прыгажэй, я бачу свет.

Я рады дню, я рады ночы!

Я адганяю колькасць бед.

І думкі толькі пра цябе.

Абдымкі, пацалункі з намі.

Сэрца злучылі мы ў сабе.

Я добра адчуваю – закаханы!

05.2019

*****

Балючы крок раблю я моўчкі,

Бо розніцы няма, каму казаць.

Адзін параз, а вас тут колькі!?

Хапае, каб зубы сціскаць.

І быў той час, калі казалі вусны.

Але насамрэч, лепей прамаўчаць.

І беглі хутка, год за годам, вёсны –

Стаміўся я нарэшце вандраваць.

Спыніўся я на позірк чалавечы,

Бо знікла разам усё вакол.

І толькі ён адзін, з далечы,

Усё зразумеў, ні слова ў дакор!

Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.

Нібы сачыла, што адбудзецца далей.

Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?

Я рызыкну каханнем на давер.

09.2020

*****

Сышоў, надышоў прыпынак.

Ты адчуваеш час знутры.

Пустая плошча або рынак,

Па-рознаму прайшлі гады.

Дзе цябе толькі не насіла,

У выніку сябе ты не знайшоў!

Выдаткаваная любоў і сіла,

Час выхаду і змены падышоў.

І шмат знаёмых атрымаў,

З якімі больш няма тут зносін.

Сябе шукаў, сябе зламаў:

Апошнюю сустрэў ты восень.

Праз пару крокаў згіне імя,

Маршрут вядзе ў адзін канец!

І не чуваць звароту, Дзіма!

Ня быў пасланы за табой ганец.

10.2017

*****

А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,

Калі знахожуся пад імі.

І за спiной нябачныя яны.

Зганяюць у цемру мае цені.

Па вуліцы зіхцяць агні.

Наперадзе шляхі малююць:

Абрысы чалавека, мабыць міражы,

Ці праўду, разабрацца цянуць.

Кроку назад ніякага няма,

Бо можна заблудзіцца болем!

І я іду, наўзгон, да вобраза,

Які здаецца шэрым змрокам.

Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!

Ці хопіць часу да аблічча?!

Ён заклікае болей не спыняцца.

Прайсці, каб потым ганарыцца.

Можа мне мроіцца, мяркую…

А да адказу, трэба ўсё прайсці.

Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –

Ці будуць да світання ліхтары!?

05.2019

*****

Я адпусціў яе – выпраўленні.

Адчуў сябе па-новаму знутры!

Я не забуду ўсе імгненні,

Ад пераходу стану мітусьні.

Вецер свабоды зноў ахопіць

І я бягу туды, куды хачу.

І абавязкі клопату не гоняць.

Я нібы з крыламі і я лячу.

Ніякай болі, змрочных думак –

Не аб цябе абшар вакол.

Усё роўна мне да чутак.

Зганіць шчасце твой праклён.

Няма прыпынкаў на сумненні.

Я не баюся дрэнных слоў!

Я маю рацыю, учынак на звальненне.

Я выйшаў з шэрасці кутоў.

03.2019

*****

Згубілі сувязь паміж намі.

І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?

Сум ля ракі, сум між дамамі

І дзе гамоняць сваякі.

Адкрыю вокны – свежае паветра.

Прайшлось па перажытку дзён.

Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,

Але пачуцці болю на праклён.

Час разганяе ўскладненьні,

Але ж павольна, мне б хутчэй!

Нажаль, назад ён не паверне,

Трэба трымацца мне мацней.

Шмат перашкод наперадзе яшчэ.

Бачу цябе заплюшчыў вочы.

Святлом халодным ты мяне,

А я ўсё ж, к табе зноў хочу!

05.2019

*****

На барацьбу мы выйшлі разам:

Каб волю бачыць, а не чуць!

Пад бел-чырвона-белым сцягам,

Людзі свабодаю жывуць!

Не хочам мы чакаць, баяцца!

Хочам сумленных выбараў, правоў!

Мы вырашылі разам, аб'яднацца,

Каб самастойна вырашаць свой лёс.

Апошні вечар розных пакаленняў.

Плошча шуміць – рэжым падзе!

Натоўп вялікі, жнівень зменаў,

Да перамогі нас вядзе!

07.2020

*****

Я падарожнічаю, але ж у думках.

Бо сёння ў вечар я адзін.

“Як прабіраюся па вулках,

Што завядуць мяне ў цір.

Дзе барацьба, не быць мішэнню,

А брацца, ціснуць на курок.

І класці сабе ў кішэню –

Карысць, за пройдзены ўрок.

Хтосьці застаўся, я ж далей,

Прайдуся, па беразе марскім.

Пасля заходу сонца, я хутчэй,

Бягу ад хвалевых чарцей.

Ад тых, хто хоча патапіць

У бруду фальшы і хлусні!

Схаваць мяне, а больш спыніць:

Каб да вяршыняў я не змог дайсці.

Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!

Змагу працягнуць марыць зноў

І ўглядаючыся, як расквітае зорка,

Я прыбяру свой парасон.

Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.

І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”

Усё ж я веру, веру ў сябе!

01.2019

*****

Каго хачу я падмануць?

Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?

Хачу старонку разгарнуць –

Тут не хапае папярэдніх!

Так! Я іх сарваў, спаліў!

Сапраўдныя засталіся старонкі.

Я рады, што гэта я стварыў –

Навёў у сабе парадкі.

Боль ад сябе я адчапіў,

Думкі дрэнныя зляцелі.

Старонак момант не спыніў,

Да попелу яны згарэлі.

І без мінулага мне добра.

Словы кладуцца нібы ліст!

Не душыць, не сціскае кобра

І без увагі пралятае свіст.

Жыву я сённяшняй паэмай,

Не адступаючы назад!

Я рады, што з гэтай зменай,

Пабудаваў я новы лад!

10.2017

*****

Павольна апускаюцца сняжынкі.

Быццам бы, вецер не кранае іх.

І ціхім днём, нібы парушынкі,

Ціхенька, сядуць на мой дом.

І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –

Іх вельмі шмат сабралася зімой.

І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,

Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!

А снежань, толькі зараз распачаўся

І кажа нам, што змены падышлі.

І з першым снегам ён не памыляўся,

Усё як трэба, глядзім у календары.

І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.

Са святам, з радасцю ўнутры,

Я назіраю на зімовае спатканне –

Сняжынак, што кранаюцца зямлі.

01.2019

*****

Блукаю я сярод аблокаў.

Была ты побач. Дзе ж цяпер?

Хапіла табе пару крокаў,

Ты павялічыла між нас памер.

І наляцелі чорны хмары,

Маланка б'ецца, нібы звер

І адгалоскі грому прамаўлялі:

“Тваё жыццё сярод папер!”

І не звяртаючы ўвагі грому,

Хачу я бачыць твае прамяні!

Каб апынуцца каля дому

І цалавацца ля ракі.

Але ты знікла, маё сонца…

За навальніцай, мабыць, ты.

Злуешся на меня, а я не моўчкі,

Кажу як не хапае цяплыні.

Пасля праз час усё сціхае

І неба чыстае, але ў начы.

І дзеля шчасця сонца не спрыяе:

Я каля зорак, вольны і чужы.

01.2020

*****

Я паранейшаму пакіну след.

Не ведаю, якое будзе заўтра.

Праблемы гоняць мяне прэч,

А я трапляю, дзе шмат жарту!

Сур’ёзнасць мне б набыць у словах,

Размовы былі б бяз хлусні.

А я жыву з людзьмі ў умовах

І цяжка мне ад іх сысці.

Калі не цалкам разабрацца:

Дзе праўда ёсць, а дзе няма.

Тады не варта расчыняцца!

Тут па-сапраўднаму ідзе гульня.

І ставяцца па-рознаму, у абліччах,

У розны дзень, у розны час!

І выяўляецца гэта ў звычках.

Я вывучаю на фальшывасць вас.

12.2018

*****

Думкі збіраюцца, як ліхтары на небе.

Вясновы час, начны палон людзей.

Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,

Адлегласці становяцца радзей.

Думкі мацней, захопліваюць стан

І цяжкія наступствы разважанняў.

А месяц, у адрозненні, як пан.

Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.

Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!

Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.

Але патрэбна намаганне,

Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.

Прыклыхлае становішча ў цемры,

Калі хутчэй не атрымаць сваё.

Здаецца, вось той час, ён недармны!

Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.

Месяц хаваецца за хмару на хвіліну

І зорка падае, яе ўж не стрымаць.

Начная рэчаіснасць з'явы,

Якую можна было назіраць.

04.2020

*****

Пяць хвілін да спадкання.

Сэрца б’ецца хутчэй!

Усё больш хваляванне.

Гукі вуліц цішэй.

У руках букет кветак,

Водар іх, прыгажосць!

Пераплёт рознасць сетак.

Адчуванне – я госць.

У душы ёсць прыемнасць,

Ёсць таксама і страх!

Знешнасць – ахайнасць.

Гатоўнасць у снах.

Пазнаванне ў рысах,

Чаканне розных размоў.

Спакуса на вуснах.

Погляд без слоў.

07.2017

*****

Не маю сіл ляцець у неба.

Ляжу ў полі сярод траў.

І пачуццё: ”Ні што не трэба!”

І водар кветак мне спрыяў.

Я на адлегласці ад шуму вуліц,

Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.

Я не схаваўся, але мусіць,

Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.

Калі яны будуць бліжэй,

Над тварам, каб рукой кранацца.

Пакуль высока і хутчэй,

Бягуць, нібы баяцца.

І гукі насякомых мне спрыяюць.

Да разважанняў асалоды, я.

Расслабіўся і душу маю вабіць,

Гармоніі, што надае зямля.

Рысы прыроды ахінаюць.

У адзінае, нібы я сплю і ў сне.

Здольнасць маю не толькі развіваюць,

Але і сэнсу накідаюць мне.

10.2018

*****

Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?

Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?

Ты зноў жадаеш, каб змянялі,

Паспрабавалі вылічыць памер!?

Вялічыню нашых адносін.

Ты хочаш ведаць, што ў нас!

А для мяне, адносін досыць,

Бо з майго боку толькі фальш.

10.2020

*****

Я зазіраю ў люстэрка:

Я бачу незнаёмы твар.

Змяніўся моцна, кепска,

Мне не прыемны маскарад.

Я рушыў побач з смуткам.

Схаваўся розум мой.

Жыццё маё аснова чуткам,

Прайграны мною бой.

Крану адлюстраванне, погляд –

Нікчэмны, чэрствы я!

Змяніўся чалавечы выгляд.

У галаве адна вада.

Застаўся я ў адзіноце,

Страціў грамадскі змест.

Даўно мой дзень бясконцы,

Цягне бяздушны сэнс.

Ляцяць аскепкі ад біцця

І на падлогу разгарнуцца.

Тым бокам, без святла,

Люстэркі болей не збяруцца.

02.2020

*****

Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.

Мы страчваем гісторыю, краіну.

І моўчкі ўспамінаем карані,

Калі жыццё ўжо ў ціне.

Калі ісьці па гэтай сцежцы,

Сцяг здымуць ворагі твае!

Будуць стаяць на тваім месцы –

Не будзе больш свайго ў цябе.

Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..

І ўжываеш іншых галасы.

З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!

І да вяртання ёсць яшчэ часы!

Калі знішчае яе “дзед вусаты”.

Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!

Ён неўзабаве будзе згнаты!

А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.

Ты на канапе слухаеш замежных.

Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!

Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.

А беларуска мова, з гонарам – Тваё!

07.2019

*****

Апошнія квіткі, апошні рэйс.

А мы спазніліся і самалёт у небе.

Змоўк у адносінах працэс,

Мы моўчкі, побач селі.

У розны бок мы пазіраем

І разумеем, што далей.

Нічога больш не атрымаем:

Тых адчуванняў, як раней.

І не якіх ужо палётаў.

Наперад рухацца – не ўдваіх.

Мы парушаем мноства клятваў,

Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.

Глядзім на новыя расклады,

Каб паасобку, пешшу, нам сысці.

Адмененыя ўсе любоўныя палёты.

Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.

12.2018

*****

Мне да спадобы беларуска мова!

Мне да спадобы беларускі край!

Але яе, на сам рэч мала.

Прыгожу мову хтосьці скраў.

Давай жа вернем мову, сябра!

Каб жыў яшчэ і існаваў народ!

І кожны тыдзень запар,

Ёй надаваць душы палёт!

Я бачыў, як яна знікае.

Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!

Яна з прамовай набывае,

Нацыянальны наш узрост.

Ты не саромейся і не здавайся.

Не будзь жа тым, хто разбурае нас.

Сапраўдным беларусам быць, збірайся,

Каб не знікала нацыя праз нас!

10.2019

*****

Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?

Як быў шчаслівым некалькі хвілін?

І ў той жа час я не баяўся,

Бо быў з табою, не адзін.

А я вось памятаю быццам усё,

Што нас датычыць, нашых зносін.

Я адчуваў прыемнае жыццё!

Я быў сапраўдным, родным!

Цяпер не так, зусім не так.

Я ў адзiноце суму, у палоне.

Я без цябе хварэю, я жабрак

І сэрца без каханне стогне.

Цьмянеюць мае мэты хутка.

Усе тыя, што яскрава свецяць.

У галаве ад смуткаў брудна.

Думкі пра будучыню – вецер.

І ты не вернешся, дакладна.

А як жа мне табою не хварэць!?

Калі кахаю я цябе сапраўдна!

Калі ты лепшая, што змог я мець.

11.2019

*****

Я вельмі злы!

Я прасякнуты злосцю!

Мяне акрый.

Дарогі няма госцю…

І ўздоўж агнёў ,

Тушы мяне сабою!

Шмат ланцугоў,

Каленныя з прастою.

Руку трымай,

Сэнс злосці ўтапі.

Ланцуг зрывай –

Мяне сабой змяні.

Дай мне спакой,

Любоўю абдымі!

Адной душой,

Падтрымкай разгарні!

03.2017

*****

Мы на адлегласці і я сумую.

Ці думаеш ты зараз пра мяне?

А я вось так, думкі не міную,

Трымаю нас у галаве.

Вядзеш сябе занадта сціпла.

Твае паводзіны кранаюць твой адказ?

Пісала добра так, а потым сціхла.

Размовы іншымі сталі ў раз.

Я разумею ўсе твае намёкі.

Халодных слоў… Мой неспакой.

У розныя бакі мы робім крокі:

Ты не самною, я з табой.

11.2020

*****

Не абыйсці мінулыя гады –

Круціць іх у памяці сваёй!

І ведаць, што без розуму часы,

Ты пражываў былыя дні.

Цяпер ты разумееш як,

Ты паступаў і не дакладна.

Сціскаеш сорамна кулак,

А сэрца б'ецца шпарка.

Нікога там і ты адзін застаўся.

З стратамі, з праблемамі, але…

Нічога ты заўсёды не баяўся,

Але сумуеш без яе!

А што яна хацела, ведаў.

Дарыў ёй толькі абяцанні.

На справе адмаўляўся і хаваўся –

Вяло ўсё гэта ў растанне.

І што цяпер, усё зразумела,

У памяці засталіся агні.

Той прыгажосці, што яна хацела.

З віною адчуванняў толькі ты.

11.2018

*****

Я не баюся смерці!

Баюся толькі аднаго:

Што спыняцца мае радкі ў свеце

І знікне ў душы святло.

Маё паветра – гэта вершы,

Апавяданні і чытанне слоў!

І з гэтым, лёс мой – лепшы!

Я з творчасцю яднаю кроў.

Знікае ўсё вакол мяне.

Я стаў быць непадобным:

Жабрак, амаль на дне,

У сацыяльным гурце дробны.

У абдымках я паэзіі і прозы.

Сябе наконт усяго кладу!

Буду пісаць, як дасць мне Божа.

Пісьменнік – з гэтым я жыву!

10.2019

*****

Ад нязручнасцяў гараць пажары

І ты бяжыш ад іх бядней.

І ўсё далей у думках мары –

Становішся ад дзён змрачней.

Баішся заставацца тут

І па магчымасці тушыць агонь.

А хвалі тут не праплывуць,

Ня лягуць кроплі на далонь.

Полымя расце, цябе дагоніць!

Растапіць лёд і выпарыць ваду.

Хавацца можа ўжо хопіць?

А супакоіць цяжкую бяду.

Можа застануцца апёкі,

Пасля таго, як прыбярэш.

Але не будзеш чуць папрокі,

Упэўненасць сабе вернеш.

Ты не бяжы, а ты вярніся!

Бо твой сыход шчасце не нёс.

Я разумею, ты баішся,

Але такі твой зараз лёс.

10.2018

*****

Цябе ўбачыць мне бы!

Адказ знайсці ў сябе!

Хвалююся, ці хопіць веры,

Ці ты патрэбна мне!?

Ні першы раз у разважаннях:

На конт таго, ці будзе час!

Каб разабрацца ў пытаннях.

Ці шмат адбудзецца праказ?

Ці застануся я тутэйшым?

Як зменіцца маё жыццё?

Буду бадзёрым, ці дарэмным?

Калі ўбачу адкрыццё.

Хачу адчуць гэта хутчэй!

Але не ведаю, як блiзка –

Ты ад маіх прамоў, вачэй.

Ці карацей між намі рыска?

Усе сакрэты ў маўчанні.

Бяжы, бяжы ты да мяне, я да цябе!

Каб у крананні…

Я зразумеў, ці ты патрэбна мне…

10.2019

*****

Сярод брудных сцен жыцця.

Іду наперад, толькі на святло.

Таго, што трэба – тут няма!

Ёсць шанец, там знайду!

Дзе мая здольнасць ажыве,

Бязмежна я буду патрэбны.

Мяне туды мара нясе, вядзе.

Здабыць на творчасць час мне вольны.

Перабіраю я свае ступні,

Пераступаючы абломкі.

Ты на мяне з трывогай не глядзі,

Бо не разыдуцца аблокі.

Павінен высветліць я месца:

Ці лепей там, ці горш, чым тут.

Не прадказаць: ці будзе цесна,

Ці буду я павольна размаўляць.

Хачу я зняць, пакінуць ланцугі!

І не трымаць у руках гнілое.

Імчуся я праз розныя шляхі.

Нарэшце, каб адчуць жывое.

09.2019

*****

Давай толькі насамрэч! Так?

Увогуле хлусня мне не патрэбна!

Кажы, я незнаёмец ці сваяк?

Вочы ўніз, як несумненна…

Дай погляд свой і свае словы!

Нарэшце, я павінен чуць.

Усю праўду! Пачнем ужо прамовы.

Наогул, ты сапраўднай будзь!

Ты кажаш мне: “Я не кахаю.

Цябе і твае вершы. Ты прабач!

Бывай, бо я сыходжу і знікаю!

Вось гэта мая праўда…прабачай.”

Руйнуюцца адносіны між тым

І ў розныя бакі мы крочым.

Змылі з сябе хлуслівы грым.

За адчуваннем сэрца сочым.

01.2020

*****

Сонца асляпляе мае вочы,

Маршчыністы цяпер мой твар!

І галава ўніз, да глебы.

Туды, адкуль зыходзіць пар.

Не схавацца ад яркага свету.

Таго, што ўнутры мяне цяпер.

Раздзіраючы сэрца па лету,

Сыходзіць велізарны памер.

Хутка сохне скура,

Колькі вільгаці не лей.

Надыходзіць і да сэрца бура!

Выбухае ўнутраны гнеў!

Лава ліецца, як зло,

Адлюстраванне сыходзіць.

Непадпарадкаванне вяло.

Пекла льецца і крочыць.

Люстэрка стала нямым –

Губляе цэласнасць жывога!

Што было не будзе тваім.

Вобраз і характар благога!

05.2018

*****

Яно ўнутры, каханне ў нас!

Неверагоднасць пачуцця мы адчуваем.

І не паўторны гэты час,

Да новых зорак мы ўзлятаем.

Туды: дзе будзем усміхацца,

І гаварыць мы будзем пра ўсё,

І ад бацькоў, сяброў, хавацца,

Дзе будзем будаваць сваё!

Мы нібы паляцім на поўдзень,

Як птушкі, будаваць свой лёс.

Свой кут любові знойдзем,

Які анёл да нас данёс.

Хочам застацца назаўжды, удвух

І прыкладзем да гэтага мы сілы!

Будзем наведваць радзічаў сваіх.

І тых, душою хто прыхільны.

01.2018

*****

Абарані мяне ад глубстваў!

Спыні, мой нерашучы крок.

І каб праблемы мностваў,

Я пераадолець змог.

Выконваў шмат я абавязкаў,

Але гэта руйнуе і злуе.

Бо атачаюць сказы сказкаў,

Таго, што мала існуе.

Стрымай мяне: ад позіркаў,

Ад прыгажосці ілжы

І ад дарэмных зносінаў.

Пасбаў, у гэтыя часы.

Мне хочацца сабою быць!

Уратавацца ад нахлыну клонаў.

Пакуль мне неутульна жыць,

Бо шмат вакол праклёнаў.

Ты зберажы, ты паспрабуй –

Падтрымка мне патрэбна.

Ты шэрасць размалюй ,

Каб знікла цемра.

Ты іншая, ты падабенства,

Да тых хто бараніць сваё!

Ты забяры ад гэтых месцаў.

Туды, дзе наша…дзе маё.

05.2019

*****

Я патрыёт сваёй краіны!

Сваёй зямлі, я – беларус!

Мой родны край, мой дзіўны,

Я не пакіну, застаюсь.

Улетку, позднею вясною.

Прайдусь пад водараў пазнак .

Па лузе, з прыемную травою,

Дзе адчуванне волі і падзяк!

Кветкі адораць прыгажосцю.

Край зеляніны, птушак спеў,

Што атачаюць асяроддзем,

Мяне ў сонечны і цёплы дзень.

Бусел ляціць над галавою,

Здалёк статак зуброў.

Не разлюбіць зямлю і мову,

Пад уплываннем рознасці ўмоў!

Восенню або зімовым часам.

Вогненным ці беласнежным хараством.

Я захапляюся Радзімай зараз –

Прыродай ганаруся, тут мой дом!

І прыгажосць: заснежанага лесу,

Свабоды, свежасць адчування.

І маразоў, трашчэння снегу.

У лёдзе, шкла, узораў маляванне.

Ці шолах лісця пад нагамі,

З жоўта-аранжавых, чырвоных дрэў!

І крыкі жураўля, на развітанні.

Прамень, у рэшце, меней грэў.

Мяне як па-ранейшаму натхняе,

На шчасце беларускі край!

Сапраўднасць, погляд назірае.

Мая любоў – прыродны рай!

01.2019

*****

Маўчы, калі няўпэўнена казаць!

Бо словы разныя, для розных месцаў.

Твой неспакой гатовы сапсаваць,

Жыццё, не трэба сёлета пратэстаў.

Бо ёсць магчымасць шкадаваць,

Пасля прамоў слабых і не рашучых.

Ты супакойся, потым будзеш сартаваць:

Слоў колькі дрэнных і балючых.

02.2020

*****

Крэйда малюе мае мары,

А дождж змывае іх у след.

Тыдзень чарговы няўдалы.

Стаміўся я ад сваіх бед.

Фіранкі сонцу не дазволяць,

Каб закрануў мяне прамень.

І думкі дрэнныя ў звычкі гоняць,

Каб больш нічога не паспеў.

Я захварэў, бо я згубіўся.

Нябачыў мары, іх і след.

Я да бяспраўя прытуліўся.

Мне ўсё роўны гэты свет.

10.2020

*****

Навошта гэта мне казаць,

Я сам выдатна бачу.

І немагчыма ад мяне схаваць,

Што не з'яўляецца тут рэччу.

Вочы не хлусяць, выдаюць,

Усе пачуцці да мяне.

Каханку дзеяннямі закрануць,

Не паслухмяны сам сабе!

Гатовы гэта падтрымаць,

Адлюстраванне, кажа ўзаемна.

Хачу я гэта развіваць,

Гэта не можа быць праблемна.

Мы апісалі, што трымаем!

Усё тое, што ўнутры бяжыць!

Мы не па-рознаму кахаем,

Аднолькава мы хочам жыць!

Свае пачуцці ўскалыхнулі,

Нібы адкрылі новы свет!

У адну дарогу мы згарнулі,

Іншым пакінуўшы канверт.

12.2017

*****

Я п'ю зялёную гарбату.

За вокнамі прыгожы краявід.

Ніхто не грукае ў хату,

Грамадства нібы спіць.

Прырода толькі расквітнела –

Зялёны колер рэжа ціш.

Натхненне разам прыляцела,

Пісаць, пра рознасць маіх рыс.

Пачатак новага жыцця – вясна!

Гоніць наперад, піша словы.

Мару душою, як дзіця,

Ледзь адчуваю сябе кволым.

Змяняецца, насамрэч, хутка:

Настрой надвор'я мой.

Зімою мне самотна, брыдка,

А ў весну закіпае кроў.

Думкі прачнуліся яскрава,

Да рэчаіснасці яны бліжэй.

Пішу, каб здзейснілася мара,

Заззяла шчасце ад вачэй.

05.2020

*****

Не ведаю, калі спыню я свае словы!

Спыню я пабудову тэкста, верш.

Можа калі змяню свае жыцця ўмовы,

Пастаўлю штосьці лепшае паперш?!

Ніжэйшае, пакрые шэры пыл

І гэта стане для мяне: “былое”.

Не буду бачыць паэтычных крыл!

Буду я марыць, але пра другое!

Цi можа смерць радкі мае зачыніць,

У выпадку, калі трымаюсь за аловак.

І шмат лістоў са мной загінуць,

А ў памяці, апошні дзень, аўторак.

Не хочацца мне гэту дзейнасць пакідаць!

Я па-сапраўднаму пішу, я не маню!

Але не ведаю, што буду далей будаваць.

Пакуль, я дзеля гэтага жыву!

05.2018

*****

На развітанні, пад захад сонца,

Я адчуваў як загараліся агні!

Становішча душы не так уж змрочна:

Маё каханне побач, каханне ўнутры.

Пакуль знікае ўсё святло насупраць –

Жоўта-чырвоны вугалёк згасае.

Наш пацалунак увечары абудзіць,

Зорак яскравых, добрых, закранае.

Адлюстраваннем нашага кахання:

Разгоніць цемру, дасць святло!

І не сустрэне месяц, да світання,

Ніводнай хмары, больш іх не было.

І да прыемнасці, да асалоды,

Уся гэта ноч, што закранала нас.

Такія блізкія і гэта да спадобы!

Мы аддаляемся ад іншых мас.

Каб больш адчуць нашы пачуцці,

Што саграюць кранаючых вятроў.

Мы разганяем дрэннае і каб без жуці,

Сумесны час жыцця ішоў.

03.2019

*****

Квітнеюць дрэвы пад вакном –

Колер ружова-белы назіраю!

Бяру я кістку ў рукі зноў

І на паперу адчуванні накладаю.

Вясна распачалася ў траўні!

На поўную яе можна пачуць:

Спявае салавей у ранні,

Лісты зялёныя растуць.

Казуркі поўзаюць клапотна.

Або ляцяць, праца прыйшла!

Няма ў іх часу, каб журботна,

На прыгажосць глядзець спаўна.

Я невялікія малюнкі маю –

Як успамін, гісторыя ішла!

У гэтым месцы я паперу запаўняю,

Як расквітнела і сыйшла вясна.

05.2018

*****

Зноў, прабач, прашу я дапамогі.

Каб падтрымала ты мой лёс жыцця.

Застылі мае ногі трохі, ад дарогі,

Заблыталіся ў аскепках шкла біцця.

Разбіўся побыт мой і побач цішыня.

Страшэнная яна, як не жывая.

Заняткі, думкі – гэта ўсё туга.

Тябе, насамрэч, вельмі не хапае.

Блакітны вочы шэрай хмарай

І дачыненьняў болей не відаць.

І да ўсяго, што з захапленнем,

Калісьці змог я назіраць.

Хоць на хвіліну, ты падыдзеш?

Яе мне хопіць. Мне чакаць?

Ты прачытаеш верш, але не прыйдзеш

І не захочаш увогуле шукаць.

10.2020

*****

Я сеў. Задумаўся… А гэта ж праўда:

Няма сапраўдных у мяне сяброў!

Як і цяпер, так будзе заўтра.

Я без падтрымкі іх ішоў…

Тут шмат знаёмых, простых,

Але няма пад назваю “братоў”!

Цяжкія думкі, не разабраць іх,

Без чалавечых пасрэдны размоў.

Няма патрэбнага, карыснага савету,

Як можна абыйсці праблему.

Усім трэба выплаціць манету –

Даўжніком быць без памеру!

Няма бескарыслівага, дарэчы, сябра,

Які прапануе мне дапамогу сам.

Ва ўсіх на тварах бачная фарба.

Распазнаю, не давяраю вам!

Але ж я верыў многім, высновай быў падман,

Абяцанне не хто не стрымаў.

Словы кідаў у чужы чамадан,

А потым іх, нібы, зусім, забываў!

Няма тут сапраўдных, цяпер няма!

Усё ў мінулае даўным даўно сышло.

Гады сяброўства цяпер дарма.

Думкай, расчараванне да мяне прыйшло!

12.2017

*****

Без перапынку прыязджаюць словы.

Ці хопіць месцаў на лісце!?

Каб размясціць і скласці новы.

Верш, што потым скажа пра мяне!

Папера чыстая і вольна,

Запросіць словы на радкі!

Яны спяшаюцца, а дзе павольна,

Са мной падзеляць гэтыя часы.

Натхненне – гэта кіраванне,

Якое абудзіла алфавіт.

Хвіліны ідуць, пара чакання!

Думкі да дзеяння вядуць.

Парадак лiтар белай плошчы,

Мне дораць асалоду ў жыцці!

Прымаць гасцей я шчодры!

Так! Хопіць месца ў душы.

03.2019

*****

Квітнеюць кветкі ў душы.

Кахаю я цябе і гэта так цудоўна!

Куды заўгодна ты ляці, бяжы,

З табою ўсе пачуцці, безумоўна!

Адкрыеш новыя абшары,

Не заўважаеш, як сыходзіць час.

З падтрымкай, удваіх, да мары.

Каханне абдымае разам нас!

І рэчы сталі іншымі твае,

Не заўважаеш у іх ужо праблемы!

Каханне ўсё змяніла і вядзе,

Адзін адказ – няма ўжо дылемы.

Калі ўпаў, цябе падымуць,

Ці не дадуць ўпасці, памыліцца.

Каб у адзіноце не сысці і не згінуць,

Каханне дае сэрцу біцца!

І ўдваіх стварыць адно.

Сям'ю: дзіцяці, маму, тату!

Пісаць, працягнуць палатно,

Дадаць яшчэ адну, у скарбонку, дату.

09.2017

*****

Шмат таямніц у кожным целе.

Шмат розных думак і людзей.

Подзвіг гісторыі, напевы.

Што па сапраўднаму радней!?

Ці добра блытацца ў краіне,

Блукаць пад зоркаю ідэй?

Губляць свой час і свае сілы,

Ад рабаванняў быць слабей!

Не ўцячы ад сваіх мараў.

Верыць, што заўтра будзе лепш.

І не трымаць ад кармы балаў,

І выклікаць сорамна смех.

Чакаць. А можа ўсё ж сыходзіць?

І без імя можна вялікім быць.

Бяздарна здольнасці расходаваць,

Бязглузда проста жыць.

А разумець, які ты чалавек!

Ты не падобны на ўсіх астатніх?

Скарбы твае сапраўдныя, здалёк –

Могуць адкрыць і растлумачыць!

Галоўнае, усё разумець, пасля,

Дарма сябе не забіваць.

Жаць руку сябру. Акрамя,

Таго хто хоча цябе страціць.

11.2018

*****

Вочы стаміліся ад пераездаў.

Баляць і кажуць хопіць, стоп!

Я шмат якіх пабачыў месцаў

І зноў рыхтуюся да новых спроб.

А як жа мне?! Гэта нязменна.

Я падарожнічаю, не стаю.

Бо тыдзень, з позіркам, нястомна,

У кут дыпрэсіі нясе.

А хто рыхтуецца на заўтра

І рухаецца ў новый дзень?

Так гэта ж я, ды ўсё ж нахабна:

Са стомленносцю і ў бядзе.

10.2020

*****

Ідзе па вуліцы адна,

Дзе шмат жоўтай лістоты.

Цярушыцца ад хмар вада

І грызуць яе турботы.

Не чуваць птушыны спеў,

Гул спяшаючых машын.

Колер цёплых дрэў.

Шэрых маляваных спін.

Зараз думаеш аб ім:

Што ён робіць, дзе ён!?

У чаканні, без гадзін –

Адзінота сумных дзён.

Каб прыйшоў, цябе абраў!

Ты чакаеш, кожны тыдзень.

Смутак восені прагнаў,

Нібы зараз восень студзень.

Каб убачыць прыгажосць

І адчуць пяшчоту фарбаў.

Трэба каб з'явіўся госць.

Ён багацце скарбаў!

10.2018

*****

Пакінуў цень туман

І я стаю сярод пустэчча!

Я трапіў зноў у падман.

І сэрца дужа б'ецца.

Няма больш тваіх слоў.

Ты зняла маску – злодзей…

Скрала мой шлях, куды я ішоў.

Цяпер куды мне крочыць?

Змянілася жыццё і небяспечным,

Здаецца мне мой свет.

Бязьлюдным, нібы та бясконцым,

Дзе гарызонту ёсць канец.

Я аглядаюся, подых вільготны.

Раса парыцца ўверх.

Я ў цішыні, тут я нягодны.

Дзе ж ратаўнік, мой чалавек?!

10.2019

*****

Тут па-сапраўднаму няма свабоды!

Свабоды слова тут няма.

Не адчуваючы ўлад клопаты,

Трымаецца з апошніх сіл сям'я.

І ўся зарплата на падаткі,

Жывем мы з вамі ў доўг!

А прэзідэнт нам кажа: “Усё ў парадку!”

Вось гэтым нам ён дапамог…

А дзе ўсё тое, што ён абяцаў?

Ён падмануў народ прыгожа.

Калі народ запатрабаваў, спытаў!

У адказ: “Вам Божа дапаможа!”

Шмат грошай траціць на ахову,

Сябе ён толькі беражэ.

І ў турмы: за свободну мову,

За сцяг і герб свабоды, ён бярэ.

Мы церпім гэта ўсё і марым,

Хочам лепей жыць!

А усё, што трэба – аб'яднацца!

І зможам уладу мы змяніць!

04.2018

*****

Вільготны вецер абдымае твар,

Мазалі на нагах больш балюча!

Не зламаць, з мэтай да мар,

Словы іншых раняць калюча.

Не здольны самастойна зрабіць,

Сваю ўласную думка ўвасобіць.

Казалі яны, хацелі зламiць,

Цяжка ўзбадзёрыць, лепей забіць!

Я чую ўсіх, хто кажа,

Мне не трэба іх меркаванне!

Няхай нават у спіну пакажа,

Я дайду, чакаю спаткання.

Не дагнаць мяне, не спрабуй!

Да мэты я з загартоўкай.

Палкі ў колы? Скараходы абуй!

Са мною муза, вандроўка.

Не здаюся, ламаючы сцены,

Мне нічога іншага, не трэба!

Імчуся да жыцця, да змены,

Як галадоўка, патрабуе ежы, хлеба.

Не закрываючы вачэй,

Каб не заснуць у хаусе жыцця.

Хутка стане мне лягчэй,

Думкі давядуць да канца, ганца.

З думкамі, аб фінішы шляху,

Сябе мяняю, перамагаю!

Імкнуся з мэтай без страху,

Моцна ў сябе веру, не гадаю.

Бясконцасць шляхоў, мастоў, камянёў.

Сціраючы пяткі да болю!

Знайшоўшы начную дарогу агнёў,

Абмяркоўваю цяжкую долю.

09.2017

*****

Так, я закаханы…ня прыдумляю!

Бо поўняцца табою думкі.

Твой вобраз я не адпускаю.

У руцэ, тваю руку трымаю.

Прачнуліся і матылі ўнутры –

Сябе я незвычайна адчуваю.

Так, я шчаслівы, у куражы!

Я ўсё заўгодна атрымаю!

Мне так прыемна, мы ўдвох!

Без доказаў, усё зразумела:

Я пакахаць папраўдзе змог.

Іду на подзвігі я смела.

Скарб мой, маёй душы.

Ты больш за ўсіх тут значыш!

Спыніла ты шалёныя вятры.

Ты цяплыню даруеш. Ты мой зайчык!

08.2019

*****

Зямля пад намі не рухома.

Спыніла час у нас.

Няма сустрэч, няма і дома.

І знік у сэрцах бас.

Няма тваёй рукі,

Майго пляча з табою…

Няма вясёлкавай дугі.

Паддаліся спакою.

Я з думкай пра цябе,

Губляць было і ёсць балюча!

Я з болем у барацьбе:

Да свету, я калючы.

Не ведаю, дзе ты.

Ці ўспамінаеш пра мяне!?!

І ў цемру кінуты гады,

Прычына крыецца ў бядзе.

Пад намі нібы парасон,

Прамень нам не даступны.

Хацелася, каб толькі сон,

А раніцай твой голас чутны!

08.2017

*****

Мне хочацца ляцець туды,

Дзе ззяюць зоркі…і праз хмары,

Ляцець, праз кропелькі вады.

Нібы дзіця, але ж я дужа сталы.

У марах маляваць сузор'е

І ахінаць прыемных тысяча планет!

Дзе кожны час, своё надвор'е.

Няма навін у стужкі бед.

І будаваць салодкія вясёлкі,

Каб усміхалісь шэры змрокі!

Рабіць, няхай і невялікі крокі,

Да той яскравай большай зоркі.

Узровень і ўзрост не значны,

Калі ты цалкам узляцеў!

Але ў кожнага свет розны.

Цябе адзін ён зразумеў.

Не існуюць навогул межы.

Паветра непатрэбна ў гэты час.

Галоўны ты, ты незалежны!

Складаеш свой прыгожы сказ!

04.2018

*****

Мне ёсць яшчэ аб чым казаць

І я пушчаю свае карані!

Каб шмат гісторый напісаць,

Пра знойдзеныя мною камяні.

Я не імкнуся да вяршыні,

Да той паэзіі лепшых імён!

На ліст кладу я ўспаміны,

Пражытых мною розных дзён.

І ёсць жаданне, каб чыталі.

Знаходзілі ў вершах сэнс.

Каб у жыцці сваім не заблукалі,

Рабілі вынікі па перш.

Ад маіх слоў і меркаванняў,

Можа кранецца штосьці ўнутры!

Шмат у мяне абгрунтаванняў.

Застацца ў гэтай сферы назаўжды.

01.2019

*****

Не губляй сябе мой сябар,

Як не было тут дрэнна.

Змяні! Зрабі! Ёсць выбар!

Зрабі, як трэба. Так!? Дакладна.

Хопіць трываць усе знявагі,

Не забывай, ты можаш памяняць!

Спыняюць цябе толькі страхі?!

Пара ўладу нам мяняць!

Быць кожны тыдзень нібы раб,

Плаціць за тое, што не маеш?

Пара на плошчу выйсці, каб,

Казаць, што ў душы трымаеш!

Улада ўспамінае пра народ,

Калі пара ўзяць падатак!

А як жыве наш патрыёт?

На вопратцы не мала латак.

Па тэлевізары краіна для жыцця,

На самай справе ўсё не так!

Праблемы б'юць краіну без канца,

Дыктатар робіць тут бардак.

Пара нам выйсці, памяняць!

Бо толькі разам, мы ўсё зможам!

Не дай сябе больш зневажаць,

З табой мы зможам, пераможам!

10.2017

*****

Грунтоўна збіраюцца аскепкі,

На месца я іх дадаю.

Яны вяртаюцца да сэрца!

Я смутак не трымаю, адпушчу.

Не хутка, паступова іх знаходжу.

У розны дзень, у розны час.

Шмат кіляметраў я праходжу,

Да перамогі, без параз.

Халодны погляд, стан зламаны.

Разруйнаванае каханне – жах!

Спачатку, быў на свет злаваны!

А потым, зраз, я збіраю пазл.

Каб зноў адчуць жыцця пачуцці!

Смак асалоды да вяршынь святла!

І неузабаве, час лятучы,

Пазбавіць сэрца ад біцця!

05.2020

*****

Неба без хмар, сонца іскрыцца –

Мяне сагрэе, дзеліць цяпло.

Сэрца растане і будзе біцца,

Нібы та лёду, там не было!

Так атрымалася, разбушавалася.

Каханне, да дзеянняў ірве!

Побач дзяўчынка мне ўсміхаецца,

Кліча з сабою, наперад вядзе.

Пачуцці прачнуліся зноў.

Які ў адносінах вынік!?

Шматлікіх мінулых высноў.

Матляе наперад гадзiннiк!

Вера ў добрае мяне падымае

І прымушае не сумаваць.

Бо адчуваю, як сэрца кахае,

Я няўдачы стаў забываць!

Зноў я ажыў, цёплыя вочы,

Блішчаць, з задавальненнем хаджу.

Страціў блудныя розныя ночы.

Пяшчотна яе абдыму!

09.2018

*****

Птушак змяняе тлум машын,

А цішыню змяняюць навальніцы.

На гэта шмат розных прычын.

Сцякаюць у бруд крыніцы.

Перабудова многіх схем,

Неразуменне, і ілюзія асобы,

І глупства розных тэм –

Змянілі эталон прыроды.

01.2019

*****

Кроплі дажджу апускаюцца ўніз,

Прызямленне іх разбірае!

Нібы восеньскі, трывожыць капрыз,

Мяне ён знутры забівае.

Адкрытыя вокны, падайце паветра.

Мокрыя шторы нясуцца ўвысь!

Няма тут прастору, ні воднаго метра,

Усё запаўняе разбураны мыс.

Бяжы ад мяне, я раздражненне!

Вільгаць змывае мяне назаўжды:

Шумы вятроў і словы малення.

Сціраюць пражытыя мною гады.

Рвецца з падлогі цёплай вадою,

Лужына, грэе крокі віны.

Брудны ляжу, не годны да бою,

Грахі апускаюць да самага дну!

Чырвонаю лужынай я аб'яднаны,

Змылі чыстай вадою грахі.

З тонкім металам я пахаваны.

З тонкім парэзам, правай рукі.

09.2017

*****

Я зачыню фіранкі вокнаў,

Каб не было зайздросных вачэй.

Адкрыю дзверы, каб ад стукаў,

Пазбавіць прошаных гасцей.

Буду чакаць, шукаць адказы –

Гаючыя размовы ў цішыні.

Рассядуцца свабодна, на канапе,

Сябры, што для мяне як сваякі.

Сумесны ўспаміны пра дзяцінства:

Пра будучы, сучасны час.

Гаворка ідзе: і весела, і чыста,

І цішыню прагоніць гамарня ад нас.

Пазней, разыйдуцца мае сябры

І вернецца стан у ранейшы побыт.

Канапа астывае, дзверы на ключы.

І ў вокнах адчуваецца турбота…

07.2019

*****

Я заблукаў пад моцны ветер,

Які шаптаў мне некалькі разоў.

“Твар чалавечы носяць чэрці!

Застанься, покуль без размоў.”

Дзьмуў дужа моцна, гвалта.

З розных бакоў мяне кранаў.

А я з ідэяй і з даверам, шпарка,

Упарта выхаду шукаў.

І на бяду, зляцела мапа,

Увысь паднялася і не відаць.

А выбар ёсць: наперад ці канапа.

Пару хвілін я разважаў.

Нібыта воўк ці кволы заяц.

Дарэчы, недарэмна ж ён казаў?!

А мож з падманам вецер раіць?

Ці можа, усё ж ён шкадаваў?

Пытанняў шмат, стаю я нерухома.

Павеяў ціхі голас на спакой.

Асела пыл і нерашучасць, стома.

Я вырашыў ісьці дамоў!

04.2020

*****

Я цябе пакахаў!

Мой свет змяніўся.

Нібы па новай я назіраў,

Як свет круціўся.

Абудзіліся мае пачуцці

І думкі да цябе!

Ажылі матылькі ў жываце.

Запал мяне нясе.

Каханне – ты і я!

І гэты погляд дзіўны.

Неверагоднасць, мроя

І гэты час прыхільны.

Раптоўна мы знайшлі:

Сімпатыю, каханне.

На шчасце прывялі,

Усе нашы адчуванні!

01.2019

*****

Ляцяць на поўдзень усе птушкі.

Хутка прыйдзе холад зімовы!

Ляцяць, як маленькія габлюшкі.

Крычаць, перадавая размовы.

Ляцяць, усе тыя, каму не пражыць,

Каму немагчыма застацца!

Час восеньскі хутка бяжыць.

Пара ім ад нас прыбірацца.

Склаліся зграі, там у вышыні,

Зачароўвае іх прыгажосць.

Галаву ўверх, на іх падымі,

Тут яны дома, ці нібыта госць.

Хочацца з імі, туды паляцець,

Ад важкіх праблем ухіліцца!

На свет з вышыні паглядзець,

Атрымаць асалоду, вяртацца.

Развітваюцца, зноў да вясны.

Цяжкі пералёт іх чакае.

Пройдуць гадзіны, тыдні і дні,

Цяпло іх да хаты вяртае.

09.2017

*****

Як і раней, я мару паасобку.

Ад іншых, родных мне людзей.

Яны не хочуць разумець, як сэрца звонку,

Маё імкнецца да сваіх падзей.

Я назіраю, як сыходзіць восень.

Ужо чарговы месяц праляцеў.

А можа марыць ужо досыць?

Не! Не гэтага ў жыцці хацеў.

Дзяўчынка побач, кажа пра сваё.

Мы бачым розніцу ў нашых марах.

Не ведаю, якім жа будзе развіццё:

Шлях будзе брудным ці яскравым.

Пакуль адзін да мар, мне цяжка.

Я крок за крокам, усё ж губляю час.

Усё роўна вераю, як не было далёка

І колькі б ні было ў жыцці параз.

10.2020

*****

Мне не ляцець у зорнае неба,

У дзіўны космас вышыні.

Няма не збожжа, тухне глеба!

Пустэча, душу не крані.

Спякота льецца дужа шмат

І без вільготнасці хварэюць карані.

А я у руцэ трымаю скарб!

Ён не патрэбен тут, пакуль ёсць прамяні!

Ззяюць і быццам кажуць пачакаць,

Не ведаю, як гэта растлумачыць!

І думкі свае пакуль затрымаць,

І просяць у гэтым сэнс убачыць.

А я хвалююся і хочу ўсё хутчэй.

Я гатаваў сябе не першы тыдзень!

Зрабіць сябе сапраўдным, каб вышэй,

Падняцца, каб не бачыў злыдзень!

Каб не пыталі – чаму так, не гэтак!?

Каб было што ў адказ казаць.

Пакуль сяжу на берагах, ля рэчак,

Працягваю чакаць, чакаць…

07.2018

*****

І колькі слоў патрэбна мне,

Каб апісаць усе пачуцці?!

Сустрэлі восень па вясне –

І не відаць мне вольнасці.

Бадзёрасць нібы лужынай,

Ляжыць на глебе кінута.

Любоў была з аддушынай.

Пайшла ад нас, загінула!

Хмары закрылі радасці,

Балючы дождж з маланкаю:

Забытыя душы каштоўнасці

І сэрца б'ецца з ранкаю…

Вятры ганяюць з брудам дні.

Я цалкам з імі. Успаміны…

І не відаць прыгожай, той вясны,

Што напісаў Мусатаў на карціне.

Сонца не топіць цела лёд,

Усмешкай не квітнеюць вусны.

Цябе няма і горкі мёд.

Усё ж віною – мае глупствы…

02.2018

*****

Табе не спіцца? Мне таксама!

Бо мае думкі толькі пра цябе.

На рэшце, часу вельмі мала,

Але пакуль ноч існуе.

Толькі з табою, больш ні з кім,

Кранаю ноччу сэрцам зоркі!

Сапраўдным быць, толькі такім –

Хачу застацца, але колькі…

Яшчэ ў нас з табой сустрэч?!

Не ведаю. Ты не адкажаш.

А раніцай збіраюся я прэч,

А ты ў след прыемна скажаш.

Потым у дзень я нібыта знікаю.

Няма да захаду мяне.

А ў ноч, я зноў цябе кахаю!

І ўсё ж такі, куды нас гэта прывядзе?

12.2019

*****

Горад прачнуўся, людзі ажываюць.

І прабудзілася святло душы.

Хто не знайшоў яго, блукаюць,

У цемры рабства, цішыні.

Шырока плошча…шмат людзей,

Узняліся абараняць свабоду.

Мірны пратэст жудасных падзей!

Сляды загінутых у грому.

У памяці застануцца імёны,

Тых, хто ратаваў і ўратуе нас.

Плячо ў плячо, побач – разам мы героі!

Уздымем бел-чырвона-белый сцяг.

Не суціхаюць цэлыя гурты.

Па ўсёй краіне чутны нашы словы.

Хопіць тэрору, гвалту і хлусні!

Дзеля святла, нашчадкаў, волі!

11.2020

*****

Гляжу на шмат розных вачэй –

Розныя гісторыі іх бачу!

Жыццё праходзіць без начэй,

Дзе балбатня ідзе на здачу.

Кашмары, арганізм да збою.

Чытанне кніг для добрых сноў

І рыхтаванне да спакою,

У цішыні без усякіх слоў!

Раніца, з голымі нагамі

І прывітанне свету зноў!

І да гарбаты ціхім крокам,

Я прабіраюся, як воўк.

Бібліатэка поўніцца няхутка,

Залежна ад маіх сустрэч.

Праходзяць добра дні ці брыдка,

Кладзецца ўсё між плеч.

І я, сабраўшыся, нібы ў падарожжа.

Захоўваю ў сябе настрой!

Каб пазбіраць, як збожжа,

Бушуючы людскі прыбой.

Потым рабіць свае высновы,

Не марнаваць у разважаннях час.

І не трапляць у дрэнныя ўмовы,

А мець разважлівы адказ!

07.2018

*****

Пасля цёмных вясновых прыгод,

Трымаю шлях я раніцай халоднай.

Праходзячы праз вуліцы двароў,

Да цэнтра гораду, паходкаю свабоднай.

Вяртаюся, пад сонца прамяні.

Нясу ў сабе гісторыю мінулай ночы!

Зніклі ў небе хутка ліхтары,

Не заўважаючы, колькі яшчэ мне крочыць.

А што да сну? Я не адмоўлюся!

Чакае ён мяне ў кватэрных сцен.

Калі скажу дзе быў, не памылюся,

Што ў гасцях сустрэў я новы дзень.

Там і пакінуў мінулае ў ночы, сваё.

Я адчуваў палёт да зорак прыгажосці.

І не бянтэжыўся, нібы ведаў, гэта ўсё маё –

Не губляючы часу сваёй маладосці.

Дыхаў на поўную, словы толькі цёплыя.

Я ад суботы да нядзелі не трымаў высноў!

Не быў я лішнім, абдымкі былі родныя,

Кіпела ў венах дужа кроў!

Калі на вокнах пасвятлела, значыць,

Час да вяртання мой прыйшоў!

І вось я крочу, спынілася ж спатканне,

Іду я з думкамі дамоў.

01.2019

*****

Гады матляе каляндар,

А нянавісць знутры расце.

Збіраю жудасных пачвар.

У венах боль цячэ.

Трываю, пакуль ёсць сілы!

Сябе трываю, які я ёсць!

Па сэрцу цяжка білі –

Складаны, брудны лёс.

Пакуль жыву, пакуль чакаю!

Не выпускаю з сябе зло.

Па гарадах чужых блукаю,

Каб не ўпасці жудасна на дно.

І калі знікнуць мае сілы –

Знікну з свету я.

У напружанні ўсе жылы.

Балючая ідзе ўнутры вайна.

Колькі змагу яшчэ пражыць?

Не ведаю я гэтага адказу.

Але пасля, цела спаліць.

Запомніце вось гэтую фразу.

12.2017

*****

Ты для мяне прыемны чалавек!

Цябе трымаю ў абдымках.

З табой не які страх

Не апануе на памылках.

Бяру цябе. І да палётаў,

Мы крылы вольна раскрываем.

Нябачна хмар і змрочных фарбаў.

Сябе ў небе паляпшаем.

Ляцелі мы праз гурт людзей –

Наогул іх не заўважаем.

Каханне сэрцам. Усё вышэй.

Занадта шчасце адчуваем!

Маё святло, мой свет, цяпер цудоўны.

Ад слоў, усмешкі і жыцця!

Бо зараз, час шыкоўны:

З табой яднанне, цяплыня!

05.2020

*****

Калі ўбачыў позірк твой,

Сустрэліся ўпершыню вачамі.

Я нібы страціў голас слоў.

Пачатак зносін паміж намі.

Плынь адчуванняў закранула

І вось мы побач, час размоў.

Ваколье нас не закранала,

Не заўважалі яго фон.

Агульнасць тэм мы не шукалі –

Само знайшлось, аб чым казаць.

Усмешкі твараў не сціхалі!

Вельмі прыемна разам быць.

Хутка прыйшло і развітанне.

І не злічыць нашых хвілін.

Я запытаўся пра спатканне –

Згадзілася на сем гадзін.

07.2019

*****

Я без сустрэчы прамяня,

А мне ж так хочацца сагрэцца!

Агонь прытворны і што дня –

Фальшыва сэрца б'ецца!

Не адгукаецца на словы сонца.

Хаваецца за хмарамі…як жа я?

Блукаю і шукаю я бясконца,

Неба блакітнага і чыстага.

У цені смутку і надзеі,

Я мару, гледзячы наверх.

Наперадзе яшчэ мае падзеі!

Ад барацьбы яшчэ не збег.

У шэрым холадзе маўчала,

Усё асяроддзем, побач бед.

Дзе я з'яўляўся – зацiхала.

Я непадобны на астатні свет!

Вецер не дужа сёння моцны,

Каб разагнаць над галавой,

Аблокаў хвалі, дзе ёсць сонца.

Таму шляхі мае бяз слоў.

Шукаю цяплыню, бо гэта мэта!

Не адступлюся, не схілюся я!

І да сапраўднага святла імкнуся.

Да добрых адчуванняў пачуцця.

02.2019

*****

У музыцы я раствараюся на ноты

І хочацца мне танчыць, расквітаць!

І адцягнуцца, каб падчас маркоты,

Наогул пра яе не ўспамінаць!

Люблю я ўслухоўвацца ў словы,

Нібыта ў іх сябе хачу знайсці.

Ці хуткі рытм, або павольны –

Я расчыняю ўсе пачуцці,што ўнутры.

Ёсць шмат цікавых у свеце песень,

Якія дакранаюцца душы!

Дзе падабенства суму ў восень.

Ці весялосці росквiту вясны.

Які настрой, такія чутны жанры!

Што дапаўняюць рознасць глыбіні.

Малююць атмасферу рознай фарбы.

Скарб усёй планеты песень вышыні!

01.2019

*****

Шкада, што мы не сустрэліся зноў.

Напэўна, наш лёс не хоча таго –

Каб мы не звязаліся гукамі слоў,

Не марнаваўшы адзін аднаго.

Без усякай патрэбы на доўг.

Без просьбы, проста ўбачыць.

Ды так, каб размовы на двох.

Жыццё па-рознаму крочыць.

Дарогі, прычыны, адлегласць.

І на патрэбы губляем мы час.

Нібы прайшла ўжо вечнасць,

Цябе я не бачу скрозь мас.

Сустракаю я многіх, але не цябе.

Усіх выпадкова. Дзе дзелася ты?

Хаваем мы праўду, усё ў сабе,

Зачыніўшы пытаннем хады.

Што гэта зменіць, так або не?

Ці будуць выдаткі, прыемнасць?

І без патрэбы, але па віне –

Пісьменнік, жыццёвая беднасць.

09.2018

*****

Ісьці куды, мне не кажы!

Я вырашыў свой лёс накіраваць

На пераплёт рознай мяжы,

Дзе буду рознасць набываць.

Я не хачу губляць свой час,

На аднолькавасць людзей і дзён.

Не варта? Чаканне на параз.

Нераз, але кранае гэта нас!

А колькі перамог жа будзе?

Хачу даведацца ўсё часцей.

З бакоў стаяць і кажуць суддзі,

Ды льюць у вогнiшча алей.

Я не баюся, трэба сбегчы, бегчы!

Не азiрацца і не вяртацца надалей.

Хопіць ляжаць на цёплай печцы,

Бо страціў усё, што меў.

Хто скажа: “Звар'яцеў!”

Я летуценнiк, гэта так, але не важна!

Я здоліў вас, да мары я хацеў –

Адчынена цяпер мне мапа!

01.2020

*****

Адпусьці мяне мая любоў.

Дай подых вольнага паветра!

Каб ня чапала серца боль,

Бо неўзаімна гэта.

Я да цябе, ты ад мяне.

Я з пачуццямі, гэта бачыш…

І ты цураешся мяне!

Ты для мяне, шмат чаго значыш.

Не згасла полымя яшчэ

І не сціхаюць спрэчкі ў галаве.

Як ставіцца мне да цябе,

Калі ты наблiжаешся, звярнулась да мяне?!

Бо іншы раз, перасякаюцца шляхі –

Мы сустракаемся, як ты не хочаш!

І сэнс размоў, як і раней, тугі.

І неўзаемнасць змрочна, побач.

Не адпускае прыцягненне

І не дае спакою мне!

Патрэбен час, каб да цябе імкненне,

Заціхла так, як падабаецца табе.

03.2019

*****

Без рыска няма мне свету,

Не адчуваю, як ідзе жыццё!

На зэдліку, трымаючы газету,

Сыходзіць вера і быццё.

Штодня, успамінаю ўсе выпадкі,

Якія здараліся са мной.

Свярбяць ўчынкамі далонькі:

Хачу на рынг, хачу ў бой!

На сценах кажуць усе карціны,

Пра подзвігі, прыстойных дзён.

Прайшлі хвіліны і гадзіны,

Абсыпаўся над дахам клён.

Як адцягнуцца, і знайсці замену,

І прагнуць, што даспадобы мне?

І адчуваць памеры, меру,

А не трымаць гэта ў сне!

Шкада, не скінуць мне благое,

Апошні год зламаў мяне.

Да перамог, сэрца слабое,

Плата ў болі, у цане.

08.2017

*****

Мне цяжка жыць у адзіноце.

Мяне ніхто не разумеў.

Магчыма, зараз верш ня ў модзе

І я падтрымкаю пусцеў.

Сябры неведаюць навошта.

Не заўважаюць, нібы, сваякі.

Мне аднаму зусім няпроста –

Мэты руйнуюцца ў цішы.

Я нібы захварэў радкамі!

Яны прыходзяць зноў і зноў.

Мне не адмовіцца і так з гадамі,

Я душу імі толькі грэў.

Ніхто не ведае, якое шчасце,

Пры заканчэнні верша ў мяне.

І без цiкавасцi, нават не варта,

Абгрунтаванне ставіць да мяне.

07.2019

*****

Чаму? А ёсць адказ?

Сур'ёзна…гэта вашае пытанне?!

Не ўпершыню і не ў апашні раз…

Няма адказу – ёсць каханне!

Сапраўдна ўсё, хлусня або сымпатыя?

Абмеркаванняў дужа шмат!

Без вынікаў уся гэта сітуацыя?

Бяз вылічэнняў якасных прылад.

А вас цікавіць…мяне не.

Хай, адчуванні граюць у кожным.

Абудзяць душу і адказ нясе,

Дзе тлумачэнні стануць не патрэбным.

Не! Ні ёй, ні мне таксама.

Мы адчуваем пачуццё знутры:

Для нас усё афарбавана,

Яскравым колерам у жыцці.

Нажаль, незакаханныя тут толькі вы

І сёння вас гэта натхняла!

Як мы сустрэліся, рамантыку знайшлі –

Ні толькі гэта вам цікава.

А што цяпер, што ў нас у двух?

Які жа свет тут мае месца?

Мы ў каханні, шчаслiвыя не ўслых!

Гульнёю вам гэта здаецца.

Вы заставайцеся, а мы далей!

Адрозніваем вашы думкі.

Нас зразумееце, але пазней,

Бо розныя душэўныя рахункі.

05.2019

*****

А вось і скончыўся наш лістапад!

І зніклі мы, уласнае жыццё блукае.

І ў думках толькі ты, у апошні час.

І пачуццё кахання, зноў-такі, лунае.

Цяпер адзін, у падарожжы забыцця.

Павіннен я прайсці гэту дарогу.

Да атрымання шляху новага жыцця,

А не губляцца ў стане суму, змроку.

12.2020

*****

Не варта мне адпачываць,

Бо час гады мае матляе.

Мне трэба яшчэ працаваць!

Пакуль надвор'е дазваляе.

Вятры не гоняць мяне ў спрэчкі.

Сонца не дазваляе замярзаць.

Але хацелася б мне ведаць,

Ці будуць зоркі мне спрыяць!?

Ці я паспею зрабіць усё,

Запланаваў, што я калісьці?

Шмат часу ад мяне сышло –

Зрабіў я мала для карысці.

Аловак у руцэ трымаю,

З трывогай цікае гадзіннік мой.

Далонню яго зачыняю

І разумею, што са мной.

Перакладу пачуцці я на словы,

Што ўнутры мяне бурляць!

Пакуль ёсць час і ёсць умовы –

Я буду вершы новыя ствараць!

10.2018

*****

Сонца дорыць мне сваё святло,

Сагравае ў гэты холад!

Не замёрз, дапамагло,

Забірае цяжкі голад.

Ахінаюць мяне прамяні

І гоняць прэч ад сюды цемру.

Распальваючы, цёплыя агні,

Каханне рвецца без памеру.

Не візуальна, усё ўнутры,

Галоўныя яе працэсы!

Квітнеюць з радасцю сады,

Як напісанне добрай п'есы.

Мне не згарэць, усё ў меру,

Усе ў акрузе хмары зніклі.

Без сумневаў сонцу веру,

Вочы к шчасцю звыклі!

10.2017

*****

Не, не! Стой і памаўчы!

Не трэбы задаваць пытанні!

Не трэба злосці, не крычы!

Чаму ж такія меркаванні?

Ты супакойся, дай сказаць,

У чым уся гэтая дылема.

Не трэба так вось пачынаць –

Неведаючы ў чым праблема!

Ты штосьці чула, хтосьць казаў –

Ты верыш ім, але не мне!

Ні чога я не сатвараў.

Чаму цябе так усё злуе?

У гэты час мяне там не было.

Ёсьць доказы! Прыціхла?!?

У не давер цябе вяло

І да мяне ты ставішся нячыста!

Ты малявала ў галаве прыгоды.

Ды толькі дрэнныя, яны пад час!

Я ўспамінаю нашы годы,

Раўнівай ты была не раз!

Я ахінаю цела цёпла.

Мы пакідаем мноства слоў.

Так, не заўсёды нам салодка,

Але жыве ў нас любоў!

05.2018

*****

Хопіць пытаць пра мае справы,

Чаго дамогся я за гэты час.

Ты не хвалі свае ўзнагароды,

Свой прыгажэйшы і цудоўны лад.

Бо перад намі розныя шляхі:

Умовы для жыцця, здароўе.

Розныя людзі, сваякі

І побач рознае надвор'е.

І ты чакаеш зноў адказу.

Чаму я не такі як ты?

Чаму не зразумела ўсё адразу?!

Мы розныя і вонкава, унутры!

12.2019

*****

Ты застаешся, мабыць так.

Але не цалкам, толькі ўспаміны.

На сам рэч, добрыя спыняюць жах

І я кранаю зараз гэтыя хвіліны.

Калі было нам вельмі добра,

Калі мы ўсміхаліся, падаючы ў снег.

Дзе заставаліся ўдвух, лагодна,

Спынялі пацалункам розны свет.

Як цудныя мы малявалі планы,

Дзе будучыня будзе прыгажэй.

Як дасягаем мэты, тыя мары,

Што зоркаю ляцяць хутчэй.

Хапае яшчэ ўспамінаў.

Каб мне казаць, як хораша.

Праводзіў час, які пакінуў,

Калі свяцілася мая яшчэ душа.

11.2019

*****

А хто мы ёсць, скажы мне брат?

Мы волаты сваёй Радзімы?

Ці баязліва сочым з хат,

Як ходзяць ворагі краіны?

Адказ у сэрцы, шнар на целе –

Мы абаронцы назаўжды!

У хатах не чакалі, не сядзелі –

Сціскалі мужна кулакі.

Мы ратавалі і ратуем, уратуем.

Свой дом, сваю сям'ю.

Традыцыі мы захаваем.

І мову, волю і зямлю!

І незалежнасць з нашым сцягам,

Каб без палоханых начэй.

Нашчадкі жылі добрым часам,

Не мелі стомленых вачэй.

05.2020

*****

Сваю ўсмешку мне дары.

Яшчэ, яшчэ, цябе прашу!

Хай квітнеюць мае сады,

У душы цябе адну нашу.

Хачу бачыць твае вочы,

Як блішчаць яны ў адказ.

Бавіць з табою ночы,

Пісаць працягнем сказ.

Мне падабаюцца твае абдымкі,

Твае ўчынкі моцна вабяць.

Момант робіць фотаздымкі,

Запаўняюць нашу памяць.

Заўсёды быць з табой

І не губляць любоў, каханне!

Заўсёды: ты мая, я твой!

І не ісьці на скрыжаванні.

Трымацца за цёплыя рукі

І адчуваць адзінасць, цяпло,

Чуць аднолькавыя грукі,

Як сэрца нас з табой вяло.

10.2017

*****

Вам спраў няма да маіх вершаў!

Я быццам бы адзін, сяджу ў куце

І толькі гэтай працай сябе цешыў,

Трымаючы аловак у руцэ!

Я словамі малюю сваю музу

І вызываю сэнс душы ў сябе.

І я сагрэты ёй, перажыву я сцюжу,

Пакуль няма пытанняў пра мяне.

Я не стамлюся ў апісаннях.

Таго, што выдае мой успамін.

Не шмат разоў я ў ваганнях,

Я разважаў, ці хопіць маіх сіл!?!

Дык вось! Пакуль ёсць момант, я пішу.

Не ведаючы, ці дойдуць мае вершы:

Да беларускіх жыхароў, але ж лічу,

Што паступова перайду я межы!

Пакіну гэты кут, але не музу я пакіну!

І ў падарожжах фармаваць радкі,

Не перастану, пакуль я не загіну.

І можа гэты шлях будзе такі!

Не буду адчуваць я адзіноту,

У гутарках пра творчасць майго набыцця!

Што не падобны на астатніх…да паэту,

Дадаць змаглі ж у момант веры і жыцця!

01.2019

*****

Кроплі грукаюць у вокны.

Патрабуюць прытуліць.

Каб я быў душою мокры,

Сумаваў…казаў: “Баліць!”

Паміж намі цемра шклоў.

Змог, каханне адпусціць.

Успаміны рвуцца зноў –

Дождж усё б'ецца і ляціць.

Адвярнуўся, не гляджу,

Як сцякаюць кроплі.

Не зламаць мяне ўжо.

Стаў я, новы – вольны!

10.2019

*****

Зараз адзін, іду па вуліцам знаёмым,

Але не тут сапраўдны мой жа дом!

Не адчуваю я сябе свабодным,

Не бачу светлых добрых дзён.

І сэнс губляю ў крузе маякоў.

Не ведаю, які з іх праўду свеціць.

Бо шмат хлусні, прытворства слоў,

Паўсюдна ў душу маю мецяць.

Раздражняе мяне гэты сцяг,

Што над будынкам развівае.

Ён для мяне нясе разлад.

Вярніце той, што надзею набывае!

Мой дом дзе подых волі!

Дзе развіццё ідзе для ўсіх!

Народ гуртуецца, у адзінай ролі.

Дзеля таго, каб добра жыць.

02.2019