Авантуры Вырвіча, Лёдніка і Чорнай Меланхоліі [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать онлайн

Людміла Рублеўская АВАНТУРЫ ВЫРВІЧА, ЛЁДНІКА І ЧОРНАЙ МЕЛАНХОЛІІ Раман прыгодніцкі і фантасмагарычны Кніга шостая

ПРАЛОГ

Дзверы не паддаваліся.

Трывалі здзекі з дабрадзейнасцю рымскай Лукрэцыі і мужнасцю спартанскага цара Леаніда.

Хаця шаноўны пан Франтасій Вырвіч, падкаморы Менскага павета, сумленны шляхціц герба Гіпацэнтаўр, лупіў у тыя дзверы і кулакамі, і нагамі ў саф’янавых чырвоных ботах з падкоўкамі, і булавой, на жаль, не гетманаўскай.

У дубовых дошках з’явіліся вышчарбіны, на лбе пана падкаморага — кроплі поту, на тварах прыгожай кабеты і чарнавокай дзяўчынкі, што стаялі побач і назіралі за высілкамі пана суддзі, — расчараванне.

Ад гэтага Вырвіч яшчэ больш раз’юшыўся.

— Бутрым! Не дуркуй! Адчыняй, бо праз акно залезу! Столь па трэсачках разбяру! Ты мяне ведаеш...

Трывалі здзекі з дабрадзейнасцю рымскай Лукрэцыі i мужнасцю спартанскага цара Леаніда.

За пабітымі дзвярыма панавала зацятае маўчанне, як на шляхецкай пагулянцы пад раніцу.

— Гэх, каб не засовы... Замок я б адамкнуў...

Пан суддзя злосна стукнуў на астачу нагой у няшчасныя дзверы.

— Ён з серады там замкнуўся, Пранціш... — дрыжачым ад тугі голасам прамовіла жанчына — яна ўсё яшчэ была прыгожай, як антычная багіня, але ў кутках вачэй паглыбіліся зморшчыны, а ў цёмных валасах, што выбіліся з-пад бялюткага каптура, паблісквала сівізна. — Раней хоць Сафійку да сябе пускаў...

Вырвіч упёрся ў непрыступныя дзверы спацелым ілбом, да якога прыліп русявы чуб:

— Баўтрамей, кiдай свае меланхолii... Патрэбна твая дапамога як доктара... Чуеш? Гайда неадкладна ў Гародню! Пан Жылібер атручаны! Hixто рады не дае...

Пранціш не паверыў сваім вушам: з-за дзвярэй пачуўся змрочны смех... Гэткі трохі сабе дэманічны.

Доктар Лёднік звар’яцеў, ці што?

Колькі памятаў Вырвіч, Бутрым дзеля выратавання хворага не зважаў ні на ўласную стому, ні на бяспеку, лячыў аднолькава старанна і жабрака, і князя, і ворага, які, ацаліўшыся, мог лекару ў пячонку кінжал загнаць... Падымаўся па першым поклічы ўночы, збіраў валізку, маліўся святому Панцеляймону-ацаляльніку... На полі бойкі падаў ля параненых каленямі ў мокры снег і бруд, не зважаў на кулі, што свісталі навакол... У пошасць захінаў твар маскай з вохкімі зёлкамі ў спецыяльнай «дзюбе» і ішоў у дамы з забітымі накрыж шыбамі, дзе паміралі невылечна хворыя — каб хаця палегчыць іх пакуты...

А тут, пры вестцы, што добры сябар, паважаны навуковец цяжка хварэе, — смех...

— Ён там што, з гарэліцай дыспутуе? — разгублена азірнуўся Пранціш.

Піць жа Бутрым і праўда не ўмее. Адразу мазгі адшыбае. Нават Пане Каханку Радзівіл яго чаркацца за сваім сталом даўно не змушаў...

— Няма там у таты ні віна, ні гарэліцы, — строга падціснуўшы вусны, адказала Сафійка, танклявая, беласкурая, цемнавокая, у кароне цяжкіх кос — яшчэ амаль падлетак, але ясна ўжо, якая стане...

Пранціш, нягледзячы на трагікамічнасць сітуацыі, залюбаваўся. Гэткай маці была ейная, пані Саламея Лёднік... Не фіглі хочацца строіць, жарцікі жартаваць, а забітага цмока пад ногі кінуць, у безнадзейную бойку з ворагамі кінуцца — каб хоць зірнула паблажліва, ля бэль дам санс мерсі...

— Хіба што... спірытус ёсць... — разгублена ўспомніла Сафійка. — Татка трымае яго ў кутняй шафе, каб забіваць заразу.

I сапраўды, Лёднік, які шмат чым абураў медычных калегаў, быў перакананы, што хваробы ўтвараюцца не ад парушення балансу вадкасцяў у арганізме, як лічылі ўсе пачцівыя дактары, а ад бруду і нябачных мізэрных істотаў, што трапляюць унутр праз раны ці дыханне. Блюзнер, адно слова.

Але калі аскетычны Бутрым наважыўся ўжыць спірытус не каб мыць рукі ды ланцэты-скальпелі, а дзеля разгону чорнай жоўці, што выклікае меланхолію...

— Ды што з ім такое здарылася?

Сафійка і пані Саламея трывожна перазірнуліся.

— Тата слова з нас узяў, што мы не будзем пра гэта нікому-нікому казаць. I што без ягонага дазволу да яго не зойдзем, — ганарыста ўскінула галаву дзяўчына, і яе вусны выявілі цвёрдую складку — як ва ўпартага татухны. Вырвіч ледзь не завыў ад адчаю.

Дзесьці над Дзвіною, на Сафійскім храме, ударыў звон, і празрыстыя велічныя гукі прасыпаліся праз залатое лісце дрэў на сухую траву, на чарапічныя і гонтавыя дахі Полацка, затрымцелі ў не ачарсцвелых яшчэ сэрцах...

— Усё, маё цярпенне скончылася!

У голасе пана загучала небяспечная сталь — а што ж, слабога ды рахманенькага не выберуць ганарыстыя шляхцюкі павета на пасаду падкаморага суддзі, ад якога ix зямельныя звады будуць залежаць.

— Зараз прышлю мужыкоў з сякерамі...

За дзвярыма пачуўся незразумелы скрогат. Нешта ўпала... Потым грукнуў з таго боку засоў. Няшчасныя дзверы з рыпеннем, у якім мроілася палёгка, прыадчыніліся...

Вырвіч ірвануўся ў пакой.

У паўзмроку непрыемна пахла, як у пакоі цяжкахворага. Яшчэ адчуваўся сапраўды водар спірытусу, дыму свечак ды нейкіх зёлак... Вырвіч падскочыў да акна, тузануў апушчаныя шчыльныя фіранкі і расчыніў шыбы, упусціўшы сонечнае святло i чыстае паветра — хопіць маскарадаў! Гаспадар, які прыгорбіўся ў крэсле, прысунутым да дзвярэй, зараз жа захінуў вочы рукавом... Відаць, сядзеў гэтыя дні ў цемры, як мядзведзь у бярлозе.

— Можа, патлумачыш свае бздуры, Бутрыме? Што за затворніцтва?

Гаспадар павольна апусціў руку, якой захінаўся ад нахабнага святла. Чорны камзол расшпілены, памятая белая кашуля ўквэцаная немавед у якія рэчывы і таксама расшпіленая на некалькі гузікаў, адкрываючы старыя шнары на грудзях. Худы твар зарос чорнай шчэццю, цёмныя вочы пачырванелі і запалі, валасы, усё яшчэ густыя і чорныя, толькі перавітыя сівізной, звісаюць неахайнымі пасмамі...

— Бздуры, кажаш?

Голас доктара гучаў змрочна і надтрэснута, быццам пасля доўгага крыку. Лёднік нязграбна схіліўся набок, намацаў рукой на падлозе нейкі кіёк, упёрся тым кійком у падлогу, ухапіўшыся абедзвюма рукамі... Напружыўся, сціснуўшы сківіцы... Крэсла са скрогатам пасунулася наперад. Вырвіч з непаразуменнем заўважыў, што да ножак крэсла сяк-так прыробленыя няроўныя драўляныя кругляшы, каб служылі коламі. Лёднік яшчэ раз рыўком адштурхнуўся сваёй палкай, як лодачнік на пераправе... Дакладней, злавесны пірат. Ягоныя доўгія ногі нязграбна і нерухома абапіраліся аб прыбітую ўнізе да пярэдніх ножак крэсла перакладзіну...

Бутрым выпусціў кіёк, і той з грукатам паваліўся на падлогу, Пранціш аж уздрыгнуў. Доктар развёў рукамі і нахіліўся ў п’яным блазенскім паклоне.

— Ну вось, пабачыў? Задаволены? Шмат цяпер дапамогі ад доктара Лёдніка можаш займець?

Вырвіч выцер успацелы лоб.

— Чакай, ты што... Захварэў? Ногі адняло?

Лёднік тэатральна папляскаў у ладкі.

— Выдатная назіральнасць!

Пранціш ажно ўспомніў часы, калі ў Віленскай акадэміі не мог здаць злому прафесару Баўтрамею іспыт.

— А... даўно?

Лёднік раздражнёна тузануў кутком рота, апусціў вочы.

— Пасля Вялікадня.

Вырвіч адчуў, як шчокі запалалі ад сораму. Ён з вясны не адведваў старэйшага сябра, свайго былога выпадковага слугу, набытага за шэлег, суровага настаўніка і заўсёднага выратаваўцу.

— Прабач... У мяне клопатаў было... Зямельная звада між панамі Замойскімі ды Друцкімі... Яшчэ адзін суд з-за мяжы, што пан Антоній Тызенгаўз праклаў дзеля новай дарогі... Не змог прыехаць...

Чорны Доктар саркастычна перарваў вінаватыя мармытанні Пранціша:

— I што б ты зрабіў, каб прыехаў? Калі ўжо я нічога не здолеў...

Лёднік раздражнёна абвёў рукой пакой... Пранціш азірнуўся: сталы застаўленыя колбамі з нейкімі рэчывамі, у місах — тоўчаныя зёлкі, у слоіках — напалову скарыстаныя мазі, пагаслая гарэлка, закарэлая ад нейкай гадасці... Відавочна, доктар эксперыментаваў зацята.

— Толькі не кажы, што лекаў ад сваёй хваробы не вынайшаў! — вырвалася недаверлівае ў Вырвіча.

Калісьці іх з Бутрымам па загадзе ўсёмагутнага падскарбія Тызенгаўза замкнулі ў падводным чаўне і апусцілі ў ваду, і доктар мусіў, каб яны з Пранцішам не задыхнуліся, неадкладна вынайсці складанае рэчыва для ачышчэння паветра... Метад падскарбія прыспешыць думку вынаходніка аказаўся дзейсным, не задыхнуліся. Напэўна, Лёднік вырашыў паўтарыць сітуацыю — замкнуцца і не выходзіць з пакоя, пакуль не вынайдзе сабе лекі...

— Ды што з табой? Раматуз?

Бутрым панурыўся, сціснуў тонкія доўгія пальцы ў плямах ад хімікалій.

— Памятаеш, мяне ў студню ў Ашмянскім замку пасадзілі?

Яшчэ б не памятаць! Тады ўладальнік Ашмянаў пан Брастоўскі ледзь не закатаваў Лёдніка, якога абвінавачвалі ў забойстве асістэнткі, збеглай паненкі Брастоўскай. Бутрым пяць дзён прасядзеў у сутарэннях, у студні з халоднай цвілой вадой. Вырвіча дасюль перасмыкала ад успаміну, як Лёдніка трасучка трэсла, калі яго выцягнулі.

— Ну вось, відаць, там і зарабіў запаленне суставаў... Напачатку нічога, пару гадоў не зважаў... Калі летась у пана Радзівіла феерверкі з паветранымі ліхтарамі зладжваў, ужо абязбольваючыя піў... Яшчэ ўвесну мог перасоўвацца хаця б з кіёчкам. Потым мыліцы зрабіў. А тыдзень таму і з мыліцамі стаяць не здолеў...

Лёднік сярдзіта кіўнуў на драўляныя прыстасаванні, якія валяліся ў куце, відавочна шпурнутыя туды з усёй дурной злосцю.

— I што, гэта падстава не пускаць да сябе жонку i дачку? Умарыць сябе вырашыў?

Вочы Чорнага Доктара сярдзіта зыркнулі.

— Не варта ім бачыць мяне... такім...

— Няхай лепей пераймаюцца ды плачуць, пакуль ты зусім не загнешся ды хату не засмуродзіш? — Пранціша пачала злаваць зацятасць полацкага алхіміка. — Хіба мала ты пацыентаў на ногі паставіў? Паставіш i сябе... Рана ці позна.

У адной з колбаў булькатнула штосьці мутнае ў такт з горкім смяшком Лёдніка.

— А пакуль тое «рана ці позна», маёй рэпутацыі як доктара прыйдзе канец. Хто захоча лячыцца ў калекі?

Вырвіч злосна пхнуў наском бота падазроную пустую бутэлечку з зялёнага шкла, тая адляцела да пісьмовага стала i стукнулася аб ножку ў выглядзе львінай лапы.

— Дык усё ад ганарыстасці? Спірытусам навуковую канфузію запіваеш?

Лёднік памкнуўся зноў сказаць штосьці з’едлівае, але Пранціш не даў.

— Слухаць не хачу. Зараз паклічам Саламею і Сафійку, ты памыешся, пераапранешся, працверазееш, паясі, а то, даруй божа, не прафесар, а апівок карчомны... А потым распавяду, навошта прыехаў. Ты ж сам заўсёды мяне вучыў, што лепшы сродак ад уласнага адчаю — заняцца вырашэннем чужых праблем. Вось і зоймешся...

Мяркуючы па тым, што Чорны Доктар перахрысціўся, вінавата замармытаў малітвы і пачаў зашпіляць гузікі і распростваць скамечаныя манжэты кашулі, падкаморы свайго былога прафесара перамог.

— Пані Саламея, ваш сужэнец пачціва і нецярпліва чакае на вас!

Раздзел першы ЯК ВЫРВІЧ ДОКТАРА Ў ГАРОДНЮ ПАВЁЗ

Калі ружу спаліць, у кожнай крупачцы солі, вылучанай з попелу, будуць утрымлівацца ўсе рэчывы царыцы кветак... I калі тую соль у герметычнай колбе патрымаць над агнём — элементы вызваляцца і метадам сімпатыі з’яднаюцца ў ружу...

Прынамсі, так сцвярджаў камергер ангельскага караля Карла I сэр Дыгбі, якому французскі доктар Кверцэтан распавёў, што бачыў эксперымент аднаго польскага алхіміка, а гэта, як вы разумееце, дужа надзейнае сведчанне.

Вось толькі ў выніку атрымліваецца не сапраўдная кветка — а толькі фантом. Неспрыяльны павеў ветрыку — і адноўленая з попелу ружа развейваецца як лёгкі дымок.

Пранціш глядзеў на людзей, якія сядзелі за накрытым сталом у доме, што калісьці належаў полацкаму кнігару Рэнічу, бацьку пані Саламеі Лёднік, і яму здавалася, што ён бачыць фантомы...

Пані Саламея... Стамлёная, з незнаёмымі складкамі ў куточках дасканалых вуснаў — а калісьці яе князь Геранім Радзівіл выдаваў за Сільфіду, злоўленага ім духа паветра... I ніхто не сумняваўся, бо пры поглядзе на панну Саламею Рэніч думалася: не можа гэткая прыгажосць быць грубага зямнога паходжання!

Лёднік... Геніяльны Чорны Доктар, вынаходнік, непераможны фехтавальшчык, які ўмеў скакаць па сценах i рухаць поглядам предметы, стаў чэмпіёнам лонданскага байцоўскага клуба і затрымаў цэлы атрад жаўнераў, якія прыйшлі арыштоўваць студэнтаў Віленскай акадэміі...

Сядзіць на чале стала, працверазелы, наголены, апрануты ў бялюткую кашулю і чорны камзол, чорна-сівыя валасы акуратна сцягнутыя стужкай на патыліцы... Але твар такі худы і змрочны, быццам у валацугі беспрытульнага... I да стала прысунуты кіёчак...

Вырвіч і сам сабе падаваўся фантомам таго былога шкаляра, студыёзуса ды драгуна, які лазіў у вокны да дзевак, распяваў у карчомках ды пераплываў у бочцы Вяллю...

Пранціш кінуў зайздрослівы погляд на Бутрыма, які ўсё такі ж худы ды жылісты, як і дваццаць год таму. Цішком пагладзіў сябе па жываце: хоць шляхецкае майстэрства фехтавання ды палявання не давала ператварыцца ў цэбар, але старую сваю скураную дзягу Вырвіч ужо на тую самую даўжыню не зацягнуў бы... Не, не растаўсцеў, па-ранейшаму ладны — але... памужнеў. А што ж — самавіты шляхцюк, дзетны бацька — двое сыночкаў, Яначка ды Паўлючок.

Хвэлька, прыслужнік... Зусім атлусцеў, аблысеў, толькі над вушамі сівыя выспачкі валасоў. Нос як сліва — відаць, пакуль строгі гаспадар сабой заняты, дарваўся да вінца, нягледзячы на хворую пячонку... I буркоча, буркоча сабе пад нос вечныя скаргі, як несупакоеная здань...

Адна Сафійка — стварэнне дакладна з гэтага часу, знітаванае з прасторай не ўспамінамі, а надзеямі, не стомай, а прагай жыцця.

— Даруй, Госпадзе... Распуста ўсё і рэзрух духоўны. За адным сталом з бабамі сядзець. Стодаў размаляваных панавешалі...

Пранціш ажно заперхаўся. Ён ужо быў прыкмеціў новага слугу, які амаль не паказваў нос з варыўні. Хлопец гадоў шаснаццаці, яшчэ па-падлеткаваму нязграбны, але ўжо з ладнымі плячыма, бялявы, з густымі бровамі, а выгляд — нібыта толькі што пабудзілі. Малец увесь час упэўнена мармытаў нейкія жудасныя прароцтвы.

— Геена вогненная ды цыпрун надыдзе...

Хлопец плюхнуў на стол давераную яму талерку з мочанымі яблыкамі.

— Карусь, даражэнькі, хто такі «цыпрун»? — ласкава пацікавілася Сафійка.

Юнак толькі зыркнуў спадылба, пачырванеў і адвярнуўся.

— А вось грэшнікі і даведаюцца... А бабы не мусяць нічога пытацца ў мужыкоў...

Пранціш у разгубленасці абвёў вачыма кампанію. Сафійка хіхікнула — відаць, не першы раз дражніць гэтага цельпука. А Саламея толькі цяжка ўздыхнула:

— Ну што з табой рабіць, дзікун ты наш... За стол з намі не сядзеш?

Хлопец паматаў галавой:

— Няможна нам з панамі за адзін стол сядаць. I з бабамі няможна. Геена вогненная...

— Ну ідзі, Хвэлька на варыўні цябе пакорміць...

Калі персанаж сышоў, Пранціш не вытрымаў і трохі нервова зарагатаў. Саламея дакорліва нахмурылася.

— Ніхто не вінаваты ў тым, што нарадзіўся там, дзе нарадзіўся... Карусь рос у таемным пушчанскім паселішчы — паўцякалі мужыкі ад благога пана. Ну і прарок сярод іх знайшоўся... З багамілаў, падобна, але не дужа вучоны. За трыццаць год людзі зусім здзічэлі з такім пастырам. Так што хлопец бедны ўсяго баіцца.

Пранціш толькі плячыма пацепнуў. Каго толькі на яго памяці ні прыкормлівалі ў сваім доме Лёднікі... Нават параненае зубраня на стайні былі пасялілі.

— Здаецца, я трохі... захапіўся эксперыментамі.

Доктар выціснуў з сябе фразу нібыта нейтральную, але ў ягоных вуснах гэта была выразная просьба аб выбачэнні. Ну не любіў Чорны Доктар выбачацца.

— Калі нядзельную літургію прапусціў... то захапіўся, — холадна прамовіла пані Саламея, усё яшчэ ўгневаная.

Лёднік, на шчасце, не пачаў звягаць пра сваё калецтва, якое нават у храме паказваць не хоча. Перахрысціўся вінавата... Вырвіч паспяшаўся перавесці размову.

— А як там Алесь Баўтрамееў Лёднік? Даўно пісаў?

Лёднік калупнуў лыжкай рубцы з анісам — пані Саламея выстаралася на ўлюбёную страву мужа, — стрымаў уздых. Адзіны сын з’ехаў у Венскі ўніверсітэт не ў самых добрых настроях.

— Месяц таму ліст даслаў. З вучобы сышоў... Прыбіўся да Вольфганга фон Кемпелена, які не заалогіяй займаецца, а механікай. За нейкі праект разам з ім узяўся. Спадзяюся, не за чарговага механічнага шахматыста...

Лёднік зірнуў на Пранціша, які відавочна не ведаў, пра што гаворка, і зрабіў ласку патлумачыць.

— Кемпелен пяць год таму зрабіў аўтамат, які гуляе ў шахматы — васковы турак у багатым адзенні сядзіць за сталом з шахматнымі фігуркамі, якія можа перасоўваць... I абыгрывае ўсіх прыдворных Марыі Тэрэзіі. Забаўка для багацеяў...

Твар доктара перакрывіўся пагардай — з лялькамі-аўтаматамі ў яго былі не самыя лепшыя адносіны... Адладзіў быў на сваю галаву адну такую па імені Пандора — ледзь выжылі ўсёй кампаніяй праз ейныя таямніцы.

— А я ж прапаноўваў яму пратэкцыю, мой стары сябар, выдатны натураліст, узяў бы яго на кафедру... Адмовіўся. Сказаў, хоча дамагчыся ўсяго сам. Спадзяюся, усё-ткі знойдзе варты занятак сваім здольнасцям... на радзіме.

У апошніх словах не было ўпэўненасці. Вырвіч скасавурыўся запытальна на пані Саламею.

— На сэрцы раны зацягваюцца доўга... А часам і ніколі... — Ціха адказала на непрамоўленае пытанне гаспадыня дома.

Лёднік панурыўся... А Пранціш не наважыўся ўдакладняць. Алесь з’ехаў у Вену пасля таго, як загінула ягоная нявеста, панна Праксэда з Брастоўскіх. I Бутрыму гэта — нож у сэрца... Бо Праксэда была ягонай асістэнткай, кахала свайго настаўніка без памяці, не спадзеючыся на ўзаемнасць... Як яе самую — Алесь. Дзіва што бацька з сынам разышліся. А яшчэ, відаць, сын удаўся гэткі ж ганарлівец, як бацька, i не хоча, каб яго ўспрымалі як сваяка славутага навукоўца.

Дзесь за акном, па полацкай вуліцы, працокалі падковы коніка, загрукаталі колы... Можа, везлі дровы, можа — труны, можа — чужое шчасце альбо свойскую смерць.

А вэнджаныя вугры нішто сабе... I блакітны ліквор, на крываўніку настоены, што адмыслова дзеля госця падрыхтаваны непітушчымі гаспадарамі, файны... Некаторыя падфарбоўваюць такі ліквор берлінскім лазуркам, але Лёднікі нізавошта не сталі б шкодную для здароўя фарбу ўжываць. Таму Вырвіч быў пэўны, што зёлка з белымі кветачкамі сабраная ў самы спрыяльны час, і спірытус выгнаны чысцюткі, i цукру самае то, каб не ператварыўся цудоўны блакіт у брудную зеляніну... Шкада, малавата падліваюць, чарачка з налібоцкага зялёнага шкла ледзь з мезенец...

— Дык што там з Жанам Жыліберам? — Лёднік усё-ткі быў устрывожаны і вінаваты. — Наўрад штось тэрміновае... Не паехаў бы пан Вырвіч па дапамогу за свет. Жан — сам выдатны дыягност і хімік, цяжка ўявіць рэчыва, якое ён не пазнае.

Пранціш ускалмаціў русявы чуб...

Гісторыя магла натхніць на напісанне камічнага рамана.

Пачалося з таго, што падкамораму Менскага павета давялося асабіста выпраўляцца ў Гародню, на сустрэчу з падскарбіем Антоніем Тызенгаўзам. Іначай справа па гвалтоўным адразанні шляхецкіх зямель на карысць каралеўскіх дарог пагражала перарасці ў шляхецкі рокаш.

Усёмагутны Тызенгаўз, «кашалёк» Цялка (як празвалі Станіслава Панятоўскага), ужо не быў такім непахісным. Асабліва пасля таго, як прамовіў: «У караля няма родзічаў», — і паспрабаваў адціснуць ад казны прагных сваячкоў уладара. Брат Станіслава Аўгуста Казімір, які праславіўся тым, што спрабаваў засяліць свае шыкоўныя сады ў Варшаве малпамі, і сястра караля Браніцкая па мянушцы Кракаўская метрэса пакляліся знішчыць наравістага падскарбія і не стамляліся сварыць яго з Панятоўскім. Каралеўскую радню падтрымлівала шляхта, якой абрыдлі наезды «дзікіх баснійцаў» з гвардыі Тызенгаўза. Усім было ясна, што дні пана Антонія на пасадзе падскарбія палічаныя. Таму і асмельваліся адзін перад адным прад’яўляць яму прэтэнзіі... Над мёртвым арлом і варона з калом.

Вось і Вырвіч адправіўся ў Гародню з петыцыяй менскай шляхты, якая не жадала, каб дзеля каралеўскіх дарогаў адбіралі яе валокі. Думаў і Лёдніка там застаць, які працаваў у медычнай акадэміі, створанай Жыліберам, і самога Жана, старога сябра, наведаць.

Лёднікаў, аднак, не заспеў — аказалася, вярнуліся ў Полацак.

А пан Антоній Тызенгаўз заявіў: разглядаць інскрыпцыі менскай шляхты не стане, пакуль іх падкаморы не прывязе ў Гародню доктара Лёдніка.

Падстава пачэсная: трэба вылечыць вельмі карыснага для дзяржавы Жылібера. А доктар занурыўся ў нейкую чорную меланхолію ды ігнаруе ўсе заклікі.

Зразумела, Вырвіч пагадзіўся... Тым больш калі наведаў Жылібераў.

Прычынай вэрхалу аказалася кабета.

У свой час Лёднік і Пранціш ледзь веры далі, калі даведаліся, што да Жылібера прыязджае жонка. Аказваецца, суровы масон перад ад’ездам у дзікую Літву разважыў, што яму час завесці сям’ю, і знаёмы лекар падсунуў яму баявітую сімпатычную сваячку, мадэмуазэль Жанну Будо. Жылібер, спадар практычны, адразу ж ажаніўся... I з’ехаў.

Час ішоў. У Гародні высілкамі француза паўстала медычная акадэмія, распачаўся батанічны сад. Нарэшце спадар натураліст вырашыў, што можна выклікаць да сябе сваю малазнаёмую палавіну.

Мадам Жанна з камерысткай, абедзве ў мужчынскім адзенні, год да Гародні дабіраліся. Пані не надта спадабаўся аскетычны лад жыцця сужонца... Адзінае, што радавала — у доме заўсёды людна. То студэнты, то калегі... А Жылібер яшчэ ўвесь час клікаў знаёмых навукоўцаў у Беларусь. Самымі лёгкімі да пераезду былі ўсялякія фармазоны, што ўцякалі ад пераследу... Мадам Жанна апекавалася небаракамі, пакутнікамі за сусветную справядлівасць. Вось адзін такі, нібыта таленавіты хімік, атрымаўшы ад гожанькай Жылібершы авансы, а ейнага суровага мужа пабойваючыся, вырашыў, што на свеце і так зашмат батанікаў, а легкадумных удавіцаў не хапае...

Якую гадасць спажыў у сяброўскай кампаніі Жылібер, невядома, але скруціла знакамітага анатама канкрэтна. Зжаўцеў як шафран. Але не памёр, а гвалт падняў. Верагодны атручвальнік знік бясследна, мадам Жанна верашчала пра сваю недатычнасць да злачынства, спасылалася на тое, што цяжарная, не да інтрыгаў ёй, і валіла ўсё на езуітаў — помсцяць, што навучальныя ўстановы ў іх пазабіралі... Між тым скура батаніка не страчвала інтэнсіўнага жоўтага колеру, цягліцы скручвалі сутаргі, характар... Ну, лыжка перцу да шклянкі перцу смак не зменіць.

— А што сам Жан гаворыць? — змрочна папытаўся полацкі Фаўст.

Пранціш трохі сумеўся.

— Ды ён, як ты, ад хваробы звярэе... Гаварыць са мной не захацеў, цераз губу прасіпеў, каб ты не ўздумаў прыязджаць.

Чорны Доктар кінуў лыжку на стол, запэцкаўшы льняны абрус падлівай.

— А я думаў, што больш туды не вярнуся.

Сінія вочы Саламеі былі сумныя, як восеньскае неба.

— Ведаеш, чаму мы з Гародні з’ехалі? Бутрым запатрабаваў змяніць умовы для людзей на мануфактуры ў Ласосне... Фарбы атрутныя, рабочыя жыўцом гніюць, а іх нават на вуліцу не пускаюць. Каруся адтуль Бутрым выкупіў. Хлопец туды патрапіў, калі іхняе пушчанскае паселішча жаўнеры знішчылі. Першы раз у жыцці пабачыў люстэркі, ліхтары, вялікія дамы, паноў, якія паляць люлькі, д’ябальскія механізмы і ўвогуле спрэс чарадзейства ды нячыстую сілу... Тое рабіць яму грэх, гэтае — грэх... А ўпарты ж... Ледзь не замучылі там яго.

— I што пан Антоній? Прыслухаўся да парадаў? — скептычна папытаўся Вырвіч.

— Угневаўся. А Баўтрамей сказаў — на бяздушных дэспатаў працаваць не стане.

Ого... Такое не даруюць.

Сафійка ціхенька патлумачыла:

— Татка пасля той інспекцыі і расхварэўся зусім. Вымак увесь. Холадна было... Вецер...

Лёднік сярдзіта зыркнуў на дачку — не любіць, бачыш, згадкі пра свае слабасці.

— Мяне спрабавалі вярнуць у Гародню. Некалькі разоў. I вельмі настойліва. У хваробу не паверылі. Жан пісаў, ворагі падскарбія ахвотна скарысталіся шумам, які я падняў, мануфактуры ягоныя пазачынялі... Можна падумаць, пашкадавалі няшчасных рабоў. Проста кароль хоча выглядаць гэткім... прагрэсістам, каб Жан Жак Русо ў ім дарэшты не расчараваўся.

Пранціш ледзь не задушыўся кавалкам мяса, асэнсаваўшы памер падзеяў.

— Як цябе толькі за такое не прыбілі?

Лёднік скрывіў вусны.

— Маглі... Каб трохі раней, Тызенгаўз загадаў бы паціху прыкончыць, дый і ўсё... А цяпер, хоць невялікая я купіна на ягонай дарозе, мусіць абысці. Вось і зазываў мяне, дакляруючы, што для рабочых забяспечыў проста рай на працоўных месцах, які я i мушу засведчыць. А Чартарыйскія мне ўжо авансы рабілі, каб даклад падрыхтаваў пра злачынствы падскарбія.

Аблічча доктара скрывілася ад агіды — не любіў палітычных інтрыгаў.

— I вось прыязджаеш ты, і якраз з вельмі важкай падставай вярнуцца. Відаць, падскарбій паабяцаў паспрыяць у тваёй справе, калі мяне прывязеш?

Вырвіч з няёмкасцю панурыўся, бо так i было,

— Мяне яшчэ і Жыліберыха прасіла... Пераляканая надта. Ясна — калі з мужам што здарыцца, прыціснуць як вужаку да патэльні... Аркушык для цябе сунула — я табе пасля аддаць хацеў.

— Давай цяпер... — апёк цёмным поглядам доктар.

Пранціш паклікаў свайго гайдука, плячыстага чарнявага Сцяцка, з якім прыехаў з Капаніч, паслаў па сумку... I вось Бутрым разгортвае падазроную паперку, быццам пялёстак пазасветнай асфадэлі. Пранціш, пакуль ехаў, прызнацца, пасланне i на святло праглядаў, i над свечкай трымаў, спрабуючы выявіць яшчэ штось, акрамя некалькіх незразумелых літарак ды лічбачак. Але Чорнаму

Доктару, відавочна, дастаткова было зірнуць на крамзолі, каб нешта ўцяміць. I дужа непрыемнае. Бутрым скамечыў пасланне ў кулаку, нейкі час моўчкі сядзеў, утаропіўшыся позіркам у талерку з недаедзеным рубцом, потым рэзка адкінуўся ў крэсле.

— Едзем у Гародню неадкладна.

Кіёчак упёрся ў падлогу, і доктар, як ніколі нагадваючы дзюбаносага пахмурага Харона, пасунуў сваё крэсла рэзкімі штуршкамі ад стала. Крэсла агідна рыпела, нібыта падсмейвалася над нямоглым выбітным фехтавальшчыкам.

Патлумачыцца доктар згадзіўся толькі сам-насам з Вырвічам, зірнуў вінавата на жонку: маўляў, не распытвай. Саламея пакрыўджана сышла збіраць рэчы. Заявіла толькі, што будзе суправаджаць мужа, хоча ён ці не. А то мае ўласцівасць з усіх лужынаў на дарозе выбіраць менавіта тую, дзе можна патануць.

Стамлёная муха лена дзумкала над місай з падвялымі жоўтымі яблыкамі. Святы Цыпрыян змрочна паглядаў з абраза на раскаянага алхіміка і колбы з рознакаляровымі вадкасцямі. Недзе праціраў шэрай вяхоткай лаўкі свайго чаўна сапраўдны Харон, чакаючы чарговых пасажыраў.

— Ну, што за таямніцы? — нецярпліва спытаў падкаморы, адкусваючы ад аднаго з жаўтабокіх яблыкаў.

— Гэта мая распрацоўка... — выціснуў Чорны Доктар, гледзячы на скамечаную паперку ў сваіх пальцах.

— Ты вынайшаў атруту? — Вырвіч паклаў недаедзены яблык на стол.

— Гэта мусілі быць лекі... — голас Лёдніка гучаў глуха. — Памятаеш, у Манпелье я трапіў у палон да графа дэ Варда?

Яшчэ б не памятаць! Тады Лёднік, спакушаны ў чарговы раз навуковымі таямніцамі, звязаўся з падазроным таварыствам прагрэсіўных медыкусаў. А калі паспрабаваў з імі развязацца, не жадаючы калечыць людзей падчас жудасных эксперыментаў, давялося расплаціцца дарагой цаной. А менавіта — ўласнай свабодай. Год у рабстве, пра які Лёднік не жадаў нічога распавядаць.

— Яны патрабавалі ад мяне ўсё новых і новых вынаходак, каб прыўлашчваць... — словы цяклі марудна, бы кроплі па шкле. — Я прыдумаў цікавую формулу... Мікстура мусіла лекаваць пячонку. Але, пакуль я дадумваў, як яе ўдасканаліць (а ўдалося мне гэта не хутка), доктар Бяскоўскі... сорамна называць такую поскудзь калегам... выпрабаваў маю напрацоўку на людзях у сутарэннях.

У сутарэннях дома дэ Варда сядзелі ў клетках няшчасныя паддоследныя, у асноўным скрадзеныя з вуліц беднякі.

— Вынік атрымаўся страшным... — Бутрым апусціў вочы. — Цэлы месяц маруднага згасання. Пячонка тых, каго напаілі маім зеллем, паступова разбуралася... Маім гаспадарам дужа спадабалася такая моцная атрута з адцягненым дзеяннем. Я шукаў супрацьяддзе як апантаны. Спазніўся... Двое няшчасных на маім сумленні. Трэцяга адратаваў...

Доктар перахрысціўся, прамармытаў словы малітвы.

— Я не змог зрабіць трывалы склад, рыхтаваць трэба на месцы і адразу прымаць. Так што мадам Жанна ведала, што робіць, калі сунула табе паперку. Яе заляцаннік (а можа, і яна сама), напэўна, знаёмы з прагрэсіўнымі дактарамі...

Вырвіча таксама перасмыкнула: ён бачыў тыя сутарэнні і пабываў у лапах прагрэсіўных дактароў, якія яму ледзь чэрап не прадзяўблі...

Але ў такім выпадку прычынай злачынства маглі быць не сумніўныя чары Жыліберыхі, а помста за тое, што Жылібер дапамог выратаваць Лёдніка і дабіўся, каб хеўру на чале з дэ Вардам разагналі!

— Слухай, Бутрым, тады, можа, і не варта табе ў Гародню... Напішаш падрабязны рэцэпт, няўжо ніхто не накалбоціць? Вунь Давыда Ляйбовіча папрасі...

— Я стварыў гэтую атруту, мне і адказваць. I Жана ў бядзе не пакіну. Каб... не мой асаблівы стан, мяне і без цябе залучылі б.

Ага, цяпер запой і дэпрэсія завуцца «асаблівым станам», трэба запомніць.

Лёднік падсунуў сваё крэсла да стала і пачаў засяроджана перабіраць шкляніцы ды колбы. Выціснуў толькі:

— Вырвіч, прашу... Не расказвай пра гэта Саламеі... На мне і так грахоў...

Не, каб з разумнай жоначкай параіцца. Вось Пранціш зараз бы абавязкова абмеркаваў са сваёй Дамінікай, як лепей учыняць! Хаця не, не стаў бы хваляваць разумніцу: зноў, здаецца, дзіцятка Бог Вырвічам пасылае...

Затое ў гэтым доме былі персоны, якім i Чорны Доктар — не аўтарытэт.

— А хто цябе, пан, ад Сатанііла адмольваць будзе дарогай? — надзьмуты Карусь стаяў перад доктарам, прыціскаючы да сябе ванзэлку. — Еду з табой. За фурмана магу быць. Дый цягаць цябе трэба. Бабы, ці што, цягаць цябе будуць?

Карусь скасавурыўся на Сафійку ды мімаволі зачырванеўся, ажно рабацінкі са скурай зліліся.

Вось і Яначка, Вырвічаў старэйшы сынок, так на Сафійку Лёднічанку паглядае. Вой, паразбівае сэрцы дзеўка вучоная...

— Тата, няможна ехаць з гэтым дзікуном!

Сафійка сярдзіта закапыліла гожанькія вусны. Куртуазны кавалер зараз жа замітусіўся б, шукаючы, як вярнуць літасць чароўнай дамы...

Але пушчанскі Карусь не быў куртуазным кавалерам.

— Дзікун — хто Слова Божага не ведае. А я ведаю. Нават чытаю. А пан доктар слабы цяпер. Бараніць яго трэба. А я летась яшчэ мядзведзя заваліў. Не адзін, праўда, з бацькам.

Карусь мімаволі ўздыхнуў, успомніўшы, відаць, забітую жаўнерамі радзіну, і зараз жа зноў самавіта насупіўся.

А малец і цяпер не слабы! Падрасце — можа, i мацака Сцяцко адужае. А галоўнае — Вырвіч гэта вельмі ясна зразумеў — такія, як гэты пушчанскі хлопец, верныя да апошняга. I будзе ён зацята бараніць свайго выратаваўцу Лёдніка, i жонку яго, i дачку яго шкадлівую, нягледзячы на буркатанне ды папіканне. I лепш такому светлавокаму, санліваму з выгляду беларускаму хлапцу дарогі не заступаць.

***

У дарожны рыдван Лёдніка, да ягонай бяссілай злосці, занеслі на руках Карусь i Сцяцко, які мусіў ехаць за фурмана. Чорны Доктар толькі кусаў вусны ад болю і прыніжэння. А адкінуўшыся на сядзенні, як дасць кулаком у сцяну экіпажа... Аж загуло. Нібыта спадзяваўся прабіць.

Вырвіч мімаволі зірнуў на тое месца, куды стукнуў доктар.

— Карусь, нясі якую-небудзь дошку ды цвікі... Трэба дзірку залатаць.

Вось табе хворы ды схуднелы.

Рыдван быў нішто сабе, хоць і непаглядны, без аздобаў, чатыры чалавекі якраз вольна змесцяцца. Калі Саламея села насупраць мужа, сумная, бледная, з незнаёмай складкай між чорных броваў, доктар нахіліўся, моўчкі ўзяў яе вузкія далоні і схаваў у іх свой твар. Сафійка толькі ўздыхнула і ўткнулася ў кнігу. На лаціне, даруй божа. Так і рушылі... Чуваць было толькі, як Сцяцко напявае вольныя ўкраінскія песні, а Карусь час ад часу пакрыквае на коней, на Сцяцко ды на свет грэшны, недасканалы.

Да Гародні было пяць дзён шляху. Калі пашанцуе.

Ага, так ім і пашанцавала...

Мала таго што намучыліся з Бутрымавай чорнай меланхоліяй — Чорны Доктар страшэнна баяўся паказваць на людзі сваё калецтва, злаваўся ад уласнай бездапаможнасці, чытаў пакаянныя пацеры, выпраменьваў тугу тужлівую, — дык яшчэ фурманы, Карусь са Сцяцко, слоўныя двубоі ўчынялі, высвятляючы, дзе мядзведзі ікласцей, а парубкі баявіцей — у Карпатах ці Белавежскай пушчы. Сцяцко рэкнуў пра магутных карпацкіх ведзьмакоў, мальфараў, якія разганяюць хмары ці насылаюць дождж, Карусь давай пра Сатанііла i грэх чарадзейства... Вунь пан іхні, доктар вучоны, не калбаціў бы зеллі падазроныя, з якіх нячысцікі рознакаляровым дымам вылятаюць — ногі б не адняліся. Саламеі некалькі разоў давялося высунуцца ў акенца карэты, каб прыкрыкнуць на дыспутантаў, пакуль рыдван не перакулілі.

Хаця і ў экіпажы дыспуты курэлі, як вогнішча з сырога сена.

Пранціш зласліва радаваўся — канец хутка «літоўскаму д’яблу» Тызенгаўзу! Бутрым, да здзіўлення, пярэчыў. Так, рэформы пан Антоній свае праводзіць, быццам кандэлябрам цвікі забівае. Людзей губіць, пралічваць наперад не ўмее. Пабачыў дзесь прыгожую парцаляну — неадкладна такую ж вырабляць! Заўважыў на ангельскім лордзе адмысловыя пальчаткі — няхай у Гародні такія ж зробяць, хоць галавой накладуць! Дэспат і самадур. Але пагоняць яго сваячкі Панятоўскага — хіба край моцна выйграе? Высакародных паэтаў-філосафаў, што сёння пра здзекі над простым народам гарлаюць, нацкоўваюць на Тызенгаўза яшчэ горшыя дэспаты... Якія зусім не пра народ думаюць. Зачыняць медычную акадэмію, загінуць фабрыкі, мануфактуры i крамы...

Колы рыдвана падскоквалі на каранях, што змяіліся пад лясной дарогай. Сосны абыякава прапускалі між бурштынавых ствалоў экіпаж, а каб маглі — ссунуліся б ды расціснулі між цвёрдых целaў чужацкае, варожае, рухомае...

Але ніколі ім не скрануцца з месца.

— Уладар можа быць самым сардэчным чалавекам з самымі добрымі намерамі, — змрочна вяшчаў Лёднік. — Калі ў яго няма сапраўднай моцы i розуму — прыбліжаныя i яго з’ядуць, і ўсё ім задуманае вычвараць, перакруцяць, і замест паляпшэнняў давядуць народ да скрайняй галечы i бунту. Вунь, гляньце на Францыю — малады Людовік XVI як загарэўся зрабіць справядлівую дзяржаву... Бацькаву каханку Дзюбары з ейнай кодлай пагнаў, міністрам прызначыў рэфарматара Цюрго, давай падаткі змяншаць ды свабоду сумлення аб’яўляць... I чым скончылася? Каралева Марыя-Антуанета заістэрыла, што на сукенкі не хопіць, узвылі каралеўскія цёткі, браты, парламент... Кароль трохі патузаўся, але паддаўся. Так што не толькі Цюрго з ягонымі рэформамі прыбралі, але яшчэ больш народ даціснулі...

— Хопіць ужо арыстакратыю ва ўсім вінаваціць, — абурыўся і Пранціш. — Шляхта — ваярскае саслоўе, без нашых шабляў гэтую зямлю даўно б чужынцы стапталі!

— А без вашае пыхі і дурных звадаў у яе быў бы шанец выжыць!

Вырвіч мімаволі пацягнуўся па шаблю. Свята Яна Галавасека, на якое нельга ўжываць круглыя плады, што падобныя да галавы, і датыкацца да вострай зброі, прамінула... Так што шабелька тут, сама ў рукі ўскоквае ад абразы...

— Сатаніілу служыце! — данёсся з козлаў экіпажа абураны вокліч Каруся, адрасаваны напарніку.

— Сціхніце, дыспутанты! — Саламея гнеўна бліснула валошкавымі вачыма, і мужчыны прысаромлена панурыліся. — Мяне тут адна пацыентка-маскавітка пыталася, чым жа беларусы адрозніваюцца ад рускіх, мазураў ды ўкраінцаў... А вось чым: бачыш, як свае зацята між сабой за чужыя інтарэсы грызуцца, на адной лаўцы седзячы, — дакладна ліцвіны. Заедзем да Давыда — папрашу, каб адвару львінай травы для ўсіх нарыхтаваў. А то не рыдван — а перасоўны байцоўскі клуб.

Сафійка на хвілю адарвалася ад лацінскіх радкоў, кінула скептычны позірк цёмных вачэй на бацьку ды дзядзьку, хмыкнула і зноў занурылася ў антычную мудрасць.

Спадарожнікі замаўчалі. Загаварыў дождж. Ды не тое каб проста загаварыў, а нібы заліўся празрыстым рогатам. Карусь і Сцяцко захуталіся ў плашчы з башлыкамі, Бутрым стараўся як мага непрыкметней размінаць калені і не моршчыцца — пэўна, ад макрыні суставы балелі яшчэ больш.

За акенцам карэты цягнуліся палі, шэрыя і шурпатыя, як вывернуты кажух. Заначаваць вырашылі ў бліжэйшым жа мястэчку, на паўдарозе да Глыбокага. Доктар касавурыўся на сваю доктарскую валізку — але Саламея папярэдзіла Вырвіча пільнаваць, каб ганарысты муж не спакусіўся ўжыць свае адмысловыя лекі. Былі такія ў Бутрыма, што маглі на нейкі час паставіць на ногі нават смяротна хворага, змусіць забыцца на боль і вярнуць ранейшыя сілы. Але Вырвіч бачыў гэтыя лекі ў дзеянні — праз пару гадзінаў боль і знясіленне вярталіся шматкроць, ды яшчэ і сэрца магло не вытрымаць... А Лёднік зараз страшэнна не хоча, каб яго на руках з рыдвана выносілi на вачах незнаёмых людзей.

Каб менш было гонару дурнога — меней шнараў на спіне меў бы.

Але калі спыніліся ля дома з дзвюма драўлянымі калонамі на ганку, дзе падарожным паабяцалі начлег, у прыцемку ды дажджы не было каму назіраць за недастаткова трыумфальным з’яўленнем Чорнага Доктара. Дзякуй богу, хоць прытулак знайшлі пасля некалькіх няўдалых спробаў. Месціч у нацягнутай на вушы шапцы-магерцы падазрона радасна параіў папрасіцца да пана вознага Міхасюка. Той нізавошта не адмовіцца ад магчымасці займець лішнюю капейчыну. Бо за шэлег блыху прутком пагоніць да Смаргоні.

За начлег гаспадар, шчуплы, тонкагалосы і вастраносы, як згаладалая мыш з чорнымі вусамі, заламіў як за гасцяванне ў палацы. Але выбіраць не выпадала... Да таго ж суцяшала ўрачыстае «пярыну пуховую дам!»

Сцяцко згрузіў прымацаванае разам з куфрамі крэсла на колах, якое перад ад’ездам удасканалілі як маглі, Бутрым быў туды ўсаджаны, насунуў на вочы капялюш, ухапіўся за шаблю...

— Фурманаў хіба на гарышча... А хворага пана з сям’ёй у кутні пакой, там ложак зручны, — абыякавы голас прыслугі, таксама худой як жэрдка цётухны, змусіў Баўтрамея сціснуць вусны... Звык на людзей страх наганяць, а не шкадобу выклікаць «хворы пан».

Свечкі неахвотна разганялі цемру. Пранціш ішоў праз сенцы і вузкі пусты калідор за Карусём, які цягнуў куфар. Пахла сухімі яблыкамі, падгарэлым тлушчам i палыном. Дом небагаты, але i не мужыцкі. Вунь у вылучаным менскаму падкамораму пакоі паблісквае на століку масянжовая чарніліца з засохлым атрамантам, валяюцца два абгрызеныя гусіныя пяры і пашарпаная кніга... Вырвіч нават з цікавасці разгарнуў: рымскае права. Нудоцце.

На вячэру разлічваць не выпадала, госці абышліся ўласнымі прыпасамі. Галоўнае, каб крывасмокаў у ложку выявілася не зашмат... Пранціш не паленаваўся ўласнаручна шчодра пасыпаць абяцаную пуховую пярыну персідскім парашком вытворчасці Лёдніка.

Ад пярыны патыхала гніллю.

Падкаморы дзьмухнуў на свечку. Шкрэбліся мышы, завіхаўся дождж, мроіліся нечыя здушаныя стогны. Маленькае беларускае мястэчка, назвы якога Вырвіч нават не запомніў (Нача, здаецца) паглыблялася ў лянівыя і халодныя восеньскія сны...

Але самому заглыбіцца ў той сон не атрымалася.

Жанчына крычала так, нібыта яе катавалі. Змучана, безнадзейна, хрыпата...

Пранціш высунуўся са свайго пакоя. Саламея размаўляла з гаспадаром, чыя лысая галава нагадвала востры канец яйка, а чорныя вусы звісалі панылымі шнуркамі. Свечка ў руцэ пана вознага трэслася, і здавалася, што разам з ценямі гайдаецца ўвесь калідор.

— Выбачаюся, панове. Божая воля. У сужонкі роды пачаліся.

У голасе спадара гучала разгубленасць і нейкае раздражненне, нават страх.

— На Зімовага Міколу мусіла нараджаць. Але... захварэла. I вось... Паслаў жа Гасподзь выпрабаванне. Немаладыя мы ўжо, старэйшыя дзеці самі сем’і маюць, злезлі з бацькоўскіх шыяў... Нязручнасці шаноўным гасцям, выбачайце. Вы не бойцеся, Магда ў прыбудове, там уваход асобны...

Саламея зараз жа запатрабавала правесці яе да парадзіхі — яна ж у Медычнай акадэміі выкладала на курсе для павітух. I платы не трэба...

Пры звестцы пра бясплатную паслугу твар пана Miхасюка прасвятлеў. Але возны вагаўся.

— З ёю дзве кабеты. Справяцца...

— Заўчасныя роды, парадзіха ва ўзросце... I вы казалі, яна хворая. Як без лекарскай дапамогі? — абурылася Саламея. — Дарэчы, што за хвароба?

Гаспадар адвёў вочы.

— Ліхаманка нейкая...

Пані Саламея заскочыла за мужнінай валізкай з лекамі і доктарскім інструментарыем. Прыкрыкнула на дачку, што высунулася за ёй следам, — бацьку, маўляў, глядзі — і бегма туды, дзе чуліся крыкі. Прыцемак хаваў зморшчынкі, сляды стомы і сівізну, і пані Лёднік, вялікавокая, беласкурая, станістая, зацягнутая ў цёмную сціплую сукенку, здавалася ўсё гэткай жа прыўкраснай Сільфідай.

Пранціш палічыў патрэбным зайсці да Баўтрамея. Адзіная свечка ганарыста ўздымала на чорным кноце трапяткі сцяжок святла. Сафійка, захутаная ў шэрую ваўняную хустку, тупала па пакоі, большым, чым Вырвічаў, ды наракала, што яна дарослая, а пані-маці не дапускае яе да акушэрскай практыкі. А Чорны Доктар сядзеў на нізкім і шырокім ложку з сеннікам змрочны, як груган, тым больш і нос у яго быў як дзюба.

— Халера... Не падабаецца мне, як тая кабета крычыць. Самому б глянуць... Гэх, валізку з лекамі Залфейка забрала... Не паспеў...

Відаць, гатовы быў сваю атруту выпіць, каб сіл хапіла дапамагчы. Вырвіч пазяхнуў.

— Кінь, Бутрым, нават каб на нагах быў — яшчэ ўгаворваць, каб мужыка пусцілі ў жаночую справу сунуцца? Першы раз, ці што? Дасць рады Саламея.

Лёднік упарта ссунуў бровы.

— Дапамажы сесці ў крэсла гэтае клятае.

Вырвіч ведаў, калі з доктарам бескарысна спрачацца. Праз нейкі час ён з грукатам штурхаў крэсла з эскулапам па калідоры, крыкі рабіліся ўсё больш хрыплымі, задыхлівымі... I раптам — цішыня.

Страшная цішыня.

Сафійка, якая трымала свечку, перарывіста ўздыхнула. Лёднік ухапіўся за крэсла.

Ціха.

Вось рыпнулі дзверы справа, высунуўся лысы гаспадар, выцер рукавом халата спацелы лоб... Вочы мітусяцца, хрысціцца, пераступае нагамі ў турэцкіх хатніх пантофлях, відаць, не наважваючыся ісці па навіны...

Бо ясна — кепскія навіны.

А з імі, як вядома, не размінешся нават на шырокім тракце.

Саламея вярталася ўпэўненай хадой, выпрастаная, са спакойным тварам, несучы цяжкую валізку. Але было ў яе вялікіх вачах нешта такое...

— На ўсё воля Божая...

У пана вознага з горла нават нейкі гук дзіўны вырваўся, нібыта сапраўды мыш віскнула...

Лекарка перахрысцілася тонкай рукой.

— Запозна. Каб тыдзень таму...

Возны сціснуў сківіцы, памаўчаў.

— А дзіця?

Саламея апусціла вочы.

— Яно ўжо даўно мёртвае.

Словы спачування, суцяшэння і апраўдання паляцелі ў спіну гаспадара непатрэбным сухім лісцем.

Пранцішу страшэнна не падабалася сітуацыя, у якой яны апынуліся. Собіла ж гаспадыні кінуць у мора залатыя ключыкі менавіта ў прысутнасці падазронай госці. Мяркуючы па ўсім, Лёдніку таксама прыходзілі ў галаву падобныя думкі, ён кусаў вусны, насцярожана паглядаў у цемру за акном і нават не перабіваў пытаннямі жонку, якая, намагаючыся захоўваць спакой і навуковую тэрміналогію, распавядала пра прэцэдэнт.

Магчыма, усё было б іначай, каб не жмінда-гаспадар. Траціць грошы на дактароў для цяжарнай жонкі не жадаў. А тыя дзве бабы,прыслуга хатняя, — нават не падышлі да няшчаснай, стаялі па кутах, малітвы бубнелі ды зёлкі палілі.

Пранцішу падалося, што Саламея нешта не дагаворвае. I трымаецца неяк... не так, як звычайна.

— Я пераапрануся, выбачайце...

Вырвіч толькі цяпер, прыгледзеўшыся, заўважыў на цёмнай сукенцы плямы. I рукі пані хавае. Што ж, лекарская справа — яна брудная і крывавая...

Лёднік усё-ткі злаўчыўся схапіць жонку за руку, калі тая праходзіла побач. Паднёс яе выпацканую ў цёмным даланю да вачэй.

— Што за парэз?

Саламея вырвалася.

— Лухта... Падрапалася.

— Пахне гноем. Апрацуй спірытусам.

Пані буркатнула нешта наконт таго, што варта давяраць майстэрству іншых лекараў, нават калі тыя — жанчыны.

Пранціш сышоў у свой пакой. Сну ні ў краі вока. Вось, здаецца, нечыя крокі... А гэта дзверы рыпнулі, ці падалося?

Дождж ператвараўся ў залеву. Дрэвы за акном усплёсквалі лістамі і стукаліся голлем, нібы плакальшчыцы, якім добра заплацілі. Падкаморы ўсё-ткі прыдрамаў, бо стукат галінаў раптоўна ператварыўся ў лязгат шабляў, ворагі чамусьці былі з ваўчынымі галовамі, але ў нямецкіх капелюхах з пёрамі, і іх было шмат, дужа шмат, Вырвіч ажно стаміўся адмахвацца шабляй... A і не шабля гэта зусім, а кіёчак, здаецца, той самы, якім Лёднік штурхаў сваё крэсла...

— Пан, пан, прачынайся!

Вырвіч па старой ваярскай звычцы першым чынам намацаў шаблю, а тады ўжо канчаткова прачнуўся. Цемра за акном яшчэ не перацякла нават у прыцемак.

— Карусь? Што такое?

— Уцякаць трэба. Мы падслухалі... Возны па людзей паслаў... Стрыгу будуць супакойваць.

Вырвіч ажно галавой натрое.

— Што ты мелеш? Якая стрыга-латрыга?

— Нябожчыца... Што ўночы мёртвае дзіця нарадзіла...

Нават круглы твар Каруся ў цемры здаваўся злавесным.

— Сцяцко патлумачыў... У іх у Карпатах звычайная справа. Парадзіха на чорную немач хварэла. I дзіця чорнае ўсё было. Калі галаву абаім не адрэзаць — па начах уставаць будуць, кроў піць.

— Блёкат нейкі... — раззлаваўся пан падкаморы. — А мы тут якім бокам?

— Пані Саламея дзіця стрыгі на свет дастала. У кроў ейную рукі мачала...

От жа ж паляндра чарговая ўчамярылася... Пранціш ліхаманкава апранаўся, успамінаючы, колькі набояў для пісталета прыхапіў. У суседнім пакоі таксама нешта пагруквала. Калі Пранціш выскачыў у калідор, Саламея і Сафійка ўжо выцягвалі са свайго пакоя крэсла з Лёднікам, а пані лекарка злосна шыпела:

— Не дам тваёй забойчай мікстуры. Усё адно не паспее падзейнічаць.

У сенцах гасцей пераняў змрочны пан возны.

— Што ж не па-людску паны сыходзяць? Такую бяду ў мой дом прынеслі...

— Мая жонка ніякай шкоды не ўчыніла. Я — дыпламаваны доктар, магу засведчыць, — Лёднік усё-ткі ўхітрыўся нагнаць на сябе дастаткова важнасці.

Гаспадар нервова пакруціў тонкі вус.

— Не абвяргаю словы вашае мосці, але адбылося жахлівае. Памерла мая верная сужонка і нованароджанае дзіця. Ваша пані пры гэтым прысутнічала. Грамада захоча пачуць, як усё было... Дачакайцеся світання, панове.

— Нам тэрмінова трэба ехаць па запрашэнні ягонай мосці падскарбія Антонія Тызенгаўза, — раўнуў Вырвіч. — Мы выконваем загад яго мосці падскарбія. Вы насмеліцеся перашкаджаць волі пана Антонія?

Возны змізарнеў, гучна пракаўтнуў сліну, але не саступіў дарогі.

— Мы так высока не лётаем, панства, мы — шляхта небагатая. Не вяльможная. Але ў нас свой гонар, свой герб i права захаваць сваю маёмасць. А мне зараз трэба выдаткоўвацца на годнае пахаванне...

Жмінда і ў пекле са смалы грошай наробіць.

— Мы гатовыя ахвяраваць пану на жалобныя выдаткі, — перабіў Вырвіч, якому надакучылі гэтыя начныя вупырскія гульні. — Дваццаць дукатаў дапамогуць пану?

У маленькіх цёмных вачах вознага, што яшчэ больш прыпадабнялі яго да мышы, загарэўся прагны інтарэс.

— Нябожчыкі два...

— Значыць, сорак дукатаў, — рашуча заявіў падкаморы.

На твары доктара застыла грэблівасць. Саламея прыгнечана маўчала.

Калі манеты былі адлічаныя і адцягнулі кішэню ўдаўца, госці нарэшце атрымалі магчымасць дабрацца да свайго рыдвана, куды Сцяцко ўжо загрузіў куфры.

— Дзе бабы кнігі чытаюць, там людзі мруць... — падвёў вынік дзікай ночцы не менш дзікай высновай Карусь.

Дождж, на шчасце, суняўся. Затое падымаўся такі туман, быццам цэлы легіён зайцоў узяўся варыць піва для хаўтураў. Каламутнае сівое паветра віхурыла, як сапраўдны дым, і ў ім можна было ўгледзець фантомы і стрыгаў, і стрыгавых дзетах, і спадароў інквізітараў...

А вось і яны... Інквізітары местачковыя, паляўнічыя на вупыроў. Варта было экіпажу выехаць з двара, на нябачным храме ўдарыў звон, тужліва-пагрозна, і далёкія галасы заспявалі малітву. Сцяцко сцебануў коней, і клятае мястэчка засталося ззаду разам з туманам, смерцю і вупырамі. Пранціш уявіў, чым зараз будуць тут займацца сучаснікі Жылібера і Жана Жака Русо, перахрысціўся і выдыхнуў з палёгкай. Скасавурыўся на збляднелую Саламею, што зашылася ў кут карэты, захутаўшыся ў дарожны плашч, на Лёдніка, які, унурыўшыся, паціраў калені, на Сафійку, якая проста спала, падкурчыўшы ногі... Што ж іх усіх чакае ў гэтым падарожжы, якое толькі пачалося, а ўжо далося ў знакі?

Раздзел другі ЯК ЛЁДНІКІ 3 ГРАФАМ МАНУЦЫ ПАЗНАЁМІЛІСЯ

Як сведчаць летапісы, у лета шэсць тысяч шасцісотае ад стварэння свету было на Полацак нашэсце наўяў. Гойсалі мерцвякі па вуліцах, саміх не відаць было, а вось сляды капытоў іхніх коней палачане бачылі выразна. Можа, прывідныя коні проста занадта хутка несліся для вока чалавечага, як умеюць гарцукі, чорныя духі, якія возяць па небе агромністы вогненны жоран з паганскім Перуном?

Чацвёрка сытых чорных коней пёрла па старажытнай Альгердавай дарозе між Полацкам і Вільняй шыкоўную карэту, пазалочаную, з гербамі, так імкліва, нібыта ў ёй выправіліся на зладзейскую справу наўцы альбо хтосьці зацугляў перуновых гарцукоў. Лужыны ператвараліся ў феерверкі бруду, гасцінец ажно дрыжэў...

Ніхто не прытрымаў чорных коней, нават бачачы, што наперадзе валюхаецца грувасткі рыдван. Дарэмна два фурманы, што кіравалі ім, чарнявы дзяцюк з квадратнымі плячыма і бялявы хлапец-мацак, спрабавалі адвесці свой экіпаж убок... Шалёная залачоная карэта дагнала рыдван якраз у самым нязручным месцы дарогі, калі з аднаго боку было густое кустоўе, а з другога — узгорак, на які ўскараскваліся танклявыя бярозкі.

Хрась!.. Залаты бок карэты ледзь не прыхіліўся да чорнай сценкі рыдвана, заднія колы экіпажаў сутыкнуліся, быццам няўважліваму шкаляру аднакласнік спрытна падставіў нагу... Вось і прыехалі. Без кола засталіся. А да Гародні ўсяго два пераезды!

Красамоўства фурманаў абедзвюх павозак змусіла б вядомага грэка Дэмасфена тэрмінова набраць у рот каменьчыкаў і зноў бегчы на бераг мора, трэніравацца ў вымаўленні складаных сінтаксічных фігур, няхай не дужа прыстойных.

Сітуацыю маглі ўладзіць толькі гаспадары. Пакуль Саламея супакойвала раз’юшанага Лёдніка, які ад штуршка ледзь не паляцеў на падлогу, Пранціш самавіта выйшаў з пахіленага рыдвана, паклаўшы руку на дзяржальна Гіпацэнтаўра. Гаспадар залачонай карэты не зрабіў ласку выйсці, але ягоны слуга ў венгерцы з залатымі галунамі расчыніў дзверцы, каб пан мог высунуцца вонкі і пакараць дзёрзкі сусвет.

Пан быў даволі гожы гэткай саладжавай пекнатой, якую цэняць у куртуазных свецкіх салонах: чорныя выразныя вочы, акуратны нос, не кірпаты і не дзюбаты, румяныя шчокі, невялікі капрызны рот. Парыс, каб яго цапамі малацілі. Праўда, цяпер гожае аблічча псавала злосць.

— Вашыя фурманы мусілі збочыць.

Ружовыя вусны ўладальніка залачонай карэты ганарыста крывіліся, пальцы правай рукі, унізаныя пярсцёнкамі паўзверх тонкай шаўковай пальчаткі, барабанілі па сценцы. А камзол парчовы, карункі галандскія, панчохі белыя, чаравікі на чырвоных абцасах з дыяментавымі спражкамі, парычок пудраны з акуратнымі буклямі, мушка на правай шчацэ... Лыткі, мусіць, накладныя, як цяпер модна. Нібыта не ў дарогу выправіўся, а на баль. Што за фацэт? Вырвіч зірнуў на герб на баку карэты: залаты леў, вельмі падобны да венецыянскага, вежа, якар, рука з трыма ружамі... Падобна, гэткі стракаты герб нядаўна зацвердзілі. I ўладальнік нетутэйшы, з акцэнтам гаворыць і звычаяў сармацкіх не ведае — не прадставіўся пану-брату. Пранціш паклаў руку на дзяржальна Гіпацэнтаўра, другой рукой паправіў шапку сабаліную з дыяментавым гузам, выпрастаўся, каб аксамітная дылея лягла прыгожымі складкамі паўзверх жупана.

— Франтасій Вырвіч з Падняводдзя, герба Гіпацэнтаўр, старэйшая лінія роду, падкаморы Менскага павета. З кім маю гонар размаўляць?

Фацэт падумаў, неахвотна выйшаў з карэты, грэбліва пераступіўшы па беларускай гразі, якая адразу засмактала ягоныя чырвоныя абцасы.

— Граф Нікола Антоній Мануцы, староста Опсаўскі.

А Бож-жачкі, гонару колькі ў італьянчыка, як блохаў у бадзяжнага сабакі... Вырвіч ветліва схіліў галаву, стрымліваючы паблажлівую ўсмешку. Дык вось ён які, Мануцы, самазваны графчык! Прыехаў у Польшчу з Венецыі некалькі год таму, укруціўся ў давер да Панятоўскага, выконваючы самыя слізкія даручэнні... Дапамагчы з упадабанай красунькай сустрэцца, таго, хто перашкаджае, настрашыць, скалечыць ці са свету прыбраць... Хаця на першы погляд Мануцы мала быў падобны да брэцёра. Нарэшце, венецыянец аказаў Цялку такую паслугу, якую не забываюць: ажаніўся з Ядвігай Струтынскай, амараткай караля, што трапіла ў цікавае, але непрыемнае становішча. Пані Ядвіга шылахвосткай была вядомай, першы яе муж, Цеханавецкі, з ёй са скандалам развёўся, праз гожыя вочкі паненкі тады ў Рэчыцы цэлае пабоішча выйшла, з ахвярамі... I караля акруціла. Цяпер у сям’і графа гадаваўся маленькі Станіслаў Мануцы, па водгуках усіх — выліты Цялок. Сам Мануцы выдаваў сябе за нашчадка старажытнага венецыянскага роду, вось і змайстрачылі яму герб... А паралельна самазваны граф пасябраваў з расейскім паслом Штакельбергам і наладзіў сувязь з каханкам расейскай імператрыцы Пацёмкіным. Так што шпегаваў увішны італьянчык, сябручок такога ж падлючага авантурыста Казановы, на абодва бакі, а мо на тры ці чатыры. Такога ў бутэльку закаркуй — выслізне.

Між тым слугі абодвух экіпажаў узяліся правіць папсаваныя колы. А размова Пранціша з графчыкам набыла небяспечны паварот. Вырвіч справядліва лічыў, што вінаваты ў прыкрым сутыкненні ўладар залачонай карэты. Гэта ягоныя слугі мусілі прытрымаць коней.

Мануцы намякнуў, што спяшаецца ў інтарэсах караля.

Пранціш ганарыста заявіў, што яны выконваюць загад падскарбія, знакаміты доктар Баўтрамей Лёднік мусіць як найхутчэй з’явіцца ў Гародню.

Пачуўшы імя Чорнага Доктара, Мануцы змяніўся. Цёмныя вочы загарэліся азартам, ноздры вытанчанага носа драпежна разадзьмуліся, рука ў шаўковай пальчатцы сціснула дзяржальна шпагі... I раптам заміж спешчанага хатняга сабачкі перад вамі — ікласты хорт, які лёгка ўчэпіцца ў загрывак. А ці праўда, што доктар Лёднік такі выбітны фехтавальшчык, што можа адзін выстаяць супраць дваццаці чалавек? А як ён па сценах скача? Забіць няўзброенай рукой, не дакранаючыся, — таксама можа? Ці гэта плёткі? А ці згодзіцца пан доктар нешта прадэманстраваць?

Мануцы настойліва заглядаў у акно рыдвана, і ясна было — не адчэпіцца. Ну а Лёднік хутчэй зноў кулаком карэту прадзіравіць, чым пакажацца скалечаным.

Раптам акно рыдвана расчынілася, высунулася Сафійка.

— Няхай яснавяльможны граф прабачыць, але мой пан-бацька пачуваецца не надта добра. У яго... чорная меланхолія. Ён не ў змозе дэманстраваць свае фехтавальныя ўмельствы.

I броўку чорную прыўзняла, маўляў, што за несамавітыя паводзіны.

Вось жа няправільна шляхцюкі па патэнце Лёднікі сваіх дзяцей выхоўвалі... Ну хіба можа шляхетная дзяўчынка з незнаёмым панам першай загаварыць, ды яшчэ так дзёрзка?

Вырвіч скасавурыўся на Мануцы... I ўбачанае яму яшчэ больш не спадабалася. I чортава семя, і воўкава племя.

Граф ажно рот раскрыў, i дыханне, падобна, заняло... Вочы пашырыліся, не раўнуючы дзве манеты. Аж захацелася яго локцем у бок стукнуць, як аднакласніка, што разявіўся на пірог на прылаўку пільнай гандляркі.

— О Мадонна! — нарэшце прашаптаў граф і кінуўся зрываць з сябе капялюш, ледзь з парыком не зняў. — Angelo celeste^[1]!

А Сафійка на чысцюткім італьянскім:

— Credo, signore mai visto gli angeli, perchė facilmente si confonde con la gente comune^[2].

Венецыянец ззяў ад захаплення, як пазалочаны стод на сонцы.

Халера... Добра, што Лёднік таго не бачыць.

Відаць, адчуўшы нядобрае, з рыдвана выйшла пані Саламея. Утаропілася ўладна ў авантурыста вялікімі сінімі вачыма.

— О сіньёра, цяпер я разумею, у каго ўдалася нябёснай сваёй прыгажосцю ваша дачка!

— Наша дачка — яшчэ дзіця, васпан, — холадна прагаварыла Саламея. — Выбачайце, яна не мае досведу свецкага этыкету.

Італьянец рассыпаўся ў кампліментах наконт бязвіннага чароўнага дзіцяці, якое, безумоўна, стане з цягам часу дыяментам якогась каралеўскага двара. Зараз жа і выбачацца пачаў, каяцца, што па неасцярожнасці ўчыніў такія нязручнасці шаноўным падарожным... Змусіў сваіх слуг дапамагаць Сцяцко і Карусю ў выратаванні кола.

Карусь выконваў працу неяк дзіўна. Увесь час яму трэба было пранесці штось цяжкое паўз графа, ды яшчэ ўпусціць у гразь, змусіўшы фацэта адскочыць ды вылаяцца. Пранціш кусаў вусы, каб не зарагатаць. Пушчанскі дзікун відавочна гатовы быў насадзіць нахабнага італійца на рагаціну, як мядзведзя, каб не лупіўся на Лёднічанку.

Між тым Мануцы фантанаваў прапановамі, дзеямі і словамі так, што галава круцілася, як пасля бутэлькі такайскага. I гэткі ж непрыемны прысмак заставаўся. Каб экіпаж рамантаваць, пасажырам лепей выйсці. I чаму б не перачакаць у зручнай пазалочанай карэце, месца ў якой гаспадар з задавальненнем саступіць?

Урэшце Саламея і Сафійка сапраўды выйшлі з рыдвана — яго належала прыўзняць, каб вярнуць кола на месца. Вочы Мануцы гарэлі, як у галоднага ваўка, хаця нічым этыкету не парушаў. Не дурань.

А вось і з’яўленне цмока з пячоры... Прабачце, мізантрапічнага доктара з карэты. Тонкая, але дужая рука ўхапілася за дзвярны праём... Пранціш кінуўся падхапіць старэйшага сябра... Дзе там тое клятае крэсла на колах, з сабой прыхопленае? Але Чорны Доктар — што за дзіва? — выйшаў сам. Праўда, вельмі павольна i пахістваючыся. Саламея зараз жа падляцела падперці плячом упартага сужэнца... Ейны ўгневаны твар сведчыў, што адбылося тое, чаго яна баялася. На бледных звычайна шчоках доктара зараз гарэў румянак, у вачах з’явіўся шкляны ліхаманкавы бляск... Спажыў нарэшце свае сакрэтныя лекі, ганарлівец! Пранціш прыпомніў, як Лёднік ставіў на ногі аднаго старога езуіта, якому трэба было завесці каманду ў менскія сутарэнні, па езуіцкія скарбы. Скалечаны стары тады таксама расчырванеўся, бадзёра прайшоў куды трэба... А там зваліўся з сардэчным прыступам.

Мануцы падляцеў да доктара з прывітаннямі і выбачэннямі. Ці моцна яму дакучае ягоная... чорная меланхолія? Апошнія словы Мануцы вымавіў з нейкай асаблівай інтанацыяй, нібыта меў на ўвазе нешта зусім іншае.

Лёднік у адказ выключна ветліва пацікавіўся, як пачуваюцца чароўная жонка графа і анёлачак-сынок, ці не дужа назаляе бацьку бязвіннымі немаўлячымі пракудамі? Мануцы вытрымаў пранізлівы цёмны позірк, але не спапяліўся, а таксама адвесіў нешта выключна ветлівае з атрутай на дне.

А потым, калі доктар, сцяўшы зубы, садзіўся ў пазалочаную карэту — ну дурноцце ж было стаяць у гразі, на ветры, — Мануцы раптам учыніў нешта незразумелае... Тупнуў нібы выпадкова па нейкай трэсцы, тая падкінула ў паветра сасновую шышку... Шышка са свістам ляцела проста Лёдніку ў патыліцу. Не даляцела — распалася на дзве паловы, акуратна рассечаная доктаравай шабляй. Усё адбылося хутка, як вокам зміргнуць. Пранціш толькі маланкавы бляск ляза заўважыў. Лёднік, злосны, як шэршань, хаваў шаблю ў похвы. А вось Мануцы быў дужа задаволены. Значыць, адмыслова зладзіў палёт шышкі... Праверыць навыкі старога воя. I не звінаваціш спрытнюгу.

Сафійка пад суровым бацькоўскім прыглядам сядзела ў графскай карэце ціха, як мыш. Лёднік трымаўся за шаблю і пабліскваў моўчкі вачыма з глыбі чужой карэты. Пранціш сумленна займаў графа пустой свецкай балбатнёй, ад якой абодва не атрымлівалі ніякага задавальнення. Пані Ізабэла Чартарыйская зноў пасварылася з мужам, але дамаглася згоды і збудавала ў Лазенках цэлую вёску хацін з саламянымі дахамі, дзе прымае гасцей, апранутая ў пейзанку. Зараз у Гародні пачнуцца рэдуты, кажуць, на ix прыедзе сам расейскі канцлер Рапнін, амарат пані Ізабэлы. Паэт Станіслаў Трамбецкі напісаў паэму ў гонар каралеўскага пляменніка, пана Станіслава, з нагоды, што той усix сваіх сялянаў з маёнтка Альшэўніцы сабраў на баль і абвясціў, што вызваляе ад прыгону і аддае ў валоданне зямлю. Вялікі прагрэсіст пляменнік караля! Не дарэмна кажуць, што кароль менавіта яго рыхтуе ў свае пераемнікі. Сваіх жа законных дзяцей мець не можа... Тс-с, гэта таямніца, але такая была дамова з расейскай імператрыцай узамен за трон...

Пранціш слухаў, ківаў з самым разумным выглядам і намагаўся не выказваць ні ўхвалы, ні насмешкі.

Нарэшце кола рыдвана стала на месца. Мануцы кланяўся і лапатаў, што яму па дарозе з шаноўнымі Лёднікамі... I, дарэчы, ён добра знаёмы з чорнай меланхоліяй і ўмее з ёй ладзіць.

Пранціш адышоўся да пазалочанай карэты, каля задняга кола якой завіхаліся слугі, паклікаў насупленага Каруся, шапнуў ціхенька:

— Здаецца, графскую карэту хутка таксама направяць... Трывалыя ў яе колы, як думаеш?

— Ды хліпкія зусім... — задумліва прамовіў разумны хлопец Карусь. Абышоў няспешна карэту, нахіліўся над яшчэ цэлым колам — Пранціш пастараўся стаць так, каб прыкрыць яго спінай... Нешта ціха грукнула... Вырвіч кінуў хуткі погляд: пушчанскі дзяцюк хаваў нешта ў рукаве.

Ну вось цяпер можна развітвацца!

Рыдван ірвануў з месца, бы запрэжаны гарцукамі. Вырвіч пачуў, як Мануцы крычыць на слуг, спадзеючыся не адстаць ад экіпажа з гэткімі цікавымі пасажырамі... Ну, далёка не ад’едзецца. Карусь — сапраўдны мацак, выцягнуў з восі чаку...

Сафійка сядзела надзьмутая — відаць, атрымала нязвыклую вымову за няправільныя паводзіны. Ясна, што абое старэйшыя Лёднікі пералякаліся за сваю кветачку. Вырвіч з сорамам успомніў, як сам калісьці ўюном віўся вакол такіх красунек, не думаючы пра наступствы i сур’ёзныя намеры.

— Што цяпер рабіць, пан Вырвіч?

Вочы пані Саламеі хваравіта блішчэлі. Пранціш не стаў далікатнічаць, даўно не падманваўся куртуазнымі галантнасцямі так званага «вышэйшага свету».

— Не адпускаць паненку адну. Нікуды.

Сафійка ўскінулася:

— Я вялікая!

— Менавіта, — хмыкнуў Вырвіч. — Таму параю тое, што сказаў бы кожны. Неадкладна знайсці панне жаніха. З дастаткова ўплывовага роду. Абвясціць заручыны. Не абавязкова гэтаму скончыцца вяселлем. Але розныя самазваныя графы сто разоў падумаюць, перш чым звязвацца.

Сафійка горача пратэставала, але ейныя бацькі прыгнечана маўчалі. Абое цудоўна ведалі жахлівыя выпадкі. Сябручок Мануцы, авантурыст Казанова, нярэдка знаходзіў гожанькіх цнатлівак дванаццаці-трынаццаці гадоў, дамаўляўся з бацькамі пра цану — мог нават жаніхом прыкінуцца, а то і выкрасці анёлачка, — а потым выхаваную адпаведным чынам дзяўчынку падсоўваў у гарэмы манархаў альбо багатых князькоў... Часам такія дзяўчаткі вельмі някепска прыстройваліся. А Казанова меў добры даход. Мануцы быў нічым не лепшы. I таксама ведаў уладароў, гатовых адсыпаць нямала золата за такі дыямент, як Сафійка Лёднічанка. Вядома, з шляхцянкай так абысціся няпроста... Але на тое і злодзей, каб да кожнага дыямента пралезці.

Саламея Рэніч у юнацтве была не менш прыгожай за дачку... Але і тады ёй была ўласцівая дзіўная веліч і здольнасць утаймоўваць віхуры і злых мужчын. З яе наўрад хто ўзяўся б ляпіць патэнцыйную фаварытку. Такая хутчэй кінжалам ткне, на любыя пакуты пойдзе, але не скарыцца.

Цяпер жа пані Саламея гэтак жа ліхаманкава расчырванелася, як і апоены мікстурай сужонак.

А мікстура ўжо страчвала моц. Лёднік пачаў дыхаць усё больш хрыпла, збялеў, пот каціўся па твары... Чырвоныя кроплі ад наступстваў цуд-лекаў цалкам тыя наступствы прыбраць не маглі. Добра, да Гародні заставалася вёрстаў трыццаць. Таму што Бутрым загадаў не спыняцца на начлег. Толькі коней памяняць.

***

У Гародню заехалі, калі добра сцямнела. Колы падскоквалі на брукаванцы. Саламея трымала спалатнелага мужа за руку, Лёднік сціскаў зубы, Сафійка адмярала цвёрдай рукой кроплі, то празрыстыя, то чырвоныя, то балотна-зялёныя, не зважаючы на дарожную гайданку.

Паколькі той дом, які быў вылучаны Лёдніку як прафесару медычнай акадэміі, Тызенгаўз забраў, скіраваліся адразу да Жылібера. Пакуль даехалі, Чорны Доктар ужо трохі ачомаўся, але яшчэ не меў дастаткова моцы, каб пярэчыць супраць уладкавання ў агіднае крэсла на колах і бясслаўныя ўлазіны ў чужы дом.

У доме пахла... Не, хутчэй смярдзела вынікамі хімічных доследаў. Да наступстваў рэакцый салетры ды нітратаў дадаваўся густы водар парфумы з вярбенай.

У канцы доўтага калідора, асветленага двума простымі масянжовымі свяцільнікамі са свечкамі, нешта грукнула, заскрыгатала... Насустрач госцю ў крэсле сунулася амаль такое ж крэсла, з атручаным гаспадаром, якое штурхала энергічная прыгожанькая чарнявая пані з самым заклапочаным выглядам. Вярбенай пахла якраз ад мадам. Карусь, які вёз Лёдніка, няветліва скрывіўся пры поглядзе на дэкальтэ францужанкі.

Шаноўныя дактары нейкі час бязмоўна сузіралі адзін аднаго... А потым дружна зарагаталі. Смех быў з добрым дамешкам горычы і некаторай няёмкасці, але Вырвічу стала лягчэй на сэрцы. Нічога, усё яшчэ наладзіцца! Каб два такія моцныя чалавекі — ды з характараў абодвух дактароў можна шаблі каваць — і не далі рады сваім хворасцям!

Адсмяяўшыся, Жылібер паспрабаў павярнуцца і працяць злым позіркам жоначку.

— Ты масье Лёдніка выклікала? Хіба я не забараніў табе?

У мадам на вочы шчырыя слёзы крыўды навярнуліся. Аказалася, калі забойца з’ехаў, знайшлі ў ягоным пакоі на стале аркуш з формулай і надпісам па-французску: «Шчырая падзяка доктару Барталамеюсу Лёдніку, найлепшаму вынаходніку атрутаў!»

Жылібер, калі пра тое даведаўся, адразу загадаў жонцы аркуш з імем сябра спаліць і нікому пра тое не гаварыць. Бо гэта, зразумела, пастка, спроба ачарніць бязвіннага чалавека. Але мадам Жанна правільна вырашыла: забойца намякаў, што толькі доктар Лёднік ведае, як вылечыць яе мужа. Вось і паслала яму праз пана Вырвіча паперку з формулай, якую загадзя паспела перапісаць.

Вырвіч глядзеў у трохі спалоханыя цёмныя вочы францужанкі і не мог зразумець, прыкідваецца яна ці сапраўды ні ў чым не вінаватая...

Так i не вырашыў. Трэба было ўладкоўвацца на новым месцы.

Дом нагадваў стары буфет, які перавезлі на новае месца, забыўшы вытрасці аскалёпкі ад пабітага посуду.

Іншых гасцей цяпер не было — разбегліся падалей ад скандалу. Таму рассяліліся з выгодамі, хай i без раскошы, якой вальтэр’янец Жылібер пагарджаў. Падумаеш — Вырвіч у бацькоўскім доме ў Падняводдзі спаў на лаўцы, засцеленай кажухом, а прачынаўся ад таго, што бацька будзіў яго пісталетным стрэлам у столь. Каб воем вырас, а не пестунком. А ў доме Жылібераў нават ложкі меліся. З пярынамі.

Ад сумнага становішча Лёдніка была хоць адна карысць: шпегі, якія назіралі за ягонымі ўлазінамі ў Жылібераў дом, даклалі сваім гаспадарам, што ад звычайна баявітага эскулапа цяпер няшмат толку.

Але, зразумела, у спакоі не пакінуць нават калеку. Смурод чужых інтрыгаў не маглі схаваць ветлівыя звароты. Ад караля адразу прыляцела пасланне — цікавіўся здароўем дарагога сябра Жылібера. Такое ж пасланне даставілі ад Тызенгаўза. Лёднік, як толькі адляжаўся, адразу загадаў даставіць сябе ў лабараторыю. Справа тонкая, не аднаго дня.

Пажаўцелы Жан нездарма сядзеў у крэсле, хоць не спаралізаваны — ад болю разагнуцца не мог, не тое што ўстаць. Але і ў ложку ляжаць адмаўляўся. Бурчэў, што дух чалавека мацнейшы за слабасці цела. Нават у анатамічны тэатр атручанага спадара цягалі. А так увесь час у дом нехта шастаў — то студэнт новыя экспанаты гербарыя прытарабаніць, то якісь мяшчук у запэцканым каптане — скрынку з карыснымі выкапнямі... Тупаюць ды тупаюць па калідорах, ажно масніцы гудуць.

Пранціш падгледзеў цікавую сцэнку, як суправаджалі доктара да ягоных колбаў і прабірак Карусь і Сафійка. Пушчанскі хлапец нікому не давяраў цягаць крэсла з хворым панам.

— На старонцы шэсцьдзясят першай усе практыкаванні рашыў? — раптам сурова папытаўся Лёднік.

Карусь з сілай штурхануў крэсла, насупіў светлыя бровы.

— Пустое, пан. Навошта мне гэтыя задачкі?

— Дурань. У цябе выключныя здольнасці да дакладных навук, — у голасе доктара гучала не злосць, а мяккі дакор.

— У гэтага дзікуна выключныя здольнасці да няветласці, — скрывілася Сафійка.

Карусь не павярнуў галавы, толькі кончыкі вушэй пачырванелі.

— Нам ні да чаго фіглі панскія. Мы не паны і не чарадзеі.

Сафійка нешта затарахцела з’едлівае, але крэсла ўжо аддалілася. Няўжо доктар узяўся чамусь вучыць нават гэтага прыгоннага хлапчыску? Хаця мода цяпер такая... Дзідро, Русо... Магнаты ладзяць у сваіх сядзібах «паказальныя» вёсачкі з памытымі, прычасанымі пейзанамі ў вяночках, самі апранаюць сялянскія строі і сціпла снедаюць у альтанках яешняй ды кіслым малаком. Праўда, калі яешня будзе недастаткова падсмажанай, кухару адсыплюць бізуноў.

А Чорны Доктар усё імкнецца на кожнай дзічцы салодкія яблыкі вырасціць. Дзівак.

Вось пані Саламея з мадам Жаннай не вельмі адна адной засімпатызавалі. Нядзіўна. Мадам, хоць заўважна цяжарная, нават на Баўтрамея неабыякава паглядала, Вырвічу дык увогуле пару палкіх поглядаў адмерала... I Сцяцко не пазбегнуў зацікаўленага позірку мадам — яшчэ б, такі гарны парубак, на плячах можна снапы малаціць. Добра, Карусь яшчэ падлетак, не прыцягвае ўвагі палкай кабеты, а то пачаў бы малітвы супраць Сатанііла ў бок ейнага дэкальтэ чытаць. Хаця ўжо, здаецца, задумлівы погляд пару разоў атрымаў. Прычым францужанку нельга было назваць распусніцай ці інтрыганкай — какецтва атрымлівалася ў яе само па сабе, як у Бутрыма — буркатня на недасканалы свет. Ну вось натура такая ў кабеты, што паробіш. Як бы і зла нікому не жадае, а вось жа... Мужа праз яе ледзь на той свет не выправілі. I яшчэ не апошні, відаць, такі выпадак.

Жан толькі пасмейваецца. У гэтай пары адносіны былі... дзіўныя. Практычныя, так бы мовіць. Мадам суровага мужа пабойвалася, загады ягоныя выконвала бегма. Жылібер ставіўся да яе, як да недасканалага, але патрэбнага інструмента. Урэшце, што б ён рабіў з дабрадзейнай кабетай, якая шугалася б кожнага шкілета (анатамічных дапаможнікаў у пакоях, як у пахавальні) і парывалася сцерці пыл з кожнай колбы? А так — ну, засмечана, ну, кнігі стосамі грувасцяцца... Затое справы робяцца. Толькі цытаваў часам Галена, што старому самае шкоднае — маладая жонка i добры кухар.

Бутрыму працаваць давялося седзячы... Пані Саламея даходліва патлумачыла ўпартаму сужэнцу: яшчэ адна порцыя цудоўнай мікстуры — зваліцца з такім прыступам, што Жан яшчэ тыдзень лекаў не дачакаецца. Дапамагала ў хімічных справах узрадаваная Сафійка, пані Саламея чамусь больш сядзела ў пакоі. Вырвіч з цікавасці кінуў пару поглядаў на завіханні дачкі ды бацькі над колбамі ды сышоў да Жылібера, які атабарыўся ў гасцёўні, заваленай кнігамі ды альбомамі з сушанымі раслінамі, так што сенам патыхала, як на лузе... Добра, зубрыцу сваю дрэсіраваную ў пакоях не пасяліў.

Прыйшоў Пранціш у гасцёўню, а па той бок шахматнай дошкі ад пажаўцелага француза — Карусь. I відавочна выйграе. З ранейшым насуплена-санлівым выглядам. А Жан ажно вусны кусае. Яшчэ адзін дэмакрат, са слугой як з роўняй... Праўда, чаго дзівавацца — не шляхціц. Бачыў бы пан Даніла Вырвіч, у якую кампанію ягоны сын, нашчадак Палямона і ўладальнік герба Гіпацэнтаўр, патрапіў! Адны прасталюдцы вакол, і ніхто адзінаму сапраўднаму пану ручкі не цалуе...

На шчасце, цяперашні Пранціш пра цалаванне рук думаў толькі з іроніяй. Але паколькі вясёлай кампаніі бракавала, таксама замкнуўся ў пакоі і дастаў з таемнай кішэні жупана пашкуматаны сшытачак... Новая паэма пра подзвігі Пранцішавага продка пад Хоцінам, якія павольна пераходзілі ў подзвігі самога Вырвіча ў бойцы пад Сталовічамі, з удзелам цмокаў, дзікага палявання і арханёльскага вогненнага мяча, амаль дайшла да кульмінацыі... Трэба было толькі вырашыць, чым узнагародзяць галоўнага героя з гучнай мянушкай Плексіглас, русачубага ды блакітнавокага, — гетманскай булавой, пячаткай канцлера альбо проста высекуць з мармуру ягоную статую ў лаўровым вянку?

Трапяткая муза была прагнаная грукатам дзесьці побач і ўскрыкам мадам Жанны.

Пранціш, ледзь паспеўшы прыхапіць шаблю, вылецеў з пакоя ў адной кашулі...

Жылібер, забыўшыся на шахматы, стаяў ля паваленага крэсла і дачытваў нейкі ліст. Мадам Жанна радасна пляскала ў ладкі. Ага — дайшло да Вырвіча, на сваіх нагах стаіць! Падзейнічала Лёднікава мікстура!

Карусь нетаропка падняў крэсла гаспадара дома, насцярожана касавурачыся на пасланне ў руках батаніка, змест якога відавочна аказаўся настолькі пякучым, што канчаткова падняў француза на ногі.

Жан скамячыў таямнічы аркуш.

— Як там кажа Барталам’ю ў такіх выпадках — пятка сораму не мае? Масье Вырвіч, дзе доктар? Тэрміновая размова...

I пакрочыў, пагойдваючыся, сам, не зважаючы на зумканне жонкі пра небяспечную слабасць пасля хваробы.

Доктар завіхаўся ў лабараторыі, зладжанай там, дзе самавітыя гаспадары захоўваюць кубельцы сала і мяшкі з гарохам. Сутарэнне з двума паўкруглымі вокнамі пад столлю добра падышло б i для катавальні. Але белыя атынкаваныя сцены ў рознакаляровых разводах i падпалінах, паліцы з мінераламі ды шкляніцамі і алхімічная печка сведчылі, што мучыліся тут толькі ў імя навукі. Прынамсі, доктар Баўтрамей Лёднік, які, седзячы за сталом, ледзь не носам дзюбаўся ў запэцканую сажай місу, вывучаючы яе смуроднае змесціва, якраз нагадваў ахвяру доследаў. Чорная доўтая світка ў рудых плямах, як быццам ёю вогнішча гасілі, бледны дзюбаносы твар у пісягах сажы...

Што ж, гамбургскі алхімік Хеніг Бранд шукаў філасофскі камень, выпарваючы ў сваёй лабараторыі мачу цэлай салдацкай казармы, і цярпеў. А француз Жан Нале, каб вызначыць хуткасць электрычнасці, змусіў дзвесце мніхаў стаць у кола, узяўшыся за рукі, і пусціў па адным з ix ток.

Паколькі ўсе дзвесце мніхаў скалануліся адначасова, электрычнасць была прызнаная шпаркай з’явай.

Доктар апошні раз уцягнуў доўгім носам эксперыментальны смурод і сярдзіта ўтаропіўся ў прыхадняў, не здзівіўшыся ацаленню сябра.

— Жан, табе рана яшчэ бегаць...

— Ну, табе таксама лепей было б адпачыць, — фыркнуў батанік. — Гаварыў жа — твая хвароба больш нервовага паходжання.

Лёднік скрывіўся — і слухаць не хацеў пра слабасць уласных нерваў. Жылібер азірнуўся, ці шчыльна зачыненыя дзверы, і патрос таямнічай паперай з пячаткай.

— Каралеўскае пасланне, Барталам’ю! Яго вялікасць выказвае радасць з нагоды майго хуткага ацалення... А яшчэ цікавіцца здароўем маіх гасцей. I асабліва чароўнай дачкі доктара Барталамея Лёдніка, якую, згодна з добрым водгукам пра яе цноты, гатовы прыстроіць пры двары. Такая адукаваная і добра выхаваная дзяўчына, нягледзячы на невысокае паходжанне, вартая гонару нават стаць малодшай фрэйлінай...

Баўтрамей, каб мог, дык таксама ўскочыў бы. Mica праехалася па стальніцы разам са сваім эксперыментальным смуродам і стукнулася ў атынкаваную сцяну.

— Мануцы... Навалач юрлівая... Нагаварыў Цялку! Недкладна з’язджаем!

Пранціш разгубіўся: усе ягоныя планы рушыліся... Але не дапускаць жа, каб Сафійку забралі ў свет раскошы і распусты! Для кагось, вядома, зрабіць дачку каралеўскай фаварыткай — гонар. Для такіх, як Лёднікі, — ганьба. Дый сам Пранціш лепей бы сваё дзіця ў кляштар адправіў, чым у засланы шаўкамі ложак бессаромнага ўладара. Няхай узнагародай будзе тытул, багацце і куплены муж, кшталту таго ж Мануцы... Аднойчы забруджаная вада спародзіць толькі цвіль.

Але да рашучых дзеянняў не дайшло... Бо прыбег Карусь:

— Там гэты... які мануфактуры сатанінскія ладзіць.

— Пан Антоній Тызенгаўз? — недаверліва перапытаў Вырвіч ляснога дзікуна.

Той моўчкі кіўнуў.

I гэта сапраўды быў усемагутны яшчэ нядаўна падскарбій, каб ён скуллі свае лічыў. Хударлявая прыгорбленая постаць у чырвоным камзоле, нібы маятнік, мітусілася перад акном сціплай гасцёўні, упрыгожанай стосамі кніг, што выраслі ўздоўж сценаў, як апенькі. Па падлозе пастуквала модная кульбачка са срэбным навершам у выглядзе львінай галавы. Ля дзвярэй застыў каларытны тыпус у венгерцы і высокай калматай шапцы — адзін з баснійскай гвардыі падскарбія. Што праўда, у тыя баснійцы запісвалі бандзюганаў з любога народа. Вунь гэты, мяркуючы па саламяных вусах і важкім падбароддзі, ці не з прусаў.

Тызенгаўз грэбліва слізгануў вачыма па полацкім доктары, крэсла з якім прыштурхаў насуплены Карусь.

— Што, доктар, працягваеш сваю кар’еру? Мануфактуры мае бліскуча праінспектаваў, каралеўскім сваякам дагадзіў, цяпер дачку выгадна прыстроіш? Я чуў, граф Мануцы ўжо адмысловую спачывальню ў Варшаве ладзіць, у флігелі каралеўскага палаца. З падлогай, якая будзе падагравацца трубамі з цёплай вадой. Каб ножкі юных фрэйлін не мерзлі.

Праўда гэта была ці не, але падскарбій свайго дамогся. Доктар сціснуў кулакі і вымавіў толькі адно:

— Што хоча ад мяне ваша мосць, каб мая дачка аказалася нявартай гэткага высокага гонару?

Пан Антоній нарэшце ўсеўся ў крэсла, з якога адзін з ягоных баснійцаў, звераваты дзяцюк у калматай шапцы і бурцы, ледзь паспеў змахнуць нейкія засушаныя сцябліны разам з аркушамі.

— Ніхто не зможа папракнуць мяне ў тым, што я шкадаваў сябе, ствараючы славу краю. Вы, вядомыя прагрэсісты... — пан Антоній абвёў вачыма блюзнерскую трыяду з Жылібера, Вырвіча і Лёдніка, — без мяне не мелі б ні сваіх медычных інстытутаў, ні адукацыйных камісій, ні друкарняў, каб ціснуць паэтычныя опусы на мясцовай гаворцы, а карункі на кашулі замаўлялі б не ў Паставах, а ў Галандыі.

Пранціш мімаволі тузануў сябе за манжэт кашулі і палічыў патрэбным прамовіць штось наконт таго, як яны ўсе цэняць высілкі падскарбія па адукацыі і эканамічным працвітанні Рэчы Паспалітае...

— Ці не таму твая менская шляхта межы мае ламае, лясы сабе адразае? — не даслухаў падскарбій.

Прыпякло яго няслаба: шчокі запалі, зморшчын — як у пустога кашалька.

— Але не думайце, што мяне ўжо пражавалі i выплюнулі. Не раю верыць розным Салманазарам, якія выдаюць сябе за ўраджэнцаў Фармозы.

Вырвіч мімаволі ўсміхнуўся: неяк Бутрым распавядаў яму пра шалбера, які здабываў грошы, выдаючы сябе то за японца, то за ўраджэнца Фармозы — Тайваня, баяў байкі пра скарбы і вучыў легкаверных выдуманай «фармозскай мове».

Між тым падскарбій зноў ускочыў на ногі і захадзіў туды-сюды. Тызенгаўз з ягонай шалёнай імклівасцю і хваравітым жаданнем усё кантраляваць нагадваў Пранцішу героя сярэднявечнай балады:

Львіная галава на кульбачцы Тызенгаўза ўладна бліснула смарагдавымі вачыма.

— Вы, пан Жылібер, адправіцеся са мной на прыём да яго вялікасці. I пацвердзіце, што ваш сябар доктар Лёднік, які вас цудоўным чынам ацаліў пры маім непасрэдным удзеле, дужа хворы, i яго родныя, дачка і жонка, далі абет прасвятой Багародзіцы суправаджаць яго да ацаляльных крыніцаў у Бадэн пад Венай.

— Гэта ў Аўстрыю, выходзіць? — вырвалася ў Пранціша. — А бліжэй нельга?

Падскарбій стукнуў у падлогу кульбачкай — а ў ёй неадменна ж схаваны востры клінок:

— Выбіраць не вам. Едзеце ў Аўстрыю... Сынок там твой, доктар, кар’еру неблагую робіць пры двары Марыі Тэрэзіі... Знаёмствы карысныя завёў, вам прыдадуцца. Грошай не пашкадую ніякіх. Выканаеце мае даручэнне, пра якое пасля скажу, а заадно звезяце падалей сваю красуньку... Паўдзельнічаеш, Вырвіч, — заплюшчу вочы на тое, што ваша нахабная шляхта каралеўскія лясы пад сябе грабе.

Пранціш моўчкі пакланіўся. Пакуль што прапанова не выглядала чарговай багнай.

— I вось гэта, Лёднік, ты падпішаш.

Па кіўку падскарбія басніец падаў доктару паперу. Лёднік разгарнуў, прачытаў... Па чырвоных плямах, што загарэліся на шчоках наравістага эскулапа, Вырвіч здагадаўся — быць бядзе.

— Маё сумленне не дазваляе мне падпісаць гэтыя паперы.

Тызенгаўз не здзівіўся і не раззлаваўся, як не злуецца кухар на трапятанне кураняці, чыю шыю сціскае ў кулаку.

— Думаю, пару тыдняў на зборы вам будзе дастаткова. Паперу дашлеш падпісанай. Дарэчы, цаню, што адпрэчыў Чартарыйскіх. Між іншым, я чуў, пані Ізабэла Чартарыйская ўжо выказала гатоўнасць узяць юную нерадавітую фрэйліну пад сваю апеку. Гэтая фурыя шмат чаму навучыць можа...

Нешта грукнула — упала ручка, прыробленая да спінкі Лёднікава крэсла, — яе выпадкова адламаў Карусь.

— А што наконт злачынцы, які спрабаваў забіць пана Жылібера? — усунуўся Пранціш, каб не даць Лёдніку выбухнуць гнеўнай тырадай. — Хіба яго не шукаюць? Можа, ён быў кім падасланы і гэта змова?

Тызенгаўз холадна зірнуў на падкаморага.

— Гасподзь ужо здзейсніў свой справядлівы прысуд. Масье дэ Алівейра быў знойдзены ў Познані са зламанай шыяй. У адным вясёлым доме.

Вось як, усе сляды лісіным хвастом замяло.

Падскарбій узняўся адным рыўком, нават не абапёршыся на кульбачку. На развітанне крыва ўсміхнуўся Лёдніку:

— Пакажы хоць сваю красунечку. З якой прычыны такая траянская вайна...

Карусь адступіў ад крэсла гаспадара і скасавурыўся на дзверы, гатовы бегчы абараняць паненку. Але доктар цвёрда заявіў, што дачка знаходзіцца разам з хворай маці, якую аніяк не можа пакінуць.

— Глядзі, доктар. Не па рангу табе гуляцца ў такія гульні. З гразі вылез, назад у гразь лёгка затопчуць.

Пасля візіту падскарбія ў доме застаўся водар венгерскай вады, табакі і трывогі.

— Я не магу гэта падпісаць, — глуха паўтарыў Лёднік, гледзячы на паперу. — Пацвердзіць, што на мануфактурах у Гарадніцы былі створаны добрыя ўмовы для рабочых, людзі самі марылі працаваць там, а ўсе ранейшыя мае заўвагі — ад няўважлівага назірання.

Тонкія нервовыя рысы Жылібера выяўлялі такую ўпартасць, з якой мур саломінай дзяўбуць.

— Дык, можа, пан Антоній і праўда ўсё цяпер палепшыў?

Карусь злосна замармытаў пра Сатанііла і ягоных слугаў. Лёднік падціснуў вусны.

— Калі я яшчэ на нагах быў, мяне паклікалі ратаваць маладога майстра Ёзафа Марбіцэра — па загадзе пана Антонія яго прагналі праз шыхт рабочых, узброеных палкамі. Падскарбій не ведае цаны чужому жыццю. Пакуль на свае вочы не ўпэўнюся, што нешта змянілася, — не падпішу.

Ну што ты з ім рабіць будзеш...

— Тата, матулі кепска!

Спалоханая Сафійка не выглядала велічнай, як царыца Алена, праз якую зруйнавалі Трою і пазабівалі процьму дужых недурных мужыкоў. Але чарнавокага заплаканага анёлачка неадкладна хацелася суцешыць і абараніць.

Ды ратаваць належала не яе

Пранціша ў спачывальню Саламеі не дапусцілі. Ён пачуў толькі роспачны голас Лёдніка:

— Залфейка, што ж ты нарабіла? Чаму маўчала? Чаму хавалася?

А потым пачалася трывожная мітусня. Бразгалі місы, грэлася вада, змешваліся лекі... Мадам Жанна сама бегала з чыстымі ручнікамі. Пранціш змог толькі адно даведацца ў пераляканага Лёдніка, калі той выбраўся ў лабараторыю: жонка вознага Міхасюка, у якой Саламея прымала роды, была хворая на чорную ліхаманку, страшную смяротную заразу. Таму й дзіця страціла, таму й да парадзіхі ніхто блізка не падыходзіў. А Саламеі яшчэ не пашчасціла тады руку параніць — хто ж ведаў, што па мясцовым звычаі супраць стрыгаў — а ўсе ж былі перакананыя, што дзіця хворай народзіцца вупыром, — найлепш дапамагаюць уторкнутыя паўсюль вострыя нажы. Пранціш успомніў, як Саламея хавала ўпэцканыя ў крыві рукі, як Бутрым заўважыў на яе далоні парэз... Ведала пра небяспеку, лячыла сябе сама, нікога не падпускала, каб не заразіць...

Вось так i бывае — повен дом дактароў, а ратунку няма. Наколькі ўсё сур’ёзна, Пранціш уцяміў, калі ўбачыў праз прачыненыя дзверы, як трасуцца плечы Лёдніка, што схіліўся над ложкам з хворай.

Потым калідоры дома запоўніліся смуродам ад зёлак і хімічных рэчываў, якімі забіваюць заразу падчас пошасці. Потым дадаўся пах ладану... Пранціш быў упэўнены, што прыход святара і сабораванне толькі дададуць сілы пані Саламеі... Гэта ж Полацкая Сільфіда! Модная, мудрая і велічна гожая, праз якую вяліся цэлыя войны, але яна заўсёды выбірала толькі свайго сужэнца...

— He глядзіце на мяне... У гэтым жыцці i так хапае страхоцця.

Хрыплы голас з-за дзвярэй ніяк не мог належаць прыўкраснай Саламеі Лёднік, у дзявоцтве Рэніч. Але і аблічча, якое краем вока заўважыў Вырвіч на падушках за прыадхінутым балдахінам, не магло быць ейным... Жоўтая набраклая скура, пухіры...

Пранціш адвярнуўся не ад страху ці гідасці — з павагі да хворай.

Уладыка Уседзяржыцелю, Святы Цару, Ты караеш, але не ўмярцвяеш, падтрымліваеш тых, хто падае, i тых, хто ўпаў, падымаеш, цялесныя пакуты чалавечыя ацаляеш. Молімся Табе, Божа наш, наведай Тваёю міласцю рабу Тваю Саламею, якая пакутуе немаччу...

І што перад гэтым хітрамудрыя інтрыгі зямных уладароў — за ўсе грошы свету i здаровага вока не купіш.

Жылібер цыкнуў на жонку, каб кінула беганіну ды ішла ў свой пакой — ну так, цяжарная ж, не дай Гасподзь, заразіцца... Паклаў руку на плячо Пранціша:

— Толькі не пакідайце яго аднаго, масье Вырвіч, у бліжэйшы час...

Пранціш глядзеў у трывожныя, абкружаныя дробнымі зморшчынкамі вочы батаніка i не мог асэнсаваць пачутае. Гэта ён пра Лёдніка?

Побач, стаўшы на калені проста ў куце калідора, чытаў малітвы Карусь, ягоная ўпартая галава была бездапаможна схіленая.

Дваццаць год таму ў Слуцкім замку Вырвіч прабраўся ў пакой, дзе акрутны пан Геранім Радзівіл трымаў незвычайнай прыгажосці палонніцу. Была гэта Саламея Рэніч, сяброўка дзяцінства Баўтрамея Лёдніка. Бутрым тады, апантаны алхіміяй, заклаў нават сябе самога і аказаўся бяспраўным рабом збеглага шкаляра Пранціша Вырвіча. Але выручаць паненку гаспадар і слуга выправіліся разам. Пранціш ніколі не забудзе тую ноч, калі ў цемры вязніцы ягоную руку схапілі тонкія пальцы, і ён у абдоймах з Сільфідай слізгаў па тонкім шнуры над замкавым дваром, проста над галовамі варты, і ліў дождж, і было страшна і весела...

Лёднік тады распавёў пра сапраўдных сільфаў, якія жывуць на аблоках і часам спускаюцца да людзей... І могуць нейкі час жыць са сваймі абраннікамі, хаця тужаць па роднай стыхіі. Леднік і паглядаў на сваю Саламею часам, нібы яна была стыхійным духам, які зрабіў ласкусысці з аблокаў дзеля кахання да нявартага зямнога мужчыны...

Вырвіч страсянуў галавой: ну што ён нібыта развітваецца... Пані Саламея, захавальніца полацкіх сутарэнняў, такі ж нязменны агмень у гэтым свеце, як сцены Каложскай царквы са смальтавымі крыжамі!

Праўда, адхон, на якім стаіць Каложа, нетрывалы, адну са сценаў падтрымліваюць ужо толькі дрэвы... Але ж не можа быць, каб тыя сцены абрушыліся? Праўда?

Над Нёмнам ззяла вясёлкавай візантыйскай смальгай Каложская царква, і плылі караблі на ззянне яе крыжоў, і ляцелі душы на святло свайго Творцы...

Раздзел трэці ЯК ПРАНЦІШ ДАВЕДАЎСЯ, ШТО МАЕ ПРЫ САБЕ АРФАНУС

На гербе маленькага гарадка Бадэн, што хаваецца між парослых лесам узгоркаў даліны Хеленянталь, сядзіць у балеі пара сужэнцаў. Мясцовы князь з жонкай лечацца ад няплоднасці. Па дарозе на лекавыя воды, магчыма, менавіта вунь у тым густым ляску, які ўспаўзае на ўзгорак брунатна-залатым цмокам, два браты-разбойнікі скралі бяздзетную княгіню, а заадно ейныя тры спадніцы. Невядома, што ўчыніў князь, але ў хуткім часе яму вярнулі і жонку, і спадніцы, сужэнцы патрапілі ў сваю балею, а праз дзевяць месяцаў займелі спадчынніка. Віват цудадзейным крыніцам Бадэна!

Вырвіч, які разглядаў страката размаляваны герб на гарадской вежы, скептычна хмыкнуў. На ягоную думку, браты-разбойнікі ў гэтай цьмянай старадаўняй гісторыі з’яўляліся больш верагоднай панацэяй, чым смярдзючая вада. Але гжэчных паноў задавальняе толькі гжэчная версія. Вунь колькі такіх паважна шпацыруе па брукаванцы, што вядзе да Рамерквэле — рымскіх тэрмаў. Вадзіца з тых тэрмаў прасмярдзела ўвесь гарадок, як вывернутая гіганцкая бочка кіслай капусты. Але імператрыца Марыя Тэрэзія гэтыя крыніцы ўпадабала, не дарэмна ж там лячыліся яшчэ рымскія легіянеры, а магчыма, і той-сёй з цэзараў. А што ўхваліла венцаносная персона, адразу робіцца модным.

Вось і з’язджаюцца ў гарадок пад Венай усе навыперадкі. Мясцовыя ўжо азалаціліся на ўтрыманні гасцявых ды гульнявых дамоў, корчмаў ды бардэляў. Дзесь апоўдні куртуазная публіка прачынаецца, пару гадзінаў апранаецца, пудрыцца, прыклейвае мушкі, а тады выпаўзаюць, абавязкова з таямніча-стамлёным выразам твару, на гэты бульвар. Прыдзірліва адзін аднаго азіраюць, раскланьваюцца, абменьваюцца плёткамі... Адзін за адным адпраўляюцца да падножжа гары Кальварыенберг пасядзець у цёплай смярдзючай вадзіцы...

Вырвіч зморшчыў нос. Давялося ім з Лёднікам неяк пасядзець у бочках з гнілымі селядцамі, калі ўцякалі са Слуцкага замка ад Гераніма Радзівіла. Паўтараць няма жадання.

Пранціш скасавурыўся на партшэз, які побач валаклі чарнявы дзяцюк з квадратнымі плячыма і светлавалосы дужы юнак з трохі заспаным няўклюдным выглядам. Насілкі сціплыя, без пастаральных малюначкаў і залачонай разьбы, здабытыя ў наём. Вокны знутры завешаныя шчыльнай зялёнай тканінай. I твар дзяўчыны, якую Пранціш вёў пад руку, таксама завешаны вэлюмам. Няма чаго хросніцы свяціць абліччам на вачах юрлівай курортнай публікі... Дый жалобны ўбор адпалохвае цікаўнікаў.

Каб не важная сустрэча, нізавошта Вырвіч у гэты час іхнюю банду не вывеў бы на бульвар, дзе ўсе ўсіх вачыма ды языкамі аблізваюць. Хаця трапляюцца ж сярод стамлёнай начнымі прыгодамі публікі і праўдзівыя хворыя, якія прыехалі лячыцца, а не фіглі строіць. Добра яшчэ, імператрыца моцна цыкнула на гарадскія ўлады, і шпацыры былі бяспечныя: паліцмайстры на кожным кроку, любога дробнага зладзюжку зараз жа за руку схопяць. Зразумела, тое не тычыцца шулераў і махляроў у камзолах ды брыльянтах... Хто крадзе не прыгаршчай, а вазамі, паліцыі не баіцца.

Надвор’е выдалася добрае для лістапада — сонейка быццам толькі што ў тэрмах тых вымылася, ветрык залайдачыў, лужыны павысыхалі... Паветра празрыстае, аж звініць. Дзіва што народ на шпацыр напёр, як прусакі на свежы хлеб.

Сонечнымі зайчыкамі заскакаў дзіцячы смех. Партшэз абагналі два хлапчукі, якія відавочна адарваліся ад сваіх выхавацеляў: абодва ў чорных аксамітных камзольчыках і штоніках, белыя панчошкі, капялюшыкі... А паводзіны самыя гарэзныя: малодшы, гадкоў шасці, размахваў палкай і галёкаў нешта кшталту «Лыцалы не здаюцца!», старэйшы, гадоў дзесяці, падстаўляў пад зброю саперніка дошку, якая мусіла ўвасабляць шчыт, і патрабаваў здацца Волату з Чырвонай гары, то бок яму. Землякі, адзначыў Пранціш, бо ў польскай мове дзятвы праслізгвалі беларускія слоўцы. Сафійка адступіла, прапускаючы двух гарэзаў, нават асуджальна хмыкнула. Гэта добра. А то за апошнія два месяцы, як выехалі з Гародні, абыякавая да ўсяго, нібы статуя касцёльная... I не толькі яна.

Раптам хлопчык, які адбіваўся ад старэйшага, спатыкнууся, нязручна ўпаў... Здушаны ўскрык...

Не, не заплакаў уголас — рыцары ж не плачуць, але рыданні прарываліся... Устаў, трымаючыся левай рукой за правую, бяссільна павіслую... Старэйшы хлапчук разгублена адкінуў імправізаваны шчыт.

— Спыніцеся!

Глухі ўладны голас з-за зялёных занавесак партшэза прыпадобніўся перуну, насільшчыкі ледзь не паваліліся ад нечаканасці. Даўно ж яны гэтага голасу не чулі... Партшэз паслухмяна паставілі на зямлю. А далей — яшчэ дзіўней... Рука з доўгімі пальцамі прыадхінула знутры зялёныя занавескі, у шчыліне бліснулі чорныя вочы на бледным твары.

— Падыдзіце, васпан. Не бойцеся. Я доктар.

Хлопчык з хворай рукой, да якога звяртаўся таямнічы пан з партшэза, насцярожыўся.

— Я не баюся.

I кірпаты нос задзёр.

«Ваяр расце», — ухвальна падумаў Пранціш.

— Пакажыце мне вашу руку.

Бледнатвары пан высунуўся з акна свайго экіпажа, уладна, але беражліва абмацаў пашкоджаную руку.

— Нічога страшнага... Невялікі вывіх. Вось мы яго зараз выправім... Та-ак... Васпан вельмі мужна трымаецца.

Усё-ткі Чорны Доктар валодаў незвычайным уплывам на пацыентаў: у момант лячэння яго пакорліва слухаліся і магнаты, і малыя падшыванцы. Хутка хлопчык стаяў, перевязаны белай хусткай, якая нядаўна ўпрыгожвала шыю пана, і нават спрабаваў усміхнуцца.

— Пані маці, мы тут! — тым часам гарлаў старэйшы хлапчук, які адначасова падазрона назіраў за лячэннем брата і нецярпліва выглядаў кагось ззаду.

— Пан Адась, пан Франак! Як не сорамна!

Таўсманы чалавек у чорным сурдуце валюхаўся да месца здарэння, пот сцякаў па дабрэнным твары. Мусіць, гувернёр... Вось маладзён гадоў сямнаццаці, з такімі ж цёмнымі вачыма і кірпатым носам, як у «лыцала», толькі валасы светлыя, цырымоніўся менш, ляснуў старэйшаму з хлапчукоў па карку. Мяркуючы па ўсім, трэці брат. А вось і пані-маці...

— Адась, Франак, я моцна расчаравалася ў вас! Як вы маглі так далёка і раптоўна збегчы! Францыск, ты мусіў, як старэйшы, прыгледзець за братам! А ты, Валенты, за імі абодвума!

Стройная пані ў сукенцы з аксаміту колеру каштану, у строгім чорным каптуры, хоць таксама прабеглася, зусім не запыхалася. Яе вялікія цёмныя вочы ўладна блішчэлі, маленькія яркія вусны строга сціскаліся. Усе трое хлапчукоў, і нават таўсманы гувернёр, паслухмяна выцягнуліся і застылі, як жаўнеры, вінавата гледзячы на пані. Адразу зразумела, наколькі надзейна сямейку трымаюць маленькія жаночыя рукі.

— Адасю, што з табой?

Пані прысела перад малодшым, з трывогай кранаючыся белай павязкі.

— Невялікі вывіх, мадам. Усё ўжо выпраўлена, не пераймайцеся. Толькі халодным прыкладайце, каб не ўтварылася пухліны.

Пасажыр насілак гаварыў нібыта цераз сілу, быццам даўно не гучаў ягоны нізкі глыбокі голас.

Жанчына энергічна ўзнялася, утаропіўшыся ў лекара.

— Пан Баўтрамей... Не можа быць!

Павярнулася да Пранціша, чырвань злёгку кранула ейнае гожае аблічча, якое нагадвала візантыйскія фрэскі.

— Пан Вырвіч!

Цяпер настала чарга чырванець Пранцішу Вырвічу. Бо ён толькі цяпер уцяміў — перад ім Ганулька Макавецкая. Тая самая, што была сціплай кампаньёнкай князёўны Паланэі Багінскай, затым — багатай спадчынніцай сваёй цетачкі, затым — нявестай Пранціша Вырвіча, якога кахала шчыра і аддана... Але Вырвіч напачатку свету не бачыў за капрызнай князёўнай Паланэяй, а затым, калі i пра вяселле дамовіліся з Ганульчынай цётухнай, выбраў не ціхмяную мілую паненку з багатым пасагам, а баявітую прыгонную актрысу Раіну Міхалішыўну. Ну і сорамна ж было перад беднай кінутай нявестай...

Але гэтая пані не выглядала беднай. I не таму, што аксаміт сукенкі быў дарагі, а карункі, што сціпла выблісквалі з-пад каўняра і рукавоў, — самай дасканалай галандскай працы. А проста сама пастава, манера паводзін, спакойная ўладнасць у абліччы сведчылі пра звыкласць да высокага становішча. Тут непатрэбныя дыяменты велічынёй са сліву i багатыя футры ў летнюю спякоту. Арыстакратызм, сказаў бы Лёднік, падпусціўшы пагарды ў голас.

Вырвіч усё жыццё імкнуўся набыць менавіта вось такі нязмушаны арыстакратызм, які мімаволі выклікае павагу. І самае крыўднае — што гэта ёсць у прасталюдца Баўтрамея Лёдніка, было і ў ягонай жонкі, Саламеі... Вось — з'явілася адкульсьці ў Ганулькі Макавецкай, якую Пранціш памятаў сціплай прыслугай, што чырванела ад кожнага ягонага погляду...

— Не думала, што ўдасца пабачыцца на гэтым свеце, пан Вырвіч.

Павярнулася да Лёдніка:

— Шчыры дзякуй, пан доктар. Гасподзь вас паслаў на гэтай дарозе, дапамаглі Адаську...

Зірнула на танклявую постаць Сафійкі:

— Ці не ваша дачушка, пан Вырвіч?

— Мая, — падаў голас доктар. — Сафія Баўтрамеева Лёднічанка.

Дзякуй богу, ажыў... А то два месяцы — таксама як закамянелы...

— А дзе ж пані Саламея?

На жаль, гэтага пытання пазбегнуць было нельга... Па змярцвелым абліччы Лёдніка і паніклай постаці Сафійкі былая Пранцішава нявеста сама зразумела, што да чаго. Не стала войкаць ды галасіць непатрэбнае, абышлася сціслымі неабходнымі словамі спачування... Паведаміла, што і сама носіць жалобу — па мужу, пану ваяводзе Супрасльскаму Ладзіславу Жылку, год таму адышоў, прадставіла дзетак: Валянціна, Франца, Адама, іхняга выхавацеля — гера Вольфа Месінга.

— Чым дапамагчы? Муж мой нябожчык з бурмістрам у сваяцтве, мы тут часта бываем, маем дом... Знаёмствы. Усё, што змагу, для вас зраблю.

I так сказала, што ясна: не адчэпнае. Калі і былі ў жыцці Пранціша людзі, у вернасці якіх Вырвіч мог быць пэўны, — дык колішняя Ганулька ў іх лік уваходзіла. Не прадасць, не здрадзіць, да апошняга падтрымае.

Часу да важнай сустрэчы — як гароху ў гарохавай кашы: Пранціш адмыслова пагнаў іх банду з раніцы, бо ў кампаніі з чорнай меланхоліяй бог ведае якія ваўчакі павылазяць. Пані Жылкава прапанавала для размовы добрую альтаначку, на ўзгорку бліжэй да лесу, якраз ля стода, ля якога паўтары тысячы год таму рымскія легіянеры прыносілі ахвяры багіні здароўя.

Старажытнарымскі ахвярнік аказаўся ўрослым у зямлю шэрым каменем. Альтанка, можа, улетку выглядала і добра, аплеценая зялёным блюшчом, але зараз яе дашчаныя скабы нагадвалі пра збуцвенне і часовасць усяго жывога. Дзіва што ніводная парачка не спакусілася адасобіцца. Але месца зручнае: пагорачак, у аддаленні ад публікі, вакол — дрэвы...

А перагаварыць было трэба. Бо ад самага страшнага здарэння ў Гародні — так і не выплюхнулася гора. Пранціш нават адчайваўся — Лёднік нагадваў паднятага з магілы. Вязі яго куды хочаш. Хоць назад у зямліцу. Вырвіч шмат разоў спрабаваў распавесці пра даручэнне пана Антонія Тызенгаўза, якое загнала іх у гэты смярдзючы гарадок, але гэта было ўсё роўна што вунь таму старажытнарымскаму стоду распавядаць. Змучыўся — няма з кім параіцца... Самым талковым з кампаніі, на дзіва, Карусь выявіўся, ды ледзь што — на Сатанііла валіць. Пранціш часам дзіву даваўся: памяць у хлапца — усё аднойчы прачытанае ці пачутае памятае, нават Пранцішавыя «Пекныя згукі з Падняводдзя» мог цытаваць. У Бадэне па-нямецку пачаў тлумачыцца. А як дойдзе да ўбітых у галаву багумілаўскіх забабонаў — як аб сцяну. Калі прыслуга жаночага полу — нізавошта з ёй не загаворыць. Як на стале хоць адзін кубак віна — за гэты стол не сядзе. Убачыць кагось з люлькай — жагнаецца і плюецца.

Праўда, калі параўнаць, якім быў, калі з Гародні выехалі, — усё-ткі троху абабіўся. Плюецца крадма.

Лёдніка перасадзілі з партшэза на лаўку альтанкі, спехам засцеленую футрам (ён і такіх момантаў перастаў саромецца). Малодшых Жылкавых атожылкаў адправілі прагуляцца пад наглядам гувернёра Месінга тут жа, на палянку пад дрэвамі. Старэйшы паніч, Валенты, з усёй важнасцю апекаваўся Сафійкай, ахову якой складаў насуплены Карусь. Сцяцко стаяў, паклаўшы руку на дзяржальна палаша, і паглядаў то на альтанку, то на палянку, гатовы вобмірг кінуцца на абарону.

Зразумела, сутнасць даручэння падскарбія пані Жылкавай Пранціш расказваць не стаў. Распавёў толькі, што мусяць у Бадэне таемна сустрэцца з ягонай мосцю канцлерам, графам Антоніем Каўніцам. А пасрэднік у справе — сын Лёдніка, Аляксандр, які пры аўстрыйскім двары прыжыўся ў якасці асістэнта барона Кемпелена, стваральніка фігур механічных, а таксама водаправодаў, асушальных сістэм, фабрычных станкоў... Вось сёння Аляксандр і павінен прыехаць у свіце канцлера, які адпраўляецца прымаць лячэбныя ванны.

На нечакана рэзкае пытанне пані, чаго ж іх, з іхнімі немалымі бедамі занесла ўсёй кампаніяй у палітычныя віхуры, давялося распавядаць пра інтрыгі графа Мануцы. Вось тут пані Ганна не на жарт угневалася: падзенне нораваў, бессаромныя чужынцы, бедная дзяўчынка... I рашуча прапанавала: няхай Сафійка паселіцца ў ix доме. Каменны двухпавярховы будынак з зялёнымі гаўбцамі ля касцёла Яна Непамуцкага, можа, бачылі? Прыслуга надзейная. Нават калі напад, ад цэлага палка адаб’юцца. Але хто насмеліцца рабіць благое сваячніцы самога бурмістра? Уся паліцыя на ногі стане. Няма чаго цягаць дзяўчо. Тым больш у якім доме, пан Вырвіч, вы сказалі, прызначаная сустрэча? Нядобры гэты дом. Цэлую ноч, бывае, там агні гараць, музыка грае... I што там учыняюць — лепш не ведаць добраму хрысціяніну. Каб не імператрыца, якая не любіць распусты, дык, мусіць, на ўвесь горад садом i гамору сваю распаўсюдзілі б. А так — хто там спыняецца, чым дакладна займаецца — таямніца. Золатам раты ўсім пазасыпалі таемныя гаспадары. Няўжо канцлер Каўніц да гэтага датычны? Неяк не верыцца... Чалавек сур’ёзны, прыстойны... Гавораць, уладальніца — жанчына, чужаземка.

— Навошта вам гэта? — раптам рэзка папытаўся Лёднік, ягоныя запалыя вочы нават бліснулі ценем ранейшага праніклівага агню. — Мы з панам Вырвічам па-ранейшаму прыцягваем маланкі... Нават я, струхлелае дрэва з абсечанай вяршыняй. У вас — дзеці, спакойнае жыццё... Ад нас жа вы нічога, акрамя крыўды, не мелі.

Вось жа доктар, прыпёк горкай праўдай. Пані Ганна зірнула яснымі цёмнымі вачыма на суразмоўцаў, і Вырвіч беспамылкова пазнаў ранейшае чыстае, вернае дзяўчо, аж сэрца здрыганулася.

— А чаму, пан Баўтрамей, вы сёння спыніліся, каб палекаваць чужое дзіця, хоць вам самому балюча?

Баўтрамей хмыкнуў і, хоць і неахвотна, пагадзіўся развітацца на нейкі час з Сафійкай.

Вырвіч азірнуўся на парослы дрэвамі ўзгорак: юны Жылка вёў пад руку Лёднічанку, якая трохі адхінула абрыдлы вэлюм, небарака прадказальна прыліп позіркам да аблічча новай знаёмай.

Вось Ганулька больш не губляецца пры поглядзе на пана Вырвіча. Падтрымлівае размову стрымана, але з годнасцю... Ганебна, вядома, але вусень расчаравання варушыцца недзе пад сэрцам — бо пры сустрэчы з тым, хто ў цябе быў закаханы, хай прайшло шмат гадоў, хай ты ніколі не ўспамінаў пра таго чалавека і не патрэбны ён табе быў аніколі — усё адно мімаволі хочацца знайсці ў ім адбітак ранейшага пачуцця... Упэўніцца, што тужыць па табе, такім бясцэнным страчаным шчасці...

Вырвіч нават паказаў Ганульцы партрэт Дамінікі, схаваны ў медальён, — вядома, жоначка сама малявала. Не, ні ценю рэўнасці... Прад’явіла былому жаніху медальён з партрэтам уласнага памерлага сужонца.

— Пачцівы быў чалавек... Больш за ўсё засмучаўся, што ў Айчыне адзін на аднаго грамадзяне ідуць. Торуньскую канфедэрацыю падтрымаў, а калі расейцы свае войскі ўвялі — адышоўся. Рахманы, як належыць сапраўднаму хрысціяніну, і адважны, як належыць шляхціцу. Расейскі атрад напаў на кляштар, які Ладыслаў фундаваў, — шукалі збеглых з Масковіі халопаў і дэзерціраў. Муж павёў нашых людзей на абарону, злавіў кулю пад рэбры.

Пранціш прыдзірліва вывучаў аблічча невядомага пана Ладыслава Жылкі: гэткі русачубы кірпаносы малойца з сумленнымі вачыма, нібыта і куфля піва ўпотай ад дабрадзейнай жоначкі не выжлукціў. Хіба што трохі пухлаваты.

— А ў мяне і партрэта Саламеі не засталося, — раптам глуха прагаварыў Лёднік. — Дзіўна... Самая прыўкрасная жанчына свету была са мной — нідзе прыгажэй не бачыў, ні ў каралеўскіх палацах, ні на лепшых сцэнах, а партрэта няма... Не паклапаціўся... Здавалася — навошта копія, калі мая каханая са мной заўсёды? Дачакаецца з самых пякельных нетраў, прабачыць, выратуе...

Вырвіч не знайшоў, што сказаць — дый баяўся спужаць так патрэбную шчырасць. Хай выгаварыцца доктар.

— Нават не змог у родную полацкую зямлю яе пакласці, як яна б хацела, — Бутрым апусціў галаву, чорна-сівыя пасмы звесіліся на худыя шчокі. — Чорная ліхаманка... Зараза... Давялося там, у Гародні... Лепей бы мяне разам з ёю закапалі...

— Думаеце, ёй зараз прыемна гэта чуць? — раптам рэзка папыталася Ганулька.

Баўтрамей ажно галаву ўскінуў.

— Пан, можа, і дасведчаны ў навуках, але ў справах душы — сляпы, — пані Жылка ўсміхалася, як дурному немаўляці, якое спрабуе зачэрпнуць адлюстраванне сонца на паверхні вады. — Тыя, што любілі нас, заўсёды побач. Не засмучайце светлую сутнасць, рабіце тое, што яна хацела б, каб вы ўчынялі. У Госпада ўсе жывыя.

— Амін, — прашаптаў неслухмянымі вуснамі Бутрым. I вочы яго блішчэлі ад непралітых слёзаў. Пранціш з палёгкай уздыхнуў.

Так што, калі выправіліся да Алеся, ужо без Сафійкі, пакінутай пад аховай шаноўнага сямейства Жылкаў, Бутрым зажадаў нарэшце даведацца, у якую інтрыгу іх блытаюць.

Партшэз паставілі пад ліпай, апранутай у іржавыя лахманы лістоты. Надзьмутага Каруся і Сцяцко адагналі далей на варту. Не таму, што не давяралі (абодва былі надзейныя, як загартаваныя мячы), але ёсць таямніцы, падобныя да атруты, кожны ў іх пасвечаны — у небяспецы.

Пранціш стараўся не разводзіць вензелі... Але гэткую гісторыю адной лыжкай не зачэрпнеш.

Пан Антоній Тызенгаўз адчуваў, што, калі не знойдзе якое апірышча — затопчуць, як толькі кароль адвернецца. Смяротна перасварыўся нават з радзінай. У жонкі памерлага брата Міхала гвалтам забраў сына, свайго пляменніка Ігната, і павёз па Еўропах, адукоўваць. Кабета нават звярнулася да расейскай імператрыцы са скаргай. З другой братавай падскарбій таксама судзіцца — яе дачку скраў і гвалтам павёў да алтара сваяк пана Антонія... А прычына ўсяго — нямераныя спадчынныя багацці, на якія, на думку пана Антонія, найперш ён мае святое права. Усё давялося разбіраць каралю, той яшчэ больш расчараваўся ў былым паплечніку. Урэшце ў пошуках падтрымкі Тызенгаўз пачаў глядзець на Вену.

Як ні дзіўна, але заставаўся ў яго рэсурс, дасюль не выкарыстаны. Пан Антоній так i не знайшоў часу ажаніцца. Ворагі пляткарылі, што намеціў Літоўскі Д’ябал сабе ў жонкі пляменніцу караля, дачку Андрэя Панятоўскага, але тая якраз выйшла замуж за дзіўнаватага рэферэндарыя Тышкевіча. I пан Антоній вырашыў пасватацца да малодшай дачкі графа Каўніца, канцлера імператрыцы Марыі Тэрэзіі, які быў адначасова канцлерам сына і суправіцеля імператрыцы Ёзафа Другога. Хітручы ліс Каўніц умеў дагадзіць любому... Мог спакусіцца і шанцам скарыстаць фігуру падскарбія Рэчы Паспалітай, умяшацца, напрыклад, у спадчынныя звады. Вунь якія войны вяліся за спадчыну дачкі Багуслава Радзівіла, што выйшла замуж за князя нойбургскага. Ладная частка беларускай зямлі, са Слуцкам, Копыссю ды Заблудавам, ледзь не дасталася немцам — князь Геранім Радзівіл мільёнамі злотых адкупаўся...

Таемныя перамовы наконт такога палітычна складанага шлюбу неадменна пададуць як дзяржаўную здраду... Але падскарбій гатовы быў рызыкнуць шмат чым, каб стаць зяцем аўстрыйскага канцлера. У тое, які палітычны гандаль ён мог павесці, Пранціша не пасвяцілі. Канцлеру належала перадаць загадкавую фразу: пан Антоній Тызенгаўз у якасці вясельнага падарунка гатовы падарыць будучаму цесцю сірату, якая збегла ад Вялікага Отана і не хоча вяртацца да баварцаў.

Бутрым схапіўся за галаву і, каб не развучыўся смяяцца за апошнія месяцы, відаць, зарагатаў бы горкім смехам.

— Дык мы з табою, Вырвіч, выходзіць, сваты? Важнецкія — калека ды зухаваты дурань. I ўсё — дзеля шлюбу, у якім не прадугледжваецца ні любові, ні шчасця. Ты ведаеш, што той канцлераўне гадкоў, мусіць, як маёй Сафійцы?

Пранціш пакрыўдзіўся на «зухаватага дурня».

— Ну што ты кіпнем адразу пырскаеш... Наша справа — перадаць прапанову. На маю думку, дык хутчэй за ўсё гарбуза падскарбію пашлюць. Затое ад Мануцы ўцяклі, грошай на дарогу адсыпана — хоць гульдэнамі харчуйся... Пажывеш тут з Сафійкай, палекуеш і ногі, i нервы. Ты лепш, знаўца таемнасцяў, патлумач, што за сірату дакляруе Тызенгаўз падарыць аўстрыякам? Mo таксама багатую спадчынніцу?

Лёднік задумаўся, кусаючы тонкія вусны.

— Отан, кажаш... Так шмат якіх уладароў звалі, прыдомкі ў іх розныя былі — Отан Вясёлы, Отан Руды, Отан Багаты... Вялікім называюць таго з іх, што заснаваў Свяшчэнную Рымскую імперыю. Але гэта гадкоў восемсот прамінула. А як дакладна Тызенгаўз прамовіў?

Пранціш пачухаў патыліцу.

— Ну, ён увогуле пра сірату таго на лаціне казаў. Як там... Orfanus cucurrit a reliquias Otton Magnus. I, калі канцлер выявіць цікавасць, перадаць яму праз твайго сына куфэрачак.

Лёднік раздражнёна ўцягнуў у сябе лекавае паветра.

— Давай падарунак.

Пранціш палез у патаемную кішэню камзола.

— На... Толькі гэта не куфэрак, а кадук ведае што. Hi накрыўкі, ні замка.

Лёднік пакруціў у руках драўляны куб памерам з яблык, сабраны з рознакаляровых брусочкаў, упрыгожаных выпаленымі чорнымі знакамі. Ці кабала, ці руны, ці янохская мова, Пярун ведае. Hi шчылінкі, ні выёмінкі. Бутрым хмыкнуў:

— Японская работа... Даўно такіх не бачыў. Мяркуючы па знаках, трэба выкарыстаць рэшата Эратасфена... Не дзіва, што мусіў прысутнічаць Алесь. Я даўжэй праваждаюся... Карусь! — раптам загарлаў Лёднік, пачакаў, пакуль падклыпае пушчанскі цяльпук, і сунуў яму загадкавы куб.

— Адчыні... Знакі пазнаеш? Націскаць паводле шэрага простых лічбаў, розніца, наколькі я здагадваюся, мусіць адпавядаць папярэдняму чыслу...

— Ясна... — прабурчэў цяльпук, куб нечакана лёгка закруціўся ў ягоных моцных пальцах, брусочкі адзін за адным сталі высоўвацца, куфэрак пачаў мяняць форму...

Пранціш нават запамінаць не спрабаваў. Нешта шчоўкнула, куфэрак апярэзала тонкая шчыліна. Яшчэ адно здзіўленне — Карусь і не думаў зазіраць у таямнічы куфэрак, абыякава працягнуў яго доктару.

— Самі маглі б... Трэнінг усё мне ўчыняеце. Панскія фіглі...

I пайшоў на сваё месца.

Лёднік трохі памарудзіў... I вось яно...

— Арфанус... Зніклы камень з кароны Карла Вялікага, якую зрабілі пры тым самым Вялікім Отане.

Доктар змрочна паглядаў на дзіўны камень памерам з галубінае яйка, які адліваў адначасова і малочна-белым, і вінна-чырвоным, нібы кроў накапала ў кісель.

— I ты з гэтым у кішэні хадзіў? Тызенгаўз зусім з глузду з’ехаў.

На рукаў Пранціша зваліўся ржавы ліпавы лісток, падкаморы няўважна змахнуў яго туды, дзе самае месца аджыламу — на вільготную восеньскую глебу.

— Гучыць як сабака сякеру з’еў і дзёгцем запіў... Адкуль у пана Антонія камень з кароны Карла Вялікага? Шкельца нагадвае... Не бывае камянёў такога колеру. I пры чым тут баварцы?

Доктар адкінуўся на падушкі, накладзеныя ў партшэз, і пацёр вольнай рукой хворае калена.

— Гэта апал. Сіратой, арфанусам, ён называецца, бо няма яму роўных і роднасных. Ён надаваў таму, хто надзяваў карону, незвычайную мудрасць і здольнасць прадбачыць будучыню. Знік у чатырнаццатым стагоддзі. Гэта значыць, пры каралі Карле Першым Люксембургскім. А баварцы — гэта ж яны зараз захоўваюць карону Свяшчэннай Рымскай імперыі, у Нюрнбергу. Хоць аўстрыякі ўсяляк спрабавалі залучыць рэліквію ў Вену. Так што магчымасць авалодаць самай каштоўнай часткай кароны — добрая нагода падцерці нос баварцам. Пан Антоній ведае, што прапаноўвае...

Пытанне, чаму падскарбій не паспрабуе з дапамогай рэліквіі вярнуць літасць Панятоўскага, не ўзнікала: позна. Кароль глядзі каб не выдаў у хуткім часе загад аб канфіскацыі маёмасці ў дзяржаўнага злачынцы. Дый пасля фіяска з артэфактам ад продка Цялка, святога Тарэла, Панятоўскі расчараваўся ва ўсялякіх дзівосных рэчах. Тады і Чорны Доктар са сваёй бандай былі ўцягнутыя ў здабыванне так званай трубы святога Георгія, якая мусіла пацвердзіць паходжанне Панятоўскага ад італьянскага роду Тарэла... А выйшаў пшык, труба выявілася папірусам з тэкстам Святога Пісання, які рассыпаўся ў руках, пячатка з гербам Святога Тарэла, перададзеная Панятоўскаму, стала падставай жарцікаў шляхты...

Ля моста цераз раку Шверхат, дзе нядаўна збудавалі рэстарацыю, зайграла музыка — завіхаліся скрыпачкі, гундосіў кларнет, падсвіствала сумна флейта. Ранавата для тутэйшых баляў... Але ж трэба заманьваць публіку ў новае месца!

— А як мог гэты... Арфанус трапіць на нашы землі?

— Ну, давай паразважаем... — на твары Баўтрамея з’явіўся добра знаёмы выраз, як падчас вырашэння цікавай навуковай задачы.

— Чатырнаццатае стагоддзе... На польскім троне — Казімір Трэці. У нас — князь Альгерд. Збірае землі, стварае княства. Ваюе супраць Тэўтонскага ордэна. Карл Першы Люксембургскі таксама ваюе... Нейкі час нават быў у палоне ў караля Казіміра. Можа, выкупіўся з таго палону, аддаўшы галоўны камень са сваёй кароны? А можа, заклаў яго ў апошнія гады, калі запазычыўся і нават цэлыя гарады раздаваў? Мог пазычыцца і ў князя Альгерда. Яшчэ б ведаць, дзе яго знайшоў пан Антоній.

Лёднік хуткімі рухамі склаў куфэрачак, як быў.

— На, схавай...

Але цяпер Пранцішу падалося, што падарунак для канцлера пацяжэў ледзь не ўтрая і быццам агнём прыпякае пальцы... Адразу ўспомнілася прыпавесць пра караля, які хацеў для нейкіх патрэб раскалоць найрэдкі каштоўны камень... Ніводзін злотнік не браўся. Пакуль адзін з іх не паклікаў свайго вучня, і той раз-два — раскалоў... Бо не ведаў цаны той рэчы, якую разбівае.

Перш чым выправіцца далей у шлях, Бутрым спытаўся, хаваючы няёмкасць:

— Слухай, я не памятаю... Падпісаў я тую паперу пра добрыя ўмовы на мануфактурах?

Вырвіч трохі памарудзіў, назіраючы за перайманнямі доктара, і з задавальненнем адказаў:

— Не. Хоць пасланец падскарбія табе проста ў рукі пяро ўкладваў. Ты нават у паўмёртвым стане ўсё такі ж упёрты.

Бутрым заспакоена кіўнуў і горка ўздыхнуў.

— Усе нашы магнаты пра свае пасады пякуцца... А для Беларусі які шанец цяпер — пакуль Расія з Польскай каронай цягаюцца, незалежнасці дамагчыся... Адрадзіць нарэшце Княства... Былі б мы з табой, Вырвіч, інтрыганамі ды палітыканамі — спакусілі б які трэці бок, каб падтрымалі нас у супрацьвагу двум ардам... Выслізнулі б са сквапных суседскіх дзюбаў...

Пранціш нахмурыўся.

— Прасіць дапамогі чужынцаў у вызваленні сваёй радзімы — сумніўна, сам ведаеш... Памятаеш, Януш Радзівіл са шведскім каралём звязаўся, таксама купіўся на абяцанкі стварыць незалежную Літву... Быць шведскім васалам прысягнуў... I зацкаваны быў, як здраднік, пагарджаны і чужымі, і сваймі.

— Так, Вырвіч. Воля на клінках чужых шабляў не прыходзіць. А свае, на жаль, найчасцей між сабою скрыжоўваюцца. Міжчассе выпала нам, скрыжаванне вечнае.

Над Бадэнам свяціла сонейка, жоўклі на дрэвах лісты, варушыліся ў цесных надземных ложах лекавыя крыніцы, i было ўсе так міла, шло неадменна мусіла скончыцца нейкім жахам і блёкатам, развеяцца, як фантом ружы.

У балеі на гербе горада па-ранейшаму добрапрыстойна сядзела пара сужонцаў, але ці падазраваў хто, што мройная ўсмешка кабеты была выкліканая ўспамінамі пра гасцяванне ў братоў-разбойнікаў?

Раздзел чацвёрты ЯК ВЫРВІЧ У ЛЕКАВАЙ ВАДЗЕ КУПАЎСЯ

Грэкі верылі, што ў падземным царстве цячэ пяць рэкаў: Стыкс, Флегетон, Лета, Ахерон і Кацыт.

Адсёрбнеш з Леты — забудешся нават на ўласнае імя, хоць бы і на такое гучнае, як Артаксеркс, Аменхатэп ці Франтасій.

Да Флегетона сам не папрэшся, хіба якую жабоцьку ўдасца на неўрадлівых землях Аіда злавіць ды падсмажыць заманецца — агонь замест вады ў той рацэ.

Калі ж ты такі нядошлы, што не знойдзеш і меднае манеткі для перавозчыка Харона — блукаць табе па беразе Кацыта разам з такімі ж галадранцамі ды практыкавацца ў галашэннях: авой, нат у пазасвецці месцейка нямашака...

А самая страшная рака — Стыкс, на яе водах кляліся нават багі. I калі хто не стрымліваў клятву, год ляжаў як мёртвы, а тады яшчэ дзевяць гадоў меў баніцыі, выгнання.

Пранціш Вырвіч мог бы ўцерці нос... ці што там замест яго ў той Стыкс, бо пабываў у падземным возеры пад Туравам. Вось дзе жахаў нацярпеліся! Сядзелі ў падводным чоўне, як хрушчы ў бляшанцы, а што навокал плавала — лепш не ведаць.

Таму да ўсялякіх таемных рэчак, магічных крыніцаў і запаветных азёраў у менскага падкаморага былі адносіны насцярожаныя. Прамінулі часы, калі студыёзусам пераплываў у бочцы Вяллю. Ну, праўда, пасля двух збаноў добрага віленскага піва і патануць не страшна.

I цяпер душа не ляжала, ды проста кіпцямі шкрэблася, як котка, ад неабходнасці зайсці ў падазроны дом, пры якім, аказваецца, былі i свае купальні... Натуральна, і пякельны пах адчуваўся мацней.

— Пан бацька!

Да Лёдніка, цокаючы па шэрых плітах падкоўкамі чаравікаў, крочыў высокі станісты малады чалавек у сіне-серабрыстым камзоле, у модным капелюшы, упрыгожаным аграфам з сапфірам, ну а драпежны нос і худы твар беспамылкова паказвалі на сваяцтва з Чорным Доктарам. Праўда, нос быў не такі доўгі, рысы твару больш мяккія, вочы не такія цёмныя, карацей, малады чалавек быў не столькі злавесны, як сумны.

«I халаднаваты нейкі стаў», — мімаволі адзначыў Пранціш.

Між тым дзверы партшэза адчыніліся, бацька з сынам абняліся, памаўчалі... За маўчаннем хавалася вялікае гора, пра якое абодва не ў стане гаварыць.

— Ты ўсё яшчэ не вылечыўся... — недаверліва прамовіў малодшы Лёднік, выпрастаўшыся. — Значыць, недарэмна падрыхтавалі крэсла.

Мясцовы лёкай хуценька падкаціў крэсла на колах — дыхтоўнае, абабітае габеленавай тканінай, з падлакотнікамі і падушкамі, з вялікімі бліскучымі коламі... Сапраўдны фатэль. Лёднік пастараўся ўскараскацца на новае месца з найменшай чужой дапамогай, падцягваючыся на руках. Алесь узяўся за адмысловыя ручкі за спінкай.

— Прыслуга пачакае тут. Толькі вы, пан Вырвіч, пан бацька і я. Давераная асоба канцлера патрабуе таямніцы. I зброю тут пакіньце...

Голас Алеся гучаў неяк... адчужана-механічна. Пранціш перадаў Сцяцко і Карусю іхнія з Лёднікам шаблі (эх, i шкада ж было развітвацца са сваім Гіпацэнтаўрам, прадзедавай рэліквіяй)... А што за давераная асоба — яны ж разлічвалі пабачыць самога графа Каўніца?

— Гэта вырашаць не вам і не мне, — зноў з нейкім халадком у голасе адказаў Аляксандр Лёднік. — Каб найменшая магчымасць — я б ухіліўся ад высокага гонару быць пасрэднікам у гэтых... перамовах, якія вы ўчынілі. Але мне не пакінулі выбару.

У апошняй фразе гучала сапраўдная горыч з прымешкам агіды. Спробы Пранціша нешта патлумачыць разбіліся аб параду менш гаварыць. Вырвіч агледзеў шэры каменны калідор, у які яны скіраваліся: вільгаць, смурод, свечы ў бронзавых кандэлябрах, падазроныя габеленавыя шырмачкі ля сценаў i рэха, як у пустой бочцы, — падслухоўваюць, не іначай.

Калідор заглыбляўся ўніз, Алесю давялося прытрымліваць бацькава крэсла, каб не пакацілася само. Паварот... Цяпер крэсла трэба было штурхаць наверх, а на шэрых плітах калідора расцягнуўся доўгі чырвоны дыван. Белыя дзверы з пазалочанымі вензелямі нібыта самі па сабе расчыніліся, па вачах разанула дзённае святло, праўда, прапушчанае праз каляровыя шкельцы вітражоў.

Зала, у якой яны апынуліся, была прыбраная ў модным егіпецкім стылі. Калоны распісаныя лотасамі і пальмамі, шырмы з выявамі фараонаў. Падлога, выкладзеная чорнымі, брунатнымі і жоўтымі плітамі, няроўная: пасярэдзіне ніша глыбінёй у дзве далані, у ёй тры дзіўныя зэдлікі з металёвымі ножкамі ў выглядзе львіных лап. У другім канцы — узвышэнне з дыхтоўным драўляным фатэлем, падобным да трона, са спінкаю ў выглядзе coкала з распасцёртымі крыламі. На троне сядзела пані ў багатым уборы малахітава-каштанавых адценняў, пад шчыльным цёмным вэлюмам. Праваруч пані высіўся яшчэ адной калонай чалавек у чорным, з тварам прафесійнага забойцы. A і фанабэрысты ж — вось табе я, войтава свіння.

Ліцвінскія сваты ўселіся на зэдлікі, Лёднік, зразумела, застаўся ў сваім перасоўным крэсле. Пані дала знак ахоўніку.

— Перад вамі давераная асоба імператрыцы Марыі Тэрэзіі і ягонай светласці канцлера фон Каўніца, — ляніва агучыў пан у чорным, не тыя госці, каб ліслівіць.

Алесь кіўком пацвердзіў — значыць, ведае, хто там на егіпецкім троне.

— Што вы хочаце перадаць высокім асобам?

Прапанова канцлераўне рукі і сэрца падскарбія Рэчы Паспалітай пакінула загадкавую асобу пад вэлюмам, мяркуючы па ўсім, абыякавай.

Затое фраза пра сірату, якая збегла ад Вялікага Отана, усхвалявала. Пані нешта пашаптала на вуха свайму канфідэнту. Той запатрабаваў прад’явіць падарунак. Пранціш справядліва заўважыў, што напачатку пасланцы хочуць мець пацверджанне цвёрдых намераў ягонай светласці графа фон Каўніца парадніцца з ягонай мосцю Антоніем Тызенгаўзам.

— Гандлявацца ўздумалі?

Дама раптам адкінула вэлюм і ўтаропілася злосным цёмным позіркам у просьбітаў. Сімпатычная даволі панечка, калі не зважаць на цяжкаватае падбароддзе і ніжнюю губу, што трохі выдаецца наперад... Дык вось хто быў уладальнікам «нядобрага дома» ў Бадэне!

— Пані Тэрэза Радзівіл!

Лёднік ажно наперад падаўся.

— I якім бокам ваша мосць датычная сакрэтных справаў паміж аўстрыйскім канцлерам і польскім падскарбіем?

Вырвіч скасавурыўся на Алеся: той стаяў, сціснуўшы кулакі і апусціўшы вочы... А ён чаго не папярэдзіў? Менавіта былая жонка Радзівіла Пане Каханку выкрала ў свой час панну Праксэду Бжастоўскую, менавіта яна трымала Лёдніка ў палоне ў сваім Белакамскім замку, дасюль у доктара апёк на грудзях ад ейнай гасціннасці... I, магчыма, менавіта акрутная пані Тэрка заплаціла забойцам, што застрэлілі Праксэду. Ясна, хлопец не ў гуморы, што змусілі слугаваць варагіні. Але ж слугуе!

— Пан Каўніц асабіста папрасіў мяне сустрэцца з суайчыннікамі, бо хто лепей, чым я, разбіраецца ў справах Польшчы, — міла ўсміхнулася пані Тэрэза. — Яе імператарская мосць Марыя Тэрэзія цалкам мне давярае. Недарэмна ўзнагародзіла ордэнам за дабравернае жыццё!

— Мусіць, яе імператарская мосць не ведала, што перад сваймі ўцёкамі ў Вену пані адсекла галаву пасланцу ўласнага мужа, бязвіннаму шляхціцу Чашэйку, і мусіла хавацца ад судовага пераследу! — не вытрымаў Пранціш, хоць і разумеў, што не варта цвеліць шалёную бабу, ад якой яны i так нацярпеліся. Але ўся дыпламатыя менскага падкаморага кудысь выпарылася.

Выпарылася яна і ў пані Тэркі, як малако з распаленай бляхі, пакідаючы гарэлы дым.

— Ваш Тызенгаўз — пусты, гнілы арэх! — твар пані пачаў чырванець. Ці не надарыцца з ёй зноў прыступ, якому аднойчы яны былі сведкамі? — Не ведае, куды кінуцца, каб за свае злачынствы не адказваць. Караля свайго прадае. Думаю, яго каралеўская мосць Панятоўскі не ўзрадуецца ягоным здрадніцкім захадам. А камень аддавайце! Ён Тызенгаўзу не належыць, а належыць імператарам Свяшчэннай Рымскай імперыі!

— Ваша мосць, — нарэшце падаў голас Аляксандр Лёднік. — Нагадаю, што граф Каўніц паабяцаў мне ў вашай прысутнасці, што пасланцам падскарбія ніякай шкоды ўчынена не будзе.

— Баюся, зараз ягонай мосці канцлеру не да пасланцоў палітычнага мерцвяка, — выскалілася Тэрэза Радзівіл. — Калі я ад’язджала, імператрыца была ў вельмі кепскім стане... Дактары — куды лепшыя за цябе, Лёднік, — кажуць, яе імператарскай мосці засталіся лічаныя дні...

Пані Тэрэза пабожна перажагналася, завёўшы вочы да сіняй столі, распісанай даўгадзюбымі птушкамі, і нават усхліпнула ад гора горкага, самую кропельку фальшыва.

Алесь відавочна страціў сваю холаднасць, якая так здзівіла Вырвіча і, несумненна, параніла Лёдніка.

— Вы далі слова! За дапамогу ў зладжванні гэтай сустрэчы — не чапаць майго бацьку і яго сяброў і пакінуць у спакоі майго настаўніка, пана Кемпелена!

На шчоках маладзёна гарэлі чырвоныя плямы... А пані Тэрэза, наадварот, супакоілася.

— Аддайце вясельны падаруначак — і вольныя.

Як ні павярні — дзіравым наверх... Пранціш напяўся.

— Толькі ў рукі ягонай мосці канцлеру.

Радзівіліха нават не раззлавалася — магчыма, не супраць была паназіраць за наступным відовішчам... Бо зала адразу запоўнілася знакамітымі янычарамі, асабістай гвардыяй Тэрэзы са Ржавускіх. Яны бесцырымонна абшукалі Вырвіча і Лёдніка, выкуліўшы апошняга з крэсла па падлогу. За прыніжэннем доктара пані Тэрэза назірала з асаблівай радасцю. Той не пачаў бессэнсоўную валтузню, толькі трымаў на твары пагардлівую ўсмешку. Гара драбязы, вывернутай з кішэняў ліцвінаў, пільна вывучалася панам у чорным, што можна было зламаць ці разбіць — ламалі і разбівалі... Толькі Лёдніку неахвотна пакінулі шкляніцу з лекамі, што вісела ў яго на шыі побач са срэбным праваслаўным крыжам — усё-ткі ў празрыстай вадкасці не боўталася нат мізэрнага каменьчыка. Вось калі Вырвіч пахваліў сябе за тое, што крадма перадаў японскі куфэрачак Карусю.

— Адпусціце нас — і мы ўручым Арфанус пану канцлеру.

Але Тэрэзу Радзівіл ужо калаціла ад злосці.

— Так i думала, што пустыя гэтыя размовы! Знайшоў Літоўскі Д'ябал у Вільні камень, хвост распусціў: Арфанус! Калі ён праўда існуе, дык я па цаглінцы вашыя дамы разбяру i вантробы вашых знаёмых успару, а знайду. А вы мне не патрэбныя. Hi ты, смаркач...

Пані паблажліва зірнула на Алеся, які працінаў яе ненавісным позіркам.

— Я яшчэ не забылася, як ты на мяне пацукоў нацкаваў у капліцы, — думаеш, не даведалася?

Алесь сапраўды ўспадчыніў ад бацькі незвычайныя таленты... Рухаць прадметы і гасіць свечкі на адлегласці не мог, а вось з жывёлкамі ўпраўляцца заўсёды ўмеў.

— I ты, як цябе там, Выр-рвіч, — здзекліва працягвала пані, — паэта... «Згукі пекныя з Падняводдзя»... Ды яшчэ на мужыцкай гаворцы. Увесь мой двор рагатаў. Памятаю, як у судзе супраць мяне выступаў, язык як матавіла. А ты, доктар... — Тэрэза Радзівіл са свістам уцягнула паветра, — не ацаніў у свой час маю міласць, адпрэчыў, што я табе, нявартаму халопу, прапаноўвала... Другі б ад шчасця звар’яцеў! А цяпер — паглядзі на сябе, калека няшчасны, не здатны нат чарвяка раздушыць. Нікому ты цяпер не патрэбны, а мне тым болей.

Лёднік усеўся на падлозе, нязграбна падкурчыўшы хворыя ногі, але ўмудрыўся надаць сабе выгляд фараона, які назірае за пабудовай піраміды.

— Вы дарэмна так доўга ўнікалі прызначанага мною лячэння, ваша мосць, — а голас які паблажліва-ўладны. — Ваша хвароба зноў прагрэсуе. Беспрычынная жорсткасць, прылівы крыві, задыхлівасць... Вось і скура ўжо чырвоная ўся ад сасудаў лопнутых, і вочы памутнелі. Пачатак атлусцення назіраецца...

Вось жа прыпаліць доктар, дык прыпаліць языком... Пані Тэрэза, якая сапраўды калісь намагалася зрабіць Лёдніка сваім «хатнім улюбёнцам», ужо не крычала, а ciпела, вырачыўшы вочы:

— Атлусценне! Вочы памутнелі! Я табе ўчыню зараз лячэнне, паскуднік, і бандзе тваёй!

Раптам пліты ў нішы падлогі, у якой знаходзіліся ліцвіны, праваліліся... Усё адбылося вокамгненна. Вырвіч з галавой апынуўся ў цёплай вадкасці, закалаціў рукамі, нагамі... Калі вынырнуў глытнуць паветра, светлая пляма наверсе знікла.

Заманілі, як дурных шчанючкоў, каб патапіць!

У цемры, дзе не было й драбочка святла, затое неверагодны смурод, чуліся плюханне і чыясь лаянка.

— Бутрым! Ты дзе?

У доктара ж ногі не працуюць... Але Лёднік адгукнуўся зусім спакойна:

— Тут... Трымаюся. Гэта ж вада з вялікім дадаткам соляў і мінералаў... У ёй лягчэй быць на паверхні. Алесь, ты як?

— Нармальна... — адказаў нябачны хлопец і раптам усхліпнуў. — Тата, тата... Прабач... Я зноў цябе падвёў... Я... яне варты цябе...

Зноў усхліп, які перайшоў у мармытанні.

— Даведаўся, што пані маці памерла... Першая думка — што ж ты яе не ўратаваў... Як i Праксэду... А потым — гэтае заданне... I зноў нібыта праз цябе. Брудная палітыка... Прыгразілі, што калі не буду слухацца...

— Ціха, ціха, не самы зручны час для споведзі, — спакойна абарваў нервовы словапад Лёднік — ён валодаў здольнасцю набываць у час смяротнай небяспекі вось такую непрабівальнасць. — Мы жывыя, значыць, ёсць надзея патлумачыцца ў больш спрыяльнай абстаноўцы. Адчуваеце, тут плынь, і даволі моцная?

— Яшчэ б не адчуваць... — прабурчэў Вырвіч. — Ведаць бы, у які бок рушыць...

— Супраць плыні не мае сэнсу, — разважліва прамовіў Бутрым. — Значыць, аддаемся на волю бадэнскіх крыніцаў.

— Каб не пагубляцца, — напружана азваўся Вырвіч, які не адчуваў сябе надта моцным плыўцом.

— Гэта наўрад, — супакоіў доктар. — Мы ж не ў моры, а ў вузкай канаве... Шырыня, думаю, сажні два. Не больш.

Вырвіч у гэтым упэўніўся, торкнуўшыся рукой у сцяну, парослую сліззю.

Намоклыя цяжкія камзолы i боты давялося скінуць. Добра, што вада цёплая.

Але наперад далёка не прасунуліся.

Шлях перагарадзілі краты.

— А што, Бутрым, можа, магіяй паспрабуеш? — са слабой надзеяй спытаў Вырвіч, дарэмна сілячыся страсянуць тоўстыя жалезныя пруты.

Лёднік хмыкнуў у цемры.

— Гэта не лыжка, не сагну.

— Чакайце, я нырну... — прамовіў Алесь. Шумна плюханула вада, праз нейкі час шум паўтарыўся.

— Да самага дна дастаюць... Але навобмацак пруты ржавыя. Адзін дык даволі вольна ў камні ходзіць... Давайце паспрабую залезці наверх.

Пакуль у цемры чулася пыхценне Алеся, Вырвіч ліхаманкава мацаў краты, сапраўды шурпатыя, нібыта паедзеныя іржой, слізкую сцяну... А вось нешта у куце... Вільготнае... Цвёрдае... У лахманах. Палец патрапіў у выёміну, дакладней, вачніцу чэрапа, на якім яшчэ трымаліся рэшткі валасоў. Мярцвяк! Не першыя яны, значыць, у гэтай пастцы...

Побач плюхнула вада, пачуўся голас Алеся.

— Да верху даходзяць пруты, у камень заглыбленыя... Падобна, мы ўжо не пад домам, а ў натуральнай пячоры. Каб можна было зверху той прут, што ўнізе саслаб, падпілаваць, дык выцягнулі б...

Бутрым уздыхнуў, вада плесканулася ад яго руху.

— На, трымай, сын... Не выпусці. Метал мусіць раз’есці. Толькі тут няшмат...

Алесь азваўся не адразу, відаць, вывучаў атрыманае.

— Гэта што за шкляніца, тата? На пах... Не можа быць... Царская гарэлка? Самая моцная кіслата? Ты чаму яе з сабою насіў?

Пранціша скаланула страшная здагадка.

— Бутрым, ды што ў тваёй галаве рабілася? Ты, здаецца, хрысціянінам сябе вызнаеш...

Лёднік адказаў глуха:

— Слабы з мяне хрысціянін... Вось... Насіў, лягчэйпачуваўся... Ведаў, у любы момант спыню зямныя свае пакуты. Ясна, што ў іншае месца патраплю, чым Саламея... Але без яе — i так пекла мне. Да таго ж, рэчыва гэтае забяспечвае смерць настолькі пакутлівую, што... нібыта трохі зменшыла б грэх.

Пранціш змог толькі вылаяцца. Халодны жах заварушыўся: гэта ж трэба, мог не дапільнаваць аднойчы і знайшоў бы старэйшага сябра з прапаленым горлам і страўнікам...

— Глядзі, каб не патрапіла на скуру, сыне! — выгукнуў Лёднік, калі Алесь палез наверх, і дадаў ціха Вырвічу:

— Няма такого кепскага становішча, у якім нельга было б знайсці штось добрае. Вось, пазбавіўся спакусы самагубства. А яшчэ — уяві, Вырвіч, каб з намі была Сафійка!

Та-ак, гэта сапраўды страшна ўявіць... Можа, і не скінулі б у падземную ваду, але адправілі б на пацеху такім, як Мануцы і ягоныя ўладныя кампаньёны. А так ёсць надзея, што Ганулька са сваёй радзінай яе абароніць.

Жалеза, вядома, за хвіліну не раз’есць нават сумесь азотнай і салянай кіслаты, так званая царская гарэлка. Але праз гадзіну агульнымі намаганнямі ўдалося выламаць пракляты прут з каменя. Вырвіч нават перастаў адчуваць смурод.

Добра яшчэ, што ў іхняй бандзе ніхто жывот не адрасціў, праціснуліся ў шчыліну. Вырвіч, да сваёй злосці, даўжэй за худых Лёднікаў важдаўся, зноў даў сабе слова заняцца трэнінгам, як Бутрым вучыў.

I пацягнуўся шлях па падземнай мінеральнай рацэ, у цемры і трывозе. Сцены рабіліся ўсё больш няроўнымі, то звужаліся, то пашыраліся. А самае страшнае — столь пачала апускацца. Вось ужо трэба галаву берагчы, каб не стукнуцца аб вострыя каменныя выступы...

— Стойце! — выгукнуў, а часткова прабулькатаў Лёднік.

I сапраўды, далей плысці было немагчыма, вада даходзіла да столі.

— Можа, тут якія рыбы водзяцца ці кракадзілы, з якімі пан Алесь можа дамовіцца? — горка пажартаваў Вырвіч, адплёўваючыся ад салёнай жыжы, у якой відавочна прысутнічалі не толькі мінералы, але і ўсялякая дрэнь.

— Нічога жывога, акрамя нас, не адчуваю, — усур’ёз адказаў Алесь. — Паспрабую праплысці наперад, колькі змагу — ці ёсць там выйсце, альбо будзем вяртацца.

Пранціш уявіў доўгі шлях назад, ды супраць плыні... I скалануўся. Лёдніка ўсё часцей даводзілася падтрымліваць — цяжка плысці толькі з дапамогай рук — добра, ад сценаў можна адштурхоўвацца. Дый сам знямогся. Эх, мілая Дамініка, дзеткі дарагія, Яначка, Паўлючок і той, што яшчэ пабачыць свет... Ці будзе ў тым свеце твой бацька? Ці мо згніе ягонае цела на дне падземнай аўстрыйскай ракі?

Лёднік між тым даваў сыну адрывістыя парады. Алесь некалькі разоў з шумам увабраў у сябе паветра... I пайшоў пад ваду.

Пацягнуліся доўгія імгненні, кожнае — нібыта хтось за сэрца кранаў халодным пальцам. Вырпіч учапіўся ў напружены плячук Лёдніка — каб не кінуўся ўслед за сынам, на згубу. Вось імгненні зліваюцца ў хвіліну... Другую... Бутрым вось-вось вырвецца... А мо і варта паплысці на дапамогу? У самага спрактыкаванага плыўца даўно скончылася б паветра ў лёгкіх...

Плёскат наперадзе... Ці падалося? Не... Вось ужо і шум вады, які можна параўнаць з пераможным гарматным салютам.

— Алесь... Жывы...

Голас Баўтрамея дрыжэў. Малады Лёднік адфыркаўся, адкашляўся.

— Можна праплысці... Там пячора заўважна пашыраецца. Але задаўгаваты пераход...

— Нічога, ты праплыў — і мы справімся! — павесялеў Пранціш.

Сказаць легка... А пратрымацца пад вадой, у цемры так доўга... Пад канец у Пранціша ў вачах залатыя маланкі блішчэлі, а грудзі, здавалася, зараз разарвуцца.

Якім жа салодкім ды свежым падалося паветра па той бок звужэння! I вада не такой салёнай... Аддыхаўшыся і адпляваўшыся, Пранціш усвядоміў, што тут даволі шумна — ці не вадаспад наперадзе? I плынь хутчэйшая, зносіць як трэску. I па-ранейшаму ўласнай рукі не разгледзіш.

— Ды ўваскрэсне Бог... Ды растачацца ворагі яго... Ды бягуць ад аблічча яго тыя, што ненавідзяць яго...— замармытаў побач Лёднік словы малітвы.

На шчасце, прорвы не сустрэлася — затое зверху месцамі ліліся струмені, і, падобна, выцякала вада ў нейкія бакавыя адтуліны... А вось... Не, не падалося... Ногі зачапіліся за цвёрдае. Мінеральная рака відавочна мялела. I сама вада стала як суп — ці водарасці ў ёй, ці сухое лісце, ці яшчэ нейкая гадасць... Каб хоць што пабачыць... I есці ўсё больш хочацца. Лекавымі солямі не наясіся... Мяркуючы па голадзе, яны тут больш за суткі квасяцца, як селядцы ў расоле. Дзіва што прывіды мсцяцца.

— Мы з герам Кемпеленам машыну, якая ўмее гаварыць, ладзім! — дзесь побач распавядаў Алесь бацьку. — У яго ўжо была спроба стварыць такую. Забаўка атрымалася... А я хачу, каб яна яшчэ магла лічыць, рашаць самыя складаныя задачы... Гэта мяне яшчэ тады, калі мы з Пацучыным Каралём сустрэліся, зацікавіла: наколькі можна жывы арганізм паўтарыць у механізме?

Лепш бы не ўспамінаў пра таго Пацучынага Караля, падумаў Вырвіч. У Баварыі патрапілі ў горад, якім кіраваў звар’яцелы герцаг, што абкружыў сябе штучнымі слугамі і вывеў новую пароду вялізных пацукоў, і тыя слугавалі яму, як сабакі. Алесь тады гэтых пацукоў за сабою звёў, тым і выратаваліся.

— З баронам Кемпеленам пазнаёміліся, калі я механічнага пацука зладзіў... — працягваў задыханы расповед малодшы Лёднік, відаць, спрабуючы загладзіць сваю ранейшую непрыветнасць з бацькам. — Ён праўда разумны, гер Вольфганг... Але любіць штукарствы. Мне прыгразілі: данясуць імператрыцы, што ягоны механічны шахматыст — махлярства... Далібог, я не пасвечаны... Хаця здагадваўся. Барон ніколі сур’ёзна да свайго шахматыста не ставіўся, казаў — проста жарт майстра, разлічаны на дурняў. Кемпелена пагоняць з ганьбай, разам з ім — мяне... Канец нашым сумесным даследаванням і кляйно махляра на рэпутацыі абодвух. Калі не згаджуся выконваць усе загады пані Тэрэзы. Прабач, не ведаў, што ты згадзіўся ехаць сюды дзеля ратавання Сафійкі... Я ж вырашыў — ты палітычнай кар’ерай заняўся... Ахвотней у кепскае верылася...

— Вы бачыце? Бачыце? Святло наперадзе! — вырвалася радаснае ў Пранціша. Не прывіды, значыць, мсціліся — ёсць выйсце!

Святло прабівалася ў пячору скрозь няроўную, дастаткова вялікую, каб пралезці, адтуліну, да якой успаўзаў гразкі бераг. Цяпер Вырвіч мог агледзець іх знясіленую банду: босыя, мокрыя, здрапаныя, у парваных кашулях... Як ёсць каманда разбітага карабля.

На бераг Пранціш выпаўз ракачом... Побач гэтак жа выпаўзаў Лёднік, ледзь ацалелы Адысей. Прасунуўся вышэй, пэцкаючыся ў чорнай гразі, стаў на калені, пахістаўся... I падняўся на ногі. Зрабіў некалькі няўпэўненых крокаў. Горкі смех вырваўся з ягоных вуснаў.

— Трэба ж... Сапраўды лекавыя воды. Што ж так... запозна...

— Саламея табе аднойчы сказала — ніколі не бывае запозна, — з цяжкасцю ўзняўся на ногі і Пранціш, вусны якога мімаволі расплываліся ва ўсмешцы. — Значыць, патрэбны ты на гэтым свеце, доктар.

Бутрым трохі памаўчаў, пастаяў з апушчанай галавой... Потым распрастаў плечы.

— Што ж, рушым на святло!

I падыбаў наверх, усё больш цвёрда абапіраючыся нагамі аб гразкую чужую глебу.

Раздзел пяты ПРА СКЛАДАНАСЦІ ВЫХАВАННЯ ПЕКНЫХ ПАНЕНАК

Рэдкі той кляштар, дзе няма гісторыяў пра зданяў. То Чорная панна, то Белая, то Чорны мніх, то Белы... А бываюць жа яшчэ і шэрыя здані. Вунь у беларускіх Гальшанах цэлы набор маецца!

I ўвесь, лічы, пры іх уладальніку Паўлу Сапегу накалбаціўся з жорсткасці, жаху і туману.

Калі абрушвалася сцяна фундаванага Сапегам кляштара, дойліды па старажытным звычаі вырашылі замураваць кагось жыўцом, каб каменні трымаў. А менавіта тую з жонак, што першая абед прынясе... Самая маладзенькая і патрапіла ды прыняла смерць пакутніцкую. А былі ж яшчэ тры Сапегавы жонкі, якіх адну за адной сужэнец паатручваў, і яны таксама камусь у прывідным выглядзе мсціліся. Ці проста млява луналі, ці скуголілі жаласна, ці імкнуліся вочы мінаку выняць прывіднымі пальцамі — сведчанні разыходзіліся.

Праўда тое ці не, шаноўны падкаморы Менскага павета Пранціш Вырвіч не ведаў, але страшнае надмагілле Паўла Стафана Сапегі і ягоных сужонак бачыў. I аб тым шкадаваў — у жаху начным могуць прымроіцца такія безуважныя пляскатыя зеленаватыя твары...

Вырвіч азірнуўся на сваіх спадарожнікаў, што разам з ім злосна стукаліся ў браму маленькага капуцынскага кляштара ў аўстрыйскіх гарах. Калі і не было тут легендаў пра прывідаў, то цяпер могуць з’явіцца. У туманісты лістападаўскі вечар прывалакліся невядома адкуль трое паноў у брудных падраных кашулях, мокрыя, босыя, трасуцца ад холаду, лаюцца на невядомых мовах. Ці вупыры, ці вадзяныя духі. I просяцца на начлег.

А куды было падзецца? Вылезлі з падземнай ракі — апынуліся паміж гор ды ўзгоркаў, вакол ніводнае жывое душы, вечарэе, дзе Бадэн — невядома, ніякага жытла... Толькі агеньчык на ўзгор’і гарыць, каменная будыніна святлее... Ідэя перці туды і выдаць сябе за ахвяраў грабежнікаў належала Пранцішу. Ну не замярзаць жа ў лесе, толькі што пазбегнуўшы смерці ў вадзе!

Але толькі здавалася, што кляштар блізка — рукой дастаць. А як палезлі па горнай сцежцы, да цемры караскаліся. Лёднік яшчэ падганяў, каб не змерзлі. Сам толькі на ногі стаў, не зусім цвёрда, і давай яму трэнінг... Так што абыякавасць мніхаў да просьбаў аб ратунку была як горкая рэдзька на закуску часныку. Толькі крыкі, што сярод прыхадняў — спрактыкаваны доктар і ўмелы механік, якія гатовы свае паслугі ў аплату за начлег прадаставіць, змусіла кагось заварушыцца за дыхтоўнай дубовай брамай.

Пранцішу так і карцела дадаць: і паэт тут маецца, але, на жаль, паслугі паэтаў не каштуюць і меднага шэлега ў гэтым грубым матэрыяльным свеце.

Так, не дужа падобныя цяперашнія капуцыны да свайго духоўнага настаўніка Францыска Асізскага — які нават чарвяка з дарогі прыбіраў, каб не раздушыць, і гімны Сонцу складаў.

Праўда, насцярогу мніхаў зразумець можна: Бог ведае, хто тут бадзяецца, разбойнікі, дэзерціры, ці мала яны тых кляштараў папалілі, павыразалі...

Урэшце тройца беларусаў адагрэлася ля манастырскага каміна, атрымала па брунатным балахоне з грубага радна, выхлебтала па місе поліўкі з проса і рэпы і літаральна павалілася на сеннік, ледзь здолеўшы прачытаць належныя малітвы. Шкада, з напояў далі толькі гусінага піва — простай вады. Зранку Лёднік павінен быў выдраць некалькі гнілых зубоў у капуцынскай браціі, Алесь — адладзіць ахвяраваны кімсьці кляштару гадзіннік з рухомымі фігуркамі Святога Сямейства, а Пранціш — разгаварыць мніхаў на прадмет плётак і чутак наконт аўстрыйскай арыстакратыі і схіліць сэрцы да большай гасціннасці.

Што й было паспяхова выканана.

I калі бляклае восеньскае сонца ўзлезла на самую гару дня, Вырвіч з Лёднікамі трэсліся на возе са сплеценымі на продаж кошыкамі, які браў кірунак ў Бадэн. Воз належаў не мніхам, ім забаранялася мець маёмасць, а змрочнаму таўсманаму аўстрыйцу з бліжэйшага ад манастыра хутара. Прычым капуцын, які адвёў гасцей на той хутар і якому таксама трэба было ў Бадэн, худы маўклівы старэча, ішоў за возам пешкі, як належала па старажытным запавеце ордэна. З-пад вострага капюшона можна было разгледзець толькі сіва-чорную бараду.

А занесла ліцвінаў ні многа ні мала — вёрстаў за трыццаць ад Бадэна. За час, што адняло прымусовае купанне ды вяртанне, імператрыца Марыя Тэрэзія сапраўды выправілася на спатканне да сужонца, які ўжо колькі год знаходзіўся ў лепшым свеце, і звестка пра гэта дайшла, прынамсі, да капуцынскага манастыра і згубленага ў гарах хутара. Ад таго ж уладальніка воза даведаліся, што Марыя Тэрэзія даўно падрыхтавала ў Венскай крыпце Габсбургаў, што пад капліцай капуцынаў, годную магілу, напалам з мужам. Вялізны каменны ложак, на якім ляжаць яны абое ў каменным жа выглядзе. Пры жыцці «матухна ўсяе Еўропы» страшэнна раўнавала свайго Франца, які сапраўды быў ахвочы да жаночых вабнасцяў, і змушала начаваць толькі ў адным ложку з сабою. I каменны імператар быў высечаны скульптарам, знарок ці выпадкова, у такой паставе, нібы яму так і карціць з таго ложка ад пільнай сужонкі саскочыць.

Так што Бадэн быў у жалобе. Госцейкі, якія панаехалі на лекавыя воды, спаборнічалі ў вытанчанасці жалобных строяў і найбольш тонкім выказванні гора. Адна панечка праславілася тым, што загадала пафарбаваць сваіх мопсаў у чорны колер.

Але вуліцы моднага гарадка заўважна апусцелі. Забаўляльныя ўстановы пазачыняліся, гэта адно, а па-другое — усе, хто меў шанец патрапіць на пахавальныя цырымоніі, рынуўся ў Вену. Так што на траіх мужчынаў у капуцынскіх рызах і падзёртых плашчах, толькі не падпяразаных па звычаі вяроўкамі, ніхто ўвагі не звяртаў. Добра, што вострыя капюшоны дапамагаюць схаваць абліччы — рана яшчэ ўваскрасаць.

I ў гасцявым доме «Зялёны дыямент» ля чумной калоны, дзе знялі другі паверх тыдзень таму — а здаецца, месяц прайшоў! — ніхто не азваўся. Дзверы адчыненыя, ні жывой душы, неахайна — хаця такі быў вылізаны дамок, калі засяляліся, нават складкі на фіранках як пад лінейку. Пранціш нахіліўся над раскіданымі на падлозе вельмі знаёмымі аркушамі... Што такое — ягоны рукапіс! Прыгоды рыцара Плексігласа з вогненным мячом! Вырвіч пахапаў з падлогі лісты i, калоцячыся ад злосці, набег шукаць злыдня-гаспадара.

Той знайшоўся ў сваім пакоі на першым паверсе, у фатэлі, з мокрым ручніком на галаве. Ля хворага мужа завіхалася жонка, яе твар быў заплаканы, а погляд, якім яна сустрэла пастаяльцаў, — ненавісна-спалоханы.

Гаспадар на справядлівыя прэтэнзіі Пранціша вызверыўся, як загнаны ў кут пацук. Што ягоныя жыльцы вытварылі, ён не ведае i ведаць не хоча, але праз ix у яго самавітым доме быў ператрус па загадзе даверанай асобы самой імператрыцы. Што шукалі, што забралі — гатэльшчыку як індыку да фісгармоніі... А хоча ён аднаго — каб паны махляры забралі свае рэчы і назаўсёды зніклі адсюль. А што яны махляры — адразу відаць, прыстойныя ў манахаў не пераапранаюцца. А вунь таго насатага пана на руках нядаўна насілі, а зараз сам прыбег. І не, іхняя прыслуга, два дзецюкі, не з’яўляліся. I добра. Чарнявы волат кухарку з тропу збіваў, да граху схіляў, а маладзейшы не толькі той кухарцы, але й пачцівай гаспадыні дома ўслед пляваў з нядобрымі словамі. Карацей, вымятайцеся, госцейкі, пакуль паліцыю не паклікалі!

Які лёс японскага куфэрачка, Каруся ды Сцяцко, думаць не хацелася.

Пакоі на другім паверсе, якія ліцвіны здымалі, нагадвалі размазаную п’яным мастаком карціну. Ніводнай цэлай рэчы. У адзення ўспоратыя швы, у ботаў паадрываныя абцасы, ножкі крэслаў паадламаныя, нават дошкі падлогі там-сям выдраныя. Дзверцы печкі з выцісненай калясніцай Геліяса адчыненыя, на падлозе рассыпаны вугаль... Вырвіч кінуўся туды, сунуў руку ў чорны рот печкі, памацаў... Забралі, ірады! Там, унутры, за выступам, куды агонь не дастае, Пранціш прыхаваў жменьку залатых у жалезнай скрынцы... Нічога не прапусцілі паскуднікі. Арфанус шукалі па-майстэрску. Пад нагамі хрумсцелі аскалёпкі шкляніц ад Лёднікавых мікстур.

Добра, што паспелі адправіць куфры Сафійкі ў дом да пані Жылкі і практычны Вырвіч перахаваў у тых куфрах ладную частку Тызенгаўзавых грошай, разважыўшы, што ў пакоях Ганулькі, строгай маці сямейства, менш злодзеяў, чым у гасцявым доме.

Лёднік задумліва складаў у хустку свае медычныя інструменты, беражліва сціраючы пыл. Ягоную доктарскую валізку нібыта цмок перажаваў, а ланцэты ды пінцэты толькі грэбліва адкінулі. Вырвіч гэтак жа беражліва збіраў патаптаныя, пакамечаныя лісты рукапісаў.

Паколькі ўсё, што засталося цэлым і ўяўляла каштоўнасць, злыдні вынеслі — а чаго цырымоніцца з маёмасцю мерцвякоў? — здабыча змясцілася ў двух клунках. I пераапрануцца не было ў што. Пранціш паспрабаваў быў замест шэрых ад старасці драўляных чаравікаў, што ім вылучылі ў манастыры, абуць свае парэзаныя боты з ададранымі падэшвамі — але ўпэўніўся, што як ні падвязвай вяроўкамі, далёка ў гэтых калеках не пройдзеш.

Што ж, такое тут сала, як у зайца пер’е. Так і пайшлі шукаць дом пані Ганны Жылкі, у капуцынскіх балахонах. Можа, i лепей... Хто на сціплых мніхаў ордэна, якія павінны сілкавацца толькі ад жабравання, увагу зверне? Адна добрая фрау ля карчмы нават спрабавала ўсунуць Лёдніку пфенінг, відаць, як самаму высокаму і худому.

Дыхтоўная камяніца паноў Жылкаў з зялёнымі аканіцамі, пад вострым чарапічным дахам ля храма Яну Непамуцкаму чамусь карысталася сёння папулярнасцю... Ля цяжкіх дубовых дзвярэй, акаваных жалезам, тоўпіліся людзі. А менавіта дубаломы ў мундзірах асабістай гвардыі Ржавускіх. Мусіць, тыя самыя, што абшуквалі Лёдніка і Вырвіча ў егіпецкай зале, а затым ператрэслі іхнія рэчы ў гасцявым доме. Кепска, што з імі быў пан у форме мясцовага паліцмайстра.

Трое капуцынаў спыніліся за рагом суседняга дома, услухоўваючыся ў размову. Размова была гучнай, бо гаспадыня адказвала з акна на другім паверсе. Даволі рэзка запэўніваючы, што ніякіх зладзеяў у яе доме ніколі не было і не будзе, а на гвалтоўны напад яе людзі адкажуць кулямі. А хто з нападнікаў ацалее — скончыць жыццё на шыбенщы, як толькі шаноўны бурмістр фон Вальцэр вернецца з Вены.

— Вельмішаноўная фрау Жылкаф, — жаласным голасам апраўдваўся паліцмайстар, — вы ж ведаеце, як я шаную i ваша пачцівае сямейства, i яго мосць фон Вальцэра. Але зразумейце маё становішча, мілая фрау Жылкаф — у гэтых паноў папера, падпісаная імператрыцай, хай Гасподзь дасць ёй найлепшае месца ў садах нябёсных. Згодна з той паперай прынцэса Радзівіл прадстаўляе ў Бадэне інтарэсы дома Габсбургаў. А яе высокасць сцвярджае, быццам у нашым горадзе з’явіліся людзі, што прыўлашчылі вялікую каштоўнасць дома Габсбургаў, якую належыць вярнуць імператару Ёзафу.

А мой жа ты свой, ды няродненькі... Бач ты, пані Тэрка хоча цяпер уцерціся ў міласць да імператара Ёзафа! Значыць, задумала камень з кароны Карла Вялікага яму асабіста прэзентаваць, у абыход канцлера.

— Яснавяльможная пані Жылкаф, ну ёсць жа сведкі, што ў ваш дом забеглі бандзюганы, якія купальню разнеслі!

Ганулька ганарыстa адказала, што ніякіх бандзюганаў не ведае, а сваіх добрых сяброў і іх слугаў бярэ пад сваю апеку. I ёй падаецца дзіўным, што тыя сябры, пан Пранціш Вырвіч i доктар Баўтрамей Лёднік, некуды з’ехалі, пра гэта не папярэдзіўшы, і яна збіраецца іх шукаць. Яе падтрымаў, таксама высунуўшыся ў акно, старэйшы сын, той самы кірпаносы Валенты, — відаць, не стрымаўся, каб не давесці, што фактычна ён — галоўны ў сям’і. Пагразіўся прыхадням — і неахвотна знік. Матка, мяркуючы па ўсім, загадала шчаўліку не высоўвацца.

Паліцмайстар зноў заныў, разрываючыся між двух вялікіх начальстваў. З аднаго боку — бурмістр і ягоная сваячка пані Жылкава. З другога — улюбёнка імператрыцы Тэрэза Радзівіл, якая, безумоўна, добра знаёмая з кіраўніцтвам горада і залатым пясочкам іх сцежкі пасыпала.

Слова ўзяў чалавек у чорным, ахоўнік пані Тэркі. Ён ветліва папрасіў пані Жылку, якую, бясспрэчна, праз яе дабрыню i добразычлівасць увялі ў зман, пашукаць у рэчах сваіх падазроных гасцей — двух мужчын і дзяўчынкі — каштоўнасць дома Габсбургаў. Іначай справа пяройдзе ў імператарскі суд.

I нават зачытаў з паперы, што менавіта шукаюць: драўляную скрыначку велічынёй у два вяршкі, упрыгожаную чорнымі знакамі, якую немагчыма адчыніць звычайнымі спосабамі.

Значыць, пры Тызенгаўзе меліся шпегі. Хаця хто б сумняваўся...

Раптам у акно замест гаспадыні высунуўся Карусь, яго санлівая фізіяномія не выказвала ні страху, ні трывогі, і голас быў лянівы.

— Так бы адразу паны і сказалі, што ім трэба, — пушчанскі хлопец гаварыў на ламанай нямецкай мове цалкам уцямна. — А то б’юцца ды б’юцца...

I кінуў уніз нешта невялікае.

Чалавек у чорным схапіў кінуты прадмет, нібыта не верачы ў сваё шчасце, і вуліца ля дома з зялёнымі аканіцамі апусцела, як талерка са свежымі аладкамі ў багатым дзятвой доме. Толькі паліцмайстар выкрыкваў дрыжачым голасам словы ўдзячнасці ды прасіў літасці за праяўленую непавагу.

Падобна, Карусь аддаў нападнікам Арфанус.

Мо і лепей? Але Пранцішу ўсё-ткі было прыкра. Няўжо вось так проста, за гарэлы блінец, прайграць паскудніцы Радзівілісе і зноў яна толькі пасмяецца над імі? Алесь побач аж калаціўся ад гневу. Толькі Лёднік спакойны, мармыча сабе пацеры пад нос у глыбі капюшона, як праўдзівы мніх.

Нарэшце, калі сышоў паліцмайстар, насмеліліся пастукацца ў дом з зялёнымі аканіцамі...

Калі ўдалося трапіць праз пільную варту ў дом... Ну што там апісваць сустрэчу тых, хто трывожыўся адзін за аднаго?

Сафійка раўла, павіснуўшы на шыі ў таткі, і ніколечкі не саромелася, што яе палічаць малой смаркачкай. Вочы Ганулькі свяціліся цёплым цёмным агнём. Вядома, усе дзівіліся цудоўнаму ацаленню Баўтрамея. Карусь і Сцяцко шырока ўсміхаліся. Толькі старэйшы Ганульчын сынок, кірпаносы Валенты, пазіраў насцярожана. Нават малыя Жылкавы выбраліся са свайго пакоя, і Адаська, усё яшчэ з перавязанай рукой, таксама радасна кінуўся да Лёдніка:

— Пан доктар!

Пранціш у чарговы раз дзіву даўся, чаго гэта да пагрознага мізантропа Лёдніка цягнуцца малыя дзеці і гожыя кабеты...

Не, пра кабет згадваць не варта. Самую гожую і адзіна патрэбную Баўтрамей страціў.

Калі пераапранутыя i накормленыя недатапельцы, застаўшыся у коле пасвечаных, дайшлі да расповеду, што з імі здарылася, пані Жылкава схапілася за галаву, а Сцяцко, не ведаючы, як спагнаць гнеў, ляснуў кулаком у сцяну... Не прабіў, не Баўтрамей. Гнеў парубка са Львоўшчыны быў зразумелы: іх з братам Грыцко пані Тэрэза хацела прадаць рэкрутамі ў аўстрыйскую армію — гандаль такі ў сваіх украінскіх маёнтках завяла. А калі Лёднік з Пранцішам братоў вывезлі ў Беларусь, Грыцко загінуў у перастрэлцы, учыненай дзеля забойства панны Праксэды Брастоўскай.

— Вось гадаўка! А мы з Карусём так і адчувалі, што паны ў бядзе. Чакалі, чакалі... Потым да нас жаўнеры падляцелі, хацелі звесці ды абшукаць, — блішчэў чорнымі вачыма Сцяцко. — Ну, шаблі ў нас з сабою былі, дый не хліпкія мы з Каруськом...

Значыць, і праўда купальню разнеслі...

— Нікога хоць не пазабівалі? — строга папытаўся Чорны Доктар.

Мацакі моўчкі зірнулі адзін на аднаго, паціснулі плячыма.

— Толькі насілкамі панскімі кагось пасшыбалі. Але, здаецца, не насмерць, — пачухаў патыліцу Карусь.

Ну, калі шпурнуць у кагось партшэз...

— Ды як жа ты, такі адчайны, пані Тэрэзе вось так проста каштоўнасць, давераную твайму пану, аддаў? — не стрымаў дакору Пранціш.

Карусь нават не змаргнуў.

— Яны што прасілі? Скрынку прасілі. Вось і атрымалі скрынку. Змесціва вось...

Хлопец раскруціў свой тканы пояс... Арфанус падміргнуў мутна-крывавым вокам. Лёднік не здзівіўся, толькі кіўнуў галавой, значыць, здагадваўся. Сам жа навучыў Каруся японскі куфэрак адчыняць...

Алесь, які не бачыў яшчэ легендарны апал, з цікавасцю пакруціў яго ў пальцах, паднёс да вачэй...

— I як доўга Радзівілавы паслугачы не зразумеюць, што ў іх пустышка? — змрочна ўдакладніў Пранціш

— Калі Гасподзь дапаможа, дык і не зразумеюць.

Хлопец паціраў збітыя суглобы пальцаў.

— Дык вось для чаго табе белы камень патрэбны быў! — усміхнулася Ганулька і патлумачыла: — Карусь паклаў у той куфэрак мой адуляр.

— Папрасіў у пані напрамілы бог які-небудзь каменьчык, — кіўнуў хлапец. — Не сквапная пані, разумная.

Значыць, Ганулька ўмудрылася патрапіць у кароткі спіс асобаў жаночага полу, якіх Карусь не лічыў за грэх слухацца. Дагэтуль у ім была толькі Саламея Лёднік... Ну і трохі Сафійка.

— Добра, пад рукой меўся, на туалетным століку. Ад цётачкі дастаўся месяцавы камень, адуляр, — патлумачыла Ганулька. — Ён неапрацаваны, цётачка казала — ад галавы дапамагае. Як галава баліць — пакачаць яго па лбе.

Пранціш з павагай зірнуў на пушчанскага дзікуна.

— Першы ж злотнік, вядома, скажа, што гэта не апал, — задумліва прагаварыў Лёднік. — Але, з другога боку, сведкаў, што там у кароне насамрэч было, даўно зямля з’ела. Алесь, хто зможа ў вас адчыніць японскі куфэрак, падобны да таго, што мы ў пана Пачобута-Адляніцкага ў Вільні бачылі? Толькі складаней, хадоў на трыццаць задачка...

Аўстрыйскі студыёзус задумаўся.

— Хіба мой настаўнік, гер Кемпелен.

Пранціш здзівіўся.

— Ды што ім дрэва пашчапаць без усялякіх прамудрасцей?

— Пабаяцца змесціва пашкодзіць, — упэўнена сказаў Лёднік. — Там дрэва так апрацаванае, што мацнейшае за жалеза. Ну, калі надакучыць палюбоўна разбірацца — могуць і пілаваць. Але ў любым выпадку часу ў нас няшмат. Трэба скарыстацца тым, што ворагі нас лічаць нябожчыкамі, і самім перадаць Арфанус канцлеру ды распавесці пра інтрыгі пані Радзівіл. Іначай не выблытаемся.

Пранціш моўчкі кіўнуў. Даручэнне падскарбія належыць выканаць. Нават калі Лёднікі могуць зараз кудысь з’ехаць, схавацца, у Пранціша сям’я засталася ў Беларусі. А Тызенгаўз помслівы. I галоўнае — шляхецкі гонар, які застанецца заплямлены: выйдзе, што прыўлашчылі грошы і падарунак для канцлера. Ну і ёсць надзея, што графу Каўніцу не дужа спадабаюцца выбрыкі пані Тэркі.

— Толькі, пакуль не скончацца ўсе жалобныя цырымоніі, спрабаваць дарэмна, — запэўніла Ганулька. — Думаю, хіба пасля Калядаў атрымаецца. Пакуль лячыцеся, адпачывайце.

Уранку Пранціш прачнуўся ад грукату ў суседнім пакоі, які займаў Лёднік. Пабег глядзець — доктар з падлогі падымаецца, злосны, локаць пацірае. Уздумаў кітайскія трэнінгі аднавіць, па сценах скакаць. Як шкаляр, далібог.

Вось Сафійка на дзіця ўсё менш падобная. Box, адчувае дзеўка сваю моц над сэрцамі.

Неяк Пранціш сядзеў у бібліятэцы — быў такі дыхтоўны пакой у Жылкавым доме, з высокімі шафамі чорнага дрэва, запоўненымі фаліянтамі, з вялізным мядзяным глобусам, з утульнымі скуранымі фатэлямі, — і гартаў цяжкую таміну французскай рыцарскай паэзіі. Не тое каб Вырвіч добра ведаў старафранцузскую мову, але прыгожыя моманты знаходзіў, якія маглі прыдасца для паэмы пра харобрага Плексігласа. Раптам пачуліся крокі, і праз расчыненыя дзверы падкаморы пабачыў у калідоры кампанію: наперадзе шыбуе Сафійка з прыгожым разьбяным куфэркам са слановай косткі ў руках, за Сафійкай — пан Валенты Жылка, што з усіх сіл намагаецца падавацца дарослым ды важным, за імі — змрочны боўдзіла Карусь, рукі за поясам... I мармыча павучальна:

— Не справа паненкі — гуляцца ў шахматы.

А Сафійка вачыма як блісне — ды выпусціла куфэрак... Пранціш мог свой рукапіс закласці — знарок. Ды яшчэ так выпусціла, каб шахматныя фігуркі, зграбненькія, з залатымі налепкамі, па калідоры рассыпаліся.

I ганарыста, з выклікам глядзіць на пушчанскага хлапца:

— Ну што стаіш? Падбірай!

Карусь моўчкі стаў на калені, пацягнуўся за раскіданымі фігуркамі.

— Усё роўна паненка Соф’я да гэтай гульні здольнасцяў не мае.

Лёднічанка ўспыхнула ад гневу, юны Валенты зараз жа памкнуўся абараняць гонар сваей дамы i замахнуўся на дзёрзкага слугу.

— Змоўч, халоп!

Але Карусь, не ўстаючы з каленяў, перахапіў кулак паніча так, што той скрывіўся ад болю. Твар дзікуна страціў санлівы выраз, сінія вочы схаладнелі да хрышчэнскага лёду.

— Я пану не служу. Я толькі Лёднікам служу. У вольнай пушчы нарадзіўся. З ваўкамі гуляў, на мядзведзя хадзіў. Слугам Сатанііла насы раўняў.

Пранцішу ўсё меней падабалася сцэна. Не забыўся яшчэ, як калісьці ён, недавучаны шкаляр, ставіў свайго слугу доктара Лёдніка на калені і змушаў цалаваць сабе руку — хацелася дурному шчаўліку сцвердзіць сваю значнасць перад вучоным ганарыстым халопам... Дасюль сорамна. Але ж зазвычай арыстакратам за падобнае і ў галаву не прыйдзе саромецца. Здаралася, такіх жа братоў у шляхецтве, толькі бедных, замардоўвалі...

Паніч Жылка вырваўся з хваткі Каруся ўвесь чырвоны ад злосці.

— Слуга! Нікчэмнасць! На шляхціца руку падымаць? Ды я цябе...

Карусь, як нічога не было, працягваў збіраць пешак ды ферзёў у куфэрак. Вырвіч не паспеў умяшацца — знерваваная Сафійка тузанула шляхетнага кавалера за рукаў:

— Пан Жылка, не варта. Пойдземце.

Валенты неахвотна скіраваўся да шахматнага століка ля акна бібліятэкі. Сафійка азірнулася на слугу, які поўзаў пад яе нагамі. Пранціш мог прысягнуць — ейныя прыўкрасныя вочы збліснулі зласліва пры гэтым відовішчы:

— Закончыш збіраць — прынясеш нам.

Карусь прамаўчаў, звяртаючы ўвагу на паненку не болей, чым на сцяну. Сафійка расчаравана прыкусіла ружовую губку, рэзка развярнулася... I ледзь не ўрэзалася ў дзядзьку Пранціша. Сустрэлася з ягоным нязвыкла суровым позіркам, сумелася... Апусціла вочы, пачырванела...

«Не, не падобная яна да маці, — з горыччу падумалася Вырвічу. — Трэба абавязкова пагаварыць з Лёднікам пра хросніцу».

Пранціш затрымаўся каля Каруся, які акуратна складваў апошнія шахматы ў куфэрак.

— Асцярожней, хлопец.

Той нават не зірнуў на пана.

— Гасподзь — шчыт мой.

Што тут зробіш... Рабом можна быць, нават маючы палац, i не стаць рабом, нават калі цябе прададуць i паставяць на калені. Цяпер упартая адмова хлапца садзіцца за стол з гаспадарамі і займацца «панскімі фіглямі» бачылася зусім не праявай сціпласці.

Дзіўна — у доме сабралася поўна моладзі ды дзятвы, але ўсе паасобку... Вось калі ў Капанічы прыязджалі госці, абавязкова цесць Пранціша, пан Гараўскі, зладжваў шумныя гульні. У шарады, у фанты... Ці проста ўсе сядзелі ля каміна, у нетутэйшым водары кальяна, якім аматар усходніх дзівосаў пан Валенты Гараўскі нязменна пыхкаў, і распавядалі адзін аднаму цікавыя гісторыі, чыталі ўслых якуюсь новую кнігу — толькі не блюзнерскі французскі раман, гэта ў сябе ў пакоях. Спявалі, гралі хто на якім інструменце... Нават Пранціш трохі на мандаліне брынькаў. Дамініка малявала, дзеткі гуляліся з цацкамі...

Вырвіч ледзь не ўзвыў ад тугі па тых чароўных сямейных вечарах. Тут жа гаспадыня строга пільнавала, каб было ціха і пачціва, і кожны з прыслугі штохвілю меў карысны занятак або маліўся. Лёднік на самоце займаецца гімнастыкай ці калбаціць лекі для сябе ды Жылкавага сямейства, ну яшчэ часам з панам Месінгам нейкую навуковую навіну абмяркуе. Сафійка муштруе кавалераў, а Алесь... Вырвіч неяк зазірнуў у ягоны пакой — хлапец сядзеў за сталом, перад ім туды-сюды бегала мыш... Нібыта на нітку навязаная. А малодшы Лёднік, засяроджана паглядаючы на паддоследную жывёлку, нешта занатоўваў у сшытку.

Нічогенька сабе баўленне часу для маладзёна!

А калі Бутрым паспрабаваў далучыць сынка да абмеркавання свайго апошняга артыкула ў венскім навуковым часопісе, нядаўні студыёзус пачціва заявіў, што чытаў, ацаніў. I цяпер калі і будзе прапаноўваць да друку свае ўласныя артыкулы, дык толькі пад псеўданімам. Каб больш не параўноўвалі нейкага там даследчыка-пачынальніка Аляксандра Лёдніка з сусветна вядомым бліскучым палемістам Баўтрамеем Лёднікам, якога пераўзысці немагчыма.

За пачцівасцю праглядала застарэлая крыўда, як скрозь дарагія карункі — балючыя шнары.

З Ганулькай адносіны выбудоўваліся... незразумелыя. Былая нявеста пазбягала размоў з колішнім жаніхом. Прывітаецца, гледзячы міма, і ўсё. З Лёднікам куды вальней паводзілася — і пра здароўе сваіх дзетак параіцца, і пра пакручастыя шляхі пана доктара са шчырай цікавасцю ды спачуваннем параспытвае...

Ну грэшны, грэшны Пранціш... Хоць і думкі не дапускаў здрадзіць Дамініцы, але ўяўлялася: а як бы склалася жыццё вось з гэтай кабетай? Прыгожая... Hi твар, ні пастава не расплыліся... Добрая, але і строгая. Няма больш той рахманасці — «ешце мяне мухі з камарамі», — якая, прызнацца, драгуна Вырвіча раздражняла.

Недагаворанасць адчувалася, як пах пажарышча, знарочыстае пазбяганне чапляла за жывое. І ўсё мацнела злачыннае жаданне — расцвеліць, разадзьмуць прысак былых пачуццяў...

Урэшце Вырвіч наважыўся і сам перапыніў пані, калі побач не было чужых вачэй.

— Пані Жылка... Ганулька... Нешта мы з вамі... з табой... нейкія стрэмкі не выцягнулі з мінулага.

Няўжо ў хуткім цёмным позірку, акрым насцярогі, мільгануў спалох?

— Не разумею, пра што васпан...

Пранціш не наважыўся ўзяць гаспадыню дома за руку.

— Я вельмі вінаваты перад вашаю мосцю. I так і не папрасіў асабіста прабачэння... Паверце, я адмовіўся звязаць жыццё з вамі зусім не таму, што вы мелі ў маіх вачах нейкія недахопы... Гэта я быў не варты вас... Вы... цудоўная...

А словы як цяжка прыходзяць!

Ганулька ганарыста закінула галаву ў карункавым чорным каптурыку.

— Гасподзь упраўляе як лепей. Хіба я была б шчаслівай з чалавекам, які мяне не кахае?

Вырвіч няёмка кашлянуў.

— Зрэшты, і на мне грэх, — працягвала гаварыць занадта роўным тонам Ганулька. — Не схаваю — калі даведалася, што вы аддалі перавагу нейкай... амаральнай асобе, прыгоннай танцорцы... Змірыцца было цяжка. А потым, калi яна ад вас збегла i вы таксама атрымалі гарбуза, — я радавалася вашаму болю. Так што... прабачце мяне.

Пранціш мог толькі пакланіцца такой дабрадзейнасці і міласэрнасці ды рэціравацца...

— Пан Вырвіч!

Ганулька стаяла на фоне сцяны з фанабэрыстымі фамільнымі партрэтамі такая збянтэжаная ды расчырванелая...

— У мяне... просьба... Раз ужо нас лёс звёў... Вы так ні разу мяне i не пацалавалі. А я столькі ўяўляла...

Сэрца Пранціша падскочыла, як заяц у жыце.

Кахае! Усё яшчэ кахае! Увесь гэты час пра яго, здрадлівага жаніха, думала! I гэта ж усяго толькі пацалунак...

Але Вырвіч быў дастаткова сталы, каб разумець, што не сардэчнае пачуццё яго прыемна ўсхвалявала, а задаволенае самалюбства. I гэта яшчэ больш сорамна...

Дабіўся, дурань, разадзьмуў прысак... Узрушыў прыстойную кабету вось да якіх просьбаў.

Але Ганулька сама абарвала няёмкую сітуацыю. Закрыла твар рукамі, засмяялася горка:

— Прабачце, не ведаю, што найшло...

I Вырвіч з палёгкай пацалаваў яе тонкую далікатную ручку... Намагаючыся не звярнуць увагі, што пальцы трохі дрыжэлі.

А наступствы сцэны ў бібліятэцы праявіліся ў той жа дзень.

Пані Жылкава, мілая Ганулька, запатрабавала ў Лёдніка пакараць ягонага слугу, які пасмеў падняць руку на маладога гаспадара дома. Тут дараваць няможна. Як Гасподзь казаў, хто шкадуе розгі сыну свайму, не любіць свайго сына. А слугі — таксама дзеці нашыя.

— Я ніколі не падымаў руку на сваіх дзяцей i на прыслугу, — цвёрда адказаў Баўтрамей. — I не веру ў віну Каруся — ён сумленны i добры хлопец. Ці вам не ведаць, пані Ганна, як часам злоўжываюць тым, што слуга не можа абараніцца?

Заўвага біла па балючым. Князёўна Паланэя Багінская калісьці змусіла сваю прыслугу Ганульку адправіцца замест сябе у кляштар. А калі падман выкрыўся — на сваю верную кампаньёнку проста забылася i той давялося зведаць сапраўднае пекла.

— Гасподзь падзяліў людей на паноў i слуг, — лагодна азвалася Ганулька. — I парушаць гэты закон нельга. Слуга павінен быць рахманы і цярплівы. Я сама гэтым кіравалася.

Пранціш не вытрымаў і распавёў, чаму быў сведкам. Пані Жылкаву ні ў чым не пераканаў... Што хацець — матка заўсёды на баку дзіцяці, а сынок, напэўна, наплёў жахаў пра напад. А вось Лёднік пераняўся. I вечарам Пранціш чуў з яго пакоя абураны, плаксівы голас Сафійкі:

— А чаму ты не са мной займаешся матэматыкай, а з гэтым дзікуном? Кніжкі яму даеш... Гісторыі расказваеш. Нават фехтаваць вучыш. А мне ні разу шаблю у руках патрымаць не даў! Ён хто табе? Ніхто! Ты яго купіў! Маці таксама на яго час траціла, усё даравала... А ён на яе бурчэў.

Голас Бутрамея быў не столькі гнеўны, колькі разгублены:

— Дачушка, ты не забыла, што дзед твой скуры вырабляў, а бацьку таксама прадавалі ў рабства? Адкуль у табе гэтая пыха?

«Ды не пыха тут», — з прыкрасцю падумаў Пранціш. Ён паспрабаваў давесці Бутрыму: Сафійка — падлетак, сама заблыталася... Ёй падтрымка пасля смерці Саламеі патрэбная, а бацька ў сваіх перажываннях замкнуўся. Дзіва што дзеўка раўнуе яго. А чубы праз красунек у хлапцоў заўсёды трашчалі.

— З’язджаем, — змрочна абвясціў Баўтрамей. — Хопіць непрыемнасцяў праз нас гэтаму дому.

А назаўтра да Бутрыма прыйшоў Карусь.

— Не трэба праз мяне з пані Ганнай сварыцца. Тут вам з паненкай бяспечна. Адсцябай мяне добра, хай кірпаты паніч супакоіцца. Не бойся, я моцны, мне гэта — цьху... А калi не можаш — добры ты занадта, пан, — загадай, каб я даў сябе адсцябаць гэтаму... кірпатаму. Без твайго загаду не дазволю нікому сябе крануць. Рукі вырву.

А Бутрым... Што Бутрым? Моцна абняў падапечнага ды запэўніў, што хутчэй сябе дасць збіць, чым кагось з бліжніх.

Два дурні.

Каб прафесар Лёднік такі паблажлівы быў, калі студыёзуса Вырвіча ў карцар адпраўляў у Віленскай акадэміі.

Давялося ўмешвацца спрактыкаванаму суддзі.

Лясун наадрэз адмовіўся зманіць, што яго пакаралі, — не можна лгаць, і ўсё. Прасіць прабачэння адмовіўся таксама — віны перад кірпатым не адчувае, таксама атрымаецца мана...

Перад Ганулькай Пранціш мянціў языком доўга, прыгожа і дарэмна. Пані шчыра не бачыла нічога заганнага, каб даць пытлю праштрафленаму прыслужніку. Сама колькі перацярпела — і ад княжны Паланэі, і ў кляштары... Пакуты целу — ратунак душы. Сцяцко цішком прызнаўся пану Вырвічу, што Каруська нешта задумаў: клунак збірае... Ці не ўцячы мысліць? Прападзе хлопец... Такога ладнага і дужага схопяць — ды ў рэкруты.

Затое пан Валенты Жылка, пачуўшы, што госці, каб не рабіць яму прыкрасці, з’едуць i звязуць з сабой чароўную Сафійку, адразу ацаліў абражаны гонар, задаволіўся выбачэннямі i абяцаннем, што дзёрзкі слуга не будзе трапляцца яму на вочы.

Алесь увесь гэты час прабавіў у сваім пакоі, вывучаючы мышыны арганізм.

Так што пасля смерці Саламеі нагадвала сям’я Лёднікаў разбіты карабель, абломкі якога паныла гайдаліся на хвалях.

Карусь умову не паказвацца ў панскіх пакоях успрыняў як заўсёды — моўчкі, не змяніўшыся ў твары. Гэтак жа, як параду выкінуць з галавы думкі пра ўцёкі. Зараз, на чужыне, разам трэба трымацца.

А разам атрымлівалася кепска.

Алесь, відаць, цяжка перажываў, што дапамог клятай Тэрэзе Радзівіл — каб не ягонае пасрэдніцтва, з пані ніхто i гаварыць не стаў бы, ні пра шлюб падскарбія, ні пра камень. Сафійка на ўсіх дзьмулася — колькі можна сядзець у доме, як у вязніцы? — і даймала капрызамі пана Валентага Жылку, які быў з таго шчаслівы, а часам мела ласку пагуляць i з ягонымі малодшымі братамі. Лёднік мэнчыўся, што дзеці аддаліліся, а выправіць не меў ні моцы, ні досведу. Знайшоў прасторную залу для трэнінгаў у сутарэннях, часам Пранціш з ім сыходзіўся на шаблях, часам, да абурэння Вырвіча, Карусь. Санлівы выгляд аказаўся падманлівым, лясны дзікун досыць лёгка ўварочваўся і меў цвёрдую руку... Але не дай гасподзь даведаецца пільнавальніца сармацкіх звычаяў Жылкава, што высакароднаму майстэрству шабельнага бою вучаць слугу, халопа!

Карацей, калі пасля Калядаў i Новага года пастанавілі з’язджаць — Пранціш гатовы быў пешкі бегчы з гасціннага дома, ад дабрадзейнай мілай Ганулькі, якая адразу заявіла, што Сафійку варта пакінуць у ix. А каб не сядзела небарака пад замком ды мела законнае права з імі жыць, ці не зладзіць ейныя заручыны з панам Валентым Жылкам? Сын, пачцівы сціплы юнак, мае да панны Лёднічанкі самыя шчырыя пачуцці... I пасаг яго не цікавіць. А вяселле зладзіцца, як нявеста падрасце, а жаніх зойме годную спадчынную пасаду... А быць Валентаму ваяводам гады праз два.

Пранціш здагадваўся, што так абернецца. Ну і добрае выйсце! Лепш, чым паненка патрапіць у лапы Мануцы ці цягаць наравістую красуньку па дарогах Еўропы, дзе ніколі не сканчаюцца войны. Для нерадавітай небагатай нявесты — выдатная партыя! Лёднік не выглядаў задаволеным, але сказаў — няхай дачка рашае.

А што дачка? Сафійка зачырванелася, потым збялела, тады ганарыста закінула галаву і заявіла, што мусіць пару дзён падумаць.

Бачыў Пранціш, як яна думае, калі ішоў на трэнінг да Баўтрамея ў сутарэнні. Нібыта выпадкова, у задуменнях летуценных паненка спусцілася на першы паверх, скіравалася ў бок кухні, дзе памяшканні для лёкаяў ды кухарак... А вось якраз Сцяцко сядзіць ля печы, напраўляе жалезную прыладу... Пастуквае асцярожна малатком, які здаецца цацачным у ягоных дужых руках. Што тут жа побач Карусь сядзіць над тоўстай канторскай кнігай і нешта падлічвае (з падачы Вырвіча хлапца прыстасавалі да вядзення рахункаў) — вядома, выпадковасць. Сафійка нават не зірнула на цельпука. Але Пранціш з цікавасці затрымаўся ў калідоры.

— Сцяцко, не бачыў, дзе мой пан-бацька?

Парубак на хвілю прыпыніў стуканне.

— Унізе, ваша мосць. Толькі не варта яго зараз турбаваць, ён са зброяй займаецца.

Красунька ганарыста задзерла галаву.

— Ведаеш, Сцяцко, пан Валенты Жылка просіць мяне стаць ягонай нявестай.

Гайдук паціснуў дужымі плячыма.

— Жадаю шчасця вашай мосці.

Дзеўка чагось чакала... Ці не таго, каб слуга, які схіліўся над канторскай кнігай, перастаў пісаць і выявіў прыкметы... адчаю? Абурэння? Незадаволенасці? Але пяро працягвала размерана рыпець і дзюбацца ў масянжовую чарніліцу.

— Табе падабаецца мой жаніх, Сцяцко?

Ой, не да гайдука гэтае пытанне скіраванае.

— Сям’я добрая, ваша мосць. Багатая. I землякі яны вашыя, на чужыне не застануцца. Светлай памяці пані Саламея была б задаволеная.

Сафійка мільганула позіркам у бок стала, удавана абыякава прамовіла: — Так, усе мне раяць звязаць лёс з панам Валентым Жылкам. Ён такі ветлівы, паважлівы... Ніколі слова насуперак не скажа.

Пачакала яшчэ нечага... I раззлавана сышла, кінуўшы вокам на светлавалосую ўпартую галаву, якая так і не прыўзнялася. Вырвіч хмыкнуў і пайшоў куды ішоў. Але палічыў сваім абавязкам хроснага бацькі ўвечары перахапіць паненку ў ціхім кутку ля вітражнага акна, якое выяўляла букет лілеяў.

— Ты навошта яго дражніш, га?

Сафійка ўзмахнула чарнюткімі даўжэзнымі вейкамі.

— Каго? Пана Валентага?

— Не прыкідвайся. Ведаеш, пра каго кажу. Чаго чапляешся да Каруся? Табе сапраўды хочацца, каб з яго скуру злупілі? Дык з яго ўжо лупілі, не раз. Не з твайго шастка птах.

Дзяўчо ўспыхнула.

— З чаго вы ўзялі, пан Франтасій, што мне ёсць хоць нейкая справа да гэтага... да гэтага... дзікуна? Ён увесь час толькі і робіць, што мяне абражае! Дурны як цэбар! I ўвогуле... — паненка рашуча ўздыхнула, як перад нырцом... — Я за пана Валентага выйду!

Вырвіч толькі паспеў услед танклявай імклівай фігурцы прагаварыць:

— Гэх, не біла цябе яшчэ жыццё, смаркачка!

Добра, што ягоная Дамініка, як і пані Саламея, гэткіх мух у носе не мела.

Раздел шосты ТАЯМНІЦЫ ТУРЭЦКАГА ШАХМАТЫСТА

Шэрыя каменныя дрэвы цягнулі ўверх галіны, якія спляталіся ў карункавыя шаты... Каляровыя промні сцякалі па іх, афарбаваныя шкельцамі вітражоў. Плячысты светлавалосы хлапец падазрона паглядаў на выразаных з дрэва жаб і яшчарак, што чаргаваліся ў пачварным карагодзе на амбоне. Высокі хударлявы пан у чорным камзоле паклаў руку хлапцу на плячо.

— Гэта алегорыя... Сімвал змагання дабра са злом.

— Бабра з казлом... — прабурчэў хлопец. — Дзе тут дабро? Жаба ці яшчарка? Усё выкрунтасы сілы нячыстай...

Белыя вочы скульптур святых былі скіраваныя ўверх, да сляпуча-светлага акенца ў купале. Хаця, кажуць, самае яркае, пазасветнае святло настолькі сляпучае, што чалавечае вока ўспрыняць яго не ў стане, хібаяк чорнае бяздонне. Таму часам і малююцца святыя і анёлы на тле цёмнага круга.

— Хіба ты не адчуваеш тут прысутнасці сілы нябеснай? — з мяккім дакорам спытаў пан.

Хлопец памаўчаў, акінуў позіркам каменны лес, заліты рознакаляровым святлом...

— У пушчы нашай прыгажэй... Асабліва пасля травеньскага дажджу, калі кроплі з ігліцы яшчэ сыплюцца, а сонца іх падсвечвае. Ззяе ўсё, пераліваецца, ствалы ў соснаў бурштынавыя, цёплыя, аўсянка тоненька заціўкае, ляляк густы голас падасць...

Уздыхнуў тужліва, прымружыўшы вочы, і раптам ціха прамовіў-праспяваў недарэчнае:

— A ў лядзе, лядзе мужык сала пек-пек-пек, круціў, круціў, тр-р-р, сала кап-кап-кап-кусь... Бацька мой любіў гэта паўтараць — маўляў, дакладна спевы салоўкі...

Прызнаўся неахвотна:

— Ды бачу я ўсё, пан Баўтрамей... Хоць і не наш гэта храм. Без Боскай дапамогі такое не збудуеш... Тут думкі самі ўзлятаюць уверх, i зямное з ix асыпаецца, як прысохлы бруд.

Старэйшы пан і хлапец замоўклі, хоць вусны абодвух не варушыліся — ясна, што маліліся. Пранціш мімаволі адчуў укол недарэчнай рэўнасці — вось гэтак жа калісьці яго, фанабэрыстага недавучанага шкаляра, адукоўваў вучоны слуга і настаўнік Баўтрамей Лёднік, адкрываў вочы на таямніцы свету, важнейшыя за здабыванне дукатаў ды пасадаў, гэтак жа клаў руку на плячо і зрэдку ўсміхаўся ўхвальна вачыма, звычайна суровымі ды пранізлівымі.

Мінае маладосць, як летні дождж, высыхаюць кроплі на ігліцы разам са ззяннем... А сухая ігліца, як ні падсвечвай, не блісне.

Між тым храм напаўняўся паважнымі венскімі месцічамі, усе ў жалобе, з поснымі тварамі рознай ступені пабожнасці. У саборы святога Стафана меса за месай служылі за супакой душы вялікай імператрыцы Марыі Тэрэзіі.

Высокі малады чалавек у бабровым футры з засяроджаным, нават змрачнаватым тварам спрытна абмінаў прыхаджанаў.

— Пан бацька, ваша мосць Вырвіч, гер Кемпелен прыйшоў, чакае ў левым прытворы.

Пранціш заўважыў, што Алесь знарочыста не пазірае на Каруся. Праўда, і нікчэмны слуга па сваім дзікунскім звычаі не паспяшаўся схіліцца ў нізкім паклоне перад маладым панам — ці злёгку пакланіўся, ці кіўнуў, не зразумела. Вось жа ўмее Лёднік-старэйшы вакол сябе дзівакоў збіраць.

Кажуць, што будаўнік сабора Святога Стафана ў слаўнай Вене змог падмануць самога д’ябла. Вежа храма абрушылася, дык ён і заклаў душу ўзамен за дапамогу цемры... А як вежа паўстала зноў, адмовіўся расплачвацца. I як ты яго, махляра, з-за святых сценаў дастанеш?

Невядома, ці змог бы Вольфганг фон Кемпелен, барон дэ Пазманд, падмануць самога цара пекла, але махлярыць, напэўна, быў не дурань — менскі падкаморы такое лёгка счытваў. Усмешлівы гладкі твар, тонкія зморшчыны на высокім ілбе, вадзяністыя, трохі пукатыя вочы... На Смаргонскім рынку такога цыганы запрасілі б памагчы кабыл прадаваць.

З дэлегацыяй ліцвінаў Кемпелен быў прыветны. У размове, якая прадоўжылася пасля месы ў карэце механіка, не стрымаўся ад словаў «ушчыплівых ды джыглівых» на адрас падлючай прынцэсы Тэрэзы Радзівіл. Не пашчасціла механіку перайсці дарогу пані, калі займеў права кіраваць салянымі шахтамі, на якія меў віды адзін з ейных сябрукоў. Бойка за прыхільнасць імператрыцы ішла з пераменным поспехам з абодвух бакоў і з гадасцямі, якія сапернікі не саромеліся адзін аднаму ўчыняць. Пры гэтым пані Тэрэзія пры венскім двары трымалася ролі багамоліцы, на якую кепска думаць — грэх. Яна ж і заваявала любоў «матухны ўсяе Еўропы», калі пачала бегаць у адну капліцу з ёю і так ужо дабрадзейна малілася... А пасля распавяла кранальную гісторыю, як муж, Караль Радзівіл, распуснік, пачвара, інсургент і бязбожнік, яе пераследуе, пазбавіў маёмасці...

Нават звесткі ад шпегаў Кемпелена пра падазроныя зборышчы ў доме, які пані Тэрэза здымала ў Бадэне, становішча яе не пахіснулі. Добра, што вынаходнікам апекаваўся канцлер Каўніц, супраць якога Радзівіліха паперці сілаў не мела. Канцлер цану ейным цнотам ведаў, спробы дарвацца да ўлады акуратненька гасіў, але, як дасведчаны прыдворны, знешне выказваў фаварытцы імператрыцы пашану. А яна ўжо перад ім круцілася і ўсё прапаноўвала паслугі свае ў дачыненнях з Рэччу Паспалітай. I імператрыца яе ў гэтым падтрымлівала. Таму канцлер ніводную справу з палякамі і ліцвінамі вырашыць не мог, каб пані нос не ўсунула. Не дай гасподзь, увойдзе гадзюка ў давер да імператара Ёзафа, які цяпер будзе кіраваць аднаасобна.

Мусіць, ілгуння спадзяецца, што цяпер Каўніц страціць уплыў. Дарэмна. Ёзаф цэніць яго не менш, чым цаніла Марыя Тэрэзія. Граф нават час ад часу дэманстратыўна піша прашэнні аб адстаўцы і літасціва паддаецца на ўгаворы не пакідаць месца ля трона. Таму калі ў гасцей з Беларусі... («Прабачце, а гэта дзе? Як, гэты лапік зямлі яшчэ не ўвайшоў у вялікую Аўстрыйскую імперыю?») Дык вось, калі гасцям ёсць што важнае перадаць графу Каўніцу пра злачынствы Радзівіліхі — барон дэ Пазманд да іх паслугаў. Сустрэчу з канцлерам можна зладзіць праз два тыдні, у Шэнбруне — цудоўным палацы, для якога Кемпелен зладзіў адмысловую сістэму фантанаў. Аляксандр Лёднік праводзіць... Дарэчы, вельмі таленавіты малады чалавек. Дужа глыбока разумее пытанні сходнасці механізмаў і жывых арганізмаў. Без ягонай дапамогі барону цяжка было б замахнуцца на стварэнне аўтамата, які рашае любыя, нават самыя складаныя, задачы і ў перспектыве зможа гаварыць.

Вочы старэйшага Лёдніка тут жа запалалі, бы ў галоднага дамавіка з закінутай хаты над свежай яешняй.

Такім чынам дыспут мужоў вучоных працягнуўся, як абарончы сувой, над якім працавалі кабеты ўсёй вёскі, не разгінаючыся ад заходу да ўсходу сонца. Перамясціліся ў дом Кемпелена (нішто такая камяніца на тры паверхі) — i давай далей балабоніць. Кінематыка Эйлера, законы жывых сілаў Бернулі, эманацыі ды магнетызм Месмера...

Малодшы Лёднік, пасмурнеўшы, пазіраў з амаль дзіцячай крыўдаю на свайго венскага настаўніка, які ўсю ўвагу аддаваў старэйшаму Лёдніку.

Вырвічу адзінае суцяшэнне было, што ў пана вынаходніка добры кухар, які напёк цудоўных піражкоў (праўда, з нейкай травой, а не з мясам), ды файная бібліятэка. А там можна было знайсці блюзнерскіх Русо, Дзідро і нават «Філасофскія лісты» Вальтэра, што, як і Вырвіч, вучыўся калісь у езуіцкім каледжы і выявіўся гэткім жа калабродным шкаляром. Так што размова аб стварэнні дзівоснага аўтамата гучала для Пранціша фонам да вальтэраўскіх абуральных выкрыванняў шляхты. Гэта на што жабаед намякае: «...самая шматлікая, больш за тое, самая дабрадзейная, а значыць, i самая вартая частка чалавецтва — народ, які складаецца з правазнаўцаў і вучоных, негацыянтаў і рамеснікаў, адным словам, з усіх тых, у кім няма ні кроплі тыранічных памкненняў, разглядаўся ўсімі гэтымі панамі як статак жывёлаў, падпарадкаваных чалавеку».

Гэта яшчэ клалася на сармацкі прынцып «пане-браце», калі найбяднейшы шляхцюк у Рэчы Паспалітай быў па законе роўны ў сваім шляхецтве каралю... I то на справе магнат любога шарачка мог на блін раскатаць. А рамеснікі ды сяляне? Лепшыя за шляхту?

У маладосці Пранціш кінуў бы паскудную кніжачку ў агонь, як ужо зрабілі да яго пільнавальнікі нораваў у некалькіх краінах. Але цяпер менскі падкаморы азірнуўся на пушчанскага хлапца Каруся, які па загадзе Лёдніка панура слухаў вучоны дыспут i час ад часу хмыкаў, відавочна нешта разумеючы i не згаджаючыся, на Лёдніка, сына гарбара... Уздыхнуў дый адвярнуўся.

А палац жа які аўстрыйскія імператары сабе ўзгарадзілі! Семіраміда ды Саламон спаць ад зайздрасці перасталі б, пабачыўшы. Шэнбрун... У юнацтве Вырвіч шыю б скруціў, па баках гледзячы: будыніна на паўтары тысячы пакояў, вакол сады, лабірынты з акуратна падстрыжаных кустоў — шкада, кусты яшчэ голыя, толькі піхты, туі ды іншыя дрэўцы з непрыстойнымі на ліцвінскі слых назвамі аптымістычна зелянеюць. А фантанаў колькі! Зноў шкада, што яшчэ не працуюць, толькі мармурам бялеюць. Затое чэлядзь бегае, карэты коцяцца, жаўнеры пільнуюць...

Але падкаморы быў чалавекам сталым, таму толькі падпусціў важнасці: не такое бачылі. Вось Карусь абыякавы дарэмна, ад дзікунства свайго. Але, прыгледзеўшыся, Вырвіч заўважыў, як хлопец крадма кідае цікаўныя позіркі на скульптуры, вежы, фантаны. Можа, і адукуецца? Лёднік і не такія граніты ператвараў у палеткі.

Перад высокімі дзвярыма, якія ганарыста паблісквалі цёмным лакам і шчэрыліся пазалочанымі ручкамі ў выглядзе арліных галоў, Пранціш агледзеў прыдзірліва іх банду. Гер Кемпелен у блакітным са срэбрам камзоле падрыхтаваў самую ветлую сваю ўсмешку. Лёднік-старэйшы, як заўсёды, выпрастаўся, бы ражон праглынуў, і нагадваў... не, не чорны слуп, а зброю з чарнёнай сталі. Лепей не правяраць, ці востра заточаная. Лёднік-малодшы сціскаў і расціскаў счэпленыя ў замок пальцы — хвалюецца, яшчэ не да канца ператварыўся ў прыдворную ляльку. За спінай Лёдніка Карусь са звычайным санлівым выглядам трымае чырвоную шаўковую падушку з квадратным куфэркам — да смешнага маленькая ношка для такога боўдзілы.

Вырвіч паправіў свой пышны карункавы каўнер... Самавітая дэлегацыя, не сорамна! Дзверы павольна расчыніліся...

У тых з дэлегацыі, хто ўсміхаўся, усмешкі сцяклi з твараў.

Пранціш ніколі раней Каўніца не бачыў, але адразу зразумеў, што пан са строгімі вуснамі і панылым носам, у чорным камзоле з блакітнай ордэнскай стужкай, які стаяў помнікам самому сабе, неадменна і ёсць усемагутны канцлер. Але ў пакоі, аздобленым унізе панэлямі з арэхавага дрэва, а ўверсе — ляснымі пейзажамі, знаходзіліся яшчэ дзве персоны. Пан з высокім гладкім ілбом, падобным да яйка, падбароддзе — нібыта хтось кулаком прыціснуў, вочы — як гузікі з шэрага перламутру, сядзеў у фатэлі з залачонай спінкай з выглядам, нібы зараз яму будуць прадаваць мех гнілых яблыкаў... Калі хто трымаў у руках аўстрыйскія манеты — не мог памыліцца: імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі Ёзаф Другі Габсбург. А па другі бок ад імператара пераступала дробненька з нагі на нагу, гайдаючы крыналіны, зграбная пухлявенькая пані з уладнымі вуснамі, якія цяпер жаласна крывіліся... Радзівіліха! Зноў пастка!

Пані Тэрка так і ўпілася позіркам у доктара, які зайшоў на сваіх нагах, быццам пабачыла на чужой руцэ даўно згублены фамільны пярсцёнак.

Але Кемпелен збялеў і нават зрабіў крок назад пры поглядзе не на жывых персон, а на персону нежывую. А менавіта ляльку. Турак у белай чалме з бліскучым каменем i ў чырвоным атласным халаце, з чорнымі вусамі на васковым смуглявым твары заціснуў у руцэ даўжэзную люльку для курэння, перад ім на грувасткім стале з шуфлядамі і дзверцамі расстаўленыя шахматы...

— Вось яны, махляры прыблудныя, ваша імператарская мосць! — плаксівым голасам загаласіла пані Тэрка. — Я іх добра ведаю! Не аднойчы ў вязніцы сядзелі за махлярствы!

Нямецкі ў пані быў нішто сабе, амаль без акцэнту.

— Увялі ў зман яго мосць вельмішаноўнага графа фон Каўніца! Калі б няшчасны наш кароль Станіслаў Панятоўскі ведаў, якія інтрыгі за ягонай спінай ладзяцца...

Канцлера ніякім спектаклем было не крануць.

— Ну-ну, не перабольшвайце, ваша мосць, а то яго імператарская вялікасць занадта засмуціцца гэткай дробнай справай, — бледныя вусны канцлера ветла ўсміхнуліся. — Гэтых паноў рэкамендаваў гер Кемпелен, якога мы добра ведаем і які прыносіць дзяржаве вялікую карысць.

Ёзаф Габсбург зрабіў літасць кіўнуць на знак згоды.

— Вось якраз таму я і ўмаліла яго імператарскую мосць, які не церпіць падману, прыйсці сюды, каб на свае вочы пабачыць, як змяя здрады падступна звіла гняздо ў гэтых сценах!

Пафасам дзьмула так, што можна мокрую бялізну сушыць.

— Ваша імператарская мосць, дазвольце патлумачыць... Мы з’явіліся з даручэннем ад міністра фінансаў Польшчы... — пачаў Вырвіч, але Радзівіліха завішчэла:

— Ніякай веры словам круцялёў! Загадайце, мой імператар, ім захоўваць маўчанне, пакуль я не адкрыю таямніцу штукарства іхняга хаўрусніка!

Пранціш скасавурыўся на барона: той нібыта быў спакойны, але жылка на скроні білася як шалёная. Нядобрая прыкмета. А канцлер, падобна, будзе вычэкваць, каб падтрымаць той бок, які ў вачах імператара зробіцца больш пераканаўчым.

— Мой імператар, гэта ўсяго толькі забаўка... — падаў голас Кемпелен, паказваючы пальцам на аўтамат, палец трохі дрыжэў. — Цацка, па якой не варта меркаваць пра мае сапраўдныя справы! Успомніце фантаны Шэнбруна... Акведук... Новыя станкі...

Лістота на пейзажах, каб магла, спалохана зашамацела б, калі пукатыя светлыя вочы Ёзафа яшчэ больш вырачыліся.

— Мяне твой турак таксама абыграў! I ты запэўніваў, што справа ў хітрым механізме, які мудрэйшы за чалавека!

Гэта механік у лапухі быў пацэліў — манарха пакрыўдзіў.

— А вось і разгадка ўсёй хітрамудрасці...

Радзівіліха ўрачыста махнула рукой — і ў пакой закацілі яшчэ адно ў гэтай гісторыі крэсла на колах, у якім сядзеў дзіўны чалавек... Хутчэй, палова чалавека. У яго не было ног і адной рукі, дый пры наяўнасці ўсіх канечнасцяў пан заставаўся б зусім шчуплым i малым, як дзіця, хоць і з маршчыністым стамлёным тварам.

Кемпелен выцер рукой лоб.

— Назавіся ягонай імператарскай мосці! — запатрабавала Тэрэза Радзівіл.

Чалавечак не выяўляў боязі, падобна, яму было ўсё адно, што з ім адбываецца, — а чаго яму яшчэ баяцца?

— Пан Варонскі, ваша імператарская мосць. Шляхціц Плоцкага ваяводства. Пасля Варшаўскага сойма, на якім падзялілі маю няшчасную краіну, біўся на вуліцы са здрайцамі. Паранены ў абедзве нагі i руку. Лячэнне было няўдалым. Гасподзь вырашыў, што мне трэба надалей жыць у гэтым свеце. Але я прысягнуў, што добраахвотна не стану паказвацца на людзі ў такім жаласным выглядзе.

Тонкі голас калекі гучаў стамлёна і спакойна... Пранцішу страшэнна зрабілася шкада гэтага пана, мяркуючы па ўсім, адважнага патрыёта. А пані Тэрка працягвала допыт:

— Што звязвае вас, пан Варонскі, з баронам Кемпеленам, тут прысутным?

Чалавечак перавёў позірк на збялелага механіка.

— Мне няма чаго хаваць, вашыя мосці. Барон знайшоў мяне ў самым бядотным стане ў пансіёне... Даведаўся, што я добры шахматыст, і прапанаваў працу. Гледзячы на мяне, прыдумаў машыну, з дапамогай якой я змагу паказваць сваё майстэрства, застаючыся невідочным.

Пані Тэрка падала знак. Двое лёкаяў падбеглі да стала, за якім сядзеў турак, і адкрылі пярэднія панэлі. Паказаліся складаныя механізмы, колцы, падважнікі, спружыны...

— Дзе ж ты змяшчаўся? — са шчырым здзіўленнем спытаў імператар. — Кемпелен і раней паказваў нам начынне гэтага стала, і ніхто цябе не знайшоў.

— Вось там яшчэ дошка адчыняецца.... — паказаў адзінай рукою пан Варонскі. — Націсніце на бліскучы цвік...

Сапраўды, у стале збоку ўтварылася невялікая ніша. Зразумела, звычайны чалавек нізавошта там не змясціўся б...

— За рухамі фігураў я назіраў з дапамогай магнітаў, прымацаваных знізу дошкі... Сам перастаўляў фігуры вось тымі падважнікамі...

Нават Кемпелен разумеў, што злавацца на няшчаснага калеку дарэмна.

Імператар ажно ўстаў з фатэля, каб самому выпрабаваць сакрэты аўтамата. Схіліўся, крануў нейкі стрыжань пад стальніцай — рука турка паднялася, потым узялася за пешку... Кемпелен сапраўды быў таленавітым механікам. Настолькі складаным аўтаматам кіраваць было надзвычай лёгка, хоць бы і адной рукой. Але цяпер для Ёзафа Габсбурга самым істотным было тое, што яго дзёрзка падманулі.

— Пана Варонскага — за наш кошт змясціць у лепшы пансіён для ўбогіх. А цябе, Кемпелен, у турму.

— I ягоны асістэнт вінаваты! — паспешліва нагадала пані Тэрка. — А бацька гэтага маладога злыдня — вось ён, доктар Лёднік, прыехаў шпегаваць з дапамогай сынка!

Пранціш з адчаем агледзеўся — патрапілі як мухі ў смалу... Карусь кінуў чырвоную падушку на паркет i сунуў куфэрак за пазуху, рыхтуючыся бараніцца... Дзівак, гэта што мурашка супраць капыта.

— Усю банду арыштаваць і дапытаць! — імператар рашуча развярнуўся. — Падумаць толькі, у такія сумныя, жалобныя дні — і насмеліліся лезці са сваім круцельствам!

Канцлер пакорліва схіліў галаву, рыхтуючыся як найлепей выканаць загад новага ўладара.

Ну, ці на кані, ці пад канём...

— Ваша імператарская мосць! — Вырвіч кінуўся на калені. — Дазвольце давесці, што аўтамат пана Кемпелена дзейнічае і без чалавека ўнутры! Дазвольце турку зараз жа сыграць партыю ў шахматы! Вось... з гэтым жа панам Варонскім!

Габсбург спыніўся, нейкая зацікаўленасць адбілася на бляклым ягоным твары. Каўніц прыўзняў светлае брыво, а пані Тэрка не стрымала зласлівага смяшка.

— Мой імператар, не слухайце. Гэта немагчыма. Праўда, пан Варонскі?

— Я ведаў толькі сваю справу, бачыць Госпад, — азваўся аднарукі шахматыст.

Між тым Кемпелен ледзь чутна, але дужа злосна прашаптаў Вырвічу на вуха:

— Пан хоча зусім нас загубіць?

Вырвіч заспакаяльна сціснуў ягоны локаць.

— Даверцеся нам.

Імператар, як Пранціш і разлічваў, вырашыў не губляць магчымасці трохі пабавіцца на тле бясконцай жалобы, і Кемпелен, намагаючыся выглядаць упэўнена, пачаў нешта напраўляць у сваёй машыне, хоць, падобна, сам не разумеў што і навошта. Пранціш падсунуўся да Лёдніка:

— Зможаш поглядам шахматныя фігуркі рухаць?

Бутрым збялеў і напяўся.

— Толькі не гэта... Грэх...

Вырвіч так і баяўся, што наравісты доктар адмовіцца ўжываць сваё таемнае ўменне.

— Хочаш, каб сына ў турме згнаілі?

Бутрым зірнуў на Алеся, перахрысціўся... Прыкінуў нешта, прыжмурыўшыся, прашаптаў, амаль не размыкаючы вуснаў:

— Д-добра... Магу паспрабаваць. Але ў шахматы мне не выйграць.

— Нічога. У нас ёсць майстар.

Пранціш падштурхнуў Бутрыма бліжэй да стала, гатовага да бойкі Каруся бліжэй да Бутрыма, шэпчучы на вуха, што належыць рабіць. Пані Тэрэза лена варушыла веерам з чорных пер’еў. Маўляў, патузайцеся, патузайцеся на кручку, рыбанькі...

Кемпелен адышоўся ад аўтамата, лісліва кланяючыся ды кланяючыся, нібыта ў самога заклініла спружыну. Пана Варонскага падкацілі бліжэй да стала, падклалі пад яго падушак, каб даставаў да фігур...

— Пачынайце!

Адзіная рука адзінага жывога шахматыста пераставіла пешку. Усмешка Кемпелена стала зусім прыклеенай. Ён жа выдатна ведаў, што чакаць цуду не выпадае.

Але раптам рука турка варухнулася, колцы ўнутры аўтамата зрушыліся...

— Барані нас Гасподзь... Стаў е чатыры на е пяць... — шапнуў Карусь доктару на вуха. I турак пакорліва выканаў дзеянне.

Пранціш з трывогай сачыў за Бутрымам, але доктар не выдаваў, наколькі яму цяжка. Толькі ў вочы ягоныя, страшна пацямнелыя, Вырвічу цяпер не хацелася б зазіраць. I ў роце прымсціўся прысмак медзі — так бывала, калі Лёднік паблізу дапускаў свае штукарствы, якія сам лічыў страшным грахом.

Больш за ўсё здзівіўся Кемпелен. Здавалася, ён паленам паваліцца ад відовішча, як раптам ажыла ягоная лялька. Барона ўвесь час цягнула перажагнацца. Алесь жа разумна стаў так, каб захінуць бацьку ад поглядаў імператара і пані Тэркі. А пан Варонскі перастаўляе фігуркі на шахматным стале, як быццам ніколі не сядзеў па другі бок стальніцы.

Партыя доўжылася, здаецца, не надта доўга, але Вырвіч увесь змакрэў. Урэшце Варонскі падняў уверх адзіную руку, ягоны твар не страціў пакорлівы спакой.

— Не ведаю, з кім я зараз гуляў, але вы майстар. Выбачайце, папляскаць у ладкі не магу.

Кемпелен засунуў сваё здзіўленне як мага далей і годна прыняў заслужаныя апладысменты ад тых, хто меў абедзве рукі. Пані Тэрка толькі хапала ротам паветра, быццам задыхалася.

— Што ж, махлярства няма, а ўменне аўтамата сапраўды не чалавеку пераадолець, — глыбакадумна зазначыў імператар, відаць, задаволены, што яго калісьці абыграў не якісь нікчымны калека. — Барон Кемпелен, можаце працягваць сваю плённую працу пры нашым двары. А панам што трэба?

Пранціш нізка пакланіўся, спадзеючыся, што ніхто, акрамя пасвечаных, не заўважыць, як хістаецца стамлёны Лёднік.

— Усё, што мы просім, — аўдыенцыі ў яго мосці канцлера Каўніца, каб мець магчымасць выканаць даручэнне, з якім былі пасланыя ў Вену. I, дарэчы, мы не разумеем, чаму пані Тэрэза Радзівіл падчас сустрэчы, прызначанай з ёй як з пасланніцай яго мосці канцлера, паспрабавала нас забіць.

Канцлер прыўзняў бровы — маўляў, першы раз чую... Ага, палітыкам такога палёту толькі і верыць. У іх калі адна сляза і навярнулася, дый тая назад вярнулася. А пані Тэрка пачала дыхаць так, што чуваць было, можа, і за дзвярыма пакоя — хрыпла, з прысвістам... Твар імкліва набываў бурачковы колер. I голас стаў сіплы, як у прастуджанага дзяка.

— Чарнакніжнікі! Ваша... імператарская... ведзьмакі! Скуру садраць! У вогнішча! Доктар! Ён д’ябал! До-кта-а-а...

З вуснаў кабеты пачулася страшнае выццё, пані Тэрка ўпала на падлогу, выраніўшы чорны веер. Яе цела страшна выгіналася, вочы вырачыліся... Каб Пранціш не назіраў такога ў Белакамскім замку, спалохаўся б. Але і Габсбург, нагледзеўся, відаць, прыпадкаў рознага кшталту ў сваёй шалёнай сямейцы з плоймай сясцёр, толькі грэбліва, з дамешкам боязі, скрывіўся, як пры выглядзе гадзюкі...

Усё. Падобна, страціла Радзівіліха свае шансы зрабіць кар’еру ў Вене.

Баўтрамей прамарудзіў не больш за імгненне. I то за гэтае імгненне, нявартае хрысціяніна і лекара, напэўна, стане сябе дакараць. Кінуўся да кабеты, да якой баяліся наблізіцца нават лёкаі, падхапіў на рукі, ледзь утрымліваючы.

— Дзе ложак?

Імператар кіўнуў галавой.

— Нясі ў маленькі ружовы пакой. Мая маці параіла б гэтай... хворай правесці ноч ва ўсыпальніцы, у малітве і пачцівай размове з нябожчыкамі.

Пранціш не даслухаў, спяшаючыся за Бутрымам, каб прытрымаць ногі кабеты. Брыкаецца як ласіха.

Ружовы пакой, куды доктара з шаляніцай бегма праводзіў лёкай, сапраўды быў ружовым — шаўковыя шпалеры з выявамі флоксаў, занавескі, дываны... Толькi мэбля белая з залатымі фінціфлюшкамі. Спачывальня калі не прынцэсы, дык фрэйліны. На ложак кручаную бабу давялося ўкладваць утрох: Карусь і Пранціш прыціскалі ногі, Лёднік — рукі, навіс над вар’яткай, нешта прыгаворваў, загадваў глядзець яму ў вочы...

Толькі Алесь не ўдзельнічаў у дзействе, ягоны твар быў адчужаны, як у чалавека, які спрабуе хаваць вельмі моцныя пачуцці...

Урэшце хворая перастала курчыцца, Пранціш з палёгкай узняўся. Шыю б скруціць заразе, колькі яна яшчэ няшчасных людзей загубіць — дык не, нядаўнія ахвяры яе ратуюць... Вунь Лёднік масаж адмысловы робіць, нешта прыгаворвае, у вочы глядзіць... Вырвіч перахрысціўся,каб загнаць глыбей нядобрыя думкі. Хай Гасподзь пані судзіць.

Лёднік адкінуў срэбную лыжку, якую былі ўставілі між зубоў кабеты, каб не адкусіла сабе язык, узяўся за яе скроні. Твар Радзівіліхі страціў барву, з вачэй паліліся слёзы.

— Зноў ты, доктар... Зноў мяне ратуеш... А я... Грэшніца акаянная...

Вырвіч памятаў па прыгодах у Белакамскім замку, што на пані Тэрку пасля прыступу навальваецца раскаянне.

— Доктар, не пакідай мяне! Усё табе дам! Хочаш, графскі тытул табе куплю? Будзеш мяне ратаваць! А я цябе зноў ледзь не забіла...

Буйныя слёзы каціліся з вачэй акрутнай бабы, як у бабра, і веры ім было куды менш, чым калі б плакаў бабёр. Пытанне было толькі ў тым, як хутка пані перастане раскайвацца і зноў захоча катаваць ды забіваць.

— Вам належала выконваць мае прызначэнні, ваша мосць... Гімнастыка, адвары, пазбягаць гневу...

Лёднік стамлёна адкасваў рукавы.

— Ты павінен быць пры мне, доктар! — пані адкінулася на падушкі, голас яе зрабіўся санлівы. — На нагах зноў стаіш... Моцны... З-пад зямлі выплыў. I ты ж цяпер удавец...

Пры апошніх, млява прамоўленых, амаль правуркатаных словах Лёднік так сціснуў сківіцы, што, здалося, зубы зарыпяць...

— Я шмат злога табе зрабіла, доктар... Зараз з дачкой сваёй развітаешся...

Спакой вокамгненна зляцеў з Баўтрамея, той схапіў пані за плечы, страсянуў:

— Што з маёй дачкой?!

Пані відавочна правальвалася ў сон, вусны ледзь варушыліся.

— Для яе надзейнае месца падрыхтаванае, доктар...

— Дзе? Кажы!

Бутрым гатовы быў душу вытрасці з пацыенткі. Але пані ўжо заплюшчыла павекі.

— У Опсаўскім палацы... I для цябе месца падрыхтаванае, доктар... Я пачаплю цябе на ланцуг ля свайго ложка...

Мройная ўсмешка кранула вусны пані. Пранціша аж скаланула. А Лёдніка i так калаціла ад трывогі. Опса — гэта было ўладанне графа Мануцы, якое ён набыў з пасагам жонкі, Ядвігі Струтынскай. Здаецца, пан разбудаваў там шыкоўны палац — на грошы першага мужа сваей жонкі Яна Цеханавецкага ды ейнага палюбоўніка Станіслава Панятоўскага.

Таму аўдыенцыя ў канцлера аказалася нейкай скамечанаю. Хоць Пранціш шаптаў Бутрыму, каб не мэнчыўся — у доме Ганулькі з Макавецкіх Лёднічанцы бяспечна, самі ўпэўніліся ж.

Граф Каўніц доўга круціў у пальцах Арфанус, за які яны ўсе ледзь не развіталіся з жыццямі.

— Камень прыгожы... Хоць на ім не напісаная ягоная гісторыя. Нядаўна ваша прыяцелька прынцэса Радзівіл яго імператарскай мосці таксама камень падарыла, сцвярджаючы, што ён з кароны Карла Вялікага. Але той камень каштуе мала... Ваш — дорага. Але ці даражэй за гонар? А мне, буду казаць шчыра, гонару няшмат звязвацца з палітычным трупам, якім ёсць польскі міністр фінансаў. Думаю, калі паны вернуцца на радзіму, яны ўжо не застануць таго, хто іх паслаў, у ранейшай славе. Я б лепш разгледзеў прапанову ягонага пераемніка...

Вось цяпер зразумела, чаму канцлер даверыў сустрэчу Радзівілісе — чхаў ён на ўсе прапановы «палітычнага трупа», а пані Тэрка з Панятоўскім на сувязі, выйдзе добры жэст у бок караля.

Фон Каўніц паклаў малочны з барвовымі разводамі камень у куфэрак, што стаяў перад ім на кававым століку з малахіту.

— Забірайце пакуль што свой падарунак. Я абдумаю ўсе прапановы пана Тызенгаўза і паведамлю вам сваё рашэнне. Праз пару тыдняў.

У прынцыпе, на мове дыпламатыі выразней мог быць толькі выспятак пад зад.

Кемпелен праводзіў сваіх знаёмцаў па гулкіх калідорах Шэнбруна і стараўся не глядзець на старэйшага Лёдніка, з якім яшчэ нядаўна гэтак весела абмяркоўваў лейдэнскія слоікі і месмеравы бакі. Маўчаў ды ўсміхаўся, як старая дзеўка на вяселлі сяброўкі. На развітанне не вытрымаў:

— Ведаеце, гер Лёднік, неяк непамысна мне цяпер з вамі. Пры ўсёй павазе. Шасцярэнькі, падважнікі, хімічныя рэакцыі — гэта маё. А з вамі мімаволі ў вядзьмарства паверыш. У вочы вам дакладна больш ніколі не зірну. Сын ваш хаця б не ўспадчынніў... гэта?

Бутрым кінуў сумны погляд на напятага сына:

— Не бойцеся, гер Кемпелен, Аляксандр вашы механізмы не ажывіць.

Ага, хіба што пацучка круціць падважнікі прымусіць. Можа.

Наколькі Лёднік быў занепакоены, сведчыла, што нават кінуць вокам не пажадаў на той здольны думаць, гаварыць, а можа, і закахацца аўтамат, які вынаходзілі Кемпелен з асістэнтам. У Алеся ажно твар скамянеў.

За цяжэннымі, як саркафаг, дзвярыма палаца лютаваў веснавы, але сіверны вецер. Калі выбіраць адпаведную гэтаму ветру выяву з чатырох галоў, што ўпрыгожвалі шафу з чорнага дрэва ў Капанічах і мусілі ўвасабляць уладароў паветра, Вырвіч выбраў бы галаву хударлявага старога з калматымі брывамі...

Калі выйшлі з Шэнбруна, прамінуўшы гвардзейцаў у сініх мундзірах з пазалочанымі гузікамі, Бутрым паклаў руку на магутнае плячо Каруся.

— Дзякую, хлопец. Без цябе б не справіўся.

Карусь скоса зірнуў на гаспадара светлымі санлівымі вачыма — пакуль яшчэ знізу ўверх, але праз пару гадоў дагоніць у росце.

— Забаўка панская... Гэта не было цяжка. А вось тое, што пан учыніў, адмаліць цяжка будзе... Нашто д’ябальскую сілу ўжыў?

Доктар вінавата апусціў галаву.

— Сам ведаеш навошта... Я слабы...

Карусь важна кіўнуў галавой, нібыта мае права судзіць.

— Так, праз боязь за дзяцей Люцыпар нас таксама ламае. Я буду адмольваць цябе, доктар. Але i ты за мяне маліся. Таму што... — хлопец апусціў упартую галаву, голас панізіўся да шэпту, — калі яны паненцы Сафіі штось зробяць, я...

Тлумачыць не трэба было. Забудзе на міласэрнасць. Лёднік паляпаў Каруся па плячы і азірнуўся на палац аўстрыйскіх манархаў. Тужліва азірнуўся. I Пранціш ведаў чаму. Бо сын не пайшоў з ім.

— Распусціў ты дзяцей. Драць трэба было малых, — прамармытаў Вырвіч.

Але Баўтрамей толькі ўздыхнуў.

— Я сам такім быў. Дзеля цікавага навуковага прэцэдэнту мог ахвяраваць... ды ўсім. Пакуль жыццё не абламала.

Так, патрапіць у акрутнае рабства праз наробленыя ў імя філасофскага каменя даўгі — надзейны шлях паставіць мазгі на месца.

***

Яны ехалі ў нанятай калясцы так хутка, як можна было. Карусь сціскаў куфэрак з Арфанусам, быццам кусачага жука.

У доме з зялёнымі аканіцамі проста ў вітальні гасцей сустрэла гаспадыня.

Можна было не перапытваць, ці ўсё добра.

Таму што не добра.

Вусны Ганулькі дрыжэлі.

— Прабачце... Мы нічога не маглі зрабіць... Хто мог падумаць... Але мы ўжо паведамілі ўладам. Нягоднікаў, якія звезлі панну Сафію, шукаюць... Бурмістр паслаў цэлую роту. I нашых дзесяць чалавек таксама рушылі. Мой сын з імі.

Выслухаўшы, як усё адбылося, Вырвіч у кудзеры свае русявыя ўчапіўся і яшчэ раз паўтарыў запозненую параду Лёдніку — драць дзяцей трэба было, пакуль малыя. Паненка Сафійка ўцякла сама. Праз акно ў бібліятэцы вылузалася, падманам адаслаўшы вернага паніча Валентага, — гэта было адзінае ў доме акно без кратаў, бо ў шыбах меліся дужа пекныя вітражы з лілеямі. Прыхапіла кінжал з Жылкавай калекцыі, дарожны плашч загадзя прыхавала пад сталом. Паненцы дакладна нехта дапамагаў — бо адкуль у яе вяровачная лесвіца, якую прывязаную да акна знайшлі? Хтосьці з прыслугі напярэдадні бачыў, як паненка надта ўсхвалявана чытае цыдулку i хавае за гарсэт. На вуліцы, ужо са словаў выпадковых сведкаў, красунька некуды заспяшалася, але яе дагнала карэта без гербаў... Карацей, падвабілі нечым дзяўчо, гатовае да подзвігаў.

Лёднік моўчкі, абмінуўшы заплаканую Ганульку, прайшоў у свой пакой. Праз прыадчыненыя дзверы Вырвіч пабачыў, што той скідае парадны камзол... Так, трэба зараз па-паходнаму — нічога лішняга. У сваім пакоі падкаморы таксама развітаўся з парадным строем, чаравікі са срэбнымі спражкамі змяніў на боты... Верны Гіпацэнтаўр... Ладунка з порахам, кулі, пісталет... Памаліцца святому Франтасію...

Карусь ужо чакаў паноў ля ўвахода, таксама ўзброены, як на вайну, светлыя вочы глядзяць адчужана-спакойна. Так спакойна, што хочацца схавацца.

— Ну што, кіруемся на Опсу тую? Дагонім, не бойцеся! З Божай дапамогай...

Пранціш насунуў глыбей капялюх, падбіты вавёрчыным футрам, і ад усяе душы пажадаў больш ніколі ў жыцці не дыхаць лекавым бадэнскім паветрам.

Раздзел сёмы З’ЯЎЛЕННЕ ЧОРНАЙ МЕЛАНХОЛІІ

Нямецкі мніх Базыль Валянцін (такое вось двайное імя) шукаў філасофскі камень, а здабыў падазроны шэры парашок. Што за яно? А давай свінням манастырскім дамо!

Свінняў ад парашку добра прабрала... Шаноўны Базыль узрадаваўся: файныя лекі, якраз братам мніхам карысна! Падзяліўся шчодра... Наранку браты ляжалі мярцвенькія, а парашок празвалі антымоній, альбо сродак супраць мніхаў. I калі дадаць яго ў свінец, то атрымаеш цвёрды метал гартблей, а калі ахаладзіць выпарэнні жоўтага антымонію, атрымаецца чорны, якім кабеты любяць падводзіць бровы і вейкі...

Пасля гэтага павучальнага расповеду Лёднік звычайна разважаў, што чалавек часта не разумее каштоўнасці таго, што робіць, — колькі карысных адкрыццяў падчас здабывання таго філасофскага каменю грэбліва адкінута алхімікамі... А яшчэ — як лёгка па-дурному згінуць ад самых лепшых намераў памагатага.

Пранціш пазяхнуў і павярнуўся на другі бок. Здаецца, так замарыліся ў сваёй пагоні, з коней валіліся, ледзь угаварылі Лёдніка спыніцца на начлег у гэтым невядомым мястэчку Віславіца, займелі асобны пакой на мансардзе карчмы, упаў на ложак — і спі... Дык не ж... Прачынаешся ледзь не кожную гадзіну. Холадна, як у склепе, — гаспадар пасквапнічаў на жароўню. Студыёзусы ўнізе ўсё яшчэ равуць свае песні, праўда, галасы ўжо як кепска замацаваныя палазы.

Вясёлая песня, страшненькая, якраз на густ Лёдніка... Вырвіч падрыхтаваўся зноў праваліцца ў цяжкі сон — але не, усё ж не песня былога драгуна пабудзіла... Побач нават не пачуўся — адчуўся нейкі рух... Не, не Бутрым — той спіць, чуваць ягонае роўнае дыханне. Што за пракуда? Дзверы зачыненыя, звонку за імі ўлёгся Карусь — хлопец упарта займаў месца пад дзвярыма гаспадароў у якасці аховы. Шыбы зачыненыя, аканіцы таксама, у пакоі цёмна, як у печы, дый высока акно... Пранціш прыслухаўся: ні гуку... Ат, падалося...

Але і Лёднік заварушыўся... Больш за тое — ускінуўся. Вось цяпер не да начных мрояў. Пранціш ліхаманкава застукаў крэсівам — пакуль распаліўся ад жарынкі трут, успыхнула трэсачка, выпацканая ў серным расчынні, пакуль агонь лізнуў кнот сальнай смярдзючай свечкі, вылучанай гаспадаром карчмы... У цемры ўсё больш валтузіліся, вось нешта ўпала, Лёднік нежартоўна счапіўся з кімсьці маўклівым...

Калі цемра неахвотна адступіла, дапамога Вырвіча ўжо не спатрэбілася. Баўтрамей прыціскаў да сцяны кагось гнуткага і імклівага, што вылузваўся як вужака, з галавой закручаны ў чорнае, — не разабраць, што за ён... Штосьці зазвінела: на падлогу ўпаў кінжал. Забойца!

Усё адбылося цягам некалькіх імгненняў. У пакой уварваўся Карусь з аголенай шабляй і застыў слупам на парозе. Пранціш падбег да схопленага злыдня і сцягнуў з ягонай галавы маску. Па плячах расснежыліся белыя валасы, белыя бровы насмешна прыўзняліся над вачыма, што здаваліся бяздоннымі, не зразумець, якога колеру, і вейкі белыя... Дзеўка! Пранціш успомніў, што бачыў яе ў карчме. Багамоліца такая, капуста ў хустках, вочы апушчаныя, пальцы ружанец перабіраюць... Запомніліся менавіта гэтыя белыя бровы і вейкі. Антымоній якраз бы прыдаўся, падчарніць.

Дзеўка паспрабавала вылузацца, але дарэмна.

— Ну ты і моцны, дзед!

Ані каліва страху, голас трохі нізкаваты, іранічны... Па-беларуску гаворыць без акцэнту, бы з-пад якой страхі Навінаў ці Пугачоў, што на Валожыншчыне, вылезла. Вырвіч нарэшце ачомаўся.

— Хто цябе падаслаў, гадаўка?

Белагаловая бессаромна лупілася сваімі незразумелымі вачыма — аж ніякавата.

— Забылася, паночак. З памяццю ў мяне бяда такая: як грошы заплацяць — адразу забываюся, хто плаціў.

Ну, калі дзеўку наймаюць для такой бруднай і небяспечнай працы, гэта не дзеўка, а чума.

Між тым чума паспрабавала брыкнуць нагой Баўтрамея — той мацней заламаў ёй рукі.

— На графа Мануцы працуеш? — прасіпеў на вуха мярзотніцы Чорны Доктар.

— Ай, дзед, не зламай мне руку — як я на жыццё буду зарабляць? — блазнавала забойца. — А каму ты дарогу перайшоў — табе лепей ведаць. Пусці, усё скажу! Куды я ад вас дзенуся?

— А можа, i дзенешся, залезла ж сюды неяк праз зачыненыя вокны i дзверы! — скрозь зубы прамармытаў Пранціш, зараджаючы адразу дзве пістолі. — Абшукай яе, Карусь!

— Грэх да чужой бабы датыкацца! — набычыўся дзікун.

— Тады трымай пісталет...

Вырвіч без асаблівага жадання, але з належнай асцярогай наблізіўся да госці, сам не ведаючы, як далёка гатовы зайсці... Гвалтаўнікоў сам заўсёды бязлітасна караў... Але калі ў наймічкі — а яна відавочна майстар сваёй справы — прыхаваны пісталет ці атручанае лязо, тут яны ўсе і палягуць... I паляцеў разам са сваімі роздумамі на падлогу, пакутліва спрабуючы ўдыхнуць.

— Што ж вы, ваша мосць, шляхецтва сваё ганьбіце? А як жа рыцарскія цноты?

Куды падзелася сялянская гаворка?

Бутрым зноў ледзь утрымаў заразу. Вырвіч з Карусём наставілі на белавалосую пісталеты, тая паказальна застыла, і доктар з палёгкай выпусціў яе і адышоўся на два крокі. Паненка не тоўстая i не дужа высокая, але жылістая, як хорт. Семя яхідны i медузы.

— Ну навошта столькі цяжкасцяў учыняць, дзед? — выскаліла на Лёдніка бялюткія зубкі зараза. — Адцягваеш, супраціўляешся... Усё роўна я цябе заб’ю — ты мая праца, а я працу сваю добра ведаю. Хіба не лепей прыняць смерць хуткую i найменш балючую?

Пранціша скаланула ад непрыемных успамінаў: чуў ён некалі падобныя словы... I бачыў гэткія ж бяздонныя вочы з белымі вейкамі.

— Як цябе завуць? Герман Ватман не ў тваіх сваяках?

Зноў усміхаецца, як гандляр на кірмашы.

— Мяне, паночкі, называюць Чорнай Меланхоліяй. А на ўсё іншае памяць благая, што рэшата. Імёны макам прасяваюцца, ды не ўзыходзяць.

Бутрым сустрэўся з Пранцішам позіркам... Ой, колькі страшнага скаланулася з мінулага, як недарэчы прывід белавалосага волата...

— Калі Ватман — твой бацька ці іншы сваяк, ці не за яго ты адпомсціць мне вырашыла?

Белавалосая Чорная Меланхолія — хто толькі такое мяно выдумаў? — зарагатала.

— Ну ты, дзед, забаўны... Відаць, таго Ватмана-Шматмана прыкончыў? Мацак!

Лёднік усё больш змрачнеў.

— Што ты ведаеш пра лёс маёй дачкі?

Наймічка скрыжавала рукі на невысокіх грудзях, нібыта ва ўласным пакоі перад люстэркам.

— Акрамя сваей працы, нічога не ведаю, спадарове. Адно не магу даўмець: чаго цябе, доктар, усе раздушыць імкнуцца? Ты ж адэпт, я тое бачу. Можаш золата наствараць з медзі ды свінцу. Я б цябе ў лабараторыі замкнула.

Чорны Доктар сціснуў зубы:

— Дзе мая дачка?

Забойца пацепнула плячыма.

— А ты б яшчэ ў шыла папытаўся, дзе бот. Сумна мне з вамі...

Абвяла позіркам траіх мужыкоў.

— Адзін замалады... — бяздонныя вочы ледзь затрымаліся на Карусі. — Другога жоначка за аброць трымае... — гэта Пранцішу. — Трэці стары...

Дзеўка абмерала вачыма хударлявую напружаную постаць Чорнага Доктара.

— Хаця... Не пераймайся, алхімік, аказваецца, не такі ўжо ты стары. Недаацаніла я цябе. Спрытнюга. Мог бы яшчэ пажыць. Але выбачай — не дам...

Далейшае адбылося так хутка, што Пранціш паспеў толькі спатыкнуцца аб павалены зэдлік ды вылаяцца. Чорная Меланхолія нечым кінула ў свечку амаль незаўважным рухам, свечка згасла, шыбы грукнулі... I куды зараза падзелася — незразумела. Ці на зямлю скочыла, ці на дах забралася, ці ў варону перакінулася?

Карусь ламануўся перахапіць гадаўку і папярэдзіць Сцяцка, які застаўся ночыць у стайні, ля іхніх коней. А ў пакоі запанавала прыгнечанае маўчанне, як пасля бойкі пад Сталовічамі, калі князь Багінскі праз акно ад жаўнераў Суворава ўцякаў, толькі жменю табакі ўхапіўшы. Аблапошыла іх Чорная Меланхолія, як шкаляроў-першагодкаў. А маглі зараз ляжаць з перарэзанымі глоткамі...

надрывалася яшчэ ўнізе некалькі п’яных галасоў, але не нахабна, а жаласна, нават падвываючы.

— Добра, што ты прачнуўся... — выгукнуў Вырвіч, выціраючы спацелы лоб. — Бо калі б не... А хочацца ж трэцяга сыночка пабачыць на свае вочы...

— Думаю, цябе б яна забіваць не стала, — Бутрым стамлёна ўсеўся на ложак. — Ёй, як вынікае з яе ж словаў, толькі за мяне заплацілі. Затое ўяві, як нараніцу ты тлумачыш, чаму гэта твой спадарожнік у пакоі з замкнёнымі вокнамі і дзвярыма аказаўся забітым. Паненка, мяркую, першая б падазрэнні ў твой адрас выказала...

Вырвічу яшчэ больш зблажэла.

— Дакладна Ватманава байстручка!

Лёднік задзьмуў свечку.

— Перачытаў ты раманаў, Вырвіч... Гэта проста адсутнасць пігменту, нават не хвароба, а... асаблівасць. Такіх людзей завуць альбіносамі, і яны падаюцца нам падобнымі адзін да аднаго гэтак жа, як мы ўспрымаем на адзін твар кітайцаў.

Лёднік закруціўся на шэрай грубай прасціне, накінутай на сяннік, уласнаручна перасыпаны ім персідскім парашком.

— Што праўда, лёс іх яднае — непадобнасцю да іншых. Насцярожанасць людская вакол, а то і варожасць... Заўсёды дзіўлюся, як лёгка людзі прымудраюцца знайсці прычыну для цкавання — абы зваліць віну за ўласныя беды на кагось хоць чымсьці адрознага. Не дзіўна, што часам і белавалосыя халаднеюць душой і рамёствы выбіраюць... сумніўныя. Давай паспім хоць пару гадзін яшчэ, пакуль не развіднее... Усё адно Карусь ды Сцяцко на варце.

Вырвіч хмыкнуў: ну не мог паверыць у выпадак. Ды кропля ў кроплю, куля ў кулю гэтая гадаўка — Герман Ватман, каб ён у зямлі верацяном круціўся. I з Мануцы дакладна белавалосая знаёмая. Той, помніцца, усё пра чорную меланхолію, на якую нібыта Лёднік хварэе, згадваў з нейкай паганай усмешкай, маўляў, добра з ёй знаёмы і ўмее ладзіць... А што, калі ён меў на ўвазе гэтую Чорную Меланхолію, што ў вокны выскоквае?

Аднак і праўда трэба было адпачыць... Злыдні, што Сафійку звезлі, таксама ж ночыць мусяць. Двойчы пашанцавала знайсці сведкаў, што бачылі зялёную карэту без гербаў, якая ехала на поўнач.

Бедны Лёднік... Жонку страціў, сын адвярнуўся, дачку скралі...

— Толькі не смейся, Пранціш... — пачуўся ў трывожнай цемры шэпт доктара. — Мяне... Саламея пабудзіла.

Вырвіч пастараўся не хмыкнуць.

— Не думай, што я з глузду з’ехаў... Прысніў, быццам яна мяне за плячо трасе і дакорліва гэтак: «Прачынайся, Фаўст, а то жыццё праспіш». Я ж... часта яе бачу, Залфейку. У сне. I наяве — прысутнасць адчуваю. Размаўляю з ёй — нібыта слухае.

Вырвіч не наважыўся нешта сказаць скептычнае. Сам доўгі час адчуваў побач сваю памерлую нявесту Раіну Міхалішыўну, якая дакляравала апекавацца сваім каханым i на гэтым свеце, i па той бок болю.

А яшчэ нейкі час перашкаджала заснуць прыкрая думка: чаму тая Меланхолія прыпякла, што Вырвіча жоначка за аброць трымае? Далікатная ягоная Дамініка і разумніца. А калі вымову і ўчыніць — дык без злосці i крыку ды па справе.

Але толькі ўдалося ўплысці ў прыемнае снабачанне, дзе Дамініка малюе пальмы, — шум унізе змусіў вынырнуць да сумнай явы. Лаяліся на польскай, жмудзінскай, габрэйскай, нямецкай, украінскай, славацкай ды, можа, яшчэ на якіх мовах, іх Вырвіч не мог пазнаць. А вось, здаецца, буркатлівы голас Каруся...

Цьмянае ранішняе святло ўварвалася ў шчыліну між шыбамі, нібыта армія ў заваяваны пасля доўгай аблогі горад. Лёднік ужо стаяў апрануты, паклаўшы руку на дзяржальна шаблі. Вось жа спрытны, а нядаўна ўзняцца не мог...

А ўнізе ўзбураная грамада абкружыла шчуплага маладзёна ў чорным сурдуце, не распазнаць, ці пісар, ці судовы які, ці шалбер з астрагаламі ў кішэні. Праўда, нервовы разумны твар ахвяры карчомнага гневу не стасаваўся з шараговым пісарчуком ці шалберам... Худое зацкаванае ваўчаня сярод вясковых сабакаў.

— Саламоне!

Лёднік кінуўся да маладзёна, расштурхоўваючы натоўп. Чалавек недаверліва ўтаропіўся ў доктара, і з ягонага аблічча быццам хмарка сплыла.

— Пан Лёднік! Гасподзь паслаў вас!

Пранціш са здзіўленнем пазнаў маладога філосафа і знаўцу Талмуда з-пад Міра, які дапамагаў ім калісьцірасшыфроўваць запавет Папы Рымскага, знанага алхіміка Педра Жуліяна, цярпеў кухталі ад цешчы-карчмаркі мадам Рысі і ледзь не збег з бандай Чорнага Доктара паглядзець свет.

Доктар абняў знаёмца. Але мігдалы есці не было калі: людцы навокал абурана гулі і відавочна рыхтаваліся даць лупцоўкі ўжо не аднаму, а дваім.

— Якія прэтэнзіі мае шаноўнае панства да гэтага пачцівага маладога чалавека? — дастаткова важка, каб самыя крыклівыя прыціхлі, папытаў Лёднік у грамады.

— Гэты шалбер пачцівы?! — злосна выгукнуў прыгорблены пан у зялёным сурдуце, акуляры прыселі на ягоны тонкі доўгі нос вялізнай страказой. — Ён з прыяцелем абрабавалі мяне ў Патсдаме! Жабракамі прыкідваліся — брудныя, смярдзючыя, у лахманах, брыдка глянуць. Гэты модлы нудзіў жаласна... А напарнік яго — доўбня такі валасаты — мяне за рукаў хапаў, міласціну клянчачы... Я ледзь вырваўся! А тады гляджу — кашалька няма.

Пакрыўджаны абвёў вачыма натоўп у пошуках спачування — і знайшоў.

— Я за імі — доўбня той так у грудзі стукнуў, што я сузор’е Валапаса пабачыў... Пасля мне патлумачылі — у іх цэлая грамада такіх бандзюг смярдзючых. Блукаюць з горада ў горад, выпрошваюць, крадуць. Могуць і прырэзаць.

Мясцовы карчмар, у светлых вусах якога, здавалася, ніколі не высыхала піва, вырачыў пачырванелыя светлыя вочы.

— Зладзюгі праклятыя! А я пасля гасцей знаходжу проста ў ложках з перарэзанымі шыямі!

Саламон маўчаў, ганарыста бліскаючы вачыма, чым яшчэ больш злаваў людства. Што ж, людзі лёгка навешваюць цэтлікі... Як там спяваў адзін мандаліншчык у венскай карчме:

— Спадарства, ніхто з нас ніякага злачынства тут не ўчыніў... — гукнуў менскі падкаморы, перацягнуўшы ўвагу, не вельмі зычлівую, на сябе. — Я — шляхціц і не пацярплю...

— Шляхціц ён! Зараз і гэты юдэй, злодзей паскудны, будзе даводзіць, што самавіты вучоны і ніколі міласціны не прасіў! — віскнуў абрабаваны. — Што, шалбер, скажаш, і ў Патсдаме ніколі не быў?

А той раптам і прагаварыў на кепскай нямецкай мове:

— Можна быць вучоным — і быць жабраком. У грамадзе цёмнай ды разбэшчанай — гэта звычайны лёс чалавека, якому Гасподзь даў трохі больш клёку і менш прагі да грошай. Так, я міласціну прасіў — дык i Ной жа сядзеў на кучы гною. А красці ніколі не краў! Аднойчы толькі, як дзіцем быў, куфэрачак прыгожы прыўлашчыў дзеля малюнкаў на ім, але грошы з яго дастаў і вярнуў.

Вырвіч ажно ў чупрыну сваю русявую ўчапіўся. Яшчэ адзін майстар самога сябе ў яміну закопваць. Ну хто гэтага Саламона за язык цягнуў?

Грамада ўзбурылася, быццам няшчасны зяць карчмаркі Рысі тут бязвіннага народу шабляй нашаткаваў. Чапляцца пачалі і да кампаніі Чорнага Доктара... Вырвіч адчуў няладнае: мясцовыя людцы відавочна накручвалі сябе, пад’юджвалі, любыя словы ці крыкі адскоквалі ад іх, як гарошыны ад сценкі... Вочы гарэлі азартам... Пранціш дасведчаным вокам пабачыў, што іх бяруць у кола, не даючы рэціравацца. Бойку ўчыніць хочуць? Але варта было пакласці руку на дзяржальна шаблі, важны пан у нізка насунутым над аб’ёмістым носам капелюху i з шабляй-аўгустоўкай пры баку загарлаў:

— Ніякага гвалту! У нашым горадзе пануе закон! Аддаём усё на волю Госпада! Як вядзецца ў нашым блаславёным месце вось ужо чатыры стагоддзі, вінаватых вызначыць гульня Святога Пятра! I дзякуючы гэтым грэшнікам заўтра яна распачнецца! Усе пачцівыя гараджане, што набылі квіткі, запрашаюцца заўтра на Іерыхон пасля ранішняй месы ў касцёле Святога Пятра!

Як засведчылі ўхвальныя воклічы, слова меў мясцовы войт пан Кішка. Кепска — мясцовая ўлада на баку нападнікаў...

А яшчэ больш кепска, што вышэйшай улады не дагукацца. Землі гэтыя, пасля таго, як Рэч Паспалітую парвалі на кавалкі дужэйшыя суседзі, апынуліся якраз на новай мяжы. Як заўсёды ў такіх варунках, старыя законы перасталі дзейнічаць, новыя яшчэ не засвоілі, а цяперашнім уладарам — абы супраць ix не паўставалі. А вы перагрызіцеся тым часам, людцы, якраз самыя неспакойныя і знікнуць. Таму пакуль тутэйшыя радцы не гукнуць нешта супраць вялікай Прусіі — ніхто не ўмяшаецца.

Можа, усё-ткі прабівацца? Але войт ветліва прамовіў да ўстрывожаных гасцей:

— Запэўніваю, калі вы не вінаватыя, вам нічога не пагражае. У нашым Іерыхоне творыцца самы справядлівы ў свеце суд, з Божай дапамогай. Бязвінны заўсёды ўратуецца!

Вырвіч перазірнуўся з Лёднікам... Іерыхон... Суд... А можа, не так усё страшна? Карчомны водар піва і шкварак настройваў на мірны лад. Месцічы задаволена гулі, вочы гарэлі, як у вурдалакаў, — ясна было, што гульня Святога Пятра для іх знаёмая i захапляльная... Ведаць бы яшчэ няўдалым гасцям, што за ліха іх чакае.

Але тлумачыць ніхто нічога не збіраўся. I развітацца з тутэйшай гасціннасцю ніяк не выпадала — народу набілася ў карчму як сабак на сабачае вяселле. Збольшага — здаровыя ўзброеныя дзецюкі. Цэлае мястэчка нават з дапамогай магіі не вынесеш у дзверы. Падалося ці не, што за спінамі мільганула белабровае аблічча?

Пранціш ледзь расціснуў пальцы на дзяржальне Гіпацэнтаўра: але як не расціснеш, калі ў паясніцу тыкаюць руляй пістолі... Побач гэтак жа абяззбройвалі Лёдніка, які кусаў вусны і ледзь стрымліваўся, каб не пачаць адчайную, але дарэмную бойку. Карусь усё-ткі выдаў пару важкіх кухталёў, атрымаўшы такія ж... У Саламона не знайшлі нават сцізорыка і паблажліва пакінулі яму пакамечаныя рукапісы.

— Бісовы дзіты!

Гэта ў карчму ўваліўся, нібы Жалезная Чарапаха на паравым рухавіку, Сцяцко.

Стрымаць парубка мясцовым удалося далёка не адразу... Коштам не аднаго, відаць, зламанага тутэйшага рабра. Але дзіўноцце: небяспечнага чужака не сталі далучаць да ягонай заарыштаванай кампаніі.

— Лішні! Сорак ужо маем! — прамовіў нешта незразумелае пан Кішка, і Сцяцка вынеслі за дзверы.

Банду Чорнага Доктара таксама вывелі на двор — там чакаў экіпаж... Калі можна так назваць адкрыты воз, да высокіх трывалых бакавін якога былі прымацаваныя надзвычай непрыемныя прыстасаванні... А менавіта калодкі — мусіць, на дзясятак няшчасных. Але, акрамя банды Чорнага Доктара, іншых пасажыраў не было, таму рассадзілі ix вольна. Ды ўсё, што дазволена, — галаву, заціснутую паміж дошак з адтулінай для шыі, павярнуць...

Пранціш яшчэ не траціў надзеі выбрацца. Але калі воз скрануўся з месца пад радасныя ўсмешкі гледачоў, надзея трохі скурчылася, як забыты на падаконні яблык. Ды яшчэ капялюх зваліўся, i веснавы вецер ахвотна запусціў халодныя пальцы ў русявыя кудзеры падкаморага. I нічога не зробіш — рукі таксама ў калодках, у спецыяльных адтулінах, ногі закутыя ў ланцугі, што прымацаваныя да слупка пасярэдзіне воза... Карусь, які апынуўся насупраць Вырвіча, не спыняў спробаў неяк вылузацца, выламаць дошкі, вырваць ланцугі... Ды мармытаў малітвы ўперамежку з кляцьбою. Можа, i выламае штось — дужы... А толку...

Неяк цесць вучыў Пранціша, як шчупакоў перавозіць на далёкія адлегласці: скрыню выслаць мокрым імхом, а рыбіне пад шчэлепы запхаць кавалкі губкі, змочанай французскім віном. А калі яшчэ зверху вадой паліваць, дык шчупак ціхутка, у прыемных марэннях, да кухара і даедзе... Зусім як яны зараз.

Вырвіч скасавурыўся на вершнікаў у жупанах i калматых шапках, што суправаджалі воз, — зразумець бы, пра што весела перагаворваюцца, але разабраць можна толькі асобныя слоўцы: «стаўлю на краўца», «удава Мельхіёрава хутчэй», «біскуп прыедзе». А потым і зусім на жмудзінскую перайшлі.

Мінакі, якія бачылі сумную працэсію, выяўлялі ўсе прыкметы шчырай радасці. Пры гэтым ніхто не спрабаваў здзекавацца, штось шпурнуць у злачынцаў. Рукамі махалі ўслед, як царскай карэце...

Воз пераваліўся праз гарбаты мост за гарадской брамай, і замест бруку колы пачалі падсковаць на каранях соснаў, што неахвотна адступілі ад лясной дарогі. Ды яшчэ акрамя звыклых варон пачалі пакрыкваць чайкі. Не марскія, а рачныя, драбнейшыя, але, мабыць, яшчэ больш нахабныя — на Віленшчыне іх называлі кірлі. Значыць, побач вялікая рака...

Бутрым страсянуў чорна-сівымі пасмамі, нібыта адганяючы сон, і строга папытаўся ў Саламона, які сядзеў з такім адчужаным тварам, нібыта знаходзіўся зусім не ў гэтым ганебным возе, а за дыспутыйным сталом з няспешнымі вучонымі размовамі.

— I як ты дайшоў да жыцця такога? З жабракамі зладзейскімі блукаў?

Хлопец вучоны страпянуўся:

— Не злодзеі мы былі!

А потым нібы згас.

— Адправіўся я, пан Лёднік, у свет, каб вывучыцца... Доктарам хачу быць.

Баўтрамей скептычна хмыкнуў.

— Васпан пэўны, што медыцына — ягонае пакліканне?

Саламон пакрыўдзіўся.

— Я, каб ваша мосць ведала, і так спрактыкаваны доктар! Адзін добры рабін даў мне дзве мудрыя кнігі: анатамічныя табліцы Кульмуса ды Gaziopip latium Войта. Я ix праштудзіраваў і пачаў людзей лячыць.

Лёднік, каб не калодкі, за галаву б схапіўся.

— Саламоне, ты ж мог столькі бяды нарабіць ад невуцтва! Нельга, прачытаўшы дзве кнігі, стаць доктарам! Трэба доўгая практыка, а перад тым, як на жывых практыкавацца, не адзін труп ускрыць...

Але відочна было, што саманазванаму доктару нічога не дакажаш.

— Я магу... Толькі б дыплом займець...

Уздыхнуў i давай далей пра свае перэгрынацыі.

— Як успомню — халодным потам абліваюся. З Кёнігсберга да Шчэціна морам плыў... У труме, тры тыдні, бо ў штыль патрапілі. Аднымі селядцамі ды цвілымі сухарамі харчаваўся... Высадзілі — расхварэўся. З маёмасці адну лыжку пры сабе меў, ледзь змяняў яе на куфаль кепскага піва.

Саламон скрывіўся, нібыта зноў таго піва пакаштаваў. Хаця тады яно яму маннай нябеснай мусіла падацца.

— Дабраўся да Берліна, мяне — у прытулак для жабракоў... Убачыў галоўнага рабіна, пагаварыў, той зразумеў, што я — дасведчаны. Абяцаў дапамагчы... А я яму на радасцях свае разважанні вываліў пра мудрага Майманіда, чыю кнігу з сабой меў і ў гонар якога назваўся Маймонам. А рабін выявіўся хітрым, але вузкалобым... Абвясціў мяне блюзнерам. Вытурылі мяне з горада... Куды падзецца?

Саламон варухнуў нагамі, закутымі ў ланцугі, і горка ўздыхнуў.

— Каб не сустрэў Іцку, памёр бы... Той хворы на галаву, але дужы, пашкадаваў мяне, жабраваць навучыў... Толькі не магу я, пан Лёднік, ані выпрошваць, ані праклінаць тых, што не падаюць. Год з ім хадзіў, пакуль у Познані не сустрэў добрых людзей ды не засведчыў ім сваю вучонасць. Знайшлі мне месца хатняга настаўніка ў багатым доме. Ад’еўся я... Апрануўся... А вучыцца ж па-ранейшаму хачу! З цямноцця ды забабонаў выбрацца!

Вочы Саламона небяспечна бліснулі, голас пагучнеў...

Як за жывое карчомнага настаўніка закрануць — зусім не рахманым выяўляецца, а такі сабе прарок прагрэсу.

— Уявіце сабе — у сцяну аднаго дома ў Познані рог аленя ўмураваны, і ўсе свята вераць, што хто да таго pora дакранецца — памрэ. Я абвясціў, што дакрануся і не пам-у, — так і сталася... Дык яны на мяне ўсе глядзелі як на д’ябла! Дурні! Так што — зноў у Берлін кіруюся... Кіраваўся.

Твар Саламона пацямнеў. I змагар з забабонамі давай шкадаваць, што так і не засвоіў умення рабіцца нябачным. Аказваецца, пару год таму ягоны знаёмец дакляраваў навучыць таму майстэрству з дапамогай Кабалы. Саламон старанна вывучыў усе формулы. Прарабіў усе рытуалы... I пайшоў у сінагогу ва ўпэўненасці, што яго ніхто не бачыць. I радаваўся, пакуль не атрымаў назад аплявуху ад аднаго непрыяцеля.

— А вы, пан Лёднік, як у Віславіцы апынуліся?

— Даганяю нягоднікаў, што звезлі маю дачку.

Голас Баўтрамея гучаў глуха, з адценнем безнадзейнасці. Ясна — пакуль яны тут заселі, Сафійку звезлі ўжо далёка.

Выцягнуўшы з Бутрыма тлумачэнні, вучоны Майман раздражнёна кракануў:

— Чуў я пра таго Мануцы... Але толькі кепскае. Адзін мой знаёмец на бяду з ім звязаўся. Растрачвае талент на забаўкі багацея-прайдзісвета.

Удакладніць не атрымалася — побач пачуўся трэск... А гэта Карусь амаль выдзер сваю калодку з бакавіны воза.

За што атрымаў кухталёў ад вартавых ды ў другія калодкі быў пачэплены. Але толькі вачыма светлымі бліснуў з-пад ілба.

Доўгая каменная аднапавярховая будыніна пад аховай соснаў нагадвала панскія стайні... I ўнутры была падобная да стайні: вузкія загончыкі для жывых істотаў. Толькі не коней, а людзей. Ціхі плач, гучны плач, малітвы, праклёны... Мяркуючы па галасах, трымалі тут і жанчын.

Пранціш мог паспрачацца на Гіпацэнтаўр, што камер у вязніцы мелася сорак.

Бандзе Чорнага Доктара дасталіся чатыры апошнія загончыкі ля ўвахода. Умовы, аднак, зусім не акрутныя. На каменнай сцяне, дзе б магло быць акно, — укрыжаванне. Святло трапляе толькі праз закратаванае акенца ў цяжкіх дзвярах. На збітым з негабляваных дошак ложку — сяннік, няхай не зусім чысты. Цабэрак у куце для спраўлення патрэбы. Смурод, затое не холадна, і збан з вадой стаіць, і місу з прасяной кашай падсунулі пад дзверы... Тым, хто зладзіў гэтую вязніцу, палонныя патрэбныя ў больш-менш здаровым стане.

— Маліцеся, грэшнікі! Міласэрнасць Божая не ведае межаў! — гукнуў у калідоры хтосьці. — Нагадваю — перагаворвацца між сабою забаронена! Толькі з Госпадам і ўласным сумленнем! Заўтра бязвінныя атрымаюць волю. Хутка прыйдзе святы айцец вас паспавядаць.

Нейкі час, мяркуючы па гуках, турэмшчыкі правяралі камеры, раздавалі ежу суседзям. Нарэшце, здаецца, сышлі. Хаця, паколькі ліхтар у калідоры працягваў дзяліцца слабенькім святлом, хтось з варты мусіў заставацца на пасту.

Вырвіч, нягледзячы на пачутае папярэджанне, пастукаў у сцяну, за якой, наколькі ён паспеў убачыць, знаходзіўся доктар.

— Бутрым, ты там? Чуеш?

Нечакана з дальняга кута выразна пачуўся шэпт:

— Ідзі сюды... Тут нехта сцяну прадзёўб... Ніжэй, ля самай падлori...

Сапраўды, хтось прасвідраваў у цаглянай сцяне, што аддзяляла камеры, дзірку. Пралезці праз яе мог толькі прусак, але перагаворвацца шэптам, каб турэмшчыкі не чулі, самае тое. Вось жа Баўтрамей пільны...

— Дык што за гульня Святога Пятра? — гэта турбавала Вырвіча больш за ўсё.

— Спадзяюся, не гладыятарскія баі.

Змрочны ў Бутрыма гумар.

— Пакуль магу сцвердзіць наступнае: падзея адбываецца тады, як у местачковых пільнавальнікаў законаў набіраецца сорак чалавек, западозраных у злачынствах. Хтосьці ў гэтым памяшканні, можа, i год праседзеў, чакаючы... камплекта. Нам не пашэнціла, бо месцічам надта хацелася ўлюбёнага відовішча, i мы проста падвярнуліся. Выдаюць за нейкае падабенства Божага суда. Што дае шанец. I назвалі месца, дзе гэта адбываецца, з прэтэнзіяй — Іерыхон.

Што ж, аднойчы Бутрым выйграў ардалію, Божы суд. З цяжэнным мячом у руках супраць волата Германа Ватмана. Можа, і цяпер ім пашанцуе?

Нейкі вязень пачаў так гучна маліцца на лаціне, аж нагадвала выццё. А вось і голас Саламона, які зацягнуў рэчытатыў пра рэкі Бабілонскія. А хораша атрымліваецца, прачула, жудасна...

— Слухай, раз прышлюць святара спавядаць нас... Значыць, можам загінуць... Лепей уцякаць, прабівацца, — без асаблівай упэўненасці прамовіў Пранціш.

Пасля паўзы пачуўся горкі шэпт Лёдніка:

— Раней я заўсёды быў упэўнены, што змушу сябе да любых высілкаў. Усё перанясу, ачомаюся і ўстану зрабіць сваю справу. А цяпер...

У саломе прашаргатала нешта дробнае — мышка, прусак альбо туга тужлівая.

— Здае мой футарал, Пранціш... Псуецца... — прарвала на нязвыклую споведзь Чорнага Доктара. — Калі жыццё пад адхон коціцца — не паспяваеш усвядоміць, як змяняецца тваё цялеснае ўвасабленне. Душа, здаецца, усё гэтак жа гарыць, пакутуе, імкнецца да святла... А твае косткі, цягліцы, скура — нібыта робяцца не тваімі. Слабеюць, крышацца, напаўняюцца болем i цяжарам... I ты — як птах з перабітымі крыламі, з прывязаным да лапак свінцовым грузам — валтузішся на зямлі, выкручваешся, не разумеючы, як жаласна i смешна выглядаеш. Твой розум яшчэ гнуткі, прагны — але, мусібыць, і ён страчвае вастрыню, сціраюцца з яго бясследна імгненні, словы, здагадкі, час раз’ядае памяць, як іржа...

— Дык зрабі эмаліроўку твару, як твой былы пацыент, пан Стафан Залескі, і хадзі затынкаваны, каб маладым здавацца, — зазлаваў Пранціш. — Абазвала цябе адна зараза дзедам — дык усё, стары-ы, папхні — павалюся, у магілку ўкладуся. Не гняві Бога, Бутрым, паводзішся бы красунька на балі: наракае на сваю непрыгожасць, каб займець ад кавалераў кампліментацыі.

За сцяной нейкі час памаўчалі.

— Прабач, Вырвіч, нешта я... з чорнай меланхоліяй ніяк не развяжуся. Заўтра спраўдзім сітуацыю. Магчымасць не значыць непазбежнасць. Давай памолімся — і спаць.

Добра, вязні не ведалі, што ix чакае, — Вырвіч наўрад заснуў бы.

Раздзел восьмы ГУЛЬНЯ СВЯТОГА ПЯТРА

У Швабіі, кажуць, на Масленіцу ладзяць такое відачынства: доктар Жалезная Барада пускае хвораму кроў, той памірае. А тады доктар нібыта яго ажыўляе, дзьмучы ў рот праз трубку.

А ў гарах Гарца на тое ж свята кладуць каго-небудзь у ночвы і нясуць хаваць з усімі належнымі жальбінамі. Праўда, хаваюць не чалавека, а бутэльку з добрым заборыстым пітвом. Каб праз год выкапаць і выпіць, прычым пакаштаваць напой, які год праляжаў у магіле, мусяць усе месцічы.

I значыць гэта, што адкупіліся ўдзельнікі рытуалу ад смерці да наступнай Масленіцы...

Ну не верыць чалавек, што можна пазбегнуць чагосьці дужа кепскага без ахвяры... Дык няхай ахвярай будзе тое, чаго не шкада.

Напрыклад, выпадковыя госці, за якіх ніхто не заступіцца.

Раніцай кожнаму з будучых удзельнікаў таямнічай гульні Святога Пятра выдалі накідку з бялюткага лёну — палатно з дзіркай для галавы — ды вяроўку канапляную падперазацца.

Месца, якое назвалі імем біблейскага грэшнага горада Іерыхона, аказалася зусім побач. Не горад, не веска — проста высокі адхон, пад якім павольна паўзла чорная бліскучая змяя ракі, яшчэ нядаўна закаваная ў ледзяны панцыр. Чаіцы мітусіліся над хвалямі, нібыта хтосьці нябачны драпаў белымі кіпцямі паветра, і пранізліва лаяліся адна на адну, а можа, на нахабных людцаў.

Перад адхонам знаходзілася роўная пляцоўка з зялёнымі дзюбкамі першай травы, а далей пачынаўся ўзгорак, парослы соснамі. Там, дзе сосны прарэдзілі, быў зладжаны сапраўдны амфітэатр на пару соцень чалавек, ужо амаль запоўнены. Некаторыя гледачы яшчэ рассаджваліся, выкарыстоўваючы хто што прыхапіў — крэслы, лаўкі, падушкі. Публіка чыстая, заможная, амаль усе з прыслугай. Шмат сямейных пар. Многія штосьці жуюць, той-сёй прыкладаецца да біклажкі. А вунь і гандляры піражкамі, медавухай, пражаным гарохам са сваімі скрынкамі... Не раўнуючы кірмаш. Не хапае балагана.

З’яўленне вязняў у белых накідках выклікала нядобрае ажыўленне: паказвалі пальцамі, перашэптваліся... То бок вось i балаган з’явіўся. Пранціш заўважыў, што некалькі спрытных малойцаў забегалі між публікі, заблішчэлі манеты, на чорных дошчачках у іх руках крэсліліся нейкія пазнакі... Стаўкі, як у байцоўскім клубе? Іх што, біцца прымусяць?

З’явіліся і музыкі — высокі падслепаваты маладзён з доўгімі цёмнымі патламі ды ягоны круглатвары напарнік з лупатымі блакітнымі вачыма — вочы яшчэ нядаўна сузіралі пену чорнага піва і ад таго былі рамантычна замглёныя. Адзін з музыкаў забрынгаў на мандаліне, другі падтакваў бразготкай... Па галасах — дакладна тыя самыя студыёзусы, што гарлалі нядаўна ў карчомцы, а мяркуючы па песнях — будучыя медыкусы.

Сакавіцкае сонейка, якое мусіла абуджаць лірычныя пачуцці, таксама заняло сваё глядацкае месца ў прасвеце між аблокаў.

Дакладна самі выканаўцы складалі радкі за куфлем піва.

Пранціш азірнуўся на панылы шэраг таварышаў па выпрабаванні: выглядалі не тое каб баявіта. Саслоўяў самых розных: вунь той таўстун, магчыма, купчына... А худэча ў лахманах, якія вызіраюць з-пад ільнянога балахона, з дробным хітрым тварам, напэўна, кашалькі на кірмашы зразаў. А вось зусім падлетак, спалоханыя наіўныя вочы, востры нос... Трасецца ад холаду, хаваючы скалелыя рукі ў занадта кароткія рукавы кашулі. А ён чым правініўся? Дзве жанчыны... Адна — бабця, амаль удвая сагнутая, з кавенькай, з такім носам, які абавязкова прыпісваецца ведзьмам. Другая — яшчэ не старая і прыгожая, у чорнай хустцы, перабірае ружанец і моліцца... Ці не тая Мельхіёрава ўдава, пра якую казалі жаўнеры?

Маліліся, дарэчы, усе. Хто з адчаем, хто з надзеяй, той-сёй дужа горача, пры гэтым паглядаючы на іншых пагардліва: мусіць, упэўненыя ў сваёй невінаватасці і хуткім вылучэнні з шэрага нявартых злачынцаў. Лёднік шыбуе, нібы каралеўскую дзіду праглынуў, у белым прасцірадле надобны да суворага старасвецкага прарока. Карусь набычаны, рукі сціснутыя ў кулакі. Так проста не дасца. Саламон з адчужаным выглядам шукае ў паветры нябачныя сферы.

Жаўнеры, гайдукі, арбалеты, пісталеты... Вязні — як прусакі на абрусе. Дый ніхто з удзельнікаў таямнічай гульні Святога Пятра не парываецца здабыць волю. Нават звераватага выгляду малойчыкі з перабітымі насамі жагнаюцца ды не страляюць вачыма ў пошуках магчымых шляхоў адыходу, як у такой публікі принята. Можа, нічога страшнага не адбудзецца? Ці мала якіх рытуалаў-цырымоній давялося пабачыць... Помніцца, у Дракошчыне, які мусіць быць не так далёка адсюль, Пранціш па маладосці забіў сапраўднага цмока, якога месцічы трымалі ў сутарэннях гарадской ратушы... Запэўнівалі, што пачвара зжырае прынесеных у ахвяру дзяўчатаў. А пасля высветлілася, што старога яшчара адмыслова злавілі ў балотах, каб завабліваць гасцей на кipмаш, а цмокава «ахвяра» ўсяго толькі аддавала вяночак для ўпрыгажэння цмокавай пячоры... Можа, і тут якое бясшкоднае спаборніцтва з застрашлівымі дэкарацыямі?

Гэх, дзе ж верны Гіпацэнтаўр, прадзедава шабля?

Зблізу на пляцоўцы, куды іх прывялі, убачылася нешта дзіўнае... Выкладзеныя з укапаных у зямлю камянёў кругі. Гэтыя камяні вытыркаліся дзесь на даланю над паверхняй, іх шэрагі закручваліся спіраллю. Пранціш прыгледзеўся: не проста кола ў коле, нагадвае лабірынт... У дзяцінстве з задавальненнем пабегаў бы па гэтых дарожках...

А мандаліншчык-студыёзус з напарнікам працягвалі занудную баладу. Доктар паспрачаўся са Смерцю на жыцці параненых, што заб’е дужага ды ўзброенага забойцу. Марадзёр, аднак, доктара тут жа прырэзаў...

У ролі самаахвярнага доктара так і ўяўляўся Лёднік.

загарлалі студыёзусы на два галасы мараль балады, i, каб не напружанасць сітуацыі, можна было б пасмяяцца.

Музыкі яшчэ раз прагарлалі з асаблівым стараннем:

— Вучы ж, мой брат, анатомію — карыснейшую з навук! — і пабеглі збіраць манеты з удзячных (а збольшага няўдзячных) слухачоў. Што ж, дзеўцы — вяселле, а карове — смерць.

Раптам усе сціхлі, выйшаў чалавек у біскупскім адзенні. Ого, цырымонія не з шараговых... Пасля малітвы біскуп з пачуццём прамовіў, што Гасподзь заўсёды аддзеліць грэшнікаў ад бязвінных, расказаў прыпавесць, як Святы Петра падарожнічаў на караблі, і, каб суцішыць буру, падарожныя мусілі кідаць жэрабя, і каму не пашанцавала, таго аддавалі хвалям...

Пасля выявілася, што выратаваліся ўсе пачцівыя хрысціяне, а юдэі, паганцы, злачынцы згінулі.

Вырвіч не мог прыпомніць такога эпізоду з Бібліі... Але сэнс быў уцямны. Саламон сустрэўся горкім позіркам з падкаморым: маўляў, бачыш, мне не выбрацца.

Сорак чалавек змусілі выстраіцца вакол першага круга. Стаялі шчыльна, амаль плячо да пляча.

— З кожным ударам звона ўдзельнік гульні мусіць зрабіць крок наперад, у наступны круг, ад каменя, ля якога стаіць, да іншага каменя.

Дзіўна, але ў голасе мажнога вусача, што кіраваў цырымоніяй, чулася сапраўднае хваляванне — мусіць, рытуал вельмі шанавалі.

— Нагадваю: нельга штурхацца, мяняцца з кімсьці месцамі, сыходзіць са свайго шляху, рабіць больш аднаго кроку, спрабаваць сысці з кола. Крычаць таксама забаронена. Кожны, хто паспрабуе так зрабіць, будзе адразу прызнаны вінаватым. Той, хто дойдзе да цэнтра лабірынта, выратуецца!

Пранціш нават дазволіў сабе скептычную ўсмешку. Усяго толькі? Ну й дурні.

Зараз жа і ўдарыў звон — яго прымацавалі на галіну адной з соснаў. Вырвіч азірнуўся на змрочнага Лёдніка і зрабіў крок, дакладней, палову кроку — адлегласць паміж кругамі была невялікай... I ўсвядоміў, у чым сэнс гульні Святога Пятра. Кожны круг меншы за папярэдні. Камусьці з гульцоў проста няма куды ступіць наперад, i не мела значэння, хто каго апярэдзіць, бо незаўважныя здаля дарожкі, якія віліся да цэнтра i па якіх належала ісці, таксама былі лабірынтамі.

Гэты хтосьці адразу і выявіўся... Той, каго Пранціш палічыў купчынай. Таўстун дарэмна спрабаваў ушчаміцца паміж бабулькай і тыпусам з паламаным носам. Яго падхапілі пад рукі — вось тут купчына залямантаваў пра сваю недатычнасць да патрушчанага шкла ў прададзеным ім меху солі — і павалаклі на адхон пад ухвальныя крыкі публікі...

Да няшчаснага наблізіўся каржакаваты волат з такімі рукамі, што ў кагосьці сцёгны танчэйшыя. Ваўняная шапачка на лысай галаве здавалася недарэчна маленькай. З аднаго боку да гандляра соллю са шклом падскочыў мніх, тыцнуў яму ў вусны крыж, затым волат у ваўнянай шапачцы абхапіў далонямі галаву купчыны, павярнуў... Пранцішу падалося, што ён чуе агідны гук пераламаных пазванкоў. А потым — плёх — цела паляцела ў рэчку. Усе перахрысціліся, той-сёй з гледачоў неахвотна палез за кашальком — мусіць, не на таго паставіў...

Самая распаўсюджаная стаўка ў свеце — чужыя жыцці.

Менскаму падкамораму здавалася, што ён бачыць страшны сон... Перапіў такайскага, бывае... Збляднелы Лёднік трывожна азірнуўся на Каруся, які апынуўся побач з ім.

— Шаноўны, вы не ведаеце, колькі чалавек дойдуць да цэнтра круга? — шэптам папытаўся Вырвіч у суседа, прыгорбленага ды худога спадара, вузкія вусны якога хваравіта ссінелі. Той нават вачэй ашклянелых не перавёў на цікаўніка.

— Двое.

Што? Двое з сарака? Выходзіць, з іх кампаніі нават пры найвялікшым шанцаванні палова не ацалее?

Пранціш адчайна падаваў знакі Бутрыму, але той, мусіць, i сам усё вылічыў, мяркуючы па гнеўным выглядзе.

I зноў ударыў звон.

На гэты раз не пашчасціла адразу дваім — хлапцу ў лахманах і суседу Вырвіча з сінімі вуснамі. Сусед дык толькі яшчэ больш прыгорбіўся і пакорліва пайшоў да месца пакарання, не раўнуючы баранчык. А малады злодзей лаяўся на трох мовах, пакуль валаклі на смерць, кляў ды кляў ненавісны гарадок... Схітрыўся нават ката за палец укусіць...

Плёх... Яшчэ двое выбылі з гульні.

Чаіцы кружлялі над смяротным лабірынтам усё хутчэй і ніжэй, быццам замаскіраваныя вароны, ласыя да паху смерці.

Вырвіч азірнуўся на публіку — пухлявы, багата апрануты хлапец, не старэйшы за таго, каго зараз скінулі з пераламанай шыяй у хвалі, прагна закусваў хвалюючае відовішча піражком.

Зноў удар звона... Крык паскудных белых птахаў...

Цяпер не пашанцавала траім. Здаровы мужык, падобны да палыселага бабра, штурхануў плячом кабету з ружанцам і спрытна стаў на яе месца.

Вусач-кіроўца зараз жа падаў знак, і спрытнюгу павалаклі на адхон... Дакладней, панеслі за рукі, за ногі, бо адбіваўся.

Хрусь... Плёх...

А на тварах ацалелых палёгка, амаль шчасце.

Трэба на нешта наважвацца...

Звон.

Цяпер, відаць, з лабірынта забяруць адразу чацвярых...

Карусь застыў на месцы... Лясному дзікуну не было куды ступіць. Хлопец пастараўся не выказаць страху, толькі выпрастаў спіну ды сціснуў кулакі...

I раптам падаўся наперад ад моцнага штуршка Лёдніка, які паставіў слугу на сваё месца.

А Карусь пасля імгнення разгубленасці павярнуўся ды тузануў гаспадара за плячо:

— Ты што творыш, пан! Табе яшчэ дачку вызваляць!

Напэўна, відовішча было смешнае, балаганнае — старэйшы ды малодшы ўпарта не давалі адзін аднаму сябе ратаваць.

А вось і карнікі падбягаюць... Схапілі абодвух. Дакладней, паспрабавалі схапіць — Бутрым прыгнуўся, як рысь, кінуўся наперад і няўлоўным ударам адправіў на зямлю здаравучага мужыка, узброенага дручком. Той відавочна не займаўся ні з адным старым кітайцам, знаўцам баявога майстэрства, як у свой час Полацкі Фаўст. Таму вельмі здзівіўся, калі дручок выпаў са знямелай рукі, падбітай пад локаць, а перад вачыма загайдалася неба з белымі чайкамі. Карусь падхапіў дручок і счапіўся з другім наглядчыкам... Ну і падкаморы менскі далучыўся да бойкі, канчаткова парушыўшы ход гульні. Ён не ўмеў перці з голымі рукамі супраць зброі, як Бутрым, але і наглядчыкі не мелі ні шабляў, ні пісталетаў, толькі свае дзеравяшкі — відаць, лічылася, што забіваць гульцоў трэба згодна з рытуалам. Так што дрэўка ад харугвы таксама сышло за зброю...

Вядома, усё было ад адчаю... Можна падумаць, за стагоддзі ў гэтым фальшывым Іерыхоне ніхто не спрабаваў вызваліцца, учыніўшы бойку. Гледачы толькі прыемна ажывіліся, зноў заблішчэлі манеты, і сур’ёзна ўзброеныя жаўнеры, а іх прысутнічала, можа, з сотню, не спяшаліся ўмяшацца... Толькі аднаму з вязняў, якому, скарыстаўшыся тлумам, удалося адбегчыся трохі далей, усадзілі ў спіну некалькі арбалетных балтоў — відаць, выхад за межы пляцоўкі даваў дазвол на хуткі прысуд. А яшчэ адзін з адчайным крыкам разбегся ды сам сігануў з адхону.

Пранцішу неяк было не да лесу патэнцыйнага тапельца. Але наўрад той выжыў — два жаўнеры зірнулі ўніз ды спакойна адышліся.

Урэшце войт Кішка махнуў рукой, зноў ударыў звон, і на вязняў ашчэрыліся арбалеты, злосна зірнулі рулі. Безнадзейная бойка сціхала. Карусь з цяжкасцю спрабаваў узняцца, Лёднік стаяў над ім, гатовы прыкласці кожнага, хто наблізіцца да ягонага слугі.

— Усе, хто не вернецца на свае месцы, будуць лічыцца вінаватымі, — гучна прамовіў біскуп, але банда Чорнага Доктара не спяшалася выконваць загад. Паміраць, дык з гонарам. Aut sors, aut mors^[3].

— Дзікуны! — пагардліва прагучаў голас за спінай. Саламон, які прадказальна не біўся, але стаяў ды зацята маліўся, таксама далучыўся да кампаніі бунтаўнікоў. — Няма мяжы чалавечай жорсткасці, ёсць мяжа чалавечаму цярпенню.

Знайшоў калі філасофію плесці.

— Я патрабую справядлівага суда паводле Статута Вялікага Княства Літоўскага, права шляхціца — звярнуцца да каралеўскага трыбунала!

Крыкі Вырвіча, трохі невыразныя праз пашкоджаную сківіцу, выклікалі дружны смех. Каб вы жалезным гарохам плакалі!

Біскуп і войт пачалі аб нечым шаптацца, да іх падышлі кат і вусач. Пэўна, вырашаюць, каго зараз забіваць.

Пранціш азірнуўся: удзельнікі гульні Святога Пятра пакорліва стаялі ў коле, прагна пазіраючы ў цэнтр, на невялікую выратавальную пляцоўку. Ну так, зараз адразу некалькі канкурэнтаў выбыла, шанцы ацалець павялічваюцца.

Няўжо вось ён, недарэчны канец?

Чаіцы кружлялі над галавамі, ці аплакваючы, ці насміхаючыся... Усё тучней ды тучней...

Вырвіч задраў галаву: а-ёй, птаства як машкаты! I круцяцца, як расцярушаныя зёлкі ў шклянцы, калі памешваць лыжкай.

Чайкі накручвалі кругі ўсё хутчэй, бы навязаныя на нябачныя ніткі, зніжаліся... Паветраны карагод усё большаў, гусцеў. Нарэшце і іншыя людцы заўважылі няладнае. Паказвалі пальцамі... Палохацца не спяшаліся: каб вароны ці крумкачы — дык хтось загарлаў бы ўжо пра д’ябальшчыну. Чаіцы, канешне, не галубы, але ж белыя, нячысцікаў не нагадваюць.

Раптам адзін з варты загарлаў, замахаў рукамі: божая птушка на ўсёй хуткасці ўрэзалася яму ў твар і, падобна, пацэліла дзюбай у вока. Няшчасны дарэмна спрабаваў адарваць ад сябе ашалелую істоту, паваліўся на зямлю... Зараз жа пачуўся яшчэ адзін крык болю і яшчэ... Чайкі, аж паветра свістала, кідаліся на людзей, іх моцныя дзюбы захрасалі ў плоці, прабівалі каптаны і жупаны, кіпці драпаліся, як нажы. Лілася кроў. Біскуп спрабаваў быў адмахвацца штандарам з выявай святога Пятра — але з чаек верніцы былі ніякія.

Каб прыдумаў хто, як рабіць рухомыя карціны, дык абавязкова такую трэба было б стварыць тут і назваць «Птушкі».

Хутка Іерыхон апусцеў — толькі двое ўдзельнікаў гульні, кабета з ружанцам і падлетак, стаялі на каленях у цэнтры праклятага каменнага лабірынта і маліліся. Іх чамусьці птушкі не чапалі. Як і банду Чорнага Доктара.

Зрэшты, банда на месцы не стаяла... Далі лататы, зрываючы з сябе белыя накідкі смяротнікаў. Але варта было адбегчыся пад сосны...

— Пан Баўтрамей! Карусёк! — Радасны Сцяцко пераняў уцекачоў. — Хадземце да коней! Толькі... паніча забяром...

Сцяцко кінуў палахлівы погляд убок.

А вось і ён, птушыны (і пацучыны) уладар. Алесь Лёднік нерухома стаяў пад каржакаватай сасною і не адрываў немігучага цёмнага погляду ад неба. Звычайны малады хударлявы шляхцюк з трохі дзюбатым носам, у сціплым дарожным строі.

Але падкаморы Вырвіч не наважыўся яго гукнуць.

Гэта зрабіў Баўтрамей, асцярожна абняўшы за плечы.

— Сынок, родны, усё... Хопіць... Перасілішся...

Алесь нібыта прачнуўся — і абсунуўся, каб не бацька — паваліўся б на зямлю.

Бутрым зараз жа ўскінуў яго на плячо.

— Рушылі!

Пранціш усё-ткі азірнуўся, бо быў нічым не лепшы за біблейскую жонку Лота, якая праз цікаўнасць ператварылася ў саляны слуп.

Вырвіч слупам не застыў... Хаця, можа, і падставы былі. Птахі болей не кружлялі над фальшывым Іерыхонам, толькі іх мёртвыя цельцы святлелі на зямлі, і людзі ляжалі там-сям, занурыўшыся тварамі ў кволую траўку і прыкрываючы рукамі галовы: хто енчыў, хто маліўся...

Калі ад’ехаліся падалей па лясной дарозе — ніхто і не думаў іх даганяць, відаць, страху нагнала нябеснае войска на аматараў гульні Святога Пятра, — Лёднік загадаў спыніцца. На прыветнай, белай ад кветачак палянцы ён заняўся сынам, які ўсё яшчэ не апрытомнеў.

Між тым Саламон дастаў з-за пазухі запаветныя рукапісы і пяшчотна гладзіў старонкі. А Пранціш з радасцю пачаў разбіраць уласныя дарожныя куфры, пакінутыя ў карчме, — верны Сцяцко прыгледзеў за дабром гаспадароў. А вось і Гіпацэнтаўр!

Сцяцко з гонарам падкруціў чорны вус.

— Карчмар, зладзюга, прыўлашчыў быў шаблі паноў, цяпер у яго на два зубы менш.

Пранціш дастаў з похваў клінок, які два стагоддзі паілі варожай крывёю Вырвічы, пачціва пацалаваў.

Побач пачуўся стогн. Алесь Лёднік, паціраючы лоб, прыўзнімаўся з прымятых белых кветачак, названых па-вучонаму анемонамі, альбо дочкамі ветру, Чорны Доктар падтрымліваў сына за плечы.

— Як ты наважыўся? Гэта вельмі небяспечна... I... грэх...

Венскі механік усеўся, страсянуўшы галавой, якая, відаць, балела нялітасціва.

— А што было рабіць? Я ж за вамі ніяк угнацца не мог... Некалькі разоў след губляў. Тут пачуў, як два бэйбусы жаліліся адзін аднаму, што грошай няма заплаціць, каб гульню Святога Пятра паглядзець, а ў карчме апошніх неабходных для Божага суда злачынцаў схапілі... Ведзьмакоў. Ну, дзе чараўніцтва, там Лёднікі, — хмыкнуў Алесь. — Я ў карчму... А там хтось у каморы лаецца на ўкраінскай мове ды дзверы спрабуе выламаць. Сцяцка вызваліў... Сюды дабраліся... Сам не верыў, што змагу...

Апошнія словы хлопец прамовіў, зноў трацячы прытомнасць. Карусь перасіліў сябе — да маладога пана ці баяўся, ці грэбаваў набліжацца — і хуценька сунуў яму пад галаву сваю скручаную світку. Ну дык нават Пранцішу было непамысна ад усведамлення таго, што нядаўна ўчыніў доктараў сын.

Саламон заўважыў насцярожаныя позіркі на паніча.

— Гэта вы дарэмна, пан Франтасій. Амаль усё, што прымаюць за чарадзейства, мае цалкам навуковае тлумачэнне. Можа, якому дзікуну падасца чарадзействам сакалінае паляванне... Ці мядзведзі князя Радзівіла, якія слугуюць замест лёкаяў.

Светлыя вочы філосафа ўпарта бліснулі.

— У маленстве я знайшоў у бацькавай шафе трактат па астраноміі Давыда Ганса. Чытаў па начах, крадма, пры агеньчыку лучыны, бо бацька хацеў, каб я раскрываў толькі Талмуд. Я сплёў з лазы армілярную сферу, што паказвае рухі планет... Дык мая бабуля, угледзеўшы, вырашыла, што я займаюся чорнай магіяй. Гвалту было...

Вырвіч хмыкнуў, але сам прыпомніў, як ягоны Яначка, старэйшы сынок, у пяць гадоў схітрыўся сцягнуць бацькаў пісталет італьянскага вырабу ды зарадзіў яго па ўсіх правілах. I яны з Дамінікай стаялі ўнізе лесвіцы, што вяла на другі паверх, і ўгаворвалі вісуса пакласці цікавую цацку, а той на верхняй пляцоўцы размахваў забаўкай і сцвярджаў, што ён сапраўдны шляхціц і зараз пойдзе і ўпалюе тую лісіцу, якая задрала ўначы іхняга фазана... I пісталет стрэліў... На шчасце, толькі ў партрэт Пранцішавага цесця, пана Гараўскага, якога Дамініка адлюстравала для вечнасці ў турэцкім строі і з кальянам. Дзірку ў намаляваным турбане Дамініка пасля сама заклеіла і выявіла там паўлінавае пяро, як сапраўднае.

I Пранціш употай ганарыўся, што пасля першага стрэлу ягоны спадчыннік не выпусціў пісталет, нягледзячы на аддачу. А стрэліў яшчэ разок, на гэты раз прыцэліўшыся. I падараваў бясслаўны канец кітайскай вазе, распісанай сінімі цмокамі.

Пасля тлумачыў — раз усё адно лупцоўкі не пазбегнуць, дык хоць пастраляць у ахвоту. Мудры сынок расце. Як бацька.

Між тым Баўтрамей спехам перабіраў змесціва сваёй валізкі, шукаючы патрэбныя мікстуры. Знайшоў, рушыў да сына...

Што змусіла Пранціша крыкнуць «Ляж!» — нячутны гук, няўлоўны рух? Калі часта бываў на полі бойкі, з’яўляецца такая вось нечалавечая чуйнасць...

Бутрым таксама паваяваў. Таму кінуўся на зямлю, не перапытваючы і не азіраючыся. Над ім прасвістала бліскучая кароткая страла, уторкнулася ў зямлю амаль цалкам. Сэрца працяла б наскрозь.

Доктар імгненна перакаціўся ўбок... Туды, дзе ён толькі што ляжаў, уторкнулася яшчэ адна страла.

Вырвіч схапіў адзіны зараджаны пісталет і, прыгінаючыся, кінуўся туды, адкуль, верагодна, стралялі. Карусь і Сцяцко, ламаючы кустоўе, беглі за падкаморым.

Нікога. Дарэмна азіраліся, прыслухоўваліся, паглядалі на дрэвы, абшуквалі зараснікі.

— Чорная Меланхолія, — працадзіў праз зубы Лёднік.

А мясцовыя птушачкі, якім не прыходзіла ў іх птушыныя галовы кідацца на двухногіх пачвараў, шчабяталі і праўда падобнае да «А ў лядзе, лядзе мужык сала пек-пек-пек»...

Заставацца на месцы было непамысна — у кожным перапляценні галля, яшчэ амаль голага, мсціліся бяздонныя вочы забойцы. З належнай асцярогай перасунуліся трохі далей, на пагорак, з якога добра праглядалася прастора.

— Галоўнае, Бутрым, меней вытыркайся, хавайся за што-небудзь, — толькі мог параіць Пранціш.

Бо як далей ратаваць раскаянага алхіміка? У жалезныя латы закаваць? Ды хто ведае тую Чорную Меланхолію — і праз латы дабярэцца. Чума, карацей.

Саламон крануў за плячо Лёдніка, які прытуліўся да дрэва і тужліва паглядаў на сына.

— Вам, пан доктар, таксама не перашкодзіла б сур’ёзна заняцца Кабалой... Каб рабіцца нябачным. А то не ведаю, ці яшчэ сустрэнемся на гэтым свеце... Зноў разыходзяцца нашы шляхі.

Бутрым кіўнуў галавой.

— У Берлін усё-ткі сабраўся... Але ўзваж добра, Саламоне, ці медыцына — тваё пакліканне? Як практык i прафесар, магу выказаць меркаванне, што — не. Ты занадта нецярплівы. I хутка спыняешся на выснове, якая здаецца табе адзіна слушнай.

Майман натапырыўся, як вожык.

— Паспрабую абвергнуць словы пана тым, што ўсё-ткі здабуду залаты ланцуг на шыю. А пакуль...

Саламон дастаў з-за пазухі запаветны рукапіс, аддзяліў некалькі старонак.

— У палацы ў Опсе жыве мой даўні знаёмца, Ёсель Бярковіч. Мы некалі разам у Нясвіжы штудзіравалі таемныя навукі...

Саламон зрабіў пальцамі левай рукі нейкі знак у паветры, які Пранцішу ні пра што не сказаў, ну а Лёднік пасуровеў: таемнымі ведамі таксама быў наладаваны.

— Ёсель прасунуўся далей за мяне, — з адценнем зайздрасці працягваў Майман. — Але спакусіўся залатым пернікам, згадзіўся навучаць графа Мануцы. Граф махляр, чалавек бессаромны і жорсткі... Але і ў самага лепшага махляра заўсёды ёсць слабасць. Мануцы марыць пра філасофскі камень, алхімічныя мудрасці... Вось Ёсель у яго за хатняга алхіміка. Дурыць галаву італьянцу, грошы выманьвае. То прывіда ў шкляным шары пакажа, то чырвоных духаў з колбы. Ёсель i мне прапаноўваў графа паскубці — той аж млее ад усялякіх таемных ведаў ды здольнасцяў. Я адмовіўся.

— Правільна зрабіў... — Бутрым зусім спахмурнеў. — Я калісь насёрбаўся тых алхімічных спраў. Пісаў Альберт Вялікі: «Трэба быць вельмі асцярожным, асабліва тады, калі працуеш на вачах у тваіх гаспадароў. Дзве бяды падсцерагаюць цябе. Калі табе даручаная золаташукальніцкая справа, яны не перастануць мучыць цябе роспытамі: “Ну, майстра! Як ідуць твае справы? Калі, нарэшце, мы атрымаем прыстойны вынік?” I, не дачакаўшыся заканчэння працы, яны пачнуць усяляк здзекавацца з цябе. У выніку цябе спасцігнуць вялікае расчараванне і вялікія беды. Калі ж, наадварот, ты будзеш мець поспех, яны пастараюцца затрымаць цябе ў палоне, дзе ты будзеш працаваць ім на карысць, не маючы магчымасці сысці».

— Так і ёсць, — кіўнуў Саламон. — Але прыяцель мой упэўнены, што з ім нічога падобнага не здарыцца. А на гэтых старонках... — Саламон патрос аркушамі з рукапісу, — рашэнне адной хітрай задачкі, над якой мы разам з Ёселем калісьці біліся, і ён так і не рашыў. I дасюль не рашыў, я дакладна ведаю, — у голасе вандроўнага філосафа гучала сапраўдная гордасць. — Іначай не спакушаў бы мяне графскімі грашыма ў спадзеве, што я аддзячу разгадкай таямніцы. Ёсель за гэтыя аркушы душу закладзе, калі яна ў яго, вядома, засталася.

Вырвіч зірнуў з цікавасці: не, не матэматыка. Нейкія значкі незразумелыя.

Лёднік узяў аркушы, нібыта вагаючыся.

— Палінгенезіс... Яшчэ адзін міф...

— Перавёў зашыфраваную старонку з трактата Аўраама бен Эзры,— з гонарам паведаміў Саламон. — Ніхто б не змог! А я змог! Я ўсе мовы адчуваю, калісь чытаць на нямецкай вывучыўся з дапамогай пагінацый, пазначэнняў старонак, — бацька забараняў ведаць мовы, акрамя габрэйскай.

Вырвіч хацеў удакладніць наконт палінгенезісу i падазронага бен Эзры... Але тут застагнаў Алесь, i Бутрым кінуўся да сына. Маладзён прыўзняўся, выпіў бацькаву мікстуру. Патрос галавой. Расцёр вушы, шчокі, нібыта абмарозіўся. Азірнуўся навокал... Неяк разрублена.

— Не чую...

— Нешта са слыхам? — Лёднік суправадзіў занепакоенае пытанне жэстамі.

Алесь заматаў галавою.

— Не, звычайны слых застаўся. Ябольш не чую... істотаў... — Запнуўся, шукаючы словы. — Я... заўсёды адчуваў, калі побач ёсць якая птушка ці звярок... Не магу патлумачыць як. Але калі засяроджуся — мог зразумець іх пачуцці. Голад, страх... Мог як бы... пачапіць звера на нейкую нябачную нітку... А цяпер...

Алесь яшчэ раз азірнуўся.

— Пуста... Ціха... Хаця вось яны, птушкі...

Лёднік і Вырвіч сустрэліся позіркамі... Ясна, перасіліўся маг-пачатковец, кіруючы такім вялізным птаствам.

— Можа, яно і да лепшага, сынок, — мякка прамовіў Бутрым. — Ты і без таго валодаеш выбітнымі талентамі, А гэта... таемнае... грахоўнае... — пацёр лоб, прыкрашаны амаль ужо незаўважным шнарам. — Давай памолімся святому Кіпрыяну, які таксама быў вызвалены ад чарадзейскае спакусы.

I Вырвіч шчыра парадаваўся за малодшага Лёдніка. Не належыць чалавеку і добраму хрысціяніну ўмець тое, што Алесь сёння ўчыніў.

Але каб не ўчыніў ды перабілі трыццаць восем удзельнікаў гульні Святога Пятра з бандай Чорнага Доктара разам? Ці правільней было б?

Вырвіч падумаў, перажагнаўся і вырашыў, што адказу не ведае.

Раздзел дзявяты ОПСАЎСКІ АЛХІМІК I РУЖОВЫ ПАВІЛЬЁН

— Чорная Меланхолія! Прыйдзі!

Каб хто старонні прысутнічаў у гэты момант ля амаль зруйнаванай капліцы на ўскраіне жмудзінскага мястэчка, дык вырашыў бы, што тут альбо ладзіцца рэпетыцыя павучальнай сімвалічнай камедыі, альбо расперазаўся вар’ят. Злавесны такі высокі пан з доўгімі чорнымі патламі, дзюбатым носам і пранізлівымі цёмнымі вачыма. Ды ці не вядзьмак духа выклікае?

— Панна Чорная Меланхолія! Слова даю — ніхто вас не кране! Імем Госпада прысягаю! Трэба пагаварыць!

План сапраўды быў вар’яцкі.

Лёднік заціснуўся між дзвюма калонамі, з якіх даўно аблезла тынкоўка і паказалася чырвоная цагляная плоць, і гукаў уладным прафесарскім голасам у прастору, населеную сільфамі, гномамі, ундзінамі, саламандрамі і прафесійнымі забойцамі.

А што было рабіць? Бутрым ацалеў пакуль што выпадкова. Заўчора ў заезным доме ў ягоным куфлі аказаўся той самы антымоній. Добра, што доктар замовіў не піва, а з прычыны сваёй зануднасці нейкі мясцовы адвар з сухіх яблыкаў, у якім лягчэй аказалася вызначыць няправільны прысмак.

Потым кароткая страла папсавала ягоную валізку, калі Лёднік, угнуўшыся, корпаўся там у пошуках мікстуры для Алеся, усё яшчэ саслабелага.

Потым яшчэ адна страла не дала вандроўнікам спакойна папалуднаваць. Прыстроіліся ля вогнішча ў чыстым полі — коні змагліся, і трэба было перадыхнуць, і на табе — свіст, Бутрым трымаецца за плячо. Драпіна, але каб не меў Чорны Доктар цэлага арсенала супрацьяддзяў — канаў бы ўжо ад атруты, якой шчодра змазалі вастрыё.

Так ехаць было немагчыма... Саламон, калі развітваўся з іх бандай, ледзь хаваў палёгку. А сёння раніцай Лёднік змусіў застацца ў нанятым доме Алеся пад прыглядам Сцяцка. Гэта ўдалося толькі таму, што венскі механік не меў сіл цвёрда запярэчыць.

Як адвязацца ад белавалосай чумы?

Вырвіч прапаноўваў высачыць ды прыстрэліць.

Карусь прыдумаў, што пераапранецца ў адзежу гаспадара і ў прыцемку з’едзе, зманіць за сабой заразу.

Лёднік вырашыў: трэба дамовіцца.

Вось і заклікаў зараз да сябе Чорную Меланхолію, як студыёзусы Віленскай акадэміі перад іспытамі залазілі на званіцу сабора Святых Янаў ды клікалі Святую Дармаўшчынку, каб здаць, не вучыўшы.

Пранціш i Карусь затаіліся па абодва бакі капліцы... Вядома, смешна было спадзявацца, што Меланхолія ix не заўважыць.

— Панна Меланхолія, у мяне ёсць для вас слушная прапанова!

— Што можа прапанаваць мярцвяк?

Пранціша ажно ўскінула — ледзь прымусіў сябе не бегчы наперад і Каруся жэстам спыніў. Меланхолія стаяла ўнутры капліцы, перад Лёднікам, — абодвух добра было відаць скрозь разлом у сцяне. Але прыстроілася ўсё-ткі так, каб ні Пранціш, ні Карусь не пацэлілі, калі ўздумаюць парушаць слова, — бо патрапяць у доктара.

Саскочыла зверху, ці што? Быццам у выглядзе кажана вісела на карнізе.

На гэты раз дзеўка нагадвала выглядам студыёзуса. Гэткага збеглага шкаляра, якім калісь быў сам Вырвіч. Куртка, падперазаная скураным пасам з мядзянай бляхай, чаравікі з высокай шнуроўкай, насунутая на лоб шапка з кароткімі брыламі — каб зручна рухацца і не кідацца ў вочы. Фізіяномія перапэцканая, і стрыжаныя валасы, што вытыркаюцца з-пад шапкі, брудныя і зусім не нагадваюць снег, пульхныя вусны ўсміхаюцца...

— Прапаную панне адкласці на нейкі час адну замову і пагадзіцца выканаць іншую. За добрую плату.

Белавалосая закінула галаву і весела зарагатала — нібыта не ведала, што ў яе цэляцца з двух бакоў.

— Ну ты, дзед, смешны. З антымоніем — ну, згодная, дурасць, зельніка зеллем труціць. Але ад стрэлачак маіх усё адно ты нікуды не дзенешся.

Палец Вырвіча так і дрыжэў — націснуць курок... Утрымлівала не столькі прысяга Лёдніка, колькі падсвядомая ўпэўненасць, што гэтак лёгка чуму не забіць.

Бутрым крыва пасміхнуўся.

— Ну, калі паненка адазвалася на маё запрашэнне, значыць, усвядоміла, што я не такая простая ахвяра. Тое-сёе, нягледзячы на нямоглы век, магу...

З’едлівае «нямоглы век» сведчыла, што Бутрыма ўсё-ткі чапляла насмешлівае паненчына «дзед».

А потым усё адбылося маланкава. Чорная Меланхолія зрабіла няўлоўны pyx, Баўтрамей таксама... Толькі яе рука была ўзброеная стылетам, а Лёднік проста спрытна ўхіліўся ды выставіў перад сабой даланю... I забойца выраніла стылет, адляцела на сажань назад і зрабілася Чырвонай Халерыяй.

Наступны скачок заразы Лёднік таксама спыніў голымі рукамі, на адлегласці... Дзеўка ўпала на засмечаную цагляную падлогу, задыхаючыся, быццам атрымала кулаком пад дых.

— Аднойчы я зваліў такім чынам магутнага воіна, Германа Ватмана, ён жа граф Пянткоўскі, — меланхалічна паведаміў Лёднік. — Магу і сэрца спыніць. Але даў паненцы слова не чапаць яе.

Павёў рукой — і стылет ад’ехаў па падлозе ўбок, нібыта сам па сабе.

Дзеўка аддыхалася і ўстала на ногі, больш не выскаляючыся, але і без прыкмет страху.

— Я таксама цяпер... проста праверыць. Надта ж прыгожа ў цябе з птушкамі атрымалася. Я нават на вераб’ёў зараз паглядаю з насцярогай.

Значыць, Бутрым меў рацыю — на заразу зрабіў уражанне шалёны напад кірляў, які яна прыпісала чарадзейным уменням сваёй ахвяры. Бо ўдзел Алеся ў птушыным шаленстве быў вядомы толькі пасвечаным.

Цяпер яшчэ б разагнаўся доктар, адштурхнуўся ад сцяны ды перакуліўся ў паветры, як калісь навучыўся ад таго ж кітайца.

Каб не трагічныя абставіны, можна было б пасмяяцца — не раўнуючы вясковы хлопец перад дзеўкай на вечарынцы штукуецца, абы яго заўважыла. Вунь як удае, што лёгка штукарствы даюцца, а сам пасля адлежвацца будзе без сіл.

— Адкладзі сваю замову на мяне. Паспееш забіць. Дапамажы вызваліць маю дачку з Опсаўскага палаца. А потым рабі што хочаш.

Вырвіч адчуў, што трэба дадаць драмы, і гукнуў:

— Калі адмовішся — дык птушкі паўсюль лётаюць... А яшчэ пацукі бегаюць, змеі поўзаюць... Усіх на цябе нацкуём. Не адаб’ешся.

Вільготны веснавы ветрык слізгануў па скуры пяшчотна, як гадзюка. Забойца сур’ёзна глядзела на доктара бяздоннымі вачыма.

— Чаму ты думает, што я пагаджуся? А што, калі ўладальнік Опсы і ёсць мой кліент?

— Думаю, што не, — цвёрда прамовіў Лёднік, здзівіўшы Вырвіча (той, па праўдзе, лічыў слаба нашытай латкай іхняй авантуры, што Чорная Меланхолія купленая графам Мануцы).

Забойца хмыкнула, не абвергнуўшы, не пацвердзіўшы.

Лёднік кіўнуў, і Карусь, які чакаў за рэшткамі агароджы па той бок капліцы, няспешна ўзняўся, наблізіўся да дзіўнай парачкі і дастаў штосьці з-за пояса. Зірнула мутна-крывавае вока.

— Арфанус, апал з кароны Карла Вялікага. Возьмеш у аплату?

Калі Вырвіч дасюль не быў упэўнены, наколькі дзеўка адукаваная і ці скажа ёй штось імя Карла Вялікага — усё-ткі часцяком яна выяўляла з сябе гэткую грубаватую прасцячку — цяпер зведаў, што чуму дзесь падвучылі. Чорная Меланхолія прамармытала:

— Lapis regum, qui parem non habet^[4].

Падумала, пацерла падбароддзе тонкімі пальцамі — веер трымаць такімі трэба, а не стылет.

— Заманліва. Але гэтага мала. Я — вядомы ў сваёй справе майстар, i чаго мне каштавала дамагчыся гэтай рэпутацыі, лепш вам не ведаць, — дзеўка мімаволі кранула пальцам шчаку, дзе, наколькі Вырвіч памятаў, ружавеў маленькі шнар. — Мяне наймаюць, таму што я хібаў не раблю і слова трымаю. Калі я дапамагу табе, доктар, вызваліць дачку, выйдзеш са мной на двубой. Сам-насам. Без тваіх вядзьмарскіх штучак.

Пранціш ажно пачуў словы балады пра анатомію, Доктара і Смерць:

Бутрым, вядома, не бездапаможны, як Доктар з балады, але Чорная Меланхолія не ведае, колькі разоў ён падстаўляўся пад чужыя ўдары, абы не ўжываць магічныя ўменні, якія лічыў страшным грахом.

Лёднік ужо цягнуў руку.

— Прысягаю ў тым перад Госпадам.

Чорная Меланхолія цвёрда сціснула даланю будучай ахвяры:

— I я прысягаю. Пакуль не вызвалім тваю дачку, не буду спрабаваць цябе забіць.

I выскалілася.

— Аванс давайце! Ты, хлапчыска-дубалом, каменьчык кінь... Вось... Малайчынка.

Меланхолія паглядзела праз мутную Сірацінку на сонейка, акуратна схавала ва ўнутраную кішэню курткі і пашыбавала ў бок бліжэйшага ляска, кінуўшы цераз плячо:

— Сустрэнемся, як праб’е дзве, на паўночным выездзе з мястэчка. Не спазняйцеся.

Карусь быў ускінуў са злосці пісталет, прыцэліўся... Змусіў сябе апусціць зброю.

У Пранціша мільганула непрыгожая для шляхціца думка: дарэмна не стрэліў. Усё адно батура — сабача натура, як казалі дзёрзкія мужыкі ў Падняводдзі на непапраўных махляроў.

Лёднік між тым абсунуўся на зямлю і выціраў рукавом змакрэлы лоб.

— Магія, каб яе халера...

Пратрымаўся ўсё-ткі, каб не паказаць, як цяжка тая магія даецца.

***

А вось Ёсель Бярковіч дакладна лічыў сябе ўсемагутным. Прынамсі, такі самаўпэўнены выгляд бывае толькі ў соймавага маршалка, дробнага пісарчука ды нанятага за алхіміка шалбера.

Круглы твар Ёселя з вачыма колеру меднага купарвасу проста ззяў, а прычына — пакамечаны аркушык, выдраны са сшытка аднаго самадзейнага філосафа.

— Малайчына Саламон, адолеў расшыфроўку! Але тут толькі пачатак...

Пранціш рашуча тузануў аркушык да сябе, хоць кароткія тоўстыя пальцы алхіміка так і прагнулі ўчапіцца ў запаветную цыдулку.

— Наш агульны знаёмца перадаў нам усё цалкам... Але вы ж разумееце, што такі важны дакумент каштуе вельмі, вельмі дорага.

Мануцаў найміт кінуў змрочны хуткі позірк на суразмоўцаў, якія набіліся ў пакой нанятага дамка на самым ускрайку Браслава. Даверу не выклікаў ніводны. Асабліва дзюбаносы тып з пранізлівымі вачыма. А яшчэ чамусьці палохаў даволі шчуплы ў параўнанні са спадарожнікамі юнак з ненатуральна светлымі валасамі. Кожны раз, як той юнак радасна ўсміхаўся пульхнымі ўладнымі вуснамі, алхімік мімаволі ўцягваў галаву ў плечы.

Пранціш цалкам разумеў пачуцці пана Бярковіча.

Калі здабываюць філасофскі камень, на адным з этапаў шкло сасуда цямнее — таму што яго замгляюць так званыя кімерыйскія цені. Як прысутнасць Чорнай Меланхоліі ў іхняй кампаніі.

Напачатку ўзялася цвяліць Каруся.

— А ці пан Карусь мядзведзяў валіў? Валіў, значыць... Ну а правяраў папярэдне, ці гэта не мядзведзіца? Да мядзведзіцы ж грэх датыкацца... Яна жаночага полу...

Карусь чырванеў, бляднеў і адскокваў ад заразы, якая нібыта няўзнак датыкалася да яго то мезенчыкам, то локцем, то каленкам...

Потым Меланхолія намацала больш балючы гузак.

— А як спадар Карусь намерваецца ратаваць панну Соф’ю, калі не наважыцца да яе даткнуцца? Будзе яе на вілах падымаць, як што? А якія ў панны вочы? Гожыя, мусіць... А ці не грэх такому дабравернаму юнаку насіць у памяці вочы чужой дзяўчыны?

Лясны дзікун адварочваўся, сціскаў кулакі і мармытаў малітвы.

Неяк сарваўся, не пракрычаў — прасіпеў цяжка словы, як цвікі забіваў:

— Я сваё месца ведаю! Мне на паненку Соф’ю дастаткова здаля глядзець ды ведаць, што яна шчаслівая. А вось твае лупатыя вочы — нехта носіць у памяці, га?

А потым неяк усё Карусёва абурэнне сышло, як вада ў сухі жвір. Паглядзеў жаласліва на забойцу:

— Паламаная ты... Калі я на мануфактуры Тызенгаўза загінаўся, у нас там адзін такі ліцвін быў... Як і я, гвалтам прывезены з вольнага ляснога паселішча. У яго сям’ю ўсю забілі, вока выкалалі, крывёй кашляў... Дык ён на ўсе здзекі ды крыкі толькі выскаляўся і злосна жартаваў. I яго баяліся нават цівуны, бо згубіў усё, нават страх.

Чорная Меланхолія выскалілася на спачувальны тон хлапца, але, як на дзіва, адчапілася.

Узялася за Пранціша.

Давай з мройным выглядам цытаваць ягоныя вершы з эпічнага зборніка «Згукі пекныя з Падняводдзя». Яна ж падчас кароткіх спынаў заўсёды выпрошвала ў Чорнага Доктара што пачытаць, а то і сама выцягне ксёнжку з чужой кішэні ці валізкі.

прапела Меланхолія і дадала: — Box, як пякнюсенька! Мусіць, пан Вырвіч таксама адэпт і ўмее ўтаймоўваць стыхійных духаў? А жоначка пана Вырвіча — ці не сама Сільфіда? Якога колеру ў яе крылцы? Ці не адваліліся за час шчаслівага шлюбу?

Пранціш толькі ў чарговы раз згадваў, што Дамініка праз які месяц мусіць нарадзіць. Няўжо ў адсутнасці бацькі дзіця на свет з’явіцца?

На тле такіх разваг пашчыкванні фурыі чаплялі не больш, чым дзядоўнік за шкло.

Лёднік на будучую сваю забойцу таксама не зважаў.

Але, калі заначавалі ў здымным доме ўжо ў двух днях дарогі да Опсы, займеўшы асобны, вялікі, як адрына, пакой з ложкамі, Пранціш абудзіўся пасярод ночы ад грукату і раз’ятранага шэпту Бутрыма:

— Апошняе сумленне страціла!

У прыцемку Вырвіч разгледзеў, як гнуткая постаць у белай кашулі ўздымаецца з падлогі.

— А ты, дзед, зусім дурны! Можа, табе жыць пару дзён засталося — мог апошняй насалоды займець з жанчынай, ты ж яшчэ гарачы.

— Мая адзіная кабета ляжыць у зямлі! — шыпеў Черны Доктар, аж голас пераймала ад гневу.

— Так ужо і адзіная? А з расейскай царыцаю не ты ў ложку куляўся? — у голасе Меланхоліі акрамя заўсёднай насмешкі адчуваўся прысмак сапраўднай злосці. — Мне ж вось і цікава стала праверыць, чым ты яе прывабіў, пудзіла дзюбаносае.

А яна не на жарт пакрыўдзілася, што «дзед» з ложка выкінуў.

Вырвічу, дарэчы, не прыходзіла ў галаву глядзець на іх небяспечную спадарожніцу куртуазным вокам. Прасцей у змяінае кубло легчы, чым з такой.

Падкаморы сярдзіта гукнуў у цемру:

— Памаліцеся ды спіце. Тут не лупанарый. I праўда, сораму ў таго-сяго няма.

Можна было прадказаць, што наранку Меланхолія зробіць выгляд, нібыта нічагусенькі і не было, стане гэтак жа выскаляцца ды задзіраць падбароддзе.

Толькі пры позірках на Лёдніка ў вачах, то светлых-светлых, як лёд, то бяздонна-цёмных, успыхвалі нядобрыя такія жарынкі.

А розніца якая — цябе будуць забіваць з уздыхам смутку альбо са злосным смехам?

Між тым шаноўны Ёсель Бярковіч узважваў на нябачных шалях сакрэт таямнічага палінгенезісу з трактата Аўраама бен Эзры і боязь патрапіць у непрыемныя прыгоды.

— Што вы хочаце за трактат?

Пранціш узяў перамовы на сябе.

— А што вы ведаеце пра дзяўчыну, якую два тыдні таму таемна прывезлі ў Бяльмонты? Ад вашае шчырасці ды абазнанасці залежыць, ці адбудзецца гешэфт.

Ёсель падумаў, выцер тыльным бокам далані лоб, перарэзаны зморшчынамі, паправіў акуратны пудраны парык.

— Н-ну, добра... Толькі калі граф даведаецца, што я распусціў язык...

Зыркнуў па баках, быццам спадзяваўся выявіць віжаў, але, акрамя куфра з аблупленай зялёнай фарбай і пустога кубельца, па кутах пакойчыка нічога не хавалася.

— Як пані Ядвіга, гаспадыня Опсы, памерла, граф пабудаваў у Бяльмонтах Ружовы павільён. Пускаюць толькі пасвячоных. Вакол парк, сажалкі, німфы мармуровыя, альтанкі, улетку ружы квітнеюць... Прайсці — толькі па мосце. Ну і агароджа жалезная, і ахова. Граф туды наведваецца часцяком. Месца... вясёлае. Музыка грае... Смяюцца, пяюць... Феерверкі пускаюць... Час ад часу туды прыязджае кароль.

Вырвіч і Лёднік сустрэліся трывожнымі позіркамі, Карусь, які стаяў пры дзвярах, адвярнуўся ўбок.

— I хто зараз у тым прытоне гасцюе?

Бярковіч кінуў падазроны позірк на знерваванага Чорнага Доктара.

— Вось ужо два тыдні новая госця. Ды такая, што прыслуга плюецца. Так з ёй вошкаюцца, як ні з кім дагэтуль. Кухар адмысловыя бланманжэ гатуе. Лёкаі то белага папугая з жоўтым чубам шукаюць, то рудога мопса для забавы госці... Кветкі ў аранжарэі напалову павыдзіралі. Флейтыста ў лёх пасадзілі за тое, што не дагадзіў. Мне супакаяльныя кроплі для яе замаўлялі.

Баўтрамей не вытрымаў, усё-ткі рвануўся да алхіміка, схапіў за грудкі.

— Якую атруту паненцы яшчэ рыхтаваў?

Ёсель спалохана вылузаўся.

— Ды нічога больш, далібог! Ільвіная трава ды каціная мята!

Пранціш рашуча адсунуў раз’юшанага Бутрыма ад Бярковіча.

— Як выглядае госця?

Пан Ёсель раздражнёна расправіў карункавы каўнер.

— Сам не бачыў. Прыслуга кажа — маладзюсенькая, гадоў пятнаццаць. Пекная, што лялечка. Вучоная. На розных мовах гаворыць. Капрызлівая.

Пранціш крактануў.

— Ну хоць якую дакладную прыкмету назаві... Што са з’яўленнем той... госці незвычайнага здаралася?

Бярковіч задумаўся.

— Тыдзень таму прыслалі ад графа з пытаннем, ці няма ў мяне трактата ангельскага доктара Смелі Treatise of Midwifery. Нашто графу дапаможнік па прыняцці родаў? Я нават падумаў, ці не цяжарная графская госця. А сёння раніцай лёкай прынёс мяшок дукатаў i заданне: закупіць усё для новай лабараторыі, дзе можна было б учыняць няцяжкія хімічныя доследы.

Цяпер не было сумневу, што ў Ружовым павільёне — Лёднічанка. Менавіта той трактат па акушэрстве яна выпрошвала ў бацькі, а той не даваў. Казаў — рана. I ўласная лабараторыя — таксама яе мара. Якую якраз здзяйсняе добры граф Мануцы.

— Кароль прыязджаў у суботу, наведваў Ружовы павільён, — раптам ударыў паведамленнем Бярковіч. — Ад’язджаў, кажуць, вельмі задаволены.

— Мярзотнікі... — Бутрым сціснуў кулакі. — Чым вышэй — тым разбэшчаней. Бяда народу, уладар якога ідзе за ўласным юрам, забываючыся на годнасць.

— Выкрасці паненку з Ружовага павільёна я не змагу, — нервова абвясціў Бярковіч.

— I не трэба, — як мага прыветней усміхнуўся Вырвіч. — Усяго толькі дапамажыце нам патрапіць туды i забудзьцеся на знаёмства з намі. Ну хтосьці ж бывае запрошаны?

Пранціш спакусліва пашаргатаў аркушам з таямнічымі формуламі, Бярковіч зглытнуў.

— Добра. Толькі я пастараюся застацца ўбаку ад вашае... авантуры. I мне трэба час — на выведку, абдумванне. Я ніколі не лез у справы, што робяцца ў Ружовым павільёне.

— Якія дабрадзейныя ў нас мужчыны, — раптам прамуркатала Меланхолія. — Здагадваюцца, што побач гвалтуюць ды разбэшчваюць выкрадзеных дзяўчатак, але ж гэта не яны з тымі дзяўчаткамі ўчыняюць. А калі яны — дык не па сваёй волі. А калі па сваёй волі, дык з самымі лепшымі намерамі — дзяўчынкам жа добра будзе. Дзяўчынкі самі таго хочуць. Толькі не адразу тое ўсведамляюць.

За лагодным галаском хавалася столькі нянавісці, што Бярковіч зноў выцер змакрэлы лоб.

— Дамовімся так. Я мушу закупляць рэактывы ды абсталяванне для новай лабараторыі. Пашанцавала, што вядомы фармацэўт у Браславе адну са сваіх аптэк адчыніў. Сцвярджае, дарэчы, што вучань самога доктара Баўтрамеюса Лёдніка.

На апошнім імені голас алхіміка здрыгануўся.

— Звычайна там працуе браслаўскі Бэрка, скардзіцца грэх — даволі кемны. А ў сераду гаспадар мусіць сам прыехаць, прывязе шмат тавару. Мне будзе падстава выбрацца з Опсы, тады з вамі і сустрэнемся.

— А як завуць таго галоўнага аптэкара? — выгукнуў у спіну алхіміка Пранціш.

— Пан Давыд Ляйбовіч.

Хто б дзятла ведаў, каб не яго доўгі нос... I тут адзначыўся Давыд, пляменнік полацкага аптэкара Лейбы, што калісьці вучыў маленькага Бутрыма. Потым Бутрым у памяць пра дзядзьку Лейбу дапамагаў вывучыцца Давыду...

***

Браслаўская аптэка месцілася ў двухпавярховым драўляным доме і мела пяць вокнаў, чучала кракадзіла, вохкі пах зёлак і прыслугу, сухенькую кабету, падобную дробнымі нервовымі рухамі да сітаўкі. Кабета мітусілася, бо прыехаў гаспадар, а да яго заявіліся госці, якіх трэба было не проста накарміць-напаіць, але яшчэ і кавы падаць. Чорны чортавы напой, панская прыхамаць. Добра хоць, шалтаносы з грэцкае мукі паны ядуць ды бацянкай не грэбуюць... А да марцыпанаў даражэзных заморскіх можна дакласці дзеля эканоміі зацукраваныя карані браслаўскага аеру, тры дні ў вадзе паласканыя ды паміж сурвэткамі сушаныя...

Давыд Ляйбовіч, пачуўшы, што прывяло сюды сяброў, роспачна змяў навамодны капялюш з пазалочанымі сакалінымі пёрамі — падчас навучання ў Францыі дужа захапіўся моднымі строямі і дасюль выпісваў сабе ўсялякія кюлоты ды жустакоры. Полацкія сваякі ўважалі Давыда за блюзнера, да таго ж ён так і не ажаніўся — як ні прымушалі старэйшыя. Казаў — была адна дзяўчыначка, ды не мне дасталася, а іншай не трэба.

Ён быў даўгалыгі, трохі няўклюдны, з усмешлівымі вуснамі і сумнымі вачыма.

— Як жа так! — разгублена паўтараў Давыд і ўсё камячыў, душыў няшчасны капялюш. — Пані Саламеі няма... Сафійку гнюс гэты скраў... Каб яго душа ўсялілася ў котку, а тую сабака ўкусіў...

Нарэшце з’явіўся Ёсель. Для таемных перамоў Давыд выгнаў падобнага да пакрыўджанага бабра аптэкара Бэрку з ягонага пакоя, і банду Чорнага Доктара атачалі шафы з заспіртаванымі пачваркамі.

— Даведаўся вось што. Паненку з Ружовага павільёна мне не паказалі — але чуў, як кагось адчытвае тонкім галасочкам. Паверыць не магу, што дзеля ейнай забавы лабараторыю ўладкоўваю. Заўтра мушу завяршыць, перагонны куб паставіць, рэактывы. Толькі, па загадзе графа, бяспечныя — каб нічога не выбухала, каб не атрутныя. Вось i ламаю галаву... Соды ёй ці яшчэ чаго панасыпаць ва ўсе колбы, падфарбаваўшы па-рознаму?

Бярковіч гаротна ўздыхнуў.

— Яшчэ ўдалося выведаць: на калядны карнавал кралечку павязуць у Варшаву, а для гэтага мусяць надаць ёй адпаведнага бляску. Наш музыка яе вучыць нотам ды спевам, ігры на клавесіне ды лютні... Толькі лаецца — няма ў паненкі ані слыху, ані голасу.

Што ж, Бутрым, пры ўсіх сваіх талентах, таксама не дужа быў да музыкі здольны, хоць спяваў гучна.

А пра Варшаву — ясна, што афіцыйна дзяўчыну пры жывым бацьку супроць ягонае волі нідзе не прадставяць... Хіба замаскіраваўшы ды пад чужым прозвішчам? У любым выпадку, у таямніцы ды цені нічога добрага для рэпутацыі не робіцца.

— А зараз чакаюць нейкую графіню Сільвію ажно з Парыжа, каб навучыла паненку манерам.

— Няўжо Смажаная Німфа? — рагатнула Чорная Меланхолія. — Трэба ж, зноў вылезла з Аіда...

Што за яна?

Меланхолія распавядала, здзекліва касавурачыся на Лёдніка, які аж з твару ўчарнеў і ўрэшце ўскочыў з крэсла і адышоўся да акна.

Некалькі год таму таямнічая графіня была галоўнай пастаўшчыцай спакуслівых німфаў у Аленевы парк, месца, дзе французскі кароль Людовік XV трымаў свой гарэм. Сама была калісь адной з тых німфаў. Але аднойчы на яе перакулілі жароўню з гарачымі вугалямі — падобна, канкурэнтка пастаралася. Сільвія атрымала мянушку Смажаная Німфа і страціла каштоўнасць у ложку, але не здалася, выгрызла сабе месца іншым спосабам — праўда, не ў вышэйшым свеце, а, так бы мовіць, у цёмнай шчыліне таго свету. Выхаванкі графіні — зразумела, тытул ейны быў ліпавы — адрозніваліся вытанчанымі манерамі і адметнай паслужлівасцю пэўнага роду. Трымала графіня ў Парыжы начны салон для самых высокіх асобаў, пакуль кароль не памёр і ягоны Аленевы парк не разагналі. Але й цяпер знаходзіла сабе працу...

Пранціш стараўся не глядзець на закамянелую спіну Лёдніка.

Чорная Меланхолія задумліва накручвала на палец пасмачку брудна-белых валасоў.

— Калі графіня мусіць прыехаць?

Бярковіч скрушна ўздыхнуў, але ўсномніў, відаць, пра палінгенезіс і выціснуў:

— У суботу чакаюць. Пакой падрыхтавалі ў Ружовым павільёне. Я вады лавандавай накалбаціў цэлы цэбар.

— Граф Мануцы гэтыя дні будзе ў Опсе?

— Назаўтра адмяніў нашыя штудыі ў лабараторыі — значыць, з’едзе. Хоць я абяцаў яго мосці паказаць валасы Ундзіны. З дапамогай рошчыну хларыду кобальту і жалеза, вядома. У Богін яго мосць збіраўся, там сяляне бунтуюцца. Раней суботы не вернецца.

Меланхолія пацёрла ўпартае падбароддзе.

— Значыць, у нас ёсць два дні.

— Калі вы плануеце наведацца ў Бяльмонты? — змрочна папытаўся Ёсель. — Выбачайце мяне, спадарове, але ў гэты дзень я хацеў бы быць падалей.

Лёднік выхапіў аркушык паперы з тых, што ляжалі ў бронзавым пісьмовым прыборы на стале, макнуў пяро ў чарніліцу, нешта накрэмзаў і падаў алхіміку.

— З’язджайце хоць заўтра. Але перад ад’ездам абавязкова пастаўце ў лабараторыю, што рыхтуеце для палонніцы, рэчывы з гэтага спіса. Хай яны будуць... ну, скажам, у вось такіх зеленкаватых слоіках, — Лёднік тыцнуў доўгім пальцам на адну з паліцаў, — каб адразу можна было іх адрозніць.

— Прынеслі які-небудзь ліст ад графа Мануцы, як вас прасілі? — дадала Меланхолія.

Ёсель прабег вачыма спіс ад Баўтрамея, хмыкнуў, схаваў на ўнутраную кішэню камзола. Адтуль жа дастаў складзены ў чатыры столкі ліст, кінуў на стол.

— Распараджэнне ад графа... Усё, я і так галавой праз вас рызыкую. Давайце трактат!

Наўрад збяднелы сваяк так чытае запавет багатага родзіча, як былы сябар Саламона Маймана спісаныя неахайным почыркам выдраныя са сшытка старонкі.

— I як вы будзеце ўжываць той палінгенсзіс? — не вытрымаў Пранціш, бо так i не распытаў пра таямніцу трактата — а як было прызнацца, што вучонага слова не ведае?

— Аднаўленне аб’ектаў з попелу — адна са ступеняў да вышэйшай мудрасці, узрадаваны алхімік хаваў паперы за пазуху. — Як-небудзь ускараскаюся на яе. Ну, вітанне Саламону.

I ўжо на парозе азірнуўся, дадаў з крывой усмешкай:

— За гонар лічу, што пабачыў самога Баўтрамея Лёдніка.

Здагадаўся, пройда.

Меланхолія навярнулася да Давыда:

— Карэту прыстойную дастаць зможаце? I адзенне для маіх спадарожнікаў. А сукенка у мяне з сабою.

— Ты што, задумала выдаць сябе за графіню Сільвію? — Пранціш ледзь стрымаў рогат.

Мурзатая дзеўка ў хлапечым строі аніяк не вязалася з вобразам каралеўскай мэтрэсы.

Але дзеўка толькі перасмыкнула плячыма.

— Смажаная Німфа як затынкуе твар — дык і ўзрост не пазнаеш.

Хм, але і па Меланхоліі не адгадаць, колькі ёй гадоў — то зусім дзяўчо, то жанчына...

Лёднік нарэшце адмёр.

— У якасці каго мы паедзем?

— Вось я і думаю...

Меланхолія ўскалмаціла брудна-бялявыя валасы, змерала бяздоннымі вачыма ладную постаць менскага падкаморага.

— Пан сыдзе за фурмана.

Азірнулася на Каруся, які змрочна падпіраў крутымі плячыма сцяну.

— Aй, шкада, што хлопчык памерам з шафу. А то апранулі б спадніцу, парык, i была б мне камерыстка, А так... будзе лёкай.

Карусь прамаўчаў. Дзеля выратавання паненкі Соф’і пагодзіцца i чужой бабе прыслугоўваць, не плюючыся.

Меланхолія перавяла позірк на Лёдніка, звузіла вочы, падрыхтавала джала.

— А вось што з табой рабіць, доктар? Для лёкая тытулаванай дамы ты стары і страшны. Быў бы маладзейшы — мог у якасці скарахода за карэтай бегчы, ногі ў цябе доўгія.

Лёднік нахмурыўся.

— Пакіньце свае шпількі для больш зручнай хвіліны. Я магу застацца ў сваёй жа лекарскай іпастасі.

— Каб адразу западозрылі, хто ты насамрэч? Думаеш, нікога з варты не папярэдзілі, што ты можаш заявіцца? А знешнасць у цябе... адметная.

— Я любое адзенне дастану, — запэўніў Давыд. — Можа, нашага доктара за маўра выдаць ці за індуса?

Меланхолія няспешна ўзнялася, падышла да Баўтрамея, як быццам збіралася яго купляць на кірмашы ў сумнеўных прадаўцоў.

— Дуэнняй сваей цябе хіба што апрануць... У дуэнні часцяком старых ды страшных бяруць, каб непажаданых кавалераў адпалохвалі, а жаданых не пераманьвалі. Ці і праўда маўрам... — голас здзекліва вуркатаў. — Усё, вырашана. Будзеш настаўнікам танцаў.

Чорны Доктар ледзь не папярхнуўся аптэчным паветрам.

— З глузду з’ехала?!

— Можна падумаць, ты ў палацах не бываў ды пры дварах магнацкіх, на балах не танчыў, — хмыкнула Меланхолія. — А майстар баявых мастацтваў твайго ўзроўню рухаецца спрытней за любога танцора.

Тут ужо альбо грай, альбо грошы аддай.

***

Калі сонца налілося цяжкай чырванню і пачало валіцца за лес, быццам сплываць крывёй, Пранціш пачуў з-за акна іхняга здымнага дамка нейкія глухія стукі.

Меланхолія кідала нажы з металёвымі пляскатымі ручкамі адзін за адным у ствол старога дуба. Пранціш набліжаўся асцярожна — яшчэ развернецца ды згарача ўсадзіць нож у горла... Вунь як цэліць — і адлегласць вялікая, а клінок шчыльна каля клінка захрасае ў драўлянай плоці.

Дзеўка спытала не азіраючыся:

— Чым абавязаная ўвазе пана Вырвіча?

Засадзіла яшчэ адно лязо.

— Навошта ты нам узялася дапамагаць? Не толькі ж праз дарагі каменьчык, праўда? Была ў навуцы ў графіні Сільвіі?

Меланхолія шпурнула маланкавым рухам апошні нож у магутны дуб, чыё чорнае скурчанае галлё толькі-толькі прыкрасілася маладым, абуральна-пяшчотным лісцем. Схадзіла, выдзерла зброю з мішэні, вярнулася.

— Калісьці мой настаўнік аддаў мяне на год у ейную школку — набыць майстэрствы, неабходныя ў маёй прафесіі.

— Набыла?

Вырвіч нават не паспеў прасачыць палёт ляза. На шчасце, у дрэва.

— Набыла. Я вучаніца наравістая, але здольная, — выскалілася Меланхолія, развярнуўшыся да менскага падкаморага. — I з Мануцы я добра знаёмая. Выконвала ягоныя замовы. I не раз. Напрыклад, бацькі яшчэ адной красунечкі-дзяўчыначкі яму перашкаджалі.

Меланхолія з выклікам вывучала аблічча суразмоўцы — ну давай, выяві грэблівасць, абурыся. Але Вырвіч чамусь не адчуваў у сабе абурэння. Толькі сум і тугу.

— Табе самой колькі было, калі ад бацькоў забралі?

— Адзінаццаць.

Яшчэ адзін клінок адправіўся ў цела старога дуба — па ім нібыта вякамі сцякалі маленькая ручаіны, вымываючы глыбокія звілістыя шляхі.

— Усё, пан Вырвіч. Хопіць душэўных размоў. Скажу толькі, што, калі вашу капрызульку ўдасца выдраць з кіпцяў мярзотніка Мануцы, я атрымаю шчырае задавальненне.

Калі Вырвіч развярнуўся сыходзіць, Меланхолія загаварыла, цэлячыся для чарговага кідка:

— Не таго баіцеся. Не гаварыце, канешне, гэтаму... доктару вашаму. Мануцы — майстар лезці ў душу. Панначка можа сама не захацець вяртацца. I, магчыма, вы ніколі ўжо не ўбачыце той дзяўчынкі, якую памятаеце. Панятоўскі — натура тонкая, гвалт яму не прыносіць задавальнення. Таму цацка мусіць быць... падрыхтаваная.

Пранціш хацеў запярэчыць — ды як такая, як Чорная Меланхолія, можа судзіць пра чыстую Сафійку...

Але не змог. За словамі Чумы чуўся страшны досвед.

— У наіўнай і чыстай шансаў няма супраць разумных і бессаромных. Адзін толькі выпадак памятаю, калі Панятоўскага пабілі ягонай жа зброяй. Адна актрыска, Шахеразада ліцвінская, яму так хораша п’есы Шэкспіра чытала, ім самім на польскую перакладзеныя, што Цялок расчуліўся і ўсю ноч толькі слухаў. Наўрад ваша панначка цытаваннем хімічных трактатаў гэтага ж дасягне.

Пранціш захлынуўся ўспамінамі: гэта неадменна была згадка пра Раіну Міхалішыўну, ягоную памерлую нявесту... Няшчасную, страшэнна таленавітую і гордую.

***

Адзенне, здабытае Давыдам, мела адзін недахоп: усё было надта дыхтоўным. Пэўна ж, з уласнага гардэробу. Вырвіч выбраў самую сціплую світку — ён жа будзе фурманам. Але ў маладосці і ён, бедны шляхцюк з Падняводдзя, быў бы рады ў такой світцы, фалендышавай, з галунамі, пахадзіць.

У дамку меўся адзіны пакой ды яшчэ за печкай закуток. Мужчыны пачалі мяняць гардэроб... I Меланхолія, адмыўшыся за печкай у балеі з гарачай вадой, заявілася сюды ж, загорнутая ў прасціну, — каб апранацца, быццам жаўнер сярод жаўнераў. Прычым Карусь нават галавы не павярнуў і не сплюнуў — сапраўды пачаў успрымаць спадарожніцу не як кабету.

Што ж, раз так... Вырвіч сцягнуў з плеч камзол. А Лёднік ужо скідаў кашулю, паказаўшы спіну ў шнарах.

Пранціш выпадкова — ну, далібог жа, выпадкова! — кінуў позірк трохі ўбок, дзе пераапраналася Меланхолія. I ўздрыгнуў. Дзеўка якраз, павярнуўшыся да спадарожных аголенай спінай, бралася за гарсэт... I спіна ў яе была такая самая, як у Лёдніка. Як сказаў адзін лорд у Лонданскім байцоўскім клубе, дзе Чорны Доктар мусіў біцца аголены па пояс, столькі шнараў можна зарабіць у арміі, на катарзе ці на флоце.

А яшчэ ў рабстве ў акрутных людзей.

Меланхолія спрытна абыходзілася без камерысткі — нават гарсэт сама зацягнула на сабе, выгінаючыся, як акрабатка. Прыладзіла на камодзе люстэрка, раз, раз... Грукнулі крыналіны з кітовага вуса, шаргатнулі паўзверх іх спадніцы... Зразумела, прыладжваць парык і фарбаваць твар давялося даўжэй. З дзіўнотаў — напляскала нешта брунатнае на шчаку, падфарбавала, потым запудрыла... Дакладна атрымаўся след ад старога апёку, які праз усю шчаку спаўзаў на падбароддзе. Вось чаму — Смажаная Німфа. А потым яшчэ дзіўнае: Меланхолія адчыніла маленькую срэбную скрыначку, падчапіла нешта пазногцем, капнула на яго з флакончыка і — тыц сабе ў вока. Тады ў другое... Павярнулася, усміхнулася...

У Вырвіча дыханне перахапіла. Гэх, быў бы ён усё тым жа пракудлівым шкаляром ці куртуазным студыёзусам, зараз кінуўся б у кукарэцыі. Ганарыстая доўгая шыя, тонкая стройная пастава, вялікія вочы, сінія, як валошкі... Пульхныя капрызлівыя вусны, дакладна акрэсленыя... Вейкі і бровы падчарнёныя, румянак на парцалянавай скуры... Ледзяная прынцэса. Нават апёк на шчацэ не псуе.

Але Вырвіч ведаў, што пад гарсэтам і тонкімі карункамі хаваюцца шнары, пад сінімі падманкамі ў вачніцах — бясколерныя прагалы, а далікатныя рукі ў бязвіннай крыві.

— Цікавая распрацоўка! — уважліва зазіраючы заразе ў вочы, прамовіў доктар. — Каляровае шкло?

— Венецыянскае, з залатымі ніцямі, — ветліва адказала Меланхолія. — Для васпана таксама ёсць. Сядайце.

Лёднік паслухмяна ўсеўся на зэдлік, а самавітая пані ў багатай дарожнай сукенцы моднага колеру вердзігры, шэра-зялёнай, схілілася над ім. Каб толькі вочы не выкалала...

— Я ўдасканаліў мазь для выдалення шнараў... Магу намяшаць, — нейтральным голасам вымавіў Лёднік, цярпліва зносячы маніпуляцыі над вачыма. Значыць, паспеў зірнуць на спіну сваёй патэнцыйнай забойцы.

— А чаму пан сам той маззю не скарыстаўся? — Меланхолія падчапіла са скрыначкі другое шкельца.

— Не бачу сэнсу. Навошта мне?

Дзеўка скончыла працу і выпрасталася.

— Ну і мне — навошта?

Лёднік памаргаў, акуратна выцер чыстай хусткай вочы, якія заслязіліся. Позірк дзякуючы венецыянскім шкельцам у яго цяпер быў зялёны, як маладое лісце дуба.

Меланхолія скептычна агледзела Чорнага Доктара.

— Чакай... Не ўставай...

Праз хвіліну пад носам Баўтрамея тапырыліся тонкія чорныя вусы. Ад чаго фізіяномія зрабілася яшчэ больш разбойніцкай. Дзеўка папрацавала над кліентам пэндзлем з пудрай, падвяла бровы, намалявала румянак...

— Вось і настаўнік танцаў для капрызнай мадэмуазэль!

Доктара сапраўды было цяжка пазнаць. Ды яшчэ куртаты чорны аксамітны камзольчык з бялюткімі карункамі, доўгія ногі ў штанах, падвязаных пад каленямі ружовымі бантамі, чаравікі з кутасамі, белы парык-воблачка... Фанабэрыі б менш!

— Каб ты на мандаліне ўмеў брынкаць... — незадаволена мармытала Меланхолія. — Ну, добра... Чуццё рытму ў цябе ж мусіць быць...

Пакорпалася ў сваім меху.

— Трымай!

Лёднік злавіў кінутую штуковіну...

— Кастаньеты? Сур’ёзна?

Пранціш, не хаваючыся, рагатаў. У другім куце спрабаваў здушыць смех дабрадзейны і вечна сур’ёзны Карусь у лёкайскім мундзіры з залацістай парчы.

Твар былога прафесара Віленскай акадэміі пабарвавеў нават праз пудру. Кастаньеты адправіліся назад тым жа паветраным шляхам.

— Хопіць! Можа, адразу на мяне каўпак са званочкамі апранеш?

Меланхолія шчасліва ўсміхнулася.

— Па-ан Лёднік! А як жа фігуры прыдворных танцаў зараз паўтарыць, тэрміны падвучыць? Я проста мару прайсціся з вамі ў паланэзе! А рыгадон, рыгадон умееце, пан доктар?

Меланхолія некалькі разоў легка падскочыла, яе ножка падбівала пышныя спадніцы, з-пад якіх спакусна паказвалася белая дзюбка чаравічка.

— Я табе і так шмат дазволіў! З маладых блазнюкоў будзеш здзекавацца.

I пачаў пакаваць валізы.

Карацей, баль — кот з печы ўпаў. А шкада. Вырвіч не адмовіўся б паназіраць, як славуты навуковец выбівае шалёны рытм кастаньетамі ды прытанцоўвае, быццам гішпанскі цыган.

Раптам у дзверы ціха пагрукалі... Ці, хутчэй, пашкрэбліся.

Кабета з браслаўскай аптэкі, падобная да сітаўкі, дробна кланялася, але яе пачырванелыя ад слёз светлыя вочы глядзелі калюча.

— Я падслухала... Паны паедуць у Опсу... Паны — ворагі праклятага італьянца. Мы дапаможам вам. Усе мясцовыя. Не толькі ваша панначка там, у Бяльмонтах. Італьянец дзяўчатак пазбіраў па навакольных вёсках. Мужык мой пайшоў шукаць нашу Гэльку — таксама знік. Няма закону. Але няма й страху ў нас болей.

Пранціш паморшчыўся: зноў бунтоўныя мужыкі... Палонніц трэба выручыць. Італьянца пакараць... Але ўвязвацца ў рокаш лапатнікаў? Яму, падкамораму Менскага павета? Калі ўсім будзе адна чарка і адна палка?

Зірнуў у акно — за дрэвамі, мусіць, прытаіліся бунтаўнікі, чакаюць выніку перагавораў. Былі ў такой сітуацыі, ведаем.

Але Чорны Доктар ужо працягваў руку кабеце.

— Ёсць закон, Божы закон, спадарыня. Перад якім усе роўныя. Заходзьце, расказвайце. Будзем выручаць дзяўчатак. Што ж, часам нават з попелу можна аднавіць ружу.

Раздзел дзясяты АПОШНІ ТАНЕЦ ЧОРНАГА ДОКТАРА

Французскі кароль Людовік IX па мянушцы Святы прыдумаў яшчэ адзін сродак аблупежваць люд паспаліты: хто хацеў заехаць у Парыж, які тады месціўся амаль увесь на выспе Сітэ, мусіў заплаціць. А калі да адзінага моста, які вёў на выспу, пад’язджаў балаган, расплачваўся малпінымі манетамі.

Гэта значыла прадэманстраваць варце бясплатна сваё майстэрства, і каб балаганная малпачка абавязкова паваражыла жаўнерам, выцягнула для іх паперкі з самымі лепшымі прадказаннямі.

Карэта, якая цёплым красавіцкім надвячоркам заязджала ў маёнтак Бяльмонты ў Опсе, малпачак не везла. А везла вельмі важную даму са злымі сінімі вачыма. Такую важную, што перад ейнай карэтай імгненна расчыніліся цяжкія каваныя вароты. Зрэшты, паслужлівасці паспрыяў і ліст, які перадаў варце малады шыракаплечы лёкай, што прыстроіўся на запятках карэты.

Колы праехаліся па лужыне — спадчыне нядаўняга дажджу. Лужына была дробная, вераб’ю па калена, — за паркам пільна сачылі. Фурман, блакітнавокі русачубы дзяцюк у фалендышавай світцы, падагнаў лейцамі коней.

Далей шлях ішоў па гарбатым мосце з каванымі парэнчамі — чорным жалезным голлі з пазалочанымі ружамі — і скончыўся перад казачным двухпавярховым дамком з вострым чарапічным дахам, пузатымі балкончыкамі і бялюткімі мармуровымі калонамі-карыятыдамі. Дом святлеў на маленькім востраве пасярод возера, быццам вялізная дзівосная лілея.

— Няхай ваша светласць прабачыць — не чакалі вас так хутка, — сагнуўся ў паклоне мясцовы ахмістр, нахабны дзяцюк са шчокамі, за якія хацелася ўшчыкнуць. — Ягоная светласць граф Мануцы ў ад’ездзе. Але будзьце пэўныя — мы атрымалі ўсе належныя распараджэнні і ўладкуем вашую мосць як найлепей.

Пані са злымі сінімі вачыма адсыпала французскіх словаў так хутка і фанабэрыста, што можна было не перакладаць. Лаецца. Яе ўласны лёкай, які саскочыў з запятак карэты, плячысты юнак са светлымі адсутнымі вачыма, паставіў пад ногі сваёй пані абцягнуты аксамітам зэдлік, але рукі не падаў, цяльпук. За пані з экіпажа спрытна выскачыў худы высокі пан у капелюшы, упрыгожаным страусавым пяром, з чорнымі вусамі, як у прусака. Зялёныя вочы пана паглядалі дужа змрочна. Быццам мусілі насамрэч быць чорнымі, як лістападаўская ноч і ведзьмакова сэрца. Пані палічыла патрэбным у адказ на запытальныя позіркі гайдукоў, што вартавалі чароўны астравок, тыцнуць пальцам у вусатага:

— Maître à danser^[5].

Пасля перакладу ахмістра — «Танцам будзе вучыць» — насцярожаныя позіркі варты на пана змяніліся на пагардлівыя. Хіба занятак для мужыка — скакаць па паркеце?

Пані, уладна пацокваючы абцасікамі па брукаванай дарожцы, накіравалася ў павільён, за ёй пацягнуліся настаўнік танцаў і лёкай, нагружаны вялізнай скрынкай, у якой, напэўна, ляжала панская спадніца.

Фурман толькі цяпер уцяміў, наколькі няўдзячная роля яму дасталася: ягоная ж справа — даглядаць коней ды карэту... А стайня ля вялікага дома, значыць, давядзецца з’язджаць з астраўка, куды гэтак рызыкуючы патрапілі...

На шчасце, яшчэ належала разгрузіць шматлікія куфры. Галоўнае — не спяшацца ды гыркнуць пастрашней на мясцовую прыслугу, што графіня Сільвія не давярае чужым чапаць свае рэчы...

Нарэшце Карусь у агідна залацістым лёкайскім касцюме вярнуўся, махнуў рукой — маўляў, панеслі гаспадарскае дабро...

Пранціш валок куфар з пазычанымі ў Давыда трантамі і стараўся страляць вачыма па баках не надта нахабна. А падзівіцца было чаму... Ого, каб колішні загонны шляхцюк Вырвіч па мянушцы Гнаявік, які вывозіў з бацькам на поле перагной, уторкнуўшы ў смярдзючую кучу шаблю, каб не было шкоды шляхецкаму гонару, патрапіў у такую раскошу! Каралеўская раскоша... Пад нагамі — чорныя ды белыя паліваныя плітачкі, аж страшна паслізнуцца. Шпалеры шаўковыя залацістыя ў букеты, белая з золатам мэбля з тонкімі ножкамі нібыта прысела ў рэверансе, карункавыя фіраначкі, блакітна-ружовыя аксамітныя парцьеры, пухнатыя дываны, што нагадваюць паляны, зарослыя стакроткамі, срэбныя вазы — адны люляюць ружы, іншыя — вінаград ды апельсіны. Парцалянавыя статуэткі з’есці хочацца, люстэркі ў круглых пазалочаных рамах — нібыта акенцы ў вырай... Лавандавай вадой, напэўна, падлогу мыюць.

Перад вачыма Пранціша мільгалі белыя панчохі фальшывага лёкая, скабы пераціскала Давыдава камізэлька, хацелася піць і прыбіць графа Мануцы.

Вока зачапілася за расфарбаваныя барэльефы ружаў над кожнымі дзвярыма. У пакоі пад белай ружай размаўлялі на французскай — дакдадна голас Чорнай Меланхоліі, а вось і Сафійка шчабеча, але на вачах праважатых Вырвіч не мог збочыць. Затое ў маленькім пакойчыку ў самым канцы калідора, абазначаным нат не ружай, а скурчаным бутонам блякла-юлёвага колеру, туды і належала занесці куфар, знайшоўся Лёднік — застыў на фоне акна чорным пагрозным груганом.

— Мы з Карусём вырашылі пакуль непаказвацца Сафійцы, каб выпадкова не выдала нас, — прашаптаў доктар. — Меланхолія знак падасць, калі ад наглядчыкаў пазбавіцца.

Добра, што сам умее не паказваць пачуцці, бо зразумела — душа рвецца, каб схапіць крывіначку сваю ды з боем вывезці з гэтага прытона.

За куфрамі давялося схадзіць яшчэ двойчы — нешта адносіць у пакой графіні Сільвіі, куды большы ды багацейшы, чым у настаўніка танцаў. Над дзвярыма ззяла жоўтая ружа.

Праходзячы паўз пакой, дзе чуўся ласкавы голас графіні Сільвіі, Пранціш прымаруджваў крок і прыслухоўваўся, як да ўласнага сэрца, — французскую ж добра засвоіў, пакуль у Ліёне вучыўся, а потым настаўнікам фехтавання падпрацоўваў.

Адзін раз ухапіў кавалак размовы: ах, як неабходна прыгажуні, лёс якой — упрыгожваць каралеўскія палацы, дасканаліць манеры. Сафійка нечакана ўладным тонам пярэчыла, што здабудзе вядомасць не прыгажосцю, якая ёсць эфемернай субстанцыяй, а разумовымі здольнасцямі і хоча не ўпрыгожваць штосьці там, а славіцца праз навуку, як пані маці і пан бацька.

I адкуль такі перабольшана-капрызлівы тон? Нішто сабе выхаваў крывіначку Лёднік, лейцаў шкадуючы.

У другі свой праход Вырвіч пачуў, як «графіня» вуркоча пра таемную зброю жанчын супраць мужчын, якой належыць авалодаць самотнай прыгажуні, і ледзь не сплюнуў, уявіўшы, што — каб не іхняе з’яўленне — было б тое навучанне ўсур’ёз.

Калі занеслі апошнія куфры, Лёднік прашаптаў:

— Уцякаць трэба сёння ж. Флейтыст, так бы мовіць, агент мясцовых абураных жыхароў у маёнтку, сказаў, граф Мануцы заўтра вяртаецца.

Вырвіч, крэхчучы, усеўся на ложак — не справа падкаморага куфры цягаць, з палёгкай расшпіліў цесную камізэльку.

— Ты так проста пагадзіўся на супрацу з бунтаўнікамі... Скуль ведаеш, што той музыка нас не здасць?

Доктар асцярожна пакратаў наклееныя вусы.

— Ён сам з мясцовых, нядаўні пастушонак. Здагадваюся, што сябровачку ягоную сардэчную граф злапаў. Скрадзеныя дзяўчаткі сапраўды ў сутарэннях, як нам і казалі. Раней наверсе жылі, таксама танцам ды спевам вучыліся. А як Сафійку сюды прывезлі — усіх спешна схавалі і баляванні адмянілі. Часова, вядома, — доктар выдыхнуў праз сціснутыя зубы, каб змагчы гнеў. — У так званай зале Чырвонай ружы ёсцека ўваход у дольнае памяшканне. Госці звычайна, як добра нап’юцца, набалююцца, спускаюцца разам з мясцовымі німфамі ўніз.

Карусь сціснуў кулакі.

— Нам бы зброю здабыць, пан...

Лёднік кіўнуў.

— Падчас вячэры перададуць. Утрох нам з вартай усё адно не зладзіць, але мясцовыя абяцаюць сур’ёзную падтрымку... Трэба толькі дакладна разведаць, дзе што, і падаць сігнал. Выбачайце, прыйдзецца крычаць савой. Мусіць, Карусь, твая доля.

Хлопец засяроджана кіўнуў.

У дзверы настойліва пастукалі. Карусь з Пранцішам кінуліся парадкаваць куфры — а для чаго яшчэ слугам знаходзіцца ў панскім пакоі? Пахолак у каптане з ружовага мультану абвясціў, што графіня Сільвія жадае пазнаёміць сваю новую выхаванку з шэвалье д’Арманжам, то бок настаўнікам танцаў, а слугі ейныя мусяць прынесці для паненкі парыжскі строй. Застаецца спадзявацца, гэта значыла, што Меланхолія пазбавілася ад віжоў.

Пранціш асцярожна трымаў шаўковы падол сукенкі, расшыты перлінамі, Карусь — плечыкі... Быццам злавілі блакітнага пералівістага прывіда і павольна нясуць яго па калідоры, пільнуючы, каб не вырваўся ды не нырнуў у адно з круглых люстэркаў. Наперадзе шыбаваў Чорны Доктар, прыспешваючы крок, — бо ўсё бліжэй чуўся нязвыкла капрызлівы голас Сафійкі:

— Танцы — марнае баўленне часу. Я лепей пайду ў маю лабараторыю. Трэба скончыць вельмі цікавы дослед з нітратамі, сутнасць якога, зразумела, не кожнаму можна патлумачыць...

— Вядома, дзе ўжо простым смяротным зразумець такую вучоную паненку! — уварваўся доктар у пакой саркастычным віхорам.

Ой, схібіў у выбары тону размовы з дачушкай!

Карусь, Пранціш і блакітная сукенка засталіся на варце перад дзвярыма. Вырвічу ўдалося нават падглядаць праз шчыліну.

Лёднік абняў дзяўчо, як сваё апошняе шчасце, потым, упэўніўшыся, што родная кветачка ў цэласці, адхінуўся:

— Чаму ўцякла?

Сафійка, радасць якой ад нечаканага з’яўлення таткі тут жа прыгасла, пакрыўджана падціснула вусны. А прыгожанькая — сапраўды анёлак. Але напятая... Сама не свая.

— А чаму вы мяне пакінулі, як у турме? Самі паехалі глядзець машыну майго брата, а мне нават не сказалі! А пан Кемпелен, аказваецца, гатовы быў мяне таксама ў вучаніцы ўзяць, як i Алеся! Я... дасылала яму мае развагі пра солі натрыю, але адказу не атрымала. Мусіць, вы не аддалі! Граф Нікола прапанаваў адвезці мяне да Кемпелена, а там i вас бы сустрэлі...

Вось чаму суседзі Жылкавы нічога падазронага не пачулі — паненку не гвалтам у карэту пасадзілі. Сама, дурнічка, залезла. Вырвіч скасавурыўся на Каруся — хлопец, прыслухоўваючыся да гаворкі за дзвярыма, так сціснуў блакітную пералівістую тканіну, быццам яна спрабавала вырвацца.

Меланхолія буркатнула, што самы час для сямейных сцэнаў, і зараз жа клавікорды пад яе пальцамі нарадзілі нешта вясёленькае: спрактыкаваная шпіёнка заглушала сямейную сварку. А галасок юнай красунькі ўсё цурчэў:

— Шкада, спазнілася — пакуль мяне прывезлі ў Вену, гер Кемпелен з’ехаў. А вам я непатрэбная. Нікому. «З бабамі гаварыць няможна», «З дзеўкамі нельга за стол садзіцца», «Датыкацца да кабеты — грэх», — гэта яна відавочна Карусёвы сентэнцыі згадвала. — Спіхнулі мяне цемрашалам Жылкам! Пані Жылка нават на кнігу ў маіх руках касавурылася. Вы ж не збіраліся за мной вяртацца, праўда?

У голасе Сафійкі чуліся слёзы.

— Хто табе такое глупства нагарадзіў? Нягоднік Мануцы?

Лёднік раздражнёна крануў фальшывы вус, які, відаць, страшэнна хацелася сарваць.

Сафійка ганарыста закінула галаву з высокай моднай фрызурай. Каб пад ёй яшчэ мазгі кемілі.

— Я так i думала, што ты не зразумееш! Пані-маці забараняў пацыентаў прымаць! I мне доследы рабіць не даваў! А граф Мануцы мне цэлую лабараторыю падарыў! А ягоная вялікасць паабяцаў, што я атрымаю ўніверсітэцкую адукацыю!

Вось апрацавалі дурненькае дзяўчо... Меланхолія паціху рагатала, выбіваючы з графскіх клавікордаў задзірыстыя рытмы.

— Я табе дома патлумачу, якую адукацыю добры граф і дабрадзейны кароль хацелі табе даць, — як мага спакойней прамовіў доктар. — Пакуль пастарайся паводзіцца пры чужых як звычайна. Падрыхтуй, што хочаш з сабою ўзяць... Толькі сваё. Не трэба графскіх ды каралеўскіх падарункаў.

— Я не хачу з’язджаць! Граф добры, ён дазволіць табе тут пасяліцца... Папрашу, каб даў табе месца доктара. Потым у Варшаву паедзем, да каралеўскага двара. Я дакажу ўсім, што жанчына можа быць вучонай!

Меланхолія выдала асабліва пяшчотную мелодыйку i весела азвалася:

— Запомні, дзеўка: мужчыны хваляць наш розум, а лупяцца пры гэтым на цыцкі.

— Я стану першай жанчынай — дыпламаваным доктарам!

Тут ужо Вырвіч не вытрымаў, кінуў сукенку на Каруся i забег у залу.

— А дыплом будзеш у ложку пацвярджаць? Твая маці наўрад хацела, каб дачка зрабілася самадайкай!

Сафійка разгубілася, пачырванела, прамармытала нешта пра тое, што ёй не зробяць нічога кепскага...

— А чым ты лепшая за тых дзяўчатак, што ў сутарэннях тут сядзяць і якіх гвалцяць уладныя мярзотнікі з тваім графам на чале?

Не чакаючы, пакуль дзяўчо рэкне, што такога не можа быць, адрэзаў:

— Мы жыццём рызыкуем, каб цябе вызваліць. Што, усіх нас здасі?

Сафійка — вось цяпер дакладна бачна, што таткава дачка, — яшчэ больш зацялася. Цёмныя вочы ўпарта бліснулі.

— Ну дык не рызыкуйце. Пакіньце мяне, такую... сапсаваную. Усё адно я не хачу траціць жыццё на гатаванне якіх-небудзь адмысловых рубцоў з анісам ды вышыванне. I не хачу, каб у мяне выдзіралі з рук трактат, які для мяне нібыта занадта складаны.

Меланхолія адарвала рукі ад клавішаў і дэманстратыўна папляскала ў ладкі, а Пранціш узрадаваўся, што ягоныя сыны занадта малыя, каб займець такую нявесту, як чароўная Лёднічанка.

Невядома, што сказаў бы ўзрушаны Лёднік і колькі б доўжылася прыкрая сцэна, але няспешным крокам ляснога жыхара ў залу зайшоў Карусь. Кінуў на бліскучы паркет блакітную сукенку — толькі абручы глуха стукнулі, наблізіўся да панначкі, якая пазірала на яго неяк адчайна. Дзіва — не адвёў вачэй, падышоў ушчыльную... I — неверагодна — асцярожна дакрануўся да вузкай дзявочай далонькі. Самымі кончыкамі пальцаў... Напэўна, першы раз у жыцці. За гэтым бязважкім дотыкам было столькі...

— Не трэба так з сабою ўчыняць. I з тымі, хто цябе любіць.

I нібыта нешта зламалася ў паненцы... Нешта злое, упартае, што змушала трымаць спіну выпрастанай, тварык — надзьмутым, а голас рабіць манерна-капрызлівым. Дзяўчо кінулася да бацькі і давай плакаць-раўці яму ў шаўковую заёмную камізэльку...

— Прабач... Я не хацела... А потым вырашыла — мо і да лепшага... Няхай прападу... Усё адно я ніколі не буду такой, як маці... Ты ж на мяне глядзіш i шукаеш падабенства з ёю...

— Дачушка мая... Ты мне дарагая як ёсць...

— Татусь, а чаму ў цябе вочы зялёныя?

I тут дзверы расчыніліся. Доктар ледзь паспеў адхіліцца ад дачкі і ўзняць рукі ў нейкай танцавальнай фігуры.

— Чаму найяснейшая панна плача?

Ахмістр прамаўляў такім салодкім голасам, што ўспаміналася пра забальзамаваных у мёдзе нябожчыкаў.

Разгубленая Сафійка спрабавала нешта прыдумаць...

— Гэта я вінаваты, ваша мосць. Паненчыну сукенку выпадкова падраў ды запэцкаў...

Карусь паказаў на сумёт блакітнай пералівістай тканіны і схіліў галаву... Меланхолія тут жа падляцела з самай ветлай усмешкай, адштурхнула Лёдніка, прыабняла за плечы вучаніцу.

— Давайце, мадэмуазэль, выставім прэч гэтых грубых мужчын і ўсё выправім... Прыйдзе ваша пакаёвачка. Усё зашыем, пачысцім, прымераем гэты цудоўны ўбор проста з Парыжа, ад мадысткі самой каралевы Марыі-Антуанеты мадэмуазэль Розы Бертэн... I я навучу паненку прыгожа рабіць рэверансы і некаторым таемным знакам, якімі абменьваюцца пры двары куртуазныя людзі...

Пакуль Меланхолія вуркатала, ахмістр выштурхаў настаўніка танцаў, фурмана і лёкая з залы пад белай ружай... А ў кадідоры ўжо чакалі гайдукі, хлапцы ладныя і ў патрэбнай дозе бязмозглыя. На фурмана і лёкая тут жа пасыпаліся бязлітасныя кухталі. Пранціш, прыкрываючы галаву рукамі, заўважыў, што Лёдніка ахмістр схапіў за грудкі, прыціснуў да сцяны і некалькі разоў да яе прыклаў, ажно пудра з парыка пасыпалася, добра, што вусы не адваліліся.

— Табе што сказана, жабаед? Паненцы дагаджаць!

I не абаронішся ж! Прыніжэнне якое! Пранціш качаўся побач з Карусём па падлозе, выкладзенай чорна-белымі плітачкамі, і мог толькі спадзявацца, што скабы вытрымаюць сутыкненні з чужымі ботамі. Побач птушкаю праляцела дзеўка ў белым каптурыку з такім жа белым ад жаху тварам — пакаёўка Сафійкіна, відаць. Абмінула Каруся, быццам корч, заляцела ў залу... У прыадчыненых дзвярах мільгануў спалоханы тварык Сафійкі, якая пабачыла, як таўкуць яе бацьку, хроснага ды кавалера, але Меланхолія цвёрдай рукой адцягнула вучаніцу і зачыніла дзверы.

Нарэшце пакаранне праштрафленых слуг скончылася. Лёднік, як нічога не было, паправіў змяты каўнер рукой у шаўковай пальчатцы, папытаўся, ці можа ён ісці разам са сваймі людзьмі і рыхтавацца да вячэрніх заняткаў з мадэмуазэль.

Ахмістр слізгануў позіркам па фурмане і лёкаі, што, крэхчучы, уставалі з падлогі, і адказаў на ламанай французскай:

— Лёкая бяры. Фурман няхай ідзе ў стайню, лішніх людзей тут не трэба.

***

Дудачка выводзіла прыгожую сумную мелодыю, сонца неахвотна апускалася за далёкі лес, барвовыя водбліскі мігцелі на паверхні возера, чарапічны дах Ружовага павільёна здаваўся таксама барвовым... Як запечаная кроў.

Вырвіч сцягнуў шапку са змакрэлых валасоў — красавіцкі вечар выдаўся надзіва цёплым, ціхім, як шэпт віжа... Каб яшчэ не думаць, што цяпер робіцца ў мілым дамку на чароўнай выспе... Скасавурыўся на музыку: мясцовы Арфей найграваў на сваім немудрагелістым інструменце, светлыя кудзеркі быццам куафёр укладваў, блакітныя вялікія вочы, ружовыя шчокі, сам танклявы... Мабыць, вясковага пастушка і забралі ў панскі маёнтак, бо быў у маленстве гэтакім анёлачкам з дудачкай...

Пастаральны музыка адняў ад пульхных ружовых вуснаў інструмент.

— На адной фрэсцы з выявай Страшнага суда я бачыў, як чэрці надзімаюць распусніка-грэшніка кавальскімі мяхамі... Спадзяюся, графа Мануцы чакае падобная ж расплата.

Вусны склаліся ў вельмі нядобрую крывую ўсмешку. Не такі ўжо і пастаральны гэты пейзанін.

— Хіба ты шкадуеш, што не застаўся ў гноі? Адукавалі цябе ў маёнтку, да мастацтва прывялі...

— У якасці дрэсіраванай малпачкі, — няветліва перабіў падкаморага пейзанін. — Забыцца, адкуль ты родам, — грэх. Я вывучыў французскую і польскую, навучыўся граць на клавікордах, скрыпцы і флейце... Але няма прыгажэйшых песень, чым на той мове, на якой матуля спявала калыханкі. Хіба не так, браце?

Пранціш няпэўна паціснуў плячыма. Мо і праўда не варта такіх мужыкоў навучаць — не цэняць. Колькі Лёднік з Саламеяй абпякаліся... У падоранай гетманам вёсачцы школку пабудуюць — удзячныя пейзане спаляць. Шпіталь зладзяць — спаляць. Падаткі адменяць — усё адно што-небудзь спаляць.

Але ж Лёднік мог скуры ў бацькавай майстэрні вырабляць, у смуродзе гінуць, каб не кнігар Рэніч ды аптэкар Лейба, што выправілі яго вучыцца...

— Ваяваў?

Музыка глядзеў на лоб Пранціша, на якім красаваўся стары шнар ад кулі, — даставаў яе Лёднік, ледзь адратаваў. Падкаморы неахвотна кіўнуў, нічога не тлумачачы — няхай музыка... як яго там... Бенедыкт, здаецца... лічыць яго па-ранейшаму фурманам.

За спінай бялелі калоны Бяльмонтаў — Мануцавага палаца.

— Мусіць, твой пан... вусаты такі... у вайсковай справе майстар? Не падобны ён да танцора.

Ну вось, былы слуга яму ўжо за пана...

— А яшчэ я б з задавальненнем пабачыў, як граф Мануцы сохне ў касцёльнай шафе, падобна пану Сіцынскаму.

Крыважэрны пастушок, аднак. Вырвіч мімаволі зацікавіўся:

— Гэта ты пра таго Сіцынскага, што сойм сарваў?

— Кажуць i так... — залаціста-кучаравы Бенедыкт бліснуў зубамі ў падазрона-вясёлай усмешцы. — Але кажуць рознае. Нібыта заманіў паноў дэпутатаў і караля ў свой палац ва Упіты ды атруціў... Д’ябальскі грэшнік быў. Сялянаў змушаў у свята працаваць. Маланкай яго забіла разам з усёй сям’ёй. А тады і палац пад зямлю праваліўся. Я сам вялізную яміну на тым месцы бачыў.

Бенедыкт перахрысціўся. Вырвіч толькі хмыкнуў: халопы! Дзе ім ведаць тонкасці палітыкі... Сто год таму, калі ішла вайна са шведамі, Сіцынскі быў адным з кліентаў славалюбнага Януша Радзівіла. Князя Януша пасля абвясцілі здрайцам за тое, што звязаўся са шведскім каралём, зацкавалі ды атруцілі ў замку ў Цыкоціне. Што ж, гісторыю пішуць тыя, хто перамог. А бацька Пранцішаў у іхнім Падняводдзі з суседам за куфлем піва не аднойчы разважаў: што для палякаў ці расейцаў здрада, для беларуса — не абавязкова. У кожнага народа свая праўда, адрозная ад суседскай. Януш Радзівіл хацеў незалежнасці Літвы ад Кароны. У шведаў нібыта выгандляваў, каб сваё каралеўства зрабіць. Іншая рэч — каб паўночнікі перамаглі, начхалі б яны на такія дамовы. А на Варшаўскім сойме што выйшла: тады Януш яшчэ не быў вялікім гетманам, а булаву трымаў князь Кішка. I чутка пайшла, што гетман памёр. Ну i давай дзяліць ягоныя пасады... Стафан Радзівіл тады на радасцях Полацкае ваяводства за трыццаць тысячаў злотых купіў. Ну а Януш на булаву нацэліўся... Але кароль схільны быў аддаць яе Янушаваму ворагу Паўлу Сапегу. Вось, гавораць, Януш Радзівіл і падгаварыў Сіцынскага сарваць сойм, і той упершыню ў гісторыі ўжыў права «ліберум вета», якім сёння, лічы, на кожным сойме ці сойміку хтось карыстаецца. Сіцынскі прагарлаў: «Воляю сваёй забараняю!» — ляснуў дзвярыма ды з’ехаў. За што ваявода берасцейскі Шчацінскі пракляў нахабу прылюдна, ды так, што ўсе паны далучыліся сваім «амінам».

— А што ты пра шафу вярзеш?

— Дык у шафе нябожчык стаіць! — ахвотна патлумачыў пастушок. — Мы дзецьмі крадма бегалі глядзець, калі я ва Упітах яшчэ гадаваўся. Яго ж зямля не прымае... Грэшніка акаяннага... Стаіць у чорным жупане, жоўты, сухі, рукі скрыжаваныя на грудзях, пальцы як у курыцы. А па начох, асабліва калі поўня, выходзіць і кроў смокча...

Вось дзікуны...

— Ну, паставіш свайго пана ў шафу... А што пасля рабіцьмеш? Куды вы ўсе падзенецеся?

Аблічча пастушка стала яшчэ больш мройным.

— Гэх, браце, не можа быць, каб Госпад не даў прытулку тым, хто бязвінна пакутуе! Расказвалі мне... Толькі гэта таямніца, браце... Не мянці пры панах... Ёсцека такая вёсачка, Караблі называецца. Калі паспееш туды дабрацца — ніводзін псяюха цябе не дастане. Бо ўладар той вёсачкі — чарадзей страшны. Такі, што ўсе навакольныя паны баяцца з ім звязвацца. Толькі прысягу таму чараўніку трэба даць, што нікому зла рабіць не станеш і пра гэты прытулак маўчанне захаваеш. Каб жа толькі ведаў я дакладна, дзе тыя Караблі...

Вось у гэтым Вырвіч мог бы памагчы, бо нядобрая здагадка варухнулася... Вельмі падобна, што гэта пра Лёднікавыя Караблі, падораныя гетманам, мужыкі казку склалі. Пранціш i сам здагадваўся, што Чорны Доктар i Саламея там збеглых халопаў хаваюць. Дзіва што Бутрым ніколі пры Пранцішы пра свае ўладанні не згадваў і ні разу туды не запрашаў.

Вырвіч не паспеў нічога сказаць — закугікала сава.

Дзесьці адтуль, з боку цацачнага доміка на чароўнай выспе.

Пастушок Бенедыкт няспешна дастаў з-за пазухі паляўнічы рог, устаў... Светлыя кудзеркі ў чырвані вечаровага сонца больш не нагадвалі пра купідончыкаў. Хіба пра арханёлаў з каральным мячом.

Пагрозны, пранізлівы гук рога нібы пугай сцебануў веснавое паветра і нечыя нервы.

А потым у Ружовым павільёне штосьці выбухнула. I яшчэ раз. I яшчэ. Нават тут пачуўся звон выбітага шкла. Значыць, Бутрым дабраўся да лабараторыі і пакінутых Ёселем бутэлечак. Сабачы брэх можна было насыпаць у мяхі і загрузіць з дзясятак вазоў. Але агню не відно... Яшчэ б — Бутрым нізавошта не паставіць пад пагрозу жыццё дачкі, а пажар — гэта стыхія, якой кіраваць не можа нават прафесар і маг.

***

Доўга не расці тут ружам. Бязлітасна паламалі, вытапталі грубымі скуранымі поршнямі ды ботамі... Засяроджаныя злыя твары, кажухі, вілы...

Калі нянавісць доўга назапашвалася, бескарысна спадзявацца на міласэрнасць. У знаёмыя дзверы Ружовага павільёна Пранціш забег, пераскочыўшы праз труп гайдука, прапораты віламі, як кавалак смажаніны. Вока выхоплівала прыкрыя сцэны. Вось мужык у бруднай світцы са злым разгубленым тварам валачэ набеленую-нарумяненую дзеўку ў пышнай сукенцы, са складанай высокай прычоскай, што збілася набок каўтуном.

— Ой, татачка, не трэба... Не хачу назад у вёску...

Вось пастушок-флейтыст абдымае другую дзеўку ў модным французскім строі, а тая адбіваецца, захінае твар рукамі.

— Нашто я табе цяпер, Бенечка? Сапсутая, патаптаная?

А вось другая дзеўка, маладзейшая, амаль дзіця, з вострымі локцікамі і вялізнымі заплаканымі вачыма, ляціць па калідоры да худзенькай кабеты:

— Матулечка! Забяры мяне адсюль!

Крыкі, гук пабітага шкла і звон зброі, вечны рыгадон вайны. А вось нехта гарлае:

— Байструка каралеўскага шукайце! За шчанюка Стасева мы што захочам запатрабуем!

Гэта значыць, хочуць злапаць сына Мануцы, які насамрэч прыжыты Ядвігай Струтынскай са Станіславам Панятоўскім. У Пранціша аж галава закруцілася — ні ў якім разе нельга дапусціць злачынства ў адносінах да дзіцяці! Тут не адмыешся, калі апынешся датычны.

Але каралеўскі прыплод вылецеў з галавы, калі Вырвіч пабачыў знаёмыя абліччы: Баўтрамей плячо да пляча з Карусём біўся з гайдукамі, за іхнімі спінамі святлела сукенка Сафійкі, а абарону з тылу трымала Меланхолія. Шалёная дзеўка вылузалася з пышнай спадніцы і ў адных сподніх штоніках, аздобленых карункамі, мільгала пагрознай маланкай так, што і ў галаву не прыходзіла абурацца такім непрыстойным відовішчам. Той, хто цябе забівае, не можа выглядаць смешна.

Вось Меланхолія падскочыла, адштурхнулася нагой ад сцяны і абрушыла палаш на галаву гайдука... А Пранціш думаў, што так толькі Лёднік умее — дакладней, умеў. Калені яшчэ баляць у эскулапа, хоць i не прызнаецца, так што наўрад фокус, засвоены ад старога кітайца, паўторыць...

А не, паўтарыў. Ну як жа ўтрымацца, не падцерці нос сваей патэнцыйнай забойцы...

Ці ацаніла Меланхолія доктараву зухаватасць, Пранціш правяраць не збіраўся, бо кінуўся ў звыклую віхуру бойкі, найлепшы шляхецкі танец.

Вось і вікторыя... Абаронцы графскага прытона ці палеглі, ці разбегліся, вылепленыя над дзвярамі ружы, здавалася, дрыжэлі ўсімі пялёсткамі.

Раптам пачуўся пранізлівы дзявочы крык... Меланхолія з прыкрасцю сплюнула.

— Не ўсіх дзяўчатак з сутарэння вывелі... Зараз збегаю.

Пранціш азірнуўся на Баўтрамея, на плячы якога румзала Сафійка, і чамусь кінуўся за Меланхоліяй — мусіць, нязводнае рыцарства падкаморага адгукнулася на фразу пра дзяўчатак у небяспецы.

Уваход у сутарэнні, як вусень у самым крамяным яблыку, хаваўся ў самай прыгожай, шыкоўна абстаўленай у пунсова-бела-залацістых колерах зале, над дзвярыма якой чырванела ружа. Карціна з выявамі антычных вакханак у цяжкай бела-залатой раме аказалася замаскіраванымі дзвярыма, якія зараз былі расчыненыя, іначай ніякага благання не пачулі б.

Пранціш бег за Меланхоліяй уніз па шырокіх прыступках, засланых пунсовым дываном, і ледзь паспяваў заўважаць дзівосы. Тут усё было яшчэ багацей, чым наверсе... Але чулася ў пазалоце і аксаміце, у выгнутых у салодкай пакуце мармуровых целах скульптур нешта трывожнае, атрутнае, як пахмелле... Яшчэ і дзіўны, як русалчын пацалунак, водар. Лёдніка няма — ён бы вызначыў, што за зёлкі склалі гэты дурман...

Як у сне, мільгалі пакоі, адгароджаныя цяжкімі парцьерамі, ложкі з балдахінамі і горамі падушак, столікі, заваленыя садавіной, німфы, сатыры ды амурчыкі на карцінах... Свечкі гараць у жырандолях, але дымна не ад іх — паветра не застаялае, тут зладзілі дасканалае праветрыванне, каб высокія госці не дыхалі смуродам. А дымяць бронзавыя кадзільніцы, упрыгожаныя сімваламі сну: бог Марфей, кветкі маку... I яшчэ такія-сякія дэталі, пры поглядзе на якія хочацца сплюнуць ды перахрысціцца.

Вырвічу не даводзілася бываць у вясёлых дамах, куды яго неаднойчы заманьвалі і аднапалчане-драгуны, і аднакурснікі-студыёзусы... Пранціш лічыў, што гэта несумяшчальна са шляхецкім гонарам і сармацкімі ідэаламі. Але адчуваў, што зараз знаходзіцца ўсяго толькі ў адным з такіх прытонаў, хай і прызначаным для каралеўскіх персонаў, і захінае анёл збялелы твар, пралятаючы над паганым месцам...

А, дарэчы, столь дзіўная — падзеленая жалезнымі рэйкамі на квадраты з нейкага незразумелага матэрыялу. Цёмны, быццам жывы, нешта ў ім пераліваецца, варушыцца... Дык гэта ж вада возера, і не столь — а зашклёныя акенцы! Лепш не думаць, што будзе, калі шкло трэсне... I яшчэ менш хочацца думаць, што гэта знарок — калі што, легка затапіць, схаваць бясследна месца злачыннай распусты.

А вось адкуль благанне... На шырокім ложку, засланым ружовым шоўкам, трое мужыкоў расклалі дзеўку, якая адчайна адбівалася, брыкалася, толькі белыя панчошкі мільгалі.

— Курва! Падсцілка панская!

Пранціш не паспеў нічога зрабіць, а Чорная Меланхолія ўжо разагнала сабачае вяселле. Аматары правучыць панскіх самадаек валяліся дровамі на пухнатым кіліме, і толькі ў аднаго знаходзіліся сілы ціха пастагнываць.

Меланхолія схавала скрываўленыя кінжалы ў похвы, прымацаваныя да сцёгнаў, прыўзняла ашалелую дзеўку за гарсэт, страсянула, як шчанючка.

— Што, спрытна схавалася? У добрых паночкаў вырашыла застацца, дурніца макрахвостая?

Зарумзанная красунька — гожасць не сапсулі нават размазаныя па твары чырванілы ды чарнілы — не магла словы звязаць ад страху, пульхныя вусны дрыжэлі, падведзеныя вочы — як два сподачкі з лазуркавым атрамантам. Жанчыну з кінжаламі яна баялася, падобна, больш, чым нядаўніх гвалтаўнікоў. Меланхолія тузанула дурніцу за руку:

— Бяжым!

Пранціш на ўсякі выпадак — мо яшчэ якая русалка пад ложак уклешчылася — агледзеў па-хуткаму шыкоўныя пакоі, з грэблівасцю, трэба прызнацца. Цяпер вока выхоплівала не каштоўныя цікавосткі, а побытавае мярзоцце. Скамечаная бялізна, плямы на дарагіх прасцінах, місы для ўмывання з каламутнай скарыстанай вадой, начныя вазы...

Наверсе працягваўся рабунак, у які ператварыўся, як звычайна і бывае, справядлівы бунт.

— Нарэшце! — буркатнуў Лёднік, хаваючы сытую чужым болем шаблю ў похвы. Вусы ён быў ададраў, ажно драпіна над губой засталася. Слізгануў поглядам па прыведзенай дзеўцы, якая дарэмна спрабавала нацягнуць на пабітае плячо парваную сукенку.

Меланхолія сярдзіта кінула той:

— Калі ўпала ў ваўчыную яміну, вучыся кусацца!

— У ваўчынай яме няблага кормяць, мадам! — раптам з выклікам прамовіла чужая ружа. — I віно нам давалі някепскае. I ложкі былі мяккія. А пакуль з-за нейкай новенькай у дольных пакоях не замкнулі, дык і весела было... Часам. Калі госці не надта жорсткія ў фантазіях.

Сафійка, што хавалася за шырокай спінай Каруся, з жахам глядзела на грэшнае стварэнне, відаць, здагадваючыся, што перад ёю быў магчымы лёс.

— Табе ёсць куды ісці, дурында?

Пранціш ніколі б не падумаў, што Чорная Меланхолія стане пра некага так клапаціцца...

— Я сірата.

Раптам на двары пачуліся адчайныя крыкі.

— Граф вяртаецца! З жаўнерамі! Хутка будуць тут!

Вястун на двары гарлаў надарваным голасам... Што ж, фартуна пакуль на баку бунтаўнікоў — бяда была б, каб жаўнеры накінуліся знянацку.

Выратаваная дзеўка ўпала на калені:

— Панове, адпусціце мяне, Хрыстом Богам прашу! Куды я пайду? Нічога больш не ўмею, як толькі рабіць мужчынам прыемна...

I слізганула чэпкім поглядам па Пранцішу ды Лёдніку — ці не аб’явіцца з ix новы гаспадар. Падкаморага перасмыкнула.

Меланхолія моўчкі працягнула дурындзе адзін са сваіх кінжалаў.

— Калі хто яшчэ нападзе, бі ў ніз жывата. Вось так.

Дзеўка ўважліва паглядзела на дэманстрацыю, кіўнула, прыняла падарунак...

Нікому нельга даць волю насуперак ягонае волі.

Калі Вырвіч разам са сваёй кампаніяй выбег з Ружовага павільёна, Бяльмонты палалі, быццам тут зноў запускалі святочныя феерверкі. Вялікі майстар артылерыі Казімір Семяновіч зладзіў бы ў вечаровым небе вогненныя фігуры цмока, арла, лемпарда... Але бачыліся толькі водбліскі смерці.

Небяспека палягала ў тым, што для мужыкоў апранутыя ў панскае былі ворагамі. Таму даводзілася расчышчаць дарогу і ад нядаўніх паплечнікаў. Ці ўдасца дабрацца да коней? Забралі, мусіць, усіх...

Вырвіч наставіў пісталет на мужыка ў чорнай аўчыне, што пёр на іх з пераробленай у дзіду касой з даволі празрыстымі намерамі, і той мудра змяніў кірунак руху. А Бутрым, не жадаючы забіваць, зноў ужыў удар на адлегласці — ад ягонай адстаўленай далані адляцеў ашалелы лёкай і, зразумела, заверашчаў пра вядзьмарства. Меланхолія круцілася віхорам з двума кінжаламі і — далібог! — распявала песенькі! Пранціш прыслухаўся і ледзь не зарагатаў: «Дзед боб малаціў, баба падсявала...» Не вельмі прыстойная прыпеўка з вясковага дзяцінства. Так што, колькі б ні чыніла з сябе Меланхолія велікасвецкую даму, пялюшкі ейныя былі з радна.

— Пан бацька! Пан Вырвіч! Дзе вы?

Алесь ды Сцяцко! I, здаецца, з коньмі і павозкай! Пранціш прыпусціў туды, стараючыся не выпускаць з-пад увагі сваіх. Побач імчаў Карусь — ён падхапіў зняможаную пераляканую Сафійку, прытрымліваючы адной рукой, у другой пагрозна блішчэла шабля. Здаровы лось... Бяжыць, як не заўважае сваёй куртуазнай ношкі. Паненка шчыльненька ашчаперыла бацькавага слугу, уткнулася яму тварам у шыю... Дамаглася, каралевішна, каб наравісты хлопец забыўся на свае забабоны.

— Злева, доктар! Магіяй яго! — весела гукала Меланхолія. — А гэтага не чапай, гэты вусаты — мой! Курвай абазваў! Х-хэх! Дзед боб малаціў...

Лёднік і Меланхолія ачольвалі іх невялікі атрад, як два анёлы Апакаліпсісу, імкліва працярэбліваючы шлях праз шалёны натоўп, толькі доктар збольшага аглушаў, а дзеўка забівала. Меланхолія даўно скінула парык, яе белыя валасы стаялі дыбарам, а чорныя патлы Лёдніка змяіліся, пераплеценыя сівізной і ветрам. Пранціш з прыкрасцю разумеў, што ён з усім сваім фехтавальным уменнем і вайсковым досведам супроць гэтай пякельнай парачкі што лазіна проці шаблі.

Ну вось яшчэ троху... Сафійка ў павозцы, якой кіруе Сцяцко, усе на конях... Гайда!

Пранціш шчыра спадзяваўся, што маленькага Мануцы не знайшлі, а дзеўка ў падранай сукенцы надзейна схавалася і ад людзей, і ад агню.

Мяжа маёнтка... Белая брама, упрыгожаная стракатым расфарбаваным гербам, фальшывым, як гісторыя ў падручніку. Людзі разбягаліся з Бяльмонтаў, быццам прусакі з перавернутага рондаля са збуцвелай кашай.

Цямнее — і гэта добра. Пранціш прыспешыў каня. Усе роспыты, дакоры, слёзы і ўсмешкі — пасля, цяпер галоўнае ад’ехацца як падалей.

Раздарожжа... Колы павозкі з шумам пракаціліся па глыбокай лужыне. Вось і лес угрызаецца ў неба чорнымі ікламі — для тых, хто ратуецца ад пагоні, самае прыемнае відовішча.

Алесь і Карусь скакалі наперадзе, Бутрым і Меланхолія трохі адсталі. Пранціш азірнуўся... I схаладнеў. Дарога была пустой.

Раздзел адзінаццаты ВЯРТАННЕ ЗЛЫБЕДНАЙ СІРАЦІНКІ

Марскія каралеўны — ядзеркі — адрозніваліся надезвычайнай гожасцю, але дзікім норавам, і бліжэй, чымся на мілю, да такой красуні падыходзіць небяспечна: крыку наробіць, марскіх гадаў на дапамогу пакліча...

Разумны хлопец на ейную гожасць закрые вочы, перачакае, а потым пазбірае дыяменты, што перад красуняй расой каціліся.

А неразумны, але закаханы жыццё пакладзе, каб перастала каралеўна яго баяцца, каб даверылася...

Пранціш з пяшчотай пацалаваў руку Дамінікі з Гараўскіх, пані Вырвічавай падкаморай. Мезенчык тае ручкі, яшчэ трошкі выпацканы на суглобе ў лазурковую алейную фарбу, лена варухнуўся — гаспадыня салодка спала... Намучылася, пакуль дзіцё заснула. Вунь пасопвае немаўля побач у ліпавай зыбцы. Красунечка дачушка з цёмнымі вочкамі, зараз заплюшчанымі, і светлымі кудзеркамі.

Чаму пані падкаморая сама важдаецца са сваім дзіцем, хаця можа перадаверыць гэта пакаёўкам, нянькам, карміліцам? А таму, што начыталася французскага блюзнера Жан-Жака Русо, які сарамаціць арыстакратак за тое, што ўспрымаюць дзяцей як надакучлівую перашкоду свецкаму ладу жыцця, перацягваюцца гарсэтамі, кідаюць немаўлятаў на вясковых карміцелек...

Дамініка з Гараўскіх не такая! Сама карміла грудзямі ўсіх трох дзетак, сама з імі кожны дзень гуляецца. Яшчэ і для дзетак падданых сваіх шпіталі-школкі ладзіць... А балі ніколі і не любіла, ядзерка дзівосная.

Пранціш яшчэ раз з удзячнасцю крануў вуснамі пекную ручку, ад якой трохі пахла алейнай фарбай, аблашчыў позіркам высокі белы лоб, да якога прыліпла пасмачка валасоў — як цёмны шоўк, носік з мілай гарбінкай, упартае падбароддзе, асаблівы выраз чысціні ў выгіне ружовых маленькіх вуснаў...

I мімаволі ўявіў (ну грэшны ж ён мужчына): а што, калі на гэтай падушцы, прачынаючыся, ён бачыў бы іншы твар? Капрызлівы і хітраваты князёўны Паланэі Багінскай, ці рахманы Ганулькі з Макавецкіх, ці трагічна гожы памерлай сваёй нявесты, прыгоннай акторкі Раіны Міхалішыўны? Якім тады было б сямейнае жыццё?

Зыбка загайдалася, Касенька Вырвічаўна наймалодшая закрахтала, гукнула патрабавальна, сусвет замёр, а потым замітусіўся вавёркай Рататоск па вечным дрэве Ігдрасіль...

— Нядаўна ж карміла... — сонна прамармытала Дамініка, адрываючы сябе ад пярыны. — Трэба з доктарам параіцца... Мусіць, ад жывата Касеньцы кроплі зноў даваць.

Пранціш змрочна сеў, сну ані макавінкі. Дактары ёсць, ды не тыя. Душа Саламеі Рэніч у свеце святла, цела ейнае на гарадзенскіх могілках, на Падоле, побач з белай каменнай свечкай капліцы... А дзе душа і цела Баўтрамея Лёдніка і ці з’яднаныя яны яшчэ, з’ясаваць так і не ўдалося.

Дамініка люляла дачушку, нашэптваючы пракаветныя, пухнатыя і цёплыя, як сонечныя зайчыкі, слоўцы. А Вырвіч нацягнуў шлафрок з паласатага атласу, сунуў ногі ў турэцкія пантофлі з загнутымі вострымі наскамі і зашаркаў да дзвярэй у свой кабінет. Каб у чарговы раз, седзячы ў мяккім утульным фатэлі, перабіраць у галаве жорсткія няўтульныя падзеі, абставіны і гіпотэзы.

Тады, за Бяльмонтамі, яны з Алесем і Карусём кідаліся туды-сюды па лясной дарозе, як сляпыя шчанюкі. Хоць вый... Сцямнела, уласны палец не разгледзіш... Сляды пры дапамозе запаленага агню спрабавалі расчытаць... Карусь, лясны чалавек, упэўнена вызначыў, што коні Меланхоліі і Лёдніка збочылі на раздарожжы, там, дзе лужына. Але тая бакавая дарога хутка перасяклася з брукаванкай, на якой і Карусь нічога не мог у цемры распазнаць. Вядома, следапыты праехалі, колькі змаглі. Але дарогі і сцежкі распаўзаліся ў бакі, як спуджанае кубло гадзюкаў. Папытацца не было ў каго, акрамя соў ды пугачоў.

— Бескарысны я, пан Вырвіч, — адчайна прагаварыў тады Алесь. — Не маю больш аніякіх асаблівых уменняў, так і не вярнуліся. Раней, можа, пачуў бы, што дзесь звяр’ё ці птаства ўскатурханае...

Раніцай пошукі працягнулі — хаця гэта было небяспечна. Бунт у маёнтку Бяльмонты — не жартачкі, сам кароль войскі паслаў, усіх сустрэчных на дарогах правяралі. А паарыштоўвалі колькі... За вогненнае неба над Ружовым палацам камусь належала расплаціцца бізунамі, вязніцай ды шыбеніцай. Дзякуй Богу, малы Станіслаў Мануцы не пацярпеў — ці не было яго ў маёнтку тады, ці схавалі добра.

А Лёднік знік.

Сафійку пакуль прытулілі ў Капанічах — усё-ткі ў падкаморага Вырвіча і ягонага цесця пана Гараўскага болей узброеных людзей ды магчымасцяў для абароны, чым у шляхцюка ў другім пакаленні Аляксандра Лёдніка. Hi спадчынны дом Рэнічаў у Полацку, ні падораныя Бутрыму гетманам Міхалам Казімірам Рыбанькам Караблі не цягнулі на самавіты маёнтак. Вось Капанічы нават цэлай харугвай не ўзяць з налёту. Яшчэ й з-за пагрозных падзей адмыслова ўмацаваліся, сапраўдны гарнізон у сядзібе, варта дзень і ноч.

Пан Гараўскі, праўдзівы беларускі шляхціц, хай сабе і аматар усходніх цацак кшталту кальянаў ды турбанаў, гарлаў — трэба ў Трыбунал! Шляхту падымаць! Супраць Цялка ды Мануцы многія пойдуць — дай толькі падставу. А тут сапраўднае злачынства — выкрасці цнатлівую дзяўчыну, шляхцянку! I князь Міхал Казімір Багінскі, і Аляксандр Сапега, і Радзівіл Пане Каханку рады будуць пазвадзіцца.

Вось толькі ні бацька, ні брат, ні хросны Сафійкі нізавошта не пайшлі б на тое, каб зняславіць дзяўчыну на ўсё княства. Дый жаніх паненкі пан Валенты Жылка не дапусціць. Прыскакаў, як толькі вестку атрымаў, што прыгажуньку вызвалілі. Цягаецца ў Капанічы, урачысты, як маршалак на сойме, падарункі возіць ледзь не вазамі. Дом зняў у Менску, грошай жа наболей мае спадчынны ваяводзіч, чым у Гараўскіх. Прапануе, вядома, забраць нявесту пад сваё апякунства...

Яно б i зручна было. А яшчэ лепей — пад вянец дзеўку. Жонка ваяводы нат для караля недасяжная. I для Пранціша такая вярэда развярэдзіцца... Яначка, старэйшы сынок Вырвічаў, ажно калоціцца ад злосці, калі пан Валенты ў Капанічы прыязджае. Добра, што маладзейшы за Лёднічанку на чатыры гады, жаніхацца рана.

А Сафійка, ясная справа, носам круціць. Да пана Валентага ледзь згаджаецца пару слоўцаў кінуць. Сядзіць у пакоі i нават у лабараторыю не просіцца, якую ейны бацька калісьці ў Капанічах зладзіў, каб на месцы лекі рыхтаваць. Хіба што выйдзе з кнігай у сад, зашыецца ў аблюбаваную альтаначку...

Ці не таму аблюбаваную, што з тае альтаначкі якраз відзён двор ля стайні, дзе гайдукі ды янычары панскія ў фехтавальных майстэрствах трэніруюцца? Пан Гараўскі Каруся ў янычарскі атрад і скіраваў — кажа, чаго сіле такой прападаць, вывучыцца хлапец, будзе абараняць паноў сваіх.

Карусь да паненкі падыходзіць не спрабаваў, вачэй на яе не падымаў... На альтаначку падчас збройных штудый не азіраўся. З панам Валентым Жылкам увогуле намагаўся не сутыкацца.

Аднойчы Вырвіч заўважыў, як лясны дзікун, якога па загадзе пана Гараўскага апранулі на ўсходні манер, як і іншых янычараў, прытуліўся, зняўшы апрыкры басурманскі турбан, у закутку дя стайні з падручнікам па матэматыцы. Значыць, не забыўся наказы свайго гаспадара, які ўшчуваў: у цябе выключныя здольнасці да дакладных навук, не пагарджай тым, што Бог даў, вучыся...

Пранціш, калі праходзіў паўз Каруся, вочы хаваў... Каб не адказваць лішні раз, што пакуль — ніякіх звестак пра Чорнага Доктара. У хлапца ж погляд ажно гарэў надзеяй і тугою. Таму й завіхаўся з шабляю ды страляць вучыўся — каб кінуцца, як што, вызваляць...

Але гэтае «як што» ўсё не наступала. Хоць Пранціш нават свае падкаморскія правы занядбаў за росшукамі, паспіхваў на каморых па мястэчках. А што рабіць? Ніхто не дапаможа. У Рэчы Паспалітае не да зніклых дактароў. Скінулі ўсемагутнага Антонія Тызенгаўза. Гром грымнуў, калі Панятоўскі запазычыўся ў Галандыі, а ягоны кашалёк Тызенгаўз упершыню не здолеў даць свайму сюзерэну грошай, бо ўклаўся ў чарговыя пражэкты.

Новы падскарбій Жавускі паслаў да папярэдніка цэлы шляхецкі наезд — заарыштавалі, адабралі ўсе паперы, секвестравалі фабрыкі, так што пан Антоній мусіў уцякаць ледзь не праз акно з адной кавенькай у руках ды шукаць прытулку ў езуітаў, пад якімі самімі зямля па ўсёй Еўропе гарэла. Так што цяпер мануфактуры — панчошная, камлотная, суконная, ільняная, збройная, фарбавальная, карункавая, капялюшная, карэтная, картачная, парцалянавая — усе былі зачыненыя, як дзверы карчмы перад прайграным да апошняга гузіка шарачком. Майстры параз’язджаліся, хто мог, а каторым з мясцовых дык даводзілася з працягнутай рукою блукаць. Што ж, багатаму шкада карабля, а беднаму кашаля.

Канец прыйшоў і Гарадзенскай медычнай акадэміі. Жылібер пісаў, што змушаны ехаць у Вільню, дзе прапанавалі ўзначаліць кафедру. Акадэмію ў езуітаў забралі пад апякунства Адукацыйнай камісіі, і цяпер там ствараліся кафедры: медычная, а таксама навук фізічных, хімічных ды біялагічных — пра што колішні прафесар Лёднік мог толькі марыць.

Падскарбій Францішак Жавускі пераводзіў у венская банкі даходы ад новай пасады, а пан Антоній сядзеў у сваім палацы ў Паставах, змрочны, зламаны, пазбаўлены ўсяго.

Не тое каб Пранцішу дужа было шкада падскарбія, ад якога яны столькі нацярпеліся. Але Тызенгаўз праўду сказаў на судзе: тыя, што прыйдуць пасля яго, будуць шчэ горшымі.

Галандскі гадзіннік з сумным масянжовым тварам у кабінеце біў нягучна — няма чаго дзетак гаспадарскіх будзіць. Пранціш ускудлачыў русявыя свае валасы — як яшчэ не ссівеў ад усіх гэтых мітрэнгаў... Апошні ліст ад Алеся — ніякіх слядоў ні Чорнага Доктара, ні Чорнай Меланхоліі. Ліст ад Давыда, ліст ад Жылібера... Ніякіх чутак. Трэба яшчэ з’ездзіць у Браслаў.

Зноў заплакала дачушка, але кораценька... Нібыта каб упэўніцца ў сваёй уладзе над гэтым светам: падбягуць жа, прылашчаць...

Вырвіч тузануў шыбы: нясцерпна захацелася вольнага начнога паветра. Свечкі пацягнуліся трапяткімі язычкамі полымя ўбок, быццам разумеючы, што не могуць супернічаць з зорамі. Пляскаты плямісты твар поўні нагадваў масянжовае аблічча кабінетнага гадзінніка, з якога адламалі стрэлкі ды начысцілі да бляску крэйдай.

Ці жывы ты, Баўтрамей?

Падкаморы ўздыхнуў і адвярнуўся ад акна, фіранкі ласкава пагладзілі плячо...

Не ласкава і не фіранкі.

Пранціш крутануўся, спадзеючыся, што паспее ўхапіць хоць падсвечнік са стала...

У святле свечак і поўні стаяла Чорная Меланхолія.

Яе белыя валасы ззялі ў месяцовых промнях, вочы здаваліся чорнымі прагаламі.

— Мярзотніца!

Дзеўка прымірэнча ўзняла рукі, у якіх не было зброі.

— Ціха,ціха, пан Вырвіч, вы ж не хочаце ўстрывожыць жоначку.

Пранціш сціснуў кулакі, адчуваючы сябе бездапаможным, як хрушч у слоіку.

— Шмат каго тут забіла?

Дзеўка дэманстратыўна скрыжавала рукі на грудзях.

— Я майстар, пане. Мне вашая варта як жупелы саламяныя. НІхто не заўважыў. Адзіная перашкода — хлопчык-дубаломчык, які панадзіўся пад акном капрызулькі доктаравай ночыць. Вартуе, Ланцалот недапечаны. А чуццё — як у звера.

Згадка пра доктара зусім узвіхурыла Вырвіча.

— Дзе ён?! Дзе Бутрым?!

Меланхолія раптам спахмурнела, Вырвіч упершыню пабачыў заразу нейкай разгубленай.

— Я ж і прыйшла, каб пра доктара пагаварьщь. Не чакала я, што так атрымаецца... Не хацела для яго такога...

— Ды што з ім, халера на цябе?! Гавары толкам, не мармычы!

Разадраў бы, як жабоцьку.

Чорная Меланхолія пругка прайшлася туды-сюды... Ды што ж за страхоцце ўчыніла?

— Доктар у Тызенгаўза. У Паставах.

Пранціш разгубіўся.

— Чакай, дык твой кліент... Які наняў Бутрыма забіць...

— Так, пан Антоній, — Меланхолія прысела на ўскрайку стала. — Я ніколі не распытваю, нашто каму чыя смерць. Нельга мне ведаць. Здагадалася з пачутага, што Тызенгаўз таемна ад караля паслаў вас з нейкім сакрэтным даручэннем, вы не выканалі. Сакрэт надта небяспечны.

— Глупства! Мяне тады трэба было забіваць! — Вырвіч ледзь не згубіў дзюбаносую пантофлю, абурана тупнуўшы.

— Пра цябе гаворкі не йшло. А вось жыццё Лёдніка ў абмен на дараванне караля — магло быць?

Пранціш змрочна кіўнуў галавой. Падскарбій у адчаі. Грошай няма. Аўстрыйскі двор выкаціў гарбуза. А тут яшчэ пра сватаўство да дачкі аўстрыйскага канцлера Тэрэза Ржавуская даклала каралю. А кароль закахаўся ў гожанькую дурнічку, бяспечна авалодаць якой перашкаджае наяўнасць упартага бацькі. Са злосці на здрадлівага пасланца і ў прывідным спадзеве зрабіць каралю такую паслугу, каб вярнуў прыхільнасць... Так, мог пан Антоній наняць правераную дасканалую забойцу. Апярэдзіў графа Мануцы.

— Бутрым жывы?

Меланхолія змрочна кіўнула.

— Зразумей, пан Вырвіч, я не сама па сабе. У нас свае правілы, якія нельга парушаць. Не магла я проста так адпусціць таго, на каго ўзяла кантракт. Але я пераканала свайго кліента змяніць умовы. Прывезла яму доктара жыўцом. Нашто забіваць адэпта, які валодае таямніцай Вялікага Дзеяння? Пану Антонію цяпер дужа патрэбныя грошы... Шмат грошай. А доктар умее ж золата з простых металаў здабываць.

Вырвіч схапіўся за галаву.

— Ды з чаго ты ўзяла, што Бутрым пагодзіцца? Ён памрэ — а да алхіміі не вернецца!

— Цяпер i я тое ведаю... — Меланхолія раздражнёна правяла рукой па твары. — Зноў недаацаніла я доктара. I кліента свайго таксама.

Дзеўка стрымала цяжкі ўздых, у якім можна было западозрыць раскаянне.

— Паверце, пан Вырвіч, я ўсё прадумала. Дамовілася —доктара паселяць у добрых умовах. I я... змагу яго наведваць.

Пранціш мог толькі рукамі развесці. Што ў гэтай дзеўкі ў галаве творыцца — кадук ведае. Адразу відно, звычайных чалавечых стасункаў яна не спазнала, усё ў яе пераламанае, як заўважыў аднойчы Карусь. Няўжо спадзявалася, што зняволены доктар будзе з ёю каву піць ды за худую ейную дупу шчыкаць?

А відаць жа, спадзявалася.

— Падмануў пан Антоній. Калі я бачыла доктара апошні раз... Не заслугоўвае ён таго, што з ім робяць. Я не хацела...

Меланхолія апусціла ваўкалацкія вочы.

— Я ж думала, ён уцячэ... Што яму звычайныя вязніцы? Мышэй якіх прыманіць, ваўкоў... Вочы адвядзе, зачаруе...

Ясна — прыдумала дурніца сабе вобраз усемагутнага злавеснага ведзьмака.

— Як жа ты яго, такога моцнага, Тызенгаўзу завезла?

Меланхолія з гордасцю пасміхнулася.

— Супроць індыянскай голкі нават зубр не выстаіць! Спецыяльна для доктара ў сваіх знаёмцаў адшукала, кучу грошай уваліла. Затое ткнеш у шыю — праз колькі імгненняў чалавек што бервяно. Ну а як чараўнікоў перавозіць, ведаю: галоўнае — скруціць вяроўкай ад царкоўнага звона, вочы завязаць ды рот.

Пранціш ледзь стрымаўся, уяўляючы тую подласць, як Меланхолія цэліць атручанай голкай у шыю доктара.

— Вымушаны цябе расчараваць. Доктар — усяго толькі чалавек. Проста занадта разумны ды ахвярны. Ён не перагрызе ланцугі і не нацкуе ні на кога ваўкоў. А тое, што можа дзіўнае, прадметы на адлегласці рухае — ужываць лічыць за грэх.

Меланхолія зноў спахмурнела, неяк тужліва прамовіла:

— Даставаць яго трэба. Не выжыве.

Пранціш ускінуўся.

— Дык у чым замінішча? Тызенгаўз амаль што пад арыштам. У суд, войскі ўзяць...

— I костачак алхіміка не знойдуць, — цвёрда прагаварыла Меланхолія. — У тым маёнтку ўжо не адзін чалавек бясследна знік. Нават пастаўскі каморы, што з падскарбіем за межы пасмеў зачапіцца... Я б сама доктара вывела... Хоць з Тызенгаўзам ягоныя баснійцы, змагла б. Але памылку ўчыніла.

Дзеўка раздражнёна крактанула.

— Прапанавала Тызенгаўзу ваш Арфанус, каб доктара не чапаў. А той, як пабачыў каменьчык, ажно ашалеў.

Яшчэ б... Сам жа перадаў Пранцішу той апал у якасці падарунка аўстрыйскаму канцлеру.

— Забраў камень... Абазваў Лёдніка злодзеем і здрайцам. Загадаў баснійцам мяне вытурыць і на ганак не пускаць болей. Хацела іх паказытаць лязом, але ўсіх мне не забіць было. Пан Антоній папярэдзіў, калі каго прышлю шукаць, доктару не жыць. Дый куды мне было ісці? Ніякі суд мае сведчанні не прыме — бо хто я? Мяне, лічы, няма. Дый няможна мне па нашым кодексе ў суд звяртацца.

Пранціш пільна ўгледзеўся ў схуднелы твар забойцы.

— А чаго ты так пераймаешся? Што табе да лёсу Бутрыма?

Дзеўка імгненна натапырылася, ашчэрылася, як ваўчыца, — ад адчування небяспекі Пранціш ажно назад падаўся.

— Не твая справа, дзядзька. Хочаш доктара жывым бачыць — прыходзь заўтра раніцай у карчму «Тры жалуды на цабэрак». Бяры каго заўгодна, толькі не аддзел жаўнераў. Памазгаваць трэба.

Вось яна была тут, а вось яе ўжо няма... Толькі фіранкі плешчуцца празрыстымі хвалямі ды абыякавы твар поўні за вакном.

— Франця, ты з кім размаўляеш? — у кабінет зайшла Дамініка.

Пранціш усё яшчэ пазіраў у расчыненае акно, бяссільна сціснуўшы кулакі.

Выцягнуўшы з мужа некалькі словаў, Дамініка скінула санлівасць.

— Зараз бацьку пабуджу. Калі жывы пан доктар — значыць, выратуем.

***

Палац Тызенгаўза ў Паставах яшчэ толькі будаваўся — падскарбій наняў быў італьянца па імені Джузэпэ, каб займець штось падобнае да антычнага храма. Пакуль гатовыя былі пара бакавых флігеляў ды кухня. Сам нядаўні падскарбій жыў тут жа ў старым будынку сядзібы — аднапавярховым, але дастаткова прасторным.

Вядома, будаўніцтва спынілася: не да палацаў, калі ланцугі над вухам звіняць. За агароджай рэзрух: горы камянёў, недавершаныя муры... Але і не руіны, адкрытыя ўсім вятрам: у двары поўна баснійцаў — рэшткі вернай гвардыі Літоўскага Д’ябла. Ходзяць у калматых шапках, пазіраюць падазрона. Іншая прыслуга іх за вярсту абыходзіць, кабеты дык бегма пускаюцца, як рымлянкі ад барбараў. Пасля адстаўкі падскарбія, ягонага арышту і суда, хуткага і несправядлівага, большая частка баснякоў паз’язджала, але той-сёй усё-ткі застаўся. Хтось асабліва верны, каму проста няма куды падацца... Атрад быў нежартоўнай сілай.

Таму каралеўскіх жаўнераў, якія напраўляліся ў палац, сустрэлі ненавісныя погляды і бляск зброі... Якую, вядома, не ўжылі — бунтаваць супраць караля звольненаму падскарбію не выпадала.

Тызенгаўз нагадваў зацкаванага звера. Худы, прыгорблены, напяты. Ягоны погляд мітусіўся, быццам вышукваючы, адкуль стрэляць. Рукі з тонкімі вузлаватымі пальцамі ўвесь час рухаліся — перастаўлялі рэчы на стале, хапаліся за шаблю, якой пры баку не было, сціскаліся ў кулакі, расціскаліся... Пан Антоній, пакульгваючы, расхаджваў па сваім кабінеце, замеценым сумётамі папераў рознай ступені пакамечанасці.

— Я не разумею, што вам яшчэ трэба ад мяне! Я аддаў ягонай вялікасці ўсё — сілы, здароўе, багацці, што я назапашваў для яго!

Камандзір атрада, чарнявы шыракаплечы драгун па прозвішчы Недалужны, нават брывом не варухнуў у адказ на ламентацыі.

— Ваша мосць мусіць прабачыць, але мы маем загад... Ёсць звесткі, што на адной з вашых мануфактураў рабілі зброю, насуперак дамове яго каралеўскае мосці з расійскай імператрыцай... I вырабы дасюль засталіся прыхаваныя.

— Гэта паклёп! На судзе ўсё было даведзена! — худы зжаўцелы твар падскарбія пайшоў чырвонымі плямамі, як быццам хтось нябачны надаваў яму па шчоках.

— I ўсё-ткі літасціва просім вашу мосць суправадзіць нас на мануфактуру, каб упэўніцца, што чуткі лжывыя.

Падскарбій лаяўся на польскай: курва, кеп ды пся маць — замежных моваў так i не вывучыў, хоць і цягаўся па свеце, як прывязаны да ветру. Кажуць, гэтае няведанне яго і згубіла, бо цалкам быў залежны ад талмачоў. А што тыя перакладалі падчас перамоў з майстрамі, сакрэты якіх хацелася выведаць, ды з арыстакратамі, схільнасць якіх хацелася заваяваць, — адзін святы Геранім Стрыдонскі ведае, апякун перакладчыкаў.

Пан Недалужны запэўніў шаноўнага падскарбія ў адстаўцы, што часу ў яго шмат не зойме і нават дазволіць узяць з сабою ахову, а частку сваіх жаўнераў пакіне ў маёнтку. Сцерагчы паперы гаспадара.

Пан Антоній з бяссілай злосцю прашыпеў: ягоныя паперы столькі разоў перабіралі, што хутчэй можна з іх ваду здабыць, чым новыя звесткі. Ды словы ягоныя цяпер значылі няшмат. Былы падскарбій схапіў прыхіленую да пісьмовага стала кульбачку са срэбным навершам у выглядзе львінай галавы і вылецеў з пакоя, тыцкаючы ў падлогу кавенькай, быццам забіваў кагось.

Тызенгаўз не заўважыў, як ягоны госць на ганку перамігнуўся з русявым драгунам з блакітнымі вачыма, што, сціпла адвярнуўшыся, стаяў убаку.

Пранціш ніколі не сумняваўся, што былы сябрук па Віленскай акадэміі Вінцук Недалужны, з якім гулялі ў карты на апошняй лаўцы аўдыторыі і пераплывалі ў бочцы Вяллю, абярэ вайсковую кар’еру — бо быў з тых, каму dulce est pro patria тоrі^[6]. I сябрыне не здраджваў. Зрабіў усё як трэба. Падскарбія з дому выманілі. Цяпер няма каму падаць непрыкметны знак замардаваць таемнага вязня. Засталося яго знайсці.

I без Меланхоліі гэта зрабіць немагчыма.

Чуму было не пазнаць. Нягеглы жаўнерчык, шчуплы, увесь у рабацінні, з брунатнымі вачыма з венецыянскага шкла няспешна прагульваўся па маёнтку, зацкавана ўсміхаючыся звераватым баснійцам. Некаторыя нават знарок выскаляліся, гыркалі на рабога Аніку-воіна, каб пацешыцца, як ён уцягвае галаву ў плечы ды спатыкаецца.

На сцэну трэба было ісці Меланхоліі... Адна ўсе ролі сыграе.

Пранціш у драгунскім мундзіры, калісьці родным, змрочна цягнуўся за дзеўкай, не разумеючы, куды ж яна кіруецца... А кіравалася яна ў адзін з бакавых флігеляў, каржакаватую камяніцу, упрыгожаную вежачкай, да якой яшчэ не прырабілі дах. На ганку сядзеў чарнявы спадар у калматай шапцы, ссунутай набок, з-пад шапкі звісаў потны чуб. Адразу відно, што бацька ягоны тады хлявы замыкаў, калі коней краў. У зубах спадара курэла люлька, на каленях ляжала пістоля. I наўрад незараджаная.

Пад пільным поглядам курца Меланхолія завярнула за рог будынка... I тут замест нягеглага жаўнерчыка ўтварыўся віхор са сталёвымі маланкамі, якія перарвалі жыццё двум баснійцам, што стаялі пад акном, пацягваючы па чарзе з біклажкі. Іх бесцялесныя субстанцыі зараз, пэўна, пакутліва спрабавалі асэнсаваць: а што з імі, уласна кажучы, адбылося?

Воўк баіцца не сабакі, а ягонае звягі. Пранціш азірнуўся — у двары ніхто нічога не западозрыў. Меланхолія раптам штурханула падкаморага да сцяны і ўскочыла яму на плечы, нібы котка, каб дабрацца да акна. Але ж яно зачыненае! Падкаморы, трымаючы на плячах забойцу, краем вока заўважыў, што дзеўка дастала нейкі дзіўны нож з закруглёным вастрыём. Асцярожна, але хутка правяла на шкле... I вось у яе руках выразаны празрысты кавалак, які Пранціш мусіў бязгучна пераправіць уніз. А што толку — у такую дзірку толькі котка пралезе...

Ці дасканалая забойца.

Пранціш чакаў... Баснійцы самі былі дасведчанымі душагубамі, так проста не дадуцца. Вось яно... Нехта ў доме ўскрыкнуў. Час гаварыць Гіпацэнтаўру.

Спадар з люлькай не паспеў ускочыць i забегчы ў дом на падазроны шум — Вырвіча недарэмна ў свой час вучыў фехтавальнаму майстэрству сам Лёднік. Пранціш пераскочыў праз цела — калматая шапка адкацілася, паказаўшы круглую лысіну на макаўцы забітага. За Пранцішам у флігель забеглі Карусь ды Алесь — выратаваўчы атрад у зборы.

Малады Жылка, дарэчы, таксама рваўся вызваляць будучага цесця, але Пранціш пераканаў пана, што пераапранацца ў простата жаўнера яму не пасуе, а ягоная роля i так самая важная — каралеўскую паперу на інспекцыю Тызенгаўзавых мануфактур удалося здабыць вельмі хутка дзякуючы сваяцтву Жылкаў з новым падскарбіем Жавускім. Але пан Валенты чакаў непадалёк са сваімі людзьмі.

Пранціш падчас размоваў з Валентым увесь час лавіў сябе на думцы: а гэта мог бы быць ягоны сын з Ганулькаю... Нішто сабе, ладны... Някепскі муж для Сафійкі, унучкі гарбара ды кнігара. Праўда, у выпадку вырвічаўскага бацькоўства нос паніча, мусіць, удаўся б не такі кірпаты. I важнасці паменей — не быў Пранціш такім заможным, як Ганульчын муж-нябожчык, не перадаў бы сыну ваяводства ў спадчыну.

Меланхолія стаяла пасярод калідора са скрываўленымі кінжаламі ў руках. Тыя, чыя кроў стыла на лёзах, валяліся пад яе нагамі. Іх калматыя шапкі, здавалася, вось-вось самі па сабе папаўзуць па выкладзенай каменнымі шэрымі плітамі падлозе, каб схавацца ад шаляніцы.

— У канцы калідора... Ход у падвал. Не давайце нікому туды падысці! Бо доктар загіне.

Калідор заканчваўся сцяной без вокнаў, якую не паспелі ні распісаць, ні аздобіць ляпнінай. На пастаменце ў выглядзе калоны сумна бялеў мармуровы бюст Арыстоцеля, упрыгожаны пазалочаным лаўровым вянком. Алесь і Карусь занялі абарону, а Меланхолія ўзялася за вянок і крутанула з такой ятрасцю, быццам карцела звярнуць Арыстоцелю шыю.

Калона ад’ехала ад сцяны, адкрыўшы чорны прагал, куды спускаліся жалезныя драбіны. А самае страшнае — як толькі цяжкія каменныя пліты ад’ехалі, знізу пачуўся здушаны стогн, які вырываўся ў кагосьці праз сціснутыя зубы...

Хаця чаму «ў кагосьці»? Лёднік...

Пранціш ажно ссыпаўся ўніз па вузкіх прыступках, але Меланхолія і тут апярэдзіла. Чорны Доктар ляжаў, расцягнуты на нейкай жалезнай канструкцыі, і сіпла, няроўна дыхаў — падобна, трываючы моцны боль. У паўзмроку бялела ягоная кашуля — здаецца, не ў крывавых плямах. Меланхолія кінулася на калені, штосьці падкруціла ў незразумелым механізме — і з грудзей доктара вырваўся ўздых палёгкі.

— Бутрым! Ты як?

— Бы кузурка на шпільцы з Алесевай калекцыі, — прасіпеў той.

Пранціш не стрымаў нервовага смеху і пацягнуўся да вінта, які трымаў абруч на руцэ вязня.

— Не! Асцярожней, не чапай нічога, а то яму шыю пераламае! — крыкнула Меланхолія, працягваючы нешта асцярожна падкручваць у канструкцыі, якая ёй была, відаць, добра знаёмая.

Важдаецца як з дудою... Пранціш прыгледзеўся — ад сталёвага ашыйніка ішоў жалезны штыр наверх. Якраз да пастамента з Арыстоцелем. Пэўна, вось што мела на ўвазе дзеўка, калі казала пра цяжкасці з вызваленнем. Вязня можна было забіць не спускаючыся. Тузануў наверсе падважнічак — і ўнізе вечнае маўчанне. Ну і сакрэты замовіў прагрэсіст Тызенгаўз для сваёй сядзібы... Пэўна, італьянскі архітэктар са сваёй радзімы, слаўнай не толькі статуямі ды філасофіямі, але і адметнымі атрутамі ды катаваннямі, не адно такое злавеснае вынаходніцтва заказчыку прывёз.

Урэшце абручы на шыі, руках і нагах доктара расшчапіліся. Дзеўка дапамагла Лёдніку прыўзняцца і сесці на падлогу, зноў апярэдзіўшы Пранціша. Доктар адперхаўся.

— На гэты раз тут знайшліся добрыя знаўцы болевых кропак.

Лёднік лічыў патрэбным патлумачыць сваю слабасць, бо яны пачулі, як ён стогне. Вось ганарлівец. Меланхолія дастала з кішэняў дзве маленечкія шкляніцы.

— Пі!

Пранціш нізавошта не ўзяў бы са скрываўленых ручак чумы ніякае зелле. Але Баўтрамей адкаркаваў, прынюхаўся. I спустошыў абедзве бутэлечкі.

— Сафійка ў бяспецы?

— У бяспецы... У Капанічах... Ісці зможаш?

Пранціш падхапіў Лёдніка пад паху, з другога боку доктара падперла хударлявая, але дужая, як малады драпежны звер, дзеўка.

— Нармальна... Мяне ж не ўвесь час так... Сеансамi, так бы мовіць. Пара майстроў катавання трапілася — ніякай істотнай шкоды, а боль... на мяжы трываласці.

— Дык чаго ты ўпарціўся, дзед? — пыхкала Меланхолія, дапамагаючы сваёй ахвяры ўскараскацца па драбінах. — Пачаў бы тое золата варыць... Не, трэба было раззлаваць Літоўскага Д’ябла, каб на гішпанскага каня цябе ўклаў.

— Я слова даў. Больш ніколі алхіміяй не займацца.

Слова — волава, маўчанне — золата... А куля ўсё адно са свінца.

***

Тызенгаўз глядзеў у вочы Чорнага Доктара з раздражненнем, як на кубак астылай кавы, не адварочваўся, не чырванеў. А што такога асаблівага? Інструмент пачаў хібіць, і яго трохі падправілі ў катавальні.

— Як злодзея, які скраў асабліва каштоўную рэч, я меў права цябе, Лёднік, і бізунамі засячы. Цані.

Сумёты папераў на падлозе кабінета там-сям былі прымятыя бруднымі падэшвамі.

— Цаню, ваша княская мосць, — працадзіў праз зубы доктар, які на нагах трымаўся, але слаба, і Пранціш гатовы быў, як што, звыкла падставіць плячо, а з другога боку пільнаваў слабасць бацькі Алесь. — Я даўно ведаю, для ўладных гэтага свету звычайныя чалавечыя стасункі незразумелыя.

— Мой пан бацька — шляхціц, сусветна вядомы вучоны, чалец Адукацыйнай камісіі! — абурыўся малодшы Лёднік.

Тызенгаўз пляснуўся ў фатэль — нязручны, драўляны, іншых адмыслова не заводзіў, каб не заседжвацца, не песціцца, — злосна зарагатаў.

— З камісіі яго даўно выключылі з-за хворасці. Хто ж ведаў, што за табой, доктар, зноў, як за шалёнай блыхой, трэба будзе ганяцца. Шляхціц ты па патэнце, з гною вылез. I ўзняцца можаш, толькі сваю дачушку пад каго трэба падклаўшы.

— Я папрасіў бы, ваша мосць, не абражаць маю нявесту! — не вытрымаў Валенты Жылка, ягоны кірпаносы круглы твар пачырванеў, як свежы апёк. — Мы яшчэ падумаем, якую кампенсацыю з вас папрасіць за катаванне пана Баўтрамея! Ды паводле Статута вас мусяць пасадзіць у вежу, на ніжні паверх, на чвэрць года!

Голас пана Валентага, жаніха Лёднічанкі, яшчэ не да канца зламаўся i часам даваў смешнага пеўня.

— Нават страціўшы прыхільнасць яго каралеўскае мосці, я застаюся вышэй за вас, — задраў галаву Тызенгаўз. — Колькі я для гэтай дзяржавы зрабіў — вы драбніцы не спраўдзіце. Гэта я выстаўлю вам прэтэнзію за наезд ды маіх забітых людзей. Вам што? Жывыя, здаровыя, нават алхімік. Быў у цябе, Лёднік, шанец добрай справе паслужыць, наствараць золата дзеля Айчыны — думаеш, я яго на баляванні пусціў бы? Мануфактуры б аднавіў!

Валенты Жылка пры словах пра алхімічнае золата дужа зацікаўлена зірнуў на будучага цесця, агеньчык у вачах замігцеў нядобры, згубны балотны агеньчык, скажам папросту.

— Глупства, ваша мосць. Калі Баўтрамей можа філасофскі камень здабываць, чаму ж ён палацаў сабе не збудаваў ды пасадаў не купіў? — паспрабаваў астудзіць нядобры інтарэс Вырвіч.

— Адэпты прысягу даюць — нічога для сябе! — упэўнена заявіў Тызенгаўз.

Блазенскі век, блазенская гульня.

— Падобнай прысягі не даваў, алхіміяй не займаюся, — звузіў цёмныя вочы Лёднік. — Прызнаю заслугі вашае мосці перад навукаю ды прагрэсам, але метады вашы не прызнаю ніколі.

Літоўскі Д’ябал толькі скрывіўся.

— Да дупы мне тваё прызнанне! А з метадамі я сапраўды схібіў. Іначай трэба. Рабоў вельмі лёгка заахвоціць да працы, не ўклаўшы ні талера, — запэўніць, што яны працуюць на ўласную светлую будучыню, дзе кожны з іх паселіцца ў палацы і будзе есці з залатой талеркі. Тым, хто добра працуе, даваць якую-небудзь драбязу: паперку са словамі ўдзячнасці, напрыклад. I хай спаборнічаюць міжсобку. На каманды разбіць... Якая каманда болей зрабіла — той даваць на захаванне штандар з гербам гаспадара...

Тызенгаўз, захоплены чарговай ідэяй, ускочыў і забегаў туды-сюды па пакоі... Пранціша перасмыкнула, калі ён уявіў спраўджаныя планы былога падскарбія — ды ў ахопе ўсяе краіны... Шчаслівыя рабы, якія знясільваюцца дзеля паперкі з удзячнасцю ды права даткнуцца да штандара...

Падскарбій, падобна, так і не зразумеў, чаму пугай нельга будаваць моцнае грамадства. У каралеўскіх уладаннях, дзе ён гаспадарыў, дужа паменшылася сялян — уцякалі ад акрутнай паншчыны ў іншыя маёнткі. Вырвіч падазраваў, што і ў Караблях Лёдніка той-сёй знайшоў прытулак. Мімаволі ўспомніліся словы з варшаўскіх «Новых эканамічных ведамасцяў», якія любіў цытаваць Чорны Доктар: «Цяжар вялікай, часам нязноснай працы так ганьбіць цела і разумовыя здольнасці беднага земляроба, што ён працуе без задавальнення, без ахвоты, поўны роспачы, апускаецца ва ўсім і ледзь памятае, што створаны вольным чалавекам і адрозніваецца ад жывёлы, якая штодзень працуе побач». Дарэчы, пад уплывам рэспубліканца-доктара і ягонага нядаўняга начальніка па Адукацыйнай камісіі біскупа Масальскага ва ўладаннях Вырвічаў і Гараўскіх цяпер замест паншчыны плацілі чынш, і той налічваўся толькі ад сапраўднага прыбытку... А ў сваіх Караблях Лёднік, мусіць, зусім з сялянаў анічога не браў.

У дзверы кабінета сунуўся Недалужны.

— Інспекцыя скончаная. Пратакол аб зняволенні пана Лёдніка ягонай мосцю панам Тызенгаўзам склалі?

Гаспадар маёнтка спатыкнуўся і аж затросся ад злосці.

— Няўдзячнае быдла! Што вам яшчэ трэба? Што яшчэ вы хочаце забраць?

Ліхаманкава палез па кішэнях... I як шпурне доктару пад ногі маленькую скрыначку — тая тут жа развалілася, і па паркеце пакаціўся крывава-малочны камень.

— Забірай, Лёднік, у якасці кампенсацыі! Усё адно болей табе не прысудзяць.

Пан Валенты Жылка не пасаромеўся падабраць, бо доктар відавочна і не жадаў, і не мог нагнуцца. Добра, не гукнуў «уткні сабе ў горла».

— Арфанус... Камень з кароны Карла Вялікага, — грэбліва патлумачыў Тызенгаўз. — Калісьці Карл Першы Люксембургскі заклаў яго князю Альгерду — каралям заўсёды не хапае грошай на вайну. А князь Альгерд ахвяраваў Пятніцкай царкве ў Вільні. Там я яго і знайшоў, пад алтаром, калі з руінаў храм аднаўлялі. Бяры, доктар, на пасаг дачцэ, i каб цябе мае вочы болей не бачылі.

Пан Валенты з яшчэ большай цікаўнасцю пакруціў перад сабою апал-сірацінку.

Але ж Бутрым не мог проста сысці. Гэта ж Чорны Доктар. Угледзеўся пільна ў былога падскарбія ды павучальна гэтак:

— Ваша мосць, вам пагражае ўдар... Сасуды звузіліся ад перажыванняў i стомы, кроў ідзе па ix занадта цяжка, да таго ж назіраю прыкметы яе згушчэння. Я рэкамендаваў бы адвар кары белай вярбы і дзівасілу, можна п’яўкі... Рошчын воцату...

— Прэч!

Тызенгаўз шалёна шпурнуў у пана доктара кульбачкай са срэбным навершам, добра, Карусь шабляю ў похвах адбіў.

Пранціш і Карусь дапамаглі Бутрыму сесці ў карэту, прадастаўленую панам Жылкам. Пан Валенты, які неахвотна перадаў камень на захаванне Алесю Лёдніку, застаўся на кані — ясна, кожны хлопец марыць заявіцца да сваёй нявесты на чале пераможнага войска. Каруся, які таксама ўскочыў на каня, пан Валенты змерыў удавана-абыякавым позіркам.

— Не спадзявайся, хлоп, што мы з паннай Сафіяй возьмем цябе да нашага двара.

— Не спадзяюся, — голас Каруся гучаў, як заўсёды, спакойна. — А толькі калі ты, пан, сваю жонку скрыўдзіш, я з’яўлюся. I табе гэта моцна не спадабаецца.

Ваяводзіч сціснуў сківіцы, нават нос падаўся не такім кірпатым, рука так і цягнулася правучыць дзёрзкага мужыка, але пры доктару нязручна. Прыспешыў каня ды ад’ехаў падалей.

У карэце Пранціш застаўся сам-насам са сваім колішнім слугою. Баўтрамей асцярожна размінаў збалелае цела, суправаджаючы гэта звыклым буркатаннем медычных лацінскіх тэрмінаў. Яму ўсё яшчэ было няёмка, што малодшы сябар пачуў ягоны стогн. Дзівак! Не зламаўся ж, не прасіўся. А майстэрскае ўздзеянне на пэўныя болевыя кропкі... Не хацеў бы Вырвіч гэта адчуць на сабе. Ды яшчэ, як зразумеў падкаморы з няўцямных намёкаў Баўтрамея, зноў да доктара Саламея-нябожчыца з’яўлялася. Падтрымлівала яго ў пакутах. Што ж, такое каханне і па той бок мяжы можа трываць.

Не паспелі выехаць з Паставаў, як дзверцы карэты на хаду расчыніліся і ў экіпажы стала тры пасажыры. Вырвіч глядзеў на выскаленую ў звычайнай здзеклівай усмешцы Меланхолію, якая пазбавілася парыка і мундзіра i нават рабацінне з твару сцёрла, і сціскаў дзяржальна шаблі. У лыжцы патапіў бы.

— Ну што, раз заявілася, з’ясуем, паненка? Доктара болей забіваць і прадаваць не збіраешся ці новы заказ на яго ўзяла? Ці ўжо на мяне замова?

Меланхолія страсянула бялюткімі, як вылежалае на расе палатно, валасамі.

— Хто яго ведае, паночак? Усе пад Богам ходзім, на жарынках танчым.

Бутрым утаропіўся ў забойцу прафесарскім поглядам.

— Спадзяюся, паненка болей не верыць у казкі? Вечнага жыцця не маю, звярамі-птушкам не кірую — прабач, тут мы цябе падманулі, не мая гэта была справа.

Пакруціў галавой.

— Забабоны адны ў галаве... Вяроўку, якой мяне вязала, ад звана царкоўнага, мусібыць, адрэзала? Яшчэ б часныком ды сушанай крапівой мяне ўпрыгожыла.

— Я правілы ведаю... — набычылася дзеўка.

Яе вочы зноў былі то занадта светлыя, то як цёмныя прагалы з барвай на дне.

Баўтрамей толькі хмыкнуў.

— Запэўніваю, я ўсяго толькі чалавек. Хрысціянін, хаця й кепскі. Немалады, непрыгожы, небагаты, з характарам... складаным характарам. Нічога цікавага і карыснага ўва мне ты не знойдзеш, так што, спадзяюся, нашы шляхі адгэтуль разыдуцца ў розныя бакі — і вельмі далёка.

I мройна дадаў, пацёршы чамусьці злева шыю:

— А вось рэчыва, якім ты мяне на нейкі час спаралізавала, вельмі цікавае... Я б яго з задавальненнем даследаваў.

Пранціш ажно штурхануў доктара плячом — гэты апантаны яшчэ пра якую здзелку з чумой дамовіцца.

Але дзеўка задрала ўпартае падбароддзе:

— Больш не маю. Адну голку толькі здабыла з цяжкасцю.

Памаўчала. I раптам, выдыхнуўшы, як з моста галавой:

— Ты пытаўся, дзед, ці ведаю я Ватмана-Шматмана... Той ці не той, але забраў мяне ад маткі менавіта такі, як вы апісвалі. Высозны, белавалосы, аблічча ў шнарах. Бацька ён мне ці не, не скажу — нічога бацькоўскага ў дачыненні да сябе не адчула. Мусіць, проста праязджаў вёскай ды ўбачыў такую ж пачварынку, як сам, зацікавіўся.

Памаўчала і дадала — так, што Вырвіч зразумеў: першы раз камусь гэта гаворыць.

— Гальшка я. Галена.

Віну сваю адчувае, ці што? Чаго да Бутрыма прычапілася?

— Вы не пачвара, Гальшка.

Ціхі голас Лёдніка змусіў Пранціша тузануцца. Ну доктар, так легка прабачыць чуму, з-за якой столькі нацярпеўся!

— Тыя, што нас ламаюць, заўсёды стараюцца, каб мы адчувалі сваю віну. Верылі, быццам усяго, што з намі робяць, заслугоўваем. Ніхто не народжаны кепскім, Галена. Вы больш высакародная, чым тыя, хто вас скарыстоўвае.

Доктар выцер спацелы лоб рукавом — ледзьве ж сядзіць. Меланхолія глядзела на нядаўнюю сваю ахвяру спадылба незразумелым позіркам. Вырвіч не вытрымаў.

— Так што, спадарыня Галена, ідзіце вы з мірам і са сваім глыбока схаваным унутры высакародствам на ўсе чатыры бакі свету, а можаце пяты знайсці. Пану Баўтрамею трохі не да філасофскіх размоў.

Баўтрамей на знак згоды прыкрыў вочы.

Чорная Меланхолія, яна ж Гальшка, ганарыста ўзнялася, трымаючыся за сценку карэты. I раптам страсянула белымі валасамі, вярнуўся круцельскі выраз аблічча.

— А што, дзед, ты сваё слова трымацьмеш?

Баўтрамей расплюшчыў цёмныя вочы.

— Трымаць слова — цнота пачцівага чалавека.

— Тады за табой доўг. Памятаеш, абяцаў мне двубой?

Не паспеў Пранціш дацягнуца да Чумы, як тая штурханула дзверы ды выскачыла на хаду з карэты. Доктар і падкаморы высунуліся вонкі, але пабачылі толькі, як за прыдарожным кустоўем штось мільгае...

Вось каго трэба было вяроўкай ад звана вязаць ды нячыстую сілу выганяць.

У карэту зазірнуў, нахіліўшыся з каня, устрывожаны Алесь:

— Пан бацька, пан Вырвіч, мне падалося, ці хтось ад вас выскачыў?

Пранціш азірнуўся на Баўтрамея, які зноў адкінуўся на сядзенні і заплюшчыў вочы.

— Здань, Алесь. Бываюць, ведаеш, такія, што i сушанай крапівой не адгоніш.

***

У Капанічах іх пераможны атрад сустракалі... Ну, не з кветкамі ды мядзянымі трубамі, але са шчырымі ўсмешкамі. Дамініка на шыі мужа павісла, не саромеючыся старонніх, абцалоўвала ягонае аблічча. Яначка ды Паўлючок таксама прыхінуліся... Яначка блакітнавокі, Паўлюк цемнавокі, у матку. I Касенька голас падала на руках у нянькі. А лялечка якая, у белай сукенцы з ружовымі карункамі... Цёмныя вочкі, светленькія кучаравінкі... Не меней гожая, чым Соф’я Лёднічанка, вырасце!

А, дарэчы, дзе Сафійка? Пранціш адарваўся ад сузірання свайго дарагога сямейства, абвёў поглядам двор. Яначка адхінуўся, пасур’ёзнеў... Ды нават спахмурнеў.

— Панна Сафія, напэўна, не выйдзе...

I вочы хавае.

Пранціш не паспеў устрывожыцца — выйшла! Танклявая постаць у сціплай сіняй сукенцы, твар вэлюмам прыкрыты. У таямнічую даму гуляемся, ясна... Стала на ганку, ручкі склаўшы.

— Некалькі дзён з пакоя не выходзіла, Яначку вунь толькі пускала, есці ёй насіў... — трохі напружана патлумачыла Дамініка. — Не ведаю, што ў галаву ўзяла дзяўчынка...

А між тым адбывалася ўрачыстае з’яўленне жаніха перад чароўнай нявестай. Пан Валенты Жылка пад’ехаў на белым кані ў сармацкім строі, чырвоная аксамітная дылея з собалем, шляхецкая шапка з дыяментавым гузам, рука на шаблі-карабэлі, похвы ззяюць ад каштоўных камянёў... Вусы вось пакуль не адрасціў.

Пранціш мімаволі азірнуўся, шукаючы Каруся: той хаваўся за людзьмі, хаця як такі доўбня схаваецца, выцягнуўся за год, ледзь не на галаву вышэй за Вырвіча. Вусны сурова сціскае, але галаву не панурыў, бо позірк таксама да паненкі прыліп. Забыўся за гэты час, што глядзець на кабетаў грэх. Ды шмат што за гэты год у іх ува ўсіх змянілася.

Між тым Валенты Жылка спрытна саскочыў з каня i, бог ты мой, як у рыцарскім рамане, стаў на калена перад ганкам, што выконваў ролю пастамента для ліцвінскай Чароўнай Алены.

— Мая панна, ваш бацька вызвалены! Нават сатысфакцыя атрыманая пры сведках. Ніякіх перашкодаў болей няма нашаму шчасцю!

Рэпеціраваў, відаць, хлопец.

Панна пастаноўку ацаніла. Галоўку схіліла.

— Шчыра ўдзячная вельмішаноўнаму пану Жылку. Ніколі не забудуся на ягоную храбрасць ды дабрыню. А шчасце... — стрыманы ўздых. — Шчасце, пан Валенты, па заслугах нашых даецца.

I гэтая раманаў начыталася. Вырвіч з Дамінікай перазірнуліся, хаваючы ўсмешкі.

Сафійка спусцілася на апошнюю мармуровую прыступку і адкінула вэлюм.

Вырвіч перастаў усміхацца.

Уся левая шчака паненкі была скалечаная апёкам. Чырвоная страшная рана пачыналася пад вокам і спаўзала да падбароддзя.

Валенты нязграбна сеў на траву. Бутрым кінуўся абдымаць сваю красачку... Якая холадна і гучна патлумачыла анямелым прысутным:

— Нешчаслівы выпадак, панове. Захапілася хімічным эксперыментам.

Дамініка раптам ціха ўсхліпнула і ткнулася мужу ў плячо. Непадалёк цесць пан Гараўскі ціха і роспачна лаяўся.

Дык гэта ж нявеста сама сабе ўчыніла — сціснула холадам сэрца падкаморага здагадка... Каб болей не ваявалі за яе, не скрадалі, не дратавалі блізкіх. Мусіць, нагледзелася на Смажаную Німфу, якую выяўляла Меланхолія, і прыйшло ў галаву...

Сафійка з-за бацькавага пляча спакойна глядзела на Валентага. Той апусціў вочы, не ў змозе сузіраць сапсаваную гожасць, якую ўжо лічыў сваёй заваёвай.

— Пан Валенты, думаю, будзе да лепшага, калі я вярну вам слова. Хай пройдзе колькі гадоў, праверацца пачуцці. Я не хачу зараз кагось звязваць са сваёй асобай. Мне трэба прывыкнуць да новага становішча. Наўрад з такім тварам мне варта з’яўляцца на балях ці дзесь яшчэ.

Пан Жылка разгублена падняўся на ногі... Хлапчо зусім... Хоча па-рыцарску... Але...

Вырвіч падышоў да пана, крануў за плячо.

— Пан Валенты, думаю, паненка разумна кажа. Хай заручыны вашыя будуць лічыцца часова адкладзенымі. Паненцы трэба паправіцца, падумаць. Едзьце дадому, да сваіх абавязкаў... Зразумейце, Сафійцы зараз цяжка вас бачыць.

Вой, атрымае паніч гарохавы вянок. I Ганулька пакрыўдзіцца... Бо ясна, дзіця бярэш за руку — матку бярэш за сэрца.

Баўтрамей кіўнуў на знак згоды. Як кажуць, добраславі дзіцятка на ўсё добрае, на другое само здагадаецца.

— А на знак удзячнасці ўсёй вашай сям'і, пан Валенты... Прыміце невялікі падарунак. Алесь, аддай пану Жылку Арфанус.

А мог за той каменьчык прынамсі новы дом набыць.

Але Валенты, як ні сімпатызаваў крывавай Сірацінцы, гонар меў.

— Мы дапамагалі не дзеля падарункаў.

Вядома, запэўніў былую нявесту, што яна назаўсёды ў ягоным сэрцы, нягледзячы ні на што... I абавязкова паправіцца, i стане яшчэ прыгажэйшай, i спазнаюць яны шчасце... Але рукі ў яго дрыжэлі, і голас дрыжэў, і вочы апускаліся і набрыньвалі слязьмі.

— Усё, хопіць настрой адно аднаму псаваць! — рашуча заявіла Дамініка, як толькі пан Валенты са світай знік, і падміргнула Сафійцы весела. — Пайшлі, адсвяткуем шчаслівае вяртанне нашых герояў!

Узяла сыноў за рукі.

— Як сабе хочаце, а я жадаю сёння гульню ў шарады! Усе, хто можа, — дапамагайце рыхтавацца...

I рушыла ў дом. А Меланхолія, напэўна, яшчэ б Сафійцы вялікі палец паказала — маўляў, малайчына! Калі белую лісіцу, лісіную царыцу, злавіць у пастку, яна лапу сабе адгрызе, а ў няволю не пойдзе.

Пан Гараўскі выцер вочы і, праходзячы паўз доктара, які абдымаў дачку, папляскаў таго па плячы.

— Нічога, на жывым зажыве.

Баўтрамей таксама прагнаў тугу. Засяроджана, як заўжды падчас прыёму кліентаў, узяў дачку за падбароддзе, павярнуў яе галаву, прафесійным поглядам вывучыў рану.

— Кіслатой плюхнула? Сама намяшала?

Сафійка падціснула вусны.

— Так атрымалася. Дослед...

— Хай будзе дослед. Баліць?

— Не.

Апусціла цёмныя вочы.

— Маніш, баліць. Шчолач прыкладвала? Бачу, прыкладвала. Што ж, пайшлі, будзем лекаваць. Шнар, вядома, застанецца.

Вырвіч згадаў, што такі ж, толькі меншы, апёк утварыўся на шчацэ Алеся, калі той захінаў сваю каханую, Праксэду, якую хацелі па загадзе Тэрэзы Радзівіл асляпіць кіслатой. Праксэда тады лекавала свайго рыцара патоўчанымі перлінамі з уласнай сукенкі. Шнар паджыў, засталася белая зморшчаная скура. А Бутрым жа майстар. Нічога, будзе Лёднічанка дастаткова прыгожай... Толькі ўжо не для разбэшчаных арыстакратаў, якім трэба знешняя дасканаласць. Дыямент з плямай іх ужо не варты. Так што Сафійкін учынак сапраўды выратаванне. А для беднай дзеўкі... Ну, дык яна ж сама заяўляла, што хоча праславіцца розумам, а не красою.

У дзвярах дома Сафійку нагнаў Карусь. Вось калі дзеўка збялела ды пачала адварочвацца, хаваючы рану. А хлопец не адварочваўся. Наадварот, глядзеў ды ўсміхаўся радасна.

— Ніколі паненка яшчэ не была такой прыгожай!

Сказаў гэтак цвёрда, упэўнена, ад сэрца, што нат адцення насмешкі не западозрыць. Сафійка падняла на слугу вочы і ўпершыню за сёння ўсміхнулася, i не так, як раней, пераможна ці гарэзна, а нясмела і вельмі светла, не зважаючы на боль.

I ўцякла ў дом.

I што з гэтага спляцення жарсцяў урэшце будзе?

Ат, абы ўсе жывыя заставаліся. Бо ўжо год, як няма пані Саламеі. Пайшла ядзерка на неба, і каціліся перад ёю перліны слёз... Ды не ўсё забыта, што зямлёю ўкрыта.

Раздзел дванаццаты ЯК ПАН ВЫРВІЧ ПАЭМУ ПРА СЯКЕРКУ ПІСАЎ, ДЫ НЕ ДАПІСАЎ

Сярод музаў была ў Апалона самая ўлюбёная, старэйшая між сёстраў — Каліёпа, стваральніца эпічнай ды гераічнай паэзіі. Паслухаеш яе — і жыцця не шкада ў імя светлай мэты...

Зрэшты, ці мала якую гніль можна эпічненька падаць у якасці светлай мэты — гэтак на магнацкі стол смажаных вожыкаў часам падаюць, упрыгожыўшы дзівосна ды прыправіўшы шчодра вохкімі падлівамі. Светлыя мэты — гэта субстанцыя плыткая... Але хто ў светласці ўсумніцца, Каліёпа не папусціць. Дачок цара Піера, што аспрэчылі ейную праўдзівасць, ператварыла ў сарок, сірэн паабшчыпвала — у небарак, аказваецца, раней крылы былі...

Так што пан Вырвіч, пііт, абранец Каліёпы (а таксама сёстраў ейных Палігімніі, Эўтэрпы і часам нават Эрата) не сумняваўся ў тым, што ягоныя ўзнёслыя радкі пра Сякерку выклічуць захапленне.

Цяжкія засовы на дзвярах грымнулі, дзверы рыпнулі, пан Сякерка, падобны больш да калоды пад той сякеркай, тут як тут. За ім служка з падносам, гружаным місамі з каўбасамі ды клёцкамі.

— Ну як, пан Вырвіч, ці напісалася яшчэ колькі строфаў?

Пранціш лена павярнуўся на пярыне, што стараннямі пана Сякеркі лягла паўзверх кучы саломы, на якой мусілі спаць менш таленавітыя вязні менскага замка.

— Напісалася трохі, пане Альберце. Герб Окша мае слаўную гісторыю, як і род вашае мосці. Не хапае нечага для натхнення... Можа, валахскае віно кіславатае было, душэўную энергію панізіла...

Пан Альберт Сякерка, камендант замкавы, замітусіўся, замахаў кароткімі рукамі, паабяцаў, што неадкладна даставяць вельмішаноўнаму пану Пранцішу Вырвічу найлепшае французскае віно з вінаграднікаў Лангедока. А не дзьме ягамосці з акна? Дастаткова нацеплена ў пакоі? Хай толькі пан Вырвіч не забудзецца згадаць у сваёй паэме пра дзеда, пана Гапона Сякерку, мечніка Заслаўскага, які пад Хоціным ваяваў, і пра подзвігі самога пана Альберта Сякеркі на Рэчыцкім сойме, калі давялося супрацьстаяць радзівілаўскім сатрапам...

Пііт важна кіўнуў і паказаў пальцам, куды ставіць паднос. Дзеля Вергілія з Падняводдзя ў вязніцы нават зладзілі стол, няхай з няструганых дошак, але накрыты льняным абрусам.

Пранціш уцягнуў носам водар каўбасак... Някепска. Можна і папалуднаваць...

Пан Сякерка зразумеў, што ягонага падапечнага трэба пакінуць сам-насам з музаю, і адступіў да дзвярэй.

— Толькі паспяшайцеся, пан Вырвіч... Хацелася б, каб ваш выдатны твор застаўся завершаным...

А то павесяць цябе пасля калядных вакацый, паэце мройны, і застанецца недаапетым слаўны род Сякеркаў — дамысліў Пранціш недагаворанае.

Перад тым, як запусціць зубы ў прысмак, Вырвіч прабег вачыма па спісаным аркушы:

М-дам... Не раздумваючы далей, ці можна назваць магутнай зброяй выяўленую на гербе Окша сякеру, Вырвіч адкусіў сакавітай каўбаскі, не зважаючы, што залацісты тлушч капае на рукапіс.

Нічога, у кожнай пачцівай шляхецкай сям’і ведаюць, што тлушч — сімвал багацця, таму ежа самавітага гаспадара мусіць быць як мага больш тлустая. Без шкваркі ліцвіну сорам за стол сядаць! Тлушч дадавалі нават у гарэлку. З падобнымі пачцівымі традыцыямі чамусь зацята змагаўся Лёднік, сцвярджаючы, блюзнер, што тлушч кепска ўплывае на страваванне, выклікае хваробы пячонкі i нават сэрца...

Сам худы, як бізун, вось i нагаворвае.

Пры ўспаміне пра доктара Лёдніка Пранціш зноў пачуўся, нібыта ўклалі на калючую салому... Апошняе, што Вырвіч пра сябра ведаў, — даехаў сабе да Вільні разам з Сафійкай ды Карусём і пачаў у Віленскай акадэміі, ператворанай у свецкую Галоўную літоўскую школу, цвічыць студэнтаў у якасці прафесара, больш не баючыся, што за выкладанне анатоміі выганяць. Жан Жылібер, як толькі там абжыўся ў якасці загадчыка кафедры, адразу выпісаў сябра да сябе.

I Вырвіч шчыра спадзяваўся, што доктар дастаткова глыбока занурыўся ў сваю навуку. Бо калі паехалі на гадавіну па Саламеі ў Гародню... Страх глядзець было на Бутрыма. Як упаў на жончыну магілу... Так і змерз бы там, каб, дарэмна прачакаўшы колькі гадзінаў, гвалтам яго адтуль не забралі. Алесь тады з Вены быў прыехаў, сядзеў з бацькам усю ноч у пакоі, толькі малітвы і адратавалі доктара.

Пасля таго ляжання на прамерзлай зямлі ў Бутрыма зноў ногі забалелі. Баяліся, што давядзецца ўспомніць пра крэсла на колах... Але абышлося, пакульгваць толькі стаў.

Але, калі Вырвіч пад арышт патрапіў, ці не сядзіць у якой з суседніх камераў і Баўтрамей? Пан Сякерка ўсяляк запэўніваў, што не... Ніякага доктара Лёдніка тут і блізка няма... Дык, можа, проста пасадзілі ў вязніцу іншага месца? Як бы звесткі з волі атрымаць... Але, падобна, мярзотнікам удалося зрабіць так, каб пра зняволенне менскага падкаморага не даведаліся. Гайдукоў капаніцкіх, што пана пільнавалі, ці пасадзілі таксама, ці адправілі, падмануўшы. Мала што — загуляў пан падкаморы... Дамініка будзе злавацца, але шукаць раней чым праз тыдзень не пашле.

Пранціш думаць не думаў, што гэтак скончыцца, калі паехаў на сесію каморскага суда. Падлюкі дачакаліся апошняга пасяджэння, калі шляхта ўся перапілася, хто з радасці, справу выйграўшы, хто са злосці, справу прайграўшы, так што хоць Ноеў каўчэг тады абрынься проста з неба — падумаюць, гэта проста яшчэ адну бочку піва разбілі. Падгадалі, каб незадаволеных атрымалася куды больш, чым задаволеных...

Ну не мог Вырвіч кіравацца тым, каб праз несправядлівыя прысуды збіраць сабе прыхільнікаў. I адчуваў жа, што супраць яго змова... Што двое каморых, ім жа самім у паветах прызначаных, сумневу ягоныя прысуды падвяргаюць занадта часта. Але пад канец сесіі сам у лукаткі хадзіў — а як было з панамі-братамі не пасядзець пасля цяжкіх разборах за чарачкаю ды куфлем? Усе складаныя выпадкі разабраныя, можна парадавацца свайму судзейскаму майстэрству.

Так што, калі абвясцілі, што пан Пранціш Вырвіч траціць пасаду згодна з артыкулам шэсць раздзела дзевяць Статута Вялікага Княства Літоўскага, Вырвіч мог толькі па-дурному раўці ды рагатаць. Якая аргументацыя, калі ў памяці змест таго артыкула плёхаўся на дне дзясятага кубка такайскага... Гэта пасля Вырвіч будзе пракручваць у мазгах радкі: «А каторы бы падкаморы без прычыны хваробы сваёй да трох разоў рокаў, за позвы яго злажоных, не з’явіўся, гэткі ўрад свой траціць».

Тут жа ў судзе зачыталі дакументы, сведкамі падпісаныя, як менавіта падкаморы суддзя пан Пранціш Вырвіч пагарджаў сваімі абавязкамі і не з’яўляўся на пасяджэнні, не адклікаўся на позвы пакрыўджаных, што чакалі яго на справядлівы суд...

I цвярозым не змог бы апраўдацца, што цягаўся ў гэты час па Аўстрыях ды Прусіях у кампаніі Чорнага Доктара, Чорнай Меланхоліі i клятага Арфануса... А ў сваім «святочным» стане мог толькі лаяцца... Збольшага на лаціне. Гекзаметрам і амфібрахіем.

Былога суддзю падкаморага цакляры, служкі ляндвойтаўскія, узялі над рукі ветліва, павялі ці панеслі, ужо не важна... А калі праспаўся ды прадраў блакітныя вочы, аказалася, што спачывае ў вязніцы, таму што граф Мануцы звінавачвае пана Вырвіча ў акрутным забойстве свайго ахмістра, змове з разбойнікамі і падрыхтоўцы замаху на караля...

А што хацець — старостам менскім прызначаны пан Міхал Брастоўскі. Той самы, чыя прыжытая на чужыне дачка Праксэда ўцякла да доктара Лёдніка ў асістэнткі і ледзь не стала жонкай Алеся. Тады ў менскім судзе пан Міхал змушаны быў адазваць свае абвінавачванні супраць доктара, а Пранціш, як спрактыкаваны ў судовых справах, вёў дыспут. Так што рыхтуйся, шкаляру, да аслінай лаўкі.

Вырвіч уздыхнуў, пацягнуўся да пяра, уторкнутага ў бронзавую чарніліцу ў выглядзе галавы Мінервы, і хутка на захляпаным тлушчам аркушы дадаліся ўзвышаныя радкі:

Пранціш трохі падумаў, выкрасліў «волат» і ўпісаў «Марс». Яшчэ падумаў, адкусіў каўбаскі, замяніў на «буйвал». Буйвал Альберт Сякерка. Не. Лепей, як ад пачатку, — волат. Пацягнуўся за жбанам з вінцом... Усё-ткі кіслае. Хай будзе «буйвал».

***

На суд пацягнулі нечакана, не папярэдзіўшы... Насуперак усім законам. Бо наўрад следствам можна было назваць тую адзіную сустрэчу з ленымі пісарам і падсудкам, якія нічога толкам нават не пыталіся... Не суджана было давесці да шчаслівага фіналу эпічную «Паэму пра Сякерку».

Калі Вырвіч спадзяваўся пабачыць залу, набітую шляхцюкамі, гатовымі дыспутаваць і дамагацца справядлівасці, дык давялося расчаравацца. Сабраліся не замкавым судом, а калегіяй — падваявода, падстароста, пісар. Усе — людзі Брастоўскага. Не сажалка, а лужына, не карасі — апалонікі, але гразі не менш. Возны — адзіны, каго Вырвіч добра ведаў, а лепш бы і не ведаў, бо той апоек няшчасны. Лупавокі адвакат таксама куплены... Заявіць, каб замянілі? Такога ж дадуць. Шляхцюкоў-сведкаў усяго некалькі, ясна, кліенты пана старосты. Пан Сякерка таксама тут — дык і ён Брастоўскага чалавек i з-за паэтычнага слова пра свой радавод супраць плыні не паплыве. Добра хоць з усімі выгодамі Вырвіч дзякуючы яму пераседзеў гэтыя дні, і кашулю меў чыстую пераапрануць, i пуховую коўдру — накрыцца. За дзвярыма не цікаўны натоўп, а каралеўскія жаўнеры. I не відаць ні капаніцкіх гайдукоў, ні пана Гараўскага, ні верных сяброў...

Сам вінаваты. Абяцаў, што пасля зімовай сесіі адправіцца праведаць Лёднікаў у Вільню, а напіўшыся, гарлаў пра гэта на ўсю карчму... Уласных гайдукоў, што спрабавалі свайго пана адарваць ад бахусавых спаборніцтваў, выгнаў... Так што ў Капанічах, відаць, упэўненыя, што неўтаймоўны пан Франтасій з’ехаў і шукае чарговых прыгодаў на свой русявы чуб. Box, дастанецца ад Дамінікі...

Што ж, не першы раз тут падобнае судзілішча — вунь пана Міхала Валадковіча, кумпана Пане Каханку, гэтак жа таемна схапілі, асудзілі ды й расстралялі ў сутарэннях Менскай ратушы. Нават радзівілаўскіх войскаў не пабаяліся. А Вырвіч — хто? Вайны праз яго не развяжуць.

А вось i граф Мануцы, расфуфыраны, як пернік на Каляды, набелены-нарумянены, хоць злізвай. Граф з амаль шчырым сумам ківаў у такт лемантацыям гродскага суддзі пана Ёдкі, якогатолькі што зацвердзіў кароль, а быў ён таксама крэатурай Брастоўскага, з ягоных рук карміўся i на Вырвіча глядзеў як на скулле.

— Як мог самавіты шляхціц, падкаморы павета, добрага роду, звязацца з лапцюжнікамі? Парушыць святое — напасці на шляхціца-брата? Толькі цуд, апякунства Маткi Божае ўратавала сына яго светласці, якога бунтаўнікі збіраліся забіць! На бязвіннае дзіця руку падымаць!

Ёдка быў высахлы старэча, якому б даўно залатых карасёў у эдэмскай сажалцы лавіць ці, хутчэй, самому карасём смажыцца на пякельнай патэльні.

— I што ж змусіла пана Вырвіча пайсці на гэткае страшнае злачынства?

Галоўнае, Сафійку не ўмешваць.

— Я шаную шляхецкія цноты, і адна з іх — заўсёды заступацца за бязвінных, — паправіў сабаліную шапку Пранціш. — Прыехаў пагасцяваць да знаёмага аптэкара ў Браслаў і выпадкова пачуў, што ў Бяльмонтах зняволеныя скрадзеныя дзяўчынкі. Ну як не выручыць? Я, панове, у маладосці нават адзін да цмока ў пячору адправіўся ў горадзе Дракошчыне! Забіў, дарэчы. А хто ў Бяльмонтах яшчэ падлучыўся да бойкі — не ведаю.

Мануцы, які час ад часу пазіраў на дзверы і нібыта кагось яшчэ чакаў, нават папляскаў у ладкі паэтычнай прамове. Лупаты адвокат, падобны да карася, якому прычапілі вусы, дзеля прыліку звярнуў увагу панства на тое, як абвінавачаны шануе сармацкія традыцыі.

— Рыцар пан, значыць, бездакорны... — з’едліва прасіпеў суддзя. — Цмока забіць, дзяўчатак вызваліць... Але ў нас ёсць сведчанні, якія цалкам абвяргаюць словы пана,

Нешматлікія ўдзельнікі судовага пасяджэння ўхвальна загулі. У пакой завялі паненку у багатай старасвецкай сукенцы і каптурыку, з міленькім тварам і сціпла апушчанымі вачыма... Што значыць бялілы, чырванілы ды чарнілы змылі... Не пазнаць. Але Пранціш усё-ткі пазнаў: тая самая паненка, якую яны з Чорнай Меланхоліяй вызвалілі ад гвалтаўнікоў у сутарэннях. Гані казу ад капусты, яна гарох зжуе.

Дзеўка між тым, час ад часу бязвінна ўскідваючы вочы на высокі суд, звонкім галаском апавядала па падказках пана суддзі пра страшнае няшчасце, якое абрынулася на Бяльмонты. Жыла яна там зусім не ў якасці палонніцы, а па сваёй волі. Гэтак жа, як і іншыя дамы опсаўскага фрауцымера, то бок фрэйліны, шчаслівыя тым, што патрапілі знаходзіцца пры графскім двары, дзе бывае сам кароль. Бавілі час у малітоўных бяседах. Музыку прыстойную слухалі, духоўныя вершы чыталі. Чыста анёлкі. I раптам — бунт, напад, гвалт... Так, яна памятае гэтага вось пана, што кіраваў бунтаўнікамі. Цудам удалося ўцячы, схавацца ды ацалець ад пажару. I беднага маленькага графскага сына шукалі, хацелі грошы за яго атрымаць ці забіць.

Удзельнікі судзілішча ўступалі з абуранымі стогнамі ў патрэбных месцах зладжана, як антычны хор.

Пранціш быў не адзін год суддзёю, мог выбудаваць аргументацыю як трэба. I схітрыць, і прыгразіць сам не дурань. Але ў той жа час ён выдатна разумеў, што за прадстаўленне у гэтай зале шчодра заплочана, як за спектакль вандроўнага тэатра, i прысуд ужо вынесены... З намёкаў вынікала, што Мануцы спадзяецца не проста спагнаць гнеў па тым, каго ўдалося схапіць, але злупіць з яго за ўрон столькі, колькі будзе магчыма. Шляхецкі наезд — гэта адно... А змова з мужыкамі, прыгоннымі бунтаўнікамі — ніводзін шляхцюк не апраўдае, няхай тыя мужыкі сто разоў мелі падставу паўстаць. Сапраўды, закон — павуцінне, якое разрывае аса, а дробная машката загразае, каб стацца здабычаю ўладнай Арахны...

Дарэмна нядаўні падкаморы Вырвіч не аддаваў належных высілкаў барацьбе за сэрцы шляхты, то бок падарункам і інтрыгам. Нават магнаты не саромеюцца, калі трэба — у гразь з каня саскочаць, каб з панамі-братамі перад соймам паабдымацца, калі трэба — наезд на маёнтак палітычнага ворага зладзяць. Адзін Вырвічаў знаёмы, калі адправіўся ў мястэчка агітаваць шляхту аддаць за яго галасы на сойміку, паперадзе свайго каравана з медавухаю ды кумпякамі пусціў незвычайны вайсковы аркестрык: з дзясятак высокіх гожых дзевак, апранутых у градэтуравыя мундзірчыкі і чырвоныя каскеткі, ігралі на валторнах і чаканілі крок, бы запраўскія жаўнеры.

— Як жа не далучыцца да такога войска? — справядліва разважыла местачковая шляхта.

А цесць пан Гараўскі кожны раз рагатаў, успамінаючы візіт пісара Пане Каханку, пана Марціна Матушэвіча, які спрытна здабываў міласць моцных гэтага свету праз панегірыкі ды эпічныя паэмы.

Дык вось, калі ў пана Марціна зніклі з дому два срэбныя падсвечнікі, ён абвінаваціў беднага шляхцюка Юзафа Вітаноўскага, аднаго з тых, што па звычаі карміліся пры доме багацейшага пана-брата і за гэта гарлалі за яго на сойміку ды прадастаўлялі свае шаблі падчас наездаў і рушэнняў. Вітаноўскаму ўсыпалі дзвесце пяцьдзясят розгаў і пагналі са двара. А той, каб адпомсціць, абвясціў, што пан Матушэвіч — ніякі не шляхціц, а сын селяніна Матуса і ў маёнтку Вітаноўскага жыве ягоная родная цётка — пригонная Ганна Гінчукова па мянушцы Шымчыха. Паколькі Матушэвіч быў радзівілаўскім кліентам, Чартарыйскія ўхапіліся за магчымасць учыніць прыкрасць у варожым лагеры, зладзілі цэлую кампанію з выступамі Гінчуковай на сойміках і раскідваннем друкаваных пашквіляў...

Няма для шляхціца горшага, чым сумнеў у ягоным шляхецтве... Нявеста Матушэвіча, атрымаўшы пашквіль пра жаніха, адмовілася ад вяселля. Справа мусіла разбірацца на менскім Трыбунале. Дык вось, пан Матушэвіч аб’ехаў усіх сяброў Трыбунала, у тым ліку пана Гараўскага. Прыехаўшы ў маёнтак, адразу падаў крыжам і ліў слёзы. Колькі трэба, столькі і ляжаў, пакуль гаспадар не зробіць ласку падысці. А тады ножкі цалаваў, скуголіў-лямантаваў, ажно сабакі падвывалі.

Шляхта дужа дзівілася, як пан навучыўся файна слёзы ліць: раз — і цэлы фантан! Пан Гараўскі амаль сур’ёзна сцвярджаў — нават у ботах ягоных пасля сустрэчы з Матушэвічам салёная вада хлюпала.

I выплакаў-такі нясвіжскі пісар прысуд на сваю карысць.

Вырвіч, нашчадак Палямона, не мог сабе такога дазволіць. Hi загадаць засцябаць да смерці бяднейшага пана-брата, ні мыць слязьмі боты багацейшага. Таму і не меў таго ўплыву, які за гэтыя гады мог здабыць.

У арсенале Вырвіча была толькі Каліёпа з сёстрамі ды ўласны добра падвешаны язык.

Майстэрства і фантазія, укладзеныя ў паэму пра Сякерку, былі мізэрнымі перад тым, колькі іх уваліў Вырвіч у свае прамовы перад няправедным судом. Не, ён не спадзяваўся выйграць — але чаму б не пацвяліць добранька прысутных? Скралі каня — забірайце й вяроўку.

— Якое права мелі мяне, шляхціца Менскага павета, знявольваць у вежы? У мяне таксама маюцца сведкі! Я звярнуся ў Трыбунал! У княстве ёсць яшчэ нобілі, для якіх шляхецкія правы — не мякіна!

Суддзя схіліў востры нос над паперамі, як груган над яшчэ жывой ахвярай.

— Думаю, мы пачулі дастаткова... Злачынства відавочнае... Згодна са Статутам...

Але не паспеў абвясціць прапанову, як пакараць злачынцу, — за дзвярыма пачуўся шум. Твар Мануцы прасвятлеў зласлівай радасцю, проста на фізіяноміі было напісана: «нарэшце». Але калі ў залу забег венгерац з аховы графа i аб нечым пашаптаўся з гаспадаром, той устрывожыўся і выскачыў за дзверы. Пранціш дарэмна спрабаваў зручней усесціся на цвёрдай лаўцы. Што ж адбываецца і чым пагражае ўладальніку слаўнага герба «Гіпацэнтаўр»?

Клёцкі, можа, паспелі б зварыцца, а вось мясная поліўка — наўрад. Мануцы вярнуўся злы, як восеньская муха, нешта прамовіў суддзі. Той не мог схаваць расчаравання.

— Яснавяльможны граф Нікола Мануцы высакародна і па-хрысціянску адклікае сваё абвінавачванне супраць пана Франтасія Вырвіча.

Без Божае волі не загінеш ніколі. Граф вылаяўся на італьянскай мове, доўга i велягурыста, згадваючы чамусь святую Цэцылію, махнуў рукой сваім наймітам, i тыя паслухмяна павалюхалі да дзвярэй. На фізіяноміях чыталася палёгка і прадчуванне пацалунка з келіхам... А мо i не толькі з келіхам. Пан падстароста, даўгавусы ды брывасты, дагнаў паненку з Бяльмонтаў, якая дробненька тупала, усё гэтак жа сціпла апусціўшы галаву, і нясціпла намацаў праз спадніцы тое, што ніжэй спіны. Шлындра толькі какетліва войкнула. Адзін панураны пан Сякерка думаў, відаць, толькі пра паэму, якую, мяркуючы па нахабнай усмешцы нядаўняга вязня, той наўрад дапіша.

Мануцы, праходзячы апусцелай залай паўз Пранціша, прасіпеў:

— Падзякуйце ягонай вялікасці, што строга забараніў чапаць панну Сафію...

I дадаў са шчырай скрухай:

— Барбары... Такое хараство сапсаваць...

Вось яно што... Значыць, Сафійку пабачыў. Няўжо Лёднік дзяўчо сюды прывёз?

Вырвіч прамовіў ціха, але цвёрда:

— Задурыць галаву дзяўчынцы, скрасці цнатлівую шляхцянку дзеля свайго гарэма — вядома, не барбарства... Радуйцеся, што мы на васпана ў суд не падаём. Але спусціць я вам таго не магу. Пан Мануцы, вы нягоднік i хлус. Я выклікаю вас на двубой.

Мануцы тузануўся, развярнуўся на высокіх абцасах, падскочыў да падкаморага. На гладкім ілбе набракла i пульсавала жыла, рука шукала зброю, якую паводле звычаю не дазвалялася прыносіць у залу суда.

— З задавальненнем праткну вас, пан Вырвіч. Шкада, не сёння. Мяне чакае яго вялікасць i важныя дзяржаўныя справы. А вось у першы дзень сакавіцкіх рэдутаў спадзяюся сустрэць васпана ў Гародні. Даю слова, двубой будзе сумленны i я ніякім чынам ад яго не ўхілюся. Наадварот — калі што, не дам ухіліцца вам.

Гэх, шкада, што і ў Вырвіча пры сабе не было радавой шаблі, ягонага Гіпацэнтаўра... Каб проста зараз пасекчы гадзюку — той не змог бы адмовіцца ад двубою цяпер жа згодна з кодэксам гонару. Але і ў Пранціша ёсць пільныя справы...

Мануцы, выходзячы, грукнуў дзвярыма. Ды Вырвіч грукнуў мацней, каб старая драўніна — дык парахня пасыпалася б. Але судовы будынак толькі нядаўна аднавілі пасля пажару, і дзверы ў ім былі навюткія, дыхтоўныя, з добрага дубу. Шкада, няма сілы пана Міхала Валадковіча — калі таго з залы ў Менскай ратушы выводзілі, асуджанага на горла, пан, лаючыся неміласэрна, у вушакі дзвярэй учапіўся так, што толькі з тымі вушакамі разам вынеслі.

«Лыцары» Карусь і Сцяцко з аголенымі шаблямі пасярод апусцелага калідора вартавалі танюткую постаць...

— Дзядзька Пранціш!

Абцасікі дзявочых чаравічкаў бадзёра прастукалі па шэрых каменных плітах, на якіх раней хтосьці кленчыў, падаў камусь у ногі... Вырвіч абняў хросніцу. Бутрым усё-ткі паспеў падлячыць крывіначку: шнар выглядаў не так страшна, не барвавеў...

— Дзе бацька?

Сафійка адвяла гожыя цёмныя вочы.

— Яго... адаслалі. З важнай навуковай задачай.

Пранціш падазрона паглядзеў на гардыянаў Лёднічанкі. Важнецкае войска: каб не ўмеў дрыжаць, змёрз бы.

— Вы што... утраіх сюды прыехалі? Ну добра, гэтае дзяўчо з фіялкамі ў галаве заміж клёку... А вы? Як насмеліліся яе сюды валачы? Што, калі нягоднік Мануцы загадаў бы яе зноў скрасці?

Карусь i Сцяцко вінавата панурыліся. У паўцёмным калідоры менскага гродскага суда гулялі скразнякі і трывога, цямнелі наводдаль i дзве падазроныя постаці — як жа без віжоў. Сафійка задрала падбароддзе.

— Не ўтраіх... Хвелька яшчэ з намі... Коньмі кіруе.

— Ну, калі Хвэлька... Гэта ж зусім змяняе расклад, — здзекліва прагаварыў Вырвіч. — Гэта ж цэлы почт драгунаў, лічы.

Дактароўна раптам усхліпнула.

— Не злуйцеся, пан Вырвіч. Яны не хацелі, Карусь ды Сцяцко. Я змусіла. Вы ж з-за мяне сюды патрапілі... Усё з-за мяне зноў...

Пранціш зірнуў на двух спадароў у аднолькавых шапках у канцы калідора, якія нібыта былі занятыя собскай размовай.

— Адкуль даведаліся пра мой арышт?

Сафійка зірнула на Каруся, той вінавата ўздыхнуў.

— Шаляніца паведаміла.

— Чорная Меланхолія?! — Вырвіч ледзь паветрам не папярхнуўся, яшчэ раз зірнуў на віжоў, якія нават перасталі рабіць выгляд, што не цікавяцца кампаніяй нядаўняга падсуднага.

А вось нарэшце вынеслі канфіскаваныя рэчы пана падкаморага. Шчуплы «юрыста з палестры» працягнуў клунак, у якім мусілі быць біклажка з вішнёўкай на донцы ды персіянскі кінжал, а самае галоўнае — аддаў шаблю... Пранціш багавейліва пацалаваў лязо Гіпацэнтаўра.

— Так... Пайшлі адсюль...

***

На менскай брукаванцы раставаў мокры снег — здохлая зіма выдалася ў гэтым годзе, сухотная, перхала дажджом ды туманам. Дзень быў яшчэ кароткі, як авечы хвост, i збіраўся скончыцца. Пранціш яшчэ раз высунуўся ў акно дарожнай карэты ў пошуках пагоні, не пабачыў, толькі гандляры Высокага рынку ды жабракі таўкліся побач. Лірнікаў было ажно двое — адчайна перакрыквалі гармідар і адзін аднаго ў спадзеве перахапіць мядзяны, а мо й срэбны дождж. Той, што злева, завываў пра пакуты рыцара Байды, той, што справа, аплакваў сіротку Дароту. Трэба падарыць камусь з іхняга вандроўнага цэха няскончаную баладу пра Сякерку... Каліёпаў тавар сёння патаннеў: калі той жа Матушэвіч адпраўляў каралю свой верш, для важкасці дадаў да яго пароднага харта.

Зверху, з козлаў экіпажа, таксама даносіліся лемантацыі...

— А пакутнічкі святыя.. А куды ж зноў мае паночкі патрапілі... А панесла ж панначку ў вялікі свет...

Бедны Хвэлька — трэба ж, хворага старога таўстуна выцягнулі на подзвігі.

Пранціш загадаў ехаць, і пачулася галёканне Сцяцка, які разганяў булачнікаў ды збіценшчыкаў. Пранціш адкінуўся на сядзенне, захутаўшыся шчыльней у ваўчуру, мудра прыхопленую для яго выратаваўцамі, і зыркнуў на апошніх сурова.

— Ну, спавядайцеся, блазнюкі!

Сафійка скасавурылася на Каруся, які намагаўся ўсёй сваёй плячыстасцю сціпла ўціснуцца ў кут ды ўгнуцца — не месца слугу побач з панамі. Працягнула пакамечаны ліст. Пранціш з цяжкасцю разбіраў літары ў прыцемку... Адрасавана доктару Баўтрамею Лёдніку... Без подпісу. Невядомы дабрадзей раіў мужу вучонаму выпраўляцца ў менскі замкавы суд, ратаваць пана Вырвіча, і калі ёсць які варты выкуп, можа, каштоўны камень раптам у пана доктара заваляўся, дык узяць з сабою. I дакладная дата суда над Вырвічам пазначаная.

— Пані Меланхолія адабрала гэты ліст у пасланца графа Мануцы, — патлумачыла Сафійка.

Дык вось каго падлючы граф чакаў! Ведаў, што Баўтрамей абавязкова кінецца сябра выручаць і Арфанус прывязе.

Чорная Меланхолія, якая не збіралася адчапляцца ад Чорнага Доктара, пераканала Сафійку, што Бутрыма гэтым лістом хочуць завабіць і знішчыць. А вось самой дактароўне нічога не пагражае. Станіслаў Панятоўскі натуры распускай, але тонкай. Знявечаную паненку Сафію шчыра шкадуе і страшна ўгневаецца, калі хто яе пакрыўдзіць ці непрыгожая справа з яе выкраданнем выйдзе на людзі. I былой палюбоўніцы Цялка імператрыцы Кацярыне наўрад спадабаецца скандал з-за таемнага гарэма ў Бяльмонтах і скрадзеных дзяўчатак.

Словы Меланхоліі пацвярджала тое, што з Лёднікам у Вышэйшай літоўскай школе, былой езуіцкай акадэміі, абыходзіліся як з сапсаваным яйкам — асцярожліва, каб толькі не трэснула. I кафедру далі, і шпіталь дазволілі пры школе ладзіць, і анатамічны тэатр... I намякалі, што Лёднічанцы месца пры двары заўжды ёсць, нягледзячы на сапсутае аблічча. Дапамогуць знайсці радавітага мужа, пасаг дадуць з каралеўскае казны... Зразумела, узамен за маўчанне. Таму, як толькі Мануцы пабачыць Лёднічанку ў судзе, тут жа адступіцца. Ён і падаў у суд, што пэўны: ні Вырвіч, ні Лёднік не стануць нават згадваць імя дзяўчыны, а значыць, воля караля не будзе парушаная. I калі Сафійка дастаткова смелая, каб выратаваць бацьку і хроснага, трэба дзейнічаць самой...

I найперш адаслаць упартага доктара.

Нагода ёсць: просьба ад кіраўніцтва Кракаўскага ўніверсітэта, на якую, нягледзячы на захады ўласнага начальства, прафесар Лёднік не спяшаўся адклікацца. Сафійцы трэба толькі пераканаць бацьку... Пан Баўтрамей з’едзе, а мужная дзяўчына здзейсніць подзвіг.

Дзяўчына выглядала гэткай шчаслівай і гордай, што Вырвіч пашкадаваў груба яе настрой рушыць.

Бо страшна ўявіць, каб пачалі ў судзе разбіраць справу аб выкраданні... Згодна са Статутам факт згвалтавання прызнаецца тады, калі дзяўчына крычала. Чуў хтось ейныя крыкі — значыць, не вінаватая. А не крычала — не было гвалту, сама згадзілася. А тут сведкі пацвердзяць — сама ўцякла з дома Жылкаў, сама з радасцю ехала ў Бяльмонты, жыла там як прынцэса, па сваей ахвоце сам-насам бяседы вяла з мужчынамі... Ды ніхто не паверыць, што цнатлівай засталася! Бедную дурнічку перастануць у прыстойныя дамы пускаць, граззю на вуліцах пачнуць закідваць.

Вырвіч папытаўся толькі, што за даручэнне Бутрыму перапала.

Аказваецца, да польскага двара меркавалі запрасіць скандальна вядомага доктара Месмера, які лечыць з дапамогай жывёльнага магнетызму. У Вене супраць адкрывальніка флюідаў паўстала ўся навуковая супольнасць, так што давялося перабрацца ў Парыж. Цяпер у Парыжы тыя ж клёцкі, толькі з рэпы. Шукае новага прытулку. Паглядае на Польшчу і Расію. Таму не палянуецца, прыедзе на «агледзіны» са сваімі «бакэ», зараджанымі электрычнасцю і магнетызмам, на «нейтральную тэрыторыю», ажно ў Рыгу... Авечак з залатой поўсцю пастрыгчы... А пасля, калі ўсё пройдзе гладка, атрымае запрашэнне ў Варшаву. Але, перш чым дапусціць туды чарговага прагрэсіўнага доктара, належыць правесці экспертызу. Вучоныя мужы Кракаўскага ўніверсітэта, атрымаўшы гэткае даручэнне, вырашылі, што паназіраць сеанс Месмера і зрабіць сваё заключэнне варта даверыць толькі доктару Лёдніку, які і сам валодае магнетычным дарам.

Такая праўда як вош кашляе. Вырвіч хмыкнуў пра сябе: ясна, нікому не хочацца рызыкаваць. Ухваліш вынаходніка флюідаў — а пры двары яго палічаць шалберам, зганіш — а венскі хітрун увойдзе ў міласць... Хай блюзнерскі Чорны Доктар на сябе сумніўную місію бярэ. На табе, нябожа, што мне нягожа. Да таго ж Месмер — паляндра яшчэ тая, увесь час брашуркі друкуе з адказамі апанентам, якія насмеліліся ягоную методу правяраць. Абражае ды раскатвае на блінец. I былога прыхільніка доктара Інгехаўза не пашкадаваў, і чальца Венскай ды Лонданскай акадэмій Хела Патэра...

Але Чорны Доктар не застанецца без падтрымкі. Дапаможа яму надзейны чалавек, які па даручэнні новага канцлера інкогніта стане кліентам Месмера ў Рызе і звіжуе, так бы мовіць, знутры.

— А вам не прыйшло ў галаву, што лячыцца магнетызмам у якасці віжа будзе Меланхолія? I Баўтрамея ў Менск не пусціла, каб з ёю ў Рызе апынуўся?

Сафійка разгублена ўзмахнула даўжэзнымі чорнымі вейкамі. Карусь застаўся спакойны, як збан малака.

— Вы не перажывайце, пан Вырвіч, яна пану Баўтрамею больш нічога кепскага не зробіць. Яна слова дала.

Пранціш пераводзіў вочы з аднаго на другога... Шчырыя наіўныя падлеткі.

— А ведаеце, што пры апошнім нашым спатканні яна заявіла, што Бутрым павінен ёй смяротны двубой?

Сафійка перарывіста ўздыхнула ад жаху, а Карусь упарта паўтарыў:

— Я ману адчуваю... Меланхолія не будзе забіваць доктара.

I няўпэўнена дадаў:

— Яна... някепская. Мне... так падалося...

Пранціш стрымаў лаянку.

— Някепская. Як дзіцёнак, які абрывае матыльку крылы за тое, што матылёк не захацеў з ім гуляцца. Ты як бацьку падбіла ў Рыгу выправіцца? Я ж ведаю, ён не хацеў цябе адну пакідаць.

Дзяўчо збянтэжана апусціла галаву.

— Сказала, што чула, быццам пан Месмер на сваіх сеансах пазбаўляе ад шнараў. I што хачу паспрабаваць. Пан бацька, вядома, заявіў, што раз так, ён спачатку сам упэўніцца ў дзейснасці ды бяспецы метадаў аўстрыйскага шалбера. Пан Жылібер падтрымаў, нават паслаў з панам бацькам свайго ўлюбёнага вучня, Анупрыя Арлоўскага.

Вырвіч памятаў таго Анупрыя: бялявы хлапец з трохі запалымі блакітнымі вачыма, шчупленькі, прыгорблены, навуцы адданы... Важнецкая абарона...

— I як цябе бацька без прыгляду пакінуў?

— Мне належала ў паноў Жылібераў пасяліцца, але... Тата не звяртае ўвагі на такое... Жыліберам не да мяне — у ix сын маленькі, Станіслаў, хроснік караля. Масье Жан лічыць, што мадам, згодна меркаванню Русо ды іншых фізіякратаў, мусіць сама яго гадаваць і карміць. А мадам крычыць, што яна не жабрачка і хоча захаваць прыгажосць, і ў доме госці, якім яна мусіць аддаваць увагу, як прыстойная дама. Сварацца... Маленькі крычыць дзень і ноч... Я спрабавала яго часам замест мадам даглядаць — ды пан Жылібер злуецца. Карацей, я адпрасілася, сказала — дома жыць буду.

— I яны пагадзіліся? Вось жа легкадумнасць якая... — абурыўся Пранціш.

У Сафійкі запалалі гожыя вочы крыўдай.

— Між іншым, у адрозненне ад вас з татам, яны не ставяцца да мяне як да малой недарэкі. Паважаюць, што я цяпер у шпіталі працую... Пан Жылібер мяне i Каруся працы з мінераламі згадзіўся вучыць...

Пранціш перастаў слухаць шчабятанне Лёднічанкі. Вялікая вучоная... Дапусцілі нешта там памагчы лекарам — і ўжо «ў шпіталі працую». Ага, напінаецца, аж падае. I Каруся вунь як гожыя вочкі дактароўны пераўтварылі... Нават «панскай навукай» больш не грэбуе.

Тут над самім Вырвічам двубой вісіць, і Бутрыма вось-вось зноў уцягне чортава наймічка ў смяротную прыгоду...

Карусь насупіў густыя светлыя бровы.

— Адпусціце тады мяне, панове, у Рыгу... Вунь Сцяцка вазьму, прасочым, каб з панам нічога не здарылася.

Сафійка тут жа ўзбурылася, як свежае піва... Нізавошта не застанецца ўбаку! Яна ва ўсім вінаватая, ёй і выпраўляць.

I ўцячэ ж, зараза. Подзвігі здзяйсняць.

Вырвіч уздыхнуў. I перападзе ж ад Дамінікі...

— Падобна, наш вандроўны балаган, спадарства, усім складам едзе ў Інфлянты.

I павінны быў пачацца новы раздзел, але не ў паэме пра Сякерку, а ў сазе пра ліцвінскага Адысея і ягоную каманду, якіх носіць на хвалях часу, матляе, быццам часткі разбітага карабля, ад аднаго берага да другога, пад рогат уладароў, што мрояць сябе антычнымі багамі. I ўлюбёная Ітака, скалістая неўрадлівая выспа, прыкрашаная балотамі, буслянкамі і сінімі вачыма пушчанскіх азёраў, аніяк не прыме сваіх вандроўнікаў.

Раздзел трынаццаты ЯК ВЫРВІЧ ЖЫВЁЛЬНЫМ МАГНЕТЫЗМАМ ЛЯЧЫЎСЯ

Невядома, каго ў гэтым горадзе было болей: котак, варон альбо гульцоў.

Вырвіч, бадай, паставіў бы на апошніх. Купецкае места, рэкамі рублі, дукаты і талеры цякуць... Хоць цяпер Рыга — усяго толькі губернскі расейскі горад, ганзейскіх звычаяў не дарэшты пазбавіўся. Порт, скрыжаванне ўсіх дарог... Авантурыстам як марцыпанамі накрышана. Гульнявых дамоў, мусіць, болей, чым храмаў. Хаця й храмы такія, што дух займае: цёмная гара Домскага сабора ўздымаецца ў шэрае зімовае неба, і мімаволі чакаеш убачыць яе вяршыню белай ад снегу.

Снег паціху паміраў на брукаванцы... Яго смерць — чорная, вільготная... Яе прыспешваюць крокі і колы. Але што ж, сніцца, трызніцца, але прачнецца — усё мінецца.

Хтосьці з забойцаў снегу прыехаў сюды дзеля смеху, а хтось гнаны болем. Перад домам з пляскатым жоўтым фасадам, упрыгожаным белымі паскамі, панастаўлена экіпажаў і з гербамі, і без гербаў, але ўсе дыхтоўныя, ад грашавітых гаспадароў. Куды ўжо было сціпламу дармезу, на якім банда Чорнага Доктара прыехала выручаць свайго правадыра. Таму і да лепшага, што зараз на Пранцішы — чужы мундзір, твар закрывае чорная аксамітная маска, затое карэта, з якой ён дапамагае выносіць яшчэ адно ў ягоных прыгодах крэсла на колах, — шыкоўная, з пазалочанымі завітушкамі, з устаўнымі лакавымі панэлямі, распісанымі пастаральнымі сцэнамі... Каб такую карэту паменшыць да куфэрка, у ёй можна каштоўныя камяні захоўваць, нават сам Арфанус.

Як прыехалі ў Рыгу — хоць уюном круціся, хоць анучай сцяліся... Пра доктара Лёдніка не чуваць, наконт адзінага сеанса прыезджага магнетызёра хтосьці мо языком і боўтнуў, і тое ў проламцы булькатнула. I як на той сеанс трапіць — незразумела... I хоць бы хто знаёмы ў гэтым вараняча-каціным горадзе!

Бегаў, распытваў, усміхаўся, талерамі смеціў... Нарэшце пашанцавала, пачуў прозвішча Сак... Капітан гвардзейцаў мясцовага гарнізона.

Пранціш калісь ведаў хлапца з такім прозвішчам — пятнаццаць гадоў таму дапамагаў вызваляць Бутрыма з санкт-пецярбургскага гасцявання. Чарнявы плячысты студыёзус, які марыў паехаць у кадэцкую вучэльню Пане Каханку ў Італію, а потым змагацца за волю свайго краю.

Радзівіл вучэльню не зладзіў, паўстанне не ўчыніў, замірыўся з расейцамі, якія вярнулі яму маёнткі, сядзіць у Нясвіжы, паўлінам хвасты залоціць... Няўжо і той хлопец, выхаванец езуіцкай акадэміі, зрабіў кар’еру на расейскай службе?

Не можа быць... Хутчэй, сваяк або цёзка.

Аказалася, можа быць. Той самы Рыгор Сак, цяпер — Георгій Ануфрыевіч Сак, капітан расейскай арміі. Жывот у пана цяпер быў шырэйшы за плечы, у кабінеце віселі праваслаўныя абразы, на століку красавалася табакерка з партрэтам імператрыцы на накрыўцы, праўда, не залатая, срэбная. I хоць мала было надзей у Вырвіча на спрыянне, Сак былога паплечніка з сармацкай гасціннасцю прыняў, да аб’ёмістага жывата прыціснуў... Вось былі слаўныя часы: маладосць, авантуры, маскарады!

І прафесара Баўтрамея Лёдніка пан Сак па-ранейшаму ўважаў за героя. Каб не ён — можа, злажыў бы гарачы хлапец Сак галаву ў бойцы пад Сталовічамі альбо Слонімам, альбо туляўся ў эміграцыі, ці, яшчэ горш, згінуў у сібірскай высылцы, як бунтаўнік. Але, ці тут пан Лёднік, i Сак сказать не мог.

— Бог ведае, што робіцца у нашым месцы, пан Вырвіч, — паскардзіўся капітан. — Прыехаў гэты... з флюідамі... Трэба забяспечыць яму таемнасць і ахову. Кліенты да яго з’язджаюцца — і таксама ўсе інкогніта, і каб нікога не раззлаваць. Я сам не ведаю ўсёй публікі, што на сеанс запісалася. Губернатар свой дом пад гэты д’ябальскі кipмаш аддaў.

На просьбу Вырвіча — як бы патрапіць на сеанс Месмера, дзе доктар i знойдзецца, — пан Рыгор Сак толькі рукамі развёў.

— Дый нават я, каб захацеў, туды не патрапіў бы. Не крыўдуйце, пан Вырвіч, але, калі вы не граф ці хаця б барон, шанцаў няма.

Пранціш ледзь змусіў сябе гаварыць добразычліва:

— Пан Сак, я гляджу, вы расейскія звычаі перанялі. На нашае зямлі ўсе шляхціцы — роўныя сярод роўных, паны-браты... Плюгаўства гэта — замежныя титулы, графы, бароны...

На шчасце, Сак не раззлаваўся, толькі рукой махнуў.

— Роўны роўнаму ручкі-ножкі не цалуе, пан Вырвіч, а ліцвінскія шляхцюкі другім ліцвінскім шляхцюкам цалуюць, не стыдаюцца. Бо ўсё адно Гасподзь аднаму залатую лыжку дае, а другому драўляную. А да поліўкі, што сёння ў Рызе варыцца, толькі золата падпусцяць. Гэты магнетызёр таму й прыпёрся ў такую далеч, што паабяцана гара дукатаў за ўдзел у закрытай вечарынцы.

Пан Рыгор павагаўся, наколькі варта быць шчырым, і Вырвіч надаў сваім блакітным вачам такі сумленны выраз, што аж самому няёмка стала.

— Шпегі далажылі, што будуць прадстаўнікі ад расійскага імператарскага двара і польскага караля. Агледзіны нашаму мазурыку зладзілі. Яе вялікасць імператрыца пасля канфузу з прайдзісветам Каліёстра падазрона ставіцца да ўсіх падобных штукароў, а Месмер даўно на расійскія гастролі просіцца. Уся таемная канцылярыя гудзе і шабуршыцца, як перакулены вулей. Нават прыслугі няшмат і толькі свая.

Да вечарынак для абраных стаўленне ў Пранціша было скрайне падазронае. Пабываў ён на такіх зборышчах у свой час, і ніколі нічым добрым яны не заканчваліся. Асабліва з удзелам Чорнага Доктара. Традыцыйна яго там спрабавалі забіць.

Сак пахваліўся, што набыў у Рызе камяніцу — добра плаціць яе імператарская вялікасць, прыжаніўся, дзетак трое. Але пажаліўся, як цяжка сярод ліваў: рускіх не любяць, а калі ліцвін служыць у расейскім гарнізоне, дык адразу лічыцца расейцам.

Пранціш цалкам мог зразумець такую логіку — на ўмацаванне чыёй дзяржавы працуеш, за тую і адказвай, але мудра прамаўчаў.

— А ты ведаеш, Вырвіч, чаму ліваў-латышоў жмудзіны завуць «конскімі галовамі», «žirgą galva»? — ажывіўся капітан. — Прыехалі да іх калісь каталіцкія мніхі і прапанавалі мяшок золата за зямлю, якую можна абгарадзіць шкурай аднаго быка. Лівы паганцамі былі, у іх усё конь вырашаў: збіраліся капой ды вадзілі белага каня вакол святога дуба, каб праз распаленую дзіду пераступіў. Калі правай нагой пераступіць — усё добра, можна справу пачынаць, левай — не... Вось той конь правай нагой дзіду пераступіў, лівы мніхам зямлю прадалі... А тыя хітрадупыя — парэзалі бычыную шкуру на таненькія паскі ды адгарадзілі ёю столькі зямлі, што рыжскі замак збудавалі.

Пранціш пасмяяўся разам з былым таварышам і ўспомніў Лёдніка, які вучыў, што трэба з павагай ставіцца да кожнага народа, да яго мовы і звычаяў, бо Гасподзь усіх роўнымі і непаўторнымі стварыў. I калі цябе занесла на чужую зямлю ды ўкараніла тут, спрабуй зразумець хараство тае зямлі і пачуць сэрцы яе людзей...

Але чужацкія гарнізоны звычайна чуюць толькі загады сваіх камандзіраў, а тымі, хто па той бок ружжаў, пагарджаюць.

Гэх, няўжо не знойдзецца між суседніх краінаў месца для незалежнай Беларусі, няўжо суседзі вечна будуць яе тузаць між сабою, на часткі рваць, як дзеўкі — прыгожую хустку?

Дзяншчык занёс у капітанскі кабінет паднос, з якога які-небудзь галандзец, майстар нацюрмортаў, напісаў бы сваю лепшую карціну: паляндвічка нарэзаная чырванее, слязу пускае, белы сыр з кменам, лусты свежаспечанага духмянага хлеба, агурочкі салёныя, крамяныя, і графінчык крышталёвы не пусты, а з крывёю Бахусаваю... А з шафкі Сак дастаў пузатую бутэлечку з брунатнаю англічанкаю, самым ваярскім напоем — шэсць лотаў ангельскага перцу на гарнец спірту. Ну, дай божа, каб усё было гожа, а што не гожа, таго не дай божа!

Кульнуўшы першую чарачку за старое сяброўства, пан Сак задумліва прыгладзіў чорныя вусы.

— Ну, калі табе, пане Вырвіч, так неабходна на той сеанс... — перайшоў на «ты» капітан, — можна ўспомніць маладосць i наш маскарад у Санкт- Пецярбургу, калі ты быў егіпецкім слугою. Сярод гасцей Месмера — адзін радавіты француз... Назваўся графам Максімусам. Стары, хадзіць не можа... Маску не здымае. Прыехаў з ахоўнікамі, а дваіх з ix ужо адпелi...

— Зараза нейкая? — занепакоіўся Вырвіч.

Сак усміхнуўся ў вусы.

— Ну, калі кулю лічыць заразай... Дужа няпросты гэты барон. Кажуць, нават Месмер яго пабойваецца. Сам ведаеш, ёсць такія асобы, што шпегуюць адразу на ўсе бакі, ніхто ім не верыць, але ўсе змушаныя з імі лічыцца. Толькі прыехаў, яго ўжо два разы спрабавалі забіць, але пацярпелі пакуль толькі два гардыяны. Карацей, камендант загадаў мне падабраць двух надзейных гвардзейцаў, каб яго суправаджалі. А паколькі галоўная ўмова сеанса — усе мусяць быць у масках і не называць сапраўдных імёнаў...

— Другога гвардзейца я табе таксама падганю! — узрадаваўся Пранціш.

Вось і пыхцеў цяпер, выцягваючы разам з Карусём і двума здаровымі, як бугаі, графскімі лёкаямі з карэты цяжкае крэсла, — у мэтах бяспекі прыслугу мясцовую не падпускалі.

Пранціш, хаця й пабываў i на вайне, i лекарскай справе вучыўся, а значыць, не быў спешчаным смятаннікам, усё ж не мог адолець грэблівасці. Ну і свінчо гэты граф... Адзеты багацюшча, за адно сабалінае футра можна дзесяць коней купіць. Яшчэ ж і дыяментаў-смарагдаў паначапляна. Але азызлы, здаецца, аж трасецца пад футрам, парчою і карункамі, як халадзец. I смярдзіць невыносна... Гніллю i лавандай. На руках скураныя пальчаткі, на твары увесь час маска... Ці не пракажоны?

З новымі ахоўнікамі граф размаўляць не пажадаў, прагугніў толькі, што іх абавязак — не дапускаць да яго блізка нікога, апроч тых, каго ён дазволіць.

Ды хто да такога смердзюка без пільнай патрэбы падыдзе!

Дзверы жоўтага дома расчыніліся, i крэсла з графам Максімусам заплыло на руках аховы ў магнетызёрскую казку, хутчэй за ўсё, страшнаватую.

Вырвіч успомніў, як у адным французскім кляштары бачыў дзверы ў трапезную — праём у тоўстай каменнай сцяне высокі, але вузенькі, пядзі дзве, не больш. Хто з мніхаў не мог праціснуцца — ну, значыць, давядзецца пасціць, пакуль не пройдзеш. Вось куды б гэтага Максімуса... А то ўсе рукі абарваў ім, пухнель, ды яшчэ моўчкі кульбачкай сваіх спадарожнікаў папіхвае.

Па падлозе крэсла кацілі два графскія лёкаі, а гвардзейцы ішлі следам, насцярожана паглядаючы па баках.

Паглядзець было на што. За жоўтым пляскатым фасадам, падзеленым белымі паскамі, быццам нарэзалі лімонны пірог, хавалася палацавая раскоша, нават між мармуровымі плітамі падлогі паблісквалі залатыя прожылкі. Але ў ніводную з зал, што спакушалі паабапал калідора, не завярнулі... Сеанс Месмера адбываўся ў зімовым садзе ва ўнутраным дворыку. Вялізны купал — жалезнае тоўстае павуцінне з двайным шклом, праз якое шарэе зімовае неба. А тут цёпла, аж адразу падкамораму за каўняром вільготна стала. А раслінаў дзівосных! Большасць дык бог ведае як называюцца. Пасярэдзіне — круглае азярцо ў мармуровых берагах, туды ліецца маленькі вадаспадзік, выцякаючы з пячоры, якая ўся абкладзеная ружовымі караламі. Па берагах азярца тырчаць апушчаныя ў ваду нейкія дзіўныя жалязякі, усталяваныя праз роўныя прамежкі.

А вакол — свецкая публіка... Дзесьці з траціну — дамы. Усе ў масках. Перагаворваюцца, пасмейваюццца, ветліва кланяюцца... Хіба некаторая напруга ў галасах сведчыць, што тут незвычайны раўт.

Гаварылі на польскай, нямецкай, расейскай і французскай. Былі і іншыя гардыяны: чалавек дзесяць узброеных мацакоў стаялі па цёмных кутах, нават не намагаючыся схаваць пільнае назіранне. Пранціш з Карусём сталі непадалёк ад свайго падахоўнага, ля сімпатычнага дрэўца з шырокімі бліскучымі лістамі, чамусьці абвязанага доўгай вяроўкай, быццам тут пасвілі коз. На графа прысутныя пазіралі, але вочы хутка адводзілі, і падыходзіць ніхто не спяшаўся... Вось і добра.

Вырвіч пачаў выглядаць Лёдніка. Але нікога падобнага да доктара не заўважаў. А Меланхолія...

— Вось яна, пан Вырвіч, — шапнуў Карусь, паказваючы вачыма на зграбную панечку ў сукенцы з моднай тканіны а-ля Пампадур у дробныя зялёныя кветачкі, рассыпаныя на ружовым шоўку. Плечы і спіну хавала смарагдавая карункавая накідка, а твар — венецыянская серабрыстая маска. У Пранціша чамусь нешта скранулася ў грудзях...

Меланхолія міла перагаворвалася з самавітым панам у аксамітным чорным касцюме, расшітым срэбрам... Пастава пана беспамылкова сведчыла, што ён ці не самы ўплывовы ў гэтай зале. Прынамсі, накладныя лыткі ў яго нагадвалі дзве булкі. Аднойчы ў адным з ліцвінскіх палацаў над такім моднікам пажартавалі: паненка крадма ўсадзіла кавалеру ў накладную лытку відэлец, той не заўважыў і так і хадзіў, прымаючы ўсмешкі за ўхвальныя.

Ды дзе ж Лёднік? Ці не памыліліся яны, прыйшоўшы сюды? Вырвіч ціхенька падсунуўся да бліжэйшых кліентаў — нізенькі пан у серабрыстым жустакоры з энтузіязмам пасвячаў даму, упрыгожаную дыяментамі густа, як жаба бародаўкамі, у таямніцы магіі.

— Звычайна Вялікі Магістр праводзіць сеансы са сваімі бакэ. Гэта такія вялізныя драўляныя цэбры, — развёў рукамі пан, нібыта абдымаючы нябачную багатырку. — У іх размешчаныя бутэлькі з намагнічанай магістрам вадой, з кожнай вытыркаецца вось такі шворан, — пан паказаў на жалязякі ў азярцы. — Жывёльная энергія з вады па гэтым шворне ідзе ў цела пацыента. Але пан Месмер заўсёды аддае перавагу прыродным сілам перад штучнымі прыстасаваннямі. Таму выдатна, што ў нашым горадзе знайшоўся гэты зімовы сад і вадаём.

Пан абвёў рукой вакол з такім гонарам, быццам жоўты дом і сад пры ім належалі яму... Хаця, хто ведае, можа, так і было.

— Вы хочаце сказаць, што магістр наладаваў сваім... як яго... флюідам усю гэтую сажалку? — недаверліва прапішчала пані, узмахнуўшы веерам са страусавымі пёрамі, на якіх таксама блішчэлі маленькія дыяменты.

— Не флюідам, а магнетызмам, мадам. Больш за тое, ён усе гэтыя дрэвы здольны намагніціць.

Пані нервова адышлася ад бліжэйшага да яе дрэва, быццам яно магло схапіць яе голлем.

Пранціш мімаволі скасавурыўся на лапатна-лісцевую расліну, ля якой стаяў, і таксама зрабіў крок у бок. Чалавеку лягчэй паверыць, што ён захварэў ад сурокаў суседкі, чым ад таго, што з’еў прагорклы кумпяк.

Між тым пасыпаліся дзіўныя гукі, быццам зазвінелі крышталёвыя бомы... Прычым нібыта адразу з усіх бакоў. Як удар бізуном, паўзверх лёг цягучы металёвы гук... Вялізны варган, альбо дрымба, заціснуты ў волатавых зубах. Усе змоўклі і павярнуліся да штучнай пячоры, з якой гуло...

Ну, каб Вырвіч не нагледзеўся ўсялякіх пафасных шалбераў, дык, можа, і ўразіўся б. З пячоры, як паўлін з распушаным хвастом, выходзіў высокі станісты спадар з урачыстай фізіяноміяй, шырока расстаўленыя трохі пукатыя вочы глядзелі некуды ў далі далёкія... Смарагдавы бліскучы строй нагадваў пра індыйскіх махараджаў, металёвая палка ў руцэ крэсліла ў паветры змяіны след.

Але страпянуўся менскі падкаморы не ад з’яўлення доўгачаканага мага, а ад таго, што за ім з пячоры няспешна паказаўся высокі худы тыпус у звычайным чорным камзоле, з фізіяноміяй фанабэрыстай i самую кропельку злавеснай. Ф-фу, жывы... Чорны Доктар, на якога прысутныя, заварожаныя індыйскай раскошай мага, увагі не звярталі, сціпла стаў збоку пад пухнатай раслінай, якая звешвалася з адмыслова зробленай падстаўкі, быццам выбіраючы, на каго саслізнуць.

— Вітаю, шаноўнае панства, што не пабаялася далучыцца да таямніцаў светабудовы! — узмахнуў прэнтам Месмер.

Пранціш збольшага прапускаў міма вушэй вучоныя пракламацыі, знаёмыя яшчэ з часоў шалбера-мага Батысты, намагаючыся сачыць адначасова за Меланхоліяй і доктарам, ад чаго ледзь не зарабіў касавокасць.

Нейкія перліны месмераўскае мудрасці выпадкова здабыў.

Увесь свет працяты флюідамі. Калі іх плынь у арганізме чалавека парушаецца, ён захворвае, калі затор у руцэ — рука баліць, калі ў паясніцы — паясніца. А магнітная энергія тыя флюідныя плыні разганяе. Вось зараз уся шаноўная публіка возьмецца адной рукой за металёвыя штуковіны, апушчаныя ў намагнічаную ваду, другой — за вяроўкі, навязаныя да намагнічаных дрэваў, Вялікі Магістр яшчэ й будзе хадзіць і кожнага кратаць сваёй магнітнай палачкай. .. Бо сам ёсць галоўным магнітам...

Далібог, не паны, а дзеці горкія, як любіць паўтараць Чорны Доктар.

Дарэчы, і яго без увагі не пакінулі. Месмер урачыста абвясціў, што ўсё, утворанае ім, мае дасканалую навуковую аргументацыю, і назіраць за адпаведнасцю навуцы будзе славуты доктар і прафесар Баўтрамеюс Лёднік, які менавіта для гэтага прыбыў з Вільні. Доктар, адзіны, акрамя Месмера, у пакоі без маскі, даволі суха пакланіўся, злавіўшы некалькі непрыязных поглядаў — як жа, яшчэ адзін педант прыехаў выкрываць генія.

— Ёсць сумнівы ў кампетэнцыі гэтага доктара, — нечакана прагугніў граф Максімус. — Наколькі я чуў, ён прытрымліваецца шалберскіх тэорый і неаднаразова быў гнаны за гэта з паважаных навуковых устаноў.

Лёднік не змяніўся ні рысачкай, а вось Месмер разгубіўся — заступацца за дасланага наглядчыка ці не? Што выгадней?

— Доктар Баўтрамеюс Лёднік — знаны навуковец і выдатны дыягност, — сурова абвясціў пан у чорным касцюме, нават з прыкрытым маскай абліччам было зразумела, што жартаваць не любіць. — Яго адкрыцці датычна кровазвароту і функцыянавання мозга прызнаныя ва ўсіх навуковых таварыствах Еўропы, а аперацыю на пячонцы дасюль ніхто не можа паўтарыць. Dixi^[7].

Відаць, пан быў сапраўды ўплывовы, бо ніхто не запярэчыў, нават Максімус толькі нешта незадаволена памармытаў пад нос.

Між тым дзейства пачалося. Усе гэтыя магнаты й магнаткі, шпегі і шпяжанкі, прагрэсіўныя да апошняй тафцяной мушкі, пабраліся за металёвыя шворны і вяроўкі, прынялі самыя куртуазныя позы — лёкаі тут жа падставілі ахвотным крэслы ды пападкладалі падушкі... Месмер пачаў абход, кратаючы жалезным прутам то плечы, то грудзі, то спіны... Кожнаму нешта гаварыў, гаварыў... Змушаў глядзець яму ў вочы...

Цурчыць вада, цурчыць голас магнетызёра, уздыхаюць усё гучней пацыенты... У Пранціша ажно вочы пачалі зліпацца. Толькі заўважаў, як Лёднік чорным змрочным ценем ходзіць за натхнёным Вялікім Магістрам ды Меланхолія адкінулася ў крэсле непадалёк ад смярдзючага графа Максімуса, круціць галавой млява ды пастагнывае, быццам ад найвялікшай насалоды. А вось і іншыя пачалі — хто стагнаць, хто ўскрыкваць...

— Ды рассеюцца ворагі Яго... ды бягуць ад аблічча яго тыя, што ненавідзяць Яго...

Побач Карусь мармытаў сабе пад нос малітву ад нячыстае сілы, апусціўшы ад ганебнага відовішча вочы. Яшчэ б плявацца не пачаў.

Хаця плявацца і Вырвічу хацелася. Намагнічаныя пацыенты ўжо не саромеліся, кідаліся як у ліхаманцы, выкрыквалі нешта. Адна панечка, тая, што ўся ў дыяментах, увогуле грацыёзна апусцілася на падлогу, на падасланы дыванок, не выпускаючы з рук чароўныя прут ды вяроўку. Меланхолія, якую вочы Пранціша мімаволі шукалі, не адставала ад іншых, гайдаючыся ва ўсе бакі.

А вось што не спадабалася Пранцішу, дык увага Максімуса да Лёдніка. Каб не быў спрактыкаваным шпегам, дык не заўважыў бы. Граф відавочна сачыў за перасоўваннямі Чорнага Доктара, паварочваючы галаву за ім, як сланечнік за сонцам...

На твары Лёдніка застыў такі спакой, што можна здагадвацца аб ступені агіды. Толькі трохі страціў раўнавагу, калі Месмер раптам абярнуўся і ўрачыста даткнуўся сваім прутам да ягоных каленяў, прыгаворваючы, што менавіта тут, па ягоных адчуваннях, у паважанага калегі парушаны натуральны ход флюідаў. Чорны Доктар ледзь змусіў сябе не адскочыць.

А потым Вялікі Магістр яшчэ падышоў да нейкай прылады, падобнай да фісгармоніі, але замест клавіш у ёй былі нанізаныя на жалезны вал шкляныя місы, крануў іх пальцамі... I такая прыгожая, такая чароўная мелодыя пачулася... Быццам музыка сільфаў.

Пранціш выцер спацелы лоб і акінуў вачыма тых, хто не заплаціў за гэткае вяселле: гардыянаў ды лёкаяў. На дзіва, некаторыя таксама круцілі галовамі, пагойдваліся, усхліпвалі і стагналі... Не раўнуючы як Тэрэза Радзівіліха падчас прыступаў.

Што за чарадзейства?

Вырвіч адчуў раптам паколванне ў шнары ад кулі на лбе, і шнар на плячы засвярбеў — там калісь была рана, ад якой Вырвіч ледзь не памёр, бо загнаілася.

— Хай уваскрэсне Бог, і рассеюцца ворагі Яго, i бягуць ад аблічча Яго тыя, што ненавідзяць Яго... — усё мацней гучала побач.

Месмер падаў знак прыслужнікам, тыя падхапілі панечку, што качалася па падлозе і ўсё гучней ускрыквала, і панеслі ў пячору. Відаць, там было зладжанае месца, дзе асабліва ўражлівыя пацыенты маглі ачомацца і прымірыцца са сваімі флюідамі.

Між тым граф Максімус абмяняўся з лёкаямі нейкімі знакамі. Абодва дзецюкі ў залацістых ліўрэях няспешна пасунуліся да доктара. Пранціш штурхануў плячом Каруся...

У агульным гармідары можна было ператварыцца ў цмока, ніхто б не заўважыў. Пацыенты тузалі вяроўкі, прывязаныя да дрэваў, прыслуга бегала з графінчыкамі, садавіной і нюхальнымі солямі, а ў вільготнае паветра яшчэ і напусцілі задушлівы дым ад нейкіх зёлак. Адзін з лёкаяў, што апынуўся проста за доктарам, крадма дастаў з рукава штось вострае...

Пранціш, ледзь не ўрэзаўшыся ў нейкія пальмы, ірвануў наперад, шчыльна прысунуўся і ткнуў графскаму прыслугачу ў паясніцу рулю пісталета. Ліхадзей застыў. Карусь выкруціў нягодніку руку, у якой было нейкае вастрыё.

Дзяцюк пазмагаўся з лясным дзікуном, штось прашыпеў, але здаўся. Лёднік кінуў кароткі погляд цераз плячо і пайшоў далей за Месмерам. Другі лёкай, які таксама прысунуўся да Чорнага Доктара, раптам спатыкнуўся і паваліўся. Так і сядзеў, круцячы галавой,пакуль яго не вынеслі ўслед за дыяментавай панечкай. Вырвіч мог прысягнуць, што перад гэтым здарэннем нешта праляцела над падлогай да небаракі.

Доктар з Месмерам адышліся на другі канец залы, і Вырвіч адпусціў лёкая. Той ірвануў да гаспадара... Але таксама спатыкнуўся і абсеў на падлогу. I зноў Вырвічу прымсцілася, як нешта праляцела ў паветры... Зрэшты, цяжка было штось разгледзець за вільготным дымам, экзатычнымі дрэўцамі ды ашалелымі людцамі.

Месмер пачаў зноў абходзіць пацыентаў — хтось радасна паведамляў, што ў яго прайшла мігрэнь ці падагра, хтось удакладняў, а што гэта былі за рознакаляровыя маланкі, якія прымроіліся ў працэсе ацалення? А, гэта і ёсць флюіды, убачаныя ўнутраным зрокам, трэцім вокам?

Месмер, па твары якога каціўся пот, бадзёра сыпаў вучонымі тэрмінамі і нешта тлумачыў Лёдніку, які ўсё гэтак жа змрочна сунуўся за ім, як Дантэ за Вергіліем. Радасна-горды магнетызёр зазіраў у твар свайго навуковага правяральшчыка, змушаючы звярнуць увагу на тыя і ці іншыя прыкметы цудадзейнасці лекавання. Лёднік, які таксама ад вільготнай гарачыні аранжарэі трохі расчырванеўся, паважна ківаў усё з тым жа каменным тварам. Ажывіўся толькі, калі падышлі да графа Максімуса, які бяссільна абсунуўся ў крэсле. Кінуўся каршуком... Памацаў пульс... Пакратаў шыю... Галава графа пахілілася. Баўтрамей нешта сказаў Месмеру... Маг збляднеў, нават пахіснуўся... Пранціш зірнуў на Каруся, і яны таксама падбеглі да свайго падапечнага. Вось жа не хапала так падвесці Сака... Не ўпільнавалі даверанага іхняй ахове!

Месмер уласнаручна дапамог Баўтрамею i двум фальшывым гардыянам укласці графскую тушу на падлогу. Па дзеяннях Чорнага Доктара Вырвіч зразумеў, што з графам кепска. Той ліхаманкава разадраў на тлустых грудзях хворага кашулю, якая ўся намокла ад поту, пачаў націскаць там, дзе сэрца... Крыкнуў, каб падалі нюхальнай солі... Загадаў зняць з графа маску, якая замінае...

Пранціш ледзь здушыў крык: пад лічынай Максімуса аказаўся сумна знаёмы іхняй бандзе барон дэ Вард, правадыр Таварыства прагрэсіўных медыкусаў. Менавіта ён цэлы год трымаў у палоне Бутрыма, вымагаючы вынаходак, якія прыўлашчвалі іншыя. I Пранцішу ледзь па ягоным загадзе галаву не прадзяўблі.

Час графа не ўпрыгожыў. Вунь як раз’еўся... А нос пачварна зморшчыўся і пачаў гнісці, што сведчыла — амерыканскую хваробу, яна ж пранцы, пан ад бясконцых каханак падчапіў.

Лёднік, пазнаўшы свайго былога ката, толькі трохі тузануўся — і працягваў спробы вярнуць яго да жыцця... Спробы беспаспяховыя, мяркуючы па тым адчаі, які ўсё відавочней выяўляў Месмер. Той-сёй з прысутных перастаў гуляць у флюідную гульню і насцярожана сачыў за сцэнай. Нарэшце адна з панечак спуджана віскнула.

— Вы не папярэджвалі пра такія наступствы свайго лячэння, пан Месмер, — холадна прамовіў пан, які заступаўся за Лёдніка, і маг ледзь не ўпаў. — Наўрад ці я змагу рэкамендаваць гэткія небяспечныя забавы для расійскага імператарскага двара.

— Думаю, і варшаўскі двор асцеражэцца наведваць сеансы, дзе можна богу душу аддаць, — з’едліва азваўся другі пан, падобны да цыбатага ката, — шэры аксамітны касцюм, белыя панчохі, з-пад маскі тырчма — чорныя вусы.

Між тым Лёднік нешта заўважыў на целе барона, нават з цяжкасцю перавярнуў яго на бок і зазірнуў пад камзол... Потым устаў, ціха папрасіў аб чымсьці лёкая і пагрозна ўтаропіўся ў Меланхолію. Тая разыгрывала сцэнку «пяшчотная напалоханая дурнічка».

Лёкай хутка прынёс Чорнаму Доктару графінчык з нечым празрыстым і па загадзе плюхнуў яму на падстаўленыя далоні. Бутрамей спаласнуў рукі, мяркуючы па паху, спірытусам, і павярнуўся да Месмера, які верашчаў у нервах нейкую ахінею пра музыку сфер і жывёльны магнетызм...

— Зараз шаноўны доктар Лёднік пацвердзіць, што смерць пацыента аніяк не звязаная з гэтым сеансам!

У голасе трымцела тужлівая надзея. Так, падобнай паразы адкрывальнік флюідаў не ведаў, відаць, з тае пары, як яго вытурылі з Вены за спакушэнне сляпой прыдворнай піяністкі Парадзі.

А цяпер могуць і ў турму пасадзіць за забойства!

Усе погляды скрыжаваліся на Чорным Доктару.

Бутрым жа не адрываў гнеўнага позірку ад зграбнай панечкі ў серабрыстай сукенцы і смарагдавай карункавай накідцы. Мадэмуазэль жаласна і міла міргала скрозь проразі маскі цудоўнымі сінімі вачыма, што нагадвалі аб венецыянскім шкле, атручаных арбалетных балтах і ўсаджаных у стары дуб лёзах. Бутрым адвярнуўся, выпрастаўся, як за кафедрай, і нейкім драўляным голасам вымавіў:

— Mary сцвердзіць, што смерць пацыента была наступствам ягонага ладу жыцця. Ex nihilo nihil fit^[8]. Магнетычнае лячэнне пана Франца Месмера да гэтага letalis causa^[9] дачынення не мае.

Месмер тут жа ажывіўся, як паліты вадой вугор, нешта затарахцеў пра эфіры, але яго ўжо не асабліва слухалі, абмяркоўваючы нябожчыка i ягоную смерць, i вельмi няўхвальна для спачылага.

Маг павярнуўся да віленскага госця і аптымістычна нагадаў:

— Гер Лёднік, цяпер вам належыць ацаніць мой метад! Нагадаю, што радца Баварскай акадэмii Петэр фон Астэрвальд цэлую брашуру напісаў, калі стаў сведкам ацалення маім магнітам...

Баўтрамей застаўся халодным, як вада ў проламцы.

— Баюся, што брашуру я не напішу.

Месмер учапіўся доктару ў рукаў.

— Няўжо вы адзін з кансерватараў ці... зайздроснікаў? Вы ж самі бачылі... Мае магніты дзейнічаюць...

Лёднік асцярожна вызваліўся з захвату тэмпераментнага аўстрыяка, кінуў кароткі погляд на Меланхолію, якая перабольшана ўсхвалявана сакатала з панам у серабрыстым жустакоры.

— Так... Не тут... Ёсць дзе перагаварыць без сведкаў?

Магнетызёр пакорліва кіўнуў.

— Пойдземце ў грот...

Бутрым змрочна павярнуўся да двух гвардзейцаў.

— Пайшлі, героі... Як толькі сюды прабраліся...

Пазнаў усё-ткі.

У гроце аказаліся дзверы, а за імі цэлая анфілада пакояў. Лёдніка ледзь не збіла з ног панечка, якую адправілі сюды адольваць насалоду лячэння. Паненка павісла на Месмеру з усімі сваімі дыяментамі, як карнавальная гірлянда.

— Ах, я ўбачыла нябёсныя сферы! Мой флюід цяпер імчыць мяне да таямніц пазнання! Ад вашых рук, магістр, сыходзіць такая энергія! Такая энергія! У мяне ажно ў грудзях сцінаецца!

Магнетызёр пастараўся ветліва, але найхутчэй выправіць панечку прэч і ўпёрся пукатымі вачыма ў Лёдніка. Росту яны былі аднаго, толькі аўстрыяк у паўтара раза мажнейшы.

— Гэта мае людзі, яны пасцерагуць, каб нас не падслухалі, — патлумачыў Бутрым прысутнасць гвардзейцаў. Пацёр мнагамудры свой лоб, прыкрашаны старым шнарам.

— Я не кажу, што ваша лячэнне бескарыснае, пан Франц. Але вы нагадваеце мне тубыльца, які тлумачыць свячэнне фосфару прысутнасцю духаў. Хіба вы самі не заўважаеце, што часам вашы пацыенты адчуваюць уплыў так званага жывёльнага магнетызму яшчэ да таго, як даткнуцца да намагнічаных аб’ектаў? Вам трэба было тлумачэнне — вы і прыдумалі праўдападобную, а насамрэч фантастычную тэорыю.

Месмер ажно па-звярынаму прыгнуўся, рыхтуючыся даць адлуп яшчэ аднаму ворагу.

— Маю тэорыю можа ганіць толькі чалавек, які не здольны бачыць дзівосаў свету!

Чорны Доктар уздыхнуў, выцягнуў руку ў кірунку пазалочанага кандэлябра, у якім гарэлі свечкі з белага воску, зрабіў амаль няўлоўны pyx адстаўленай даланёй — і свечкі пагаслі, хаця да іх было не меней сажня. Месмер ажно зглытнуў.

— Як бачыце, я і сам магу ўчыняць тое, што камусь пакажацца дзівосамі. Але мне і ў галаву не прыйдзе лічыць сябе абранцам ці звышчалавекам. I гэта — таксама фізіка, хімія, механіка... Але вы ўздзейнічаеце на пацыентаў зусім не магнітамі, якія навешаныя ў вас пад камзолам.

— Дык вы прызнаяце, што я валодаю здольнасцю ствараць цуды? — распушыў хвост Месмер.

Лёднік панурыўся, потым перахрысціўся.

— Я прызнаю, што з’явы свету нематэрыяльнага існуюць і ўводзяць у спакусу. Вы сапраўды маеце пэўныя... асаблівыя здольнасці. Незразумелую сілу папусціў Гасподзь мець і мне... Гасіць агонь на адлегласці — можна патлумачыць. А змусіць чалавека штось зрабіць насуперак ягонай волі... Нават каб утрымаць ад забойства ці самагубства...

Пры гэтым прызнанні Месмер трохі адсунуўся ад Чорнага Доктара, які працягваў разважаць, відавочна захапіўшыся ўласнымі мітрэнгамі.

— Я шмат думаў і пакутаваў — гэта фізіка ці штось інакшае? Але гэта не цуд! Цуды Гасподзь спасылае рабіць сваім святым — мніхам, аскетам, што ўзвысіліся малітоўным подзвігам і сталіся інструментамі Божымі. Я ўсяго толькі грэшнік няварты... Таму ўважаю карыстацца сваімі... незвычайнымі ўменнямі за вялікі грэх, хаця часам зрываюся...

Бутрым ужо не глядзеў на суразмоўцу, ходзячы туды-сюды нервовым маятнікам.

— Бо дзе мяжа паміж тым, што я магу сам — са сваімі анармальнымі, але ўсё-ткі цалкам чалавечымі характарыстыкамі, а дзе пачнецца ўжо пазыковая моц? Вось я з дапамогай не лекаў, а ўласнай сілы ацалю чалавека — гэта нібыта дабро? А хто мне гэтую сілу даў? Раптам пры гэтым загублю душу сваю і пацыента? Мне жонка мая... Саламея... колькі пра гэта гаварыла...

Карусь ухвальна ківаў галавою, прыслухоўваючыся да споведзі гаспадара, але карысці з яе тут было як з порхаўкі. Бо Месмеру рашуча не падабаўся маральна-хрысціянскі ўхіл эксперта.

— Мне страшна апаганіць сябе, зачэрпнуўшы выпадкова не з той крыніцы... — Бутрым перахрысціўся. — А калі дзейнічаць ад гордасці сваёй, дык дакладна не ад Госпада тая сіла да цябе прыйдзе! Прашу вас, пан Месмер, над гэтым сур’ёзна падумаць. Пакуль што вы лечыце галоўным чынам тым, што змушаеце пацыентаў верыць сабе, ствараеце адпаведны настрой... Вібрацыі паветра...

— Дастаткова! — магнетызёр пабарвавеў. — Дэмагогія нейкая. То зводзіце ўсё да механікі, то д’яблам палохаеце! Я ўдзячны, што не сталі вінаваціць у смерці няшчаснага графа Максімуса мой метад... Але вы расчароўваеце мяне, гер Лёднік.... Тэорыя жывёльнага магнетызму была адкрытая мне звыш! Я прыняў пасланне нябёсаў! Я слухаю музыку сфер, пра якую казаў Піфагор, і адчуваю эманацыі Месяца. Спадзяюся, вы яшчэ раскаецеся ў сваім нявер’і, як шаноўны гер Астэрвальд. А пакуль нам няма пра што размаўляць.

Развярнуўся і выйшаў да паствы... Ад якой, зрэшты, ужо не было чаго чакаць.

Бутрым кісла зірнуў на гвардзейцаў.

— Дарэмна вы прыехалі...

Пранціш уважліва паглядзеў у аблічча старэйшага сябра:

— Што, зноў скарысталі, як вяхотку?

Чорны Доктар горка ўсміхнуўся.

— Скарысталі, пан Вырвіч... I ты нават не ведаеш, наколькі... Давайце адсюль выбірацца. Мне яшчэ трэба адну справу завершыць.

Публіка патроху разыходзілася, як госці, якіх зазвалі на пірог з тухлай зайчацінай. Нябожчыка ўжо вынеслі. Месмер урачыста стаяў пад разлапістым дрэўцам, да яго ніхто не падыходзіў. Ясна было, што ніякага запрашэння да каралеўскіх двароў не дачакаецца. Бутрым на хаду адрывіста паабяцаў пану ў серабрыстым камзоле даслаць свой даклад пра ўбачанае сёння, а сам шыбаваў за зграбнай фігуркай пані ў смарагдавай мантыльі, якая знікала за дзвярыма... Шыбаваў з такой фізіяноміяй, што сустрэчныя за лепшае лічылі да Чорнага Доктара з пытаннямі не лезці. Пранціш з Карусём ледзь паспявалі следам. Лёднік паспешліва накінуў футра, якое падаў лёкай, і — бягом да экіпажаў...

На вуліцы ўжо згушчаўся змрок, але ля дома з жоўтым пляскатым фасадам гарэлі ліхтары — вартавалі ўваход, абкружалі ўвесь пляц прывідным карагодам. Адна за адной ад’язджалі карэты. Зразумела, пад пільным наглядам назіральнікаў у мундзірах і без. Старонніх людзей, мінакоў, жабракоў, усюдыісных хлапчукоў — ні блізка. Толькі з катамі ды варонамі віжы рады не далі — тыя, сапраўдныя гаспадары горада, як шасталі па кутах ды дахах, так і працягвалі шастаць.

Чорная Меланхолія, відаць, чакала візіту, таму не зрабіла нічога, каб перашкодзіць Чорнаму Доктару і пану Вырвічу ўлезці ў яе карэту. Наадварот — зняла маску і шырока ўсміхнулася. Каруся паставілі сачыць, каб ніхто не падслухваў — і лёкай Меланхоліі разам з рамізнікам былі адагнаныя на надежную адлегласць, на якой яны пакрыўджана запівалі рэтырацыю з біклажкі.

Бутрым не траціў час на дыпламатычныя перамовы.

— Твая праца? Сляды ад курарэ я ўжо бачыў у сваёй практыцы. І след ад уколу на целе нябожчыка знайшоў.

— Ай, пан Лёднік, ну што вы пра мяне такога кепскага меркавання? Калі хтось побач выпадкова памірае — няўжо абавязкова я, слабая жанчына, датычная?

З вуліцы даносілася насмешлівае крумканне рыжскага варання. За каўнер запаўзаў зімовы холад.

— Не церушы мякіну. Ты прымудрылася пазбавіць мяне апошняга, чаго, я лічыў, нікому не адабраць, — прафесійнай годнасці. Змусіла зманіць. Схаваць забойства.

Баўтрамея аж калаціла ад гневу. Усмешка Меланхоліі не прыгасла.

— Доктар, а хіба ты зманіў? Сфармуляваў бездакорна, як адвакат у судзе. Барон дэ Вард сапраўды загінуў ад свайго ладу жыцця. Самага гнюснага ладу, пра што ты, напэўна, ведаеш.

Пранціш не вытрымаў:

— Калі ж ты ад нас адчэпішся, чума? Нашто табе быў патрэбны менавіта Бутрым?

Меланхолія загадкава бліснула вачыма з сіняга венецыянскага шкла.

— Ну дзе ж яшчэ я знайшла б доктара з рэпутацыяй чалавека, які ніколі не маніць і які дзеля сяброў гатовы на любыя ахвяры?

Вырвіч ледзь стрымліваўся ад таго, каб сціснуць белую тонкую шыю, абвітую расою перлінаў.

— Можа, скажаш яшчэ, што дэ Вард з’явіўся тут выпадкова? Ты думаеш, у мяне мазгі намагніціліся i я тваёй подласці не ўбачу?

Дзеўка манерна ўздыхнула.

— Ах, ад вас, пан Вырвіч, нічога не схаваецца. Але што ж мне было рабіць, беднай самотнай паненцы, калі такі аб’ект цяжкі патрапіўся?

Прастагнала з сапраўдным шкадаваннем.

— Заказ важнецкі. А да барона дэ Варда не дабрацца ніяк. Старшыня таемнага таварыства, здольны шантажаваць усіх манархаў і ўплывовых людзей Еўропы, сам заказы на забойствы бярэ... Асцярожны, падла... Месмер ужо як яго заманьваў на свае сеансы... А вось як барон пачуў, што ў якасці эксперта будзе доктар Баўтрамей Лёднік, адразу зацікавіўся.

— Дык ты на жыўца лавіла? — абурыўся Вырвіч. — Доктар у цябе ў якасці прынады быў? Ты ведаеш, што яго слугі дэ Варда сёння ледзь не забілі?

— Доктару нічога не пагражала, я за ім прыглядала — бо слова дала... — перасмыкнула плячыма ў серабрыстым футры Меланхолія. — Я ва ўсялякім разе прыбрала б дэ Варда і ягоных пасланцаў раней, чым ён нашкодзіў бы доктару. Урэшце, усё ж да лепшага...

Дзеўка абвяла вачыма суразмоўцаў, шчыра не разумеючы іх прэтэнзій.

— Пан Вырвіч жывы-здаровы i на волі, пан Лёднік — жывы-здаровы, у адрозненне ад таго, хто паляваў на яго...

— Дык гэта дэ Вард пагражаў жыццю пана Жылібера? — сціснуў кулакі Лёднік. — Выконвай свае абяцанне — расказвай падрабязнасці!

Дзеўка, аднак, не спяшалася, пэўна, яе забаўляла нецярплівасць апанентаў. Узяла з кута карэты белы куфэрачак, адтуль — пакецік, з пакеціка — зацукраваную вішаньку... Кінула яе ў раток — быццам выдраным вокам ласавалася. Пажавала, праглынула... Другую вішаньку ўзяла... Смех, каму няймецца, а каму баліць — i за гарачы камень бярэцца.

— Твой французскі навуковы сябар, доктар, надта даверлівы. Увесь час запрашае да сябе падазроных гасцей, — у рот адправілася яшчэ адна цукровая вішанька. — Вось і зараз у яго жыве нейкі хімік-рэспубліканец, прыехаў з Францыі, ратуючыся ад Бастыліі. Шэвалье дэ Берлюк. Сардэчны кумпан Жыліберыхі. Дзесьці праз тры дні па распараджэнні дэ Варда шэвалье дэ Берлюку даставяць сімпатычныя кропелькі, якія ён скарыстае, і застанецца яму суцяшаць сімпатычную ўдавіцу...

— Ах ты мярзотніца! Чаму раней не сказала? Можам жа не паспець папярэдзіць!

Бутрым павярнуўся разгублена да Пранціша.

— Што рабщь?

Той прыкінуў:

— Можна паспець... Калi хто малады ды спрытны, коней мяняць... Снег ляжыць, так што на палоззі даімчаць можна.

— Тады Анупрыя Арлоўскага першым выпраўлю неадкладна, ён мяне на кватэры чакае, не пусцілі на сакрэтную вечарынку, заразы... — пацёр напудраны лоб доктар. — Я бачыў яго ў справе — трывушчы i рашучы. Дзеля настаўніка на ўсё пойдзе. А мы з табой i Карусём следам...

— Кхм... Разумееш, Бутрым, мы тут не адны...

Тое, што Сафійку прывезлі ў Рыгу, Бутрым успрыняў вядома як. Быццам распалены алей — кроплю вады. Але Меланхолія спыніла велягурыстыя выказванні доктара:

— Твая дачка мне падабаецца, адважная, пад замок сябе пасадзіць не дасць. Як i ты, сяброў выручаць кідаецца — хроснага ж выручыла.

Чорны Доктар разгублена павярнуўся да малодшага сябра.

— Што я прапусціў з твайго жыцця, Вырвіч?

— Паэму пра Сякерку... — з няёмкасцю выціснуў былы падкаморы. — Пасля распавяду...

Галоўнае, каб з’едлівы Баўтрамей не захацеў пачуць урыўкі эпічнага твора.

— Цяпер ад мяне адчэпішся, панна Галена? — сярдзіта папытаўся доктар у белавалосай, рыхтуючыся выйсці з яе карэты.

Але выйсці не ўдалося.

— Дай паду-умаць... Мусіць, не. Навошта мне развітвацца з такой цікавай цацкай? — паматала па-дзіцячы галавой наймічка. — Цябе ж нават вунь дэ Вард выкрасці хацеў, пазабаўляцца.

— Справа ў іншым... — пазмрачнеў доктар. — Ён сапраўды быў цяжка хворы, заставалася яму няшмат. Ён... ведаў, на што я здатны як медык. Пры гэтым па добрай волі я да яго, гнюса, блізка не падышоў бы, ні за якія грошы. Але вочы ў вочы са смяротна хворым я не змагу адмовіць у дапамозе. Кім бы ён ні быў.

Меланхолія толькі сінімі вачыма ў паўзмроку бліснула. Пранціш хмыкнуў.

— А я думаў, ён на майстэрства Месмера спадзяецца...

— Пан Франц сапраўды можа дапамагаць хворым. Але сам не разумее, што творыць, з ягонай методай, як з антымоніем. Памятаеш? Мніх думаў, што вынайшаў паслабляльныя лекі, тады аказалася, што гэта атрута, а потым атрута выявілася фарбай. У любым выпадку пранцы магнітам не вылечыш.

I прамармытаў нібы сам сабе:

— Я ж барона папярэджваў... Але распуста — не смала, не адатрэш. У Манпелье я гэтаму гнюсу пранцы быў вылечыў — праўда, на пачатковай стадыі... Але з ягоным спосабам бавіць час...

Меланхолія зарагатала.

— Вой, наш дабрадзейны эскулап у курсе таемнага жыцця барона дэ Варда! Няўжо васпан браў удзел у адной з ягоных славутых ночак? О, пан бянтэжыцца! Значыць, так!

Здаецца, у прыцемку было чуваць, як рыпяць зубы ўгневанага Чорнага Доктара, які навіс над паганай дзеўкай. I як толькі прымсцілася Вырвічу, што яна падобная да Міхалішыўны? Ды тая ніколі так нахабна не паводзілася!

— Я быў рабом, ваша мосць. Але годнасць заўсёды ставіў вышэй за жыццё.

— Высокія словы ведаеш, дзед... Дакладней, Скарамуш.

Меланхолія раптам правяла пазногцем па шчацэ доктара, і той адхіснуўся, як ад сполаху агню.

— А ты адкуль ведаеш, як Бутрыма празвалі ў палоне ў дэ Варда? — раўнуў непрыемна ўражаны Вырвіч. — Пабывала адной з ягоных мэтрэсак?

— Я шма-ат чаго ведаю, — працягнула шпяжанка. — Напрыклад, што пан Вырвіч не супраць быў бы са мной ночку правесці, калі б жоначка не даведалася...

Ад вуркатання падступнай дзеўкі падкамораму аж мову заняло. Што яна вярзе? А Меланхолія зноў рагатала, як шалёная, ды яшчэ завяла грубую прыпеўку, гледзячы на раззлаванага доктара:

— Хоць лядашчы мужычок, ды затулле маё, завалюся за яго — не баюся нікаго!

— Досыць... Мы сыходзім!

Чорны Доктар выскачыў з карэты, як з распаленай печы, Пранціш за ім — шчокі гарэлі, быццам праўда агнём падсмажыла. Меланхолія высунулася з акенца.

— Дзед, а дзед, не забудзься, што ў нас наперадзе двубой! Я цябе знайду! I ты, пан Вырвіч, не сумуй — напішы мне мадрыгал! Ды з выкрутанцамі, з каленцамі! Гекзаметрам валі, не памылішся!

Карэта, пакідаючы на белым покрыве чорныя сляды, з’ехала з апусцелага пляца, на якім заставаўся толькі адзін сціплы экіпаж, каля якога чакалі стары таўсманы рамізнік і плячысты гвардзеец. У Пранціша на душы было так паскудна... Быццам сапраўды зграшыў. Доктару, падобна, таксама непамысна чулася. Бо прамармытаў пакаянную малітву, перахрысціўся.

— Гэта няпраўда... Што яна пра мой інтарэс да сябе... — голас нядаўняга падкаморага сіпеў, быццам ад працяглай смагі. — Я яе ненавіджу!

— Я таксама, таксама, пан Вырвіч, — рэхам азваўся доктар.

Абодва чамусь стаялі і разгублена глядзелі ўслед карэце белавалосай заразы.

А з другога боку плошчы бег да гаспадароў, валюхаўся Хвелька.

— Пан доктар, з Каруськом нешта ўтварылася! Напіўся ён тут, ці што, з непрывычкі?

I калі падбягалі да дармеза, пачулі зменены, нібы ў блёкаце, голас ляснога дзікуна:

— Даруй, Божа, даруй, мой добры пан, але я так кахаю яе...

Раздзел чатырнаццаты ЯК ПРАНЦІШ НА ГАРАДЗЕНСКІХ РЭДУТАХ ПАБЫВАЎ

Расліну гусіныя лапкі называюць травой алхімікаў. Бо кожную раніцу ў цэнтры круглага, пакрытага мізэрнымі белымі паўсцінкамі ліста, падобнага да гусінай лапы, блішчыць кропля расы. Нават у самы сухмень. Адкуль жа ёй узяцца, як не магічным чынам?

Менавіта гэтую магічную расу збірае дасведчаны алхімік дзеля доследаў, у выніку якіх свінец ператворыцца ў золата, попел у кветку, а няўдачнік, перапэцканы сажай ды ртутнай парай паедзены, — у гожага асілка...

Праўда, звычайна той адэпт здабывае сухоты і банкруцтва, а не маладосць ды сілу. Але — тсс! — не будзем расчароўваць неафітаў таемных навук, бо ўсе здабыткі так званага прагрэсу пачынаюцца з бясплённых мрояў.

На думку Вырвіча, вось гэтыя сухія пляскатыя расліны, укрыжаваныя на кардоне, наўрад які маг і алхімік возьмецца ажыўляць нават з дапамогай магічнай расы. Напэўна, калі б зірнуць вачыма кветак — ну і жах тут тварыўся: муміі суродзічаў, сабраныя на пацеху... Усе сцены кабінета завешаныя засушанымі раслінамі ў празрыстых трунах — зашклёных рамачках. А былі яшчэ і насаджаныя на шпількі кузуркі ды матылькі, і заспіртаваныя ў слоіках пачваркі на паліцах высокіх чорных шафаў... Усё як мы любім.

Жан Жылібер схіліўся ніжэй над чарговым лістом свайго гербарыя, замацоўваючы цёмна-зялёны труп падданага багіні Флоры. Пранціш уздыхнуў: Жан зусім схуднеў, скура набыла попельна-жоўтае адценне, на шчасце, не ад атруты. Але ён не лічыў патрэбным выяўляць слабасць, наадварот...

— Можа быць, ты паспяшаўся з выракам? Дзіцяці патрэбная матка... — усё-ткі асцярожна паўтарыў Пранціш.

Батанік пацягнуўся па пяро, каб напісаць эпітафію на лаціне свайму экспанату.

— Той, хто здрадзіў аднойчы, здрадзіць яшчэ. Мінулы раз я прабачыў, бо мадам сапраўды нічога не ведала. Цяпер delictum commissionis^[10]. Гэтая жанчына для мяне больш не існуе.

Голас Жылібера гучаў роўна, амаль механічна, і Вырвіч у чарговы раз так і не вырашыў: ці сапраўды таму абыякава, што жонка разам са сваім амаратам спрабавала атруціць яго, ці проста хавае боль, як належыць прыхільніку філасофіі Сенекі ды Мантэня?

На гэты раз ніякія слёзы Жанны Будо і кляцьба у бязвіннасці не дапамаглі. Адправілі мадам прэч з Рэчы Паслалітай, пужанулі, што, калі не з’едзе, за спробу забіць уласнага мужа адкажа галавой, Ну а шэвалье дэ Берлюк знік адразу пасля скандалу, як лыжка цукру ў кіпні.

Сына Станіслава, каралеўскага хросніка, Жан, вядома, здрадніцы не аддаў. Дакляраваў, што сам зоймецца ягоным выхаваннем.

— Яго каралеўская вялікасць загадаў адліць срэбны медаль у гонар майго цудоўнага выратавання сумленным вучнем, — тым жа роўным голасам паведаміў Жылібер, тонкія пальцы ўчэпіста трымалі пяро, — На медалі будзе дэвіз: «Што хітрасць хавае — сяброўства выкрывае». Анупрый вельмі ганарыцца.

Анупрый Арлоўскі сапраўды мог ганарыцца... Гнаў з Рыгі да Вільні як шалёны, ні на хвілю не спыняючыся, толькі коней мяняў. Паспеў папярэдзіць настаўніка.

— Бачу, яго вялікасць ставіцца да васпана са значнай прыхільнасцю...

Вырвіч не змог схаваць нотку непрыязнасці — да Панятоўскага ў яго апошнім часам цёплых пачуццяў не знаходзілася.

— Я — магістр ложы, у якую ўвайшоў кароль, — Жылібер прыдзірліва агледзеў чарговае папаўненне гербарыя і акуратна адсунуў падпісаную кардонку на вольны кут дубовага стала. — Але шчырага сяброўства між намі не можа быць, пан Вырвіч. Манархі могуць забаўляцца дзёрзкасцю блазнаў і філосафаў, але нядоўга. У якасці вострай прыправы паміж салодкімі стравамі. А мёду ліслівасці ён ад мяне не дачакаецца.

Пацягнуўся па чарговую сухую расліну, якая назаўжды выгнула на жоўтым аркушы свае атожылкі ў пакутлівай агоніі.

— Ягоная ўладарка, імператрыца Кацярына, баіцца ўсялякіх таемных арганізацый... I езуітаў, і масонаў. Думаю, не затрымаюся тут доўга. Тым больш у Францыі наспяваюць вельмі цікавыя падзеі.

Вырвіч пакрывіўся.

— Рэвалюцыю будзеш учыняць, васпан?

— Libertatem, aequalitatem, fraternitatis^[11], — ціха і цвёрда прагаварыў Жылібер.

Воўка ў плуг, а ён у луг. Былы падкаморы ўтрымаўся ад чарговай непатрэбнай спрэчкі.

— Хачу толькі паспець завяршыць сваю працу — апісаць флору Літвы.

Рэспубліканец, разумееш... Прыстойныя пакоі ў камяніцы ля ўніверсітэта яму выдаткавалі, грошы някепскія плацяць... А камзол на локцях выцерты, на алавянай талерцы надкусаная жытняя луста ды цыбуліна, бы ў якога мужыка ці мніха... На падлозе саломы нацярушана — іншы б прыслугу ў каршэнь натоўк... I яшчэ адсутнасць гаспадыні выяўляецца. Жан зноў пачаў складваць кнігі проста стосамі на падлогу каля сценаў, і шаргатлівыя горы вырасталі вышэй галавы, пакуль не абрушваліся.

Хуткія крокі за дзвярыма маглі належаць альбо студыёзусу, які спазняецца на здачу іспыту, альбо Чорнаму Доктару, які заўсёды рухаўся імкліва — калі хворасць не перашкаджала, вядома. А якраз пасля сеанса Месмера калені доктара, якія зноў пачалі балець пасля застуды на гарадзенскіх могілках, ацаліліся — хоць ганарыстаму Бутрыму і не хацелася прызнаваць плённасць метаду «шалбера».

— Прывітанне, Жан! Рады бачыць, Вырвіч!

Жылібер ускочыў, няўважна кінуўшы пяро, і кінуўся да госця з пакутлівым чаканнем на твары.

— Ну як, Барталам’ю? Паспяхова?

Лёднік стамлёна правёў рукой па зблажэлым твары, сцягнуў капялюш i не сеў, а, хутчэй, упаў на крэсла.

— Зрабіў, што мог. Цяпер усё ў руках Божых, калі Ягоная воля — будзе твой студыёзус жыць.

Жылібер з радаснай удзячнасцю паляпаў доктара па плячы.

— Лепей за цябе хірурга не ведаю.

— I пухліну выразаную заспіртаваў для тваёй калекцыі...

Па кіўку Чорнага Доктара Карусь, які моўчкі застыў у дзвярах, акуратна паставіў на стол загорнуты ў анучу слоік. Пранціш, хоць калісь праходзіў медычную практыку пад кіраўніцтвам Лёдніка, зусім не жадаў зазіраць пад тканіну. Карусь жа не выявіў агіды, з якой сустракаў раней падобныя паганыя з’явішчы... Апусціўшы вочы, адступіўся да дзвярэй і зноў застыў.

Ён пасля Рыгі ўвесь час так паводзіўся... Калі падставіў руку, не даў усадзіць змазанае атрутай вастрыё ў свайго добрага пана, спазнаў на сабе дзеянне таго яду.

Меланхолія мела рацыю — дэ Варду зусім не хацелася доктара забіваць. А хацелася зрабіць больш згаворлівым ды паслухмяным... Каб не ламаўся, а зараз жа пракансультаваў свайго былога ката, лекі прызначыў — бо нават пад уздзеяннем венецыянскага парашочку талент геніяльнага дыягноста не схібіў бы.

Барону ў галаву не ўкладалася, што здратаваны ім доктар можа ўзяцца за яго лячэнне без прымусу, проста таму, што не здольны адмовіць цяжкахвораму.

Калісьці такім венецыянскім парашком, падсыпаным у такайскае, самому Вырвічу развязвала язык Паланэйка Багінская. Выбалбатаў тады ўсе сакрэты, і свае, і сябра, і пачаліся страшныя і доўгія прыгоды дзеля магнацкіх інтарэсаў... Ну а Карусь вываліў тое, што яму больш за ўсё балела — пра каханне да Лёднічанкі, якое лічыў грахом. Бо як ён, слуга, выратаваны з літасці раб, мае права ўздымаць вочы на дачку свайго дабрадзея!

Вось цяпер і адмоўчваўся, вочы хаваў, ад дактароўны збягаў, як ад скінутага асінага гнязда, ды ў Свята-Духаву царкву панадзіўся — адмольваць грэх ды ўтаймоўваць жарсць. Прынамсі, пачаў прызнаваць святароў, а не толькі іхняга ляснога недавучанага пастыра.

Бутрым перасмыканні вучня не разумеў. Ну кахае Сафійку — як жа яе, крывіначку ягоную, красунечку, можна не кахаць? Хлопец жа хутчэй сябе на пакуты аддасць, чым паненцы шкоду ўчыніць. А што там у падлеткавым узросце хто ў галаву не браў...

Забыўся, як жонка ягоная, панна Саламея Рэніч, ва ўзросце Сафійкі прызналася яму ў каханні і дакляравала, што будзе чакаць хоць усё жыццё.

I чакала — ледзь не да трыццаці гадоў, усім жаніхам гарбуза давала.

— Зараз загадаю накрыць вячэру... Ты зусім змогся, Барталам’ю. А вы, малады чалавек, — француз сярдзіта зірнуў на ляснога дзікуна, — прыхапіце экспанат — і за мной. Заадно распавядзіце, чаму перасталі наведваць заняткі.

Жылібер выскачыў за дзверы, за ім бялявай гарой пасунуўся Карусь.

Пранціш зачапіўся позіркам за аркуш з разлапістай раслінай. Пяро Жылібера так уціскала літары апошняга надпісу ў кардон, што ледзь наскрозь не прадрапала.

Нямала каштаваў знешні спакой батаніка.

Лёднік падняў трохі пачырванелыя ад стомы вочы на Пранціша, які не мог даўмецца, пра што тут гаварылі.

— Вучань Жана ўзоры мінералаў збіраў... У сцюжу, на абледзянелым узгорку! Старанны дурань. Паваліўся, пабіўся... Нікому не сказаў, цярпеў. Пад зламаным рабром утварылася пухліна... Яшчэ трохі — была б злаякасная, не адратаваў бы.

Уздыхнуў, прыкрыўшы цёмныя вочы, тады пільна зіркнуў на былога падкаморага.

— А ты чаго зноў у Вільню заявіўся, пан Пранціш, і двух тыдняў не прайшло? Чаму не з жоначкай галубішся, не з дзецьмі бавішся?

Мёртвыя кветкі нагадвалі, што перад смерцю дарэмныя і хараство, і мана.

— Пазаймаешся са мной фехтаваннем, Бутрым?

Да гарадзенскіх рэдутаў заставалася два тыдні.

***

Пальчыкі ножак былі ўнізаныя каштоўнымі пярсцёнкамі. Ножкі абутыя ў старажытнагрэчаскія сандалі са скуры беларускага цяляці. На паўпразрыстай туніцы, быццам шрот у манерцы, пастуквалі ад імклівага руху перліны. Галаву прыкрашваў высокі парык, абвіты стужкамі і ўпрыгожаны маленечкімі херувімчыкамі з крылцамі, сатканымі з танюткага срэбнага дроту.

I каму справа, ці шмат розуму пад тым парыком і дабрыні пад перлінамі? Сціпласці дык дакладна нямашака.

Вырвіч, заклаўшы рукі за спіну, сузіраў, як апранутыя ў модным антычным стылі госці танчаць рыгадон. Гэткую моду — паўпразрыстыя сукенкі з разрэзамі і доўгімі шлейфамі — завезла ў Рэч Паспалітую з Францыі палюбоўніца Панятоўскага маркіза дэ Люлі. Каб пан-бацька Вырвіч пабачыў гэты баль, абвясціў бы, што згінула ліцвінская шляхта, занядбала святыя сармацкія традыцыі... Канец усяму!

Канец, аднак, наставаць не спяшаўся, апаганьвальнікі і апаганьвальніцы святых традыцый падскоквалі козамі па паркеце, час ад часу перахопліваючы келіх моднага французскага вінца з бурбалкамі.

I папраўдзе, каб Пранціш быў маладзейшы ды не такі крыўдна цвярозы, патанчыў бы і сам вунь з той зграбнай німфачкай у ружовай сукенцы, што амаль спаўзала з невялікіх пругкіх грудзей... Як там цяпер такі колер называюць — сцягно спалоханай німфы?

Але не, Вырвіч не любіў здавацца смешным. А яшчэ не любіў шампань, той нагадваў яму загнілую ваду. I вось пабачыўшы, як лёкай нясе на падносе чарачкі з пекнай налівачкай...

Учэпістая рука ўхапіла за плячук былога падкаморага, які пасунуўся быў па спакусную чарку.

— Здурнеў, Вырвіч? Мала бяды праз п’янку займеў? Табе зараз трэба ўсё рабіць, абы павялічыць цялесную моц ды яснасць розуму...

Вось буркун Чорны Доктар... Не дае і на хвілю забыцца, скінуць цяжар непазбежнага: заўтра двубой.

Не слабы Вырвіч, не баязлівы: за гэтыя два тыдні Лёднік недарэмна ганяў яго на занятках фехтаваннем, як руплівая гаспадыня надакучлівую муху. Было дзеля чаго цярпець доктаравы павучанні ды лемантацыі — ніхто не натрэніраваў бы лелей.

У любым іншым выпадку Пранціш справіўся бы сам. Мог учыніць карусель з уласнымі гайдукамі, сярод якіх нямала выдатных фехтавальшчыкаў. Урэшце, той жа цесць, пан Валенты Гараўскі, добры ваяр. Нават Лёдніку перад ардаліяй дапамагаў асвоіцца з двуручнікам.

Але Мануцы... Ён нагадваў куфэрак каралевы Боны: з любой дэталькі велягурыстага дэкору можа выскачыць атручаная іголка. Пра ягонае фехтавальнае ўменне байкі баялі.

Бутрым наўпрост выказаўся: не па зубах табе, Вырвіч, гэты арэх. Пацяжэў ты ад тых часоў, калі працаваў настаўнікам фехтавання ў французскіх кадэтаў. Трэнінгі закінуў. А Мануцы, хоць і распуснік, і петыметр, сябе не распускае, відно, што гімнастыкай займаецца. Згадаць выпадак на дарозе, калі італьянец наступіў на трэску, каб тая падкінула шышку проста ў патыліцу доктару... Жарцік, дурасць, але сведчыць пра дасканалае ўменне разлічваць траекторыі. Вось ты, Вырвіч, мог бы такое паўтарыць? Не?

Мазгі вынес доктар за два тыдні. Дакоры наконт лёсу трок дзетак малых і разумніцу Дамініку, пра якіх не падумаў ганарысты пан падкаморы, калі выклікаў каралеўскага канфідэнта на двубой... Хіба добры хрысціянін мусіць так учыняць?

А сам так i гарыць, каб самому на бітву з ненавісным макароннікам пайсці.

Пранціш аднойчы проста ўзбурыўся. Страсянуў разгубленага доктара за каўнер: не лезь, заторкніся, гэта справа шляхецкага гонару. Уздумае былы слуга перашкаджаць, адгаворваць ад двубою — сам ворагам стане.

Лёднік суцішыў свае маралі. Але ўсё болей змрачнеў ды ганяў Вырвіча з рапірай...

Тое, што Мануцы выбраў у якасці зброі рапіру, доктара яшчэ больш устурбавала. Раны ад шаблі часцей зажывалі без наступстваў, з крывёй выходзіў бруд... Востры тонкі клінок рапіры, здавалася б, наносіў меней шкоды, але амаль заўсёды такія раны гнаіліся і часцяком адпраўлялі дуэлянта каштаваць райскія яблычкі. Да таго ж укол тонкага ляза звычайна не мог змусіць параненага прыпыніць бой, і сапернікі да сканчэння бойкі аказваліся ўсе сколатымі.

Затое рапіру можна было легка зламаць. Бутрым, акрамя іншых сакрэтных прыёмчыкаў, адпрацоўваў з Вырвічам i гэты варыянт. Лепей ахвяраваць пальцамі, перахопліваючы рукой доўгі вузкі клінок, чым загінуць ад раны.

Пранціш зусім не жадаў далучацца да суполкі «бяспальцавых шляхцюкоў», як называлі ахвяраў падобных сітуацый. Але доктар настойваў: засвой усё, што дапаможа выжыць. Анатомію забыўся? Успамінай, каб зменшыць наступствы.

Між тым зграбная панечка ў парыку з купідончыкамі кінула доўгі пагляд на Пранціша. Як свежы мёд з лыжкі сцёк. Перакруцілася ў фігуры скокаў — і яшчэ адзін цягучы пагляд.

Вырвіч падкруціў светлыя вусы — ён усяго толькі грэшны мужчына... Грэе сэрца ўвага красунек. Тым больш амаль усе на яго зацікаўлена лупяцца: чуткі пра двубой распаўзліся, а смяротная небяспека заўсёды надае мужчыну куртуазнай вабнасці ў вачах паненак.

Нават гаспадыня гэтага салона, сама яе княская мосць Аляксандра Багінская з Чартарыйскіх, асабіста паслала запрашэнне на свае рэдуты пану Франтасію Вырвічу: зараз пра яго і Мануцы ўсе языкі званілі.

I хоць не да баляў — Вырвіч не наважыўся паслаць магутнай княгіні гарбуза. Па-першае, ён сваяк Багінскім па Дамініцы, пляменніцы князя Міхала Багінскага. Гэта бязродны ганарлівец Лёднік ігнараваў запрашэнні і Аляксандры Багінскай, і Тэрэзы Радзівіл. А чым скончылася? Наклікаў на сваю мудрую галаву грымотаў.

А па-другое, пані Тэрка якраз сёння таксама ладзіць баль, традыцыйна паказваючы казу палітычнай варагіні Багінскай. I на паркеце ў нявернай жонкі Пане Каханку зараз танчыў паганец Мануцы.

Цікавасці ў бліскучай публікі прыбаўлялася яшчэ і ад таго, што нарэшце ўдалося залучыць у нізцы з харобрым панам Вырвічам герба Гіпацэнтаўр загадкавага доктара Лёдніка, мага, алхіміка і, як сцвярджаюць, былога каханка расейскай імператрыцы. Стаіць чорным слупам, аб які толькі разбіцца, зіркае па-камандорску... Не, доктар, сёння не ты галоўная персона, а ягоная мосць Франтасій Вырвіч!

Пранціш расправіў плечы, падкруціў вус і ледзь утрымаўся, каб не падміргнуць гарэзнай панечцы, што эфемерна праскакала побач у фігуры танца...

— Ёй нельга столькі жэрці... Страўнік і так пашкоджаны, — раптам прамармытаў сабе пад нос Лёднік.

Здзіўлены Вырвіч перахапіў погляд эскулапа: той сачыў за княгіняй. Яснавяльможная клала сабе ў рот чарговае перапялінае яйка з вялізнай срэбнай талеркі. Талерка ўжо напалову апусцела.

Вырвіч успомніў плёткі, што яснавяльможная з’ядае на сняданак шэсцьдзясят крутых курыных яек і двух каплунов запіўшы трыма бутэлькамі віна.

Яе княская мосць Аляксандра Багінская, высокая пышная кабета з вясёлымі цёмнымі вачыма і троху адвіслымі вуснамі зноў пацягнулася да пачастунку... Непадобна, каб яе непакоіў хворы страўнік.

Княгіня не толькі жорстка кіравала «Фаміліяй» — палітычнай партыяй Чартарыйскіх, але і ўвогуле была магутнай: каня, мусіць, зваліла б ударам кулака. Дзеля яе ў Варшаўскім сойме зладзілі спецыяльную ложу, каб назірала за дыспутамі. Менавіта з пасагам княгіні Miхал Казімір Багінскі атрымаў Слонім, у якім, вярнуўшыся з эміграцыі пасля ганебнай паразы пад Сталовічамі, ладзіў сядзібу музаў. Яго ні на крупачку не бянтэжыла, што той Слонім — спадчына ад першага мужа сужонкі, пана Антонія Сапегі. Як звягае Лёднік, «power согrupts, absolute power corrupts absolutely»^[12].

У спешчаным Багінскім, які скарыў сэрца пані Аляксандры ігрой на кларнеце, амазонка хутка расчаравалася, хоць уся афёра задумвалася, каб узвесці яго на трон. Сам Багінскі палітычных інтрыгаў баяўся, як шыла ў баку, хаця каралём стаць не адмаўляўся, так што жылі сужонцы асобна... Яшчэ адно моцнае расчараванне пагрознай Багінскай — кузен Станіслаў Панятоўскі. Калісьці менавіта «Фамілія» дапамагала яму ўзысці на трон... Але той не спраўдзіў нічога, што абяцаў, пладзіў бастардаў, перакладаў Шэкспіра і пакорліва чакаў, пакуль былая палюбоўніца імператрыца Кацярына даесць ягоную краіну.

У адрозненне ад Тэрэзы Радзівіл, якая ў кожнай гожай дзяўчыне бачыла ненавісную саперніцу, пані Аляксандра любіла маладую вясёлую кампанію. А яшчэ гульню ў карты, паляванне і танцы — сама ўжо не танчыла, але ахвотна назірала. Да вольнасцей моды таксама ставілася паблажліва... Таму ў яе палацы было тлумна, людна і абуральна вольна.

На патыліцы гаспадыні балю паважна пагойдваліся пёры — прычоска «кезака». Пранцішу калісь адна панечка, з якой ён амурыў у Францыі, пра гэтую фрызуру лекцыю чытала: мадыстка Марыі Антуанеты, мадэмуазэль Бертэн, назвала так сваю прыдумку паводле выразу смешнага персанажа п’есы Бамаршэ: «Qu’es-aco?»^[13] Але было гэта больш за дзесяць гадоў таму... У Парыжы княгіню абсмяялі б! Нават тут у многіх дам на галаве былі навейшыя «сентыментальныя пуфы» — валасы, нацягнутыя на своеасаблівыя кошыкі і ўпрыгожаныя лялечнымі выявамі дарагіх сэрцу пуфаносцы рэчаў, ад мопса да фігурак дзяцей.

Але пані Аляксандра Багінская займала такое становішча, што магла сабе дазволіць не толькі прыбіраць валасы па модзе дзесяцігадовай даўніны, але і цэбар на галаву адзець. I ніхто б і ўсміхнуцца не насмеліўся.

А ладная частка паспяшалася б і сабе на галаву такія ж цэбры насунуць.

Рыгадон змяніўся паланэзам. Паветра згусцела як кісель. Сотні свечак, зачыненыя вокны, парфума, якой шчодра палітыя ўсе, каб не смярдзела потам ад цел.

Рукі ў лайкавых пальчатках змакрэлі. Вырвіч тузануў карункавы каўнер кашулі. Як толькі кабеты, зацягнутыя ў гарсэты, прымудраюцца дыхаць ды танчыць?

Зноў утаропіўся ў красуньку, якая пасылала яму ўсмешкі.

— Праўда яна багіня?

Пан, які вымавіў гэта са шчырым захапленнем, выглядаў дзіўна. Вось каму нельга было жэрці столькі, колькі ён, відаць, еў. Яшчэ зусім малады, але ўтрая шырэйшы за Вырвіча. Стог у ботах. Падбароддзе звісала так, што шыі не відно. З прычыны таўшчыні пан, пэўна, і не мог падабраць сабе звычайнае адзенне, і на ім быў нейкі доўгі балахон, падобны да жаночага капота: з дарагой тканіны колеру «гарэлая Опера», які ўвайшоў у моду пасля пажару ў парыжскім оперным тэатры, на дробных перламутравых гузіках ад каўняра да нізу. Тканіна ля падпахаў была цёмнай ад поту. Здавалася, пан проста не мог счапіць на жываце рукі, спешчаныя, з маленькімі далонямі, зацягнутымі ў мяккую скуру белых пальчатак — такі трыбух наеў. Але падслепаватыя светла-блакітныя вочы наіўна-дабрэнныя, зараз у іх ззяла захапленне.

— Ах, пане, як я яе кахаю, багіню маю! Уявіце — яна зрабіла літасць і дазволіла мне ўчора падысці да сваёй ручкі! Я тры гадзіны чакаў яе карэту на вуліцы, пад дажджом — і недарэмна! Яна дазволіла мне быць тут і глядзець на сябе!

Пан сумеўся і дадаў тонкім голасам з няёмкасцю:

— Звычайна багіня забараняе мне паказвацца на яе вочы, але я кемны: хаваюся ў тэатральнай ложы за спецыяльнымі кратамі і гляджу скрозь іх... О сонца маё! Зайздрошчу васпану — яна ўсміхаецца вам!

Вырвіч разгублена хмыкнуў і абмяняўся позіркамі з Лёднікам. Што за тыпус? Незнаёмец адразу выправіўся:

— Прабачце, панове, я не прадставіўся... Рэферэндарый літоўскі Вінцэнт Тышкевіч.

Наколькі мог, схіліў галаву і дадаў, зноў замілавана сочачы за красунькай у ружовым:

— А там, пане дабрадзею, мая жонка, яе светласць Марыя Тэрэзія Тышкевіч з Панятоўскіх...

Цяпер Вырвіч прыпомніў: хадзілі плёткі пра тое, як спрытна прыстроіў Цялок сваю пляменніцу за багатага сірату. Значыць, гэта і ёсць Марыя Тэрэзія? Пільна прыгледзеўся: баявітая пляменніца караля падлеткам перахварэла на воспу, і так няўдала, што адно вока выцекла. Цяпер яно ў пані мусіла быць шкляным. Але ў цьмяным святле свечак такіх адметнасцей не разгледзіш. Заўважыў толькі дзве мушкі: адна над левым брывом, што азначала нескаронасць, другая ля правага куточка ярка нафарбаванага маленькага ўладнага рота, што, наадварот, перакладалася як «пастарайся знайсці спосаб да спаткання». Спатканне меркавалася дакладна не з мужам.

— Сапраўдная амазонка, васпане! — у рэферэндарыя падбароддзе, ну тое месца, дзе яно магло б быць, трэслася, быццам бланманжэ. Куточкі рота, звычайна рэзка апушчаныя ўніз, як на масцы П’еро, прыўзняліся.

Так, у параўнанні з гэтай панечкай мадам Жана Жылібер выглядала проста ўзорам дабрадзейнасці.

Час успомніць пра этыкет. Пранціш пакланіўся:

— Пан Франтасій Вырвіч герба Гіпацэнтаўр.

— О, я ведаю! Пан, перапрашаю, брэцёр!

Каб хто іншы такое рэкнуў — Вырвіч кінуўся б бараніць гонар. Але пан Вінцэнт Тышкевіч прамаўляў сарамліва, быццам прабачэння прасіў, і лёгкае асуджэнне гучала па-дзіцячы шчыра... Так што Пранціш не змог не ўсміхнуцца.

Бутрым ветліва схіліў галаву.

— Доктар Баўтрамей Лёднік, прафесар Віленскай вышэйшай школы.

Мяккі твар Тышкевіча зморшчыўся ў спалоху, як свежая булка ў кулаку дзіцяці.

— Вой не, пан доктар, толькі не кансультуйце... У імя Святой Цэцыліі. Вы ж таксама зараз скажаце, што мне трэба дыета, ды не вячэраць, ды кроў пушчаць. А я не магу... Не магу, васпане! Слабы я...

Рэферэндарый камічна развёў рукамі.

— Я ўжо нават прасіў сваіх хатніх: падчас вячэры замыкайце мяне ды не выпускайце, хай напрамілы бог прасіцца стану... А як пачую праз дзверы пахі спакусныя — дык ажно заплачу ды завыю... Ну і выпусцяць мяне, пашкадуюць...

Лёднік толькі галавойпакруціў.

— Усё-ткі я б узяўся за вашае лячэнне, ваша мосць. Пачаць з масажу, лёгкай гімнастыкі... Вунь як вам тут цяжка, у задусе гэткай... Кроў да галавы прыліла.

I сапраўды, твар пана Вінцэнта набываў бурачковае адценне, а ў дыханні чуўся прысвіст.

Але рэферэндарый махнуў рукой.

— Усё ў волі Госпада.

— Але менавіта людзі робяць сабе шкоду, калі Госпад папушчае, — павучальна прагудзеў Лёднік. — Вось у васпана, бачу, бант на адзенні... I блішчыць. А гэта ад таго, што французскія галантарэйшчыкі пасыпалі яго тоўчаным шклом. Гэта вельмі небяспечна! Калі тоўчанае шкло патрапляе ў органы дыхання ці стрававання...

Рэферэндарый замахаў рукамі, як восаў адганяючы.

— Пане дабрадзею, пашкадуйце маё сэрца, выскачыць зараз ад жахаў гэткіх медычных, зайцам паскача, а я ж не даганю!

Пранціш, ужо не хаваючыся, рагатаў. Бо ў блазнаванні пана Вінцэнта Тышкевіча чулася не глупства, а самаіронія, уласцівая толькі разумным. Але разам з тым верылася і ў самыя недарэчныя плёткі — можа, можа надзівачыць персанаж... На менскім сойміку адзін шляхцюк, якому давялося пабываць у Свіслачы, балаболіў, што ўладар мястэчка, рэферэндарый літоўскі, дома апранаецца ў жаночае адзенне, цэлую шафу сукенак мае. Каптур апране, капот з карункамі, дый ляжыць на канапе шчаслівы.

Лёкай у зялёнай ліўрэі пачціва схіліўся побач:

— Яе княская мосць просяць вельмішаноўнае панства падысці да яе...

Музыка на нейкі час сціхла, расчырванелыя дамы адчайна абмахваліся веерамі, і здавалася, быццам у зале завёўся рой ашалелых матылёў. Рэферэндарый даволі бадзёра рушыў да гаспадыні рэдута па паркеце, выкладзеным цёмнымі і светлымі квадратамі, быццам більярдны шар каціўся па шахматнай дошцы — фігуры імкліва расступаліся, каб не сутыкнуцца.

Пані Аляксандра ласкава ўсміхнулася рэферэндарыю.

— Што, Вінцэсю, гэты доктар ужо кінуўся лячыць цябе?

Пан Вінцэнт камічна заківаў галавою.

— Вой, пані дабрадзейка мая, нават словамі ледзь не залячыў!

Пані пагразіла Лёдніку пальцам, на якім блішчэў сыгнет памерам са сліву.

— Ты, доктар, месца сваё ведай, Гасподзь — найлепшы лекар, а часам і хваробу для нашага ж ратунку спасылае.

Бутрым ветліва пакланіўся.

— Ніколі пра гэта не забываюся, ваша княская мосць.

Княгіня падала знак фрауцымер, маленькай, пухлявай i немаладой, i тая старанна замахала на ўладарку шаўковым кітайскім веерам з зялёнымі птушкамі.

— Не верыцца. Каб разумны ты быў, пан, не ганяла б цябе з месца на месца, як падранага ваўка, меў бы свой палац ды лячыў прыстойных людзей, а не вар’ятак, якія па падлозе з пенай на вуснах качаюцца.

Пад прыстойнымі людзьмі княгіня, пэўна ж, разумела сябе, а вар’ятка — вядома, намёк на пані Тэрэзу Радзівіл.

— I пана Вырвіча не дапусціў бы да афектацыі з італьянчыкам.

Пранціш ганарыста закінуў галаву.

— Шляхціц сам вырашае, ваша княская мосць, падобныя дыскурсы, гонару датычныя... Сяброўскія парады тут недарэчныя. Ёсць абразы, якія нельга прабачаць, і злачынствы, якія няможна пакідаць беспакаранымі.

Застаецца спадзявацца, што гаворка не зойдзе пра зачэпку двубою i не прагучыць імя Сафійкі. Гасподзь ведае, колькі тут языкамі муты паўзбівалі.

Аркестр зайграў кантрданс, i за спінай падняўся ветрык ад рухаў танцораў. На спацелай шчацэ Багінскай амаль адклеілася мушка, і ў пудры ўтварыліся ручаіны ад кропляў поту.

— Няшмат гонару біцца з венецыянскім цырульнікам, які герб за дзве тысячы дукатаў купіў.

Пачуўся лёгкі ўскрык, Вырвіч павярнуўся: адна з кабетаў самлела і павісла на руках кавалера. Звычайная справа падчас баляў. Што ж гэта за баль, дзе дамы не млеюць адна за адной? Як шляхецкае застолле, з якога госці на сваіх нагах ідуць.

Лёднік ірвануўся быў да пацярпелай, але княгіня сярдзіта крыкнула:

— Стаяць, эскулапе! Палінка наша па дзесяць разоў на дню прытомнасць страчвае, асабліва ля прыгожых мужчын.

Пані і праўда заварушылася, замахала рукамі, і кавалер галантна павёў яе да крэслаў.

— Гэта наступствы задухі, ваша княская мосць, — цвёрда заявіў Лёднік. — У пакоях належыць рэгулярна праветрываць, асабліва калі паляць у печах i свечкі гараць. Іначай згушчаецца кроў, парушаецца абмен рэчываў... I вельмі шкодна шчыльна зацягваць гарсэты...

Пані Аляксандра безуважна загадала доктару сціхнуць — няма чаго пакоі выстуджваць — і ўтаропілася ў Вырвіча.

— Калі ўдасца табе, васпане, італьянчыка прыкласці, добрую справу зробіш. Але падлючы ён і слізкі. Выкруціць так, што, нават калі жывым застанешся, будзеш выглядаць дурнем. Аднаго майго прыдворнага ён гэтак да чорнай меланхоліі давёў. Памёр небарака.

Вырвіч, пачуўшы пра чорную меланхолію, мімаволі стрэліў туды-сюды вачыма — ці няма ўсюдыіснай чумы. I Лёднік зрабіў тое самае. Белавалосую цалкам можна было ўявіць сярод танцораў.

— Калі ўжо ўвязаўся ў такое глупства... Хто ў цябе секундант?

— Я, ваша мосць, — нахіліў галаву Лёднік.

— Хто б сумняваўся... — прамармытала Багінская і перавяла позірк на Вырвіча. — Секунданта памяняеш. Свайго мага возьмеш проста за лекара.

Павярнулася да рэферэндарыя.

— Прыгледзіш за гэтай парачкай, Вінцэсю?

Тышкевіч развёў рукамі і сіпла, з адышкаю, прамовіў:

— Прыгледжу, чаму не. Я ж такі вялікі, што за мяне схавацца лёгка.

Падміргнуў агаломшанаму Вырвічу.

— I хворы я, слабенькі... Хоць і кепска бачу, судзіць магу, я нобіль. А на двубой мяне нельга выклікаць.

Пані Багінская зласліва пакрывіла вусны.

— Вось і пагляджу, як Мануцы цяпер свой улюбёны куншцюк праверне... Ён жа звычайна спектакль такі ўчыняе, што секунданты таксама біцца пачынаюць, назіраць за ягонымі подласцямі няма каму... Пан Тышкевіч — чалавек няпросты, пры ім італьянец пабаіцца гнюсіць. I сведчанне рэферэндарыя — закон.

Што Тышкевіч толькі гуляе ў блазна, Вырвіч і так зразумеў.

Вядома, мець за секунданта пачварна тоўстага ды паўсляпога тыпуса дзіўна... Але гэты тыпус быў магнатам, сваяком караля і адным з самых багатых людзей краіны. Шчодрая прапанова. Учыні штось Мануцы — і Панятоўскі не ўратуе, рэпутацыю яму не выправіць. Моцна ж назаліў італьянец пані Багінскай!

Пары пачалі скакаць, Тышкевічава жонка зноў памяняла кавалера. Багінская скрывілася.

— Толькі дзеля цябе, Вінцэсю, шылахвостку тваю запрашаю. Ты ж з ёю нібыта развёўся!

Пан Вінцэнт горача запэўніў, што фактычнага разводу не адбылося, проста ягоная багіня заслугоўвае жыць свабодна, і пачаў захопленыя лемантацыі пра сваё сонейка, кадук разбярэ, ці шчырыя. А княгіня загадала падаць сабе пірагоў з зайчацінай ды вяршковую падліўку да іх.

— Ваша мосць, вы папсуяце страўнік... Здароўе зберагаецца абмежаваннем... Сіла чалавека ва ўмеранасці, — не вытрымаў Лёднік.

Багінская хмыкнула... Пацягнула да сябе пустую срэбную талерку, у якой нядаўна былі яйкі.

— Сіла, кажаш...

Край талеркі пад пальцамі княгіні, абцягнутымі белымі карункавымі пальчаткамі ды ўнізанымі пярсцёнкамі, пачаў скручвацца трубачкай. Княгіня амаль не змянілася ў твары, толькі жылы на шыі напружыліся. Талерка ў яе руках ператварылася ў срэбны скрутак.

— Сілу, васпане, на паранай рэпе не назапасіш.

Як гэта спешчаны Міхал Багінскі наважыўся з такой ложак дзяліць?

Цяжкі скрутак паляцеў у доктара. Лёднік усё з той жа поснай фізіяноміяй перахапіў падаруначак.

— Est modus in rebus^[14], ваша светласць. Голад саслабляе цела, але i пераяданне гэтак жа.

I, не змяніўшыся ў твары, няшчасную талерку раскруціў. Асцярожна паставіў скалечаны посуд на столік. Прыдворныя, што здаля назіралі за гэткім своеасаблівым двубоем, узбуджана зашапталіся.

Пані Аляксандра задаволена хмыкнула.

— Думаю, ты мог бы далучыцца, доктар, да патрыётаў, якіх зараз збірае мой сужонец, яго мосць вялікі гетман князь Міхал Казімір Багінскі.

Прамоўлена было ціха і дастаткова сур’ёзна.

— Рэч Паспалітая мусіць вярнуць сваю славу і незалежнасць ад маскоўцаў, ці ж не так? Цялок, цацка расейская, па кіўку царыцы верне ёй сваю такую ж цацачную ўладу разам з дзяржавай... Нам патрэбны іншы ўладар, улюбёнец Польшчы. Ты згодны?

А вось гэта ўжо была размова дужа небяспечная... Доктар адказаў гэтак жа ціха:

— Я ўсім сэрцам за незалежнасць сваёй зямлі. Але я не паляк, ваша княская мосць... Ці знойдзецца ў новай дзяржаве, якую ачоліць новы манарх, месца для незалежных ліцвінскіх, беларускіх земляў? Ці атрымае мой народ права на свае звычаі, сваю мову, на якой Статуты напісаныя?

Княгіня спахмурнела.

— Гэта ты дарэмна... Не час дзяліць вялікую Польшчу. Я чула, ты застаешся схізматыкам, дык, значыць, вызнаеш сябе рускім?

Доктар паўтарыў проста i сумна на беларускай мове:

— Я не рускі, ваша княская мосць. Але i не паляк. Я ліцвін, беларус, палачанін.

Пранціш баяўся гневу княгіні, але тая раптам усміхнулася.

— Паважаю тых, хто не выракаецца свайго. Я ведаю твае справы, ты не здрайца. А віно ты, доктар, п’еш? Хоць умерана... Давай па чарачцы...

Але віно не паспела наліцца ў келіхі, упарты доктар не паспеў у чарговы раз выбрыкнуць... Рэферэндарый, які дыхаў усё больш сіпла, раптам схапіўся за каўнер i пачаў асядаць на падлогу. А твар стаў зусім юлёвы.

Пана Вінцэся зараз жа падхапіла некалькі лёкаяў, усё адно не ўтрымалі. Адцягнулі так-сяк да бліжэйшай канапы, пад высокім акном з двайнымі шыбамі, шкло ў якіх запацела, быццам таксама пратанчыла шэсць рыгадонаў запар. На канапу не ўзвалілі.

— Кроў пусціце пану Тышкевічу! — камандавала са свайго фатэля княгіня, пакуль Лёднік, бухнуўшыся на калені, з дапамогай Вырвіча рваў на рэферэндарыі каўнер ды рабіў свой знакаміты масаж.

Госці працягвалі танчыць як нічога не было. Тым больш яшчэ пару панечак самлела, і іх жывапісна расклалі на абабітых жакардам у кветачкі казетках.

Кроў, зрэшты, пусцілі — прыбег мясцовы лекар з ланцэтам і медным тазікам, разануў на руцэ вену.

— Неадкладна трэба на свежае паветра... — адрывіста кінуў Лёднік. Пранціш азірнуўся, прыкідваючы: тут да дзвярэй невядома, як такую тушу валачы... А бальная зала на другім паверсе, а прайсці ўсе лесвіцы, калідоры... Пакуль на вуліцу выпраш, спруцянее таўстун. Каламажку б якую...

На вуснах няўдалага Вырвічава секунданта паказалася пена. Бутрым ірвануўся распрастанай спружынай, схапіў разлапісты бронзавы кандэлябр, падскочыў да акна i як засадзіць у шыбу! Раз, другі, трэці... Ажно шкельцы градам.

Веснавое марознае паветра ўварвалася ў пакой з жудасным свістам, нібыта антычны гіганцкі Барэй уцягваў яго ў сябе. Полымя свечак затрымцела, там-сям згасла, падавалася, разам з ветрам сюды ўлілася і ноч.

I ў паўзмроку яшчэ ўражвальней успрынялося...

У зале пайшоў снег. Буйныя лёгкія камякі ўзнікалі проста з цемры, пахаў і гукаў, павольна апускаліся на аголеныя плечы і пудраныя парыкі, на падносы з келіхамі і медзь аркестра.

Нават Пранціш з нейкім пракаветным жахам утаропіўся ў старога сябра, чые рэзкія рысы нагадвалі Мерліна ды іншых чарадзеяў. Лёднік, не зважаючы ні на што, адшпурнуў сваю зброю, падобную да Нептунавага трызубца, і вярнуўся да пацыента.

Кантрданс захлынуўся. Хтось завішчаў. Хтось уголас завёў малітву.

З жаласным шыпеннем гаслі свечкі. Маленькі сумёт утварыўся на пустым срэбным падносе, вызваленым ад перапяліных яек. Сняжынкі ўзнікалі проста перад вачыма, разрасталіся, распроствалі пухнатыя бязважкія лапкі... Яны былі паўсюль... Ад іх дотыку хацелася ўхіліцца, як ад змяінага джала...

— Гэта ўсяго толькі фізіка, спадарства! — гукнуў, выпрастаўшыся, Лёднік — дайшло, што зараз узачнецца гвалт. — Ніякага чарадзейства, ніякай магіі.

Азірнуўся на хворага, відаць, яго стан больш не выклікаў трывогі, і працягнуў лекцыю.

— У паветры згусціліся прадукты гарэння і выкіды працэсу дыхання. Вялікая рознасць тэмператур унутранай і вонкавай. Ад з’явы, што назіраем, ніякай шкоды, магу паўтарыць яе ў лабараторных умовах. Затое прадухіленая пагроза смяротнага прыступу ў аднаго з шаноўных гасцей.

I, абводзячы вачыма бліскучых паноў і пані, што ўтаропіліся ў яго, не ведаючы, збягаць ці біць, надаў свайму нізкаму гучнаму голасу супакойвальны тон.

— Няхай не скепсціцца свята вельмішаноўнага панства. Танчыце, вашыя мосці, і дыхайце свежым паветрам. Acta est fabula^[15]!

Пакланіўся і зноў апусціўся на калені ля графа Тышкевіча, які ўжо трохі варушыўся і нават спрабаваў нешта прасіпець.

Дзівосны снег растаў, толькі падлога сталася мокрай і слізкай. Лёкаі хуценька змяталі з падлогі пабітае шкло. Зноў зайграла музыка.

Хтосьці ўжо ладзіўся закрываць выбітае доктарам акно дошкамі ды паперай — няма чаго выстуджваць пакой.

Вырвіч уздыхнуў на поўныя грудзі і выцер спацелы лоб рукавом. Мімаволі адчувалася горыч ад здагадкі, што ў бліжэйшы час галоўнай тэмай для размоў у Гародні будзе не двубой падкаморага Вырвіча і каралеўскага канфідэнта Мануцы. Прынамсі, графіня Тышкевіч цяпер зацікаўлена бліскала адзіным жывым вокам у бок дэманічнага доктара, які дапамагаў прыўстаць ейнаму нягегламу сужонцу. А да беднага графа Вінцэнта і не надумалася падысці, калі паміраў. Не кабета — яхідна.

Вырвіч з прыкрасцю адвярнуўся. Магчыма, апошні вечар у ягоным жыцці раставаў, як недарэчны сакавіцкі снег, а ў заўтрашнім дні блішчэла туга і трывога, быццам кропля магічнай расы на траве пад назвай «гусіная лапка».

Раздзел пятнаццаты ДВА ДВУБОІ I ТОНКАСЦІ СТАТУТА

Дудар — не гаспадар, стралец — не жылец, рыбак — і той на вушы абгніець.

А што казаць пра шляхцюка, якога півам не паі — дай шабельку скрыжаваць на сойміку з іншым панам-братам...

Праўда, і тут залатыя вёслы рухаюцца супраць плыні... Аднойчы падчас балявання Ігнацы Пац выклікаў на двубой маладога Пане Каханку, не вытрымаўшы грубых жарцікаў... Радзівіл загадаў дзёрзкага ўзяць у ланцугі ды пасадзіць у сутарэнне. Беднаму Пацу абвясцілі, што яго асудзяць на горла... Святара прыслалі паспавядаць... А потым, як ужо валаклі працверазелага ды змучанага да месца страты — ага, напалохаўся, дурню! А гэта проста добры ўладар пажартаваў! Радзівіл з Пацам расцалаваўся, гучна яго прабачыў, тры дні ўдалы жарт запівалі за бяседным сталом, пасля чаго няшчасны Пац усё-ткі памёр самай удалай шляхецкаю смерцю, перапіўшыся.

Колькі Вырвіч прыемнай зухаватасці такой займеў і з куфлем, i з шабелькаю! Сумленныя паны, ясная справа, падп’юцца — б’юцца, не падп’юцца — б’юцца, бо не напаілі... Замежнікі, вядома, крывяцца з ліцвінаў: дзікуны!

Двубой — гэта паводле кодэкса, а не тады, калі п’яная кодла на другую такую ж прэ. Ды яшчэ не сумленнымі шаблямі, а шастапёрамі па галовах...

Але што зробіш з гарачым норавам шляхоцкім! Бойкi — яны ж у самай сутнасці рэчаў ды рэчываў. Які Лёднікаў трактат дзе ні разгарні — то зялёны леў паглынае сонца, што сімвалізуе, як расліны прыўлашчваюць святло, то змяюкі адна адну пажыраюць, што ёсць узаемадзеяннем ртуці й серы...

Вырвіч не ведаў, што ён у дадзены момант увасабляе — серу ці ртуць, але больш за ўсё хацелася знішчыць тое рэчыва, што ўвасабляе Мануцы. Усмешлівы, гожы, чорныя вочы блішчаць... Выліты Ланцэлот альбо Трышчан! Чаму Гасподзь папускае, каб гнюсь выглядала высакародна?

Пранціш азірнуўся, каб яшчэ раз ацаніць абстаноўку... Гразка, але першая траўка прабіваецца, не дасць падэшвам моцна слізгаць. Хмызы побач, голыя, як бізуны... Можна зачапіцца. Сонца справа... Сцяна злева...

На тле такой сцяны толькі й забіваць. У вышчарбленых, счарнелых, пазелянелых цаглінах угадваліся злавесныя выскалы, выбоіны цямнелі пустымі вачніцамі. Рэшткі калонаў сведчылі, што тут калісьці была не проста табе адрына ці маслабойня, а, магчыма, флігель для вытанчаных панскіх пацехаў, і вытылінгвалі тут флейты, мармыталі салодка мандаліны, падносіла белая ручка да вуснаў срэбны келіх з барвовым напоем...

Барвовы напой пральецца і сёння.

— Ваша мосць граф, кепска бачу я, даруйце ўжо мне, а што гэта ў вашае мосці на ручцы правай бліскае, пад манжэтам? А пакажаце, пане дабрадзею мой, бо кепска бачу...

Тонкі голас графа Вінцэнта Тышкевіча гучаў так прабачальна... Але ясна было: не адступіцца, пакуль не атрымае адказу.

Сляпы, разумееш... Дурнаватым прыкідваецца. А ўгледзеў металёвы бранзалет, які Мануцы схаваў пад карункавым манжэтам. Пранціш перакінуўся позіркам з Лёднікам: той папярэджваў пра хітрасць, якую можна падчас бойкі з дапамогай такога бранзалета з адмыслова трывушчай сталі ўчыніць... I правілы непарушаныя застануцца.

Таўстун Вінцэнт усё гэтак жа паўжартам, прабачальна змусіў італьянца зняць падазронае ўпрыгажэнне. Як яшчэ раней настаяў, каб секунданты Мануцы, вядомы фехтавальшчык пан Вайніцкі, даўбель з рассечаным мясістым носам, ды прайдзісвет-лекар Дэмбіцкі, жэрдка з кацінымі вусамі, абодва стаялі побач з імі, панам Вінцэнтам і доктарам Лёднікам, і ні на крок не набліжаліся да фехтавальшчыкаў. Каб секундантам быў Бутрым, Мануцы і не падумаў бы паслухацца, толькі й стараўся б расцвяліць доктара. I ўдалося б. I скончылася б крывавай валкай, у якую ўцягнулі б немавед колькі народу.

Бутрым ужо ўсе вусны сабе скусаў, ботамі яміну ў вільготнай вясновай глебе вытаптаў. Ягоная доктарская валізка сіратліва прыхінулася пад хмызамі. Перад сваімі бойкамі ніколі так не хваляваўся — зацяты ды спакойны, што камень. Няўжо так не верыць у Вырвіча? Нават крыўдна.

Першыя ж удары лязо аб лязо давялі, што перамога лёгкай не станецца. Адразу перастаў здавацца прахалодным ветрык, які шнырыў пад кашуляй — біліся без верхняга адзення.

Танец са смерцю мусіць быць самы прыгожы...

Бо тое, што пасля, — яно пазбаўленае чароўнасці... Гніенне, акасцяненне і хрусткасць... Таму няхай пакуль усё імчыць, і кожны рух вывераны і хуткі, і кожны погляд як дубцом па вадзе...

Пранціш нават не зважыў укол у перадплечча. Гэта Лёднік загарлаў: спыніць двубой, адзін з ваяроў паранены! Пранціш толькі раўнуў, гледзячы ў ненавісныя італьянскія вочы, у якіх тарантэліла насмешка:

— Я ў парадку! Б’емся!

Батман... Контр-дэгажэ... Куле... Дэвелапман... Батман... Флэш атак... Халера... Халера... Халера...

Сярод жывых толькі аднаго фехтавальшчыка Пранціш ведаў не горшага за Мануцы — Бутрыма... Ну, i Меланхолію... Любога іншага ўклаў бы ўжо. Любога іншага...

Яшчэ адзін укол — лязо рапіры прайшло пад скурай на левым баку, слізганула па скабах...

Глупства! Б’емся! Батман! Флэш атак! Тушэ!

I Пранціш дастаў саперніка, шкада, толькі драпіна, але расцвілі макі і ў таго на кашулі...

Што ж боты такія цяжкія сталі... А Мануцы рухаецца так, што воку цяжка адсачыць.

Лязо бліснула зусім не там, дзе Вырвіч яго чакаў... Вось і ўсё, даражэнькі Гіпацэнтаўру, даскакаўся...

Але прагнае вастрыё не ўпілося ў цела. Нібыта нейкі прывід ухапіў італьянца за руку, замарудзіў... Самазваны граф нават недаверліва ўтаропіўся ва ўласную рапіру, што адмовілася рабіць, як належала. I можна было б паспрабаваць засадзіць мярзотніку ў жывот вастрыё, дзякуючы імгненню разгубленасці...

Але Вырвіч занадта добра ведаў, што гэта за прывід.

Мануцы злосна і трохі спалохана вылаяўся — яго рапіра ўпала ў маленькую сумную лужынку, проста не ўтрымалася ў раптам знямелай руцэ... Да італьянца кінуўся ягоны лекар, а Вырвіч, паслізгваючыся на карэнні, ірвануў да Баўтрамея — той адышоўся далей ад іншых сведкаў двубою, прыхінуўся да аблезлай калоны... Знаёмы цяжкі позірк, пашыраныя зрэнкі, ажно вочы здаюцца чорнымі, набліжаешся — прысмак медзі ў роце...

— Не смей!

Пранціш страсянуў Чорнага Доктара за каўнер, той уздрыгнуў, ледзь не паваліўшыся, вінавата апусціў вочы, з якіх знікла нечалавечая напруга.

— Куды лезеш у справу гонару! Так і не навучыўся шляхецкаму кодэксу, мужык?

Вырвіч, які б ні быў раз’юшаны, шаптаў ціхутка... Не хапала іншым здагадацца... Тут Мануцы сабраліся падлоўліваць на несумленнай гульні, аж на табе — каманда Вырвіча мухлюе!

Доктар прашаптаў тужліва:

— Ён цябе заб’е...

— Гэта двубой! — Вырвіч ледзь выціскаў словы скрозь зубы. — Ганьбу на мяне сабраўся наклікаць? Вырашыў, што я памерці баюся? Ды кім ты мяне лічыш? Я — шляхціц! Хай мяне хоць на кавалачкі сякуць — маўчы! Яшчэ раз улезеш — пракляну!

I, адыходзячы, прасіпеў:

— Пасля Мануцы буду біцца з табою! Гэта абраза!

І гукнуў, каб неяк патлумачыць незразумелую сцэну сведкам:

— Доктар занепакоіўся аб маіх ранах. Я пераканаў, што яны не перашкодзяць мне працягнуць бойку. Спадзяюся, і вам, граф, таксама...

Змрочны Мануцы патрос рукою, якая згубіла была рапіру, сагнуў, разагнуў.

— Так, нечаканы прыступ нервовага паралюшу. З боку вашае мосці было высакародна не скарыстацца. Усё прайшло. Да вашых паслугаў.

I перавёў позірк, у якім так і гарэла падазронасць, на Бутрыма.

— Мне здаецца, пан Лёднік таксама гатовы далучыцца да нашага... carnevale. Мой секундант, пан Вайніцкі, з радасцю станецца ягоным субяседнікам...

Уладальнік распалавіненага носа ахвотна выскачыў наперад, паклаўшы руку на наверша шаблі. Відаць, як было й загатоўлена.

— Ну, давайце ж! Гутарка на чатырох куды цікавей!

Вырвіч злосна азірнуўся: Лёднік, падобна, рады згадзіцца... Як жа, заўсёдны галоўны герой... Вунь i Мануцы аж гарыць менавіта з Лёднікам счапіцца, быццам Вырвіч герба Гіпацэнтаўр — усяго толькі займенне, рыштункам горшае. I Чорная Меланхолія, бессаромная дзеўка з абадранай спінай, вечна паўзверх Вырвіча паглядае на старога, страшнага ягонага былога слугу... Ці не яе вочы белыя лупяцца з-за якой аблезлае калоны, з чорных хмызоў?

— Пратэстую! Б’емся сам-насам, пакуль зброю трымацьмем!

I Пранціш біўся... Як ніколі ў жыцці. I не, гнеў больш не зацямняў вочы, не ператваралася кроў у шампанскае ці віно... Hi болю, ні стомы, толькі нянавісць, што пераўтварылася ў ледзяную атруту.

Вастрыё, што ткнулася ў плячо, зусім не было халодным. Распаленым яно чулася... А вось наступны ўдар цэліў у грудзі... I адзіны спосаб быў яго адвесці — той, што адпрацоўвалі з Лёднікам.

Абломак рапіры бліснуў у стаптанай гразі... Паўзверх лінула кроў з распаласаванай далоні. I апошні ўдар у саперніка... Ну, валіся, мярзотнік!

Мануцы, усё яшчэ сціскаючы паламаную рапіру, хістаўся... З раны ў баку штуршкамі выцякаў цёмны струмень. Але італьянец стаяў, шырока расставіўшы ногі ў высокіх ботах з калісьці бліскучай жоўтай скуры, зараз непалітэсна захляпанай гразёй. Гэтак жа ўпарта трымаўся Пранціш, прыціскаючы да бока сагнутую ў локці руку, каб зменшыць крывавы дождж, што паліваў сакавіцкую зямлю.

— Не падыходзь! — раўнуў з апошніх сілаў Вырвіч, заўважыўшы збоку цёмны цень.

Сілы нанесці ўдар не было ў ніводнага дуэлянта. Змаганне перайшло ў «хто каго перастаіць».

«Ён першы зваліўся!» — мільганула радасная думка, перш чым усе думкі скончыліся.

Здаецца, як належыць добраму хрысціяніну, згадаў мілыя абліччы Дамінікі і дзетак. А белыя паганыя вочы зусім ні да чаго ўспамінаць на ганку апошняй шляхецкай карчмы.

***

— Шляхецкая зухваласць горай арсенікуму белага атрутнага... — буркатаў побач нізкі голас. — Стаяць, крывёй сплываць, абы ворага ўесці...

— Ты шчэ горшы ўпарцец, татусю. I з распаленай бляхі не сышоў бы. Вось спірытус, як ты прасіў... I цеста зацвілае.

***

Наступны раз ачуняў Вырвіч ад размеранага стуку побач. Так-сяк разляпіў павекі, паміргаў... Змахнуць слёзы, што навярнуліся ад пякучага святла, не ўдалося — рукі як свінцовыя. Асабліва левая — ажно болем прастрэліла. Скабы смыляць. Галава таксама паварочвацца не хоча.

Драўляная столь, прывэнджаныя, нібы пажарам, бэлькі. Справа сцяна, упрыгожаная паўзверх палатна таннымі папяровымі шпалерамі бланжавага колеру ў дробныя сінія кветачкі. Нешта знаёмае... Ды гэта ж былы дом Лёднікаў, які Тызенгаўз напачатку доктару прапанаваў, а тады за наравістасць адабраў! Бэлькі абпаленыя былі падчас рызыкоўнага хімічнага доследу, ледзь дом не спаліў полацкі Фаўст. А астатняе ўсё змянілася... Злева кітайская выцвілая шырма — трыснёг, качкі. З-за яе і даносіўся стук...

Пранціш скасавурыўся: на шчасце, шырма не захінала цалкам від, і, павярнуўшы галаву, можна было разгледзець крыніцу гукаў.

Дзве крыніцы.

Можа, гэта ўсё яшчэ блёкат?

Чорная Меланхолія, зацягнутая ў сталёва-шэрую сукенку, упэўненай рукой паслала кідальны нож у сцяну, у лапіну з абадранымі бланжавымі шпалерамі. Нож, таксама знаёмы, пазбаўлены дзяржальна, праляцеўшы сажняў пяць, смачна ўгрызся ў бярвенне.

Зараз жа, шчыльна побач з тым нажом уторкнуўся іншы. Пасланы доўгай доктаравай рукой. Але, на густ наймічкі-забойцы, пасланы недасканала.

— Запясце расслабіць не можаш. Нават па простай траекторыі.

Чорны Доктар хмыкнуў, падышоў пругкай хадой да зраненай сцяны, моцнымі рухамі павыцягваў лёзы — a ix засаджана з тузін — вярнуўся да паскуднай дзеўкі, што вывучала яго насмешнымі белымі вачыма.

— Недахоп практыкі. Пакажы яшчэ з пераносам траекторыі...

Меланхолія таксама хмыкнула, няспешна ўзяла з рукі доктара лязо і зрабіла дзіўнае: запуліла нож убок, той стукнуўся аб жалезны падсвечнік, прымацаваны да сцяны, змяніў кірунак палёту і ўторкнуўся дакладна ў лапік з абадранымі шпалерамі.

— Гэта табе не снег са столі чараваць.

Бутрым засяроджана падціснуў вусны, прыцэліўся... Сталь стукнулася аб падсвечнік і ўпала на падлогу.

Ну ўсё. Калі Чорны Доктар нечага не ўмее, не супакоіцца, пакуль не засвоіць і настаўніка не перасягне. Як казала нябожчыца Саламея, добра, што не пабачыў, як хтосьці мур галавой разбівае.

Меланхолія зноў прымусіла нож крэсліць паветра. Яе зацягнутая ў гарсэт танклявая постаць здавалася адлітай з гнуткай сталі.

— Аднаго не разумею, дзед. Табе ўсяго толькі трэба было не траціць на нягодніка Мануцы сваю адмысловую мікстуру. Той здох бы ўжо ад ранаў, і менш гнюснасцей здарылася б у прышласці. Ты што, не мог міма прайсці?

— Не мог. Я доктар.

Бутрым, матлянуўшы чорна-сівымі валасамі, звязанымі ў хвост, паслаў зброю ў вычварны палёт. На гэты раз амаль удалося — нож ткнуўся ў ніз мішэні, толькі з недастатковай сілай, не затрымаўся.

— А ты нашто маю дачку сюды прыцягнула?

— Ты палічыў бы за лепшае, каб паненачка наша сама ад наглядчыкаў уцякла ды заявілася подзвігі здзяйсняць, хроснага ратаваць? Гатовая была... Ледзь яе пералавіла.

Перабрэхваюцца лена, як старыя сябры.

Раздражненне заварушылася, як абуджаны ў сухой лістоце вожык, а спакойна-насмешлівы голас Меланхоліі яшчэ дадаў шоргату.

— Ты ведаеш, што пан Вырвіч даўно прачнуўся?

— Ведаю.

Доктар шпурнуў клінок, той усё-ткі здзейсніў складаны шлях і ўторкнуўся ў сцяну, праўда, крыва і неглыбока. Бутрым задаволена выдыхнуў і павярнуўся да ложка.

— Ну што, з вяртаннем, пан Франтасій. Прабач, што пабудзілі — у доме разрух, адзіны гэты пакой больш-менш расчысцілі.

Пранціш закрыў вочы, каб не бачыць худога самазадаволенага твару Чорнага Доктара, з цяжкасцю зглытнуў... Да вуснаў зараз жа даткнуўся кубак з адварам, галаву прытрымала цвёрдая рука. Калі ў вачах разамглілася, Вырвіч паспрабаваў усесціся. Віват! Не зусім вольна, але рухаецца, калі вось так развярнуцца, абаперціся спінай аб сцяну, пастарацца забыцца на боль... Можна размаўляць з усяе годнасцю.

— Колькі я так?..

— Тры дні. Здаралася горш, — Бутрым паставіў кубак на шыфаньерку з чырвонага дрэва, якая, здавалася, прыблудзілася сюды выпадкова з больш раскошнага дома. — Крыві шмат страціў.

Пранціш скасавурыўся на левую руку, заматаную ў чыстую льняную анучу так, што нагадвала сувой.

— Ну і колькі ў мяне цяпер пальцаў у наяўнасці?

— Усе, не бойся, — буркатнуў доктар. — Прыйшлося паваждацца, яшчэ месяц паходзіш у павязцы...

Што значыла — патрапіў бы да іншага доктара, дакладна папоўніў бы лік «бяспальцавых шляхцюкоў».

— Я цябе, панок, навучыла б і зубамі рапіру перакусваць. Ды, баюся, не засвоіш, бо жоначка бязгубага цалаваць адмовіцца.

Вось зараза... Выскаляецца. Стаіць, руку ў бок уперла... I Бутрым куточкам рота ўсміхнуўся, здаецца... Смешна яму, значыць?

— Можа быць, фехтавальшчык я i горшы за васпанства... Але пісталеты ўсё ўраўнуюць. Памятаеш, Лёднік, што абразіў мяне, калі спрабаваў непачэсна ўмяшацца ў мой двубой? Слова было сказана! Будзем страляцца!

Пранціш падаваўся сабе халодным і суворым. А белавалосая чума давай рагатаць:

— Ты што ж мне, ваша мосць, канкурэнцыю скласці вырашыў? Я да доктара на двубой першая запісалася! Пасля мяне будзеш!

Чорны Доктар паморшчыўся.

— Зноў шляхецкія бздуры. Так, не вытрымаў я... Сарваўся. Прабач. Сам ведаю — грэх. З другога боку — сцярпеў бы, сумленне маё было б чыстае, а ты быў бы сумленным нябожчыкам. У любым выпадку — на двубой з табою я не выйду ніколі, што б ты ні ўчыняў.

Паглядзеў на незадаволены твар сябра, раздражнёна ўздыхнуў.

— Ну хочаш — можаш мяне застрэліць, каб высакародныя нервы супакоіць. А мяне вашыя шляхецкія палітэсы не чапляюць.

Вырвіч сціснуў ад злосці сківіцы, Меланхолія рагатала, а доктар пачаў перастаўляць на шыфаньерцы шкляніцы з лекамі, мармычучы лацінскія тэрміны.

— Вось гэта ўсё з сабою дам... Пані Дамініка прасочыць, каб ужыў як след. З Капаніч па цябе прыслалі — у суседнюю карчму адправіў, тут пакуль нават экіпаж няма куды ўладкаваць, увесь двор завалены будаўнічай гламаздой. Думаю, праз пару тыдняў можна і адправіць цябе. Унутраныя органы не пашкоджаныя...

А-ёй... Значыць, даведалася жоначка пра двубой... I не апраўдаешся, чаму не прызнаўся раней. Давядзецца выцерпець справядлівыя папрокі. Зноў для белавокай чумы падстава казаць, што Пранціш пад абцасікам круціцца.

— А яна што тут робіць? — тыцнуць пальцам не мог, падбароддзем кіўнуў на Меланхолію Вырвіч. — Каго на гэты раз забіваць узялася?

Паскудная дзеўка зноў выскалілася, як цыган на шаўковыя порткі.

— Пра мае замовы, пан Вырвіч, табе лепей не ведаць — жывым застанешся. Вось калі мне цябе замовяць — ты й не здагадаешся, аддасі моўчкі залатыя ключыкі вогненнаму мору. Радуйся, што жывы застаўся, ды рыхтуйся да жоначкі на кухталі, ваяка.

Пазбірала свае нажы, развярнулася дый выслізнула з пакоя, быццам начніца. Пранціш зноў адчуў незразумелае раздражненне, калі Бутрамей моўчкі праводзіў поглядам чуму. Таямніцы сумесныя развялі... Само вырвалася злоснае, цёмнае, зайздрослівае:

— Што, забыўся ўжо на Саламею?

Папрок быў жорсткі і несправядлівы, і Лёднік скалануўся, як ад удару пугай па спіне.

— Ніколі не забудуся. I ты гэта ведаеш.

Не азірнуўся, таксама рушыў да выхаду, выпрастаны, як астранамічная вежа.

— Я прышлю прыслугу з лекамі і вячэрай. Вы саслабелі, пан Вырвіч, перад далёкай дарогай трэба аднавіцца.

У голасе пару пудоў колатага лёду. Значыць, закранула.

На бланжавых шпалерах загайдаліся прывіды — сакавіцкае сонца за акном аблашчыла вербы, на якіх прыдрамалі коцікі.

Пранціш улёгся на падушкі, так-сяк прыладзіўшы хворую руку, каб найменш балела. А сумленне балела яшчэ больш, i тут зручна не ўладкуешся.

Пра двубой з Бутрымам — ад пачатку ясна было, што глупства... Гэта прыродны шляхціц у справе гонару забываецца на ўсе былыя сувязі. Колькі разоў Пранціш бачыў, як пасля сойміка сардэчныя сябры секліся да смерці, бо адзін другога па п’янай справе ў дзвярах штурхануў. Пасля слязьмі адзін па адным сцякуць, але абразу трэба змыць, адразу — кроў, пасля — слёзы! Прасталюдзец Бутрым, хоць дзесяць патэнтаў на шляхецтва яму дай, такіх тонкасцей не зразумее.

Калісьці Пранціш быў сведкам, як Лёдніка згаварыліся забіць людзі князя Багінскага. Князь даў слова захаваць Чорнаму Доктару жыццё, і проста прыкончыць яго не выпадала. Таму змоўшчыкі, дужыя мацакі-гусары, адзін за адным выклікалі яго на двубой, гаворачы абразлівыя словы, плюючы ў твар. Лёднік біўся па коле з адным, другім, трэцім... Аглушаў, выбіваў зброю — не хацеў забіваць. Ясна было, што рана ці позна ён зняможыцца... А Пранціш сядзеў у кустах, цярпеў, сціснуўшы зубы, i не дазваляў Алесю i Давыду ўмяшацца, абы даць старэйшаму сябру магчымасць змыць абразу, каб i надалей пачувацца з ім на роўных. Бо, калі шляхціцу плююць у твар, выцерціся недастаткова.

Толькі калі нападнікі парушылі правілы двубою, Вырвіч з палёгкай кінуўся ў сечу.

А вось чаго каля Бутрыма чортава дзеўка трэцца? I чаму ён яе не праганяе?

I чаму яна пра адважнага падкаморага слова без насмешкі не вымавіць?

Не, Вырвіч — добры хрысціянін. Ён будзе думаць пра цёмныя разумныя вочы сваёй жонкі, а не пра белыя бессаромныя...

Але чым гэтай чуме былы падкаморы не зух?

Пранціш узняўся, хапаючыся за сцены, выкульгаў у калідор: страшна не хацелася пачувацца вязнем. Тут няйначай апошнія гаспадары меркавалі ўсё перабудоўваць: шпалеры паабдзіраныя, дошкі валяюцца...

Здаля прагучаў цвёрды халодны голас:

— Вам лепей пакінуць гэты дом, Гальшка. Тут ёсць ужо дзве мёртвыя жанчыны, якія мяне кахалі.

Вырвіч задаволена вярнуўся у ложак, не даслухаўшы, што прамармыча ў адказ Чорная Меланхолія. Бутрым узяўся-такі за розум, гоніць забойцу прэч. Сапраўды, тут яшчэ нібыта чуюцца крокі пані Саламеі i панны Праксэды, асістэнткі Лёдніка.

Але і раздражненне зноў драпнула.

Кахалі... I кахаюць...

Вось крумкач стары, свет вузлом гожым жанчынам завязвае!

А Меланхолію можна апісаць у баладзе як Цырцэю... Німфу, што заваблівае падарожных на свой востраў і зачароўвае.

...Ад белых валасоў атрутнае святло абпальвае пагляд і розум асляпляе...

З-пад ложка нязграбна высоўвала медны бок начная ваза.

Пранціш скасавурыўся на сколатую лёзамі сцяну. I хай толькі хто скажа, што ў двубоі з Мануцы доктар выглядаў бы лепей. Нашчадак Палемона ўсё адно перамог! Ну перамог жа слаўна, праўда?

Былы падкаморы ўладкаваў на ложку заматаную ў анучы руку беражліва, як немаўля, і незаўважна заснуў...

Абудзіўся ад спакуснага паху чорнай поліўкі. Паднос трымала Сафійка. Пранціш мімаволі ўздрыгнуў, пабачыўшы на пекным абліччы вялікі ружовы шнар.

— Прабачце, пан Франтасій, — дзяўчына гаварыла зусім ціха, апусціўшы вочы, — такой ціхмянай Пранціш яе не памятаў. — Я ведаю, вы зноў праз мяне пацярпелі...

Вырвіч узяў у меней пашкоджаную руку лыжку... Ну, не Сякеркавы ласункі, але для страўніка, ясная рэч, карысна... А чым карысней, зараза, тым больш нясмачна. Але чорная поліўка на кураціне, ды з крывёю, ды з ячневымі крупамі, здаецца, наварыстая...

— Кінь, паненка, нявартыя шляхцянкі размовы. Гонар — мой, нікому не аддам, праз яго і б’юся, — падміргнуў Пранціш, з палёгкай пабачыў нясмелую усмешку ў адказ. — Ну што, якія навіны? Як далёка ў навуках прасунулася?

Сафійка звыкла ўпэўнена бліснула гожымі вочкамі, ахвотна ўселася на кульгавае крэсла і затрашчала захоплена:

— Я, дзядзька Пранціш, напэўна, медыцынай займуся. Як пані-маці. Прынамсі, для жанчын заўсёды спатрэбіцца жанчына-доктарка. Пані Меланхолія мне расказвала пра пані Пільштынову, якая і расейскую царыцу лячыла, і жонак турэцкага султана, і ў Вене была, і ў Канстанцінопалі. Асабліва добра яна вочы лечыць. I я навучуся! А яшчэ пані Меланхолія навучыла мяне стылетам абараняцца...

Сафійка саскочыла з крэсла, каб прадэманстраваць засвоеныя прыёмчыкі. Пранціш заперхаўся гарачаю поліўкай.

— Цябе што, Меланхолія абыходзіцца са зброяй вучыць? Ды ты ведаеш, хто яна такая? Знайшла настаўніцу!

Сафійка накруціла на пальчык цёмную пасмачку валасоў, яшчэ не схаваных пад каптур, насупілася.

— Я б хацела быць такой, як яна. Вольнай. Нікога не баяцца. Усё ўмець.

Вырвіч ледзь не перакуліў гліняную місу з поліўкай на ложак. Ды на белавалосай столькі грахоў, што Харонаў човен толькі булькне ў чорных водах Стыкса!

На жаль, маралі не паўплывалі... Дзяўчо задзірыста заявіла:

— Я не дурнейшая за свайго брата! А чаму для дзяўчатаў ні калегіумаў, ні ўніверсітэтаў няма? У войска не бяруць... Пані Меланхолія, можа, палкоўнікам была б!

Вырвіч зарагатаў. Палкоўнік Гальшка... Ну так, хіба ў войску гетмана-кларнета Міхала Багінскага, які любіў наперад сваіх войскаў пускаць аркестры. I, уласна кажучы, яны былі для яго найважнейшымі.

Ганарліўка гатовая была збегчы, і Пранціш памяняў тэму:

— А як мы зноў у гэтым доме апынуліся?

— Яе княская мосць Аляксандра Багінская паклапацілася... Тут пасля нас меркаваў майстар з Прусіі пасяліцца, яго запрасілі на людвісарню. Але як пана Тызенгаўза з пасадаў знялі, дык і запрошаных ім замежных майстроў ніхто не пільнуецца. З’ехаў той прус, не паспеў перабудаваць тут усё, як збіраўся, толькі матэрыялаў закупіў ды паруйнаваў тое-сёе. I пані Аляксандра пану бацьку такі вось аванс дала, хоча, каб стаў ейным лекарам.

Ну, гэта відэльцам па кісялі... Бутрыма не першы год да магнацкіх двароў заманьваюць.

— А дзе, дарэчы, твой бацька?

Сафійка панурылся.

— На могілках...

Пранціша ўкалола сумленне. Зачапіў Лёдніка папрокам, што забыўся на жонку, і той зноў пабег на старыя могілкі Падола ля Вітаўтава замка спавядацца, шукаць падтрымкі ды сэрца сабе рваць. Ці не лепей, каб нажы вучыўся шпурляць з белавалосай?

А там што за баталія? На двары ўсчаліся крыкі, ляснулі дзверы, а вось i знаёмы стук жалеза аб жалеза — мова вайны, слоўнік смерці,

Сафійка выбегла з пакоя, а Вырвіч, кленучы бездапаможны свой стан, паспрабаваў узняцца. Скабы перацягнутыя палатном, рана ў плячы смыліць, руку пячэ... Але неяк узняўся, выпаўз у калідор, абапіраючыся аб сценачкі, рушыў туды, дзе ўсё гучней разгаралася вайна. Калі нарэшце вызірнуў на двор, так-сяк адчыніўшы цяжкія дзверы, мог толькі зноў пашкадаваць аб сваім бядотным стане. Бо афекты былі няслабыя: Карусь стаяў з вялізным кіем, амаль бервяном, наперавес, а трое чужынцаў, у адным з якіх Вырвіч са здзіўленнем пазнаў Мануцава канфідэнта пана Вайніцкага, спрабавалі сабраць сябе з сакавіцкай вільготнай глебы і адпаўзці за весніцы. Яшчэ пару бярвён, відавочна, у ix з усяе маладой дурной сілы шпурнулі. Шукаць зброі абаронцам сядзібы не даводзілася: двор сапраўды быў завалены будаўнічымі прыладамі. Кучы цэглы, каменняў, бярвення... Стайня і хлеў разабраныя. Ад саду толькі вішанькі пад вокнамі ды пара вербачак ацалелі.

На вуліцы між тым пазбіраліся цікаўныя гарадзенцы, праўда, на пачцівай адлегласці. Узбуджана перагаворваліся, паказвалі пальцамі... Выцягвалі шыі, каб зазірнуць за плот.

Сцяцко, узброены шастапёрам, не надаваў гасцям ахвоты да сатысфакцыі.

— Я даб’юся, каб цябе чвартавалі, халоп, — сіпеў Карусю пан Вайніцкі, уздымаючыся з дапамогай чарнавусага кампаньёна.

На пытанне Вырвіча, што адбылося, уцямнага адказу не прагучала. Пан Вайніцкі, кіруючыся з дапамогай чарнавусага да пакінутых за весніцамі коней, злосна крыкнуў, што ў самым хуткім часе пра ўсё раскажа афіцыйны ліст. Трэці чалец каманды прыхадняў кульгаў на абедзве нагі і трымаўся за плячо.

Зусім побач пачуўся адчайны ўсхліп. Вырвіч павярнуўся: Сафійка заціскала кулаком рот, каб стрымаць плач, і зморгвала з даўжэзных цёмных веек слёзы.

— Ды што тут нарабілася, халера на вас? — раўнуў з апошніх сілаў Вырвіч.

Карусь як застыў на месцы з кіем у руках, так і стаяў, Сцяцко хаваў вочы ды паўтараў:

— О та ж яно як... Ну як жа яно так...

Нехта зверху вырашыў, што сцэне пасуе панылы дажджыска, і зацерушыў агіднае макроцце са змрочных аблокаў. Карусь нарэшце ўзняў галаву.

— Сваты прыходзілі.

— Што за кепікі? — Вырвіч змахнуў больш-менш здаровай рукой кроплі з твару і прыхінуўся да вушака дзвярэй, пад драўляны брыль навеса. Дзікун зіркнуў спадылба ўпартымі светлымі вачыма.

— Не жартую, ваша мосць. Ад Мануцы прыйшлі. Сватаць за яго паненку Соф’ю.

Здавалася, нават танклявыя вішанькі, якія ў хуткім часе займеюць белыя карункавыя раброны, затрэсліся ад смеху.

— Што за глупства...

— Вось і я так сказаў... — панурыўся хлопец, але без каліва раскаяння.

— Дурань гэты паноў прэч праганяць стаў! Зусім на месца сваё забыўся! — пажаліўся Сцяцко. — Кіем ледзь не пазабіваў...

— Пан з расплясканым носам заявіў, што паненка Соф’я шчаслівая мусіць быць, што яе такую... згодны нехта за жонку ўзяць... I гнюснасці пра панначку плёў... Ці ж ты, пан, такое сцярпеў бы? — дзікуна зноў закалаціла ад гневу.

— Я не сцярпеў бы. Я шляхціц, — холадна прамовіў Вырвіч. — А ты мусіў сцярпець. Ты — слуга. Чаляднік дворны. Падымаць руку на шляхціца ты можаш толькі па загадзе гаспадара альбо яго жыццё баронячы.

Прамаўляў — i сам разумеў, што на вецер i дождж яго разумныя, справядлівыя словы...

— Годнасць не толькі ў шляхціца ёсць!

Па бялявых валасах Каруся сцякаў сакавіцкі дождж, але ўпартасці змыць не мог.

Пранціш у ягоным узросце i сам такім быў — як што, кідаўся з шабляю гонар бараніць, але як можна параўноўваць шляхціца з прасталюдцам? Калі адзін хамуйла Пранцішава бацьку аднойчы ў карчме выцяў — той хлопу руку адсек, і ніхто яго не асудзіў. Бо меў святое права так учыніць!

Кій паляцеў у халодную кашу з дажджу, глебы і трывогі, спарадзіўшы брудны фантан.

— Дзядзька Пранціш, ваша мосць, пойдземце ў ложак, калі ласка! — асцярожна цягнула былога падкаморага за рукаў заплаканая Сафійка. — Вам нельга... Пан бацька сказаў, каб нізавошта вам не даваць падымацца... Запаленне можа пачацца...

Гукнула:

— Сцяцко, памажы!

Нават не азірнулася на свайго рыцара, што мок пад дажджом, як малады дуб... Ну дык дуб i ёсць, мяркуючы па ўчынках. Здаровы, зялёны і нягнуткі.

У вачах залёталі-запырхалі дробныя залацістыя херувімчыкі... Сабраліся ў купкі ды пацямнелі...

— Сцяцко, падтрымай пана Вырвіча!

Наступны раз ачуняў аўтар эпахальнага зборніка «Згукі пекныя з Падняводдзя» зноў пад галасы самай дзіўнай парачкі ў гэтым свеце: доктара і забойцы. Хаця Чорнымі называлі абодвух.

— Давай паспрабую забіць яго, — прапаноўвала белавалосая, нібыта шклянку квасу.

— Спадзяюся, не мяне? — прабурчэў Вырвіч, намагаючыся ўладкавацца вышэй на падушках. Лёднік зараз жа сунуў нейкі адвар, горкі да ванітаў, як i належыць добрым лекам.

— Што яна зноў тут робіць? — ваяўніча папытаўся былы падкаморы.

Меланхолія красавалася ў мужчынскім строі, на гэты раз падобная да дробнага юрысты з палестры: чорная доўгая світка, з рукавоў выглядаюць у меру запэцканыя атрамантам манжэты кашулі, адрослыя белыя валасы звязаныя ў куртаты хвост.

— Вашу вясёлую кампанію на дзень пакінуць няможна — гароды нагародзіце. Адзін ледзь у магільную глебу жыўцом не ўлез, другі доўбняй намахаў сабе на смяротнае пакаранне... — прыўзняла светлую ганарыстую броўку Меланхолія. — Можа, і праўда вас усіх капой прырэзаць, каб не мучыліся? А Сафійку сабе ў вучаніцы вазьму. Пойдзеш, дзеўка, рамяству майму вучыцца?

Сафійка, якая сціпла прытулілася ў куце, пераціраючы ў мice нейкія зёлкі, радасна кіўнула.

Пранціш толькі сплюнуў.

Меланхолія між тым нязмушана ўселася на зэдлік — па-мужчынску шырока рассунуўшы ногі і паціраючы падбароддзе, нібыта на ім прабівалася шчэць.

— Ну, раз усе апрытомнелі і не спрабуюць нікога з прысутных забіваць... Дзед, кліч сюды свайго наравістага слугу! Кеміць будзем...

Бутрамей, аднак, застаўся сядзець на лаўцы, задсутным выглядам размінаючы калені, якія, відаць, зноў разбалеліся пасля наведвання могілак. Пэўна ж на зямлі ляжаў... Няўжо Меланхолія сама яго адтуль забрала? Вось смаліцаю прыліпла...

Каруся прывяла ўсхваляваная Сафійка. Хлопец заціснуўся ў кут, не наважваючыся нават падняць вочы на гаспадара.

— Кароль вельмі ўзлаваўся на Мануцы,— Меланхолія распавядала, як пра кепскае надвор’е. — Даклалі яму — магчыма, княгіня Аляксандра ды пан Вінцэнт Тышкевіч пастараліся — і пра суд у Менску, куды дактароўна прыехала хроснага выручаць. І пра двубой. Італіец парушыў волю Панятоўскага не чапаць пакрыўджаную імі дзяўчыну. Так што кароль загадаў свайму канфідэнту загладзіць правіну — раз і назаўсёды. Вось і пасватаўся наш граф да паненкі, каб каралеўскую ласку вярнуць. А што яму пасля таго, як Цялкова байструка прыняў за сына?

Сафійка апусціла вочы, але голас гучаў рашуча.

— Калі гэта спыніць пераслед... I нас усіх пакінуць у пакоі... Я згодная на той шлюб.

Бутрым ускінуўся, вочы запалаліся знаёмым цёмным агнём, а вось голас трохі хрыпеў — застудзіўся доктар, няйначай.

— Нізавошта! Пра гэта нават не думай. Ніхто цябе гэтаму распусніку не аддасць!

Пранціш згодна кіўнуў. Хаця дзеля шлюбу з вышэйшым па статусе іншыя гатовы былі самі дачок за валасы да алтара цягнуць. Шлюб з графам для дактароўны самы ганаровы, тым болей яе прыгажосць i рэпутацыя сапсаваныя.

Як ні старайся — чуткі цьмяныя ходзяць. А вянчанне любую ганьбу пакрые! Нават справа аб даказаным згвалтаванні заканчвалася без наступстваў, калі ахвяра згаджалася выйсці за гвалтаўніка. I звычайна яе дружна змушала да таго ўся разважлівая радзіна.

Але разважлівыя людзі ад гэтай банды ішлі лесам і далёка.

— Ёсць артыкул трыццаць дзявяты трэцяга раздзела Статута, згодна з якім ніхто не мае права гвалтам аддаць дзяўчыну замуж. А яшчэ спашлёмся на тое, што ў паненкі ёсць жаніх. Упэўнены, Жылкі пацвердзяць гэта — заручыны ж не разарвалі канчаткова...

Сафійка ўздыхнула, як усхліпнула, азірнулася на дзікуна.

— Але Каруся трэба адаслаць.

Пранціш пацёр лоб, на якім назаўсёды застаўся шнар ад кулі, хоць, далібог, пасля сеанса Месмера трохі паменшаў.

— Та-ак, накалаціў кіем твой чаляднік, Бутрым. Да яго могуць ужыць артыкул пра напад простага стану чалавека на шляхціца з выкарыстаннем «нязвыклага начыння»... Калі пабіты памрэ — злачынцу чвартаванне. Калі забойства не адбылося, за абразу адсякуць руку.

Сафійка ў жаху ўскрыкнула.

Пранціш пагладзіў уласную заматаную руку. Каб запаленне не пачалося...

Праўда, у пацыентаў Лёдніка такія наступствы здараліся куды радзей, чым у іншых лекараў. Над ягонай фантастычнай гіпотэзаю пра нябачных анімалькуляў, якія выклікаюць запаленне і якіх можна забіваць спірытусам ды іншымі пякучымі сродкамі, дружна рагаталі ўсе вучоныя Лёднікавы калегі... Але эфектыўнасць методы патлумачыць не маглі.

Пранціш у анімалькуляў не верыў, бо ніколі не бачыў, а ў Лёднікава майстэрства верыў.

— Можна было б апеляваць да таго, што быў наезд, і слуга бараніў гаспадароў. Тады б ён ніякай віны не меў. Але ж госці прыйшлі з мірнымі, нават пачэснымі намерамі, першымі не нападалі... Абразы, лаянкі наўпрост прамаўлялі? Ну хоць слова якое непрыстойнае?

Карусь адвёў вочы.

— Не... Гадасці вельмі пачціва казалі...

Вырвіч толькі крактануў расчаравана.

— Зараз жа адправім хлапца падалей, — адкінуў чорна-сівую пасму з ілба Бутрым.

— Ён — твой чаляднік, — нагадаў былы падкаморы. — Паводле Статута, ты мусіш зняволіць яго і выдаць суду, ды яшчэ i прысягнуць, што не маеш дачынення да ягонага злачынства. А калі паспрыяеш яго ўкрывальніцтву, цябе самога зняволяць у вежу ды спагоняць за раны пацярпелых. А паколькі мы збіраемся выкаціць італьянцу гарбуза, для ix гэта шанец — на цябе націснуць... Хіба да княгіні Аляксандры Багінскай звярнуцца ці пана Тышкевіча?

— Я нізавошта не ўцяку! — сціснуў кулакі дзікун. — Я нарабіў — мне і адказваць! Я таксама Статут чытаў. Там сказана, каб «і слуга за пана, пан за слугу, і ніхто іный ні за чый выступ і ўчынак не быў каран, толькі кожны сам за свой выступ маець цярпеці i каран быці». Калі праз шкадобу да мяне, нявартага, пачняце з паскуднікамі дамаўляцца — дык ведайце, сам пайду і здамся ім!

Па кутах пакоя, пад столлю, мітусіліся нейкія дробныя цені... А, гэта ж павуцінне на скразняку трапечацца. Во запусцілі дом...

Лёднік падышоў да Каруся, паклаў руку на плячо — той ажно ўздрыгнуў ад нечаканасці, што гаспадар яго не гідзіцца.

— Я таксама быў бяспраўным слугою, хлопец. I ў тваім узросце таксама адчайна бараніў сваю годнасць. Праўда, як ты, з бервяном не зладзіў бы... — Павярнуўся да сваей банды: — Што-небудзь прыдумаем.

Сафійка пасвятлела тварам. А Меланхолія раптам мякка i хутка, як рысь, наблізілася да Вырвіча і шапнула:

— Чуеш, законнік... А што, калі ўдасца скарыстацца пяцьдзясят трэцім артыкулам?

— Чатырнаццатага раздзела? — удакладніў Вырвіч. — Яно добра было б... Але як давесці?

— Вось за гэта не клапаціся! — выскалілася Меланхолія, насунула на белыя валасы аблезлую бабровую шапку, падміргнула Чорнаму Доктару і выслізнула за дзверы.

***

Чакаць наступстваў доўга не давялося. I пазбегнуць ix таксама.

Пан Вінцэнт Тышкевіч, да якога быў паімчаў Лёднік, выказаў шчырую радасць, што дачка ягонага выратаваўцы займее настолькі высокае становішча. Гэта якраз найвялікшая кампенсацыя з боку графа Мануцы! Во прыціснулі нарэшце паскудніка! А яе княская мосць пані Аляксандра дапаможа нявесце асвоіцца ў вышэйшым свеце і навучыць, як спраўляцца са зладзейскім мужам. Падумаць толькі — паненка Лёднічанка стане мачахай для каралеўскага бастарда! Вось дзе прастора для палітычных інтрыгаў!

Нікому з арыстакратаў проста ў галаву не магло прыйсці, што для беднага нерадавітага доктара такі шлюб дачкі не падасца найвялікшым гонарам... У гэтых колах шлюбуюцца не з чалавекам, а з ягоным званнем і маёмасцю.

А халоп павінен адказаць. Ну як гэта — прабачыць прасталюдцу, што пабіў шляхціцаў? Гэтак любы пачне на сваіх ворагаў слуг напускаць, маюцца ж ганебныя прэцэдэнты. Пан Міхал Валадковіч падобнае практыкаваў — і быў расстраляны ў сутарэннях Менскай ратушы па прысудзе абураных чальцоў магістрата.

Ужо раніцой, на гэты раз недарэчна лагоднай, быццам паненка, якой даставілі з Парыжа новыя крыналіны, ля весніцаў непагляднага лёднікаўскага жытла шыхтавалася прадстаўнічая дэлегацыя. Ачольваў яе сам граф Мануцы: пана прывезлі ў карэце, ён мог толькі паказаць у акенца свой рамантычна-бледны твар. Палітэсная ўсмешка адрасавалася будучаму цесцю. Нядаўняму саперніку ўсмешка адправілася таго ж фальшывага гарту. Ніякіх пакутаў сумлення і ў мікраскоп не разгледзіш. Быў і возны, які пазнаваўся па заціснутай у караткапалай руцэ позве.

Наводдаль зноў сабраліся цікаўныя месцічы: а можа, і сёння перападзе пабачыць захапляльную бойку? Той-сёй нават на дрэвы пазалазіў.

Гасцей пры наяўнасці вознага неахвотна, але ўпусцілі на двор. Вырвіч зласліва адзначыў, што падчас двубою графу дасталася больш, чым яму: з карэты Мануцы выйсці не мог, так і гутарыў, адкінуўшыся на падушках. Пранцішу Сцяцко ўсяго толькі паставіў на ганку крэсла.

Змест размовы можна было прадказаць. Box, якое неразуменне выйшла праз разбойнага слугу шаноўнага пана Лёдніка! Няшчасныя пан Вайніцкі, пан Кубліцкі ды пан Заблоцкі пацярпелі ад незразумелага нападу Галіяфа і Алаферна ў адной асобе і зараз лечацца, на мяжы смерці і жыцця мэнчацца, небаракі. Нядаўна ягоная мосць граф Мануцы выявіў міласэрнасць, адазваўшы абвінавачванне супраць былога падкаморага менскага пана Вырвіча... I пасля сумленнага двубою прэтэнзіяў да пана не мае, хоць і пацярпеў. Але дзёрзкага халопа трэба пакараць. На горла, вядома. У выпадку, калі пан Лёднік ад дабрыні сваёй не схоча злыдня выдаваць, са скрухай вымушаныя будуць сваякі няшчасных ахвяраў з яго самога спагнаць за урон. Але граф Мануцы гатовы з усім стараннем i са сваёй кішэні ўладзіць справу, калі вельмішаноўны доктар са спагадаю сустрэне ягоную прапанову... I чароўная панна Сафія зробіцца графіняй, гаспадыняй Бяльмонтаў і Опсы, i іншых уладанняў Мануцавых...

Чорны Доктар патлумачыў, што гэта занадта вялікі гонар для ягонай дачкі. Ветліва патлумачыў. Так ветліва, што Пранціш нават прыўстаў, каб не прапусціць момант, калі эскулап пачне рваць высакароднага госця на шматкі. Добра, што Сафійцы вельмі строга загадалі носа не паказваць з дому.

I тут, як у кепскіх камедыях, заявіўся Карусь. Галаву светлавалосую задраў, плечы каменныя распрастаў, хоць зараз у рукі цяжэнны меч — i на цмока...

Так, падняў руку на паноў. Так, пакалечыў. Не, ніхто не загадваў. Але гонар сваіх гаспадароў будзе бараніць i надалей. І не раскайваецца. I гатовы адказваць за свой учынак i прысягне, што пан Лёднік нічога пра ягоныя намеры не ведаў.

Сонейка весела рыхтавалася ўвасобіцца ў незлічоныя свае адбіткі ў кураслепах і пярэснах... Возны разгарнуў позву...

— Мы можам дамовіцца, пан Мануцы, не даводзячы да суда.

Лёднік гаварыў усё гэтак жа ветла... Спрачацца з ім мог толькі самазабойца. Ці нахабны каралеўскі кумпан. Белы твар італьянца, здаецца, нават праз пудру паружавеў.

— Дык паненка Соф’я прыме маю прапанову?

— Мушу расчараваць васпана. Мая дачка мае іншага жаніха, яго мосць пана Валянціна Жылку, ваяводу Супрасльскага.

— Хіба заручыны не скасаваныя? — прыўзняўся на падушках Мануцы.

— Вяселле адкладзенае, пакуль жаніх і нявеста не ўвойдуць у больш сталы ўзрост.

Мануцы нібыта расчаравана прастагнаў, але Вырвічу падалася нотка радасці ў тым стогне. А што ж: цяпер можна апраўдацца перад каралём, што сватаўство не ўдалося па разумных прычынах, i не жаніцца з нявыгаднай нявестай.

— Магу толькі пашкадаваць аб сваім спазненні... Але ў справе са збіццём маіх пасланцаў, добрых сяброў маіх... Тут справа гонару некалькіх шляхецкіх радоў.

Доктар няспешна палез у кішэню... Яшчэ да таго, як у ягоных руках апынулася невялікая чырвоная скрыначка, Вырвіч здагадаўся: чарговае з’яўленне Арфануса. Няўжо нарэшце злавесная Сірацінка перастане пераследаваць іх кампанію?

Мануцы выцер спацелы ад слабасці лоб, але вочы яго запалалі прагным жоўтым агнём... Праўда, такія ваўкі адной авечкай не задавольваюцца — рэжуць статак, пакуль саміх не прыстрэляць. Граф пры падтрымцы сваей каманды пачаў набіваць цану, лапатаць пpa вялікі ўрон, які нанёс вунь той малады разбойнік, пра няшчасных ахвяр, што паміраюць... Іх асірацелым сем’ям трэба дапамагчы перажыць гора... Магчыма, хаця б адсячэннем рукі крыўдзіцелю? А ў пана Лёдніка, здаецца, нейкая вёсачка маецца? Караблі, здаецца?

Пранціш са свайго крэсла горача ўступіў у гандаль з вышыні свайго судзейскага досведу.

Вырвіч бачыў, што Лёднік гатовы аддаць усё, што меў, а Карусь пачаў пра сваю гатоўнасць прыняць пакаранне без усялякага гаспадарскага выкупу... Сячыце, чвартуйце!

Нешта ткнулася былому падкамораму ў здаровую руку. Пранціш скасавурыўся: за спінай невядома адкуль узнікла Чорная Меланхолія і тыцкала нейкія паперы. Як быццам ён адной рукой можа іх разгарнуць...

Дзеўка скеміла, разгарнула сама, дапамагла прачытаць, падтрымаўшы.

— Шаноўнае панства, выявіліся новыя абставіны! Перш чым агучыць іх у судзе, абмяркуйма тут. Магчыма, гэта дапаможа дасягнуць разумнага кансэнсусу!

А ў паперах знаходзілася самая смачная разыначка для перніка. Пасля ўчарашняй баталіі з удзелам кія няшчасныя ахвяры, якія паміраюць, а менавіта паны Вайніцкі, Кубліцкі ды Заблоцкі, заявіліся ў карчомку «Зухвалы лось», дзе лекаваліся старанна і працягла гарадзенскай медавухай. Пра што ёсць шматлікія сведчанні. А артыкул пяцьдзясят трэці чатырнаццатага раздзела Статута абвяшчаў: калі б каторы шляхціч і якога бы кольвек стану чалавек біты або ранены пасля ранаў ездзіў або хадзіў па каляцыях, па торгах і па корчмах піў, на бяседах сядаў ад бою або зранення да дваццаці чатырох дзён, нават калі б пасля ад тых ранаў памёр — той, хто параніў, за смерць адказваць не будзе.

Возны разгублена азіраўся на кліента, шукаючы падказку, як учыніць...

А што ўчыняць — калі суд з такімі бітымі картамі не выйграць, а караля яшчэ больш раззлуеш.

Супраць ветру плявацца няварта. Давялося ісці на кансэнсус.

Арфанус перайшоў у саслаблыя, але прагныя рукі італьянца, які паспеў, аднак, працяць поглядам шчуплага юрысту, што прынёс Вырвічу згубны дакумент... Мануцы прысягнуў, што не мае больш ніякіх прэтэнзіяў да шаноўнага пана Лёдніка, ягоных слугаў і сяброў, а панне Сафіі Лёднічанцы, дактароўне, зычыць сямейнага шчасця з абраным ёю жаніхом. Той, несумненна, падорыць ёй вялікую лабараторыю для доследаў.

У апошняй фразе калолася шпілька.

Расчараваныя гледачы неахвотна разыходзіліся.

Чорныя, белыя, рудыя пеўні аднолькава аптымістычна абвясцілі поўдзень. Шэрыя коцікі нячутна вуркаталі на яшчэ не абламаных тонкіх галінках вербаў. У бліжэйшай карчме выкацілі і новую бочку медавухі, куды абачлівы гаспадар толькі што заліў вядро калодзежнай вады. Стары ліцвінскі харунжы за сколатым нажамі карчомным сталом гучна скардзіўся на блюзнерскі намер новых уладаў пераапрануць усіх жаўнераў у мундзіры. А як жа дзядоўскія сармацкія строі?!

Усім было месца ў гэтым свеце, акрамя незалежнай Літвы.

Сафійка ўсміхалася так міла — і што той шнар, хіба можа зацямніць бляск гожых вочак?

Меланхолія ляпнула засмучонага Каруся па плячы.

— Файны каменьчык! Жыццё твайго гаспадара двойчы выкупіў, і за цябе яго аддаць не шкада...

Лёднік з палёгкай абняў слугу.

— Даўно трэба было выправіць табе вольную... А пасля варта падумаць, каб прызнаць цябе прыёмным сынам — шляхецкае званне спросціць дарогу ў навуку...

Каруся як маланкай шыбанула. Адхіснуўся, збялеў, пачаў аднеквацца ад меркаванага ўсынаўлення... Зажадаў тэрмінова дапамагчы Сцяцку па гаспадарцы і збег.

Сафійка выказалася куды больш выразна: калі тата ўздумае ўсынаўляць гэтага дзікуна, ды каб ён ёй за брата быў, яна... яна ў кляштар сыдзе!

I са слязьмі ў дом уцякла, ледзь Вырвіча з ягоным крэслам не перакуліла.

Лёднік разгублена глядзеў услед крывіначцы...

— Не разумею, што за паляндра зноў учамярылася...

Пранціш толькі хмыкнуў, але прасвятляць сябра наконт таемных жаданняў недалеткаў, якія яны самі яшчэ, можа, да канца не ўсвядомілі, не стаў. Затое Меланхолія з насалодай прайшлася вострым слоўцам наконт заімшэлага дзеда, які праз павуцінне на моладзь глядзіць.

Лёднік намёкі раскусіць не пажадаў, толькі раззлаваўся.

— Смешнага мала. Ты заўважыла, што Мануцы цябе пазнаў?

— Нічога, абыдзецца. Я пра ягоныя гешэфты столькі ведаю... А ён ведае, на што я здатная ў сваёй працы.

Дзеўка зухавата ссунула шапку вышэй.

Вырвічу дужа не падабалася, як белавалосая глядзіць на Лёдніка. Не мае права яна так на яго глядзець, чума i забойца...

— Кідала б ты сваю працу, Гальшка... — раптам ціха прамовіў Бутрым. — Сама ведаеш — дабром не скончыш.

Меланхолія пасур’ёзнела.

— Ад нас так проста не сыходзяць, доктар. Выкуп занадта дарагі, i не ў золаце ён. А ты... Болей у зямлю не палезеш?

Вырвіч мог прысягнуць, што доктар трохі пачырванеў, перахрысціўся тройчы.

— Буду трымацца, Гасподзь дапаможа. Гэта была... слабасць. Дзякую, што знайшла мяне.

О-го, што ж там на могілках Бутрым задзівачыў?

— Ну, дзед, бывай... Дажыві ўжо як-небудзь да нашага двубою — ты ўсё яшчэ вінны мне, памятаеш?

Дзеўка дзёрзка ўсміхнулася, развярнулася на абцасах...

Пранціш чамусь ясна разумеў, што не хоча яна сыходзіць, хоць крокі яе былі лёгкімі і хуткімі... I вось ужо знікла імклівая танклявая постаць у чорнай світцы за паваротам, за веснавым ветрыкам і начным жахам.

— Яна проста вельмі самотная... — раптам вінавата прамармытаў Бутрым, дапамагаючы Вырвічу ўзняцца і зайсці ў дом. — Пра сям’ю марыць... Вось... Нешта сабе надумала, за што трымацца ў гэтым жыцці... Наша ненармальная сямейка якраз падвярнулася...

Пранціш маўчаў, абапіраючыся на худое моцнае плячо сябра. Папраўдзе, ён i не ведаў, што сказаць. I не ведаў, чым апраўдаць уласнае раздражненне ад таго, што зараза з ім, панам Вырвічам, нават не развіталася.

Мужычка. Хамуйла.

Хутка ён ачуняе, адправіцца ў Капанічы, абдыме каханую жоначку, прыцісне да сэрца дзетах... Хопіць з яго прыгодаў.

Пляскаты твар сакавіцкага сонейка ўсміхаўся чамусь дужа скептычна.

Раздзел шаснаццаты ЯК ФОНААЎТАМАТОН ВЫРВІЧА Ў ПАЎНОЧНУЮ ВЕНЕЦЫЮ ПАГНАЎ

Калі пругкую жоўтую кветачку антырынума, альбо львінага зева, падобную да насупленай барадатай пыскі, асцярожна сціснуць двума пальцамі, яна раскрые пульхныя вусны-пялёсткі... Пакажацца парослая маленечкімі памаранчавымі паўсцінкамі зяпа, затрапечацца закручаны колцам вузкі язычок... Тады трэба паспець змененым «страшным» голасам нешта прамовіць, нібыта прамовіла кветка... Расціснуць, зноў сціснуць...

Жоўтыя сярдзітыя вусны варушацца... Нібы размаўляюць.

Маленькі Франця Вырвічаў так гуляўся з сябрукамі, кветкі ў іх руках разыгрывалі цэлыя сцэнкі... А калі самотны, можна ўзяць у кожную руку па кветцы, і яны будуць гаварыць адна з адной... Гэткая батлейка царства Флоры.

Box і раззлаваўся пан-бацька Даніла Вырвіч, калі заспеў нашчадка за такім дзявочым заняткам, няхай было таму гадкоў пяць... Шляхціц з калыскі мусіць выяўляць мужнасць і замест бразготак гуляцца з прадзедаўскімі пістолямі ды булавамі!

Кветачкі з бездапаможна адкрытымі ратамі ўціснуў у глебу бацькаў бот, бацькава дзяга распісалася на азадку спешчанага нашчадка, і тады зарумзаны нашчадак, хаваючы слёзы, пацалаваў па сармацкім звычаі бацькаў абутак і падзякаваў за навуку.

Расстаўленыя шэрагам на драўлянай панэлі вялізныя вусны, зробленыя з дзіўнага мяккага матэрыялу каўчуку, прывезенага з Амерыкі, таксама сціскаліся, расціскаліся, нагадваючы вялізныя пачварныя кветкі. Аднак з чорных горлаў сапраўды даносіліся гукі чалавечага голасу... Кожныя каўчукавыя вусны маглі вымаўляць толькі адзін ці два гукі. Таму маладому вучонаму, што кіраваў імі, даводзілася хутка націскаць клавішы, падобныя да клавішаў аргана, і з дапамогай адмысловай педалі старанна гнаць паветра ў мяхі. Вялізная пачварная машына, якая і ўся нагадвала арган, размаўляла нежывым голасам, з сіпеннем і ўздыханнем, але цалкам разборліва, праўда, на нямецкай.

— Guten Tag sehr geehrte Herren^[16].

Немалады волат у багатым строі з сіняга аксаміту, расшытага срэбрам, i пудраным парыку, з прыгожым уладным абліччам, трохі азызлым, грэбліва паморшчыўся і адкінуўся ў фатэлі з выгнутымі пазалочанымі ножкамі. Шыкоўны прадмет мэблі недарэчна глядзеўся ў пакоі з голымі, толькі што атынкаванымі сценамі, з недамаляваным альфрэйным роспісам — імітацыяй ляпніны і калонаў. Нават вядзерцы з фарбай стаялі ля сценаў ды драўляныя памосты, захляпаныя шэрай фарбай. Падлога, яшчэ не схаваная пад бліскучы паркет, уяўляла сабой грубыя драўляныя бэлькі, таксама запэцканыя фарбай, на якія там-сям кінулі персіянскія стракатыя кілімы. Новы гаспадар не паспеў абжыцца. Дый з’яўляецца праездам — што яму тут, у Магілёўскай губерні, далёка ад імператарскіх палацаў...

Цёмна-зялёныя вочы пана выявілі пагарду... А, не, выявіла адно вока — другое засталося як мёртвае. Зрэшты, яно і было такім. Адны казалі, пасля бойкі на кулаках з графам Рыгорам Арловым, другія — пасля няўдалага лячэння ў цырульніка Ерафеіча, вынаходніка адмысловай зёлкавай настойкі.

— I гэта ўсё, на што твая катрынка здатная, гер... як там цябе, Снежнік?

Вось у каго быў голас... Густы, як мядзведжая поўсць. Звыклы гукаць на полі бойкі і спакусна вуркатаць у царскай спачывальні.

Малады вучоны не змяніўся ў твары, устаў з крэсла з-за свайго дзіўнага інструмента, без ліслівасці пакланіўся — ён быў высокі, дзюбаносы і трохі змрочны.

— Я Аляксандр Лёднік, ваша княская мосць. А гэта толькі дэманстрацыя гукавых магчымасцей, — па-руску вынаходнік гаварыў амаль без акцэнту. — Падобнае ўмее, хоць і менш дасканала, той аўтаматон, што застаўся ў Вене, прыдуманы маім настаўнікам герам Кемпеленам. Фактычна — правобраз гэтага. Я ўдасканаліў механізм, спалучыўшы яго з ускладненай версіяй лічыльнай машыны Лейбніца. Такім чынам, мой фонааўтаматон можа і лічыць, і агучваць вынікі вылічэнняў.

— Твой Кемпелен — шалбер, — упэўнена прамовіў важны пан. — Толькі такога дур... гхм... дужа даверлівага чалавека, як цэсарэвіч Павал, можна было надзвычай уразіць механічным шахматыстам. Падумаць толькі — спадчыннік расійскага прастола дае рэкамендацыі да ўсіх каралеўскіх двароў Еўропы нейкаму... ці венгру, ці цыгану з ягонымі лялькамі! Я б твайго Кемпелена на стайні ўласнаручна засцябаў, як шалёнага сабаку!

Князь стукнуў кулаком па парэнчы ў выглядзе худой ільвінай лапы.

— Ды як ён пасмеў адмовіць яе вялікасці расійскай імператрыцы, калі яна захацела набыць ягонага васковага турка!

Гвардзейцы, што стаялі ўздоўж сцен, напяліся, нібы перад атакам. Князь Рыгор Пацёмкін мог загадаць што заўгодна і без дай прычыны. Аднойчы даставілі яму за тысячу вёрстаў дробнага афіцэра, які славіўся тым, што ведаў на памяць усе святцы. Афіцэр спяшаўся як мог, ва ўпэўненасці, што яго чакае новае жыццё — пасада, грошы... Пацёмкін падчас сняданку, разгарнуўшы малітоўнік, лена папытаўся ў задыханага прыбылага, чые імяніны ў такі вось дзень, а ў такі?.. Пераканаўся, што афіцэр адказвае без памылак... I адправіў небараку назад. А той ужо наабяцаў сваякам ды сябрам пратэкцыю...

I што цяпер заманецца нядаўняму фаварыту i заўсёднаму дарадцы расейскай імператрыцы, адзін Гасподзь ведае...

На шчасце, князь шумна выдыхнуў і супакоіўся.

— Ну, затое праз упартасць Кемпелена для цябе шанец зявіўся, Снежнік... Вось толькі нешта я сумняваюся, што ты яго варты, і твая катрынка зацікавіць імператрыцу... Тут граф Зорыч прамазаў... Дарэмна слухае розных ненадзейных дарадчыкаў.

Вынаходнік коратка пакланіўся.

— З вашага дазволу я прадэманструю магчымасці фонааўтаматона... Толькі папрашу быць асістэнтамі майго пана-бацьку, доктара Баўтрамея Лёдніка, i пана Франтасія Вырвіча.

Змрочны немалады тыпус, яшчэ больш дзюбаносы, чым малады вынаходнік, ветліва пакланіўся. А вось ягоны спадарожнік, ладны блакітнавокі шляхціц, толькі расцягнуў вусны ў дыпламатычнай усмешцы.

— Ваша светласць, я не маю практыкі ў абыходжанні з механізмамі, як мае сябры Лёднікі... I мая рука яшчэ не цалкам зажыла пасля ранення. Ім лелей дапаможа ix слуга.

Князю было ўсё адно... А пан Вырвіч ледзь стрымліваў гнеў. Ледзь не змусілі яго, ліцвінскага высакароднага шляхціца герба Гіпацэнтаўр, нашчадка Палемона, фокусы паказваць перад расейскім князьком, што пасады ў ложку здабываў! Што значыць — адарваўся малодшы Лёднік ад радзімы, забыўся на дзедаўскія звычаі, якія яму калісь сам Вырвіч і тлумачыў! Гэта шкаляром Пранціш не саромеўся дапамагаць іншаму вынаходніку, Якабу Пфальцману, у адладжванні «жалезнай чарапахі» — машыны на паравым рухавіку па схемах Леанарда да Вінчы... I то вагаўся напачатку, ці варты шляхціца гэты занятак, бо ў Статуце ж сказана, хто за варштатам стаіць, з вольнасцей шляхецкіх цешыцца не мусіць. А нядаўняму падкамораму Менскага павета шасцярэнькі круціць на пацеху нейкаму расейцу... Ганьба!

На патрабавальны позірк Вырвіча з дальняга кута пакоя паслухмяна падышоў Карусь. У Капанічах хлапца апранулі ў строй гайдука, і дыхтоўная смарагдавая феразея паўзверх шафранавай чамары аблягала шырокія плечы, русявы чуб звісаў з-пад высокай смушкавай шапкі з пяром, а фізіяномія была сумленнай і мужнай — хоць зараз у гардыяны, у асабістую ахову маладога ваяку бяры... Каб яшчэ такі наравісты не быў, ды паўсюль спакусы Люцыпара не мроіліся.

Між тым увага князя, і не вельмі прыязная, была скіраваная на старэйшага Лёдніка. Волат абмяраў высокага хударлявага доктара недаверлівым паглядам адзінага вока, быццам замест пірага пабачыў на сваёй талерцы заплеснелы сухар.

— Ну давай, эскулап, дапамагай сыну. Можа, хоць на гэта ты яшчэ прыдатны... Раз не змог ацаніць літасцівую прапанову яе імператарскай вялікасці і служыць ёй на пачэснай пасадзе.

Алесь нешта хутка прагаварыў на лаціне, Баўтрамей кіўнуў і схіліўся над бліскучымі цыліндрамі, усеянымі металічнымі бародаўкамі. Карусь без асаблівага задавальнення ўзяўся за ручкі мяхоў д’ябальскага механізма.

— Ваша светласць, дайце любую матэматычную задачу і аўтаматон агучыць вынік!

Пацёмкін на малодшага Лёдніка не зірнуў, бо не адводзіў непрыязнага пагляду ад старэйшага.

— Задачку, кажаш? Ну вось табе... Колькі куфляў піва вып’юць за ноч сем сотняў польскіх драгунаў, калі за першую гадзіну кожны выпівае сем куфляў, за другую — шэсць, за трэцюю — пяць і гэтак далей, пакуль не зваляцца?

Ого, мудрагеліста! Алесь з дапамогай бацькі падкруціў цыліндры, у якіх былі акенцы з лічбамі, тузануў падважнік і адышоўся ўбок. Карусь старанна гнаў паветра ў мяхі. Каўчукавыя вусны расціснуліся... Нежывы голас прамовіў:

— Neunzehntausendsechshundert^[17].

Князь кіўнуў сакратару, кірпаносаму шыракатвараму пану, які не выпускаў з рук скураную тэчку.

— Пётра, пералічы.

Сакратар, да здзіўлення Вырвіча, не ўзяўся за пяро і паперу, толькі трохі паглядзеў у лінялую столь, нібыта счытваў там адказ:

— Дзевятнаццаць тысячаў шэсцьсот, ваша светласць. Усё правільна.

Пацёмкін зарагатаў.

— Дурні! Няправільна. Ніводзін палячок, які б праглот ні быў, не вып’е за ноч дваццаць восем куфляў. Хтосьці на сёмым зваліцца, хтось на дзясятым...

Зрэшты, князь пазабаўляўся яшчэ некалькімі задачкамі... Фонааўтаматон старанна падлічваў і даваў адказы.

— Ну што, сябры мае польска-аўстрыйскія, аўтамат ваш забаўны... Але надта непрыемна выглядае. Не ведаю, ці яе імператарская вялікасць упадабае гэтыя чорныя глоткі ды гэтыя жудасныя гукі. Да таго ж ёсць у мяне падазрэнне, чаму менавіта цяпер вы адправіліся са сваім аўтаматам да Сымона Зорыча...

Азірнуўся на сваіх людзей.

— Абшукаць катрынку... I палячышкаў заадно.

— Мы — ліцвіны, ваша мосць, не палякі, — толькі і паспеў выгукнуць упарты Баўтрамей Лёднік, перш чым яго прысунулі бліжэй да сцяны з недамаляванымі калонамі і пачалі абмацваць кішэні.

Пранціш, сціснуўшы зубы, таксама цярпеў грубыя дотыкі гвардзейцаў... I ад усяе душы праклінаў той сонечны красавіцкі дзень, калі ў Капанічы заявіўся ўстрывожаны Чорны Доктар з новай мітрэнгай: Алесь у бядзе.

Радзівіліха не збіралася дараваць маладому чараўніку, праз якога пацукі проста на ёй сукенку ў капліцы згрызлі, нарабіўшы багамоліцы скандалу на ўсю Вену. I цяпер Лёднікі ўсё ёй сапсулі: з прычыны недарэчнага прыступу падучкі на вачах аўстрыйскага імператара на ранейшы ўплыў пры венскім двары пані Тэрэза разлічваць не магла... Але гадзіць ворагам не пераставала. Таму папаўзлі чуткі: малады Лёднік — бязбожнік і чарадзей, і доследы ягоныя ад шатана.

Спрыялі чуткам падазроныя паводзіны маладога чалавека: ніхто не заўважаў, каб ён заляцаўся да чароўных і менш чароўных дам, ніхто не бачыў яго ў застоллях ці за гульнявым сталом. Маліўся ён па ўсходнім, схізмацкім, абрадзе. Вызначаўся ганарлівасцю. Трымаў у сябе пацукоў, змей ды іншых пачвараў, якія яго слухаліся, як свайго пана. I ўвогуле ён големаў ды гамункулаў у сваёй лабараторыі разводзіць. А бацька ў маладога прыдворнага механіка — самы што ні на ёсць чорны маг страшэннай моцы.

Напачатку імператар прапускаў чуткі міма вушэй... Бо малады ліцвін дапамагаў свайму начальніку і настаўніку Кемпелену не толькі ж забаўкамі займацца. I станкі на металаапрацоўчых заводах дасканалілі, і абсталяванне для шахтаў. А на знакамітых венскіх стайнях у Хофбургу Аляксандра Лёдніка ўважалі за найлепшага знаўцу конскага арганізма і толькі яму давяралі лячыць асабліва каштоўных белых ліпіцыянскіх коней... А што пад ягоным кіраўніцтвам тыя ліпіцыяны на імператарскім манежы выраблялі — дык старыя машталеры ажно хрысціліся. Здавалася, можа прымусіць каня пацеры чытаць.

Але атрута на тое i атрута, што нельга яе проста сцерці са скуры i забыцца. Раз’есць урэшце да язвы... Механіка пачалі пазбягаць як пракажонага.

А заступіцца не было каму... Кемпелен да былога вучня ахаладзеў і нібыта пабойваўся, што падагравала чуткі пра чарадзейства. Нават адмовіўся працягваць разам з Аляксандрам працу над фонааўтаматонам. А потым і зусім з’ехаў: удала спаткаўся са спадчыннікам расійскага трона Паўлам і ягонай жонкай Сафіяй Даратэяй — тыя падарожнічалі па Еўропе пад імем графа і графіні дзю Hop і былі ўражаныя туркам-шахматыстам.

Каго Кемпелен пасадзіў у аўтамат замест Варонскага, Алесь не ведаў, але цяпер, дзякуючы магіі Баўтрамея Лёдніка, ніхто ўжо не сумняваўся ў механічным турку. Кацярына II, начытаўшыся захопленых лістоў сына і нявесткі пра гэты цуд, захацела яго набыць. Кемпелен адмовіў і з дапамогай цэсарэвіча адправіўся ў турнэ.

Канцлер Каўніц да пана Аляксандра Лёдніка з ягонымі праблемамі быў абыякавы i, як толькі імператар у бок таго паморшчыцца, вышле прэч. Калі не зняволіць.

Чуеш, воўча, рушыць лоўчы... Алесь разумеў, што трэба з’язджаць. I тут якраз падвярнулася вельмі выгадная прапанова: новы ўладальнік Шклова граф Зорыч, разжалаваны фаварыт расійскай імператрыцы, захацеў набыць у падарунак былой каханцы аўтамат маладога венскага механіка, абяцаў фантастычныя грошы і запрашаў да свайго двара.

У прапанове не мелася нічога незвычайнага. Зорыч, сасланы з Санкт-Пецярбурга за празмерную прыхільнасць да азартных гульняў, мантачанне грошай і проста дрымучае глупства, усяляк спрабаваў вярнуць былое становішча. У Шклове, выкупленым за чатырыста пяцьдзясят тысячаў рублёў у Чартарыйскіх і падораным яму ў якасці адступнога ад Кацярыны, чаго толькі не фардыбачыў... Палац як у Санкт-Пецярбургу... Тэатр, балет, кунсткамера, друкарня, дзве фабрыкі, шэсць заводаў, кадэцкая вучэльня па ўзоры знакамітай французскай Брыенскай школы... Каб мог, аблокі пазалаціў бы. У пазыкі ўлез, каб зноў як пры імператарскім двары жыць. Кажуць, шэсць разоў закладваў у Пецярбургскім банку і ў прыватных асобаў сваіх прыгонных у колькасці дзесяці тысячаў душаў...

Двойчы імператрыца ўладанні былога фаварыта наведвала, сузірала раскошу, дзеля яе ўчыненую, але сэрца ейнае засталося халодным. Як кажуць, абпаленую з двух канцоў лучыну толькі нячысцік возьме. Можа быць, атрымаўшы замест васковага шахматыста аўтамат, што ўмее размаўляць, яна ацэніць старанні такога ўважлівага да ейных капрызаў Зорыча? А можа, і зробіць ласку прыехаць, падзівіцца разам на цуд-машыну? А яшчэ лепей — пакліча графа да сябе разам з дарункам... Яе вялікасць любіць з’явы прагрэсу...

I ўсё было б добра, калі б Баўтрамею Лёдніку раптам не даслаў ліст калега з Венскага ўніверсітэта. Пытаўся пра нейкія медычныя праблемы і між іншым віншаваў з удалым гешэфтам сына. Недарэмна малады чалавек вучобу кінуў. Вось пашанцавала геру Аляксандру — граф Зорыч незвычайна багаты і шчодры мецэнат. Нават Вальтэр склаў у ягоны гонар ухвальную оду. Вядомыя навукоўцы, у тым ліку з Вены, за шчасце лічаць паехаць у Шклоў працаваць. Так што малады вынаходнік мусіць падзякаваць княгіні Тэрэзе Радзівіл — гэта ж менавіта яна, сціплая дабрадзейка, зрабіла пратэкцыю аўтамату гера Аляксандра Лёдніка перад графам Сымонам Зорычам, вельмі горача графу рэкамендавала замовіць механізм разам з механікам.

Лягчэй было паверыць у тое, што ліпіцыянскія коні навучыліся гаварыць, чым што пані Тэрка з добрымі намерамі зладзіла выезд Алеся ў Шклоў.

Пранціш нават раздумваць не стаў, загадаў падрыхтаваць неабходнае ў дарогу, прыхапіў невялікі атрад гайдукоў ды рушыў разам з Бутрымам у тую частку беларускай зямлі, якую адхапіла Расея, — пераймаць ягонага хлапца.

Аказалася, яго перанялі раней, непадалёк ад Шклова, сам князь Пацёмкін, які па дарозе ад Крымскіх баталій чамусь прыехаў інспектаваць уладанні Зорыча і затрымаўся ў сваім новым маёнтку Дуброўна.

Вырвіч адразу згадаў, што Пацёмкін — той, на каго шпягуе нягоднік Мануцы...

Венскі механік калі і не быў арыштаваны, дык знаходзіўся пад аховай. Бацьку і дзядзьку Пранціша сустрэў без асаблівай радасці. Зноў палічылі за шчаўліка, якога нельга пакідаць аднаго. Сам выблытаўся б. А так усе патрапілі ў адну пастку.

Вяроўку пляўком не пераб’еш. Давялося некалькі дзён карыстацца гасціннасцю Дубровенскага маёнтка, які яшчэ нядаўна належаў Аляксандру Сапегу, і чакаць, пакуль прыедзе князь, што зажадаў сам пазнаёміцца з заказам графа Зорыча.

Зрэшты, усё больш маёнткаў ад старых ліцвінскіх родаў пераходзіла расейцам... Парадкі, натуральна ж, мяняліся. Як калісь праваслаўныя цэрквы аб’яўлялі адну за адной уніяцкімі храмамі, так цяпер — наадварот. I зноў прыхаджанаў ніхто не пытаўся. Прыходзяць сяляне на службу ў сваю цэркаўку, і бацюшка часцей за ўсё той самы, а ўжо і ён, і яны іншае веры... I нясіце блюзнерскія кнігі ды абразы на знішчэнне.

— Галоўнае, каб бізунамі нікога не перахрышчвалі, — уздыхаў Лёднік. — Але... Не з нашым беларускім шчасцем.

Як ні вынюхваў Вырвіч — дакладных звестак не здабыў. Толькі што Зорыч нечым моцна праштрафіўся, і ягоны колішні начальнік, а цяперашні вораг Пацёмкін збіраецца яго з гучным скандалам размазаць, як сырое цеста.

Няма нічога горш, чым блытацца пад нагамі дзвюх уплывовых асобаў, што б’юцца міжсобку.

Замест дрэсіроўкі мышэй малады Лёднік цяпер рабіў маленькіх механічных чалавечкаў, якія маршыравалі па стале і нават танчылі. Ужо весялей.

Пранціш пачаў быў выпытваць пра венскія балі, піўніцы ды вясёлыя камяніцы... Няўжо ні разочку ніводную пекную аўстрыячку за локцік не прытрымаў, з карчмарачкай не перамігнуўся?

— У маім жыцці была адна жанчына. Іншай не будзе. Няхай яна кахала не мяне — гэта нічога не мяняе.

Вырвіч ажно разгубіўся. Ад смерці Праксэды прайшло пяць гадоў.

— Алесю, ты ж быў зусім юны...

— Я заўсёды яе кахаў i буду кахаць.

Ну, шмат хто такое дакляраваў... Галоўнае, каб у хлапца быў шанец парушыць сваю адналюбскую прысягу. Бо цяперашняя карціна выглядала зусім пагана. Каб яшчэ зразумець яе падставу...

А вось цяпер, падобна, i з’ясуецца.

З-пад ніжняй дошкі фонааўтаматона адзін з гвардзейцаў дастаў пачак банкнотаў і махаў ім у паветры, як веерам падчас страшэннай гарачыні. Мяркуючы па разгубленым твары Алеся, хлопец ведаць не ведаў пра такое змесціва... А вось яшчэ нейкая металічная пласціна ў той жа схованцы...

Пранціш схаладнеў: бачыў ён падчас сваёй судзейскай практыкі такую пласціну... I кончыўся той эпізод прысудам на горла. Бо гэта была прылада фальшываманетчыкаў для друкавання падробных грошай.

Пацёмкін прыжмурыў вочы, жывое ды мёртвае, аднолькава пагрозна.

— Ну вось, цяпер усё ясна... Хто хаўруснічаў з махлярамі Зановічамі... Тыя, значыцца, з паганцам Салмаранам выправіліся ў экіпажы ў Маскву, а вы — сюды, праз мяжу? Надакучыла прыкрываць банкноты гульнявымі картамі, у аўтаматы вырашылі іх запіхваць? Адкуль везлі фальшыўкі? З Караляўца? Ці з самой Вены?

Вось гэта патрапілі ў дзёгаць... Пранціш чуў краем вуха пра братоў Зановічаў, Марку ды Ганібала, непераможных картачных гульцоў, якіх рэкамендаваў шклоўскаму ўладару ягоны прыдворны Салмаран, прайдзісвет, хоць і вучань Вальтэра. Зорыч быў у клопатах, як расплаціцца з крэдыторамі, браты паабяцалі, што, калі той аддасць ім кіраўніцтва Шкловам, будуць яму па сто тысячаў на год здабываць. Ну і здабывалі, сыпалі грашыма шчодра... Наладзілі друкаванне гульнявых картаў, нават Вырвіч такімі ў фараона рэзаўся. А яно вось што... Зладзілі вытворчасць падробак... Дзяржаўнае злачынства. Як давесці сваю недатычнасць? Шклоў цяпер належыць Расіі, і законы тут іхнія, да Трыбунала не звернешся, пра шляхецкія вольнасці не нагадаеш.

I больш чым верагодна, што паведамілі Баўтрамею Лёдніку трывожныя звесткі пра сына таксама невыпадкова... Каб кінуўся да яго і разам патрапіўся ў пастку. Без падпалу дровы не гараць.

Лёдніку, відаць, гэта таксама ў галаву прыйшло, бо прашаптаў сябру са скрухай:

— Прабач...

Успомніў пра алей, калі кашу з’елі...

Пацёмкін устаў, пацягнуўся, як дужы звер.

— Заўтра прыедзе мой пляменнік, магілёўскі губернатар Энгельгард, ён і зоймецца вашымі шалберскімі мосцямі. Усё ягоным падручным раскажаце.

Раптам Карусь — бух на калені... Зусім не ўласцівае ганарыстаму дзікуну дзеянне.

— Ваша светласць, дазвольце, я давяду, што прадметы, якія вы дасталі з аўтаматона, былі кімсьці падкладзеныя толькі тут, у Дуброўне.

Пацёмкін зіркнуў на дзёрзкага, як на муху ў сваім кубку.

— Ты яшчэ хто?

— Калістрат Роўба, чаляднік пана Лёдніка.

Чорны Доктар тут жа паправіў:

— Ён вольны чалавек, ваша княская мосць, і мой вучань.

Вырвіч трохі здзівіўся: трэба ж — Карусь насамрэч Калістрат, а не Казімір. Гэтак жа многія дзівіліся, што поўнае імя Пранціша — не Францыск, а Франтасій.

Князь не дзівіўся, а злаваўся.

— Пустой балбатні не цярплю.

— Ваша княская мосць, зірніце на банкноты i на пласціну ўважліва! — настойліва прамовіў Карусь. Сакратар, які трымаў доказы злачынства, паспяшаўся паднесці іх бліжэй да ўладара. — Яны ўпэцканыя ў фарбу, якой размалёўваюць сцены ў гэтым пакоі. Сляды пакінулі чыесьці пальцы, і гэта магло адбыцца толькі тут. Магчыма, у прыцемку, бо той, хто падкідваў, не заўважыў, што ўпэцкаўся. А машыну гэтую, ваша княская мосць, забралі ў пана Аляксандра Лёдніка адразу па прыездзе сюды і замкнулі. Ён толькі сёння, на вачах сведкаў, атрымаў магчымасць да яе падысці.

Вось жа пільны юнак! Пацёмкін прыдзірліва агледзеў падазроныя прадметы.

— I навошта каму было такое ўчыняць?

Тут выступіў з прамовай спрактыкаваны суддзя, пан Франтасій Вырвіч. Ягоныя велягурыстыя і поўныя намёкаў расповеды пра інтрыгі нявернай жонкі Пане Каханку і графа Нікола Мануцы Пацёмкіна асабліва не кранулі, але хапаць ды валачы фальшываманетчыкаў не загадаў. Змерыў поглядам Каруся, які ўзняўся з калень і выпрастаўся ва ўвесь свой немалы рост, далібог, праз пару гадкоў паставай будзе падобны, відаць, да маладога Пацёмкіна.

— Гэта добра, што адданы гаспадару. Пісьменны. У гвардзейцы я б цябе ўзяў.

Карусь набычыўся.

— Даруйце, ваша мосць, я служу сям’і Лёднікаў.

Пацёмкін застаўся абыякавы да дзёрзкасці чалядніка — былі б пабразгачы, будуць паслугачы. Ён пра нешта раздумваў, кусаў вусны, грэбліва і ўчэпіста разглядаў Лёдніка-старэйшага, быццам прыкідваў, колькі з гэтай рыбіны юшкі атрымаецца...

— Што ж, у бліжэйшы час Зорычу будзе не да гэтага аўтамата. Энгельгард кубло злачыннае раскруціць. А яе вялікасць якраз чакае мяне з дакладам і пра далучаныя землі, і пра крымскія справы. I адразу дзве забаўкі я магу ёй прадставіць: цябе, доктар, і выраб твайго сына... — I прамармытаў насмешліва: — Няхай шчанюк Ланскі панервуецца...

Згоды падазраваных, натуральна ж, ніхто не пытаўся. Быць бычку на лычку, а цёлачцы на вяровачцы.

***

Паркет быў бліскучы i цвёрды. Як пастаіш на каленях з гадзінку, дык адразу тую цвёрдасць ацэніш.

Пранціш патузаўся туды-сюды, намагаючыся незаўважна паправіць нейкі гузік на штанах, які балюча ўпіўся ў лытку. Скасавурыўся на Бутрыма: нават стоячы на каленях, той спіну трымаў роўна, дзюбаты нос задзёр, фізіяномія фанабэрыстая, нібыта Чорны Доктар на троне сядзіць.

Але трон, дакладней, шыкоўны фатэль, абцягнуты чырвоным з золатам шоўкам, дастаткова шырокі, каб змясціліся крыналіны, заставаўся пустым. I даволі доўга. На маленькім століку побач дарэмна жаўцелі ў срэбнай вазе персікі і распроствала аксамітныя барвовыя пялёсткі адзіная, але дзівосная ружа. Яе высокае сцябло пяшчотна абдымала срэбная німфа са збаночка ў выглядзе выцягнутай ракавіны.

Вось навалач Пацёмкін... Зладзіў ліцвінам гэтае здзеклівае стаянне...

Вырвіч нават не ведаў дакладна, што гэта за палац, мусіць, зноў Царскае Сяло пад Санкт-Пецярбургам. Першы раз аўтар «Згукаў пекных з Падняводдзя» перамяшчаўся з такой хуткасцю: на кур’ерскіх тройках іх даімчалі сюды за трое сутак. А так бы тыдні два найменш дабіраліся. Што ж, князь Пацёмкін славіўся любоўю да шпаркай язды.

Прывезлі падазроных гасцей уначы. Ледзь удалося трохі паспаць на пуховых пярынах — раскатурхалі, прынеслі прыдворныя касцюмы, далі памаліцца ды паснедаць, і сюды, у малую гасцёўню для прыёмаў, завешаную карцінамі з пейзанамі ў такіх шыкоўных пазалочаных рамачках, што звычайны пейзанін за адну такую мог сабе карову купіць, а мо і новую хату.

Але пейзане былі маскарадныя, гасціннасць расейскага палаца трывожнай, а паркет, як вы ўжо ведаеце, дужа цвёрдым.

Фонааўтаматон разяваўся чорнымі глоткамі пад аховай гвардзейцаў. Гвардзейцы былі адзін у адзін волаты, плячысцей за Каруся і не ніжэй за Лёдніка. Пляткарылі, што найчасцей з іх былая прынцэса Ангальт-Цэрбская і выбірае сабе амаратаў.

Пацёмкін асабіста сустрэў ліцвінаў. Абвесціў, што яе вялікасць зараз прыйдзе, і настойліва параіў верагодным злачынцам, у невінаватасць якіх імператрыца яшчэ мусіць паверыць, сустрэць яе адпаведна, у вернападданніцкай позе.

Бунтаваць не выпадала, хоць Лёднік папыхкаў сярдзіта, бліснуў вачыма ярчэй за срэбныя гузікі на сваім пазычаным касцюме...

Укленчылі. А імператрыца ўсё не ідзе.

I ўстаць не даюць. Вось-вось, маўляў, зайсці можа. Так і прастаялі, як грэшнікі ў царкве.

Вырвіч ужо ў думках паспеў адправіцца дадому, да мілай Дамінікі і дзетак.

I што там робіцца цяпер, бо Лёднік жа прывёз з сабою дачушку, каб пакінуць пад надзейнай аховай у Капанічах.

А Янук Вырвічаў то бялеў, то чырванеў, паненку пабачыўшы. I абыходзіцца з ёй пачаў цырымонна, па ўсіх куртуазных правілах. Пры гэтым гатовы сарвацца па кожным узмаху чорных веек, выконваючы любую прыхамаць.

А што вучонай паненцы заманецца, нават Вальтэр і Дзідро, якія дзякуючы кепскаму выхаванню пасяліліся ў ейнай галаве, не ведаюць. Хімічныя доследы — гэта яшчэ найменшае зло... А чаму дурное дзяўчо навучылася ў Чорнай Меланхоліі, Пранціш нават задумвацца не хацеў.

Адзін спадзеў, што Дамініка прыгледзіць.

Між тым замітусіліся лёкаі, застукалі чырвоныя абцасы прыдворных, што спяшаліся заняць свае месцы перад візітам манархіні...

Вядома, яна змянілася. Колькі там прайшло, гадоў пятнаццаць? Тады Пранціш адправіўся вызваляць Лёдніка, якога павезлі на суд імператрыцы як дзяржаўнага злачынцу... Вырвіч памятаў маладую жанчыну са светлымі, крыху пукатымі вачыма і ўладнай усмешкай.

Вочы глядзелі стамлёна, павекі набрынялі, зморшчынкі да канца не затынкуеш. I постаць больш мажная, выявілася другое падбароддзе...

Імператрыца цёпла прывіталася з Пацёмкіным, назваўшы яго «душа мая», і ўселася ў фатэль. Пранцішу падалося, нібыта яна адмыслова старалася рухацца хутка і легка. Светлы пагляд абмінаў тройцу ліцвінаў, што ўкленчылі перад ёй, як нешта дужа гідкае. Злева ад імператрыцы прыстроіліся дзвенемаладыя фрэйліны: адна высокая, няўклюдная, але вастравокая, ці не тая камер-фрэйліна Ганна Пратасава, якой даверана нават «дэгустацыя» фаварытаў? Другая, круглатварая, з навіслымі над вачыма павекамі, магла быць знакамітай Савічнай, яшчэ адной сардэчнай сяброўкай. Справа ад яе вялікасці, але не зблізу, як некалі нахабны Рыгор Арлоў, пачціва застыў гожы малады чалавек у элегантным атласным строі колеру кавы з малаком, з наіўнымі зялёнымі вачыма, якія на імператрыцу глядзелі аддана, а на Пацёмкіна з бояззю і трохі вінавата. Пранціш здагадаўся, што гэта цяперашні фаварыт, Аляксандр Ланскі. Расказвалі, што ён у палітыку не лез, Кацярыну шчыра абагаўляў... I падобна што банду Чорнага Доктара зноў зрабілі інструментам для палацавых інтрыгаў, і зусім нездарма Пацёмкін прывалок сюды Лёдніка, якога калісьці меркавалі на месца Рыгора Арлова, толькі агаломшаны такім «гонарам» доктар заўпарціўся.

Пацёмкін з грубымі жартачкамі распавёў пра злачынствы марнатраўцы Зорыча і пра ягоны гарэм з балетных дзяўчатак, выстаўляючы нядаўняга саперніка, які быў калісь ягоным сакратаром, недалужным дурнем. Імператрыца і фрэйліны ахвотна пасмейваліся, што сведчыла: для цяперашняга ўладальніка Шклова не было рыбкі ў гэтай рацэ.

Потым гаворка зайшла пра купку махляроў, якія якраз прыехалі да Зорыча з аўтаматам, у якім знайшліся фальшывыя купюры.

Аргументы Каруся былі таксама выкладзеныя... Як і тое, што хітры механізм быў ад пачатку прызначаны ў падарунак манархіні як кампенсацыя за кемпеленаўскага турка-шахматыста. Назіраючы за царыцаю, Вырвіч мог прысягнуць, што ёй ужо ўсё падрабязна даклалі, прысуд вынесены, і цікавіць яе зусім не справа Зорыча.

Калі было названае прозвішча «Лёднік», Ланскі тузануўся, ледзь не падскочыў, спалохана зірнуў на Пацёмкіна, які відавочна насмешнічаў з ягонага пераляку. Праштрафіўся, відаць, унтэр-фаварыт перад аншэф-фаварытам, як называлі ўсемагутнага князя, і той учыніў яму нервовы іспыт.

Абедзве канфідэнткі імператрыцы так і свідравалі вачыма доктара, даволі няўхвальна. А Кацярына нават не глянула на Бутрыма, толькі махнула рукой, што нявольныя госці з палёгкай растлумачылі сабе як дазвол устаць (а спіна як баліць!). Загадала малодшаму Лёдніку падысці.

Алесь пачціва застыў перад уладаркай. Кацярына агледзела яго, ацэньваючы.

— Падобны... Падобны да бацькі... Ды ўсё ж... не тое.

Пры гэтым на бацьку знарок не глядзела... Хоць быў момант — скасавурылася, але зараз жа вочы адвяла.

Ды яна ж баіцца! — раптам здагадаўся Пранціш. — Страшэнна баіцца, як любая звычайная жанчына, пабачыць у выразе твару даўняга знаёмца, як яна пастарэла. А можа, не хоча пабачыць, як пастарэў ён... Вось пройда доктар, значыць, сапраўды нешта было...

— Ну давай, пакажы сваё вынаходніцтва!

I зноў гучаў нежывы голас каўчукавых горлаў, варушыліся чорныя страшныя вусны, круціліся бліскучыя цыліндры, пыхкалі і сіпелі мяхі...

Царыцу зачапіла. Задачкі для аўтаматона так і сыпаліся. Нават Ланскі іх задаваў, радасны радасцю сваёй уладаркі.

Нарэшце Кацярына рашуча павярнулася да Чорнага Доктара.

— У цябе разумны сын, Лёднік.

— Дзякую, ваша вялікасць.

Сказана было няшмат... Але Вырвіч бачыў, як імператрыца нарэшце насмелілася сустрэцца позіркам з бязродным ліцвінам, амаль не хаваючы хваравітую цікаўнасць, і праз пудру на шчоках, што страцілі былую пругкасць, праступіў румянак. I Баўтрамей трошкі прыўзняў куточкі вуснаў у сумнай і светлай усмешцы, якой усміхаюцца даўно прамінуламу — не ўладарцы краіны, якая вось-вось паглыне тваю, а жанчыне...

— Ты цяпер удавец?

Уладарам не ўласцівая далікатнасць. Доктар апусціў вочы.

— Мая страта не перастане кроіць мне сэрца ніколі.

У высока зачасаных напудраных валасах імператрыцы вілася зялёная стужка, нібыта маленькая змейка.

— Міласэрнасць Божая дае нам суцяшэнне. Ты шмат пабадзяўся па свеце, Лёднік. Дзіўна, што паспяваў рабіць навуковыя адкрыцці... Я чытала ў Лейпцыгскім медычным часопісе, здаецца, у мінулым годзе...

Размова зайшла пра прышчэпкі супраць смяротных хваробаў, а гіпотэзы Лёдніка і ў гэтай сферы выклікалі шалёныя нападкі ўсяго самавітага медычнага свету.

Ну і панеслася... Варыяляцыя, вакцынацыя... Бутрым звыкла забыўся на ўсё, акрамя цікавай тэмы, а імператрыца змагла падтрымаць дыскусію... Ды яшчэ спецыяльна цвелячы апантанага навукоўца. Вочы Лёдніка гарэлі цёмным агнём, Пацёмкін пасмейваўся, паглядаючы на Ланскога, а што рабілася з Ланскім, шкада глядзець. Вытанчаны прыгажунчык паспрабаваў быў улезці са сваім меркаваннем, але абодва бакі дыспуту яго адшчоўкнулі ўбок, як пазногцем блыху.

— Думаю, цяпер ты не адмовішся працаваць у нас, — спыніла вучоную размову задаволеная манархіня. — З маім доктарам Рычардсанам ты знаёмы хоць бы завочна, паразумеецеся...

Настаў самы небяспечны момант... Напружыліся ў прадчуванні скандалу не толькі Пранціш і Алесь.

— Няхай не ўгневаецца на мяне ваша імператарская вялікасць... Але я ўсяго толькі сын полацкага гарбара. Я не варты такога гонару. Вы вельмі хутка расчаруецеся. Ды і здароўе маё ўжо не дазваляе рэзка мяняць клімат...

Пратасава і Савічна ўтаропіліся ў доктара, як на пляму атраманту на новенькай сукенцы. Яе вялікасць нахмурыла падведзеныя сурмою бровы.

— Ты ж праваслаўны, рускі. Усё адно ў цябе не можа быць ніякіх інтарэсаў на баку польскіх бунтаўнікоў.

Лёднік у сваім чорным аксамітным камзоле са срэбнымі гузікамі і белымі карункамі нагадваў жалобную статую.

— Я не паляк, ваша царская міласць, i не рускі, я ліцвін, беларус. I проста люблю сваю зямлю, што i Гасподзь ухваляе. Бо i звяры, што ходзяць у пустцы, ведаюць ямы свае, і птушкі, што лётаюць у паветры, ведаюць гнёзды свае, i рыбы, што плаваюць па моры і ў рэках, чуюць віры свае, і пчолы бароняць вуллі свае, — так і людзі, дзе нарадзіліся і ўскормлены, да таго месца вялікую ласку маюць...

А вось цяпер гамон... Яшчэ і Скарыну працытаваў, чые кнігі тут палілі... Румянак на шчоках імператрыцы на гэты раз быў выкліканы не сентыментальнымі ўспамінамі. Па знаку манархіні да яе падбег гвардзеец, яна пра нешта з ім пашапталася і зласліва павярнулася да ўпартага палачаніна.

— Бачу, гады не пашкадавалі цябе, доктар. I розум аднялі, і цялесныя здольнасці. Болей ужо не скачаш па сценах, адзін супраць дваццаці з шабляю не выстаіш?

Бутрым схіліў галаву.

— Мне цяжэй рабіць гэта, ваша вялікасць.

Імператрыца расцягнула напамазаныя вусны ва ўсмешцы, загаварыла атрутна-ласкава.

— А я столькі расказвала сваім сябрам... вунь, тым жа Ланскому, Пратасавай ды Савічне, як спрытна ты рухаешся. Шкада, яны не бачылі... Але ты ж не адмовішся ім гэта паказаць хоць трохі? Учыніць мале-енькі бясшкодны трэнінг? Мы прыдумаем нешта зусім лёгкае і бяскрыўднае, так, сябры?

Лёднік не зварухнуўся.

— Воля вашая, але, баюся, таго відовішча, як мінулы раз, не атрымаецца, ваша імператарская вялікасць.

— Нічога, мы даруем,

Пранціш з трывогай зазначаў, што там, дзе стаялі гвардзейцы, пачаўся нейкі pyx — вядома, азірацца не выпадала... Напэўна, манархіня падрыхтавала помсту... Вунь і Ланскі ў прадчуванні расплыўся ў зласлівай усмешцы. Алесь, падобна, падазраваў тое ж, бо асцярожна зрабіў крок да бацькі... Быццам тут можна было абараніцца ці кагось абараніць.

А Шлісельбургская крэпасць зусім непадалёк.

— Мог быць сярод уладных і вялікіх. Але ўвесь час выбіраеш быць сярод прыніжаных і зняважаных.

— Ha іх баку спаконвеку таксама паэты і Гасподзь, ваша царская міласць, — сумна, але цвёрда прамовіў полацкі Фаўст.

— Што ж, твой выбар. Заместа дыяментаў — гнілыя яблыкі.

Зараз жа гнілы яблык і паляцеў у Чорнага Доктара, запушчаны адным з гвардзейцаў, што змясціліся так, каб не патрапіць выпадкова ў імператрыцу.

Калісьці Бутрым адзін выратаваў студэнтаў Віленскай акадэміі, абараняючы ад кучы расейскіх жаўнераў уваход у аўдыторыю, пакуль удзельнікі патрыятычнай сходкі ўцякалі таемнай дарогай. Пасля Чорнаму Доктару давялося даказваць, што ніхто яму не дапамагаў, і ніякага закалоту не было, і дэманстраваць фехтавальнае майстэрства на вачах царыцы. Тады супраць Бутрыма сапраўды выйшла дваццаць гвардзейцаў, якіх ён мусіў не прапусціць у дзверы, пацяшаючы імітацыяй бойкі прыдворную публіку. Справіўся.

Пасля падрабязнасцей было не дастаць — царыца ў сваіх пакоях зладзіла палачаніну яшчэ адну праверку ягонай спрытнасці, шпурляючы ў яго цукеркамі з вішнёвым начыннем. Вырвіч, звозячы доктара з Паўночнай Пальміры, спалохаўся, што той паранены, а гэта пад кашуляй, на грудзях, цукерка наліпла... Дзіва што тагачасны фаварыт Рыгор Арлоў выправіў Лёдніка прэч, як толькі змог.

Экзекуцыя з гнілымі яблыкамі выглядала здзеклівай пародыяй на тую куртуазную гульню з цукеркамі ў імператарскім алькове. Доктар воляю пакрыўджанай манархіні мусіў усвядоміць, наколькі ён апусціўся, зрабіўшы няправільны выбар... Які смешны і нямоглы стаў... Блазан нікчымны.

Можа, і варта было б даць манархіні спатоліць гнеў. Ну пашпурлялі б гнілымі яблыкамі, як падчас гульні ў снежкі, пасмяяліся б, атрымаў бы няўдзячны ганарлівец найбольш пару сінякоў...

Але Меланхолія казала пра асаблівыя інстынкты знаўцы баявых майстэрстваў такога ўзроўню, якія нельга схаваць... Адбылося тое, што і пры першай сустрэчы з Мануцы, калі той запусціў у патыліцу доктара шышкай. Шпурнуты ў галаву яблык праляцеў міма гэтак жа, як і той, што цэліў у грудзі. Вырвіч нават усвядоміць не паспеў пачатак руху старэйшага сябра — гніляк, што меціў у таго, трапіў проста ў лоб нашчадка Палемона... Добра, што хоць не цвёрды.

Лёднік уварочваўся так хутка, што ягоная постаць здавалася расплывістай. А адзін падгнілы снарад адправіўся роўненька назад у нападніка, яшчэ, здаецца, не даляцеўшы да выстаўленай насустрач доктаравай рукі. Аўтаматон жаласна вухкаў, бо даставалася і яму... Звінелі люстэркі, падалі кандэлябры... А полацкі Фаўст круціўся недасягальнай віхурай.

Пацёмкін, спалоханы, што можа пацярпець імператрыца, раўнуў:

— Хопіць!

Усё адбылося хутчэй, чым асушваюць келіх віна.

Пранціш выціраў са шматпакутнага свайго лба рэшткі блазенскага снарада, Алесю таксама прыляцеў царскі пачастунак, мяркуючы па брунатных плямах на карункавым каўняры. У чорных пашчах цуда-машыны заселі некалькі гнілых яблыкаў.

Лёкаі, падобныя да вялізных звар’яцелых серабрыстых пацукоў імкліва запоўзалі па падлозе, прыбіраючы сляды царскай забавы.

Лёднік застыў у пачцівай годнай паставе з самай поснай фізіяноміяй, чысценькі, нават не задыхаўся.

Фрэйліны горача зашапталіся, паглядваючы на яго ўжо іначай. Імператрыца з незразумелым выразам твару круціла ў пальцах маленькую табакерку. Пранціш за час судзейскай практыкі засвоіў: такія дзеянні сведчаць, што чалавек хоча схаваць сапраўдныя пачуцці.

— Здароўе, кажаш, страціў... Нямоглы стаў... Ілжэш як дыхаеш. Акрамя маны я ад цябе нічога не бачыла.

Яе вялікасць нават устала з фатэля і падышла бліжэй да палачаніна, намагаючыся трымацца прамей і ступаць лягчэй. Прыдворныя напружана сачылі за кожным яе pyхам, спрабуючы зразумець: трэба хапаць і караць ці, наадварот, ветла паўсміхацца новай царскай забаўцы?

— Ты страшны чалавек, Лёднік. Я гатовая паверыць, што ты можаш поглядам рухаць прадметы і забіваць на адлегласці, як мне дакладвалі. Мне толькі адной падалося, што ты адбіваў яблыкі, калі яны яшчэ да цябе не даляцелі? Хопіць з нас мярзотніка Каліёстра. Магчыма, цябе варта перадаць духоўнай кансісторыі?

Ну тады зусім карачун...

— Мне перадаваў мой чалавек, матухна, пра дзіўныя рэчы, — няспешна загаварыў Пацёмкін, нібыта ўзважваючы, як карысней учыняць. — Ён сам бачыў, як гэты доктар змушаў зброю саму па сабе наносіць яго сапернікам раны.

Дакладчыкам быў Мануцы, ясна. А Пацёмкін, падобна, вырашыў, што доктар выканаў адведзеную яму ролю, і цяпер яго акуратна прыбярэ.

Бутрым ускінуў галаву.

— Любы чалавек, добра натрэніраваўшыся, можа ўчыняць рэчы, якія могуць падацца чарадзействам, а на справе ўсяго толькі дасканалае ўмельства...

Палацавыя гадзіннікі пачалі біць, з пакоя ў пакой перасыпаліся гукі, такія ж нежывыя, як у фонааўтаматона, але куды больш меладычныя.

— Даруйце маю дзёрзкасць, Ваша вялікасць, — насмеліўся падтрымаць сябра Вырвіч. — Магу засведчыць, што пан Баўтрамей Лёднік — добры хрысціянін, наведвае службы і трымаецца пастоў. Ён шмат ахвяраваў на Свята-Духаў храм у Вільні і ў Гародні падтрымліваў Прачысценскую царкву, як мог, і ў Полацку храм Святой Сафіі...

— Дазвольце і мне сказаць, ваша вялікасць... — не прамаўчаў Алесь. — Мой пан-бацька заўсёды вучыў мяне хрысціянскім каштоўнасцям і адварочваў ад усяго магічнага, як ад вялікага граху.

— Чым большы грэшнік, тым большыя ахвяры, — хмыкнуў князь Пацёмкін. — Вас ніхто не пытаўся, сын ды сябрук чарадзея. Ну што, матухна, загадаеш з гэтай камандай рабіць?

I азірнуўся на Ланскога, які глядзеў на князя з сабачай адданасцю, аж вочы павільгатнелі: паказваў, што ўсвядоміў урок, будзе паслухмяны. Бо як што, аншэф-фаварыт знойдзе кім замяніць блазнюка ў царскай спачывальні.

У люстэрках паміж пастаральных карцінаў адбіваліся насцярожаныя напудраныя фізіяноміі.

— Аўтамат я куплю, падарункаў мне ад фальшываманетчыкаў не трэба. А што тычыцца лёсу гэтай банды...

Імператрыца прайшлася перад ліцвінамі. Яшчэ раз абмерала поглядам Алеся Лёдніка, зноў расчаравана ўздыхнула: той, вядома, малады, і такі ж высокі і вучоны, але чагось не хапае ў параўнанні з бацькам. Па Вырвічу толькі слізганула вачыма, а перад Чорным Доктарам спынілася. Абедзве фрэйліны стаялі за спінай уладаркі і зацята хрысціліся, гатовыя магу суроклівыя вочы выдрапаць... Ну альбо добрым манерам павучыць у больш інтымнай абстаноўцы. Пратасава, не саромеючыся, шнырыла вачыма па ўсіх фрагментах хударлявай постаці і шапталася з Савічнай, Вырвічу падалося, што ён разбірае асобныя словы: «Стараваты... А нос вялікі, добрая прыкмета...»

— Трэнінг, кажаш, дае ўмельствы, падобныя да магіі? — вочы царыцы бліснулі ў нейкім прадчуванні. — Ну дык пакажы зараз штосьці падобнае да магіі, але не магічнае.

Ланскі нешта звягаў пра небяспеку, але на яго ніхто ўвагі не звяртаў. Высокая нязграбная Пратасава нешта пашаптала на вуха гаспадыні, тая кіўнула.

— Стань вунь там, ля вашага аўтамата... Бачыш ружу на стале? Адпушчу цябе з тваімі сябрамі, і падазрэнне ў змове з шалберамі Зорыча з вас будзе знятае, калі не сыходзячы з месца і без зброі тую ружу зрэжаш. А не зможаш ці чараўніцтва ўжывеш — выбачай, адправішся пад следства.

— Ваша вялікасць, і хай спінай да кветкі павернецца, — з прагнай цікавасцю правішчэла Савічна.

Для выбітнай дзеі тут жа падрыхтавалі сцэну. Кацярына адышлася са сваёй світай да сцяны, ёй неадкладна прысунулі фатэль. Гвардзейцы пільнавалі кожны рух падазронага ліцвіна.

А да століка сажні тры... Тут не кожны нават кінжалам ці куляю пацэліць. А ўсляпую, з голымі рукамі... Ім жа ні шпількі не пакінулі, у Алеся нават адвёртку адабралі, якой ён свой аўтамат напраўляў.

Пранцішу, якога адагналі таксама да сцяны, нічога не прыходзіла ў галаву, Алесю, падобна, таксама. Праўда, хлапец відавочна напружыўся, як тады, калі кіраваў звяркамі: ці не спрабаваў аднавіць свае здольнасці і прывабіць якога пацука ці вераб’я?

Прыдворныя пацяшаліся: хтось прапаноўваў доктару перарэзаць сцябло позіркам, не здагадваючыся, што ён такое сапраўды можа, хтось раіў даплюнуць, атруту ў сліну дадаўшы, хтось сцвярджаў, што нос доктара — самая лепшая зброя, і яго можна выкарыстаць у якасці сякеркі...

Бутрым не змяніўся ў твары, паслухмяна павярнуўся і стаяў сабе цёмным слупам, толькі пачціва схіліў галаву, пачуўшы недарэчны загад. Адзіны раз азірнуўся цераз плячо на столік з кветкай, прабегся вачыма па пакоі, нешта прыкідваючы...

Пацёмкін усміхаўся вельмі нядобра: давай, маг, праявіся! А ў імператрыцы быў менавіта той пагардліва-задзірысты позірк, ад якога мужчыну хочацца парваць голымі рукамі цмока, абы давесці, што не баягуз. I была вялікая небяспека, што ганарысты доктар сарвецца і ўжыве свае... незвычайныя здольнасці, каб уцерці нос насмешнікам.

Раптам Лёднік адным моцным рухам, крутануўшы, адарваў срэбны гузік са свайго камзола, і з неверагоднай сілай запусціў яго ўбок. Гузік са свістам стукнуўся аб жырандолю на сцяне, адляцеў... I перабіў сцябло ружы.

Пунсовая галава кветкі звалілася на малахіт, пад ногі срэбнай німфы.

Шкада, Чорная Меланхолія не бачыць, як вучань засвоіў яе ўрок.

На нейкі час у пакоі запанавала маўчанне.

— Ваша вялікасць, ён вас заб’е! — рантам залямантаваў Ланскі і кінуўся захінаць сабою каханку. Тая паморшчылася, не адводзячы вачэй ад Чорнага Доктара, чый худы дзюбаносы твар зноў быў адчужана-пачцівы. Паклікала яго бліжэй жэстам рукі.

— Што, і праўда, можаш мяне забіць?

— Я лекар, а не забойца, ваша вялікасць, і ніколі не нанясу шкоды сваім пацыентам.

Савічна пераміргнулася з Пратасавай, і яны акуратна адсунулі знерваванага Ланскога ад імператрыцы.

— Што ж, умову маю ты выканаў.

Кацярына павярнулася да раздражнёнага нечаканым паваротам Пацёмкіна:

— Хай ідуць, душа мая. А нам з табою трэба перагаварыць пра дзяржаўныя справы... Але ж і забавіў ты мяне сёння, даўно так не весялілася.

Дарэмна Вырвіч спадзяваўся, што зараз жа ім дадуць з’ехаць. Яшчэ і Ланскі, ледзь не плачучы, дагнаў у калідоры Бутрамея:

— Калі ты яе пакрыўдзіш...

Чорны Доктар акуратна адвёў спешчаную руку фаварыта ад свайго рукава і змрочна прамаўчаў. Гэтак жа маўчаў i Алесь. Прамовіў толькі бацьку перад тым, як усіх развялі па пакоях:

— А я спадзяваўся, што выйшаў з твайго ценю. Але там мне, відаць, і дажываць...

I схаваўся ў спачывальні, не даўшы разгубленаму Бутрыму нешта прыдумаць у адказ.

Вырвіч як хутчэй справадзіў мясцовага лёкая, абуральна важнага, і кінуўся ў пакой Бутрамея, на шчасце, іх больш не ахоўвалі, як вязняў.

Карусь, якога неяк трымала казетка з занадта таненькімі выгнутымі ножкамі, прыклаў палец да вуснаў: Бутрым стаяў у куце перад абразамі і маліўся, чорна-сівыя патлы звешваліся, захінаючы рэзкія рысы аблічча. Ды што ж такое ў гэтым чараўніку, у чарговы раз задаўся пытаннем Пранціш, чым ён такія жарсці абуджае?

І хто заўгодна зараз параіў бы доктару не штукарыць, а скарыстацца капрызам магутнай імператрыцы. Далі булку — не лічы разынкі. Вунь усе магнаты, што свае войскі супроць расейцаў падымалі, у чарзе дасюль стаяць па ласку расейскай царыцы, усе прапаноўвалі ёй паслугі і ў ложку, і на палітычным полі: і Міхал Казімір Багінскі, і Караль Радзівіл Пане Каханку, і Аляксандр Сапега... Вядома, шляхціцу па патэнце Баўтрамею не свяцілі асабліва высокія пасады, але і месца асабістага доктара царыцы — душу за гэта іншы заклаў бы...

Але Пранціш не раіў, а доктар бы і не слухаў.

За Баўтрамеем прыйшлі з вялікай пачцівасцю двое лёкаяў. Пацыент чакае, сказалі. Ну, вужака не ўкусіць, калі Бог не папусціць...

За дзвярыма пераміналася высокая няўклюдная Пратасава, каб праводзіць забаўку да царыцы ды па дарозе хоць трохі павучыць правільнаму абыходжанню з манаршай асобай.

Доктар толькі кіўнуў Карусю і Пранцішу і выйшаў з самым фанабэрыстым выглядам.

Вось цяпер і ім заставалася адно маліцца.

Гасподзь — Пастыр мой; я ні ў чым не буду мець нястачы: Ён пасвіць мяне на зялёных нівах, да ціхіх крыніц прыводзіць мяне, ён душу маю мацуе, накіроўвае мяне на сцежкі праўды дзеля імя Свайго. Калі я пайду нават далінаю смяротнага ценю, не збаюся зла, бо Ты са мною...

Па паркетах палаца халоднага паўночнага краю гулялі скразнякі, лёкаі і інтрыганы.

Білі гадзіннікі, сеючы металёвыя гукі, быццам жалезныя жалуды, з якіх вырастаюць цмокі.

Вырвіч задрамаў, і бачыў у сне то намаляваныя пальмы, то лупатыя белыя вочы...

Мусіць, толькі пад раніцу грукнулі дзверы.

У цьмяным святле адзінай свечкі, якая не паспела аплысці, Бутрым цяжка сеў на ложак, апусціўшы галаву, і ягоны профіль здаваўся выразаным вострым инструментам з цёмнага металу.

Пранціш баяўся запытацца, што i як... Доктар неахвотна парушыў маўчанне.

— Ёй не трэба яшчэ адна краіна... Толькі ўскраіна. Як бы мы ні называліся — ліцвіны, беларусы, крывічы...

Пранціш папярхнуўся слінай.

— Ты што, з ёй усю ноч пра палітыку спрачаўся?

Бутрым памаўчаў, расшпіліў камзол, шпурнуў у кут, дзе прыдворны ўбор перахапіў устрывожаны Карусь.

— З’ехаць нам дадуць. Яе вялікасць трымае слова.

I зразумела было, што ад доктара зноў ніхто ніколі не дачакаецца падрабязнасцяў. I зноў будуць множыцца плёткі і чуткі. Таму што ў палацы, як у шкляной скрынцы, нічога не схаваеш, а тое, што адбываецца ў ценю, за фіранкамі ды шырмамі, толькі набывае фантастычныя рысы ды розныя варыянты.

— Бутрым, а ты... застаешся?

За акном пачаў нудзіцца дождж, буркатаў ды буркатаў, як стары дзед.

— Спадзяюся, што больш сюды не вярнуся ніколі.

Сонны Вырвіч заваліўся ў вылучаны яму пакой, не ў змозе да канца здушыць ганебнае пачуццё зайздрасці да сына полацкага гарбара, непрыгожага, змрочнага і неверагодна ўпартага ў нязручнай праўдзе сваёй.

Раздзел сямнаццаты ЯК ЛЁДНІК АД ЧОРНАЙ МЕЛАНХОЛІІ ВЫЛЕКАВАЎСЯ

Альберт Вялікі раіў для атрымання філасофскага каменя ўзяць тры мінералы і тры раслінныя кампаненты: медзь, зялёную медзь і антымоній, а таксама ружу, дуб і сажу.

З мінераламі Вырвіч важдацца ніколі не любіў, ён заўсёды лепей з шабляй упраўляўся, чымся з колбамі. А вось як паэт згаданым ружы, дубу і сажы лёгка падабраў бы сімвалічныя ўвасабленні...

Чаго доўга шукаць: яны сядзелі якраз навідавоку, за даўжэзным урачыстым сталом, за якім толькі і варта красавацца высокай навуковай радзе. Танклявы ды круглатвары дэкан калегіі маральных навук Галоўнай віленскай школы, нядаўняй Акадэміі, у чырвоным камзоле з такога дарагога фландрскага аксаміту, што вяршка хапіла б на добры абед — вось вам і ружа. Прарэктар, безумоўна, нагадваў дуб квадратнымі плячыма, абцягнутымі зялёным сукном, і драўляным выразам твару, які ўласцівы вайскоўцу, а не мужу вучонаму. Ну дык і быў прысланы былы вайсковец у дапамогу рэктару, нядаўняму езуіту і астраному Марціну Пачобут-Адляніцкаму, дзеля ўмацавання дысцыпліны. А чарнявы пан, у якога нават чыста паголеныя шчокі здаваліся аброслымі, — новы кіраўнік медычнага калегіума — мог сысці за сажу.

I пакой прыводзіў на думку алхімічную лабараторыю: столь у выглядзе складанай пентаграмы, скляпенні разыходзяцца пялёсткамі ад каржакаватых калонаў, на якіх пераплятаюцца дзівосныя травы ды кветкі, аскетычная мэбля з чорнага дрэва...

Праўда, пры такім замесе інгрэдыентаў наўрад можна было спадзявацца на атрыманне філасофскага каменя — хутчэй, смярдзючай баязлівай жыжкі, у якой меркавалася аргументавана патапіць папярэдняга дэкана згаданага медычнага калегіума, доктара Баўтрамеюса Лёдніка.

Лёднік быў тут жа, насупраць рады вучонай, сядзеў на чорнай лаўцы аўдыторыі ў расслабленай паставе, ледзь нагу за нагу не заклаўшы, і відавочна на ні на што добрае не спадзяваўся, маўляў, згарэў хлеў, гары і хата. Народу на пасяджэнне шаноўнай вучонай рады набілася як арэхаў у горла каляднай гусі. Шыпелі, гулі, рагаталі... Сведкаў абуральнага блюзнерства, вар’яцкіх тэорый і супрацоўніцтва Чорнага Доктара з шатанам знайшлося больш чым дастаткова.

Усё прыпомнілі: і дурную тэорыю пра анімалькуляў, якія выклікаюць запаленне. А каб іх прагнаць, дактарам трэба мыць рукі пасля працы з трупам ці хворым перад тым, як датыкацца да наступнага хворага. А хто бачыў на доктарскіх руках тых анімалькуляў? Што яны, па пальцах маршыруюць, падобна красналюдкам?

А перкусія — выстукванне спіны і грудзей хворага, што нібыта дапамагае вызначаць хваробу? А дурная тэорыя «цыркулятараў», згодна з якой кроў круціцца ў арганізме, як вавёрка ў коле? А што там прафесар Лёднік пра мозг напрыдумляў — быццам перадаў яму функцыі святой душы? А цёмная гісторыя з шалберам Месмерам? Ёсць сведкі, што падчас сеанса жывёльнага магнетызму ў Рызе Лёднік рухаў прадметы і гасіў агонь, не дакранаючыся.

Зрэшты, падобных сведчанняў — пра руханне предметаў, загашванне на адлегласці агню ды падобнае — сабралася зашмат, каб спісаць ix на чыюсьці фантазію... У Вене Лёднік наслаў на пачцівую прыдворную даму падучку. Жонка пана доктара загінула ў выніку чорных рытуалаў, якія ўчыняла на вачах сведкаў, зрабіўшыся прычынай смерці бязвіннай парадзіхі і яе немаўлятка. Сам доктар у слаўным мястэчку Віславіцы зладзіў незвычайны напад птушак на людзей. А што ён учыніў у Санкт-Пецярбургу! У яго там у царскім палацы прадметы лёталі, як пчолы!

Добра, што Аляксандр Лёднік адправіўся ў Кракаў удзельнічаць у публічных эксперыментах у тамтэйшым універсітэце: абяцалі добрыя грошы за сакрэты фонааўтаматона. А то, калі Расія падобны цуд залучыла, трэба ж i Кароне займець. Так што, калі б не з’ехаў, Алесь сядзеў бы зараз побач з бацькам: прыпомнілі б i ягоныя фокусы...

Цікава, што абвінавачванні ішлі па дзвюх траекторыях, не паралельных, а проста сабе перпендыкулярных: навуковай і чорнамагічнай.

Такое ўражанне, што далі хартам усіх масцяў каманду «Кусі яго».

Вядома, у эпоху Асветніцтва, пры адукаваным каралі Станіславе Панятоўскім, прыхільніку Дзідро і Русо, нельга проста вывалачы ведзьмака на пляц ды спаліць да агульнай радасці.

Усяго толькі яго зараз пазбавяць усіх пасадаў i права займацца медычнай практыкай. Ну i, можа, на баніцыю ў перспектыве асудзяць. А мо знікне шатанскі доктар у чыіх-небудзь сутарэннях, забыты, як бутэлька з перакіслым віном.

Вырвіч мог толькі ўявіць, як раз’юшыліся Стась Цялок i князь Багінскі ад чуткі, што імператрыца, увагі якой яны дарэмна дамагаліся, зноў зрабіла спробу пакінуць пры сабе бязроднага чарнакніжніка з Полацка, а той зноў абразіў манархіню адмовай. А Тэрэза Радзівіл як шалее, што Лёднікі зноў з ейнай пасткі выслізнулі!

Вырвіч не ведаў, якую форму набылі плёткі, гэта ж як атрамант на паверхні ручая, языкі любую жамяру ператвораць у цмока...

Што праўда, бесперашкодна раздушыць такую атрутную жамяру, як Чорны Доктар, нікому не ўдавалася яшчэ. Жамяра! Ха, тут найменей гадзюка... Знайшліся ў гада балотнага палкія абаронцы — і сярод калегаў, і сярод былых вучняў, i сярод уплывовых пацыентаў... Добра, што ягоны сябрук-рэспубліканец Жан Жылібер з’ехаў у Францыю з малым сынком Станіславам, хроснікам караля, а то б кінуўся абараняць блюзнера, Панятоўскага просьбамі ўстурбаваў бы.

А вось завіхаецца, менціць языком у абарону ведзьмака яшчэ адзін кумпан, былы падкаморы Менскага павета, задзірысты шляхцюк пан Франтасій Вырвіч, які нядаўна ў Гародні знявечыў на двубоі графа Нікола Мануцы...

Лёднік з абыякавым, нават паблажліва-сумным выглядам выслухоўваў і нападнікаў, і абаронцаў ды меланхалічна пазіраў у высокае вузкае акно, падзеленае на квадраты, быццам шкляная дзяржава на асобныя ваяводствы. За адным квадратным шкельцам сядзеў белы голуб і чысціў пёры.

Хацелася страсянуць фанабэрыстага эскулапа за плечы: ну чаго крылы склаў, давай у бойку, ты ж можаш!

Доктар саркастычна ўсміхнуўся малодшаму сябру, які скараў вяршыні красамоўства, і зноў утаропіўся ў акно, нібыта менавіта голуб за шыбай вырашаў ягоны лёс.

— Добра, пан Вырвіч сцвярджае, што ўсе незвычайныя з’явы вакол пана Лёдніка звязаныя з ягонымі звычайнымі ўмельствамі... I прадметы рухаліся і лёталі не самі па сабе, а дзякуючы... як там... пралічаным траекторыям нязначнага фізічнага ўздзеяння? Я правільна зразумеў? — з’едліва ўдакладняў аблізаны пан у сінім сурдуце, здаецца, таксама нейкі вучоны доктар. — Хаця паводле даклада з Санкт-Пецярбурга пэўны металічны прадмет сам па сабе ў прысутнасці пана Лёдніка не проста лётаў, а разварочваўся ў паветры, каб патрапіць у прызначанае месца. I мы мусім высветліць, у чым тут шалберства, альбо прызнаць, што справай доктара Баўтрамея Лёдніка павінны займацца духоўныя інстанцыі.

Тут жа аб’явіўся мніх, які з дрыготкаю ў голасе распавёў пра свой досвед сутыкнення з апантанымі нячыстай сілай. У прысутнасці такіх асобаў таксама лёталі, падобна мухам, нажы, лыжкі, люлькі ды іншае...

Дружны гуд і пагрозлівыя выкрыкі пацвердзілі, што Чорны Доктар зарабіў сабе непрыемнасцяў. Тут не было ні Мануцы, ні пані Тэрэзы Радзівіл, але можна не сумнявацца, што іх шпегі за ўсім назіралі і кіравалі працэсам.

Раптам Лёднік раздражнёна ўскочыў, схапіў са стала шаноўнай камісіі нож для папераў з ручкай са слановай косткі, частку шыкоўнага пісьмовага прыбора, узважыў у руцэ, азірнуўся, нешта пралічыў і з сілай запуліў нож у акно... Той стукнуўся роўненька аб металёвую ручку на раме, потым адляцеў, ударыўся аб вушак аконнага праёма і вярнуўся назад, упаўшы на тое самае месца, адкуль быў узяты.

У зале запанавала маўчанне.

— Вось і ўсё чарадзейства, васпане! — раўнуў Чорны Доктар. — Усяго толькі разлік і доўгія трэніроўкі. Можа, хопіць раздзьмуваць для мяне вогнішча з мокрай саломы? Са школы я сыду сам, а доктарскага звання ніхто з вас мяне не пазбавіць, гэтак жа, як не спыніць прагрэс медычнае справы.

Камісія паціху ачомвалася ад спалоху i злавала.

— Не так проста, ваша мосць пан Лёднік, — гукнуў дуб зялёны... пардон, прарэктар. — Той фокус, які вы зараз нам паказалі, перавышае звычайныя чалавечыя здольнасці. На маю думку, ён мог быць здзейснены толькі з дапамогай нябачных сіл, i не Госпадам нашым спасланых...

Хтосьці засмяяўся, засвістаў, але хтось і запляскаў у ладкі, радасны небяспечным для злавеснага доктара паваротам.

— Што за глупства! — усклікнуў Вырвіч. — Гэта звычайная фізіка!

— Ну дык паўтарыце тую фізіку! — гукнуў дуб зялёны. — Што, не можаце?

Пранціш гнеўна паглядзеў на Бутрыма. Вось не стрымаўся той ад эфектнай дэманстрацыі.

Увасабленне ружы, ён жа дэкан калегіі маральных навукаў, з нянавісцю паглядаючы на апаганены нож, сваім тонкім голасам нечакана перакрычаў гармідар:

— Шаноўны калега прапанаваў вельмі слушнае. Калі хтосьці зможа паўтарыць куншцюк пана Лёдніка з нажом, мы прызнаем, што гэта ўсяго толькі фізічны дослед. Калі не — справа будзе перададзеная ў кансісторыю Віленскага біскупства, няхай правядуць падрабязнае следства і лёс пана Лёдніка вырашыць Вярхоўны духоўны трибунал Вялікага Княства Літоўскага.

Чорны Доктар нават не варухнуўся, усё гэтак жа меланхалічна ўтаропіўшыся ў акно. Карусь, які застыў каля дзвярэй, тузануўся быў, але спыніўся з адчаем на твары. Не паўтарыць яму фокус гаспадара. Вырвіч гатовы быў валасы на сабе рваць.

— Дазвольце мне паспрабаваць гэта зрабіць, вашыя мосці!

Танклявы студэнцік ліха заламаў шапку на светлых валасах.

— Мой пан-бацька вучыў мяне шляхецкім высакародным навукам, і кулю ў адбітак на вадзе пасылаць, каб адскочыла, і нож шпурляць, каб адбіваўся, куды трэба. Звычайная справа!

Бутрым і Пранціш аднолькава агаломшана ўтаропіліся ў нечаканага персанажа. Вось каго не чакалі пабачыць.

— Пан Гальяш Пянткоўскі, — пачціва пакланіўся студэнцік. — Вольны слухач калегіума натуральных навук.

Пранціш легка паверыў, што Меланхолія сапраўды ходзіць слухаць лекцыі.

Як і чакалася, асоба новага дыспутанта выклікала насмешкі і недавер. Але пан Пянткоўскі ўпэўнена бліснуў сінімі вачыма — нямногія з прысутных ведалі, што яны з венецыянскага шкла, і пацягнуўся да нажа з касцяной ручкай...

Напачатку заступніку чарадзея давялося прачытаць малітву, пацалаваць крыж, што змяншала верагоднасць дапамогі ад шатанскіх сілаў...

Нож для папераў, адпраўлены ў палёт далікатнай, але моцнай рукой, паўтарыў ранейшы шлях. Стукнуўся аб ручку акна, аб камень сцяны, вярнуўся на сваё месца на стале... Каб упэўніць публіку, пан Пянткоўскі паўтарыў свой подзвіг без асаблівай напругі яшчэ два разы.

— Вось і ўсё, панове. Мы з прыяцелямі часта падобным чынам бавіліся.

Лёднік узняўся з цвёрдай студэнцкай лаўкі.

— Думаю, з вымыслам пра маё чарадзейства скончана? Гасподзь усім суддзя.

Развярнуўся і рушыў да выхаду, як пірацкі карабель, перад якім насцярожана расступаліся людскія хвалі.

— Пан Лёднік, вы пазбаўленыя права медычнай практыкі! — выгукнуў яму ў спіну прарэктар.

— Падчас чарговага прыступу пячоначнай колікі няхай васпан нагадае мне пра гэта, — з’едліва кінуў цераз плячо Баўтрамей.

Знаходзілася дастаткова людзей, якія выказвалі словы спачування і падтрымкі. Сярод іх Вырвіч пазнаў Анупрыя Сакалоўскага, колішняга вучня Жылібера, — той і сам стаўся добрым доктарам. Карусь шчасліва ўсміхаўся і асцярожна, але настойліва адцясняў ад свайго добрага гаспадара люд паспаліты.

Пранціш прабіраўся за Лёднікам і Карусём і намагаўся не ўпусціць з вачэй патрапаную смушковую шапку на белых валасах фальшывага студэнціка. Той ужо выскачыў за дзверы віленскага храма навукі... Раптам за расчыненымі дзвярыма ўзнік нейкі затор, пачуліся злосныя ўскрыкі... Нехта спрытны на імгненне вытыркнуўся над натоўпам, нібыта ўзбег па паветры... Але быў сцягнуты ўніз. Два дзясяткі ваяроў, якія моўчкі, без лаянкі «пакавалі» студэнціка, відавочна ведалі, чаго ад ахвяры чакаць.

Вырвіч, Лёднік і Карусь глядзелі ўслед атраду, які хуценька зносіў закручанага ў шчыльную посцілку злачынцу, што выкручваўся як вугор.

— Залічана замест двубою, доктар! Мая перамога!

Перазірнуліся... Кінуліся следам. Пабачылі, як коні ўсё хутчэй імчаць карэту з завешанымі акенцамі па брукаванай віленскай вулцы, залітай дажджом і безнадзейнасцю.

— Яна выкруціцца. Такую не ўтрымаеш... — як мага больш упэўнена прагаварыў задыханы Пранціш.

— Яна не мусіла прывабліваць да сябе ўвагу, — Бутрым ледзь хаваў разгубленасць. — Яна ж... па-за законам. Яе ведаюць тыя, хто карыстаўся ейнымі паслугамі. А тут шпегаў і ад Мануцы, і ад караля... Чаго ўвязалася?

Вырвіч прамаўчаў, ягоныя ўяўленні пра чуму зноў хісталіся, як кладачка цераз дрыгву. Карусь перахрысціўся і ціхенька прамармытаў:

— Яна... някепская, пан Баўтрамей. Толькі зламаная.

Лёднік пацёр мнагамудры лоб, прыкрашаны амаль незаўважным шнарам:

— Першы раз у жыцці адчуваю сябе нейкай... прынцэсай, за гонар якой біўся рыцар...

Вырвіч нервова пасміхнуўся.

— Ты не падобны да прынцэсы, Бутрым. А Меланхолія, як бы ты i Карусь яе ні абялялі, — да высакароднага рыцара. Згодны, фінал нетыповы. Нічога, паспрабуем даведацца пра лёс нашай чумы. Не веру, што не вылузаецца.

Над Вільняй, над Вялікім Княствам Літоўскім, над Рэччу Паспалітай, якой заставалася існаваць ужо лічаныя гады, згушчаліся веснавыя хмары, абяцаючы цёплы дождж.

***

— Не паеду, пан Баўтрамей, — упарціўся высокі светлавалосы хлопец. — на каго я вас...

— Запэўніваю, Калістрат, што ні я, ні мая дачка без твае каштоўнае асобы не прападзём, — усміхнуўся змрочны пан з чорна-сівымі валасамі, сабранымі ў хвост. — Я сам у свой час выправіўся ў Лейпцыг, потым у Прагу, каб павучыцца. I хоць усялякае здаралася — студэнцкія гады забыць немагчыма і замяніць няма чым. Вернешся дыпламаваным інжынерам...

Неверагодна гожая танклявая дзяўчына, якую не псаваў нават ружовы зморшчаны шнар на ўсю шчаку, адвярнулася...

— Сафія, злавацца і зайздросціць непрыгожа, — мякка заўважыў пан. — Ты i так атрымала больш адукацыі, чым любыя дзяўчаты. I я дазволіў табе займацца медычнай практыкай.

Цёмныя вочы сярдзіта бліснулі. Не быць гэтай дзеўчыне пяшчотнай рахманай галубкай, пра якую складаюць пекныя лірычныя песні.

— Цаню, тата. Каб толькі пацыенткі мяне ўвесь час не перапытвалі, колькі мне гадоў ды як гэта я незамужняя ўзялася працаваць.

Наколькі Вырвіч паспеў даведацца, Сафійка сапраўды дапамагала ў шпіталі пры Свята-Духавым саборы, дзе яшчэ ейная маці завіхалася. А з хваробамі вачэй да яе час ад часу звярталіся і самавітыя кабеты. Няхай дзяўчо, але вунь жа суседку вылекавала...

Вось так Пранціш заехаўся паглядзець новы дом Бутрыма — той набыў у Вільні някепскую хату, драўляную, але на два канцы, з мансардай і добрым садам, на Дамініканскай. Надакучыла арандаванае ці казённае жытло, з якога вытурыць могуць.

Была калісь у Лёднікаў ужо свая хата ў Вільні. У якой віленчукі вокны выбівалі, потым увогуле спалілі — наездам белавалосы Герман Ватман кіраваў. Так і стаялі абгарэлыя руіны, праўда, Вільня столькі пажараў зведала, што гэта нікога не дзівіла. Будавацца на старым месцы Лёднік таксама з-за ўспамінаў не хацеў, таму той кавалак зямлі непадалёк ад Вострай Брамы прадалі, уклаўшы грошы ў новае жытло.

Вырвіч прыехаў на ўлазіны і патрапіў на праводзіны чалядніка Каруся па навуку.

Сітуацыя вельмі нагадвала лёс самога Бутрыма: той, сын полацкага гарбара, быў гэтак жа выпраўлены вучыцца ва ўніверсітэт сваім настаўнікам, кнігаром Іванам Рэнічам, і ягоным сябрам, аптэкарам дзядзькам Лейбам. I гэтак жа было ў Бутрыма каханне з дачкой настаўніка, Саламеяй Рэніч.

Толькі Саламеі давялося чакаць свайго абранніка даўгавата, Карусь, хлопец разважлівы i да здрадаў не схільны, напэўна, памылку гаспадара не паўторыць. Але хто ведае, час нават золата можа зацямніць.

Папраўдзе, Вырвіч не думаў, што Бутрым асядзе ў Вільні пасля апошняга судзілішча. Але забарона на медычную практыку, як Лёднік і прадказваў, трывала нядоўга. Ледзь не ў той жа дзень, як ганарліўцу доктару абвесцілі прысуд, надарыліся «фэбры тэрцыяльныя» у ваяводы Віленскага, ягонай княжацкае мосці Караля Радзівіла Пане Каханку. А таму падавай старога знаёмца эскулапа Лёдніка! I хто насмеліцца запярэчыць магнату, у якога сам кароль грошай пазычае?

А пасля i ва ўніверсітэцкага начальства пячонку прыхапіла, як Лёднік і прадказваў... А калі вярнуўся рэктар, пан Пачобут-Адляніцкі, пра абструкцыю ды абзэндэнцыю слыннага лекара перасталі згадваць. Выкладаць ён не вярнуўся — так што можна рабіць выгляд, быццам i няма тут такога прафесара. А што бегаюць да яго па дадатковыя заняткі будучыя медыкусы, дык высокае начальства пра гэта нічога не ведае.

Ну такое яно, начальства, ва ўсе часы... Дзе яму трэба, ведае, дзе не трэба — не ведае.

У Гародню і ў Полацк Бутрым вяртацца проста не мог — надта кроілі сэрца ўспаміны. А ў Вільні шпіталю пры медычным факультэце быў патрэбны дасведчаны кіраўнік, аптэцы трэба варыць адмысловыя бальзамы... I дабрачынны шпіталь пры Свята-Духавым неабходна ўтрымаць, каб нават жабрак меў надзею, што ёсць месца, дзе яго ўратуюць. Вельмі шмат добрых людзей зараз i тут мела патрэбу ў Чорным Доктары, каб ён мог ix легка кінуць. А палітычныя партыі прызналі міжсобку пана Лёдніка бяспечным дзіваком з маніяй незалежнай Літвы.

Панам палітыканам пакуль яшчэ ніхто не давёў, што не трэба дваіх, каб пачаць.

— Усё, ідзі, збірайся, Карусь. А ты, Алесь, вызначыўся, калі выязджаеце?

Малодшы Лёднік задумліва паглядзеў на новенькі глобус колеру восеньскага лісця, які блішчэў лакіраванымі бакамі ды так і запрашаў яго крутануць.

— Як і меркавалі, пасля ранішняй службы ў Свята-Духавым.

Алесь быў усё гэткі ж засяроджаны, хударлявы, у плячах, здаецца, пашырэў, паміж броваў намецілася зморшчынка. Але выглядае фацэтна, строй модны, дарагі, толькі не стракаты, як любіць Давыд Ляйбовіч, а ўсё цёмнае... Нібыта жалобу ўсё носіць па сваёй Праксэдзе...

А пэўна ж так і ёсць!

Зграбны хлапец, і аблічча за бацькава прыгажэй, правільней... Чаго імператрыца яго пакрыўдзіла? Чаго не хапае ў параўнанні з бацькам? Нос не такі дзюбаты, вочы не такія цёмныя? Хіба што няма той змрочнай сілы, увесьчаснай прыхаванай віхуры, якая адчуваецца за рэзкімі рысамі старэйшага Лёдніка.

Карусь нязграбна пакланіўся і пасунуўся, як было дакляравана, збіраць рэчы ў дарогу... Прадказальна праз колькі імгненняў прыстойнага прамаруджвання ў дзверы выслізнула Сафійка.

Выкрутанцы лёсу. Магла стаць жонкай ваяводы ці графа, мэтрэсай караля... А тут — мужык, слуга...

Праўда, як успомніш, якім Карусь быў, калі толькі патрапіў у дом Лёднікаў — дзікі, забабонны, яшчэ па-падлеткаваму нязграбны... На жанчынаў вочы падымаць грахом лічыў. У бок курцоў пляваўся. А калі яшчэ ва ўніверсітэтах павучыцца...

Што ж, іншае пакаленне, іншая гісторыя... Хай будзе шчаслівейшая.

— Пан бацька, я не вярнуся ў Вільню з Кракава.

Алесь нарэшце крутануў глобус, і той весела закруціўся, падманваючы наконт лёгкасці любога падарожжа.

Баўтрамей не хаваў здзіўлення і трывогі.

— I куды ты, сынку?

Маладзён дастаў з унутранай кішэні камзола ліст, чые куточкі паабтрапаліся так, што ясна — спадарожнічаў гаспадару доўга і часта перачытваўся.

— У Амерыку паплыву. Напісалі Агалінскія... Памятаеш?

Яшчэ б не памятаць! Паланэйка з Багінскіх, у якую Вырвіч быў у юнацтве палка закаханы, успаміналася, праўда, усё больш блякла. Месца першаму няздзейсненаму каханню — на паліцы з засохлымі букецікамі. Ейны сужонец, руды пан Гервасій Агалінскі, згадваўся ярчэй: усё ж не так даўно разам гойсалі па Венецыях, здабываючы трубу святога Георгія. А вось маленькая князёўна Рэгінка... Рудая неўтаймоўная шкадліўка, ад якой немагчыма было адвязацца нават у самых небяспечных прыгодах... Здаецца, і цяпер аднекуль выскачыць, свісне зухавата ды ўсміхнецца ва ўвесь шчарбаты рот. Ну і папсавала ім нерваў! Такое не забудзеш!

— Агалінскія завуць да сябе. Пан Гервасій дакляруе добрую пасаду ў войску... А пані Паланэя кажа, што мае паслугі неабходныя, каб адукацыю наладзіць... Хто ведае, магчыма, адразу стану рэктарам, дэканам, прафесарам... На нішчымніцы і сухар за булку.

Алесь нібыта сам сябе ўгаворваў.

— А што табе панна Рэгіна абяцае? — хітра прыжмурыўся Пранціш.

Калі апошні раз бачыліся, Рэгінка заявіла, што Алесь мусіць прыехаць да яе і пасватацца. Яна будзе яго чакаць.

Аляксандр таксама ўспомніў пра тыя залёты і троху паружавеў.

— Ды мала што дзяўчо там напляце... А мне трэба сябе нарэшце знайсці. Я ж апошнія гады нібыта і не жыў. Як у порубе праседзеў.

Баўтрамей панурыўся. Па кутах хаты згушчаўся вечаровы прыцемак, яшчэ не змучаны святлом свечак і алейных лямпаў.

— Я ўсё-ткі веру, што твой талент прыдасца на радзіме. Што вернешся... Хаця трымаць не стану.

У нармальнай шляхецкай сям’і сын мусіў валяцца ў нагах бацькі, боты яму цалаваць, просячы блаславення на дарогу. А калі бацька блаславення не дае — сядзі, шчаўлік, на дзядоўскай лаве ды не рыпайся.

Праўда, і ў сваёй сямейцы Вырвіч такое не дапільноўваў — сапсаваў рэспубліканец Лёднік малодшага сябра.

Алесь таксама выправіўся збіраць рэчы.

— Усе лекі для тваіх дзетак, пані Дамінікі і пана Гараўскага падрыхтаваў, у лядоўню паставіў, заўтра забярэш, — Бутрым перакладаў з месца на месца нейкія навуковыя часопісы, відавочна, каб схаваць перайманні. — Дачушку паіце казіным малаком, толькі глядзіце, каб у чысты посуд налівалі. Папярэдне не лепш у той посуд варам плескануць.

Вырвіч пацёр шнары на левай далані, якія ўсё яшчэ смылелі: Лёднік увесь час даваў самыя дзіўныя парады. Але досвед даказваў, што імі пагарджаць не варта.

Адзін зчасопісаў, распухлы ад ведаў, падаўся знаёмым...

— Гэта той, дзе наш сябар Саламон Майман свае штудыі выклаў?

— Ну так...— Баўтрамей разгарнуў шаргатлівыя старонкі, якія нібыта папярэджвалі, што іх змесціва дужа блюзнерскае. — На роўных з вядомымі еўрапейскімі філосафамі. Галоўнае, каб не збочыў... Па карчомках не пайшоў... Давыд з ім бачыўся ў Парыжы, казаў — зрываецца часам.

Паклаў часопіс на стос іншых.

— Любая жывая думка абавязкова прыцягвае ў свой бок жменю гразі, а часам i камень... I не кожны зможа не паслізнуцца на сваёй крыўдзе.

Каму ж яшчэ лепей пра гэта ведаць, як не Чорнаму Доктару... Навука — справа небяспечная, але i без яе нельга, табе ж Гасподзь не цэбар на плечы прыставіў.

— Яначку ў калегіум думаем адправіць, — падзяліўся клопатам Пранціш. — Выбіраем куды... Можна і хатнімі настаўнікамі абысціся, але трэба, каб хлопец ад матчынай спадніцы адарваўся. Можа, у Менск, там езуіцкі калегіум ператварылі ў свецкую школку... Усё-ткі недалёка ад Капаніч. Калі што...

Каб самога Пранціша гэтак бацька ў свой час апякаў! Абадраны падлетак меў у менскім калегіуме мянушку «Гнаявік» — хтосьці з аднакурснікаў бачыў, як малодшы Вырвіч разам з бацькам вывозіць гной на поле, няхай і шляхетна ўторкнуўшы ў вохкую кучу шаблю. Біўся на кожным перапынку, гонар адстойваючы... Банду адчайных скалаціў... Дысцыпліны каштаваў... Каму была справа? Пранцішаў сябар па мянушцы Вараня, разумнік гарбаценькі, тады ў карцары застудзіўся ды памёр, нізавошта пакараны...

А пан Франтасій Вырвіч гатовы па каменьчыках калегіум разабраць, калі з ягоным спадчыннікам будуць падобным чынам абыходзіцца.

Але што ж тады з Яначкі Вырвічава вырасце, калі будзе такое апякунства над сабою адчуваць? Як тут спалучыць разумную суровасць выхавання шляхціца, воя, што мусіць быць гатовы ў любы момант аддаць жыццё, і любоў да дзіцяці?

I ці можна падрыхтаваць да ўсяго гора ў жыцці?

Напрыклад, да таго, што прыўкрасная дзяўчына, тваё першае палкае каханне, абярэ сабе іншага?

Чорны Доктар тужліва глядзеў за акно, дзе шумеў сад, што яшчэ толькі мусіў прызнаць новага гаспадара. Хударлявая постаць трохі прыгорбілася... Нібыта нешта навалілася на плечы.

— Ведаеш, Бутрым, ёсць такая песня пра рыцара Байду... Лірнікі любяць спяваць:

Ну, успомніў? Адмовіўся Байда ажаніцца з дачкой турэцкага цара, і той яго пакараў: павесіў за рабро на жалезны гак. Вісеў Байда, вісеў, на трэці дзень папрасіў лук, нібыта каб падстрэліць курапатак у падарунак цару... А сам пацэліў цару ў лоб, а царыцы той жа стралой прайбіла патыліцу.

Лёднік запытальна зірнуў на сябра — што да чаго?

— Гэта ж пра тыповага беларуса. З аднаго боку, ён будзе цярпець тры дні на гаку... Мяне, малога, заўсёды абурала: што той Байда не мог у першы ж дзень пакарання «тугусенькі лук» у свайго слугі папрасіць? З іншага боку — калі ўжо беларус наважыцца дзейнічаць, дык нават падвешаны за рабро, у немагчымых умовах, абароніць сваё. Нас не так лёгка знішчыць, Бутрым.

— Нялёгка. Як бы каму ні хацелася.

Пакоі ў новым доме былі яшчэ не да канца абжытыя, тое-сёе відавочна засталося ад старых гаспадароў — гэткая старасвецкая, грувасткая, як зубрыны статак, мэбля. I гаспадыня з Сафійкі была... Ну дык, можа, ёй наканавана толькі прыслугу ганяць ды далікатэсы замаўляць... Наўрад ейныя белыя ручкі прыгатавалі сённяшнюю шупеню. За вячэрай Пранціш мімаволі пасміхаўся, успамінаючы, што ў Жамойтыі гэтую страву з груцы, гароху, бручкі ды грыбоў дзеўкі выкарыстоўвалі, каб выказаць адносіны да жаніха. Калі пагаджалася дзеўка выйсці замуж за прэтэндэнта — вараны свіны хвост тырчэў з чыгунка ўверх, калі не — ляжаў на шупені зверху.

— А з панам Валентыем Жылкам усё канчаткова разарвана?

Бутрым прысеў на крэсла, чые таўшчэразныя дубовыя дошкі маглі вытрымаць дзесяць такіх Баўтрамееў і не заўважыць цяжару.

— Несумленна змушаць трымаць слова, якое сам не спраўдзіш. Мне здаецца, Сафійка не будзе з сынам Ганулькі шчаслівай. Вырашаць ёй, але...

Пранціш збянтэжыўся.

— Так, несумленна не спраўджваць слова... А я абяцаў разведаць пра Меланхолію... Нічога.

Лёднік адвярнуўся, прагаварыў глуха:

— I я нічога не выведаў. Як і не было ніколі такой асобы. Не дарую сабе... Трэба было паспрабаваць тады адбіць...

Успамін пра белавалосую ўкалоў яшчэ адной шпількай: Пранціш мусіў прызнацца самому сабе, бо ўсё адно Госпаду ўсе куточкі нашых грэшных душаў раскрытыя, — зачапіла яна яго... Мусіць, таму, што шустрая, баявітая ды падступная, як Паланэйка Багінская, i такая ж няшчасная, бясстрашная ды гожая, як Раіна Міхалішыўна...

Не, Пранціш кахае Дамініку, шчыра кахае... Але ўсё, што вабіць, ніколі не збярэцца ў адным сасудзе.

За акном дома, у якім хтосьці раней жыў, хварэў, кахаў, лаяўся, — шумеў яшчэ чужы сад. Бутрым, вядома, добра разбіраўся ў зёлках, але земляроб ды садавод з яго быў ніякі. Стары Хвелька не спраўляўся... Трэба сюды з Капаніч кагось прыслаць дасведчанага, а то зблоціць усё нядбалы гаспадар.

I сабаку не набылі... Ніяк не мог Бутрым забыцца на рудога Піфагора, які ахоўваў іх віленскі дом з зялёнымі аканіцамі і загінуў, абараняючы гаспадароў ад наезду.

Вырвіч выйшаў агледзець выкуплены Лёднікам кавалак царства Флоры. Нічогенькія яблыні... А што там за шэпт?

Пад акном, у вечаровым прыцемку, прыстроілася высокая постаць.

— Я пэўны, што панначка знойдзе добрага мужа... Самага радавітага... Багатага... Які будзе яе кахаць.

А тужліва як выводзіць, быццам катрынка пра сіротку Дароту.

— I што ты рабіцьмеш, калі я замуж выйду?

Уздых.

— Служыць вам буду. У чым толькі з’явіцца патрэба.

— Ты ж перастанеш быць слугою, дурню.

— Я заўсёды буду слугою панначкі...

Цьху, бздуры рамантычныя... Няўжо і Вырвіч калісь такім бязмозглым быў? Не, здаецца, умеў хітрыць, кукарэцыі падпускаць... Языком мянціў перад красунькамі, пакуль Дамініку не сустрэў.

Пранціш меркаваў з’ехаць дахаты на наступны ж дзень, але не наважыўся пакінуць сябра: пасля ад’езду сына і вучня ў доме стала пуста, а Сафійка замкнулася ў сваім пакоі.

Прагаварылі з Бутрымам, які на сёння адмяніў усе кансультацыі, дапазна. I не толькі прагаварылі... Добры гаспадар выставіў бы на стол якой наліўкі, а Баўтрамей Лёднік дастаў чатыры эспадроны. Трэнінг прапускаць нельга. Асабліва калі ты ва ўзросце. Цягліцы хутка слабеюць ад бяздзеяння. Доктар паспеў вылучыць пакой для трэнінгаў, без паліцаў на сценах. Ён жа па тых сценах скакаць збіраецца.

Так што Вырвіч ледзь дапоўз да ложка.

Але ўсё-ткі абудзіўся, калі грукнулі дзверы. Каго прынесла пасярод ночы? Асцярожна вызірнуў у калідор.

Бутрым стаяў з лятарняй у руцэ перад прыадчыненымі дзвярыма. У цьмяным святле агеньчыка бачылася зграбная постаць у мужчынскім касцюме, белыя валасы, бяздонныя вочы...

— Пусціш?

Чорны Доктар няспешна адсунуўся ўбок. Меланхолія зайшла, незалежна страсянуўшы белымі адрослымі валасамі, якія і не падумала хоць расчасаць. Правая рука неяк нязграбна пацягнулася адкінуць пасмы... Даланя заматаная анучай, цяжка разгледзець, але нейкая... змененая.

— Што з рукой?

— Памятаеш, ты раіў мне сысці з майго цэха? Сышла... Але давялося расплаціцца.

Гаспадар дома памаўчаў.

— Пагляджу, што можна зрабіць.

Зноў маўчанне. Шуміць яблыневая лістота, рыпяць цвыркуны, калоцяцца сэрцы.

— Але я ніколі не забуду Саламею.

— Я ніколі і не папрашу цябе на яе забыцца.

Пранціш, намагаючыся рухацца бязгучна, зачыніў дзверы свайго пакоя і ўлёгся на ложак. Пастараўся не прыслухоўвацца да крокаў дваіх у калідоры. Ёсць моманты, калі нават выпадковым сведкам быць ганебна.

Здаецца, у гэтым доме не стане сумна. Каб яшчэ дах не знесла ад такой кампаніі.

Вільня спала, не ведаючы, што яе чакае. Але ўсё адно трэба было жыць, як жылі будучыя яблыкі ў абляцелых кветках, кнігі ў спісаных, скрэмзаных аркушах рукапісаў, як жыве Беларусь у скамечаных, выпакутаваных лёсах сваіх дзяцей.

2020 г.

Примечания

1

Чысты анёл (італ.).

(обратно)

2

Думаю, сіньёр ніколі не бачыў анёлаў, таму што блытае іх са звычайнымі людзьмі (італ.).

(обратно)

3

Або ўдача, або смерць (лац.).

(обратно)

4

Камень каралёў, які роўных не мае (лац.).

(обратно)

5

Танцмайстар (фр.).

(обратно)

6

Салодкая смерць за радзіму (лац.).

(обратно)

7

Я сказаў (лац.).

(обратно)

8

З нічога нішто не ўзнікае (лац.).

(обратно)

9

Смярцельнага выпадку (лац.).

(обратно)

10

Злачынства здзейсненае (лац.).

(обратно)

11

Свабода, роўнасць, братэрства (лац.).

(обратно)

12

Улада разбэшчвае, абсалютная ўлада разбэшчвае абсалютна (англ.).

(обратно)

13

Што ты такое? (франц.).

(обратно)

14

Ёсць мера для рэчаў (лац.).

(обратно)

15

Спектакль скончаны! (лац.).

(обратно)

16

Добры дзень, шаноўнае панства.

(обратно)

17

Дзевятнаццаць тысяч шэсцьсот (ням.).

(обратно)

Оглавление

ПРАЛОГ

Раздзел першы ЯК ВЫРВІЧ ДОКТАРА Ў ГАРОДНЮ ПАВЁЗ

Раздзел другі ЯК ЛЁДНІКІ 3 ГРАФАМ МАНУЦЫ ПАЗНАЁМІЛІСЯ

Раздзел трэці ЯК ПРАНЦІШ ДАВЕДАЎСЯ, ШТО МАЕ ПРЫ САБЕ АРФАНУС

Раздзел чацвёрты ЯК ВЫРВІЧ У ЛЕКАВАЙ ВАДЗЕ КУПАЎСЯ

Раздзел пяты ПРА СКЛАДАНАСЦІ ВЫХАВАННЯ ПЕКНЫХ ПАНЕНАК

Раздел шосты ТАЯМНІЦЫ ТУРЭЦКАГА ШАХМАТЫСТА

Раздзел сёмы З’ЯЎЛЕННЕ ЧОРНАЙ МЕЛАНХОЛІІ

Раздзел восьмы ГУЛЬНЯ СВЯТОГА ПЯТРА

Раздзел дзявяты ОПСАЎСКІ АЛХІМІК I РУЖОВЫ ПАВІЛЬЁН

Раздзел дзясяты АПОШНІ ТАНЕЦ ЧОРНАГА ДОКТАРА

Раздзел адзінаццаты ВЯРТАННЕ ЗЛЫБЕДНАЙ СІРАЦІНКІ

Раздзел дванаццаты ЯК ПАН ВЫРВІЧ ПАЭМУ ПРА СЯКЕРКУ ПІСАЎ, ДЫ НЕ ДАПІСАЎ

Раздзел трынаццаты ЯК ВЫРВІЧ ЖЫВЁЛЬНЫМ МАГНЕТЫЗМАМ ЛЯЧЫЎСЯ

Раздзел чатырнаццаты ЯК ПРАНЦІШ НА ГАРАДЗЕНСКІХ РЭДУТАХ ПАБЫВАЎ

Раздзел пятнаццаты ДВА ДВУБОІ I ТОНКАСЦІ СТАТУТА

Раздзел шаснаццаты ЯК ФОНААЎТАМАТОН ВЫРВІЧА Ў ПАЎНОЧНУЮ ВЕНЕЦЫЮ ПАГНАЎ

Раздзел сямнаццаты ЯК ЛЁДНІК АД ЧОРНАЙ МЕЛАНХОЛІІ ВЫЛЕКАВАЎСЯ

*** Примечания ***